Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Δεν είναι αναλγησία, είναι απλά δολοφονία (αναδημοσίευση)

από: http://dikaex.blogspot.gr/

Αντίκρυσα τα πρόσωπά τους για πρώτη φορά τον Μάρτη, λίγο πριν το Πάσχα (βλέπε εδώ). Πρόσωπα πλημμυρισμένα από ελπίδα. Και λίγες στιγμές, μετά, τα είδα να λάμπουν, τις ψυχές τους να ζούν μιαν άλλη Ανάσταση από το σκοτάδι 7 μηνών που τους είχε η ΔΕΗ επιβάλλει.

Κι' αντίκρυσα και χθές αυτά τα μάτια. Ούτε ελπίδα, ούτε καρτέρεμα. Ίσως νάξεραν πως ήταν ψεύτικες -και ήταν τελικά- οι υποσχέσεις μου πως το σκοτάδι που επανήλθε, θα εξοστρακισθεί και πάλι από το μικρό τους σπιτικό. Η ΔΕΗ και ο εργολάβος-εκτελεστής των δολοφονικών της εντολών είχαν φροντίσει στο ακέραιο να εξοστρακισθεί δια παντός το φώς από τις καρδιές τους, αφαιρώντας τον μετρητή. 


Πελάτης Κ.Μ Delete, τώρα το λόγο έχουν τα δικαστήρια, 
για την είσπραξη των οφειλομένων.

Πελάτης τα δυό παιδάκια και μια μάνα. Εγκαταλελειμμένοι όλοι από κάθε θεό και άνθρωπο, από κάθε αύρα ανθρωπιάς. Δεν είναι η εποχή τους, σκέφτηκα. Όπως δεν είναι η εποχή όλων των κατετρεγμένων. Όπως δεν είναι η εποχή των παιδιών των Ρομά στον Δενδροπόταμο της Μενεμένης, όπου πριν λίγες μέρες η ΔΕΗ με τη συνδρομή όλων των χερσαίων δυνάμεων καταστολής εκήρυξε τον πόλεμο στο φώς τους, στη ζωή τους, κόβοντας το ρεύμα από σπίτια και σχολείο (βλέπε εδώ).

Εγκαταλελειμμένοι και όχι μόνο. Εμπαιζόμενοι από γείτονες, εκκλησία, Δήμο, υπηρεσίες πρόνοιας. Εμπαιζόμενη η μάνα που μες στην ανημποριά της ψάχνει να κρεμαστεί από κάθε υπόσχεση. Μα σαν θάλθει η ώρα της πράξης της ζητάνε το ακατόρθωτο: να αποδείξει πάλι και πάλι μια ανημποριά εξόφθαλμη. Και γίνεται τότε αυτή η ανημποριά ύβρις στην ψυχή των παιδιών.

*****

Δεν είστε αδιάφοροι, δεν είστε ανάλγητοι, είστε δολοφόνοι κύριοι της ΔΕΗ, κύριοι γείτονες, κύριοι λοιποί σταυροφόροι της ελεημοσύνης. Γιατί στο όνομα κάποιας οφειλής, στο όνομα ενός μνημονίου τελικά, δολοφονείτε τις ψυχές των παιδιών. Γιατί στο όνομα μιας καθώς πρέπει βίωσης τσακίζετε ζωές, δείχνετε στα παιδιά με το δάκτυλο τον δρόμο προς τον Καιάδα.

Ακούτε Συνήγορε του Πολίτη ; Συνήγορε του Καταναλωτή ; Συνήγορε του Παιδιού ; Δεν ζητάμε ελεημοσύνη. Απλά τη Δικαιοσύνη απαιτούμε. Και όχι τη δικαιοσύνη των καιρών. Αυτή η τριμελής οικογένεια (μητέρα άνεργη και δύο παιδιά μικρά, εκ των οποίων το ένα βαριά άρρωστο με χρόνια πάθηση) δικαιούται το μέγιστο μερίδιο της Δικαιοσύνης που ορίζουν η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη. Και κυρίως δικαιούνται να δούν τα πρόσωπα των δολοφόνων της στο εδώλιο.
θαν.

σημείωση: θα ήταν χρήσιμο αυτό το κείμενο να γίνει αφορμή μιας πλατειάς κινητοποίησης ενάντια στο έγκλημα που διεπράχθη προχθές από τη ΔΕΗ. Επομένως καλό θα ήταν να κοινοποιηθεί όσο γίνεται περισσότερο. 
Ευχαριστούμε.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

μεταφράζοντας το Μνημόνιο... (αναδημοσίευση)

Αναδημοσιεύεται εδώ το κείμενο επιστολής των μαθητών και του δασκάλου του 5ου Δημοτικού σχολείου Μενεμένης της συνοικίας του Δενδροποτάμου, στο οποίο προ ημερών η ΔΕΗ για κοινωφελείς σκοπούς έκοψε το ρεύμα.

αναδημοσίευση από alfavita


το κείμενο των μαθητών

Η επιστολή του Άγγελου Χατζηνικολάου, Δρ Παιδαγωγικής ΠΤΔΕ/ΑΠΘ, Δάσκαλου στο 5ο Δημ. Σχολείο Μενεμένης, Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης (Δενδροπόταμο) προς τον Συνήγορο του Παιδιού.

«Ένα Διαθεματικό μάθημα-γραμματισμό ευαισθησίας από τη ΔΕΗ!»

Κύριε Μόσχο,

πριν καιρό μου ήρθε από το Συνήγορο του Παιδιού μια επιστολή προκειμένου να καταθέσω προτάσεις σχετικά με τα Δικαιώματα του Παιδιού και την προώθησή τους. Γνωρίζω ότι καθυστέρησα. Δεν θα έβρισκα καταλληλότερη αφορμή από τη σημερινή με τη βοήθεια των μαθητών/τριών μου στην «τάξη υποδοχής» παιδιών Ρομά του 5ουΔημοτικού σχολείου Μενεμένης της συνοικίας του Δενδροποτάμου, θα σας περιγράψω τις θέσεις μου και θα διατυπώσω τις σχετικές προτάσεις για τη διδασκαλία των Δικαιωμάτων του Παιδιού.

Μόλις χθες – Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012 – η αφορμή για μια βιωματική διδακτική προσέγγιση των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Και αυτή φρόντισε να τη δημιουργήσει με κινηματογραφικό τρόπο η ΔΕΗ. Η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρικού. Η επιχείρηση -πάλαι ποτέ κοινωφελής- μας έδωσε την αφορμή να διαμορφώσουμε με τους/τις μαθητές/τριές μου εκπαιδευτικούς στόχους προς δυο κατευθύνσεις: α) Kοινωνικού Γραμματισμού και ευαισθησίας! β) γλωσσικού γραμματισμού! Να πως διαμορφώθηκε το διδακτικό σενάριο.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012 και ώρα 7.30πμ. Υπάλληλοι – ηλεκτρολόγοι της ΔΕΗ εκτελώντας εντολές της επιχείρησης με συνοδεία ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας –ΜΑΤ- κυκλώνουν τετράγωνα της συνοικίας του Δενδροποτάμου και πιάνουν δουλειά. Διακοπές παροχών ηλεκτρικού ρεύματος. Πρώτο τετράγωνο: Το τετράγωνο γύρω από το δημοτικό σχολείο. Το «κόψιμο»-διακοπή παροχής του ηλεκτρικού χωρίς καμιά ενημέρωση των κατοίκων. Για τις παροχές που είναι χρεωστικές η διακοπή θεωρείται αυτονόητη και δεν λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες της οικογένειας.. Τα συνεργεία της ΔΕΗ με συνοδεία των ΜΑΤ πιάνουν δουλειά ακριβώς στις 7.30. 

Πρωτοφανής συνέπεια για το Δημόσιο. Φαίνεται πως η τρόικα μας έβαλε και σε αυτό σε τάξη! Τήρηση ωραρίου! Πρώτα εξακτινώνονται τα ΜΑΤ και στη συνέχεια οι ηλεκτρολόγοι της ΔΕΗ «κόβουν»- αποσυνδέουν μια- μια τις παροχές. Μόλις αρχίζει και χαράζει. Πόσα παιδιά ξύπνησαν χωρίς ηλεκτρικό. Πόσα παιδιά έφυγαν για το σχολείο χωρίς να ζεστό γάλα; Αλλά τι τους νοιάζει; Μέχρι τις 11 το πρωί το σενάριο είχε ολοκληρωθεί σε όλη σχεδόν τη συνοικία. Να επισημάνω ότι η συνοικία του Δενδροποτάμου κατοικείται στην πλειονότητά της από Ρομά. Πρόκειται για μια συνοικία του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης με τα υψηλότερα ποσοστά φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Στους ανθρώπους αυτής της περιοχής η Δημόσια Επιχείρησης Ηλεκτρισμού ήρθε να δηλώσει την αποφασιστικότητα της.

Θεωρώ ότι αυτή η ενέργεια της ΔΕΗ αποτελεί θεσμικό ρατσισμό εις βάρος των Ρομά. Βιώσαμε πρωτόγνωρες στιγμές, εικόνες που παρέπεμπαν σε κινηματογραφικές ταινίες. Πρωτοφανής οργάνωση. Κρίμα που δεν προβλήθηκε από τις τηλεοράσεις. Οι σκηνοθέτες των κάθε είδους ΜΜΕ θα είχαν πλούσιο υλικό στα αρχεία τους. Τυχαία άραγε η απουσία τους; Έτσι η δουλειά, ολοκληρώθηκε γρήγορα, γιατί αυτός ήταν και ο σκοπός της «πρώην κοινωφελούς επιχείρησης».

Ανάμεσα στις οικογένειες που έχουν υποστεί τη βίαιη διακοπή της παροχής είναι και οικογένειες μαθητών της τάξης μας και μάλιστα πολύτεκνες οικογένειες με 5, 6 και 7 παιδιά. Το ομαδικό και πρωτόλειο κείμενο γραμματισμού των παιδιών της τάξη, που συνοδεύει την επιστολή, περιγράφει με ενάργεια τη μεθοδικότητα της παρέμβασης της ΔΕΗ. Από μόνο του είναι ντοκουμέντο για ευαισθητοποίηση και οργάνωση παρεμβάσεων όλων των Θεσμών που ασχολούνται με τα Δικαιώματα του πολίτη και τις παραβιάσεις τους: Δήμο, Δικαιοσύνη, άλλες ανεξάρτητες αρχές και φυσικά το Συνήγορο του Παιδιού.

Στο πλαίσιο λοιπόν του γραμματισμού που εφαρμόζουμε στην τάξη μας οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι το εκπαιδευτικό ερέθισμα της ΔΕΗ ήταν παραγωγικότατο, αλλά δεν θα την ευχαριστήσουμε γι’ αυτό: 1 Φρόντισε να θυμηθούμε και να μιλήσουμε για τα Δικαιώματα του Παιδιού (επανάληψις μήτηρ μαθήσεως!). 2 Φρόντισε για την παραγωγή γραπτού και προφορικού λόγου. 3. Φρόντισε να ανακαλύψουμε, να εμπλουτίσουμε το λεξιλόγιό των παιδιών και να συνειδητοποιήσουμε με τον καλύτερο τρόπο τις διαστάσεις της πολιτικής και κοινωνικής υποκρισίας.

Κύριε Μόσχο, Συνήγορε του Παιδιού, δυο μέρες πριν από το γεγονός, Τρίτη 20 Νοεμβρίου, ήταν η ημέρα του Παιδιού, την οποία και αφιερώσαμε σε συζητήσεις για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Δυο μέρες μετά για το σύνολο σχεδόν των μαθητών/τριών της τάξης μας η διακοπή της παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος είχε άμεσες συνέπειες όχι μόνο στην υποβάθμιση της ζωής τους, αλλά πολύ περισσότερο στη διεύρυνση και επιβάρυνση του κοινωνικού αποκλεισμού και της φτώχειας που ήδη βιώνουν, όπως φαίνεται και στο κείμενό τους. Εκτιμώ επίσης ότι η διακοπή παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος στις κατοικίες των μαθητών/τριών θα έχει πολλαπλές επιπτώσεις στην υγιεινή και στη φοίτηση τους. Με άλλα λόγια έχουμε το ολική παραβίαση παραβίασης των βασικών άρθρων της Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Παιδιού, που αφορούν τις συνθήκες επιβίωσης του παιδιού.

Θεωρώ λοιπόν αυτονόητη την παρέμβαση του Συνηγόρου του Παιδιού προς τις υπηρεσίες της ΔΕΗ για την αποκατάσταση της παροχής του ηλεκτρικού στα σπιτιών των παιδιών του Δενδροποτάμου. Εκτίμησή μου είναι ότι στο σύγχρονο πολιτιστικό κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον το ηλεκτρικό ρεύμα, όπως και το νερό, είναι δημόσιο και κοινωνικό αγαθό και η διακοπή είναι σημαντικός παράγοντας παρεμπόδισης απορρόφησης και άλλων κοινωνικών αγαθών και αγαθών επιβίωσης. Αν αναλογιστούμε τις συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, που ήδη βιώνουν οι μαθητές/τριες της τάξης μας στο Δενδροπόταμο, θα καταλάβουμε ότι αυτή η ενέργεια της ΔΕΗ έρχεται να συμπληρώσει και να οξύνει τα προβλήματα.

Αυτό το πρωτόγνωρο γεγονός (κρατικής) παρέμβασης της ΔΕΗ, που βιώσαν τα παιδιά-μαθητές/τριες μας οφείλουμε κατά τη γνώμη μου να το αναδείξουμε ως ζήτημα περιορισμού της Δημοκρατίας, αλλά και ως γεγονός που προκαλεί αγωνία για όσα ενδεχομένως θα ακολουθήσουν σε κάθε φτωχή γειτονιά. Ξεκίνησαν από τη γειτονιά των Ρομά, γιατί γνωρίζουν πως λόγω φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού ενδεχομένως οι αντιστάσεις να είναι περιορισμένες.

Από τη μια οι μεγαλόστομες διακηρύξεις περί Δημοκρατίας, θεσμών που την προστατεύουν και Δικαιωμάτων του Παιδιού στις «γκρίζες ζώνες» της όποιας διδακτικής «παράδοσης» στις τάξεις των σχολείων, και από την άλλη η κρίση προβάλλοντας το δέος της επικείμενης συμφοράς της χρεοκοπίας, προσπαθούν να επιβάλλουν την υποταγή και τη σιωπή ως συμφωνία και εφησυχασμό. Απέναντι σε όλα αυτά εμείς οι δάσκαλοι/ες πρέπει να πάρουμε θέση και να αναδείξουμε, μέσα από την καθημερινή πρακτική μα και την θεωρητική ανάλυσή μας, την υποκρισία, και να πούμε «ως εδώ».

Πόσες φορές αλήθεια δεν νιώσαμε την ανάγκη να το πούμε και είπαμε «πρέπει να εμπιστευόμαστε τη Δημοκρατία και τα Δικαιώματα του Παιδιού» με τη γλώσσα και το περιεχόμενο των Δικαιωμάτων του Παιδιού, (:σεβασμός στη ζωή και στην αξιοπρέπεια του παιδιού). Ακούμε τους επιτήδειους να χρησιμοποιούν και αυτοί το «πρέπει» για το μέλλον μας, το μέλλον της χώρας μας. «Πρέπει» να διακοπεί η παροχή ηλεκτρικού, επειδή δεν πληρώθηκε ο λογαριασμός. Όμως «να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει (Ελένη: τραγούδι της Χ Αλεξίου). Σε όλους λοιπόν αυτούς/ες, που προφασίζονται χρησιμοποιώντας τα πολλά «πρέπει», χρωστάμε ως απάντηση την πιο επαναστατική πρόταση της ελληνικής ποίησης, όπως χρησιμοποιήθηκε από το δάσκαλο ποιητή του Β. Τασιόπουλο και λέει: 

«Πιάστε το ΠΡΕΠΕΙ από το Ι και γδάρτε το ως το Π.»
για να αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Σ’ ένα περιβάλλον όπου ο πόνος είναι διάχυτος, η αδικία αφόρητη ΠΡΕΠΕΙ να μάθουμε πως το σχολείο δεν μπορεί παρά να είναι μια βραχονησίδα παρηγοριάς, αγώνα, συνειδητοποίησης, αλλά και σωτηρίας του μέλλοντός μας

«Σ’ αυτή θα βγαίνουν κάθε φορά οι διασωθέντες ναυαγοί, κι ο δάσκαλος θα τους καλωσορίζει, μιλώντας τους για καταλύματα φιλόξενα και δρόμους καθαρούς {Δύσκολους μα Δίκαιους} για την επιστροφή». 

Με άλλα λόγια οφείλουμε να καταστήσουμε ως παιδαγωγικό πρόταγμα την κοινωνική αλληλεγγύη. Επιπλέον οφείλουμε να αναδείξουμε ως κοινωνικό και πολιτικό σκάνδαλο την κάθε περίπτωση παιδιού, που κινδυνεύει ή παραβιάζονται τα Δικαιώματά του. Στην περίπτωση των μαθητών/τριών του τμήματός μας αλλά και όλων των παιδιών του Δενδροποτάμου η δράση της ΔΕΗ διαμόρφωσε συνθήκες διπλής παραβίασης: 
1.της συνταγματικής παραβίασης που αφορά την προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η οποία αποτελεί – είναι έννομο κοινωνικό και πολιτικό αγαθό, όπως αναλύθηκε από τον αείμνηστο καθηγητή Μανωλεδάκη. 
Και 2 της κατάφορης παράβασης της Σύμβασης των Δικαιωμάτων του παιδιού, η οποία αποτελεί πρόταγμα του Ελληνικού Συντάγματος.

Τελειώνοντας θα ’θελα, όπως το συνηθίζουμε άλλωστε εμείς οι δάσκαλοι, ν’ αναφερθώ στο απουσιολόγιο του σχολείου του Δενδροποτάμου, στο οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούμε έναν ιδιότυπο αόριστο: 

-Το άφησε το σχολείο, γιατί έπρεπε να δουλέψει. 
-Δεν ήρθε, γιατί πλέον το παιδί τώρα το χειμώνα 
δεν θα έχει φως για να ξυπνήσει και άλλα πολλά. 

Θα συνεχίσουμε να καταθέτουμε την ανεκπλήρωτη παιδαγωγική υπόσχεση ότι το σχολείο θα είναι ίσο για όλα τα παιδιά και να διατυπώνουμε την παιδαγωγική ελπίδα ότι μέσα από την εκπαίδευση μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τις καταστάσεις και να αγωνιστούμε για την ανατροπή τους. Θα προσδοκούμε και θα ελπίζουμε στην παρέμβαση του Συνηγόρου του Παιδιού για το ζήτημα που προέκυψε και τα προβλήματα που δημιούργησε σε πολλούς/ες μαθητές/τριές μας. 
«Ψήγματα παρηγοριάς από έναν μέλλοντα χρόνο 
που καραδοκεί πλέον και στο δικό μας ενεστώτα».



μουσική
Ελένη, Θάνος Μικρούτσικος

σημείωση: οι χαρακτηρισμοί στο κείμενο και η επιλογή της μουσικής έγιναν από το παρόν ιστολόγιο.

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Μονοπάτια Ου-τοπίας

 
Τόπος δημιουργίας, χειραφέτησης και αντίστασης, ανοιχτός 
σε δράσεις πολιτικές, πολιτιστικές, αντικαταναλωτικές. 
Φιλοδοξεί να είναι, ακόμα, ένας κήπος της γειτονιάς που φιλοξενώντας 
μέρος της κοινωνικής ζωής των κατοίκων της πέρα από λογικές κέρδους 
και ιδιοκτησίας, λειτουργεί σαν τόπος παιχνιδιού και περιπάτου, συνεύρεσης 
και επικοινωνίας, άθλησης, δημιουργίας και προβληματισμού, καταργώντας 
τα στεγανά της διαφορετικής ηλικίας, καταγωγής, μορφωτικού επιπέδου, 
κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης.
......
"Αξιώνοντας την ουτοπία στην καθημερινότητά μας , ξεκινάμε να φτιάξουμε 
ένα περιβόλι στο κέντρο της πόλης. Η καλλιέργεια της γής, η παραγωγή 
σπόρων παραδοσιακών ποικιλιών και το μοίρασμά τους, αποτελούν 
αναγκαίες προϋποθέσεις αντίστασης στον έλεγχο της τροφής που 
επιβάλλουν οι πολυεθνικές." 
Πάρκο Ναυαρίνου

Αυτά έγραφε το κάλεσμα της Κυριακής 11 Νοέμβρη:να μαζευτεί κόσμος, να λευτερώσουμε τη Γή. 
Κι' έγινε από τα χέρια λίγων, αλλά αποφασισμένων πάντα να περπατάνε ανάμεσα στο όνειρο και την ουτοπία.

Και σε λίγες ώρες ανακοινώθηκε επίσημα πως...


Στην καρδιά της Αθήνας, στην καρδιά όλων όσων πιστεύουν πως τούτη η γειτονιά, σε όλους τους καιρούς, οφείλει να προσφέρει άνθη ακήρατα. Πνιγμένη στο μπετόν, η αύρα των κατοίκων της πότισε και έθρεψε οράματα και ανατάσεις ψυχής. Κράτησε το νού σε εγρήγορση, ζέστανε τις καρδιές όσων θωπεύονταν στην αγκαλιά της.  

Πως αλλοιώς μπορώ να εξηγήσω πως εδώ και πέντε χρόνια εθελοντές έσκαβαν με τα χέρια τους πάνω στο άφιλο του τσιμέντου ν' αποκαλύψουν τα μυστικά της Γής, να γητέψουν τις πληγές της.

Και φάνηκαν και καιροί που τούτη η γωνιά της πόλης γένηκε κάστρο απόρθητο και χείμαρρος αξιωσύνης που πότιζε τις άνυδρες μέρες τα φυτέματα και στις νύχτες των καιρών τις ψυχές των ανθρώπων της.


Μνημονεύω λοιπόν τα Πάρκο. Γιατί με το φώς των έργων μας τα όνειρά μας ριζώνουν στη γή, θεριεύει η ουτοπία. Καλλιεργώντας τη Γή, καλλιεργούμε τις συνειδήσεις μας έγραφε κάποιο σύνθημα. Μόνο αυτός είναι ο δρόμος μας. "Ναυαρίνου και Ζωοδόχου Πηγής"

περισσότερα για το Πάρκο εδώ

μουσική:
για δες περβόλι όμορφο (ριζίτικο)

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

δεν θα πάω, μας βλέπει η ιστορία

Τριάντα εννιά χρόνια επέτειοι. Επαιτούντες τί άραγε όλοι εμείς ; 
Τον οίκτο της ιστορίας ;

Και φέτος, δεν θα πάω. Μας βλέπει η Ιστορία, είχα πεί κάποτε για να αιτιολογήσω την αποχή μου. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

“Εάν τις δημοκρατίαν καταλύη την Αθήνησιν, ή αρχήν τινα άρχη καταλελυμένης της δημοκρατίας, πολέμιος έστω Αθηναίων και νηποινεί τεθνάτω και τα χρήματα αυτού δημόσια έστω, και της θεού το επιδέκατον. Ομόσαι δ΄ Αθηναίους άπαντας αποτενείν τον ταύτα ποιήσαντα. Ο δε όρκος έστω όδε “κτενώ και λόγω και έργω και ψήφω και τη εμαυτού χειρί, αν δυνατός ω, ος αν καταλύση την δημοκρατίαν την Αθήνησι”.
Ψήφισμα Δημοφάντους κατά των τυράννων, 2420 χρόνια πριν.

η μετάφραση σε άπταιστα νεοελληνικά

Δηλαδή τί έπρεπε ; Νάχουμε παραδοθεί στο κιτς της ρουφιανιάς και του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους ; Ποιός το άντεχε αυτό ; Ποιός άντεχε τις γιορτές της χούντας, τα πάρτυ των μαστοράκηδων, την αλλοτρίωση με το ποδόσφαιρο, τους απαθείς φλώρους της δεξιάς της εποχής εκείνης ; Ποιός μπορούσε να βλέπει τον καθηγητή του να κοιτά στα μάτια τον κυβερνητικό επίτροπο πριν αρθρώσει την επόμενη λέξη του στο μάθημα ;

Ποιός άντεχε να βλέπει όλα αυτά τα ανθρωπάρια (ρουφιάνους φοιτητές, κλητήρες, οσφυοκάμπτες δασκάλους του πνεύματος να γλείφουν τον κάθε ταγματασφαλίτη-επίτροπο, υπουργό, ασφαλίτη ; 

Μας απέμενε το αυτονόητο. Αυτό που η αισθητική μας, η ψυχή μας ποθούσε. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγώτερο. Κι' αν κυνηγηθήκαμε, βασανιστήκαμε, φυλακιστήκαμε, φάγαμε το ξύλο και σηκώσαμε το σταυρό χιλιάδων άλλων, αυτό το "χρωστάμε" στις αρετές ενός λαού που πάντα δειλίαζε, μα πάντα επευφημούσε κατόπιν εορτής.

Και στο κάτω-κάτω μη φωνασκείτε παρακαλώ. Πολλοί από μας, οι περισσότεροι-πλην ελαχίστων (αυτοί οι ...ελάχιστοι) αμοιφθήκαμε και με το παραπάνω. Και μερικοί το πουλήσαμε και το πουλάμε ακόμη το "εμπόρευμα".

(Έτσι δεν είναι φίλε Γιώργο, αρχισύμβουλε πρωθυπουργού ; Ναί θυμάμαι, δεν ήσουν από τους 12)

Οι εξαιρέσεις ελάχιστες. Πολύ πιο ελάχιστες από τις εξαιρέσεις όσων αντιστάθηκαν στη χούντα. Μνημονεύω τον δάσκαλο Κώστα Φουρκιώτη του Αστικού Δικαίου που στην πρώτη του παράδοση, σαν μπήκε να εποπτεύσει ο κυβερνητικός επίτροπος, μας άφησε όλους σύξυλους και βγήκε από την αίθουσα. 

Γειά σου Μανώλη κεί ψηλά που είσαι, Γειά σου Στέλιο, Γειά σου Μάκη. Γειά σου Νίκο, Γειά σου έτερε Μανώλη, ποιητή της γής και των αμπελιών. Γειά σου Βαγγελιώ με το γλυκό σου το κρασί.

Γειά και σε  όσους δεν ζητήσαμε θρόνους, θέσεις καλές στο δημόσιο, θαλπωρή στις επάλξεις των μέντια, άλλοθι παιδείας στις τιμής ένεκεν υποτροφίες.

Γιορτή ήταν και τέλειωσε, επέτειος είναι θα περάσει.

Δεν θα πάω, να πάτε όσοι χρωστάτε. 

Εγώ θα πάω στο περβόλι να μαζέψω μανταρίνια και ξύλα για το χειμώνα. Και θα μοιράσω στα δυό τη καρδιά μου: στα τσιπουροκάζανα της Σοφίας που με κάλεσε και στα παιδιά του πάρκου που θα μαζευτούν να μιλήσουν για την καλλιέργεια της γής.

υγ. Τότε που το φοιτητικό κίνημα δίδασκε πολιτισμό.
παραθέτω εδώ κάποια αποσπάσματα μπροσούρας (με τίτλο η Μελέτη των 12 της ΑΣΟΕΕ) που μοιράστηκε δημόσια στην ΑΣΟΕΕ αρχές του 1973. Ήταν κείμενο με προτάσεις για τα προβλήματα της σχολής τότε. Όπως ίσως πολλοί γνωρίζουν ήταν το πρώτο αντιστασιακό κείμενο που μοιράστηκε δημόσια, μπροστά στη μούρη των χαφιέδων, που έπαθαν σοκ. Φυσικά ήλθε η ...τιμωρία και μετά η απάντηση στην τιμωρία: ανοικτή συγκέντρωση 500 φοιτητών στη σχολή. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Μετά το Πολυτεχνείο (1η κατάληψη), Νομική, ξανά Πολυτεχνείο το Νοέμβρη.

Το πλήρες κείμενο, το ιστορικό της υπόθεσης και τα ονόματα των συντακτών του κειμένου εδώ >> http://www.epohi.gr/12112006_issues_bistis.htm

Και μερικά αποσπάσματα από το κείμενο:

Η μελέτη των 12 της ΑΣΟΕΕ
....Ο φοιτητικός συνδικαλισμός, δηλαδή η πνευματική και ηθική συσπείρωση των φοιτητών γύρω από ζωτικά προβλήματα του ακαδημαϊκού και κοινωνικού χώρου, αποτελεί τη σπονδυλική στήλη της ολοκλήρωσής τους σαν ανθρώπινης αξίας
....Βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη προβληματισμού σε μεγάλο πλάτος αποτελεί η ανάπτυξη του διαλόγου. Ο διάλογος μπορεί να αναπτυχθεί με την καθιέρωση ελεύθερου βήματος από το οποίο κάθε φοιτητής θα μπορεί να αναπτύξει τις αντιλήψεις του σε οποιαδήποτε θέματα. Υπάρχει ανάγκη να αναπτυχθεί η σκέψη μας σε θέματα που αγγίζουν το πλατύ μορφωτικό επίπεδο, όπως η τέχνη, το θέατρο, ο κινηματογράφος, με ειδικά σεμινάρια και με μορφωτικές προβολές. Είναι ανάγκη να πάψει το ποδόσφαιρο να δεσπόζει σαν μέσο ψυχαγωγίας και να αλλοτριώνει την πνευματικότητά μας.
....Ο φοιτητικός προβληματισμός μπορεί να προσφέρει πολλές λύσεις. Άλλωστε γενικός στόχος μας είναι η συμμετοχή στη διοίκηση της Σχολής. Φυσική συνέπεια είναι το δικαίωμα των φοιτητών να εκφράζουν τη γνώμη τους για τη διαχείριση της περιουσίας της
...Πιστεύουμε ότι το εστιατόριο και το μπαρ μπορούν και πρέπει να τα διαχειρίζονται φοιτητές (βλέπετε 39 χρόνια πριν). Τα έσοδά τους να προορίζονται για να καλύπτουν τις ανάγκες για στέγη, για διατροφή, για εκπολιτισμό.
....Εκτός από το πρόβλημα αυτοδιοίκηση της σχολής μας, πιστεύουμε ότι ο διορισμός νέων καθηγητών είναι κοινό πρόβλημα καθηγητών και φοιτητών. Πιστεύουμε πως οι νέοι καθηγητές, οι υφηγητές, οι ειδικοί επιστήμονες κ.λπ., πρέπει να εκλέγονται από τη Σύγκλητο μετά από διδακτική δοκιμασία και αφού εκφράσουν τη γνώμη τους οι φοιτητές
μουσική
Τροπάρια για φονιάδες, Θάνος Μικρούτσικος, Μαρία Δημητριάδη
(stop στο κασετόφωνο του Mix Pod και Play εδώ)
(χρωστάω στο μαμούφι τον μισό τίτλο και την ιδέα για τη μουσική)

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Guantanamo.gr


Στη χώρα τούτη πληγή χέουσα εδώ και αιώνες τ' όνομά της. Πληγή τα ονόματα των ανθρώπων της, των χωριών της, των δρόμων της. Και όταν οι μικρές αναλαμπές φωτίζουν τον κανόνα, το σκοτάδι, μετεωριζόμενο ανάμεσα στα μάτια και το νού, σκορπά στάχτη μαύρη στις ψυχές των ανθρώπων της. Δαψιλώς εκχεόμενο σκοτάδι, αντίδοτο στο φώς της γής ετούτης, χορηγεί εσαεί παράταση ζωής στα φαντάσματά της, στους εφιάλτες της. Γιατί η μυθολογία των τεράτων της χώρας εγκλώβισε σε λέξεις και ονόματα στοιχειά, που ανήχθησαν σε πεδία βαρύτητας και νάματα ζωής για την ποθητή συμπόρευση του λαού της με τη βαρύτητα των συμβόλων της. Και πλάστηκε έτσι η ιστορία μας, σ' ένα μήκος χρόνου - καμάρι μας κι' αυτό, λές και ο χρόνος χαρίστηκε μόνον σ' εμάς - όπως οι κατά καιρούς θεοί της, θεοί, της ελλάδος θεοί. Που ανδρώθηκαν στα συνέδρια των αποφάσεων της ζωής τους επί της ζωής μας, ανέχθηκαν και ανέχονται την καταστροφή της χώρας και των ανθρώπων της, επικυρώνουν τις πράξεις των αποστόλων της δημοκρατίας, ευλογούν τους γύπες με τα ξυρισμένα κεφάλια. Γύπες σε πτώματα αλλόθρησκων και αλλόχρωμων σήμερα, σε κάθε αδύναμου το κορμί αύριο. 

*****

Η επέλαση της δυστυχίας αποδίδει. Κι' αποδίδει πολλαπλώς. Καταλήστευση της βιοτής μας, τρομοκράτηση στα πρότυπα του Γκουαντάναμο, εκβαρβαρισμό των ανθρώπων της, ενστάλλαξη του φασισμού στις ψυχές των. Τ' απέδειξαν τα προηγούμενα μνημόνια και οι δόσεις αποχαύνωσης. Στη χώρα Guantanamo.gr.

Χθές ολοκληρώθηκε η ψήφιση του τρίτου μνημονίου, αναμενόμενο. Μένει να αποκαλυφθεί η φάρσα της δόσης και η τραγωδία των αριθμών. Η δεύτερη θα καθυστερήσει λιγάκι, με τον καινούργιο χρόνο. Αύξηση κατά οκτώ μονάδες της ανεργίας, ύφεση στο 6,5%, συμπίεση μισθών, συντάξεων και επιδομάτων στα όρια του εμπαιγμού, εκμηδένιση του κράτους παιδείας, πρόνοιας και υγείας. Χθές ο στιβαρός Αντώνιος ανεκάλυψε πλεόνασμα 900 εκ. ευρώ στον τρύπιο πάτο του βαρελιού, προχθές ο πρωθυπουργός της τρόϊκας Στουρνάρας μας απείλησε ότι τα λεφτά φθάνουν έως τις 16 του μήνα. Διαλέγετε και παίρνετε, στη χώρα Guantanamo.gr.

Ο Νίκος απολύθηκε από τη δουλειά του σε μεγάλη εταιρεία. Το νέο αφεντικό απαίτησε μείωση προσωπικού. Μπήκαν τα κριτήρια εκαθάρρισης. Ο Νίκος πληρούσε αυτά τα κριτήρια. Δεν κάρφωνε, δεν έγλυφε, και από πάνω έπαιρνε και ψηλό μισθό, κατά τις απόψεις των οικονομετρών της εταιρείας. Ο καινούργιος στη θέση του θεωρήθηκε ικανότερος με 40% λιγώτερο μισθό. Ο ανταγωνισμός υγιέστατος ! Στη χώρα Guantanamo.gr.

Στο δημόσιο συντάσσονται οι λίστες των υπό αποκεφαλισμό αορίστου χρόνου. Πάντα Αόριστος ο χρόνος, βραχνάς στα μυαλά αορίστων ανθρώπων. Η τρόϊκα με χθεσινό φιρμάνι απαίτησε ονόματα και διευθύνσεις όσων είναι να απολυθούν έως τις 31 του Δεκέμβρη. Τόμαθαν το νέο οι ικανότεροι των αορίστων και ομοθυμαδόν τρέχουν στην αυλή του Δαρείου. Στα φέρετρα της εργασίας τους κατήφεια και σιωπή. Ο χθεσινός κολλητός γίνεται καταδότης, ψεύτικα πια τα χαμόγελα, παγωμάρα στις ψυχές από ένα μυστικό που ο καθένας χωριστά νομίζει ότι κατέχει. Ποιός θα φαγωθεί σήμερα, ποιός αύριο. Νόμιμη και ηθικότατη έγνοια των ικανών, εδώ και χρόνια λανθάνουσα αφυπνίστηκε και παρατάχθηκε σαν φίδι ετοιμοπόλεμο. Και σε έναν τέτοιο πόλεμο οι χείριστοι γινόμενοι χειρότεροι πάντα βγαίνουν νικητές. Στη χώρα Guantanamo.gr.

Στην πολυκατοικία οι γείτονες και χθεσινοί φίλοι στα χαρακώματα. Ο καθείς από το μετερίζι της ιδιοτελούς επιβίωσης κραδαίνει κι' από ένα μαχαίρι. Πιστεύοντας πως τα λίγα ευρώ ή ένα πιάτο φαΐ θα του εξασφαλίσουν την αθανασία. Στη χώρα Guantanamo.gr.

Η άϋλη αξία του Χρόνου απαλλοτριώνεται ή δημοπραττείται παντού όπου οι άνθρωποι μπορούν να συνυπάρξουν. Στο δρόμο, στα λεωφορεία, στο μετρό, στα στιβαγμένα ΙΧ τα βλέμματα διασταυρώνονται με υπολογισμένο μίσος. Ο χρόνος του Εγώ αποχτά μιαν άλλη αξία, υπέρτατη του χρόνου του Άλλου.Στη χώρα Guantanamo.gr.

Στις φτωχογειτονιές των συσιτίων στοιβάζονται οι ανάγκες της απληστίας με αυτές της καθημερινής επιβίωσης. Χάρμα ιδέσθαι για τον επιβλέποντα δωρητή. Δεν θα γυαλίσει το μαύρο του πρόσωπο του σε κανενός το μάτι. Στη χώρα Guantanamo.gr.

*****
 Ο ανταγωνισμός: Υμνήθηκε και υμνείται καθημερινά σαν πηγή πλούτου και δύναμη ανέλιξης. Εχθρός του η συνύπαρξη, το συνεργείν, η απολύτρωση από τον φθόνο, η ελευθερία. Κοινωνικά στερεότυπα και πολιτικές, που δομήθηκαν στην κοψιά του, επιβάλλουν τη θέληση ανθρωπόμορφων σκελετωμάτων πάνω σε χώρες και λαούς, επιβάλλουν το ψέμα του χθές σαν αλήθεια του αύριο. Από την εποχή της δουλείας στην περίοδο της ανθρωποφαγίας, του κανιβαλισμού μ' ένα μόνον άλμα, με μια λέξη σκιάχτρο, όνομα τέρατος μυθικού. Ακόμη και οι δούλοι του Χαμουραμπί, του Περικλή, του Σπάρτακου, οι μουζίκοι της τσαρικής Ρωσίας, οι οπιομανείς της κινέζικης αυτοκρατορίας, σύνολα κοινωνιών μιας άλλης εποχής έπρεπε να διασπαστούν, να αλληλοφαγωθούν. Εργαζόμενοι με διαφορετικές οικονομικές απολαβές και μεταχείριση, κοινωνικές ομάδες με διαφορετική θεσμική θωράκιση, αποτέλεσαν την μαγιά για να πορευτεί ανυποψίαστα ο καθένας μας με αξίες που ταίριαζαν στο σκελέτωμά του, για να γίνει και αυτή η ύπαρξή του σκοτεινότερη ακόμη και αυτοκαταστροφική για τον ίδιο του τον εαυτό. Με αξίες που τάϊσαν το ευειδές σε κάθε ΕΓΩ τέρας του φασισμού.

Μια κοινωνία ευάλωτη που έγινε χίλια κομμάτια, 
καθ' ένας μας σε αντίφαση με το είναι του, με την ψυχή του. 

Αν μας φοβίζει η πείνα, το σκοτάδι της ΔΕΗ, η στέγη του παγωμένου ουρανού, είναι γιατί αρνηθήκαμε αξίες που περιείχαν μέσα τους άλλες υπέρτατες αξίες, είναι γιατί αρνηθήκαμε να βαδίσουμε σε μονοπάτια ανεξερεύνητα, είναι γιατί το αδιάστατο της ψυχής μας χώρεσε σ' ένα διαμέρισμα ή σ' ένα παράθυρο υπολογιστή. Έγινε ένα πλαστικό γκάτζετ, που στοιχείωσε την ίδια μας τη ζωή. Πλαστική ζωή, γένημα υπολογισμών αλλοτρίων προς τις πραγματικές μας ανάγκες, γένημα ισολογισμών ισοπέδωσης και αφανισμού. Μα φοβίζει περισσότερο η έκπληξη και ο τρόμος στα πρόσωπά μας σαν αντικρύσουμε κάποια μέρα την αποκρουστική όψη του εγώ μας που θρέψαμε με το μέλι και το γάλα της απληστίας μας.

υγ. αφορμή για τον τίτλο η συνθήκη παραχώρησης εκ μέρους της Κούβας προς τις ΗΠΑ της ναυτικής βάσης Guantanamo το 1903.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Οι Τρώες


Είν’ oι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων, 

είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων. 
Κομμάτι κατορθώνουμε, 
κομμάτι 
παίρνουμ’ επάνω μας, κι αρχίζουμε 
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες. 
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά. 

Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας 
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει,
Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων. 

Θαρρούμε πως με απόφαση και τόλμη 
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά, 
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε. 

Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει, 
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται, 
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει, 
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε 
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή. 

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. 
Επάνω, 
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος. 
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαίν κι’ αισθήματα 
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε. 

Κωνσταντίνος Καβάφης 

μουσική:
Μικης Θεοδωράκης, κάθε πρωΐ που ξαναρχίζει

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Θα σου πώ ναί Κεμάλ...

  φωτογραφία: Wonge Bergmann
από την παράσταση Prometheus, LandscapeII, του Jan Fabre
(http://www.kaaitheater.be)

μη με ρωτάς, 
αν θα βγώ κι' αύριο στους δρόμους,
να ζητιανέψω ξανά
τη φωνή μου από τον άνεμο της λήθης,
να ψάξω και πάλι 
μήπως σε κάποια γωνιά τους βρώ
την ξεχασμένη μου ψυχή.

μη με ρωτάς 
για το χρώμα της σημαίας μου
-μαύρο θάναι και κόκκινο-
θάνατος ή ζωή τα όνειρά μου 
που θα πάω να συναντήσω.

να με ρωτάς, 
αν θα καώ
απέναντι απο κείνους 
που όρισα να με σκοτώνουν κάθε στιγμή.
Να με ρωτάς,
αν γένημα θα μείνω ενός  έρωτα αγοραίου, και εικόνα
αυτών που εγώ κι' εσύ ονοματίσαμε
παιδιά ενός ανώτερου θεού.


μη με ρωτάς....

θα σου πώ ναί Κεμάλ
αυτός ο κόσμος μπορεί ν' αλλάξει.

μουσική
Κεμάλ, Μάνος Χατζιδάκις

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

"Τα Μαγούλιανα"


φωτογραφία: τότε π' ανθίζαν τα βασιλικά και στόλιζ' ο ασβέστης
αύγουστος 2012

Πέρασα προχθές και πάλι, μα  οι γλάστρες με τα βασιλικά δεν ήσαν πια εκεί. Ούτε ο πρόσχαρος άνθρωπος του φιλόξενου αυτού μαγειριού που χόρταινε στόματα για ογδόντα χρόνια. Αλύμπιστοι καιροί, οι άπιστοι πιότερο. Θέλω πέντε χρόνια για να βγώ στη σύνταξη, θα προλάβω ; μούχε πεί το καλοκαίρι ο κυρ Γιώργος, ο μαγαζάτορας.

Είχε γεννηθεί εδώ στην μικρή πόλη του κάμπου, μα η καρδιά του ήταν αλλού. Γυρόφερνε πίσω, στο χωριό των θρύλλων του, τα Μαγούλιανα, απ' όπου ο παπούς του. Εκείνος, λίγο μετά την μικρασιατική καταστροφή, σαν γύρισε από το στρατό, παντρεύτηκε στο χωριό κι' αμέσως η αγωνία της επιβίωσης τον έσπρωξε στο ξενίτεμα. Δεν αλλοιθώρισε κατά την Αστράλια, ούτε κατά το Μπρούκλι, μα κατά τον κάμπο. Να σκάβει σ' αφράτο χώμα  είχε καημό. Μεροκαματιάρης στις σταφίδες τα πρώτα χρόνια, όπως και πολλοί άλλοι από τη Γορτυνία. Η σταφίδα πρόσφερε εννιά μήνες το χρόνο μεροκάματο. Μετά ήταν η γλυκόριζα, η πατάτα. Και το πλούσιο κυνήγι, νύχτα με τις ασετυλίνες για χαμοκέλες. Γή της επαγγελίας καθώς τούχαν τάξει, μα και γή του μόχθου.

Και με τα χρόνια αξιώθηκε να χαρεί τον ιδρώτα των χεριών του. Δικό του χωράφι και σπίτι στη νέα μεριά της πόλης. Χωρίς τα τσεκ των μπρούκλιδων, καθώς έλεγε αυτούς που ξενιτεύτηκαν στην Αμερική. Και σαν στέριωσε στη νέα γή έφερε και την οικογένεια, γυναίκα και τρία παιδιά. Μαράζι το ξενίτεμα, βάσανο το ανέβασμα κάθε τρείς μήνες, να δεί  την οικογένεια να μεγαλώνει και να καρτερεί. Ήταν τρία μερόνυχτα το ταξίδι πίσω στο χωριό, με το μουλάρι να κουβαλά πιο πολύ τις προμήθειες παρά αυτόν. Ήταν πολύτιμα η σταφίδα, το αλάτι, το λάδι και τα αναγκαία από την πόλη. Και πίσω ξανά, τρία μερόνυχτα με ξαπόσταμα στα χάνια, παρέα με άλλους ταξιδιώτες. Ομαδικό το ταξίδι για τον φόβο των πεινασμένων λύκων στις παγωμένες του χειμώνα νυχτιές.

Και σαν ταχτοποιήθηκε η οικογένεια στην πόλη, πήραν φωτιά τα χέρια της, πλημύριζε από χαρά το πρόσωπό της. Και σαν καλή νοικοκυρά η κυρα Γιώργαινα τραπέζωνε γενναιόδωρα κάθε Κυριακή τους χωριανούς, φαρμάκι το ξένο ψωμί, το πιο γλυκό αυτό που μοιράζεσαιΚαι τότε στα 1932 μπήκε η ιδέα να ανοίξουν το μαγειριό. Για τους εργάτες χωριανούς στην αρχή. Και τους εμπόρους της Γορτυνίας που κατέβαιναν στην ξακουστή λαϊκή της πόλης να ανταλλάξουν τα μήλα και τα κάστανα με σταφίδα, αλάτι, υφάσματα, λάδι.

Και πέρασαν χιλιάδες ψυχές από τούτο το μαγειριό, σβήνοντας πείνα και δίψα, πνίγοντας καημούς και βάσανα. Τρείς γενιές το κράτησαν ζωντανό, έσπειραν την πνοή της δημιουργίας, γήτεψαν πληγές και πένθη, δίδαξαν πολιτισμό. Κι' επέδραμαν καιροί αλύμπιστοι να σβήσουν μνήμες και μαρτυρίες για της ψυχής την αξιωσύνη και τα έργα της.

Πέρασα προχθές και πάλι, μα  οι γλάστρες με τα βασιλικά δεν ήσαν πια εκεί. Άνυδροι καιροί για την ομορφιά.

Μουσική:
Στο εστιατόριο που τρών τα συνεργεία, Νίκος Ξυδάκης
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

επισκέψεις

IP Widget For Website