Άνθη Ακήρατα

...Και ήλθεν ο Νικηφόρος ο Xοιροβοσκός στο παλάτι της έγκλειστης βασίλισσας

και γονυπετής την παρακαλούσε να δεχθεί την έκπτωσή της σαν δώρο Θεού.

Και ακόμη να του αποκαλύψει που ήταν κεκρυμμένος ο βασιλικός θησαυρός.

Και η Ειρήνη του απεκάλυψε τον θησαυρό. Αν και ήξερε τι κουμάσι ήταν.

Και σαν ανταμοιβή την εξόρισε και από το παλάτι του Ελευθερίου στο οποίο

ήθελε να ζήσει δηλώνοντάς του την τελευταία της επιθυμία.

Και όταν ο θησαυρός απεκαλύφθη, η Ειρήνη εξορίστηκε στη Λέσβο.

Και ευθύς μετά φαρμακώθηκε και ο Νικήτας ο Τριφύλλιος φίλος και σύμμαχος

του Νικηφόρου του Χοιροβοσκού...

Θεοφάνους, Χρονογραφία

Γράφουν και ξαναγράφουν την παράδοση της Ιστορίας. Αντιγράφουν και υπογράφουν τις συνταγές των μνημονίων της. Ο Νικηφόρος ο Χοιροβοσκός, ο Νικήτας ο Τριφύλλιος και ο Λέοντας ο Σαραντάπηχος. Ορίζοντας, κατά πώς λένε, τις βουλές μας, που τους όρισαν στα μετερίζια της προδοσίας.

Τί κι' αν το κλάμα του βουβού πόνου σαν υπόηχος οργώνει τη γή. Τί κι' αν χθές, προχθές, αύριο και μεθαύριο αυτή η γή στέλνει τους χρησμούς της. Τί κι' αν τα σημάδια των θεών άλλα κελεύουν: Ούτε την ανάπτυξή τους θέλει η Γή, ούτε τη φιλανθρωπία τους επιθυμεί.

Γράφουν και ξαναγράφουν την παράδοση της ιστορίας. Σε στόματα ανιστόρητων, σε πέννες δολερών επιβητόρων της. Μικρό τόσο δά το αντάλλαγμα, όσο και η ψυχή τους. Μια φεγγαροπερπατησιά στην εξουσία, λύτρα ένα τιμάριο της χώρας.

Μένω βουβός, αναμένοντας την οργή της Γής. Που σαν αρχαία θεά θα στείλλει τους κεραυνούς της πάνω στα στίφη των βαρβάρων. Κεραυνούς Σοφίας που γεννά τη δύναμη και εμπνέει τον ηρωϊσμό. Σαν έναν Δίκαιο Κριτή που θα στέρξει σε τούτες τις μυριάδες των πολεμιστών της αγιοσύνης. Που μήτε τα συναξάρια, μήτε πρωτόκολλα βραβεύσεων θα τους καταγράψουν ποτέ. Αφανείς άγιοι, απόκληροι της ευλογίας όλων των εξουσιών.

Περιμένω, να δώ τον Νικήτα τον Τριφύλλιο να φαρμακώνεται από τον Νικηφόρο τον Χοιροβοσκό, ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του. Και τον Βαρδάνιο να τυφλώνεται από τους Λυκάονες του Νικηφόρου για την αποστασία του. Κατά πως η Ειρήνη τύφλωσε το γυιό της για να γίνει Αγία και Βασίλισσα. Γράφεται και ξαναγράφεται η Ιστορία.

Κι' έτσι με βρίσκω σήμερα. Με ματιές πίσω στα πεδία της καταστροφής και του πόνου. Με εικόνες από τους ονειρεμένους κήπους, που στόλιζαν κάποτε τα αληθινά παλάτια των ανθρώπων της Ηλείας.

... κατά κεί που οι δέκα πληγές των Φαραώ μία-μία επιπίπτουν πάνω στα σπίτια και στα περιβόλια των ανθρώπων της. Πάνω στους ναούς της ιστορίας της και πάνω στα επανθίζοντα Μνημεία της, δημιουργήματα και δώρα ενός άλλου Θεού, που ευδόκησε να αφήσει σε τούτη τη γή. Για να λαμπρύνεται η ζωή και το διάβα των ανθρώπων της.

Και είναι ο πόνος, ο θρήνος, η καταστροφή που γεννάν μιαν άλλη ομορφιά, ικανή να γητέψει τις πληγές πάνω στα σώματα και μέσα στις ψυχές. Είναι ο θρήνος που γεννά την ανείπωτη Χαρά για το ξαναγέννημα, το σμίξιμο των ανθρώπων, η δίψα για το Φώς του Προμηθέα, το μοίρασμα μιας μοίρας κοινής με τη δικαιοσύνη. Μα κι' όπου κι' αν σταθώ πια, σε τούτη την πατρίδα, τούτο το βάλσαμο μου προσφέρεται κάθε στιγμή και σε κάθε γωνιά της. Είναι τα Ακήρατα Άνθη της που στολίζουν τις κατεστραμμένες αυλές, τα σκοτεινά σπίτια, θωπεύουν τα πεινασμένα κορμιά, γιατρεύουν τον πόνο. Άνθη Ακήρατα, σε όλες τις εποχές.

Και βρίσκω ανάμεσα στα χαλάσματα, ανάμεσα στις βυθισμένες στις λάσπες βιοτές, ρίμες και στίχους για παραμύθια μαγικά, ύμνους συντόνως τεθηγμένους, σαν εκείνους που μόνο η (λαϊκή) μούσα των αιώνων μπορεί να υφάνει. Και κοιτώντας πάνω στον ουρανό, πίσω από τα νέφη της λαίλαπας, βλέπω αστέρια τ' ουρανού από ύλη ηρώων ανθρωπιάς και αυταπάρνησης να συγκατανεύουν με χαμόγελα.

Ανθρωπιά και Αυταπάρνηση, σαν αυτή που αντίκρυσα χθές στους βάλτους της καταστροφής. Σαν αυτή που συναντώ κάθε μέρα στους δρόμους της πόλης. Ψίθυροι μιας αύρας, ανάσες Σιωπής που θέλει να γίνει Ήχος.

Άνθη Ακήρατα, που θρέφει το φώς του Προμηθέα, που δεν μαραίνει ο πόθος της Ειρήνης της Αθηναίας και η δίψα του Νικηφόρου του Χοιροβοσκού για εξουσία και θησαυρούς.