Μια ώρα ο δρόμος ως τη Γή που τάχθηκε στην Ευ-γονία.
Σμιλεύτηκαν οι πέτρες, φίλησαν τα πουρνάρια τα ροζιασμένα χέρια.
Ν' ανοιχθεί ο Δρόμος, να πέσει ο Σπόρος, να ριζώσει το Φύτεμα.
Που ξεδιψούσε σε τούτο το Πηγάδι.
Μαζί με τα Ζωντανά της και τους Ανθρώπους της.
Και μέσα στους τοίχους τούτου του Σπιτιού γέννησαν Μανάδες.
Και γένηκαν οικογένειες πολλές, μα και πάλι χωρούσαν.
Κι' ας βάρυνε η στέγη με τ' αναφιλητά του κάματου.
Κι' ας υγραίνονταν οι τοίχοι από την άχνη των προσώπων.
Και τούτη η "απλόχερη" Στέγη, κτίσμα της Φύσης, δοσμένο για τα Ζωντανά Της.
Κι' ακόμη ένα Δώρο, για να μη χάνονται στις νύχτες οι πρωτόβγαλτοι.
Κι΄έσφυζε ο κάμπος από Δημιουργία
και παιδικές φωνές και κλάματα μωρών κάτω από το λιοπύρι.
Μα χάθηκαν ! και η Σοφία τους μαζί. Εξαγορασμένη από μιαν επιδότηση.
Πρόδωσαν τη γή που τους εμπιστεύτηκε και την εμπιστεύτηκαν για αιώνες.
Μα Αυτή πάντα τους Εμπιστεύεται και τους Καρτερεί.
Όπως κι' αυτή η κληματαριά,
σκαρφαλωμένη για ν' αγναντεύει πέρα
-εδώ και εβδομήντα χρόνια -
πότε θα επιστρέψει ο κλαδευτής, πότε θάρθουν οι τρυγητές.
Και Τούτος εδώ. Μετανοιωμένος από καιρό, επέλεξε την Επιστροφή.
Και χαίρεται για τη δική μας...
...και για όσους επιστρέφουν στην Ταπεινότητα...
14 σχόλια:
!!!!!!!!!
Τι ωραία!!!Η φύση καταπίνει τα ανθρώπινα έργα.
αχ , τι ομορφιές μου θύμισες!
(δικός σου είναι ο γκέκας;)
δ
Εγώ θα πάρω το λουλούδι , γιατί ήδη έχω επιστρέψει στην Ταπεινότητα.
Να είσαι καλά Θανάση. Πολύ όμορφο το δέσιμο λόγου και εικόνας
Όσο κι αν έτσι δείχνει, την Πέτρα ποτέ δεν την εσμίλεψαν άψυχα εργαλεία.
Σμίλη ήταν τα Κλάματα, τα Γέλια,τα Βλέματα, οι Αγάπες, οι Θρήνοι, ο Σπόρος και ο Θερισμός.
Όμως και πόσο αγαπώ την Αναίδεια του αγριολούλουδου να ξετρυπώνει απ'την καρδιά της μέσα. Δίχως αυτήν άλλωστε τίποτε δεν θα υπήρχε....
Είστε πολύπλευρο ταλέντο, τελικά!
Όχι μόνο γράφετε, αλλά και φωτογραφίζετε εξαιρετικά!
Η πέμπτη φωτογραφία, όμως, μου αρέσει πιο πολύ από όλες τις άλλες!
Α, θα κρατήσω και την έκτη για σκιά τώρα που έρχεται καλοκαίρι...
Και την τέταρτη, για να ξεδιψάσω αν χρειαστεί...
πολύ τρυφερό/όμορφο...κάθε φωτογραφία τέλεια παντρεμένη με το λόγο...θα σταθώ στο τελευταίο...γιατί φιλε Θανάση χρειάζεται να είσαι πραγματικά σπουδαίος μεγάλος για να αντιληφθείς/αναζητήσεις την ταπεινότητα...και μεις δυστυχώς... γενικά δεν...
Καλημέρα Δημήτριε,
Ευχαριστώ.
Μαρία Νι,
Πάντα η Φύση διδάσκει και πάντα αποβάλλει τους ...κακούς μαθητές της.
Νάχεις μια όμορφη μέρα.
demetrat ...
Αν και αυτές οι ομορφιές αφθονούν σε κάθε γωνιά της γής μας, θάθελα να ρωτήσω κι' εγώ με τη σειρά μου, αν σου είναι ιδιαίτερα οικείες.
Ο Γκέκας έγινε φίλος εκείνη τη στιγμή.
Καλημέρα.
Σοφία,
Σου Ανήκει...
μιά φορά κι ἕναν τρελλό...
κι' έτσι γεννιούνται τα παραμύθια και παίρνουν φώς τα όνειρα.
Καλημέρα Αθηνά,
απλά εστίασα με μια φθηνή μηχανή και με αδέξιο χέρι πάνω τους. Πάρε ό,τι θέλεις εκτός από την τελευταία που πρόλαβε και πήρε η Σοφία...
ElenaG,
Ο Γκέκας (κατά τη Φίλη demetrat) μας καλοδέχεται στο ..αρχοντικό του. Πάσα η Φύση αγάλλεται και χαίρει με την Επιστροφή μας. Αλλά που ;
Νάχεις ένα τρυφερό διάβα στην ημέρα σου.
"Αυτούς που λησμονήθηκαν θυμάμαι πιο πολύ,
εκείνους που νικήθηκαν κρατάω από το χέρι,
μαζί κι όσους φοβήθηκαν και στάθηκαν δειλοί
στης μοναξιάς το πέρασμα, στης μοίρας το καρτέρι."
http://www.youtube.com/watch?v=hj9ronU7Zro
Σε καλημερίζω με χαμόγελο "υπαίθριο".
Πάντα όμορφη η πατημασιά σου e-δώ
Και το επισκεπτήριό σου να βάζει την επι-γραφή του στις αναρτήσεις μου.
Καλή σου Μέρα Αοράτη μου.
Πολύ μου αρέσουν οι φωτογραφίες σου!
Να είσαι καλά!
Καληνύχτα!
Καλή σου Μέρα μυστήριο κορίτσι,
Καμμιά φορά έχουν και αυτές μάτια που αναζητάνε στα δικά μας μάτια την αλήθειά τους.
πολύ ωραία ιστορία
αλλά αυτός ο σκύλαρος
μια γλύκα...
Ψυχή βαθιά φίλε...
Πολύ ποιοτική η ανάρτησή σου. Τίποτε δεν ξεχνιέται απ' όσα αξίζει να θυμόμαστε!
Δημοσίευση σχολίου