Ποιός σκότωσε την Εκάβη ;

 φωτογραφία: Ο Λούσιος

 από  χρώσεις, αποχρώσεις και στιγμές

-Πές μου, τί διαβάζεις αφέντη μου ; 

-Λέξεις, λέξεις, λέξεις…*** 

Λέξεις άηχες, λέξεις κρυμμένες στο σεντούκι των ελπίδων, λέξεις περιπλανώμενες σε όνειρα, λέξεις ξοδεμένες στ' αλώνια της αυταπάτης, λέξεις βυθισμένες σε στόματα πρόστυχα, λέξεις λαξευμένες στα εργαστήρια των συνειδήσεων. 

Λέξεις, λέξεις, λέξεις… 

Ανάπτυξη, χρέος, εργασία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη. Αέρας, νερό, χώμα, βουνό, θάλασσα, ορίζοντας. Χώρος, Χρόνος, Ταξίδι, Φώς, Αλήθεια. Κι' άλλες πολλές που κούρνιαξαν φοβισμένες, λέξεις απαγορευμένες πια. 

Λέξεις που συνάχθηκαν σε τοπία μυστικά, καλεσμένες των καιρών ν' αλέσουν τον γόνο τους. Ν' αλυσοδέσουν στην αλήθεια το ψέμα, στο φώς το σκοτάδι, ν' αποδείξουν το αντίκρυσμά τους στο ζύγι της ιστορίας. 

Μην πιστεύεις το φώς της νύχτας 

μα ούτε το φώς της μέρας, 

σε καμμιά αλήθεια μην πιστεύεις, 

πίστεψε όμως 

ότι θα σου είμαι πάντα πιστός. 

Μα στη σύναξη τούτη τη μυστική πτωχευμένες ήλθαν οι λέξεις, άγονος κηρύχθηκε ο διαγωνισμός. Και τούτος και οι προηγούμενοι. 

-Πές μου, και τί διαβάζεις αφέντη μου ; 

-Αριθμούς, αριθμούς, αριθμούς… 

Κι' έρχεται η μέρα, κι' έρχεται η νύχτα, και η μια αλήθεια μετά την άλλη αναδιπλώνονται, αποσύρονται σε έναν χρόνο που δεν υπήρξε, σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ. Ποτέ δεν ειπώθηκε πως το 2012 θα βγούμε στις αγορές, πως από το 2013 θα δούμε φώς στο τούνελ, πως, πως, πως... 

Κι' έρχεται μήνας, κι' έρχεται χρόνος και νέες αλήθειες διασπείρονται που όλο και πιο επιτακτικά απαιτούν να τις ενστερνισθούμε, αλλοίμονο στους άπιστους Θωμάδες, στη φωτιά οι προφητείες των, περίγελως δημόσιος η λογική και τούτων των αριθμών ακόμη. 

-Και τί λέν οι αριθμοί αφέντη μου ; 

 Λέν οι αριθμοί πως τούτο το απόθεμα των άγονων προσδοκιών- παληό κρασί που γένηκε ξύδι- έχει του γέρικου σώματος την σκωλίωση, που χάνει και βρίσκει τον ορίζοντά του στο κάθε βήμα, στο κάθε πλακάκι του πεζοδρομίου. Σκυφτά κεφάλια, σκυφτά βλέμματα, σκυφτές ψυχές οδοιπορώντας σε βάλτους αναμνήσεων, αρνούνται τη μελωδία του πλανώδιου μουσικού. 

Λέν οι αριθμοί, πιο στέρεοι από τις λέξεις-τροχιοδεικτικές βολίδες του μακρινού μέλλοντός μας, του αύριο, του σήμερα του χθές -λέν οι αριθμοί λοιπόν πως άντε να τη βγάλουμε δυό χρόνια ακόμη με επιδοτούμενες αυταπάτες, μια μικρή παράταση δώρο, ίσως γιατί ήταν καλοί ξεπουλητάδες οι αφέντες μας, να τους έχετε χάρη. 

Αριθμούς διαβάζω που εκτοξεύονται σαν προειδοποιητικές βολίδες ενός βομβαρδισμού από φίλια πυρά. Να σε νοιάζονται μα και να σε απειλούν την ίδια στιγμή η Citibank, η ΕΚΤ, η Τράπεζα Ελλάδος, το ΔΝΤ, η Στατιστική Υπηρεσία, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το Υπουργείο Οικονομικών με τις εκθέσεις τους, τίποτα το καινοφανές, λογικό είναι. Εκθέσεις αναθέσεων, μεταθέσεων, προϋποθέσεων, καταθέσεων, εκθέσεις γεμάτες με αριθμούς και παραδίπλα τους λέξεις-δάχτυλα απειλητικά που δείχνουν τους αδαείς περί τα οικονομικά, τους πειθήνιους, τους υπό εκτέλεση αιχμαλώτους. 

Και παρελαύνουν οι αριθμοί των εκθέσεων να μας αναγγέλουν πως στο 35 % θα φθάσει η ανεργία το 2014, στο 410% το ποσοστό ελλείματος σε σχέση με το ΑΕΠ, η ύφεση και η ζήτηση θα κονταροχτυπιώνται ακόμη σκληρότερα στους χρόνους που έρχονται. Και τούτο λέει είναι σχέδιο, είναι πολιτική της Έυρωπαϊκής ένωσης, κόντρα στις πολιτικές της Αμερικής και της Ιαπωνίας, όπου οι εκεί προφήτες κατέφυγαν στις Κεϋνσιανές συνταγές *. 

Και μόλις πριν λίγες μέρες το Υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωσε πως η σωρός των ανεξόφλητων χρεών προς το Δημόσιο διογκώθηκε μέσα σε ένα χρόνο (το 2012) κατά 11,8 δις. Διογκώθηκε δηλαδή τόσο όσο και το νέο πακέτο μέτρων που έφερε το πρόσφατο φορολογικό νομοσχέδιο. Και διογκώθηκε τόσο, όσο ποτέ άλλοτε. Παληό κρασί πούγινε ξύδι τα ανεξόφλητα χρέη, 42 δις ήταν από σύσταση του ελληνικού κράτους, μέσα σ' ένα χρόνο θέριεψαν κατά το ένα τέταρτο**. 

Και είναι τούτοι και πολλοί άλλοι οι αριθμοί που αποκαλύπτουν τις αλήθειες πούκρυβαν οι λέξεις τόσο καιρό κάτω από τη μύτη μας. Και τούτη η αλήθεια των αριθμών -τόσο σίγουρη χωρίς πλουμίδια αλήθεια-τυχαίνει να με παρηγορεί. Γιατί αποκαλύπτουν τη γύμνια της εξουσίας των, μας δείχνουν με το δάχτυλο ποιά είναι τα όπλα των δύο μονομάχων. 

Δηλητηριασμένη η κόψη του σπαθιού τους με λέξεις που ειπώθηκαν και με λέξεις που δεν ειπώθηκαν, δηλητήριο από τα χέρια του Πολώνιου σαν αυτό που σκότωσε τον βασιληά στον ύπνο του, σαν αυτό που την Γερτρούδη εμύησε στην ηθική της εξουσίας. Σαν αυτό που σκότωσε τις λέξεις κουβαλώντας τες σαν φαντάσματα στα μάτια τιποτένιων αρχόντων, τις έχωσε στο στόμα τους, σκουλήκια να γίνουν και ν' αλωνίζουν στο σάπιο κουφάρι τους και τα σκουλήκια τροφή στα ψάρια και αυτά με τη σειρά τους τροφή για τους παρακατιανούς του βασιλείου της Δανιμαρκίας… 

Κάτι σάπιο από αιώνες στο βασίλειο της Δανιμαρκίας βρυχάται πως 

ό,τι ζεί σήμερα, ό,τι έζησε χθές καταδικασμένο είναι να πεθάνει. 

Αλλοίμονο σ' αυτούς που δεν ακούν τον πάταγο της μεγάλης δρασκελιάς στον Χρόνο, το φάντασμα του βασιληά να ζητά εκδίκηση για τον φόνο του. Σ' αυτούς που το συσκοτισμένο παρελθόν γένηκε κομμάτια, σαν τα κομμάτια ενός συναρμολογούμενου κινέζικου παιγνιδιού μιας χρήσης. 

-Πές μου, τί διαβάζεις αφέντη μου ; 

…πως το φίδι δεν σκότωσε τον βασιληά, πως ο Πύρρος δεν ήταν ο φονηάς της Εκάβης, δρασκελιά του ποιητή στον Χρόνο ήταν για να μάθουμε πως οι οι δολοφόνοι κάθε εποχής είναι η ίδια εξουσία που βύθισε σε ποτάμια αίματος τη δυναστεία των Κομνηνών. Ξέρουμε πια πως για να σωθούν οι κίβδηλοι άρχοντες πρέπει να θυσιασθεί η Ιφιγένεια και πως 

οι συμφορές άρχισαν, ας ετοιμαστούμε για τα χειρότερα. 

Η φρίκη μπροστά μας αυτή τη στιγμή είναι η κοινωνική κατάρρευση, προειδοποιεί η τελευταία έκθεση της Κομισιόν. Αλλά η ΕΚΤ επιμένει να διεκπεραιώσει τη βρώμικη ιστορία. 

Μόλις φτάσει στην Αγγλία αποκεφαλίστε τον. 

Αντέχει η καρδιά μας στα σφυριά ; 

Αντέχει η γλώσσα μας να εξυμνεί όσα το σώμα μας πράττει ; 

Αντέχουν τα ποτάμια μας να ξεπλύνουν τη Γή ; 

Αθέατη να μένει εντός μας ο πόθος της. 

Μα στην κοιλάδα των Θρήνων, 

η γηραιότερη από αυτές θα απαντήσει στα όσα ο νέος ρωτά: 

Ήμασταν άλλοτε, λέει, εμείς οι Θρήνοι μεγάλη γενιά, 

οι πατεράδες μας στα μεταλλεία, εκεί στο μεγάλο βουνό 

-καμμιά φορά θα βρείς στους ανθρώπους λαξευμένο κομμάτι αρχαίας οδύνης 

παγωμένης οργής και ηφαίστειο που από αιώνες κοιμάται. 

Ναι προέρχονται από εκεί. Κάποτε ήμασταν πλούσιοι. 

Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, Ελεγείες του Ντουίνο. 

-Πές μου, τί βλέπεις αφέντη μου ; 

-Στάχτες, στάχτες, στάχτες 

που θα ζεστάνουν τον σπόρο μιας νέας γένας, 

που θα κάνουν τις κρυμμένες στο σεντούκι λέξεις 

να επιστρέψουν στα ποτάμια της ψυχής μας. 

Μετά απ' όλα τούτα Σιωπή. 

* από την έκθεση της Citibank http://www.axiaplus.gr/article/29114/ekthesh-thanatoy-gia-thn-ellada-apo-citi/ 

**http://dikaex.blogspot.gr/2013/01/567.html

*** Γουϊλιαμ Σαίξπηρ, Άμλετ

Σαν να μην πέρασε μια μέρα (ΙΙ)

Νύχτα και πάλι χτύπησαν οι θρασσύδειλοι τους απεργούς του ΜΕΤΡΟ. Όπως και στο Πολυτεχνείο τότε. Γνώρισμα η δειλία μισθοφόρων εντεταλμένων να διεκπεραιώνουν τα σκοτεινά σχέδια των ηγεμόνων τους.

Μα όσο και αν η νύχτα έχει απλωθεί, σκεπάζοντας με το σκοτάδι της κάθε γωνιά του είναι αυτής της χώρας, αυτής της κοινωνίας, πάντα κάποιοι φάροι θα μένουν αστράφτοντας το φώς των δρόμων μας.

Και πληθαίνουν αυτοί οι φάροι, οι τόποι θυσίας και προσφοράς για τους επόμενους. Για να δίνουν την απάντηση όχι στους τυράννους κάθε εποχής, αλλά στις σκοταδιασμένες συνειδήσεις των ανθρώπων. Συνειδήσεις που καταθέτουν το μίσος του εγώ τους, τη μικρότητα του νού τους στο βωμό των ισχυρών.

Αυτά μόνο σαν αφιέρωμα στον αγώνα των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ

και μερικά για τους άλλους...

Δεν οργίζομαι με τους τυράννους και τα όργανά τους. Αλλά μ' εκείνους που εθελοντικά ανοίγουν πρόθυμα τον δικό τους τάφο, που δέχονται να γίνουν σωροί πτωμάτων πάνω από τους οποίους θα αναρριχηθεί ο εισβολέας στα τείχη της πόλης.

Που ούτε για μια στιγμή δεν τους πέρασε από το νού πως βαφτίστηκαν πολίτες ελεύθεροι γιατί κάποτε, εδώ και χιλιάδες χρόνια υπήρξαν φάροι που οδήγησαν την ανθρωπότητα στο οκτάωρο, στο δικαίωμα ψήφου, στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, στο δικαίωμα της εργασίας. Φάροι που έσπασαν τις αλυσίδες της δουλείας.

Εξωνημένε πολίτη Γιαννο-Κωστό-Παπαδό- Χριστό- Πουλε, ή όπως αλλοιώς λέγεσαι, διέγραψε από την ταυτότητά σου το πατρώνυμο, το γένος, το επάγγελμα και ό,τι άλλο είναι γραμμένο να σε κάνει ξεχωριστό και ελεύθερο πολίτη. Γράψε εξωνημένε μου πολίτη το νέο σου πατρώνυμο: του Πρετεντέρη, του Μπόμπολα, του Αλαφούζου, του Τόμσεν, της Μέρκελ, του Ομπάμα, ή όποιου άλλου αφέντη θέλεις να υπηρετήσεις. Φόρεσε και τη στολή του δούλου, δούλεψε 16 ώρες το εικοσιτετράωρο και τότε ξέρνα τη μοχθηρία σου και τη μικρότητά σου πάνω στους φάρους που καταδέχθηκαν να σου δείξουν την πόρτα του παραδείσου των ονείρων τους. 

Α!, και επέστρεψε παρακαλώ στα αφεντικά σου όλους τους μισθούς και τα δικαιώματα που εισέπραττες και καρπωνόσουν τόσα χρόνια με τις πλάτες και τους αγώνες αυτών που τώρα φτύνεις.

Αν θέλεις να υπηρετήσεις τα αφεντικά σου αυτός είναι ο δρόμος της μόνης αρετής που μπορεί να διαθέτεις, της εντιμότητας. 

tabula rasa

φωτογραφία:

τοίχος σπιτιού στο Γεράκι

Ο Ad Narh έχει ένα γραφείο ταξιδίων, στην Βομβάη. 

Σ' αυτό το γραφείο καθημερινά καταφθάνουν χιλιάδες επίδοξοι 

ταξιδιώτες που ορέγονται ένα εξωτικό ταξίδι. 

Οι δουλειές του Ad  υποστηρίζονται από την Unesco,

η οποία και επιμελείται τη διαφορετικότητα 

των τόπων, τη διατήρηση του εξωτισμού τους. 

Οι πελάτες του Ad διαθέτουν ένα αξιοπρεπές ποσό 

για μια ασυνήθιστη περιήγηση 

μέσα από την γιγαντο-οθόνη του σαλονιού τους. 

ανιστόρητα από το μέλλον

Ας μου επιτραπεί σύντροφοι της +Αριστεράς να μη συμμεριστώ τις ανησυχίες σας για την δοκιμασία της Δημοκρατίας και του Συντάγματος με αφορμή τη μεθόδευση της τρισυπόστατης κυβέρνησής μας κατά τη συζήτηση της πρότασης παραπομπής των υπευθύνων για την αλλοίωση της γνωστής λίστας. 

Προσωπικά έπαψα ν' ανησυχώ για το μέλλον της δημοκρατίας (; !) στη χώρα μας, για την περιφρόνηση των νόμων της από τους ταγούς των και για όλα όσα συνθέτουν το πλέγμα της υφιστάμενης κρατικής δομής. Και δεν ανησυχώ γιατί δημοκρατία, κρατικές δομές, θεσμικές λειτουργίες, που διαθέτουν εδώ και δεκάδες χρόνια άλλες ανάδελφες αστικές δημοκρατίες της καθ' ημάς Δύσης, δεν υπάρχουν εδώ και δύο σχεδόν χιλιετίες. Και συνεπώς εκλείπει το ευτελές κίνητρο υπεράσπισης μιας  τέτοιας οντότητας, ακόμη και αυτής των οραμάτων του Ρουσώ.

Συνέβη, αυτός ο τόπος να συμπυκνωθεί σε φεουδαρχικά πρότυπα που επέβαλαν δυνάμεις ξένες με την αρμονία του, εχθρικές με τη σοφία του. Βυζαντινή αυτοκρατορία, Οθωμανική κατοχή, Αγγλοσαξωνική τελικά εξάρτηση. Πάντοτε χέρι-χέρι με τους προύχοντες του τόπου, τους αυτοθεωρούμενους ως κληρονόμους της σοφίας αλλοτινών καιρών.

Ας σταθούμε στη διαδικασία διαδοχής της επικυριαρχίας σε αυτό το κομμάτι της γής, διαδικασία που ολοκληρωνόταν πεσιμιστικά για τον λαό της μετά από έναν πόλεμο, μια επανάσταση, ένα πραξικόπημα. Η μετάβαση για παράδειγμα από την οθωμανική κατοχή στην λεγόμενη εθνική ανεξαρτησία παρέμεινε απλά μια αλλαγή σκυτάλης των επικυρίαρχων, αλλαγή για την οποία αναλώθηκε η ιδέα της εθνικής απελευθέρωσης του 1821. Το φέουδο παρέμεινε φέουδο, ο σκλάβος έγινε κολήγος, οι προύχοντες συνέταιροι νέων αφεντικών.

Αδιατάρρακτη αυτή η πορεία ανά τους αιώνες, δεν άφησε σπιθαμή γής να διαβούν τα πόδια των κολασμένων. Δυό χιλιάδες χρόνια, σημείο στάσιμο στην ιστορία που θέλει να γεύεται από την αλήθεια των τόπων, από το μάτωμα του χρόνου. Και σε οκτώ χρόνια που θα κληθούμε να συνεορτάσουμε με τους αφέντες μας  τα διακόσια χρόνια μιας απελευθέρωσης γραμμένης με μύρια όσα χρώματα στο βιβλίο της ιστορίας, ανιστόρητες θα παραμένουν οι μεγάλες του τόπου στιγμές.

Και στο βιβλίο της ιστορίας πληθαίνουν οι λευκές σελίδες, οι ακαταχώρητες διαδρομές. Μένουν αναπόγραφα τα μυστικά μονοπάτια τα οποία λίγοι, τόσο λίγοι, σε αυτόν τον χώρο του συμπαντικού οικήματος τόλμησαν να εξερευνήσουν. Οι όποιοι αγώνες και αγωνίες τους εξανεμίστηκαν μέσα στον ορυμαγδό των αλαλλαζόντων συμφερόντων που κονταροχτυπιόνταν να καλύψουν το κενό εξουσίας που άφηναν πίσω τους πότε οι Παλαιολόγοι, πότε ο Σουλτάνος. Και αναδύθηκε ένα τοπίο πιο εφιαλτικό και από αυτό της οθωμανικής κατοχής, πεδίο βολής αυτή η γή, όπου τρελλοί φαντάροι εξασκούνται πάνω στα σώματα και τις ψυχές μας.

Στρογγυλοκάθησε μέσα μου τούτη η παρένθεση της Ιστορίας, οι λευκές σελίδες στο ληξιαρχείο που μυστικά υπενθυμίζουν αγνοούμενους και αγνοούμενα. Και στη διαδρομή αυτού του αγνοούμενου χρόνου, βολικά οι ληξίαρχοι χάραξαν άλλα σημάδια και δείκτες, ωσάν το πείραμα πάνω στη χώρα νάχε ξεκινήσει σε χρόνους ανείπωτους από τον Μέγα Στρατηγό των αΰλων θαυμάτων.

Και κατά καιρούς αναζητώ τα κίνητρα του εκμανούς Κυρίλλου της Αλεξανδρείας μετά του αναδέλφου του Αθανασίου του Μεγάλου και πολλών άλλων κίβδηλων αγίων να θανατώσουν τον χρόνο και τις διαδρομές του εκλαμπούς Πτολεμαίου του Ευεργέτου. Και μου δείχνει με το δάχτυλο η απολυθείσα ληξίαρχος, σε άλλους χρόνους και  αιώνες, τους ιεραποστόλους του Κολόμβου να ισοπεδώνουν και να διαγράφουν άλλους πολιτισμούς και σκιές ανθρώπινης σοφίας, που φιλοδοξούσαν να απαστράπτουν εις τους αιώνες.

Tabula rasa αυτοί οι αιώνες, δέκα επτά και, δεν καταχωρήθηκαν ποτέ στην Ιστορία. Και ανακατεύτηκαν με τα θαύματα του μεγάλου στρατηγού τα ονόματα αυτού του τόπου, έτσι ώστε να εξοβελιστεί οριστικά από την αλυσίδα του χρόνου ο κρίκος που μαρτυρούσε για τους καρπούς μιας εποχής, αυτής του κλασικού πνεύματος. Γιατί η ευωδία  που αναδυόταν όπου γής, από σημεία βαβυλώνεια που χάραζαν πότε οι πυθαγόρειοι, πότε οι κληρονόμοι των Φαραώ, πότε οι έποικοι της Ιωνίας- ξένοι και πρόσφυγες όλοι τους που ζύμωσαν το χρυσάφι της γής που βρέθηκαν- γιατί η ευωδία τούτη, δίδασκε τη συνέχεια του χρόνου, τη συνέχεια των τόπων. Δίδασκε πως η δημοκρατία είναι μια υπόθεση συνέχειας σε τόπο και χρόνο.

*****

Έχουμε χρεωθεί λευκές σελίδες, φίλοι της +Αριστεράς και όχι απλά τα κακέκτυπα και κίβδηλα των νόμων και των διαταγμάτων των σουλτάνων, του Μέτερνιχ, των Αψβούργων, του Τσώρτσιλ, του εκάστοτε αμερικανού πρέσβυ, της τρόϊκας. Και η χρέωση αυτή γένηκε από χέρια δικά μας, καταχωρήθηκε και ενημερώνεται από δικούς μας ληξιάρχους, επιφορτισμένους να "λήξουν" κάθε τί που μπορεί να στρέψει το βλέμμα στην πηγή της ζωής μας, στο άλογο της Αρσινόης που πετά προς τον ουρανό. 

Έχουμε χρεωθεί εκείνο το φώς που δεν φωτίζει αλλά κατακαίει αυτό τον τόπο εδώ και χίλια επτακόσια χρόνια. Φώς που η ιλαρότητά του είναι χορηγεία των εμπρηστών μας, αποτελεί αιτία επαίνων-από τους χορηγούς- και καυχήματος από τους πειθήνιους ευεργετούμενους. Δεν είναι αυτό το φώς που δωρίσαμε στην υφήλιο, που σαν γύφτικο σκεπάρνι καυχιόμαστε και μας επαινούν. Αλλά είναι το φώς ροβεσπιέρων και πιονέρων τούτης της γής. Είναι -για να θυμηθούμε τα στερνά- η Χάρτα του Ρήγα που τα μελάνια της ξεπλύθηκαν στα νερά του Δούναβη.

και συνέβη...
...με θαυμαστή ακρίβεια επανάληψης η προεικόνιση για μια ακόμη φορά αυτού που  ο καιρός των ημερών εγκυμονεί. Το τερατώδες της Α-συνέχειας που εδώ και είκοσι αιώνες  μας απειλεί, μόνο που τούτη τη φορά απειλεί όλον τον πλανήτη. Το τερατώδες της αστραπιαίας μετάβασης από το μηδέν στο άπειρο και τούμπαλιν, μετάβασης (ή μεταβίβασης ;) χωρίς χρόνο και απόσταση, όχι του πνεύματος και των αξιών του, αλλά ενός προϊόντος-δημιουργήματος μιας πεφωτισμένης κάστας νεοφιλελευθέρων. Και σε τούτες τις μεταβάσεις, μεταβιβάσεις και μετεπιβιβάσεις χρεωπιστώνονται αδιαλείπτως σε τερματικές οθόνες, τόκοι τοκογλυφίας, κόστους μηδενικού, έτσι που ο χρόνος και ο τόπος καταντούν μια κουκίδα, ένα σημείο στάσιμο που αναπαριστά την κιβωτό που της μέλλει να φιλοξενήσει ελάχιστους και ελάχιστα. 

Μην πανικοβάλλεστε λοιπόν φίλοι μου, δεν κινδυνεύει η δημοκρατία μας, ποτέ δεν κινδύνευσε, γιατί απλούστατα ποτέ δεν υπήρξε. Απλά προτείνω να θωπεύσουμε τούτη την υπερβολή, αναγκαία για να απελευθερωθούμε από το σκλαβωμένο μας μυαλό. Ας σκεφτούμε λ.χ. πως ποτέ δεν γευτήκαμε τους καρπούς των διαδρομών μας, παρά εκείνους τους καρπούς που αποτέλεσαν το δηλητηριαμένο περίσσευμα από το τραπέζι ενός λουκούλειου γεύματος για τους ολίγους. Θα κατανοήσουμε έτσι γιατί σε αυτόν τον τόπο παραμένει ακμαίο εδώ και  διακόσια χρόνια ένα μεγάλο ποσοστό πληθυσμού που συναρτά τις τύχες του με τις τύχες της εκάστοτε εξουσίας, απρόθυμο να απορρίψη την πρόσκληση στα τραπέζια της. 

*****

Ο μή τόπος, ο μή χρόνος, ο μηδενισμός της απόστασης δεν είναι παρά ο ευτελισμός της υπόστασης των πραγμάτων, είναι μια ρύπανση (που θάλεγε και ο Πωλ Βιριλιό (paul Virilio) στην Πανικόβλητη Πόλη του, μια ρύπανση που επικάθεται ως το απαραίτητο χνούδι συσκότισης των πραγμάτων. Είναι η διαφθορά που κάνει τον στρατιώτη δικό σου κατά τον Μακιαβέλι. Η μινιαρουτοποίηση (δανείζομαι πάλι από τον Πωλ Βιριλιό) των πραγμάτων, η αφήγηση χωρίς την αφήγηση, η σιωπή για το ταξίδι, αποτελούν σήμερα το πρόπλασμα μιας άλλης δημοκρατίας χωρίς δημοκρατία, υφαίνουν μία φόρμα εφαρμοστή στο σώμα κάθε πολιτείας και πολίτη, οχυρώνουν τις φυλακές του νού, του σώματος και της ψυχής. Από την έννοια της δημοκρατίας, της προσεκτικά αποστειρωμένης, απέμεινε ό όρος, απεβλήθη το αίτιο και το αιτιατό. 

Γι' αυτό να πανικοβάλεστε φίλοι της +αριστεράς. Για το πρόπλασμα ενός άλλου πολιτισμού και κατ' επέκταση ενός πολιτικού status που θα συνεχίζει μεν να λέγεται δημοκρατία αλλά θα είναι μια φυλακή με οχυρώματα για κάθε σώμα, για κάθε μέλος του σώματός μας. Οχυρώματα τύπου taxis.net.  Θα είναι μια φυλακή χωρίς τείχη για τις ψυχές μας.

Ο κύρ Βενιζέλος ίσως να πασχίζει να μας εξοικειώσει με αυτό το πρόπλασμα του αύριο μας. Το θράσσος του, το παραλήρημά του δεν είναι παρά το ενδιαίτημα αυτού του πολιτισμού που μας περιμένει, είναι η προοδευτική εναλλακτική πρόταση απέναντι στην καρικατούρα του πολιτισμού των νοικοκυραίων του Σαμαρά, απέναντι στην καρικατούρα του ναζισμού της χ.α. Το παραλήρημα του Βενιζέλου, δεν είναι τίποτ' άλλο παρά το οργίλο ύφος ενός αξιωματικού παντοτινά ταγμένου στην υπηρεσία του Ηγεμόνα, όταν βλέπει τους στρατιώτες του να απειθαρχούν στις εντολές του. 

*****

Για την ώρα ισχύει το απαγορευτικό απόπλου, που σιωπηρά η αριστερά σύμπασα έχει συνυπογράψει εδώ και μερικές δεκαετίες. Ο ορίζοντας δεν ανιχνεύεται στις ματιές των ανθρώπων. Το σημείο που γή, ουρανός και νερό σμίγουν, αποτελώντας το τρισυπόστατο της ύπαρξής μας, ούτε πλησιάζει, ούτε ξεμακραίνει. Μένει ανύπαρκτο και αόρατο από όλο και περισσότερους. Δεν υπάρχει ταξίδι, δεν υπάρχει απόσταση, δεν υπάρχει διαδρομή. 

Και τούτο το σημειακό χαρτογράφημα σε μη-χώρο και σε μη-χρόνο αποτελεί την tabula rasa ενός καταστατικού χάρτη για το μεθαυριανό μας πολίτευμα. Προσοχή λοιπόν στις αφηγήσεις μας. Και στις υπογραφές μας. 

υγ. Οφειλή σε έναν φίλο
Έξω βρέχει. Από την τζαμαρία του καφέ αντικρύζω την φουρτουνιασμένη θάλασσα που σήμερα θέλησε να δοκιμάσει την φαντασία μου. Πίσω και πάνω από τα κύματα προσπαθώ να διακρίνω τον ορίζοντα, προσπαθώ να κατανοήσω το τρισυπόστατο της ύπαρξής μου. Καταφθάνουν στο νού τα λόγια ενός παληού φίλου, "κοίτα πέρα από τη θάλασσα, θα συναντήσεις τον ωκεανό". Θέλω να ξεπεζεύσω το άλογο της Αρσινόης για να πάω εκεί στο πέραν, στο πάνω, στο βάθος των νερών και της ψυχής μου.  Μα σήμερα είναι Κυριακή και πρέπει να γυρίσω στην πόλη, ο τεμαχισμένος χρόνος παίζει τα παιγνίδια του. Εκδικείται για το μάτωμά του.  

τα χνάρια*

Είμαστε ποτέ στ' αλήθεια μόνοι ;

Ήταν μια φορά ένα άνθρωπος που περπατούσε, περπατούσε, περπατούσε…Διέσχισε την έρημο της ζωής του κι' έφτασε μπροστά στον απέραντο ωκεανό. Και όταν ένιωσε έτοιμος να μπεί μέσα στο σκοτεινό νερό, γύρισε να κοιτάξει πίσω και ν' αποχαιρετίσει όλα όσα έζησε.

Και είδε πάνω στην άμμο της ερήμου τα χνάρια από τα βήματά του σ' όλη του τη ζωή.

Τα μέτρησε ένα ένα κι' όλα ήταν εκεί: τα περπατήματά του, οι δύσκολες στιγμές, τα χαρούμενα βήματα, οι στροφές, ό,τι καλό κι ό,τι πικρό είχε ζήσει. Χαμογέλασε σε όλα τούτα…

Κι εκεί που ετοιμαζότανε να ξαναγυρίσει προς το απύθμενο νερο, ξάφνου δίστασε. Του φάνηκε πως κάτι είδε δίπλα στα χνάρια από τα βήματά του. Κοίταξε πάλι, πιο προσεκτικά. Τότε διέκρινε μια σειρά από άλλα χνάρια, ακριβώς πλάι στα δικά του και κατάλαβε πως δεν είχε βαδίσει μόνος. Κάποιος πορευόταν δίπλα του. Παραξενεύτηκε. Δεν θυμότανε καμιά παρουσία τόσο πιστή και κοντινή.

Αναρωτήθηκε, σηκώνοντας τα μάτια του στον ουρανό, ποιος να 'ταν αυτός που τον είχε συντροφέψει στο διάβα της ζωής του. Τότε μια φωνή ακούστηκε από παντού, από πουθενά και είπε:

-Εγώ ο πατέρας σου και πατέρας του κόσμου όλου.

Ο άνθρωπος που περπατούσε ένιωσε μιαν αρχέγονη χαρά να τον πλημμυρίζει και θυμήθηκε πως τη στιγμή που γεννήθηκε, ο πατέρας όλων των πλασμάτων του υποσχέθηκε να μην τον εγκαταλείψει ποτέ.

Ευτυχισμένος κοίταξε και πάλι την ατέλειωτη σειρά από διπλά χνάρια. Όμως, έξαφνα πρόσεξε πως ορισμένες μέρες της ζωής του, μια μόνο σειρά από χνάρια ήταν ορατή. Θυμήθηκε εκείνες τις μέρες. Άλλωστε, πώς θα μπορούσε να τις ξεχάσει ; Ήταν οι φοβερότερες μέρες, οι πιο σκοτεινές, οι πιο πικρές, οι απελπισμένες, τότε που νόμιζε πως δεν υπήρχε έλεος πουθενά-ούτε στη γή, ούτε στον ουρανό. Τότε, ο άνθρωπος που περπατούσε ένιωσε προδομένος, νικημένος, και είπε με παράπονο μεγάλο:

-Εσύ, που λες πως είσαι ο πατέρας μου και που όταν γεννήθηκα μου 'ταξες να μη μ' αφήσεις ποτέ μονάχο, πού ήσουνα τις μέρες της δυστυχίας, όταν σφάδαζα από πόνο γιατί δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος της ύπαρξής μου ;

Κι η φωνή από παντού, από πουθενά, αποκρίθηκε:

-Γιέ μου, αγαπημένε μου, τις μέρες της δυστυχίας, όταν απελπισμένος δεν μπορούσες να σηκώσεις το βάρος της ύπαρξής σου, τα χνάρια πάνω στην άμμο είναι τα δικά μου. Γιατί σε κρατούσα αγκαλιά…

από το βιβλίο της Λιλής Λαμπρέλλη Δέκα και ένα παραμύθια, εκδόσεις Πατάκη

η ανάρτηση από φιλικό ιστολόγιο

Ο Χρόνος

Πάλι εδώ, 

από τον άχρονο καιρό. Όχι για να μετρήσω τον κυρ-Χρόνο, αλλά για να τον καλοπιάσω. Και να τον καλοδέχομαι σε κάθε στιγμή του, πικρή ή γλυκειά.

Ας είναι τούτη, η ευχή μου για όλους μας. Καθυστερημένη λόγω "απουσίας-όχι δεν είμαι παλαιοημερογίτης- 

Καλή συνέχεια στον κυρ- Χρόνο μας λοιπόν. Κι' ας μας φορτώνει για "τιμωρία" και για τη μωρία μας ασήκωτα βάρη. Που καμμιά φορά καταστρέφουν, ταϊζουν τη φθορά. Άλλες πάλι μας σηκώνουν ψηλότερα. Και τότε οι απώλεια γίνεται δημιουργία. Και τότε είναι που πρέπει-όσο κι' αν δεν μας αρέσει αυτό το πρέπει- να φορτωθούμε τα βάρη μας και τα βάρη όσων αγαπάμε. Μόνο έτσι καλοπιάνεται ο χρόνος.

Πάλι εδώ λοιπόν. 

Γιατί η συνήθεια στην απουσία, η συνήθεια στη φθορά γίνεται η κύρια φύση μας, φέρνει τον κόσμο στα μέτρα της βολικότητας, μετατρέπει την καθημερινότητά μας σε μια διεκπεραίωση. Και τότε είναι που ο κυρ-Χρόνος μας τιμωρεί.

Είθε λοιπόν η κάθε του στιγμή να είναι αφορμή για τη ρήξη με αυτή τη ρηχότητα, με το εύκολο, με το μικρό, με το εγώ μας. Που όταν μας επιβάλλονται εκμηδενίζουν τον χρόνο, χρόνος-άχρονος το πέρασμά μας από τον κόσμο.

Χαίρομαι που ξανάλθα, χαίρομαι που σας συναντώ ξανά. Μια προσωρινή απόσυρση η απουσία μου. Ζητώ συγγνώμη που λόγω της τεχνολογικής μου ανεπάρκειας αντί να σιγήσω το blog απλά το κλείδωσα.