ΚΙΜΠΙ: Sweet thirteen (αναδημοσίευση)

Από τον εξαίρετο ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.gr/)

(Από τη στήλη "Γράμματα στην κόρη μου", περιοδικό ΜΟΝΟ 11, 29/6/2011) 

Αγαπημένη μου Βέρα, 

Την ώρα που ΔΕΝ θα διαβάζεις αυτό το γράμμα, θα έχεις κιόλας διαβεί το κατώφλι των δεκατριών ετών. Δέξου ετεροχρονισμένες και τις γραπτές ευχές μου. Αυτές που αποφεύγονται ή δεν συνηθίζονται στις προφορικές: να είσαι πολύχρωμη, πολύτροπη, πολύφωνη, πολυτάλαντη, ανεκτική, γενναιόδωρη, ήρεμη, μαχητική, δίκαιη, διαλλακτική, συμπονετική, αλληλέγγυα, συναισθηματική, οραματίστρια, επινοητική, αισιόδοξη, κοινωνική, πρόθυμη, δοτική. Να ΜΗΝ είσαι εγωπαθής, μωροφιλόδοξη, μισάνθρωπη, αδιάφορη, ανταγωνιστική, ατομίστρια, άδικη, αναίσθητη, υποχωρητική, φοβισμένη, ακοινώνητη, μονόχνωτη, μονοδιάστατη, απρόθυμη, οξύθυμη, αδιάλλακτη, άπονη, εμμονική, άφιλη.

Να είσαι, επίσης, ευτυχισμένη, όχι με τον τρόπο που μετρούν την ευτυχία οι διεθνείς οργανισμοί, καταμετρώντας τα αγαθά που έχει στην κατοχή του ο μέσος άνθρωπος. Αλλά ευτυχισμένη για τον πλούτο των εμπειριών και των συγκινήσεων που σου δίνει η ζωή, για τους πολλούς φίλους που σε περιβάλλουν και σ’ αγαπούν, για τα πρόσωπα που κι εσύ αγαπάς, για το πλήθος των ανθρώπων που θα τους συμπαρασταθείς στις δύσκολες στιγμές τους και για το ανάλογο πλήθος ανθρώπων που θα σταθούν πλάι σου, στις δικές σου δύσκολες στιγμές.

Σου εύχομαι ακόμη, αγαπημένη μου Βέρα, να είσαι πλούσια. Αλλά, πάλι με τρόπο πολύ διαφορετικό από το πώς μετρούν τον πλούτο οι οικονομέτρες της δυστυχίας. Να είσαι πλούσια όχι με τον εγωισμό που προϋποθέτει πως για κάθε αγαθό που αποκτάς πρέπει να αποκλείσεις έναν άλλο από την απόκτησή του. Να είσαι πλούσια όχι ως άπληστο ανθρωποειδές που αρνείται να μοιραστεί με τον διπλανό του αυτό που, στο κάτω κάτω, δεν ανήκει σε κανένα. Όχι ως σφετερίστρια, αλλά ως ισότιμος χρήστης της πανανθρώπινης περιουσίας: της γήινης φύσης και των προϊόντων της ανθρώπινης επινοητικότητας. Αυτός ο πλανήτης, που τόσο άνισα είναι σπαρμένος με πλούτο και φτώχεια, φτάνει να μας θρέψει όλους. 

Επίσης, Βέρα μου, σου εύχομαι να ζήσεις σε μια καλύτερη χώρα. Δεν εννοώ να μεταναστεύσεις. Σου εύχομαι να ζήσεις για πάντα σ’ αυτή τη χώρα και να την αλλάξεις πριν σε αλλάξει. Να την απαλλάξεις από τα τρωκτικά που την εξουσιάζουν, από τα εγωιστικά καθίκια που ροκανίζουν τον φυσικό και ανθρώπινο πλούτο της, από τους χρυσοκάνθαρους που καταστρέφουν την ομορφιά της. Να την απαλλάξεις, κι εσύ κι όλη η θυμωμένη γενιά σου, από τον φόβο και τους φοβισμένους, από την απληστία και τους άπληστους, από τους μισάνθρωπους και τους κρυπτοφασίστες. Από τα τζάκια και τους απαλλοτριωτές του κοινού μας πλούτου, από τους τοκογλύφους και τους υποκριτές εταίρους. Από την ιδεολογική πλάνη, την πολιτική απάτη και την κοινωνική απειλή. 

Σου εύχομαι, αγαπημένη μου Βέρα, να ζήσεις σε μιαν άλλη Ευρώπη, μια ήπειρο που δεν θα ξαναγεννήσει Χίτλερ και ολοκαυτώματα, που δεν θα ξανακλωσήσει αυγά φιδιού στη θερμοκοιτίδα του χρέους και της οικονομικής καταστροφής, που δεν θα κρυφογελάει με λαϊκούς αντιήρωες τύπου Κασιδιάρη, αλλά θα τους κόβει τον άερα πριν τον πάρουν. Σου εύχομαι να ζήσεις τα εικοστά τρίτα σου γενέθλια ανάμεσα σε φίλους στην Ιρλανδία, τα τριακοστά τρίτα φιλοξενούμενη από μια φιλική οικογένεια στη Μόσχα και στα τεσσαρακοστά τρίτα οι φίλοι σου από την Πορτογαλία να ανταποδίδουν σε σένα και στα παιδιά σου τη φιλοξενία που τους παρείχες εσύ, στην Ελλάδα. Σου εύχομαι να ζήσεις σε μια Ευρώπη ανοικτή σε Αφρικανούς φίλους και Ασιάτες κατατρεγμένους.

Το πρόβλημα με τις ευχές, Βέρα μου, είναι πως δεν έχουν κανένα κόστος. Το ιδεώδες θα ήταν να έχουν υλική δύναμη. Να μπορώ να στις αμπαλάρω σε ένα πολύχρωμο κουτί κι εσύ, κάθε φορά να βγάζεις μία ευχή και αυτοστιγμεί να υλοποιείται. Ξέρουμε κι οι δυο πως αυτό δεν γίνεται. Κι έχεις κάθε δίκιο τώρα, στα γλυκά σου δεκατρία χρόνια, να ακούς βαριεστημένα και καχύποπτα κάθε ευχή ή συμβουλή βγαίνει από το στόμα του πρεσβύωπα πατέρα σου. Ξέχνα, λοιπόν, όλες τις υπόλοιπες φλύαρες, βαρετές ευχές. Σου εύχομαι το εξής απλό: οι σπίθες θυμού, καμιά φορά και μίσους, που εκπέμπουν τα μάτια σου κάθε φορά που εμείς, οι φορτικοί γονείς σου σε πρεσάρουμε (για τα γνωστά: διάβασμα, συμπεριφορά κλπ) να γίνουν φλόγες. Φλόγες που θα κάψουν κάθε πηγή ασχήμιας, καταπίεσης και δυστυχίας, που θα φωτίσουν έναν άλλο κόσμο. Κι ας καψαλιστούμε λίγο κι εμείς, οι γονείς, του ’60 οι εκδρομείς. Ίσως και να μας αξίζει λίγο.

Υ.Γ. Νομίζω, Βέρα μου, πως ξέχασα μια ευχή. Ίσως την πιο σημαντική σ’ αυτή τη νέα φάση της ζωής σου. Να είσαι πάντα ερωτευμένη. Να ερωτευτείς από τα βάθη της ψυχής σου και να σ’ το ανταποδώσουν εξίσου. Σε βλέπω έτοιμη να θυμώσεις μ’ αυτή την ευχή. Κράτα τον θυμό σου. Αργότερα θα καταλάβεις…