Όταν η Ιφιγένεια ανέμιζε τη νάϋλον σημαία

Τριάντα ένα δίς Ευρώ. Τόσο θα κοστίσει η εξαγορά ενός ακόμη πακέτου μετοχών μνήμης, για να περπατήσει πιο γρήγορα η ανάπτυξη, ο ευνουχισμός της σκέψης. Μετοχές, ομόλογα, CDS, δομημένα στο χρηματιστήριο  Μη-Ζωή.

Τριάντα ένα δίς Ευρώ. Όσο αποτιμάται το υπόλοιπο ζωής λαβωμένων σωμάτων, σακατεμένων ψυχών, οξειδωμένων συνειδήσεων. Κι' έχει αντίκρυσμα τούτος ο λογαριασμός: τη θυσία για τη σωτηρία της χώρας, την εμμονή στο καύχημα του Ευρώ, την ανάπτυξη. Αυτήν που κρύβει στον κόρφο της η δράκα των νοσταλγών της βαρβαρότητας.

Και στην παραλία της Αυλίδας ξεστομίζεται στην Ιφιγένεια χωρίς συστολή και χωρίς οίκτο, ότι οφείλει να θυσιασθεί για να φυσήξει ο ούριος άνεμος που τα πειρατικά των αγορών αναμένουν. Κι' είναι τούτος ο άνεμος που θερίζει ζωές, παγώνει σώματα, σπέρνει την πείνα, σκορπά το φόβο. Στο βωμό της Αρτέμιδας καύσιμο η ζωή, όσφρανση η ήττα της, η ήττα των ψυχών.

Τριάντα ένα δίς Ευρώ το τάξιμο στην Ιφιγένεια. Ίσα που ν' αντιστοιχεί στα εμβόλια λήθης και αποχαύνωσης για έντεκα εκατομμύρια ψυχές. Ποσό -συμπλήρωμα για να ολοκληρωθεί το πρότζεκτ της εκπόρθησης της Τροίας, να κλείσει επιτέλους το κεφάλαιο χρέος, να ησυχάσουν οι αγορές, να κατευνασθεί ο Μινώταυρος. Τάδε έφη Κάλχας. 

Τα ιατρικά ανακοινωθέντα του Γιούνγκερ, της Μέρκελ, του Σόϊμπλε, των διεθνών οίκων αξιολόγησης -ταμ ταμ στα ΜΜΕ- επιχαίρουν για την ανάρρωση του ασθενούς, αποδίδουν εύσημα στη θεραπευτική αγωγή. Σαν τον παντοδύναμο Αχιλλέα θα εγερθεί ο ασθενής, με μια φτέρνα τόση, όση οι διαρθρωτικές αλλαγές. 

Ανακοινωθέντα που ύψωσαν τη σημαία της σωτηρίας πάνω στον ιστό των 31 δίς, που μόλις φαγωθούν από τους τραπεζίτες και τους παπαγάλους θα τη ρίξουν στ' αποκαϊδια του βωμού. Νάϋλον η σημαία, θ' αρπάξει και πιο γρήγορα. Γιατί τούτα τα 31 δις όπως και τα προηγούμενα 110 που μας δάνεισαν και τα 110 που μας χάρισαν, κουρεύοντάς μας, όδευσαν όλα στις τσέπες των εσαεί δικαιούχων. Το ανάγκαθο χωράφι κατά τη μεριά τους, χρόνια τώρα, αιώνες.

Νάϋλον σημαίες μοιράζουν και νάϋλον ντέφια- κόστους 31 δίς Ευρώ - βαράνε οι παπαγάλοι και οι θιασιάρχες της μαϊμούς, για να ανεβάσουν τη λίμπιντο της αναδημιουργίας της χώρας. Αυτάρεσκα τούτος ο λαός τις αγοράζει με το υστέρημά του, τις ανεμίζει στα γήπεδα και στις αυλές της εξουσίας. Και καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι για το φλουρί του ευρώ που κέρδισε με το σπαθί του και για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που κέρδισε με τον Γκαγκάτση. Αποταμιεύοντας στη μνήμη του τις νίκες απέναντι στον μη-εχθρό, αποσιωπά τις ήττες που καθημερινά σωσωρεύονται στο παθητικό του. Όλα αυτά σε προσφορά-πακέτο, μόνο 31 δις Ευρώ.

*****

Μούλεγε η e-φίλη Σοφία πριν από ένα περίπου χρόνο πως όλη της η απαισιοδοξία στηριζόταν στο ότι τούτος ο λαός απέχει -με κάθε ανάγνωση το ρήμα - από την πραγματικότητα που τον στοιχειώνει. Θεώρησα υπερβολική την απαισιοδοξία της, τώρα όμως την ερμηνεύω, καταμετρώντας... 

-εκείνους που πείθονται από την αισιοδοξία της Μέρκελ, από τους επαίνους των αγορών, από το δίκηο των δανειστών μας, από την πολίτικαλ κορέκτ γλώσσα αυτών που δάνεισαν την προβιά τους στους λύκους. 

-εκείνους που συγκινούνται από την εξομολόγηση των τύψεων του κ. Νταλάρα για τα λεφτά που κέρδισε, από τις φιλευσπλαχνίες των κυριών Λάτση-Βαρδινογιάννη.

-εκείνους που συμμερίζονται το δεν γίνεται τίποτα. Και εκείνους που δόλια καταφεύγουν σε αυτό το άλλοθι.

-εκείνους που ρυτίδιασε η σκέψη τους στα μετερίζια της ιδεολογικής καθαρότητας, εξοστρακίζοντας τον Έρωτα από την πολιτική ποίηση, μη προνοώντας για τον χιτώνα τον καλό που θα ντύσει τα όνειρά τους. 

***

Πούθε πήγαν τα όνειρα που θα μάγκωναν, σαν τους κλέφτες, τα από ανύποπτους καιρούς τεκταινόμενα; Που θα φανέρωναν πως η κρίση και το χρέος ήταν μόνον τα βέλη στην Αχίλλειο φτέρνα της χώρας...

Πού χάθηκαν οι ιχνηλάτες που θα σημάδευαν με τις πέτρες τις κακοτοπιές; Και θα μας έδειχναν πως ο μόνος δρόμος μας είναι αυτός που αχρηστεύει του εχθρού τα βέλη...

Πού χάθηκε η Αριστερά, όλοι εμείς ;