Αστοχίες υλικών... Με αφορμή τον Δεκέμβρη του 2008

Γιατί να γεννιούνται ήρωες; Γιατί να γεννιούνται ποιητές; Γιατί να εγείρονται οι συνειδήσεις; Ερωτήματα που ο Κορκονέας αγνοούσε, καθότι στη μεγάλη των μπάτσων σχολή όπου "εφωτίσθη" πριν λίγα χρόνια, δεν είχε εισαχθεί το μάθημα της καταστολής μέσω της παθητικοποίησης των συνειδήσεων. Παληάς κοπής μπάτσος, που δεν ευτύχησε να λάβει τα φώτα του Πρετεντέρη, άχρηστο πια υλικό για το σύστημα που εκλήθη να προασπίσει.

Ρίχνοντας τις σφαίρες του σε ένα ατίθασο παιδί νόμισε ότι ευστόχησε, προσδοκώντας τιμές και επαίνους. Ή τουλάχιστον ότι θα είχε κερδίσει τον θαυμασμό ενός ακροατηρίου άλλων εποχών και άλλων αξιών. Που ακόμα ίσως και να μην έχει έλθει η ώρα τους. Δεν υποπτεύθηκε εκείνη τη στιγμή ότι θα αποτελέσει το προς σφαγή ερίφιο ενός μηχανισμού καταστολής που διψούσε για άφεση αμαρτιών και δημοκρατική νομιμοποίηση. 

Και όταν η υπεράσπισή του διεμήνυσε προς κάθε κατεύθυνση ότι η εκπυρσοκρότηση του όπλου του ήταν μια κακή στιγμή, εξέφρασε με απόλυτη ακρίβεια αυτό που οι κήνσορες του συστήματος υπαγόρευαν αλλά οι ίδιοι απέφευγαν να ξεστομίσουν. Για την ώρα η δικαιοσύνη έσωσε την τιμή του συστήματος και τον εξοστράκισε από το υγιές σώμα σύμπασας της κοινωνίας. Μέχρι νάρθει η εποχή που θα πέσουν οι μάσκες.

Σήμερα η αστυνομία πυροβολεί με σφαίρες από μετάξι, ψεκάζει με αέρια αργού θανάτου, απασφαλίζει κροτίδες φόβου, υπαγορεύει ειδήσεις χειραγώγησης. Η μεγάλη των μπάτσων σχολή, όπου βλαστάνουν, ανθούν και καρποφορούν οι διδαχές των Πρετεντέρηδων, των οικονομολογούντων συσκοτιστών τύπου Κώνστα, των ναών αποβλάκωσης τύπου Star Channel, εκσυγχρονίστηκε, πουλώντας πρέζα κάθε υφής και γεύσης. Οι αγορές δεν πατάνε τη σκανδάλη, πετάνε ομόλογα στα σκουπίδια, παίζουν και πιέζουν και εκβιάζουν με τα χρέη των θυμάτων τους. Όχι! Η ώρα της σκανδάλης, η ώρα του αίματος δεν έχει έλθει ακόμη. Όσο τα πλήθη υποκύπτουν στις μεταξένιες σφαίρες, ο κάθε Κορκονέας είναι ένα άστοχο υλικό. Ίσως και επικίνδυνο για τα σχέδιά τους.

Το απέδειξε το τριήμερο του Δεκέμβρη του 2008. Ένας απρόσμενος ήρωας και ένας κλυδωνισμός. Έκτοτε όλα πάνε κατ' ευχήν. Λίγος θάνατος κάθε μέρα σε δόσεις που γίνονται ανεκτές, που συμφιλιώνουν μερίδες της κοινωνίας με το αναπόφευκτο, κάτι σαν την ειμαρμένη ενός κόσμου που έχει καταδικάσει τον ευατό του. Ο Κορκονέας μπορεί να υπομένει, περιμένοντας κάποια μέρα να τον καλέσει και πάλι η Πατρίς. 

πίνακας: Εdvard Μunch Θρήνος