Άλλος Δρόμος Δεν Υπήρχε (Ήρωες και νενέκοι)

..Με αφορμή τη θέαση ενός ντοκιμαντέρ και τις δηλώσεις του κ.Κουβέλη

«Προοδευτικό και ρεαλιστικό» χαρακτήρισε το πρόγραμμα της κυβέρνησης ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. Φ. Κουβέλης κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Ο Φ. Κουβέλης τόνισε ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. «αναλαμβάνει στο ακέραιο την ευθύνη της συμμετοχής στην κυβέρνηση και επισήμανε ότι η συμμετοχή της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι «δύναμη για την επαναδιαπραγμάτευση» Ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. υποστήριξε, υπερασπιζόμενος τη φιλοσοφία του Μνημονίου, ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος, κι όποιος νομίζει ότι η μονομερής καταγγελία του μνημονίου είναι εκείνη που οδηγεί στη διέξοδο, λυπάμαι, αλλά κάνει λάθος».Ο Φ. Κουβέλης επισήμανε ότι «είναι μια από αυτές τις στιγμές στην Ιστορία της Αριστεράς που πρέπει να έχει θετική συμβολή στο εθνικό συμφέρον και να μην επιλέξει την άνεση της αντιπολίτευσης».

Δηλώσεις του κυρ Φώτη κατά τη συζήτηση των προγραμματικών 
δηλώσεων της νέας κυβέρνησης

νενέκοι επί τω έργω

Έτυχε να παρακολουθήσω πρόσφατα στο πάρκο της Ναυαρίνου την προβολή του ντοκιμαντέρ του Σταύρου Ψυλλάκη Άλλος Δρόμος Δεν Υπήρχε, με αφορμή το ομόνυμο βιβλίο του Νίκου και της Αργυρώς Κοκοβλή. Το βιβλίο αναφέρεται στους αγώνες των υπολειμμάτων του Δημοκρατικού στρατού στη δυτική Κρήτη από το 1948 έως το 1962, συγκεκριμένα στον αγώνα επιβίωσης και τη συνεχιζόμενη αντίσταση, και μετά την ήττα, 8 ανταρτών. Οι έξι από αυτούς που αποτελούν και τα πρόσωπα της ταινίας, φυγαδεύθηκαν στην Τασκένδη της Σοβιετικής Ένωσης το 1962 και οι άλλοι δύο προτίμησαν να μην ακολουθήσουν, μένοντας κρυμμένοι στις σπηλιές των Λευκών Ορέων έως το 1975 οπότε και αμνηστεύθηκαν.

Σ' αυτό το φίλμ καταγράφεται με γλαφυρότητα η ιστορία της ζωής ανθρώπων που τάχθηκαν σε ένα όραμα. Καταγράφεται η ιστορία αυτής της χώρας είτε στις περιόδους ανάκαμψης (τις ελάχιστες σε συχνότητα και διάρκεια), είτε κατ' αντιπαραβολή και διδακτικά στις περιόδους παρακμής της. Γιατί η χώρα είναι οι άνθρωποί της, είμαστε εμείς και του κυρίου Φώτη συμπεριλαμβανομένου.

Και δεν ήταν μόνον οι έξι, οι οκτώ, οι χίλιοι που πάλεψαν ηρωϊκά μέχρι θανάτου στη μάχη της Σαμαριάς. Είναι και οι χιλιάδες ανώνυμοι που στάθηκαν δίπλα τους, οξύνοντας τις αντοχές τους με την κάθε είδους βοήθεια προς αυτούς  ακόμη και με άμεσο κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους.  

Πώς και γιατί “οι πρωταγωνιστές” άντεξαν αυτά τα βάσανα, κυνηγημένοι από πολυάριθμους, πάνοπλους και φανατισμένους κυνηγούς, μέσα στις σπηλιές των βουνών και της θάλασσας, στους στάβλους, στους βόθρους, σε κρύπτες κάτω από τα θεμέλια των σπιτιών, νηστικοί και διψασμένοι, γυμνοί και ξυπόλυτοι, παγωμένοι και άρρωστοι ;

Πώς και γιατί, ενώ όλα τα σκιάζει η φοβέρα, οι “αφανείς”, οι απλοί άνθρωποι, άνοιγαν μαζί με τη ψυχή τους και τα σπίτια τους για να δεχτούν τους κυνηγημένους, να τους κρύψουν, να τους ταΐσουν και να τους βοηθήσουν στον αγώνα ;

Οι “πρωταγωνιστές” και οι “αφανείς”, αυτής της ιστορίας, εξ ίσου λαμπροί, φωτεινοί και δυσεύρετοι, είναι η ενσάρκωση και τα σύμβολα ενός αγώνα που για να ξεπεράσει αυτές τις απίστευτες δυσκολίες, δεν φτάνει μονάχα η πίστη σε κάποια ιδεολογία, όσο ανώτερη κι αν είναι. Απαιτείται κάτι πολύ περισσότερο : μια βαθιά προσήλωση στον ίδιο τον άνθρωπο, και στην αξιοπρέπειά του. Και αυτό είναι το θέμα της ταινίας, αυτός είναι ο δρόμος του καθενός μας.

Παραθέτω δύο links για περισσότερη ενημέρωση γύρω από το θέμα, αξίζει να διαβαστούν:

  http://allos-dromos-den-ypirxe.blogspot.gr/2009/02/blog-post_24.html  

        στο οποίο παρουσιάζεται η συνέντευξη του σκηνοθέτη Σταύρου Ψυλλάκη

http://www.pyxida.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=21:c-&catid=22:2009-12-15-17-11-16&Itemid=251

στο οποίο παρουσιάζεται η συνέντευξη του Νίκου και της Αργυρώς Κοκοβλή.

Κλείνοντας, αντιγράφω ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη του Νίκου και της Αργυρώς Κοκοβλή.

-Υπάρχει Αριστερά και Δεξιά σήμερα, ή έχει επέλθει το τέλος των διαχωριστικών γραμμών;

Αριστερά και δεξιά υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μέχρι που να υπάρχει καταπίεση, αδικία και ανισότητα. "Οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι – η κοινωνία τους κάνει άνισους" έχει πει ο Ρουσώ. Με την εξάλειψη αυτής της κοινωνικής ανισότητας ταυτίζεται η Αριστερά. Τα κόμματα, τα κινήματα, οι άνθρωποι που δρουν σαν αριστεροί έχουν κατά νου την δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα δίνουν στα άτομα τη δυνατότητα να είναι πιο ίσα μεταξύ τους. Αυτός ο εξισωματισμός που χαρακτηρίζει τις θεωρίες και τα κινήματα της αριστεράς δεν είναι ουτοπικός, δεν σημαίνει δηλαδή την δημιουργία της κοινωνίας όπου όλα τα άτομα θα είναι ίσα σε όλα. Σημαίνει την τάση να γίνουν οι άνθρωποι πιο ίσοι. Να γίνει η κοινωνία πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη. Αυτή είναι η ουσία της Αριστεράς και με αυτή την έννοια υπάρχουν και διαχωριστικές γραμμές. Στη χώρα μας υπήρξαν εντάσεις και πολώσεις εξαιτίας της μεταεμφυλιοπολεμικής κατάστασης, υπήρξε όξυνση στις σχέσεις δεξιάς – αριστεράς στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Σ’ αυτό τον τομέα βεβαίως έπαψαν να είναι για τη δεξιά "μιάσματα" και "συμμορίτες" οι αριστεροί, και για τους αριστερούς οι δεξιοί "μοναρχοφασίστες". Ωστόσο στην πολιτική η διάκριση ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά υπάρχει και προσδιορίζεται από το περιεχόμενο και την στρατηγική της πολιτικής. Η αριστερά αγωνίζεται για την μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Για να μη συγκεντρώνεται ο πλούτος σ’ όλο και λιγότερα χέρια. Αγωνίζεται για την μείωση της ανεργίας και ανέχειας. Για την εξάλειψη της εκμετάλλευσης. Για όλα αυτά που κορυφώνονται σήμερα με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ακολουθούνται από συντηρητικούς και σοσιαλδημοκράτες.

Η Αριστερά υπάρχει ως ιδεολογία, ως παράταξη, ως ελπίδα και δύναμη για τον διαφορετικό δρόμο, προς τον διαφορετικό κόσμο, προς μια κοινωνία λιγότερο άδικη περισσότερο ανθρώπινη.

-Υπάρχει κάτι το οποίο ονειρεύεστε;

Αυτά που ονειρευόμαστε ενυπάρχουν νομίζουμε στις προηγούμενες απαντήσεις μας. Ας συνοψίσουμε όμως: Ονειρευόμαστε να δούμε την εδραίωση της Ειρήνης στον κόσμο. Να λείψει η αδικία και η εκμετάλλευση. Να ζουν οι άνθρωποι απαλλαγμένοι από το άγχος το φόβο, την ανασφάλεια. Ονειρευόμαστε δηλαδή μια ανθρώπινη κοινωνία, την σοσιαλιστική όπως την πιστέψαμε. Ένας τέτοιος σοσιαλισμός δεν είναι ουτοπία, μπορεί να υπάρξει.

Τώρα, άμεσα θα θέλαμε να δούμε τους ανθρώπους του μόχθου, τους εργάτες τους μικρομεσαίους, τους αγρότες, τους νέους, τους διανοούμενους να πιστέψουν στη δύναμή τους. Να πιστέψουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τα πράματα όταν εκείνοι απορρίψουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Όταν όλοι μαζί έχουν τον ίδιο σκοπό: την καλυτέρεψη της ζωής όλων. Η αλλοτρίωση, οι διεκδικήσεις για "την ατομική, τη δική μου τακτοποίηση" δεν οδηγούν πουθενά. Η μάλλον οδηγούν στην διαιώνιση και στην ανακύκλωση της ίδιας κατάστασης.

Πληροφορίες για την ταινία: http://allos-dromos-den-ypirxe.blogspot.com/

Πηγές τα παραπάνω links απ' όπου είναι και η φωτογραφία του Νίκου και της Αργυρώς καθώς και η αφίσα της ταινίας.

Η ιστορία των  έξι έχει καταγραφεί τόσο στο προαναφερθέν βιβλίο (εκδ. ΠΟΛΥΤΥΠΟ)  όσο και στα βιβλία των Τζομπανάκη-Μπλαζάκη, τα βιβλία του  Μανούσακα όπως και ένα τελευταίο, λιγότερο ίσως γνωστό βιβλίο, το ΣΙΛΑΝΣ ΣΙΛΒΟΥΠΛΕ της Μαρινέλας Βλαχάκη.