Αναιρέσεις

Κυριακή βράδυ 10 Φλεβάρη, στην Τσαμαδού. Στην άκρη του πεζόδρομου μια ανθρώπινη ύπαρξη διεκδικεί την οικειοποίηση μιας σπιθαμής χώρου. Ίσα που να χωρέσει το κορμί, η σκιά απούσα. Ισα που να περάσει η νύχτα, ο χρόνος απών. Εφόδιο μια κουβέρτα σκέπασμα και προσκέφαλο μαζί. Και η θορυβώδης παρουσία των πρωϊνών περαστικών που θα σημάνουν τη λήξη της φιλοξενίας.  

Μόνο που το ελάχιστο είναι φορές που θεριεύει: κάτω από το κίτρινο φώς όλα γίνονται ένα, ο χώρος υπο-χωρεί και σιγά-σιγά -δέχεται μόνο αυτόν. Είναι φορές που το Α-διάκριτο θριαμβεύει, γίνεται μαστίγιο στον περίγυρο που περηφανεύεται για τη φιλο-ξενία του.

Πέρασα όχι μία, μα πολλές φορές, κουβαλώντας τα σκουπίδια-απομεινάρια μιας γιορτής που λίγες ώρες πριν συνένωνε ανθρώπους και όνειρα. Και ήλθε τούτο το συναπάντημα να αναιρέσει τη μέρα, να θυμίσει πως κάποιοι δεν χώρεσαν στην τράπεζα. Ίσως και για να θυμίσει τις μέρες και τα χρόνια μιας αθήρευτης χίμαιρας.

Ήλθε τούτο το συναπάντημα να σταθεί επιφυλακτικά απέναντί μου, απέναντί μας, απέναντι στο λίπος που κατατρώει ακόμη τις ψυχές μας. Να μας επιστρέψει τα ψίχουλα της ψυχής μας, όσους όρκους εκτοξεύσαμε σε τοίχους.

Ξαναπέρασα και τις επόμενες βραδυές, μα δεν ήταν εκεί: Ίσως και να εγκαταστάθηκε μέσα μας, σαν νεφέλωμα θλίψεων και τύψεων μαζί.