αποχαιρετισμός στον Χειμώνα

Tη Γή της ηλικίας μου της παιδικής
αγκάλιασε με τους νοτιάδες Του
αιχμαλωτίζοντας του Ερύμανθου την παγωνιά,

Έσκαψε βαθειά την άμμο, σβήνοντας οργώματα άνυδρων καιρών

Γέμισε στερεμένα πηγάδια

Δώρισε απλόχερα καρπούς

Μα και στους κήπους επιδαψίλευσε την ομορφιά

Ξελόγιασε τη μυγδαλιά μα και την "φρόνιμη" βερυκοκιά

Και τώρα που φεύγει, κανείς δεν θα θέλει να Τον θυμάται πια,

παρά μόνο τ' άψυχο τούτο ανάχρειο.
Πρωταγωνιστής σε κάθε στιγμή της παρουσίας Του.

Φεύγοντας ξεστόμισε διαταγές

-κλαδέματα-
των περιττών η κόρη του - η Άνοιξη - ν' απαλλαχθεί,

κι' είναι,

που η Νοσταλγία Της παραμονεύει σε κάθε γωνιά του είναι μας
και κάνει το ράπισμα των εννιά μποφώρ χάδι.

κι' είναι,
που τούτο το δημιούργημα ξεχασμένων μαστόρων
πούπλαθαν τον πηλό με τ' άχυρο
θάθελε για τους χειμώνες του πολλά να πεί
και να ζητήση να μην αφανισθεί,
κι' ακόμη,
λίγες από τις κληματόβεργες να κάψει
ψήνοντας ψωμί για όσους στην παρουσία του ορκίζονται.

Στον βηματισμό

-της Άνοιξης-τον ανάλαφρο,

πάνω στο χαλί  που του καιρού το γύρισμα υφαίνει,

Μαρτυρίες-Μη με Λησμόνει-

οι καυκαλίθρες για την πίτα της Αποκρηάς

και τα βολβοτσέλια για τον χαρταετό

τι πιο ποθητό απ' του πετάγματος το θρόϊσμα,

την περιφρόνηση του φθαρτού μας, 

-απόχτημα προαιώνιο.