Ο κυρ Φώτης

Τον κυρ Φώτη, της τραπεζικής αριστεράς τον πρόεδρο, δεν τον θεωρούμε προδότη. Ποτέ δεν υπήρξε και τον αδικεί η λέξη. Πασχίζει να το δηλώνει σε κάθε περίσταση, σε κάθε δύσκολη στιγμή. Λεξιλάγνος με μειλίχια προφορά - δεν πρέπει να παρεξηγείται το χάρισμα -  φτυαρίζει πάνω στις λέξεις χώμα και κοπριά. Έτσι που αυτές καταντούν α-νόητες, χωρίς περιεχόμενο, νικοτίνη μηδέν. Λέξεις αβλαβείς για φρενοβλαβείς που δεν βλάπτουν κανέναν. Και ειδικά τους Μινώταυρους των Αγορών. 

Κάλλιστα ο κυρ Φώτης θα μπορούσε να διαπρέψει ως λογογράφος. Των κατά περίσταση σκωροφαγωμένων δεκανικιών της εξουσίας, των λεγεωναρίων των τραπεζών. Ευελπιστεί και ο ίδιος σ' έναν τέτοιο ρόλο, με θεσμικό μανδύα το προεδριλίκι μιας μπανανίας. Προχθές κιόλας - πως να το παραβλέψει κανείς ; - έσπευσε ακαριαία να διορθώσει τον Στουρνάρα: Συνταξιοδοτική ωρίμανση υπουργέ μου, τζιζ η εφεδρεία.

Ο κυρ Φώτης και η παρέα του έδρεψε και δρέπει δάφνες σαν γητευτής νεοφανών τεράτων της ζωολογίας. Εξημέρωσαν τον Βορίδη και τον Άδωνη, τόσο που εξαγρίωσαν τον Καρατζαφύρερ. Μα όπου οργή εκεί εστί θάνατος, γνωστό τοις πάσι. Στο θησαυροφυλάκιο του κυρ Φώτη πλεόναζε ανέκαθεν η πραότης, κάτι που ο φιλόδοξος φύρερ το υποτίμησε.

Ο κυρ Φώτης δεν είναι σκυλί που αλυχτά. Είναι ένας μειλήχιος κράχτης των αγορών. Το αλύχτισμα είναι έργο κατ' αποκοπή των χρυσαυγιτών. Τους οποίους ο προπετής κ. Ψαρριανός φιλοδοξεί να εξημερώσει, αγνοώντας πως στην αυλή πάντα πρέπει να υπάρχει ένα ντόπερμαν. Τουλάχιστον να του φυλάει την πόρσε από τους "αγανακτισμένους πελάτες της πλατείας".

(Πού πας ρε μαλάκα Γρηγόρη που θάλεγε και το αρμόδιο για την περίσταση άσμα)

Έτσι τον κυρ Φώτη τον βασανίζει το μέλλον της χώρας. Αγωνιά για την παραμονή μας στο Ευρώ, για την πολιτική αστάθεια. Πασχίζει για την καθετοποίηση των μέτρων. Και στη θέση της προκρούστειας κλίνης ονειρεύεται μια θηλειά στο λαιμό κάθε απελπισμένου. Είπαμε, όχι οριζόντια μέτρα. Μόνο επιμηκυμένα αγκίστρια στο βυθό των απελπισμένων κι' όποιος απαγκιστρώθηκε, απαγκιστρώθηκε. Ελεύθερη αγορά είμαστε. Μπορεί ο καθείς να διαλέξει το δόλωμα που του ταιριάζει.

Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού, ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ' όνομά του, κ' η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ' οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ' επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ' έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ' οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.

Γι' αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ' έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του. Κ. Καβάφη: Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης

Ο κυρ Φώτης δεν είναι προδότης και δεν έγινε ποτέ. Όποιος γεννιέται λαγός, μένει λαγός, αυτό διδάσκει η φύση. Το πολύ-πολύ να μεταλλαχθεί σε κονίκλιον, εγκαταβιώντας σ' ένα καθώς πρέπει σαλόνι, μπιμπελό για τα σαδο-μαλάκια της Οικογένειας.