Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Είδα μόνο τη Σιωπή...


Επέστρεψα μετά από επτά μέρες απουσίας στο μέρος όπου τα τελευταία 
χρόνια περνώ τις μέρες της σταύρωσης και της ανάστασης. 
Έχοντας αυτή τη χρονιά χορηγό την καλή μας κυβέρνηση που μου 
προσέφερε άφθονο χρόνο για να βιώσω τα θεία πάθη, συνάδοντα 
με την ολιγάρκεια, που ανέκαθεν η φύση εδίδασκε αλλά τώρα 
επικροτείται και από τις περιστάσεις.


Έτσι έγινε και δεν είδα για μια πρώτη φορά...
τον αγώνα των επισκεπτών του ταπεινού χωριού να κρύψουν τη δυστυχία τους. Να τη στολίσουν με το αστραφτερό τζίπ ή το τελευταίο μοντέλο κινητού. Χρόνια τώρα οι επισκέπτες του διέχεαν γύρω τους επί δύο ημέρες την εικονική ευτυχία τους, μας απεκάλυπταν τη συνταγή μιας ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας. Σε αντάλλαγμα ζητούσαν κάτι πολύ ταπεινό:να κερασθούν έναν καφέ των 50 λεπτών.

Είδα όμως τους απόντες, 


που ήταν πολλοί. Άλλοι στον ουρανό, άλλοι θαμμένοι μέσα στα σκοτεινά τους δωμάτια-καταφύγια, ελπίζοντας σε προστασία από τους βομβαρδισμούς. Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Μα πιο πολύ αισθητή ήταν η απουσία των πρώτων. Που εγκαταλείπουν στη γή μια ταπεινή μαρτυρία της κάποτε ύπαρξής τους.

Έτσι έγινε και άκουσα τη Σιωπή,
να εκρήγνυται ακόμη και τη μέρα, κάτω από το φώς του ήλιου, να σμίγει με τα τιτιβίσματα των χελιδονιών. Ερχόταν από τα βουνά, όπου ήταν εξορισμένη εδώ και πολλά χρόνια, κατέβαινε στα σπίτια, κυρίευε τα καφενεία και τα μαγαζιά, εισχωρούσε μέσα στα σώματα. Και έφραζε στόματα-μήτε φωνή, μήτε γέλιο. Κάποιοι ντόπιοι λαλούσαν για λίγο, κοιτώντας τους επισκέπτες και κουνώντας το κεφάλι. Και αυτοί από απέναντι τους απαντούσαν γνέφοντας, θαρθεί και η σειρά σας.

Και συνάντησα,

Το Φώς και την Ομορφιά, ανηφορίζοντας κατά κεί που ερχόταν η ΣιωπήΣτο βασίλειό της, όπου είχε επιβάλλει τους δικούς της νόμους, όπου είχε ορίσει τα μέτρα της ευτυχίας του καθενός, επιτρέποντας μόνο το βουητό από τις μέλισσες και τους χορούς των πουλιών. Για το γένος μας είχε διαφυλλάξει στολισμένο τον ανηφορικό δρόμο προς τις αυλές της, τιμωρία και διδαχή, για τον εξαγνισμό του από κάποιο προπατορικό αμάρτημα.

10 σχόλια:

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Συνήθως είναι αόρατοι για τους πολλούς όσοι έχουν οξυμένες τις αισθήσεις τους..
Να υποθέσω e- Apenanti.. ότι περάσατε ένα "πολύ μοναχικό" Πάσχα?
Εύχομαι ολόψυχα όχι!

Υ.Γ.
Πικρό το κείμενο αλλά αληθινό!
Την καλημέρα μου.

sofia είπε...

Πολλά χρόνια πριν από φέτος με ενοχλούσαν οι ορδές των νεόπλουτων που κατέφθαναν στα χωριά και μόλυναν με την παρουσία τους το περιβάλλον (κυριολεκτικά και μεταφορικά), που κουβαλούσαν μαζί τις αστικές τους συνήθειες και απαιτούσαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με οποιοδήποτε τρόπο. Με ενοχλούσαν οι τζιπάρες,τα ακριβά ρούχα, τα extreme αξεσουάρ και οι extreme επαφές με τη φύση. Κουβαλώντας έναν πανάκριβο εξοπλισμό ανέβαιναν τα βουνά, κατέβαιναν τα φαράγγια και τα ποτάμια και μετά γύριζαν στις τσιμεντουπόλεις τους να κομπάσουν υπερβάλλοντας για τις πανέμορφες διακοπές τους. Και όλα αυτά με δανεικά, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά . Τι θα έλεγαν στη γειτονιά , στο γραφείο, στη δουλειά στους επίσης όμοιους τους.
Φέτος μάλλον απαλλαχτήκαμε γιατί οι νεόπλουτοι έγιναν με μιας νεόπτωχοι και μας τελείωσε το πανηγύρι.
Και εγώ αισθάνομαι μια ευτυχία γιατί δεν διαταράχτηκε μετά από πολλά χρόνια η ησυχία μου.

" Ἔρχεται ἔαρ ἀειπάρθενο προφέροντας ἀρώματα ..." (Καρούζος)

Την καλησπέρα μου

navarino-s είπε...

Συγχαρητήρια μέσα από την καρδιά μου γι' αυτό το ψυχικό βάλσαμο που μας προσφέρεις με το εξαίρετο κείμενο σου κατ'αρχή και με τις εξαίσιες και αποκαλυπτικές φωτογραφίες που το συνοδεύουν.
Χρόνια Πολλά!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

την πιο ηχηρή σιωπή την έχω ακούσει σαν πέφτει χιόνι
όσο περίεργο κι αν ακούγεται, όσο παράταιρο από τις φωτογραφίες σου, ετούτη την ώρα στις κορφές δίπλα μου χιονίζει!!!

κι εγώ στήνω αυτί να αφουγκραστώ...

Eυαγγελία είπε...

Τα δέντρα αγκαλιάζουνε, φωτίζουν τις πλαγιές
στολίζουν τριαντάφυλλα, πηγάδια τις πηγές

Γίνονται κάμποι ολόχρυσοι, γίνονται το κρασί
γίνονται ασημόκουπα να λάμπεις μέσα εσύ

Ευτυχισμένη πέτρα, βγες απ' το βαθύ γιαλό
να δω τα λουλουδάκια σου, να την ονειρευτώ.
Ο.Περιδης.

Αυτο μου εφεραν στο νου οι εικονες σου.

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Κάποιες φορές η σιωπή ηχεί, αν οι συνειδήσεις είναι δεκτικές!
Από τα πολύ ωραία κείμενα που έχω διαβάσει τελευταία.

ElenaG είπε...

πέρασα να αφήσω ευχές...θα ακουμπήσω και ένα ευχαριστώ...για ότι διάβασα...για ότι είδα...για ότι "άκουσα"...ξέρεις ποσο εκκωφαντικός μπορεί να είναι ο ήχος της σιωπής;...
Δόξα Το Θεό...ευτυχώς πρώτο και πάνω από όλα...Χριστός Ανέστη!

k.Mer είπε...

Το να λείπεις γιατί σε κάλεσε το διακοσιοστό πρώτο συννεφάκι είναι κάτι για το οποίο δεν ευθύνεσαι. Το να λείπεις εν ζωή κι από την ίδια τη ζωή είναι κρίμα...
Ωραίο κείμενο στεφανωμένο με την πικρή γύρη τούτης της άνοιξης.

μυστήριο κορίτσι είπε...

Το φως και η ομορφιά της φύσης λείπει από την ζωή των ανθρώπων. Η επαφή με την φύση και την ομορφιά της θα μας κάνει περισσότερο ανθρώπινους.
Το κείμενο σου όπως πάντα υπέροχο!
Καλημέρα!
υ.γ. Σε ευχαριστώ πολύ για το νανούρισμα!

Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων είπε...

Καλημέρα σας,
Ευχαριστώ για την παρουσία σας εδώ και τα όμορφα σχόλια.

ΥΓ. Ελίτσα,
Ως συνήθως. Εϊναι πολλές οι ώρες και οι στιγμές που "επιβάλλουν" τη μοναξιά. Ειδικά στις μέρες μας.

Αοράτη,
Πολύ ταιριαστοί όμορφοι οι στίχοι σου.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

επισκέψεις

IP Widget For Website