Ένας "θάνατος" στην Φινλανδία του Νότου

φωτογραφία από http://swell-swell.blogspot.com

Χρειάστηκαν μόνο λίγες ώρες για να δούν τα μάτια μας και να ακούσουν τα αυτιά μας πως η θεσμική λύπη και τα ψεύτικα δάκρυα έχουν και αυτά το alter ego τους: την Ύβρι! Και γιατί όχι άλλωστε. Μήπως ο Πρετεντέρης, οι Kapsis Brothers, ο Παπαχελάς, ο Μανδραβέλης, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο Χωμενίδης και μερικές ακόμη εκατοντάδες πρόθυμων λεγεωνάριων δεν είναι το alter ego μιας αδίστακτης συμμορίας σφετεριστών της χώρας ; Του Παπαδήμου, του Βενιζέλου, του Αντωνάκι, της Ντόρας, του Καρατζαφέρη, του Μπεγλίτη, και όλων όσων τους υποκινούν σαν μαριονέτες μισθωμένες δια βίου και πληρωτέους άμα τη εμφανίσει επιταγών αίματος.

Βαθύτατα λυπημένο δήλωσε το πρωθυπουργεύον ανδρείκελο, συντετριμμένο το έτερον ήμισυ του Μπένυ, που έσπευσε να μας διαφωτίσει πως το "γεγονός" επιβάλλει η χώρα να προχωρήσει ταχύτερα στις μεταρρυθμίσεις... 

    ...που φέρνουν πιο κοντά τον κάθε πολίτη της προς την κατάθλιψη και το θάνατο.

Περίσσεψε η "λύπη" τους, κατακλύζουσα τα λιπώδη σαρκία τους. Και σε ελάχιστο χρόνο χρειάστηκε να ξεπλυθεί δια χειρός και στόματος του διανοούμενου Χωμενίδη: 

   "Οι οπαδοί του Καντάφι και του Σαντάμ αρχίζουν τώρα και τις επιθέσεις αυτοκτονίας". 

... και ακούστηκε δεύτερος πυροβολισμός, δια χειρός Χωμενίδη: 

                     Πρέπει, ο Θάνατος να σιγουρευτεί.

Δεν ξέρω, δεν έχω ακούσει άλλη πιο κυνική δήλωση για έναν θάνατο, για έναν όποιονδήποτε θάνατο. Ο "Συγγραφέας" Χρήστος Χωμενίδης ξεπέρασε κάθε αλητήριο δημοσιογράφο. Ο πρόθυμος του εκτελεστικού αποσπάσματος, έχων νού και γνώση πως η κάνη του όπλου του θα ξεράσει σφαίρες. Για το πώς ξεπλένεται το έγκλημα και η Ύβρις γνωρίζει καλύτερα -σαν διανοούμενος- το κωλο-Παίδι του μνημονίου.

Να αυτοκτονούμε στα σπίτια μας συνέστησε ο Πρετεντέρης, να διαδηλώνουμε στις βεράντες μας μας είχε συστήσει προ ημερών η κυρία Φωτεινή Πιπιλή. Η ιδιώτευση, κατά το όνειρο made in USA, αποτελεί ευγενές ιδανικό για τις εξουσίες των Αγορών.

περιλυπόμενοι (εγκληματίες πολέμου) και Υβριστές

Συντετριμμένα λοιπόν τα θεσμοθετημένα ανδρείκελα, σαν άκουσαν και είδαν και διάβασαν για την πρώτη στη χώρα, που δυναστεύουν, αυτοκτονία. Οι άλλες 1730 δεν καταγράφηκαν στα ληξιαρχεία του νού τους και της α-ψυχίας τους. Ούτε αυτές που μείναν κρυφές σαν φυλακτό στα ληξιαρχεία των οικογενειών. Μα ούτε και οι απόπειρες, ούτε η κοινωνική κατάθλιψη που μεθοδευμένα μας οδηγούν, ούτε η λεηλασία των σωμάτων και ψυχών μας. 

Λογικόν, ένας εγκληματίας πολέμου δεν πρέπει να επιβαρύνει τη θέση του.

Και μην εκπλαγούμε αν αύριο κιόλας απαγορευθούν με νόμο οι αυτοκτονίες, όπως οι εργοδότες της Foxconn επιβάλλουν στους εργαζόμενούς της. Και φυσικά και τα μνημόσυνα, όπως χθές βράδυ συνέβη στην πλατεία. 

Ούτε πόνος, ούτε κλάμα, ούτε δάκρυ, ούτε συγκίνηση. Απαγορεύονται όπως απαγόρευσαν για γενιές και γενιές στη χαρά να συχνάζει στις ψυχές και τα πρόσωπα των ανθρώπων. Άψυχα, άβουλα όντα μας ονειρεύονται, κατ' εικόνα και ομοίωση του πρωθυπουργεύοντος ΑΤΜ. Συνταγή εκτροφής σαν αυτή που "απολαμβάνουν" τα κοτόπουλα των βιομηχανοποιημένων ορνιθοτροφείων που νύχτα και μέρα παράγουν τη σάρκα τους, θήραμα και έδεσμα στα πιάτα των εκλεκτών των Αγορών.

*****

Όμως,

   αυτή τη φορά δεν ήταν θάνατος ενός  αριθμού με πρόσημο το χρόνο. Ήταν κάποιοι αριθμοί οι φυσικοί αυτουργοί, αυτοί που πάτησαν τη σκανδάλη. Αριθμοί με σπόνσορα λαμπρό χορηγό τον υπόκοσμο των Αγορών. Αριθμοί και σπόνσορες, που στήσανε σε κάθε γωνιά της χώρας βωμούς μνημονίων, σε κάθε πόλη και χωριό, σε κάθε σπίτι, σε κάθε ψυχή. Που, καθημερινά κρύβοντας ποταμούς δακρύων ξεπροβάλλει στο φώς ως αλώβητη, πότε για να δώσει κουράγιο και πότε να δώσει την άνιση μάχη. 

Στις στατιστικές της μνημονιακής φρίκης δεν χώρεσαν ποτέ οι πληγές, τα ανεπούλωτα τραύματα, οι κατασχέσεις πάνω στο βιός του καθενός οφειλέτη των τραπεζών, οι κλοπές του είναι τους, η απαξίωση της ύπαρξής του, η ύβρις στην ψυχή του. Και είναι αυτές που μιαν ώρα φωτισμένη από ένα κεράκι ή σκοτεινή από την απόγνωση, ψαχουλεύει το εργαλείο της αξιοπρέπειας ή της φυγής. 

Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, 

αν δεν καούμε εμείς ν' ανάψει πυρκαγιά,

πώς θέλεις να γενεί να φύγει η σκοτεινιά. 

Για να λάμψει η νύχτα πώς θέλεις να γενεί,

αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ. (Ναζίμ Χικμέτ)

Μ' ένα κερί αναμμένο διάλεξε να πορευτεί και την ύστατη ώρα ο Δημήτρης. Αυτο-Θυσία και γόνος ελπίδων, παρακαταθήκη για κόσμους φωτεινούς. Υποθήκη αντίστασης στη ζωή-σκουπίδι. Επιμονή στη Δικαιοσύνη της Ιστορίας. Του την οφείλουμε.

Η Δικαιοσύνη της Ιστορίας: 28 Απρίλη 1945, Μιλάνο

Σχετική ανάρτηση: Πρόσκληση σε γεύμα