e-Apenanti: Η σημαία

Θα πιώ απ’ το καθάριο το ποτάμι,

Και το κελάιδισμα του σπίνου θα ακούσω,

Κ’ εκεί θα πέσω να ξαπλώσω

και να ονειρευτώ

ολάκερη τη μέρα.

Κι όταν θα πέσει η νύχτα, θα φύγω

Σε τόπους ταιριαστούς στη λύπη.

Διασχίζοντας τη σκοτεινή κοιλάδα,

Σιωπηλά και μελαγχολικά.

.

Ουΐλλιαμ Μπλέηκ, Στο βραδυνό Αστέρι,

Μετάφραση Κώστας Λάνταβος

Μανώλης Αναγνωστάκης

Μιλώ,

για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών.

Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα.

Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες.

Μιλώ,

για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους

και τα σαπίζει η βροχή.

Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα

σαν κρανία ξεδοντιασμένα.

Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας

στα στήθια τις πληγές τους.

Μιλώ,

για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα.

Για τις φλεγόμενες πόλεις..

τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους..

τους μαστροπούς ποιητές που σέρνονται

τις νύχτες στα κατώφλια.

Μιλώ,

για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως

λιγοστεύει τα ξημερώματα.

Για τα φορτωμένα καμιόνια και

τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες.

Μιλώ,

Για τα προαύλια των φυλακών και το δάκρυ των μελλοθανάτων

Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες

π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματα Του.

κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν...

κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν...

κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια.

Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν.

Κι αυτοί γαλήνιοι το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει,

χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει.

Ό ρ θ ι ο ι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.

Ήθελα των χειλιών σου να 'μαι

για να σβηστώ πάνω στο χιόνι

των δοντιών σου.

Ήθελα στο στήθος να 'μαι

σαν το αίμα να κυλήσω

Ήθελα και στα μαλλιά σου

χρυσό όνειρο για πάντα.

Και η καρδιά σου να γινόταν

τάφος στον πόνο της δικής μου.

Η σάρκα σου να μου είναι σάρκα

το μέτωπό σου μέτωπό μου.

¨Ήθελα όλη η ψυχή μου

να μπει μες στο μικρό κορμί σου

και να 'μαι γω η σκέψη σου όλη

και να 'μαι γω το άσπρο σου ρούχο.

Για να σε κάνω να με έρω-

τευετείς με τόσο πάθος

να ξοδευτείς για να με ψάχνεις

χωρίς ποτέ να μ' ανταμώσεις.

Για να πηγαίνεις τ' όνομά μου

κραυγάζοντας προς τον πουνέντε,

ρωτώντας τα νερά για μένα

θλιμμένη πίνοντας χολή

που άφησε πιο πριν στο δρόμο

από η καρδιά μου να σε θέλει.

Κι ενώ εγώ θα μπαίνω μέσα

στη σάρκα του μικρού κορμιού σου

όντας εγώ, εσύ η ίδια

και μέσα σου όντας πια για πάντα

ενώ εσύ μάταια με ψάχνεις

από Ανατολή σε Δύση

μέχρι που τέλος να μας κάψει

η γκρίζα φλόγα του θανάτου.

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Παθιασμένο Μαδριγάλι