Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Πρόσκληση σε Γεύμα


Στρώθηκε η Τράπεζα. Ετοιμάσθηκαν τα εδέσματα. Το συμπόσιο μπορεί να καυχηθεί σαν το λαμπρότερο ανά την υφήλιο. Η Κρίση είναι η μητέρα όλων των μαχών. Προσφέρει ευκαιρίες, σαν τούτο δώ το γεύμα.


Νάτοι λοιπόν οι εκλεκτοί και οι κλητοί. Στο ένα σαλόνι οι μέν, στο άλλο οι δέ. Πληθύς κοράκων αρπαχτικών συνωστίζεται πέριξ της μεγάλης τραπεζαρίας. Μυριάδες αυλοκόλακες, φιλόδοξοι συνδαιτημόνες των εκλεκτών συνωστίζονται στον προθάλαμο. Και διατίθεται πληθύς εδεσμάτων.


1730 οικονομικοί αυτόχειρες στα δύο χρόνια της Μάχης, τα εκλεκτά θηράματα για το τραπέζι του οικοδεσπότη. Δαφνοστέφανα των κυνηγών του. Και είναι αυτοί που καταχωρήθηκαν σε στατιστικές φρίκης, που όλο και λαξεύονται για να μην χαλάσουν οι ισορροπίες, να μη διαταραχθεί η προσφορά και η ζήτηση.


1500 άνεργοι κάθε μέρα φρέσκια σοδειά του Οκτώβρη είναι το ορεκτικό. Ανοίγει την όρεξη και το δρόμο για τα περαιτέρω: Και καθ' οδόν προς τον Καιάδα περιμένουν: Τραπεζίτες να τους πάρουν τα σπίτια, κοινωνικοί λειτουργοί να τους κόψουν την ασφάλιση, δουλέμποροι να διαλέξουν τους πιο μεστούς για δουλικά τους.


20.000 νεοάστεγοι περιμένουν την ελεημοσύνη για να βρούν ένα πιάτο φαί, λίγη ζεστασιά, λίγη περίθαλψη. Θίασος και πεδίο ελεημοσύνης λαμπρό για τους εκλεκτούς καλεσμένους του οικοδεσπότη.


Και είναι πολλοί άλλοι αντάμα: ψυχές σε κατάθλιψη, οικογένειες σε σκοτάδια και ερέβους, επαγγελματίες στροβιλιζόμενοι στη δίνη των αγορών, νέοι με καρφωμένα τα μάτια στο άπειρο μηδέν, χωριά που ανυπομονούν να διαγραφούν από το χάρτη, δρόμοι πόλεων χωρίς ίχνη ανθρώπινης παρουσίας, σχολεία βουβά, εργαζόμενοι κοιτώντας πότε την πόρτα της εξόδου, πότε ψηλά το ταβάνι και πότε κάτω στο πάτωμα για να κρύψουν τα δάκρυά τους.


Αυτό το μενού της ανάπτυξης και της ευημερίας, πούταξαν σε όλους, ήταν για λίγους, πολύ λίγους. Όλοι τους γνωστοί, στρώνονται στο τραπέζι της απόλαυσης, μακαρίζοντες τον οικοδεσπότη και τους σπόνσορές του.


Και παρά δίπλα, στον προθάλαμο, άλλο τραπέζι στρωμένο για τους κλητούς, αυτοί με σαλιάρες όπως απαιτεί και το savoir vivre. Κόκκαλα θα περισσέψουν πολλά, να γλείψουν και να χορτάσουν. Και πάντα να λοξοκοιτάζουν στην μεγάλη των εκλεκτών τράπεζα, ευελπιστώντες σε μια πρόσκληση ΑΑΑ. Κόκκαλα και λίγο από το επιδόρπιο, να γλυκάνει ο νούς των, να ντοπάρει την προδοσία του, να ανταμείψη το δράσκελο. Του πικραμένου κυρ Κουβέλη και του πειναλέου κυρ Ψαρριανού.


Κόκκαλα έχει να γλείψουν οι πάντες λοιποί: ο κυρ Κώνστας, ο κυρ Προτοσάλτε, ο κυρ Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο κύριος Οικονομέας, ο κύριος Τσίμας. Η Όλγα και οι λοιποί κάθονται εξ ευωνύμων του οικοδεσπότη. Αξιολόγηση ΑΑΑ.


Και αρχίζει η πανδαισία. Τι κι' αν οι ψυχές των οικονομικών αυτόχειρων φτερουγίζουν πάνω από την τράπεζα, ανάμεσα στα σερβίτσια τους, πάνω από την άχνα του οίνου τους. Ουδέν πρόβλημα, κόκκινες γραμμές δεν υπάρχουν, πρέπει το τραπέζι νάναι πάντα γιομάτο από θηράματα.


Και το μέλλον προοιωνίζεται λαμπρόν. Για να χωρέσουν κι' άλλοι στη μεγάλη τράπεζα του οικοδεσπότη των Αγορών. Μόλις η σαλιάρα μουσκέψει για τα καλά, θα αδειάσουν θέσεις στον προθάλαμο και θα χωρέσουν κι' άλλοι. Και όσο πληθαίνουν οι εκλεκτοί και οι κλητοί, πληθαίνουν και τα εδέσματα. Αλλά και η ποικιλία ολοένα και θα αναβαθμίζεται. Τόταξαν οι μεγάλοι του οικοδεσπότη σπόνσορες.


Και θα δούν πράγματα και θαύματα μέσα στα πιάτα τους, τους εμήνυσαν οι σπόνσορες. Και τους εμήνυσαν συνάμα να φουρκιστούν να βρούν και άλλες σπεσιαλιτέ, ειδεμή θα τους κάνουν εδέσματα στο δικό τους τραπέζι. Όπως μερικές θρηνούσες Μαγδαληνές, μιας εξ' αυτών εσχάτως εκπεσούσης στον …σοσιαλισμό. Εμπαιζόμενη και λοιδωρούμενη για την ανικανότητά της.


Κάθε γεύμα τους ένα σκαλί πιο κάτω: για τους μη-εκλεκτούς και τους μη έχοντες θέληση να κληθούν. Συνάμα και ένα σκαλί πιο πάνω οι ψυχές τους. Γιατί ο σφαγιασμός τους κάποια ημέρα θα λεκιάσει με το αίμα τους το λινό τραπεζομάντηλο, δηλητήριο θα γίνει χυμένο στα κρυστάλλινα ποτήρια τους. Εφιάλτης στα όνειρά τους.


Δεν μπορεί, ένας πόλεμος ακήρυκτος να μένει πάντα στα μισά. Όσο οι μάχες κρατούν, όσο οι μάχαιρές των θερίζουν, τόσο πιο σκοτεινές θα γίνονται και οι νύχτες τους. Και κάποια νύχτα, χωρίς προβολείς και μές στο σκοτάδι, θα δούν τις σκιές των σφαγιασθέντων να τους επισκέπτονται, κρατώντας τη σπάθα της εκδίκησης και της δικαιοσύνης.


φωτογραφία: σκηνή από την Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας (Λ. Μπονιουέλ).

17 σχόλια:

μυστήριο κορίτσι είπε...

Δεν έχω λόγια να πω έτσι όπως εξαιρετικά τα παρουσιάζεις...
Την καλημέρα μου!

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό !!!
Το διάβαζα και έτρεμα. Και τώρα ακόμη κλαίω !

Μαζεστίξ είπε...

Φρικιαστική περιγραφή μιας φρικιαστικής πραγματικότητας.

Πράγματι, είμαστε προσκεκλημένοι σε ένα πασχαλιάτικο γεύμα.
Προσκεκλημένοι ως αρνιά...

sofia είπε...

Τα κείμενα σου έχουν κάτι σπαρακτικό.
Ίσως το θεωρήσεις άσχετο αλλά μου ήρθαν στο νου αυτοί οι στίχοι του Γκάτσου

"Αλλάζουν οι καιροί, περνάν τα χρόνια
του κόσμου το ποτάμι είναι θολό
μα εγώ θα βγώ στου ονείρου τα μπαλκόνια
για να ιδώ σκυμμένο στον πηλό
καράβια να κεντάς και χελιδόνια

το πέλαγο πικρό και η γή μας λίγη
και το νερό στα σύννεφα ακριβό
το κυπαρίσσι η γύμνια το τυλίγει
το χόρτο καίει τη στάχτη του βουβό
κι ατέλειωτο του ήλιου το κυνήγι

κι ήρθες εσύ και σκάλισες μια κρήνη
για τον παλιό του Πόντου ναυαγό
που χάθηκε, μα η μνήμη του έχει μείνει κοχύλι λαμπερό στην Αμοργό
και βότσαλο αρμυρό στη Σαντορίνη
κι απ' τη δροσιά που σάλεψε στη φτέρη πήρα κι εγώ το δάκρυ μιας ροδιάς,
για να μπορώ σε τούτο το τεφτέρι καημούς να συλλαβίζω της καρδιάς,
με του παραμυθιού το πρώτο αστέρι.
Μα τώρα που η Μεγάλη φτάνει Τρίτη
και Ανάσταση θα αργήσει να φανεί
θέλω να πας στην Μάνη και στην Κρήτη
με συντροφιά σου εκεί παντοτινή
το λύκο, τον αητό και τον αστρίτη.
κι άμα θα δεις κρυφά στο μέτωπό σου, να λάμπει μια απαλή μαρμαριγή
τ'αλλοτινό πεφτάστερο, σηκώσου,
να ζωντανέψεις πάλι μια πηγή που καρτερεί στο βράχο το δικό σου."

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

αυτά που βλέπουν τα μάτια και να βγουν θέλουν....
αυτά που νοιώθει η ψυχή και σπαρταρά....
αυτά...
με λέξεις περιέγραψες τον εφιάλτη... με λέξεις που το μυαλό τρυπούν...

Δημήτριος Ζ είπε...

ΑΡΙΣΤΟ.
Νάσαι καλά.

Eυαγγελία είπε...

Αυτο μου ηρθε στο νου εμενα....

Μοιράζω το ψωμί
σας δίνω το παγούρι
ντιρετεμ λε ντιλέμ
στα μάτια σας κοιτάζω
και λέω ένα τραγούδι
ντιρετεμ λε ντιλέμ
και το τραγούδι λέει
πως παίρνω την ευθύνη
ντιρετεμ λε ντιλέμ
πως είμαι αρχηγός
σ'αυτό το πανηγύρι
ντιρετεμ λε ντιλέμ....

Αντε καλο Σαββατοκυριακο και να χαμογελαμε!!

Ανώνυμος είπε...

MONO με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να παρουσιαστεί η αλήθεια...

VickyM. είπε...

Ἡ ἀπόφαση

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.
Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ
Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε
Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ
Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα
Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.
Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.
Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.

Μ. Αναγνωστάκης

Στέλλα είπε...

Κυριαρχει η έλλειψη ονείρων...Ωραια αναρτηση!!!!!!
Μπονιουέλ:Μια μέρα πριν έρθουν οι καλεσμένοι μου, βάζω όλα τα απαραίτητα - τα ποτήρια, το τζιν, το σέικερ - στο ψυγείο. Εχω ένα θερμόμετρο για να ελέγχω την θερμοκρασία του πάγου, πόυ πρέπει να είναι γύρω στους είκοσι βαθμούς κάτω από το μηδέν.

Την επομένη, αφού έχουν έρθει οι φίλοι μου, παίρνω ό,τι μου χρειάζεται. Πάνω στον πολύ στέρεο πάγο ρίχνω πρώτα μερικές σταγόνες Noilly - Prat και μισό κουταλάκι του καφέ ανγκοστούρα. Τα ανακατεύω όλα και μετά αδειάζω. Κρατάω μόνο τον πάγο, που διατηρεί μόλις ένα ελαφρό ίχνος από τα δύο αρώματα, και πάνω στον πάγο ρίχνω το καθαρό τζιν. Ανακατεύω ακόμη λίγο και σερβίρω. Αυτό είναι όλο, αλλά δεν υπάρχει ανώτερο»....σε συνέντευξή του...

ΧΡΥΣΑΝΘΗ είπε...

Καλησπέρα και από εμένα. Έχεις κάνει μια πολύ καλώς γλαφυρή περιγραφή της κατάστασης. Η δικαιοσύνη ανήκει σε όλους εμάς. Μένει να το συνειδητοποιήσουμε και να αξιοποιήσουμε το συγκριτικό αυτό πλεονέκτημα.

Καλό απόγευμα.

sofia είπε...

Καλησπέρα Θανάση, επειδή δεν ξέρω πού αλλού να στείλω τις ευχές μου για τη γιορτή σου (αν γιορτάζεις βεβαίως) τις γράφω εδώ.Ευχή μου οι στίχοι του ποιητή:
" Ευτυχισμένες οι στιγμές
όταν μες στο μυαλό
περνούν ζεστά σπουργίτια"(Μίλτος Σαχτούρης)
Χρόνια πολλά και καλά

eApenanti είπε...

Φίλοι μου,
Είναι αυτά που ακούω,
είναι αυτά που βλέπω
και είναι αυτά που ζώ.

Σας ευχαριστώ που τα μοιραστήκατε μαζί μου !

eApenanti είπε...

Σοφία μου,
Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου και το όμορφο δώρο σου !

Θανάσης

ΥΓ. το email addr είναι: eapenanti@gmail.com

Ανώνυμος είπε...

Πολύ μου ἀρέσουν οἱ περιγραφές σου στὸ blog. Εἶναι τόσο ὁλοκληρωμένες οἱ σκέψεις σου ποὺ ὄχι μόνο δὲν ἀφήνουν κενά, ἀλλὰ δίνουν ἔδαφος γιὰ σκέψη.

Νὰ χαίρεσαι τὴ γιορτή σου μὲ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀγαπᾶς.

eApenanti είπε...

Σε ευχαριστώ φίλε μου
τόσο για την επίσκεψη, όσο και για τις ευχές σου.
Νάχεις ένα όμορφο βράδυ.
Θανάσης

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Δυνατό άρθρο. Το κρατώ αρχείο.
Μπράβο!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

επισκέψεις

IP Widget For Website