"Κατά την πρώτην του έτους"

Εκεί που η Μούσα στον Άγιο Βασίλη,

ζηλιάρα, δεν ήθελε ύμνο να πεί

κι' εγώ στην ντροπή, βουτούσα κονδύλι.

Τριγύρω μου σκόρπισε κάποιος αντάρα,

στες πλάτες μου κόλλησεν ένας φτερά,

στα στήθια χαρά, στα χείλη λαχτάρα.

Μ' εκούνησε μ' ένα λεπτό φύσημά του,

κι' εφύτρωσα πάνω, σαν να 'μουν αφρός,

κι' ιδού μ' ελαφρός, στα νέφη σιμά του.

-Τί θέλεις;  -Το έτος να διώ και να ψάλω,

πώς μπαίνει με γέλιο, πώς φεύγει πικρό,

ψαλτάκι μικρό, τραγούδι μεγάλο.

Στα δυό βλέφαρά μου, δυό δάχτυλα βάλλει

και βλέπω! Κυνήγα να διώξ' απ' τη γή,

μεγάλη αυγή, μια δύση μεγάλη.

Προχώρ' η αυγούλα κι' εκλειούσεν η δύση,

αφήνοντας πίσω θλιμμένη ματιά,

σα να 'ταν φωτιά, που τρέμει να σβήσει.

Και είδα στον ξύπνο της πρώτης του χρόνου,

στο κύλημα του γερο-τροχού,

ελπίδας φτωχού κι' ονείρατα θρόνου.

Και είδα, και είδα… Παρέκει που κλαίγει το κύμα

σαν λύρα νεκρού ποιητού,

με βλέμμ' αετού, θεόρατη στέγη.

Ποιός ξέρει να μ' είπει τι πράμα θα νοιώσει

παιδί του πελάγου, σαν ιδεί το σκοινί,

που σ' ώρα δεινή, το είχε γλυτώσει ;

Και είδα, που σκόρπα πολύτιμα δώρα,

τραβώντας από 'να μεγάλο σακκί,

ακίνητ' εκεί, καινούργια Πανδώρα.

Με το 'να της χέρι εβγάζ' ευφροσύνη,

σμιγμένη την χύνει μ' αμάραντη γειά,

με τ' άλλο φλουριά, αλύπητα χύνει.

Και χύνοντας, χύνοντας, ηύρε τον πάτο,

της έμεινε μόνο γεμάτ' η ποδιά,

για τ' άλλα παιδιά, που κλαίν' εδώ κάτω.

Και είδα π' ανοίγαν χρυσά τα ουράνια

κι' ευλόγα τα δώρα μια χέρα κρυφή,

για να 'χει τροφή κι η δόλια ορφάνια.

Και πριν ή σφαλίσουν, θεόσταλτος φθάνει

σε θείο τραγούδι τον πόδα κροτών,

χορός αετών, στον οίκο στεφάνι.

Κατόπιν μιας τέτοιας ευτύχειας αφθόνου,

ποιάν άλλη να στείλει καινούργιαν ευχή,

ευγνώμων ψυχή, παρά "Και του Χρόνου" ;

Κατά την πρώτην του έτους 

Γεώργιος Βιζυηνός


υγ. Θα τα ξαναπούμε του ...Χρόνου