-Σήκω, Μαριόλα μ’, απ’ τη γη κι από το μαύρο χώμα,
ψυχή, καρδούλα μου.
-Με τι χεράκια η μαύρη να σ’κωθώ, χεράκια ν’ ακουμπήσω,
ψυχή, καρδούλα μου.
-Κάμε τα νύχια σου τσαπιά, τις απαλάμες φτυάρια,
ψυχή, καρδούλα μου.
Ρίξε το χώμα από μεριά, τις πέτρες ‘πο την άλλη,
Κι έβγα, Μαριόλα μ’, να σε ιδώ,
ψυχή, καρδούλα μου.
κι άπλωσε το χεράκι σου και πιάσε το δικό μου.
ψυχή, καρδούλα μου.
-Το μνήμα μ’ εχορτάριασε κι έλα να βοτανίσεις,
ψυχή, καρδούλα μου.
Να χύσεις μαύρα δάκρυα, ίσως και μ’ αναστήσεις,
ψυχή, καρδούλα μου.
υγ.
επαίτες
του πως της αξιοσύνης
και του γιατί της απώλειας.
3 σχόλια:
Καλησπέρα Θανάση,
Αυτό το μοιρολόι κάθε φορά που το ακούω μου σπαράζει την καρδιά. Και γίνεται ακόμη πιο σπαρακτικό γιατί μοιρολογεί ένας άντρας πάνω από τον τάφο της πρόωρα χαμένης γυναίκας του, που κακοπάθησε από τη μάνα του ενώ αυτός βρισκόταν στην ξενιτιά.
Ο έρωτας, η ξενιτιά, ο θάνατος της αγαπημένης. Αριστούργημα!
Μου επιτρέπεις κι αυτή την ερμηνεία από τον Γιώργο Μεράντζα , αν και δεν είναι τόσο καλή η ηχογράφηση.Δυστυχώς δεν βρήκα άλλη.
http://www.youtube.com/watch?v=Yh34FRJyKpo
Πραγματικά εξαίρετο. Άκουσα κι άλλα των Χαλιγιαννέων ~ ανατριχιάζεις στο άκουσμα του κλαρίνου και του βιολιού.
Υπέροχα ακούσματα.....
Καλό σου βράδυ Θανάση μου.
ωραιότατο
Δημοσίευση σχολίου