Απογραφή Ονείρων

Gerard van Honthorst: Η Προσκύνηση των Ποιμένων (1622)

Φρυαττόμενος ο Παπα-ηρώδη-μος, το πραιτωριανό κανίς του Αυτοκράτορα, ανεμίζει τη σπάθα. Απέγραψε τη σοδειά -μπαχτσίσι στους σουλτάνους του- και τη βρήκε λειψή. Οι στόκοι αστόχησαν, τα χασαπομάχαιρα δεν φτάσαν στο κόκκαλο των θυμάτων του. Μαίνονται και οι ηρωδιάδες του και ζητάνε κεφάλια. Και δεν φτάνει που απαγόρευσαν τη γή της επαγγελίας για δις δυστυχισμένους της γής, δεν φτάνει που τους άρπαξαν και τη μικρή τους φάτνη, τώρα τους εξοβελίζουν και από τα παγκάκια των αστέγων. Για νάλθει ο Santa Klaus της Coca-Ola να στήσει λαμπιονέρικα το σόου τους.

Σόου συμπόνειας, σόου φιλανθρωπίας, σαν αυτά τα μοναδικά γκαλά αγάπης της κυρά Ελπίδας Βαρδινογιάννη. Να συγκινηθούν οι έχοντες, να εισρρεύσουν οι πεινώντες και διψώντες όχι για γή και ύδωρ, αλλά για δικαιοσύνην. Αυτή που κάποιαν ημέρα θα τους πάρει τα κεφάλια. Σόου με δώδεκα κάμερες λάϊβ να παίρνουν από κάθε οπτική γωνία τα πεταρίσματα της συγκίνησης και τα φτερουγίσματα της φιλανθρωπίας τους.
Τέτοια βλέπει και ο κυρ Μπενιζέλος και του ανεβαίνουν τα δάκρυα, μέσα από τα παχύ του έντερο και μέχρι λίγο πάνω από το ευτραφές του στέρνο. Δάκρυα, με γεύσεις από χαβιάρι και εσάνς από συμπόνοια. Και άψε-σβήσε χαρίζει χαράτσια από τα παράθυρα της ελεημοσύνης των νταβάδων του. Σε οικογένειες από 16 παιδιά και πάνω, με στέγη έως 50 τετραγωνικά και τιμή ζώνης ίσης με μιας στάνης εμβαδού 18 προβάτων. Όχι, το ευτραφές δουλικό των αγορών δεν θα τους πάρει, τουλάχιστον για φέτος, το κεφάλι με το χαρατσόσπαθο. Τους έχει πάρει τα χέρια με την ανεργία, τα πόδια με την πείνα, τα λογικά με την παραφροσύνη του(ς).

Από τα χρόνια που βρέθηκε ο άνθρωπος πάνω στη γή το ίδιο κυνηγητό: πότε για μια γή επαγγελίας, πότε για μια φάτνη, πότε για ένα παγκάκι να κουρνιάσει. Και πάντα ένας Ηρώδης στο ξωπίσω τους. Μα πάντα ένας Χριστός, οι Μάγοι, οι Ποιμένες. Να κηρύττει στις επηρμένες οφρύες φαρισσαίων, σε μυαλά αιμοσταγών χασάπηδων της ανθρωπότητας. Και όπου βγεί το κυνηγητό: στην Αίγυπτο, ξανά πίσω, στην Εσπερία, ξανά πίσω. Τσουβαλιασμένοι, όσοι επιζήσουν από τα μαχαίρια των κάθε υφής χρυσαυγιτών, τα συρματοπλέγματα των Παπουτσήδων, τα ναρκοπέδια του Ρίο Γκράντε, τις σαπιόβαρκες των δουλεμπόρων.

Θάρθει ο Αη Βασίλης 'φέτος; Για να φέρει όνειρα σε παιδιά και μεγάλους, σαν αυτά που κάποτε βλέπαμε. Πριν οι χρωματιστές οθόνες καρφωθούν στα μάτια μας, πριν οι Ντόλυ πέσουν στην αγκαλιά μας, πριν τα μεταλλαγμένα καταλάβουν το σώμα μας, πριν οι Ράμπο βεβηλώσουν τις ψυχές μας. Θάρθει! Σε όσους εξαγνίστηκαν στις στοές της κόλασης και σαν τον θείο Δάντη, θρονιάστηκαν δίπλα σε αγίους, μάρτυρες και ήρωες. Να κοιτάνε κατά την κόλαση τους προδότες της ιστορίας να φουρκίζονται στα καζάνια της. Όνειρα με Ακρίτες και Ερωτόκριτους, Ρωμαίους και Ιουλιέτες, φάτνες και Μάγους, Νεράϊδες και καλακάγαθους φαύνους να διώχνουν τους λύκους από τα πρόβατα. Όνειρα που θα θρέψουν και θα θωπεύσουν τα σώματα, θα θεριέψουν τις ψυχές.

Τί ήλθαμε να κάνουμε εδώ, σε τούτη τη γή; Με πόσο αίμα πρέπει να ποτισθεί για να ανθίσει ολάκερη; Πόσοι ήρωες πρέπει να σταυρωθούν για να καρπίσει και για τους πεινασμένους, να χαμογελάσει στους κατατρεγμένους;  Για πόσο ακόμη θα μας χρεώνουν το κλάμα της γέννας μας; Ερωτήματα-κραυγές στο θεό ενός εκάστου, παραγγελιές σε αυτιά αγγέλων-πρεσβευτών του. Έτσι, θάρθει ο Αη Βασίλης κι 'φέτος. Όπως έρχεται χιλιάδες χρόνια τώρα, τρυπώνει αθόρυβα μέσα στα σπίτια μας, αφήνοντας σαν δώρα τα τυλιγμένα σε αέρινο μετάξι όνειρά μας.

Θα μου λείψετε για λίγες μέρες μόνο. Εκεί δεν έχει ίντερνετ, μόνο φάτνες, μάγους και ποιμένες. Καλά Χριστούγεννα, Καλά σας όνειρα !

και για το τέλος να σας πώ και τούτο:

Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. 

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. 

Μου 'δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. 

«Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία». 

Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ. 

Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες 

και δε θα 'χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό. 

Ο Αδελφός Ιησούς (Τάσος Λειβαδίτης)