Όνειρα

Από τα Όνειρα του Ακίρα Κουροσάβα

Νισαπούρ, γύρω από τα τείχη σου χιλιάδες όνειρα συνωστίζονται. Τις μέρες κρυμμένα στα κρανία των παιδιών σου, ανάθεμα του στρατηγού Τζεμπέ στον μεγάλο χαν Τζεγκίς. Και τις νύχτες στοιχειώνουν τις περιπόλους του κατακτητή.

Όνειρα, που καμμίας εποχής δούλοι δεν είχαν ποτέ. Γιατί είχαν εξορρυχθεί από τη μνήμη τους οι εικόνες του έξω του κόσμου. Και αγνοούσαν έκτοτε την ύπαρξη των χρωμάτων και των αποχρώσεων, τον κυματισμό των εντάσεων, το ασύμμετρο των παλμών του σώματος. Αποστειρωμένοι από μεταβλητές αισθήσεων εκτίθεντο στα βέλη των υπερασπιστών της Σαμαρκάνδης, εγκαταλείποντας τα σώματά τους στιβαγμένα έξω από τα τείχη της, για να αναρριχηθεί ο πορθητής.

Μα, τα χιλιάδες κρανία των τέκνων της Νισαπούρ, που τάχθηκαν να προασπίσουν την πόλη, κράτησαν μέσα τους το όνειρο της ελευθερίας. Για να αποδιώχνει κάθε κατακτητή, για να αναστατώνει τους σχεδιασμούς κάθε αυτοκράτορα.

Και έτσι κατέγραψε η Ιστορία πως ο μέγας στρατηγός της είναι τα Όνειρα των ανθρώπων. Η έλλειψη των οποίων καταγράφηκε ως εθελο-δουλεία των ανά τους αιώνες φυσικών αυτουργών της βαρβαρότητας, των οποίων την εθελο-θυσία, αμελλητί η δικαιοσύνη διαγράφει από τα κατάστιχα της ιστορίας.

Δουλικά, υλικά και σύνεργα πεταμένα στους κάδους των δρόμων της Ιστορίας. Λεγεωνάριοι-πρώτη ύλη αγόμενη στο χυτήριο της απομαζοποίησης με το καροτσάκι του "λαθρο"-μετανάστη Αχμέτ, για να γευθεί και αυτός λίγη  δικαιοσύνη.

Αλλά και Όνειρα που διάγουν εντός αυτών που ερωτεύθηκαν την ζωή, τούτη και την άλλη, του παρόντος και της αιωνιότητας.

Όνειρα που προστατεύονται από το ξεφόρτωμα της γής από το περιττό και από το αλαφροϊσκιωτο βάδισμα της Ιστορίας ανάμεσα σε μυστικά μονοπάτια.
Όνειρα που κάνουν τον χρόνο να διαφέρει από στιγμή σε στιγμή, την κάθε σπιθαμή γής διαφορετική, την κάθε απόχρωση των λουλουδιών μαγευτική, τον κάθε ήχο μια απόκριση στο Υπάρχειν, τον κάθε έναν πλήρωση υπόσχεσης στον άλλον.

Όνειρα που εκπληρώθηκαν στο κορμί ενός συντρόφου και έκτοτε γίνονται υπερβάσεις της καθ' ημερινότητας και ελιξήριο του μέλλοντος.

Και πως να ερμηνεύσω την επιδεικτική περιφρόνηση της κόρης του μεγάλου χαν στα στιβαγμένα πτώματα των πολιορκητών της Σαμαρκάνδης; Που αντίθετα, ίσως από μια διαίσθηση δικαίου, παρέταξε έξω από τα τείχη της Νισαπούρ τα κρανία των υπερασπιστών της εις θέα των καταγραφέων της Ιστορίας.

Και για τους πρώτους, μήτε ένα νόμισμα, αντίτιμο του εισιτηρίου τους στην αιωνιότητα. Έγινε και αυτό θησαύρισμα ονειρεμάτων οικονομικής επιβίωσης.

Ονειρεύτηκα να μείνω σ’ ένα σπίτι που να χωράει τη θάλασσα ολόκληρη. Τη θάλασσα ολόκληρη μ’ όλα της τα μύδια, τα ψάρια και τα φύκια.Ονειρεύομαι πως κάθε βράδυ αντί για λάμπες θα μου φωτίζουν φάροι με τα φλογερά τους μάτια. Θα κοιμάμαι σε κρεβάτι φτιαγμένο από άμμο. Και πόσο θαυμαστό θα ήταν να ‘ναι η σκεπή μου φτιαγμένη από κοράλλια και μύδια. Κι αντί να κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση, να κοιτάζω πως η θάλασσα ρέει –υγρό γαλανό γυαλί στην άσπρη από άμμο παλάμη της... 

...Όταν έρθει η ώρα και τελειώνει ο χρόνος μου, θ’ανοίξω τις φαρδιές πόρτες μου προς τους ανθρώπους. Θα τους δώσω τη δική μου θάλασσα. Κι οι άνθρωποι ούτε καν θα ξέρουν ότι, μαζί μ’ αυτή τους δίνω και την ψυχή μου. Δεν θα ξέρουν γιατί η ψυχή μου θα είναι πια κομμάτι από τη θάλασσα –απέραντη σαν το δικό της απέραντο, δυνατή σαν το θαλασσινό κύμα και μεγάλη σαν τη θάλασσα μ’ όλα της τα ψάρια, τα μύδια και τα φύκια.

Πέτια Ντουμπάροβα Κείμενα ενός κοριτσιού

Εκδόσεις ΧΑΡΑΜΑΔΑ