Η Γή που δεν έγινε κόκκινη

Πόσο βαθύ κι ασήμαντο, συνάμα,
της Ζωής σου και της Τέχνης σου το δράμα,

σ’ ένα παιχνίδι μάταιο και γελοίο,

του Νου σου να σκορπάς το μεγαλείο!

Μέρα-νύχτα να παίζεις με τις λέξεις,

πώς, πρέπει, μεταξύ των, να τις πλέξεις

και πώς, μαζί, να σμίξεις κάποιους ήχους,

ώστε να κλείσεις τ’ Όνειρο σε στίχους!

Πόσος κόπος και πόνος κι αγωνία,

να πλάσεις απ’ τη θλίψη σου αρμονία,

–και να την πλάσεις μ’ όλους σου τους τρόπους,

για να την ξαναδώσεις στους ανθρώπους!

Μήτε κι αληθινά που ξέρω πράμα

πιο θλιβερό, απ’ του πόνου σου το δράμα,

του Πόνου αυτού, που στέργει για κλουβί του,

το χώρο ενός ανθρώπινου αλφαβήτου!

… Κι αφού, σαν τα μικρά παιδάκια, παίξεις,

τόσο καιρό, με ρίμες και με λέξεις

κι όλες σου τις ελπίδες αφανίσεις,

χαμένος, όλος, μες στις αναμνήσεις,

μόλις φανούν οι πρώτες μαύρες τύψεις,

κι έρθ’ η στιγμή να σκύψεις, να μη σκύψεις,

μα παίρνοντας μαζί, το θησαυρό σου,

το Γολγοθά σου ανέβα, και σταυρώσου!

Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944)

Πρωτομαγιά 2012

Και είναι φορές 

που η μάχη κερδίζεται. Η μάχη για κείνες τις αξίες 

που δεν μπορεί να διαγράψει καμμία βαρβαρότητα.  

Και είναι φορές 

που λέω είμαστε πολλοί. 

Γιατί οι άλλοι θέλουν να είναι όλο και λιγώτεροι.

Και είναι φορές 

που οι φωνές ορμητικό ποτάμι γίνονται,

Γιατί η αδικία και το ψέμα δεν μακροημέρευσαν ποτέ.

Και είναι φορές 

που απρόσμενα μες στο σκοτάδι μας

Φάροι ξεπηδούν μες στην τρικυμιασμένη νύχτα...

Δημήτρης, Σάββας, Νίκος, 

Humayun, Wakar*.

Νεομάρτυρες των ημερών

* Οι δύο νεαροί Πακιστανοί που θυσιάστηκαν στην προσπάθειά τους να σώσουν ζευγάρι Ελλήνων στο Κρυονέρι. Δείτε εδώ.