Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

ξένος

Εγώ δεν έχω πατρίδα, ποτέ δεν είχα. Από τότε που το φώς πρωταντίκρυσα, από το πρώτο μου το κλάμα. Ξένος ήλθα σε τούτο τον τόπο, σαν ξένος μια πατρίδα αποζητούσα. Την ονειρευόμουν στις μεγάλες νύχτες, στο ρόδινο της αυγής, στη νοσταλγία των δειλινών. Την ένοιωθα ξέμακρη πίσω από κείνο το δάσος, άπλωνα τη ματιά μου και τα χέρια μου να την αγγίξω. Την αφουγκραζόμουν στα θροϊσματα των δέντρων, τη γύρευα στη μυρωδιά της δροσιάς πάνω στα γερμένα στάχυα, στο κελάϊδισμα των πουλιών σύντονα κεντούσα τον ύμνο της. Και την αγκάλιαζα όταν το χώμα της ζέσταινε τα ξυπόλυτα πόδια μου.

Κι' εκείνη, ξωτικό, νυχτοπερπατώντας έφθανε στα όνειρά μου, άφηνε πάνω μου την ανάσα της, γήτευε τις πληγές μου με μιαν υπόσχεση. Κάποιες φορές την έβλεπα να χαιρετά τη θάλασσα στο φώς των αστεριών, να χορεύει πάνω στην άμμο στ' ανέμου τον ρυθμό, να κρύβεται στ' αμπέλια, καλώντας με στο αιώνιο παιγνίδι της. Κι' όταν δρασκελούσε τα βουνά, νεράϊδα των ποταμών, με φώτιζε η φλόγα των ονείρων της.

Κι' άλλες φορές γινόταν πουλί, πεταλούδα, μέλισσα για να μου διηγηθεί για ήρωες και σοφούς, για τα πάθη των ανόμων της, για τα παραστρατήματα των θεών της. Και φεύγοντας μ' έφερνε το τραγούδι της σ' απόκοσμα μονοπάτια, όλο και πιο ξένος σε τούτη τη γή να νοιώθω.

Και με τα χρόνια ήλθα στις πόλεις εκεί που η βουή τους τυρρανούσε τις αισθήσεις μου. Μα η πατρίδα μου δεν ήταν εκεί, είχε πια ολότελα χαθεί. Σαν ένα πουλί πληγωμένο την αποζητούσα, να γειάνω τα λαβωμένα της φτερά, να την κρύψω στον κόρφο μου.

Και μούδοσαν νάχω μιαν άλλη πατρίδα. Αυτήν που πληγώνει κάθε στιγμή και κάθε γωνιά του είναι μου. Αυτήν που μ' αρνήθηκε το δικαίωμα νάχω σαν πατρίδα μου την γή κι' αυτή ν' ανήκει σε όλα τα πλάσματά της.   

Θέλησα  να περιγελώ τις επαιτίους της, να μισώ τις παρελάσεις της. 
Και πατρίδα δεν έχω πια. 
Ούτε σαν ανάμνηση μακρυνή η εικόνα της στα παιδικά μου μάτια.

Αυτήν την πατρίδα μου όρισαν να προσκυνώ. Αυτοί που ματώσαν τα χώματα και  πλαστογράφησαν την ιστορία της δικής μου πατρίδας, π' ανέβασαν σε θρόνους ηρώων καταδότες και δειλούς. Αυτοί που μίαναν τα τραγούδια της, που καπηλεύτηκαν τους νεκρούς της, που σφετερίστηκαν τα μνημεία και το κάλλος της.

Την πατρίδα που μούδοσαν δεν την θέλω. Γιατί η ιστορία της είναι η ιστορία των μελανοχιτώνων παυλομελάδων, τα σπαθιά του καραβαγγέληδων, τα ξερονήσια των μεταξάδων, το πένθος της ήττας των αδυνάτων της, τ' ανδραγαθήματα των γενήτσαρων σουλιωτών, τα παραμύθια των ζαλόγγων, τα μισάνθρωπα κηρύγματα των προδρομοκαλόγερων κοσμάδων, οι δωρεές και οι ευεργεσίες των κοτζαμπάσηδων, οι θρόνοι των γλύξμπουργκ και η καμαρίλα των παλαιολόγων, η "αγιότητα" των δολοφόνων της Υπατίας, η βαρβαρότητα των πυρπολητών της Αλεξάνδρειας. Και η ιστορία της επαναλαμβάνεται κάθε φορά που οι βρυκόλακες της ιστορίας ζητάν το αίμα των παιδιών της.

Παραμένω ξένος και άπατρις. 
μη έχοντας τόπο να σταθώ
και χρόνο να μιλήσω. 

μουσική:
τ' αστέρι του βορηά, Μάνος Χατζιδάκις


Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

χρόνος λιμνάζων

με αφορμή ένα ταξίδι

Στο καφενείο του χωριού, απέναντι από την εκκλησία. Νάταν πρωί, νάταν χαράματα, δεν θυμάμαι, δεν είχε αξία να θυμηθώ. Αποκρούω τις συνεχείς απόπειρες του χρόνου μου να σωριαστεί σε μια μόνο στιγμή. Τότε που ένα μήνυμα πάγωσε τις αισθήσεις μου. 

Πληρώνω, περνώ απέναντι. Το γύρω μου στιβαγμένο σ' ένα σωρό, σκεπασμένο με το ίδιο του χρόνου το σεντόνι. Αδιάφοροι οι τοίχοι, αδιάφορο  το φώς και ο αέρας, αδιάφορα τα πρόσωπα των ανθρώπων. Πρόσωπα ανέκφραστα, κενά, που μοιάζουν νάχουν ρουφήξει το κενό. Ψάχνω κάτι, αρχίζει να μ' ενοχλεί η αταίριαστη παρουσία μου.

Κάποτε τελειώνει και τούτη η διεκπεραίωση, ψίθυροι κενών λέξεων σβήνουν τα φώτα, το τετριμμένο του αναπόφευκτου της ζωής. Άσχετο: τα τριάντα πέντε χρόνια δεν καταμετρώνται σαν τετριμμένο ζωής. Βγαίνουμε έξω, τραβάμε κατά το λόφο. Άλλοι με τα πόδια, άλλοι με τα αυτοκίνητα. Παρατηρώ σέρνοντας από πίσω τους τα πόδια μου.  Ακολουθώ την περπατησιά των άλλων. Μα η σκέψη μου υπονομεύει την όποια αλήθειά τους που μπορεί να φωλιάζει στο ανέκφραστο. 

Και όταν φθάνουμε πάνω μια εξομολόγηση γοερή, ξαφνικά νοιώθω πως δεν είμαι μόνος.  Θάμα, θέλω να δώσω υπόσταση σε αυτές τις δυό μέρες. Μα και στις άλλες μέρες, να πάω πίσω τέσσερα χρόνια. Όταν ένα χέρι σφικτά μου είπε χαίρομαι που ήλθες στη ζωή του. Τώρα το ίδιο χέρι μ' ακουμπά, όλα αποκτούν ξανά διαστάσεις.  Κρύο χέρι, υγρό πρόσωπο. Μεγέθη, σημεία, σκέψεις, λέξεις, δάκρυ αστείρευτο, χιλιόμετρα εκατόν σαράντα μακρυά, χθές, προχθές, πριν τέσσερα χρόνια. Φέγγει τ' απόγευμα, η φύση παρηγορεί, τα πουλιά θυμίζουν: αλλού είναι ο τόπος σας. Επιστροφή.

Σε δυό ώρες το σούρουπο στην Παρασίου. Στάση στην πολυκατοικία. Μα το χέρι που σφίγγω μένει παγωμένω, το πρόσωπο χλωμό χωρίς πια δάκρυ, ο αποχαιρετισμός μετέωρος. Μένω, να περπατήσω μόνος μου. Τα ξένα πρόσωπα των λίγων περαστικών αναθαρρεύουν του μέσα μου το ξένο. Ακατοίκητα μου μοιάζουν ξανά τα κτήρια. Γυρνώ πίσω. Η Παρασίου που έγινε Δεριγνύ και τώρα ξανά Παρασίου. Ασυναίσθητα σηκώνω το κεφάλι μου προς το διαμέρισμα. Μένει σκοτεινό, όπως πριν. Η ανυπαρξία δεν έφυγε. Χτυπώ το κουδούνι, ο χρόνος να κυλλήσει πρέπει, οι αγκαλιές ν' ανοίξουν πάλι, ν' ακουσθεί ο θρήνος. Καμμιά απόκριση. Γιατί;

*****

Σαν το γιατί δεν μπορεί να διατυπωθεί κάθε χρόνος είναι χρόνος α-σήμαντος, κάθε τόπος μένει ξένος, κάθε σκέψη και κάθε της λέξη κενή. Απώλεια δεν είναι η φθορά του σώματος. Αλλά, η συμπύκνωση κάθε διάστασης της ζωής στη μάζα μιας σταγόνας που λιμνάζει στην ψυχή, ένα δάκρυ χωρίς αποδέκτη. Είναι το αιώνια ασυμβίβαστο με την αλήθεια και τη ζωή.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

ΚΙΜΠΙ: Το ημερολόγιο της Άννας Φράγκου (αναδημοσίευση)

Από τη στήλη Ελεύθερος Σκοπευτής, εφημερίδα Επενδυτής, 13/10/2010)


(Βρέθηκε σε «φλασάκι», εντοιχισμένο σε σπίτι των δυτικών συνοικιών της Αθήνας, πέντε χρόνια μετά το ολοκαύτωμα του 2013 και δύο χρόνια μετά την έναρξη της ανθρωπιστικής επιχείρησης του ΟΗΕ. Οι μελετητές έχουν συμπεράνει ότι η συγγραφέας της, όταν ξεκίνησε το ημερολόγιο, ήταν περίπου 11 ετών. Δημοσιεύονται αποσπάσματα).

Σήμερα ο πατέρας γύρισε νωρίτερα από τη δουλειά. Σκυθρωπός και νευρικός. Όταν επέστρεψε κι η μητέρα, τ’ αυτί μου έπιασε τις λέξεις «αναδιάρθρωση», «εξυγίανση» και «εξορθολογισμός κόστους» που δεν κατάλαβα σε τι αναφέρονταν. «Τα παιδιά δεν πρέπει να πάρουν είδηση τίποτα», ήταν επίσης μια φράση που ξεχώρισα. Στο τραπέζι ο πατέρας μάς ανακοίνωσε μ’ ένα ψεύτικο χαμόγελο ότι στο εξής θα έχει άφθονο χρόνο διαθέσιμο για μας. Αυτό, άλλωστε, σημαίνει η «διαθεσιμότητα». Αλλά για τον ίδιο λόγο θα έχει λιγότερο διαθέσιμο χρήμα, αλλά αφού ο χρόνος είναι χρήμα, το ισοζύγιο είναι ισοσκελισμένο.Η μητέρα μάς ανακοίνωσε χθες ότι, στο πλαίσιο του εξορθολογισμού της καταναλωτικής μας δαπάνης, θα γίνουν μερικές αλλαγές στις συνήθειές μας. Για παράδειγμα, τον χειμώνα δεν θα ανάψουμε καλοριφέρ, έτσι ώστε να βελτιώσουμε το οικολογικό μας αποτύπωμα και να μειώσουμε τη συμβολή μας στην εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου. Θα τη βγάλουμε με ηλεκτρικές σόμπες και ξύλα στο τζάκι. Για τους ίδιους λόγους, θα περιορίσουμε τη χρήση του αυτοκινήτου. Μία οικογενειακή έξοδος την εβδομάδα, κατά προτίμηση Σαββατοκύριακο. Επίσης, θα κοπούν τα φροντιστήρια γλώσσας και τα ιδιαίτερα του Κώστα, του μεσαίου που ετοιμάζεται για πανελλαδικές, ώστε να περιορίσουμε τη συμβολή μας στην παραπαιδεία που υπονομεύει τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση. Κι ο Δημήτρης, ο μεγάλος μου αδελφός που είναι ήδη φοιτητής στα Γιάννενα, θα ξενοικιάσει και θα επιστρέψει σπίτι για να παρακολουθήσει μαθήματα τηλε-εκπαίδευσης. «Τι νόημα έχουν στην ψηφιακή μας εποχή τα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια όταν όλα χωρούν στην οθόνη τουlaptop»; είπε ο μπαμπάς και πρόσθεσε κάτι ακόμη: «Εξάλλου, άκουσα πως εξετάζεται συγχώνευση στα πανεπιστήμια Ιωαννίνων και Κρήτης, οπότε καλύτερα να είσαι κάπου στη μέση». 


…Εδώ και μια εβδομάδα είμαι άρρωστη, ίωση ,«είναι επιδημία», είπαν οι γιατροί στο νοσοκομείο, όταν πήγαμε στα εξωτερικά ιατρεία. Φτάσαμε Κυριακή βράδυ και καταφέραμε να ξεμπερδέψουμε Δευτέρα μεσημέρι. «Πολύ εξυπηρετικοί», είπε η μητέρα. Όμως δεν τους άφησε να μου κάνουν εξετάσεις, «α παπα, να τρυπιέται το παιδί δεν θέλω, ούτε να εκτεθεί σε ακτινοβολία για ψύλλου πήδημα». Επίσης, δήλωσε στους γιατρούς, που επέμεναν να πάρω αντιβίωση για 10 μέρες, ότι είναι οπαδός της ομοιοπαθητικής και των εναλλακτικών θεραπειών. Παρ’ όλα αυτά, πήρε τηλέφωνο τη φίλη της τη Μαίρη, που το παιδί της είχε περάσει πρόσφατα ίωση, και τη ρωτούσε αν είχε της περισσέψει κανένα «σεκλόρ», και τελικά την αντιβίωση δεν τη γλίτωσα. Ήπια αυτό τα αηδιαστικό πηχτό πράγμα για τρεις μέρες, έπειτα ευτυχώς τέλειωσε, αλλά ο πυρετός δεν μου έχει πέσει ακόμη.…Σήμερα ο πατέρας πήγε επίσκεψη στην αδελφή του, που μένει κοντά στη Χαλκίδα κι έχει ένα μποστανάκι «με όλα τα καλά». Θα έφερνε μερικές προμήθειες. Όμως, το απόγευμα μας πήρε τηλέφωνο ότι είναι αδύνατο να γυρίσει, γιατί η Αστυνομία ανακοίνωσε απαγόρευση κυκλοφορίας πεζών και οχημάτων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Στερεάς, στην Αττική και στην Κορινθία μέχρι τον Ισθμό για ένα 24ωρο, λόγω εκδρομής που διοργανώνει χαμηλόβαθμο κλιμάκιο της τρόικας για το εβδομαδιαίο ρεπό της, σε σημείο που φυσικά δεν ανακοινώνεται για λόγους ασφαλείας. Ο μπαμπάς είπε να γυρίσει με τα πόδια, από τα βουνά, αλλά η μητέρα του είπε να το ξεχάσει, γιατί τα ζαρζαβατικά που θα έφερνε από την αδελφή του μετά δυο μέρες δρόμο θα χάλαγαν. 


…Το τελευταίο τριήμερο έχουμε χάσει τον ύπνο μας. Έχουν ρημάξει τη γειτονιά διαρρήκτες. Και δεν παίρνουν ό,τι κι ό,τι. Στη διπλανή πολυκατοικία άνοιξαν το λεβητοστάσιο και κλέψανε πετρέλαιο-, πώς βρέθηκαν οι διπλανοί με πετρέλαιο είναι ένα άλλο μυστήριο. Σε μια παραδίπλα παλιά πολυκατοικία οι κλέφτες ρήμαξαν ότι ξύλινο υπήρχε. Τραπέζια, καρέκλες, πόρτες από τα ντουλάπια, ακόμη και ξύλινα ρολά και κουφώματα. Και ξύλα για τζάκι. Πώς ήρθε στους άλλους να έχουν τα ξύλα στα μπαλκόνια; Αν είναι δυνατόν! Εμείς έχουμε αδειάσει μια μεγάλη ντουλάπα ρούχων και τα φυλάμε εκεί. Ο πατέρας έχει φτιάξει κι ένα σύστημα ασφαλείας, με μπάρα που κλειδώνει μπροστά στις πόρτες. Πρέπει να τις σπάσει κανείς για να πάρει τα ξύλα. Το ίδιο έχουμε κάνει και με τα τρόφιμα. Οι αποθήκες είναι οι πρώτες που χτυπάνε οι διαρρήκτες. Έτσι χάσανε οι διπλανοί το λάδι τους. Πού ακούστηκε, τέτοια εποχή, το λάδι στην αποθήκη; Εμείς το έχουμε στη βιβλιοθήκη.…Σήμερα τα αδέρφια μου θα κατέβουν στο κέντρο της Αθήνας για «ντους». Είναι η καινούργια μόδα διαμαρτυρίας. Όταν η μέρα είναι ζεστή κι έχει ήλιο, στα ξαφνικά και από το πουθενά μαζεύονται εκατοντάδες διαδηλωτές, με συνθήματα και φωνές, και περιμένουν να εμφανιστεί η Αστυνομία. Βγάζουν τα ρούχα τους, τα τοποθετούν με τάξη στα πεζοδρόμια όπου τα φυλάνε επιτροπές περιφρούρησης, και μένουν με τα εσώρουχα ή μαγιό. Τότε, εμφανίζονται ο Αίαντας και τα άλλα οχήματα εκτόξευσης νερού της Αστυνομίας και αρχίζει το «ντους διαμαρτυρίας». Οι πιο προνοητικοί διαδηλωτές έχουν μαζί τους σαμπουάν, αφρόλουτρα, ακόμη και πετσέτες. Έτσι, η διαμαρτυρία εξελίσσεται σε μέσο καθαριότητας και εξοικονόμησης νερού, πράγμα που μάλλον έχουν καταλάβει και οι αστυνομικοί. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα συνδικάτα καταγγέλλουν την Αστυνομία για βαναυσότητα και ζητούν τουλάχιστον το νερό των υδροφόρων να θερμαίνεται. Οι γονείς μου δεν έχουν καμιά αντίρρηση να συμμετέχουν στα «ντους» τα αδέρφια μου, εμένα όμως δεν με αφήνουν ακόμη.


…Σήμερα είναι Κυριακή, κι μαμά θα μαγειρέψει φοβερά πράγματα, αλλά με περίεργες ονομασίες, που δεν τις πολυκαταλαβαίνω. Για ορεκτικό θα φτιάξει την «πίτα του Τόμσεν», που είναι με φύλλο, τραχανά και τυρί μυζήθρα που μας έχει στείλει η γιαγιά από το χωριό. Θα φτιάξει τη «σαλάτα της επιμήκυνσης», με αγγούρια που μας έδωσε η αδερφή του μπαμπά και για κυρίως πιάτο θα έχουμε «κρέας της αναδιάρθρωσης», από κομμάτια που έχουν περισσέψει από άλλα φαγητά κι η μαμά τα φυλάει στην κατάψυξη. Για γλυκό θα φτιάξει «πίτα αλά αρζεντίνα» στην οποία, αν και δεν είναι πρωτοχρονιά, θα βάλει και φλουρί. Ένα ευρώ. Για να θυμόμαστε τι αξίζουν οι θυσίες μας, λέει η μαμά.…Ο μπαμπάς κι η μαμά δεν είναι θρήσκοι, αλλά τον τελευταίο καιρό έχουν πάθει μανία με την εκκλησία. Εκτός από τις Κυριακές, που με κουβαλάνε κι εμένα, τώρα πηγαίνουν και στους εσπερινούς. Υποψιάζομαι ότι όλη η ιστορία είναι για το συσσίτιο που ακολουθεί – «τις Τετάρτες έχουν φοβερή φασολάδα», του ξέφυγε μια μέρα του μπαμπά. Εμένα πάντως δεν μ’ αρέσουν καθόλου τα όσπρια. Με το ζόρι καταπίνω μόνο τις φακές, κάθε Παρασκευή. 


…Η Αστυνομία χθες έκανε συλλήψεις σ’ όλη τη γειτονιά, νέους κυρίως. Τους σήκωσαν απ’ τα κρεβάτια τους. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι εξάρθρωσε μεγάλο τρομοκρατικό δίκτυο που είχε στόχο «την αποσταθεροποίηση του καθεστώτος και την υπονόμευση της παραμονής μας στο ευρώ». Το δίκτυο τύπωνε και κυκλοφορούσε παράνομο νόμισμα που ονόμαζε «δραχμή της χρεοκοπίας», και χρησιμοποιούνταν για συναλλαγές σε είδος – έδινες ένα κιλό τυρί, έπαιρνες χίλιες «δραχμές» που μπορούσες να τις ανταλλάξεις με ένα βιβλίο, μισό κιλό κρέας ή μια ώρα εργασίας, αν κατάλαβα καλά. Αλλά το πρόβλημα ήταν πως όλα αυτά γίνονταν παράνομα κι αφορολόγητα, και υπονόμευαν τους δημοσιονομικούς στόχους της κυβέρνησης. Η Αστυνομία είπε επίσης ότι οι τρομοκράτες επιτίθεντο σε ταμεία και ψέκαζαν με σπρέι χρώματος χαρτονομίσματα ευρώ, για να υπονομεύσουν τη νομισματική κυκλοφορία. Στο τρομοκρατικό δίκτυο συμμετείχαν ακόμη και καλόγεροι. Δύο από αυτούς αυτοπυρπολήθηκαν, λούζοντας το σώμα τους με βενζίνη και ανάβοντας φωτιά με δεκάευρα – «όπως ο βουδιστές μοναχοί στο Βιετνάμ», είπε ο μεγάλος μου αδελφός. Η κυβέρνηση είπε ότι οι τρομοκράτες ανήκουν σε νεοσύστατη οργάνωση που λέγεται «Εθνικό Απον-ευρωτικό Μέτωπο». Υποψιάζομαι ότι τ’ αδέρφια μου έχουν κάποια σχέση μ’ αυτό. Τη νύχτα των συλλήψεων, ο μεγάλος μπήκε στο σπίτι φωνάζοντας «πογκρόμ!» και πήγε κατευθείαν στον υπολογιστή κι έσβηνε τραγούδια που μάλλον ήταν παράνομα. Ένα από αυτά έλεγε κάτι για «της μιας δραχμής τα γιασεμιά». Ακουγόταν θλιβερό, αλλά εμένα μου φαινόταν πολύ αστείο. Αστείο και πανάρχαιο.

λένε,

λένε,
πως αν πάρεις το σκοτεινό μονοπάτι, κάποιο φώς θα βρεθεί να σταματήσει την πορεία σου.

λένε ακόμη,
πως σαν φθάσεις μπροστά στον γκρεμό ένα χέρι θα σε τραβήξει προς τα πίσω.

μόνο,
που κάποιες φορές ούτε το φώς θα ανταμώσεις, ούτε το χέρι θα απλωθεί.

τότε,
είναι που λές πως η θέληση για το Ταξίδι λύγισε και τον άγγελό μας.

και,

δεν οφείλεις καμμιά απάντηση, καμμιά απολογία, καμμιά συγνώμη.


Καλό σου ταξίδι Νίκο,
απλά να θυμάσαι πως δεν θά θέλαμε να φύγεις έτσι.


Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

κι' αν ανατρέπαμε τους εαυτούς μας ;

φωτογραφία:
εξάρχεια, νυχτερινή θέα από τον κήπο της τσαμαδού.

Γιατί δεν ανατρέπονται; Γιατί δεν εξεγείρεται ο λαός ενάντια στο καθεστώς της εξαθλίωσής του. Μήπως οι αντικειμενικές συνθήκες δεν έχουν ωριμάσει ; Μήπως γιατί το "λίπος" που τούχει απομείνει είναι οι συσωρευμένες ενοχές του ; Μήπως, μήπως..;

Έχουμε ακούσει, σκεφθεί, πεί και καταγράψει όλα τα μήπως με διαφορετική ο καθένας σειρά, και σε όλους τους χρόνους. Σαν έτοιμοι από καιρό έχουμε σκεφθεί και την επόμενη μέρα: πως θα τους εκδικηθούμε, πως θα τους τιμωρήσουμε, πως θα πάρουμε πίσω τις ζωές μας.  

Στα δυό και μισό χρόνια αφότου οι μινώταυροι των αγορών αποφάσισαν πως θάμαστε το εκλεκτό τους έδεσμα έχουμε κατεβεί σε δεκάδες πορείες, άλλοτε μεγάλες σε όγκο, άλλοτε απογοητευτικές. Φεύγοντας πάντα με μια υπογλώσσια και ανομολόγητη συχνά πίκρα. Γιατί ποτέ καμμία από αυτές τις πορείες δεν έστειλε το μήνυμα που θέλαμε να φθάσει στα μάτια και στα αυτιά των φυσικών αποδεκτών-αυτουργών της εξαθλίωσής μας.

Μια εξαθλίωση τόσης έντασης που ούτε οι μουζίκοι της προεπαναστατικής Ρωσίας δεν απολάμβαναν. Ούτε επίσης οι Ισπανοί, οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλλοι, οι Ισλανδοί, οι Γάλλοι και πολλοί άλλοι λαοί, θύματα των πολιτικών της παγκόσμιας υπερσυσώρευσης του χρήματος για τους ελάχιστους και της εξαθλίωσης για τα μερικά δις πληθυσμού της γής.

Και αναπόφευκτα αυτή η σύγκριση είναι που μας τσακίζει. Είναι αυτή που μετά από κάθε διαδήλωση κατεβάζει τα κεφάλια, καταχωρεί στα κρυφά μια ακόμη ήττα, επισωρεύει μέσα μας μια ακόμη δόση απόγνωσης και απογοήτευσης. Επιταχύνοντας την αφομοίωση του Έξω στο Μέσα μας, εξαερώνοντας το στερεό της διάχυτης δυστυχίας ώστε να εισχωρήσει  ανεμπόδιστα όχι μόνο στο σώμα μας, αλλά στο νού και στην ψυχή μας.

Αυτή η σύγκριση όμως κάποτε θα έπρεπε και να μας προβληματίσει. Βάζοντας κάποια άλλα μήπως στους λογισμούς μας. Μήπως τελικά δεν φταίνε μόνο οι συνθήκες, οι άλλοι αλλά κι' εμείς ή μόνο εμείς ;

Μια τέτοια ομολογία αναπόφευκτα θα οδηγούσε στη διατύπωση νέων αιτημάτων που θα συμπυκνώνονταν σε ένα και μόνο σύνθημα:
ν' ανατρέψουμε τους εαυτούς μας πρώτα και μετά τους άλλους ! 

Σύνθημα που δεν είναι πρωτάκουστο στην ιστορία των κινημάτων, έχοντας διατυπωθεί σαν αναγκαιότητα στο προχώρεμα κάθε κοινωνικής εξέγερσης. Ίσως και μόνο η διατύπωσή του νάναι η  απολύτρωση για το κίνημα που θέλουμε να υπηρετήσουμε.

Να σπάσουμε λοιπόν τις αλυσίδες με τις οποίες έχουμε δεθεί και δέσει και το κίνημα. Η σκέψη όπως είπα δεν είναι νεοφανής. Όλοι θυμώμαστε την πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα του Μάο τσε Τούγκ, άλλοι ως φωτεινό παράδειγμα αναγέννησης της επανάστασης, άλλοι πιο επικριτικά. Οι δεύτεροι ερμηνεύοντας την πολιτιστική επανάσταση ως ευκαιρία να εκκαθαρισθούν οι μανδαρίνοι του κόμματος που εποφθαλμιούσαν την εξουσία.

Όποια εκδοχή και αν ισχύει μένει μια αλήθεια. Ότι το όποιο άλμα στο Αύριο, η όποια έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα προϋποθέτει την διαρκή αναζήτηση της ελευθερίας από τα δεσμά που μας δένουν. Προϋποθέτει πως το Όνειρο που κάποτε μας ξύπνησε είναι το παρόν και όχι το παρελθόν μας. Προϋποθέτει την εγρήγορση του νού, την ενόραση της ψυχής.

Εμείς λοιπόν οι μανδαρίνοι στο χώρο της πολιτικής σκέψης, στο χώρο των κινημάτων, στο χώρο της πολυποίκιλης αριστεράς, ας δηλώσουμε κάποτε πως η εξουσία στο μαγαζί του ενός τετραγωνικού μέτρου, ίσαμε το μπόϊ της σκιάς μας δηλαδή, δεν είναι το όνειρό μας, αλλά οι αλυσίδες μας που θέλουμε να φορέσουμε σε όσο γίνεται περισσότερους. Κι' ας μετρήσουμε επιτέλους το μπόϊ της σκέψης μας.

Προς το παρόν αυτή μια ανατροπή έχει γίνει, άσχετο αν εμείς οι μανδαρίνοι της επανάστασης δεν τόχουμε αντιληφθεί. Και έχει γίνει σε χρόνους ανύποπτους, έχοντας βαδίσει  στο δρόμο της εκτροπής προς τον φασισμό. Που μέρα με τη μέρα θα εξαπλώνεται σαν την πανούκλα σε όλη την κοινωνία και σε όλα της τα στρώματα.

Πως αλλοιώς να εξηγήσω πως σε τούτο τον κόσμο που παρατηρεί, είτε από τα πεζοδρόμια, είτε από την τηλεόραση, είτε ακόμη και με βαριά τα πόδια κατεβαίνει στους δρόμους, ότι ηχούν παράταιρα πολλά από τα συνθήματα της πολυποίκιλης αριστεράς, ότι τα εξουσιαστικά της καμώματα σπέρνουν θλίψη.

Και θα επαναλάβω το χιλιοειπωμένο: Η Αριστερά στην 3η χιλιετία μόνο ως δύναμη ηθικής ανατροπής μπορεί να υπάρξει !

Ας ανατρέψουμε εμάς πρώτα. Για να μπορέσουμε μια μέρα να ανατρέψουμε τους άλλους.


Μουσική:
Θάνος Μικρούτσικος, Κι' ήθελε ακόμη
Μαρία Δημητριάδη
ποίηση Μανώλης Αναγνωστάκης


υγ. και το νέο, που δεν είναι νέο αλλά παληό. Πριν ένα μήνα εδώ είχε γραφτεί. 
Και σήμερα ήλθε η επιβεβαίωση: http://marketbeast.gr/?p=69273. Για να διαπιστωθεί για μια ακόμη φορά το ελλιπές της σκιάς μας.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

ο γύφτος και η αρκούδα


Νηστική ή χορτασμένη τα τελευταία χρόνια τόριξε στο σπορ της υπνοθεραπείας. Συμφέρει και στο αφεντικό της. Πού και πού καμμιά παράσταση, 2-3 ώρες δουλειά το μήνα, άντε να τελειώνουμε του λέει η αρκούδα και ξανά ύπνος. Νηστική ή χορτασμένη.

Εσχάτως της αρκούδας της τύχαν κάτι extra: Όχι ότι και παληότερα δεν τάχε. Απλώς τώρα της πέσαν μονοκοπανιά. Και επειδή το "άλλο" άλλη γλύκα έχει, φωτιά στον κώλο της και τρέχει. Πότε σε αντι/ρατσιστικά/φασιστικά φεστιβάλ και πότε ξημεροβραδιάζεται στα δικαστήρια της Ευελπίδων. Μήτε σαν κατήγορος, μήτε σαν μάρτυρας, μήτε σαν συνήγορος. Συμπαραστάτης.

Και την καμαρώνουν οι πάντες της δικαστικής επιμελητείας και να τα κεράσματα, να τα χαριεντίσματα. Τσιμπάει η αρκούδα, χασκογελάνε οι άλλοι, αλλά αυτή καμαρωτή δεν ακούει τίποτα. Το πολύ-πολύ να απαντήσει μ' ένα "μπάτσοι-γουρούνια" κι' αυτό ήταν. Και μόλις τελειώσει η βάρδια πίσω στη συνέλευση να καταχωρηθεί μία ακόμη νίκη και να θριαμβεύσει η ιδεολογική καθαρότητα. Και να σχεδιασθεί το επόμενο anti-RF event. Και που ξέρει κανείς, μπορεί ο γύφτος νάχει γι' αυτήν καλύτερες προσδοκίες και να της προετοιμάζει πιο συναρπαστικούς ρόλους.


Σας φαίνομαι ότι τάχω πάρει Κυριακάτικα ; Απλά διατελώ σε σύγχιση. Ήλιος σήμερα, ευκαιρία για βόλτες και σουλάτσια σε δεκάδες anti-events, αλλά να, πέρασε η μισή μέρα κι' ακόμη ν' αποφασίσω σε ποιό θα πάω. Και φυσικά δεν θα πάω στα Προπύλαια όπου αυτοί οι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ ζητάν αλληλεγγύη στον αγώνα τους, θέλουν να μας  μιλήσουν για το εργοστάσιο που θέλουν να αυτοδιαχειρισθούν, για την πείνα που τους δέρνει πάνω από έναν χρόνο, για τον μεσαίωνα των 9,2 δίς που έρχεται να κάτσει στο σβέρκο μας -πάνω από άλλους τρείς (μνημόνια, μακροπρόθεσμα, κ.λπ.). Είπαμε ο γύφτος βάζει την ατζέντα.

Και φυσικά σιγά μη με γνοιάξουν τα 9,2 δίς που κληρώθηκαν στα κεφάλια  των άλλων, μποναμάς φρέσκος, χθεσινοβραδινός από τις αγαπημένες μου τρόϊκες. Σιγά μη με γνοιάξει τί θα γίνει στην απεργία στις 18- με σοσιαλισμό πούλεγαν κάποτε οι παασόκοι. Εκείνο που θέλω είναι νάχω δουλειά, τα extra. Να τσιμπάνε οι μπάτσοι από τη μαρίδα και φτού από την αρχή: Συγκέντρωση στη ΓΑΔΑ, μετά στα δικαστήρια, μετά συναυλία για ενίσχυση, μετά αθώωση. Έτσι περνάει ο μισός χρόνος, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Και το χαιρόμαστε όλοι, μα πιο πολύ ο γύφτος μου. Που βάζει την ατζέντα.

Ούφ Κυριακάτικα! μια μερίδα αντιρατσιστικό παρακαλώ. 

υστερόγραφα
-Εννοήσατε ποιός είναι ο γύφτος, ε ; μην παρεξηγηθούμε για  ρατσισμό κι' από πάνω...

-Για τον μποναμά των 9,2 τα μάθατε φαντάζομαι. Ήταν αναγκαίος για να συμπληρωθούν τα 31 δις για το 2013, ποσό που ισοδυναμεί με την υποτιθέμενη δόση των 31 δις (που θα χαρισθεί στις τράπεζες και στα κοράκια τους). Απλόχερα διπλασιάσθηκε και από  9 δις που ήταν για τη διετία 2013-2014 τώρα πάει για 19 δις σύνολο και νωρίς είναι ακόμη.  

Καλημέρα σας

μουσική:

Σπυριδούλα - Νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια
(για να ακούσετε πατάτε "pause" στο κασετοφωνάκι δίπλα και "play" εδώ)

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

τόποι κενοί

φωτο: έρημος τόπος


Μουσική:

Για δες περβόλιν όμορφο, Ριζίτικο
(για να ακούσετε πατάτε "pause" στο κασετοφωνάκι δίπλα και "play" εδώ)

Εκκένωση των μικρών νησιών παρήγγειλαν οι δανειστές. Των νησιών εκείνων που κατοικούνται από αλλοπαρμένους, νυχτοβάτες και αφοβικούς στο χρόνο. Και δεν υπάρχουν πολλοί από δαύτους στην αμνήμονα εποχή. Και στοιχίζουν στον προϋπολογισμό γιατί δυναμιτίζουν την υπακοή. Κοστολογήθηκε από τους οικονομέτρες και βρέθηκε δαπανηρή η μοναξιά τους, η παρηγορία τους, η φευγάτη τους ψυχή.

Και έπονται εκκενώσεις πολλές, σχεδόν στα 3/4 της έκτασης της χώρας. Σήμερα τα μικρά νησιά - οποία τερπνότης η εξαγορά τους, αύριο τα ερημωμένα χωριά - οποίος επενδυτικός οίστρος στα κοράκια της πράσινης ενέργειας, μεθαύριο τα σπίτια και τα διαμερίσματα που κατοικούνται από ένα άτομο - οποία χρυσή ευκαιρία για το real estate.

Και τούτων των εκκενώσεων προηγήθηκαν άλλες, στα σκοτάδια της νύχτας μας και στον πάταγο των ημερών μας. Ένας πόλεμος που ευλόγησε το κενό στους ανθρώπους πρώτα, μετά στα κτίσματά τους και προσεχώς στο χώρο και στο χρόνο τους. Χωρίς την παρουσία συμβολαιογράφου.

Τοπία κενά, παράγωγα καινοφανών προφητειών νεοφανών στοχαστών. Στη διάθεση κάθε χρυσοθήρα και κάθε τυμβωρύχου να προστάζει...  
Αδειάστε μας τη γωνιά.




*****

-Λύκε, λύκε είσαι εδώ ;

...αντηχεί η φωνή των κατοίκων της Ιερισσού στο δάσος των Σκουριών. Σχεδόν τέσσερα στρέμματα δάσους να εκκενωθούν πάραυτα από τα δέντρα τους, παρήγγειλε το ypeka (του κ. Μπόμπολα) στο δασαρχείο της περιοχής. 

Και μέρες πούναι ο νούς μου ταξιδεύει και να συνδέσει προσπαθεί τα εμφανώς ασύνδετα.
  
και σ' εκείνο το 282%* του χρέους που όλο και μεγαλώνει. Μέχρι να προσεγγίσει τα 500 δίς ποσό με το οποίο αποτιμήθηκε το νεογενές εμιράτο. 

Ποιός είπε ότι υπάρχει αδιέξοδο στο χρέος ;
Ποιός είπε ότι δεν οραματίζονται οι κυβερνώντες μας ;


* ο δαίμων του πληκτρολογίου βιάστηκε. Το ποσοστό προς το παρόν είναι 182% και όχι 282% που εγράφη πιο πάνω. Το 282% θα αντιστοιχεί το 2015 στα 500 δις χρέος, αν η ύφεση συνεχισθεί όπως προβλέπεται.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Ως πότε ;


Ώρα 2 και τέταρτο χθές μεσημέρι. Ο φράκτης προστασίας των ά-βουλων στη θέση του όπως πάντα: αρχή Βασ. Σοφίας. Στη θέση τους -όπως πάντα- και οι γνωστοί άγνωστοι, άτομα του "μεροκάματου" του φόβου και της προβοκάτσιας. Τους έχω δεί πολλές φορές, όπως και όλοι μας. Τους πρόσεξα ιδιαίτερα στη διαδήλωση της 26ης Σεπτέμβρη. Συναθροισμένοι τότε πριν την πορεία πίσω στο Μουσείο, έδιναν και έπαιρναν εντολές. Στ' αυτιά μου το γνωστό λεξιλόγιο του υποκόσμου, αδύνατον -λέω- τούτοι νάχουν σχέση με οποιονδήποτε πολιτικό προβληματισμό. Και εξοπλισμένοι κατάλληλα. Μου μείναν στη μνήμη μερικές φάτσες από τότε.

Χθές στο φράκτη νάτες πάλι ! Περίπου 30-40 άτομα, εμπροσθοφυλακή παραταγμένη στη στενή δίοδο που άφηνε ο φράκτης, δεξιά της Βασ. Σοφίας, προς τη Βουλή. Απέναντι οι μόνιμοι έμμισθοι του παρακράτους, εκπαιδευμένοι κατάλληλα ματατζήδες. Είχαν ανοίξει τον ευγενή διάλογο, τα γνωστά περί αδελφής, μάνας, κ.α. Οι γνωστές εκφράσεις με την οσμή του υπόκοσμου. Οι ματατζήδες ατάραχοι, στο καθήκον, κατά τα ειωθότα.

Κρατώ τη φωτογραφική και τραβάω, με κάθε προφύλαξη μου λέει ο Βαγγέλης.

Ο αρχηγός και ο υπαρχηγός πίσω-πίσω. Μπροστά οι ..εργάτες.

Ο ..εργολάβος


...και ο τσιλιαδόρος


Φεύγουμε, πάμε στο μπλόκ να ειδοποιήσουμε: σε δέκα το πολύ λεπτά θα αρχίσει το νταβαντούρι, τους λέμε. Πάμε να τους σταματήσουμε.

-Δεν θα κάνουμε τους μπάτσους απαντούν. 

Δηλαδή αν μας επιτεθούν θα κάτσουμε να τίς φάμε ; Διότι σε λίγα λεπτά αυτό έγινε. Άρχισαν τα γνωστά. Η προβοκάτσια εξαπλώθηκε μαζί με την καπνιά των πρώτων χημικών και δακρυγόνων. Κάτω στα ξενοδοχεία οι άμμισθοι -εθελοντές - των 30 έμμισθων, οι γνωστοί μπαχαλάκηδες. Πρόθυμοι να εκτελούν κατά γράμμα τη θέληση του παρακράτους. Εν αγνοία τους, ελπίζω των περισσότερων από αυτούς. Και εν αγνοία όσων ακόμη τους δίνουν άλλοθι επικαλούμενοι τη ..δημοκρατία. Που ασφαλώς, αυτή η δημοκρατία, εμάς, που κάθε φορά μπαίνουμε στη φωτιά, δεν οφείλει να λάβει στα υπ' όψη της.

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Μέρες Πομπηΐας

φωτο: 
από http://www.seltisa.gr
μουσική: 
Άγγελος-Εξάγγελος, Διονύσης Σαββόπουλος



Η Ελλάδα ακροβατεί με το απόλυτο χάος. Η τραγική υπόθεση της χθεσινής αυτοκτονίας παλαιού υφυπουργού, οι αδιανόητες εικόνες εισβολής στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας ..., οι λίστες της αθλιότητας, τα πολιτικά στελέχη που πηδούν απ' τα «παράθυρα» ενώ έχουν πρωταγωνιστήσει στην καταστροφή, οι ολοένα και αυξανόμενες εντάσεις συγκρούσεων σε καθημερινό πια επίπεδο στην Αθήνα, τα δημόσια έσοδα που καταρρέουν όπως και η απόλυτη απελπισία που γεννούν τα νέα επερχόμενα μέτρα, όλα δείχνουν ότι τα περιθώρια αποφυγής μιας καταστροφής όλο και στενεύουν. Και επειδή προφανώς δεν έχουν στενέψει αρκετά, ο υπουργός Σόιμπλε έρχεται τώρα να δώσει το σύνθημα μιας χαριστικής βολής. 
Απόσπασμα από άρθρο με τίτλο Ο υπουργός Σόιμπλε ως κοινός εκβιαστής.
 Εφημερίδα ΒΗΜΑ, Γιώργος Μαλούχος, 5 Οκτώβρη 2012

Η ψευδαίσθηση της Σωτηρίας δεν πουλάει πια. Το (ανα)γνωρίζουν όλοι, ακόμη και αυτοί που εμπνεύσθηκαν και εισηγήθηκαν την εμφύτευσή της στους πολίτες της χώρας, προκειμένου να γίνουν ασμένως δεκτά τα βάρη των μνημονιακών πολιτικών. Και από καιρό τώρα οι ίδιοι εμπνευστές και υμνητές των μέτρων, κάνουν πίσω, έντρομοι. Είτε γιατί θέλουν να σώσουν το ελάχιστο αναγκαίο της αξιοπιστίας τους-χρήσιμο για μια επόμενη θητεία στα ιερατεία της προπαγάνδας, είτε γιατί απλά για να μπούν στη λίστα του Σίντλερ. Όπως και να εξελιχθεί το δέκατο έκτο επεισόδιο δόση-μέτρα, ένα είναι σίγουρο. Ότι ο Βεζούβιος βρυχάται, ότι βιώνουμε μέρες Πομπηΐας.

Αν κρίνουμε από τον πανικό των αρθρογράφων του Βήματος, ναυαρχίδα της μνημονιακής προπαγάνδας, μπορούμε να συμπεράνουμε πως οι μέρες των ανακλίντρων είναι μετρημένες. Αν και τούτος ο πανικός θα εισηγηθεί τα ανήκουστα, Minima de malis, προκειμένου ν' αποφευχθούν τα χειρότερα: το Lasst Ihn Heran* (Ας του δώσουμε την ευκαιρία να κυβερνήσει).

Τόσο από τα τελευταία άρθρα** του Αντώνη Καρακούση -στελέχους πρώτης γραμμής στο ΒΗΜΑ, όσο και από τα άρθρα του Γιώργου Μαλούχου, γίνεται προσπάθεια να εκθεμελιωθεί το οικοδόμημα της Νέας Αντικειμενικότητας που αποκήρυττε την ΨωροΚώσταινα και που χτιζόταν τα τελευταία 16 χρόνια, και πανηγυρικά ολοκληρώθηκε, με την εξαγγελία της υπαγωγής της χώρας στα δεσμά των δανειστών της.

Η Νέα Αντικειμενικότητα, δημιούργημα της προπαγάνδας του εκσυγχρονισμού, ήθελε την Ελλάδα με το σπαθί της στο ευρώ, επιδεικνύοντας αναιδώς το γυμνό της σαρκίο και το διεφθαρμένο εγώ της σε κάθε ευκαιρία, ευωχούμενη με την ανάπτυξη και τους καρπούς της. Η στα όρια του γκαιμπελισμού προπαγάνδα δεν άφηνε περιθώρια περίσκεψης και αντίστασης στην πλειοψηφία των πολιτών, στην ολότητα της πνευματικής και καλλιτεχνικής ηγεσίας της χώρας, στην πλειονότητα των λειτουργών της δικαιοσύνης. Ένας λαός αμέριμνος στ' ανάκλιντρα της ανάπτυξης, περιφρονώντας και υβρίζοντας όχι το μακρινό Μέλλον, αλλά και αυτό τούτο το Παρόν του.

-Τί ήλθαμε να κάνουμε εδώ Εδουάρδε;
-Τη δουλειά μας ασφαλώς. Έχω και μιαν όμορφη βάλει στο μάτι 
με λίγη προίκα από τα σεντούκια μου θα την κάνω δική μου. 
Κι' αν μου κάνουν νερά, θα τους πάρω τα κεφάλια.

Ήταν αναπόφευκτο: Κάποτε τα μπαχτσίσια κόβονται, η πίτα μικραίνει, οι δανειστές έχουν προτεραιότητα, τα δουλικά έπονται. 

*****
Όσοι, αντιστεκόμενοι, βάδισαν μοναχικά σε κακοτράχαλα μονοπάτια, γνωρίζουν καλά πως ο επερχόμενος θάνατος της Πομπηΐας δεν θα είναι καθόλου ξαφνικός.

Καταφθάνουν οι πρώτες στάχτες στους κήπους της Πομπηΐας, καταφθάνει και ο Εξάρχων της Πόλης να δεί με τα ίδια του τα μάτια τη συμφορά, να νουθετήσει τους διασώστες, να δώσει κουράγιο στον πληθυσμό, για μια ακόμη φορά. Άφησε πίσω τον πιστό του σκύλο, τον Βόλφγκανγκ, στο καθήκον: ν' αλυχτά. Και τα αλύχτισμα ως εδώ ακούγεται. 

Μα τί με κάνει να πιστεύω πως τούτο τ' αλύχτισμα είναι προφητεία και θρήνος μαζί;

*Lasst Ihn Heran: κύριο άρθρο της εφημερίδας Tagebuch, λίγο πριν την άνοδο του Χίτλερ στην καγκελαρία του Γ! Ράϊχ.
** Αντώνης Καρακούσης, Πείτε όχι στην τρόικα κ. Στουρνάρα...(ΒΗΜΑ 3/10/2012)
** Αντώνης Καρακούσης, Ο Τόμσεν εκτός τόπου και χρόνου (ΒΗΜΑ 2/10/2012)


Αξιοσημείωτο: Είναι ο ίδιος ο κ. Καρακούσης που σε άρθρο (με τίτλο Μήπως ζούμε τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας;) στην ίδια εφημερίδα έγραφε ακριβώς τα αντίθετα πριν 15 μήνες, εκθειάζοντας τόσο τα μέτρα της τότε κυβέρνησης, όσο και την πολιτική της Γερμανίας δια στόματος Σόϊμπλε. Διαβάστε εδώ.

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Amour*







πίνακας: Egon Schiele, Autumn Sun 

Μουσική: Secret Garden - Nocturne, Prayer 
Franz Schubert:String quartet no.14 (part ΙΙΙ)

...Για την αίώνια αγάπη σου θ' αναστηθώ, νέα θα γίνω όπως με γνώρισες. 
Θα βάλω τα καλά μου και θα πάμε ν' ακούσουμε αγαπημένο μας κονσέρτο. 
Και μετά θα περπατήσουμε στ' αγαπημένα μας μονοπάτια στο δάσος, 
κάτω από το φώς των αστεριών, όπως κάναμε κάθε νύχτα, 
γνέθοντας τα όνειρά μας.

Για την αίώνια αγάπη σου ευγνωμοσύνη σου χρωστάω γιατί τα δυό σου 
χέρια με άρπαξαν από την αγκαλιά του θανάτου και μ' έστειλαν στους ουρανούς. 

Και τώρα σε θωρρώ καλέ μου από κεί ψηλά, έτοιμο νάλθεις κοντά μου 
κουρασμένον από των ανθρώπων τον εγωϊσμό και την κενότητα.

Χθές, ήλθε η κόρη μας να με δεί, 
κι' απέστρεψα την ασχήμια της φθοράς μου από το βλέμμα της. 
Μετά την είδα στο άλλο δωμάτιο να κλαίει. Γιατί στο γερασμένο μου 
πρόσωπο προείδε το είδωλό της. Ήταν ο φόβος της για την αναπόφευκτη 
φθορά που κάποια στιγμή θα την αγγίξει. Μα πιο πολύ ήταν ο φόβος της 
από την ανυπαρξία αγάπης. Γιατί είδα πως μήτε ένα δάκρυ, μήτε ένα λόγο γλυκό 
δεν είχε να σου πεί για την αφοσίωσή σου σε μένα. 
Και τότε ένοιωσα λύπη για την αδικία αυτή.

Γι' αυτό σου λέω καλέ μου, θ' αναστηθώ, νέα θα γίνω όπως με γνώρισες. 
Θα βάλω τα καλά μου και θα πάμε ν' ακούσουμε τ' αγαπημένο μας κονσέρτο.

Με αυτή την ανάγνωση βγήκα από την αίθουσα προβολής, έχοντας δεί την ταινία Amour του Μίκαελ Χάνεκε (με τους με τους Ζαν Λουί Τρεντινιάν και Εμανουέλ Ριβά). Δεν γνωρίζω πόσοι απ' όσους είδαν την ταινία ανάγνωσαν τα ίδια μηνύματα, δεν ξέρω καν αν ο σκηνοθέτης αυτά ήθελε να μας μεταφέρει. 

Η αφήγηση ξεκινά με μια διάρρηξη. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, πρώην δάσκαλοι πιάνου, η Άνν και ο Ζώρζ επιστρέφουν σπίτι τους μετά από ένα κονσέρτο πιάνου ενός ταλαντούχου ερμηνευτή, παληού μαθητή τους. Φθάνοντας σπίτι βρίσκουν την πόρτα παραβιασμένη. Η Άνν φαίνεται να ταράζεται, ο Ζαν την προτρέπει να αγνοήσει το συμβάν. Έτσι αδιαφορούν για το τί εκλάπη, δεν μεριμνούν να ρθεί η αστυνομία, δεν καλούν σε βοήθεια τους γείτονες. Η αφήγηση της διάρρηξης έχει άλλες διαστάσεις. Είναι η διάρρηξη ανάμεσα στο χθές του μέτρου και στο άμετρο του σήμερα. Ανάμεσα στην πληρότητα των λέξεων και στην κενότητα των αξιών του σήμερα. Διάρρηξη-βιασμός που συντελείται καθημερινά ακόμη και από το πιο αγαπημένο πρόσωπο του ζευγαριού, την κόρη τους (Εύα). Καλλιτέχνης και αυτή, μουσικός σε μια ορχήστρα μαζί με τον άνδρα της (Τζοφ), γητεύει την βάρβαρη καθημερινότητά της, εξιλεώνει την απουσία της αγάπης, κυνηγώντας κέρδη πότε στο χρηματιστήριο και πότε στο real estate.

Η διάρρηξη που συνέβη σε χρόνο αόριστο, με συνέπειες αναπόγραφες τότε, τώρα καταγράφεται σαν μια αθεράπευτη πληγή στο σώμα της Άνν. Και είναι αυτή η πληγή το χάος ανάμεσα στην πραγματική ζωή και στη ζωή που επιλέξαμε σήμερα. Ανάμεσα σε αξίες -σαν αυτή της Αγάπης- και στο επίπλαστο της ευτυχίας μας. 

Στην αφήγηση η πληγή λέγεται εγκεφαλικό επεισόδιο που αφήνει στην Άνν μια παράλυση του σώματος. Μερική στην αρχή ολική στη συνέχεια. Οι κινήσεις δυσκολεύονται, μετά χάνεται η φωνή, η θέληση για τροφή και νερό. Σ' αυτόν τον περίγυρο όπου φαινομενικά βασιλεύει η αρρώστεια και ο θάνατος, το σκοτάδι της μοναξιάς και της εγκατάλειψης, φωτίζει ο φάρος της Αγάπης που εκφράζεται με την ολική αφοσίωση του Ζώρζ στην Άνν. Αναλαμβάνει να συντηρήσει αυτός και μόνο την γυναίκα του, της υπόσχεται ότι δεν θα την στείλλει σε ίδρυμα, παρά τις προτροπές της κόρης τους. Που σε μια από τις τελευταίες της επισκέψεις στη μητέρα της -όσο αυτή είχε τις αισθήσεις της- βάλθηκε να της αφηγείται για τις επενδύσεις του άντρα της, ακόμη και για τις βλέψεις τους για το σπίτι των γονιών της. Και στην τελευταία της επίσκεψη, όταν φθορά και η κατάρρευση θα έχουν αποτυπωθεί σε όλη την ύπαρξη της Άνν, σημαίνοντας το τέλος, η Εύα θα ξεσπάσει σε λυγμούς. Όχι για την απώλεια της μητέρας της, αλλά γιατί θα εικονισθεί μπροστά της το αναπόφευκτο της φθοράς. Και οι λυγμοί τούτοι πρόδιδαν Φόβο, το Φόβο του απόλυτου κενού της ζωής της, του αδιέξοδου των μονοπατιών της, μακρυά από τον Έρωτα, μακρυά από την Αγάπη.

Λίγο πριν το Τέλος, έρχεται η εκπλήρωση της υπόσχεσης. Ο Ζώρζ εκπληρώνει την πεθυμιά της Ανν να φύγει από τη ζωή από τα ίδια του τα χέρια, προλαβαίνοντας τη φθορά. Λίγο μετά, δίπλα στο νεκρό της σώμα, αφήνει γι' αυτήν το τελευταίο του γράμμα, στολίζει με χρυσάνθεμα την ύπαρξή της, σφραγίζει τις πόρτες του διαμερίσματος και είναι έτοιμος και για τη δική του αναχώρηση. 

Μα κείνη τη στιγμή αντικρύζει την Άνν όρθια, νάχει βάλει τα καλά της για να βγούν έξω. Είναι η Ανν που ήξερε: που του πιάνει τρυφερά το χέρι, ανοίγει την πόρτα και βγαίνουν για να περπατήσουν ξανά Στα γνωστά από πάντα μονοπάτια της αγάπης τους.

Γι' αυτό σου λέω καλέ μου. Θ' αναστηθώ, νέα θα γίνω όπως με γνώρισες. 
Θα βάλω τα καλά μου και θα πάμε ν' ακούσουμε αγαπημένο μας κονσέρτο. 
Ανταμοιβή της αληθινής σου Αγάπης.

* με αφορμή την προβολή της ταινίας


Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

καρτέρεμα


για της πέτρας το δάκρυ 
στις νοτισμένες μέρες της,
τον φωτεινό της ίσκιο στα λιοπύρια,
και μιαν αγκαλιά στις παγωμένες νύχτες.

ευγνωμοσύνη και πίστη
 στο αιώνιο της ύπαρξής της.
  
φωτογραφία:του Μάη χρώματα
μουσική: Θέρος, το παιδί και η φλογέρα
τραγ:Μάρθα Φριτζήλα

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

η άλλη ήττα

με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση... Ηττημένοι σε έναν πόλεμο που βαστά δεκαετίες τώρα, αναζητάμε την πατρότητα της Άλλης Ήττας μας. Όχι αυτής στα πεδία κάποιας αναμέτρησης, πολιτικής ή στρατιωτικής, αλλά αυτής που ανδρώθηκε έκτοτε στα ερείπια του μέσα μας και που τώρα μας παροτρύνει να μην εμπιστευόμαστε ούτε τη φωνή της ίδιας της ψυχής μας. Και όσο γενναιόδωροι φανήκαμε στην αποδοχή και την ερμηνεία της άλλης ήττας, τόσο υπόπτως φειδωλοί φανήκαμε στην αξιολόγηση της Ήττας τούτης. Ανάπηροι, ακουμπισμένοι σε ξένους τοίχους, αποδεχθήκαμε την ενσωμάτωση στην πραγματικότητα σαν αναγκαιότητα και, ακολουθώντας σκοτεινά μονοπάτια, χαθήκαμε μέσα στους λαβύρινθους μιας νέας αναζήτησης. Αποδιώξαμε του ποταμιού τη λαχτάρα να φθάσει στη θάλασσα, σβήσαμε τον πόθο για το ταξίδι σε ορίζοντες μακρινούς, τη δίψα να φτιάχνουμε τον κόσμο από την αρχή, τη χαρά ν' αφήνουμε πίσω μας ό,τι μας βαραίνει. Εϊχαν τούτοι οι χρόνοι ευημερίες και δικαιώσεις, δάφνες και περγαμηνές. Όμως προσπόρισαν μόνον αυτά που θα εξασφάλιζαν την Ήττα μας. Και, δεκαετίες τώρα οι αντοχές λιγοστεύουν, οι μνήμες ξεθωριάζουν, η πραγματικότητα επιβάλλεται σαν καθημερινότητα, που επικάθεται σε κάθε μας σκέψη, που παγιδεύει κάθε ανάταση της ψυχής και του νού. Στα απόνερα αυτής της παρακμής ανδρώθηκε η χρόνια αναπηρία μας. Και εθιστήκαμε να συγχωρούμε αυτά που χθες λοιδωρούσαμε, να παραβλέπουμε τις αποκλίσεις από τα οράματά μας, αλλά και να σείουμε αρειμανίως το λάβαρο της ιδεολογικής καθαρότητας κάθε εποχής και κάθε ευκαιρίας. Χρόνια τώρα η Ήττα μας αναζητά την πατρότητά της. Περιφερόμενη από κόμμα σε κόμμα, από συνέδριο σε συνέδριο και από στόμα σε στόμα ιστορικών αναλυτών, αναζητά το αραξοβόλι της αποδοχής. Νάβρει τη δικαίωση του νόστου, αναγκαία προϋπόθεση για μια πορεία αλλοιώτικη. Κι' εμείς συννένοχοι του ακρωτηριασμού μας, γενήκαμε ένοχοι του εκπατρισμού της, γκρεμίζοντας έναν-έναν τους φάρους που θα την οδηγούσαν στο αραξοβόλι της. Τίνος Κόρη είναι αυτή η Ήττα που περιφέρεται σαν το νυχτοπούλι ; Σιωπή ! Γιατί η καθ' ημάς αριστερά περιφερόμενη από τα κατώφλια του υπαρκτού έως τα σαλόνια των Βρυξελλών, της απαρνήθηκε κάθε πατρότητα. Εθισμένη ν' αποσύρεται στα παρασκήνια της μικροψυχίας της, δαψιλώς επιμελήθηκε του νόθου των οραμάτων της, του ευτελούς της σκέψης της, του α-σήμαντου των Στιγμών της. Έτσι, η πάλαι ποτέ ήττα στο ανυπέρβλητο της μη-υπεροχής, γένηκε Ήττα που κατοίκησε παντού. Κυρίως μέσα στις ψυχές μας. Ήττα-Μήδεια, αλλοφρόνου για το χαμένο της αραξοβόλι, γενοβολάει το φόβο, τεκνοποιεί την παραίτηση. Γιατί ήθελε γενναιότητα εκείνη η πατρότητα. Για να γενοβολήσει τον πλούτο της σκέψης, να ζυμώσει τα όνειρα. κι' έγινε τούτη η ήττα παιδί δικό μας... Το ποτάμι στέρευε σιγά-σιγά, ξεράθηκε, επιχωματώθηκε, έγινε mall, έγινε κολαστήριο για ψυχές και σώματα. *** και, κάθομαι στο παράθυρο της μελαγχολίας με το βλέμμα άδειο και την ψυχή αλλοπαρμένη, να ψάχνω να βρώ τις αιτίες που μ' αφήνουνε μισό. κι' ακόμη να θυμάμαι πως Αριστερά είναι και... το σύνθημα που δεν εκστομίζεται, η ιστορία που δεν διδάχθηκα, ο θεός του καθενός και ο θεός όλων μας, η απαντοχή του δάσκαλου της άγονης γραμμής, η εγκαρτέρηση της πωλήτριας στο δωδεκάωρο, η πείνα που σβήνει σ' έναν κάδο σκουπιδιών, η χαρμολύπη της προσμονής, το αγνάντεμα της Ανατολής, το άδειο βλέμμα στο παράθυρο της μοναξιάς, η καταθελγόμενη ψυχή την ώρα του δειλινού, η σιωπή των βουνών και το θρόϊσμα των μονοπατιών τους το βλέμμα του σπουργιτιού στ' άδεια μου χέρια, είναι... είναι... είναι... η Ψυχή που κρατεί το φυλαχτό της παιδικής μας αθωότητας. φωτο: σπλόνια στους βράχους μουσική: Loreena McKennitt's Skellig (για να ακούσετε πατάτε "pause" στο κασετοφωνάκι δίπλα και "play" εδώ)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

επισκέψεις

IP Widget For Website