Η Δική μας Κόλαση κύριε Δάντη

Πριν 690 χρόνια ο Dante ολοκλήρωνε τη συγγραφή της Κολάσεώς του, για την ακρίβεια της τριλογίας της Θείας Κωμωδίας. Το οδοιπορικό της συγγραφής ξεκίνησε την Μεγάλη Παρασκευή του 1300 και ολοκληρώθηκε 21 χρόνια μετά. Βέβαια στα 21 αυτά χρόνια ο ποιητής περιδιάβηκε την Κόλαση, ανέβηκε στο Καθαρτήριο και τέλος, γεύθηκε - καθαγιασμένος πια- την ευωχία του Παραδείσου. Το δέ ταξίδι του στην Κόλαση κράτησε μόλις μία μέρα και μία νύκτα. Αφού δε πέρασε και μία βόλτα από το Καθαρτήριο, εγκαταστάθηκε στον Παράδεισο και έκτοτε, επί 690 και πλέον χρόνια, μας θωρεί να παλεύουμε με τα στοιχειά των ανομημάτων μας και Παράδεισο να μην βλέπουμε.

 Αν σήμερα δεν υπάρχουν ποιητές, καλλιτέχνες και γενικά διανοούμενοι να περιγράψουν την δική μας Κόλαση, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στο ό,τι ο κύριος Dante ασχολήθηκε και ανέπτυξε εκτενώς το θέμα, δίνοντάς του μάλιστα τέτοιες προφητικές διαστάσεις ώστε να καλύψει και τα μαρτύρια των ελλήνων πολιτών από την κατοχή της τρόϊκας. Τα περί αντιθέτου λεγόμενα, ότι δηλαδή οι δικοί μας διανοούμενοι μετεμόρφωσαν τη Σιωπή τους σε Χρυσάφι είναι απλώς κακοήθειες.

 Το δικό μας ταξίδι ξεκίνησε μια μέρα του Μάη του 2010. Οπως βλέπετε δεν κράτησε μόνο μία μέρα και μία νύκτα, διότι ξαφνικά ο δικός μας Βιργίλιος ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει σάλιο στα δημόσια ταμεία μας και ως εκ τούτου έκανε στάση πληρωμών στον βαρκάρη που μας περιφέρει στους ατραπούς της κόλασής μας. Έτσι, το ταξίδι καθυστερεί, ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.

 Βέβαια μας αφηγείται και κάτι άλλο ο κύριος Dante: Σε κάποια φάση του ταξιδιού στα τάρταρα της κόλασης ο Βιργίλιος χρειάστηκε και τη βοήθεια του δαίμονα Φλεγύα για να συνεχίσει την ξενάγησή του στους υπόλοιπους κύκλους του ταξιδιού. Ο οποίος Φλεγύας φρόντισε, λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού, να αποσυρθεί από το οδυνηρό καθήκον να οδηγήσει τον Dante και τον Βιργίλιο στην αρένα των καταδικασμένων Προδοτών. Το καθήκον αυτό ανέλαβε -ως γνωστόν- ο γίγαντας Ανταίος: Οδήγησε τους περιπλανώμενους σε μία παγωμένη λίμνη (βλέπετε δεν υπάρχει μόνο το πύρ το εξώτερον, αλλά και ο πάγος ο εξώτερος) όπου κολυμπούσαν γυμνοί στον πάγο όλοι οι προδότες της ιστορίας. Ο κοτσονούρης (εωσφόρος) τους κοιτούσε από το θρόνο του με σαρδόνιο χαμόγελο, φουσκώνοντας από περηφάνεια για τα κατορθώματά του. Πιο πολύ όμως έκανε χάζι με τον Βρούτο, τον Κάσσιο αλλά και τον Ιούδα. Σε αυτούς τους τρείς είχε παραχωρήσει την "καλύτερη" αίθουσα της κόλασής του, τον Κωκυτό: Κοντά στον θρόνο του.

 Διαβάζοντας λοιπόν την Κόλαση του κυρίου Dante βρίσκω συγκινητικές ομοιότητες με το δράμα των ημερών. Βέβαια ο Dante πήγε, είδε και απήλθε, κατακτώντας στο τέλος τον Παράδεισο, σαν αμοιβή για το ταξίδι του. Ολα γίνανε σύντομα στο έπος του ποιητή. Σε επτά ημέρες το τοπίο είχε ξεκαθαρίσει. Να μία α-σύμπτωση με το δικό μας δράμα. Μιά άλλη α-σύμπτωση είναι ο ρόλος του Βιργίλιου. Στο ποίημα ανέλαβε να γίνει ο συνταξιδιώτης και χορηγός του ταξιδιού του φίλου του και έφερε σε πέρας το έργο του. Ο δικός μας Βιργίλιος από την πρώτη στιγμή ήτανε με το ένα πόδι έξω από τη βάρκα. Χώρια πού, αφήνοντας απλήρωτο τον βαρκάρη, νόμιζε πως δεν θα αντικρύσει ποτέ τον Βρούτο, γυμνό στα τάρταρα του πάγου. Ως άλλος Φλεγύας αποποιήθηκε το ρόλο του. Τα αργύρια δεν μπορούν να περιμένουν..

 Τι να σας πώ για αυτή την ιστορία: Πολλές φορές μπερδεύτηκα, προσπαθώντας να ξεδιαλύνω τους ρόλους των ηρώων του ποιητή, κάνοντας αναγωγή στην επικότητα των ημερών. Εδώ οι δικοί μας γίγαντες της διανόησης θα μπορούσαν να συνδράμουν. Κατέληξα όμως πως ένα είναι σίγουρο: Ο Ανταίος θα κάνει το καθήκον του. Χωρίς επιλεκτικότητες..


Στην εικόνα: Ο χάρων μεταφέρει τον Δάντη στην απέναντι όχθη του Αχέροντα. Χαρακτικό του Γουσταύου Ντορέ