Στη Ζώνη του Λυκόφωτος

Ανύπαρχτη Πολιτεία,

Μέσα στην καστανή καταχνιά μιας χειμωνιάτικης αυγής,

Χύνουνταν στο Γιοφύρι της Λόντρας 

ένα πλήθος, τόσοι πολλοί,

Δεν το ’χα σκεφτεί

πως ο θάνατος είχε ξεκάνει τόσους πολλούς.

Μικροί και σπάνιοι στεναγμοί αναδινόντουσαν,

Και κάρφωνε ο καθένας μπρος στα πόδια του τα μάτια.*

Περί λύχνων αφάς - αρχαιοελληνική περιγραφή της ζώνης του λυκόφωτος-, είναι  η ώρα που αρχίζει να σκοτεινιάζει. Το φώς του ήλιου χάνεται σιγά σιγά και σε λίγο τη θέση του θα πάρει το σκοτάδι.  Εκείνα τα λεπτά της ώρας οι αντιθέσεις φωτός και σκιάς βοηθούν τη φαντασία μας να ξεσαλώνει. Είναι εκείνα τα λεπτά που ενέπνευσαν τον Rod Serling να γράψει το σενάριο της Ζώνης του Λυκόφωτος, μιας Αμερικάνικης τηλεοπτικής σειράς (1959) της οποίας κάθε επεισόδιο είναι και μία μείξη παραλογισμού, επιστημονικής φαντασίας ή τρόμου, που συνήθως καταλήγει σε μια μακάβρια ή αναπάντεχη ανατροπή.

Υπάρχει μια πέμπτη διάσταση πέρα από αυτές που είναι γνωστές στον άνθρωπο. Είναι μια διάσταση απέραντη όσο και το Διάστημα και άχρονη όσο και το άπειρο. Είναι ο μεσαίος χώρος ανάμεσα στο φως και τη σκιά, ανάμεσα στην επιστήμη και τη δεισιδαιμονία, και βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο πηγάδι των βαθύτερων φόβων του ανθρώπου και στις κορφές της γνώσης του. Αυτή είναι η διάσταση της φαντασίας. Μια περιοχή που αποκαλούμε "Η Ζώνη του Λυκόφωτος". Αυτός ήταν ένας από τους ατμοσφαιρικούς, υποβλητικούς προλόγους του Ροντ Σέρλινγκ, όταν έπεφταν οι τίτλοι έναρξης της τηλεοπτικής σειράς.

Στα δύο σχεδόν χρόνια επιβίωσής μας στη Ζώνη του Λυκόφωτος ανταμώσαμε όλες αυτές τις εικόνες: Του παραλογισμού, του φόβου, της υποχώρησης της λογικής, της απαξίωσης της γνώσης. Εικόνες βγαλμένες από τη φαρέτρα των εκπαιδευτών του Μεγάλου Σοκ της κοινωνίας, δοσμένου σε δόσεις που προκαλούν την παράλυση του μυαλού και την παραίτηση από κάθε είδους αντίσταση. Είχε προηγηθεί το Σοκ της Ευδαιμονίας της κατανάλωσης και της αποχαύνωσης μέσω αυτής και των πολιτιστικών της προϊόντων. Και νάμαστε εδώ στο σημείο Μηδέν, όπου οριστικά και αμετάκλητα σε λίγες στιγμές θα περάσουμε από τη Ζώνη του Λυκόφωτος στη Ζώνη της Μεγάλης Νύχτας στην οποία και θα πορευτούμε για άγνωστο πόσο. 

Μόνον η φαντασία μπορεί να ανασύρει εικόνες από το μεγάλο αυτό ταξίδι. Μια εικόνα που μπορώ να ανασύρω εγώ είναι αυτή του Ανθρώπου που Συρρικνώθηκε, αυτοτελούς επεισοδίου της εν λόγω σειράς, βασισμένου στο σενάριο του Ρίτσαρντ Μάθεσον. Ένας άνθρωπος εκτίθεται σε μια μυστηριώδη ομίχλη και σιγά-σιγά αρχίζει και συρρικνώνεται. Εκδοχή μιας μετάλλαξης της ανθρώπινης φύσης που θέλουν να μας επιβάλλουν ;

Μια χώρα Ζόμπι με κατοίκους Φαντάσματα εκμηδενίζεται σιγά-σιγά και προσφέρεται σαν ένας τόπος ιδιότυπου εργαστηρίου. Συρρικνώνεται, σχεδόν εξαϋλώνεται για να προσφερθεί βορρά σε δεινοσαύρους των βορείων περιοχών της Ευρώπης, οι επικρατέστεροι των οποίων θα μεταναστεύσουν νότια ως επενδυτές. Μια χώρα ζόμπι που θα περιφέρεται ως σκιάχτρο ανά την υφήλιο για τους απειθούντες λαούς. Δείτε τι έπαθαν οι περήφανοι Έλληνες, δείτε τι σας περιμένει αν δεν πειθαρχήσετε. Ώστε αυτός ήταν ο σχεδιασμός... Μια άλλη εκδοχή του παθήματος της Σερβίας, μία επέκταση του πειράματος της Μεξικάνικης παραμεθορίου.   

Χώρες που επιλέχθηκαν για να γίνουν τα πειραματόζωα μιας νέας τάξης πραγμάτων. Πειραματόζωα κοινωνικών μεταλλάξεων μέσω της επιβολής είτε βάρβαρων οικονομικών και πολιτικών πρακτικών, είτε ασκήσεων πολέμων "νέας γενιάς".  Η πλέον όμως σημαντική πτυχή αυτού του πολέμου ενάντια σε προεπιλεγμένες χώρες είναι η άγνοια του επερχόμενου από τους ίδιους τους λαούς. Δεν αναφέρομαι στις ηγεσίες αυτών των χωρών, διότι ήδη είχαν παραμερισθεί με διάφορους τρόπους πριν αρχίσει και για να αρχίσει το πείραμα. Σκιώδεις πρωθυπουργοί, άλαλοι πρόεδροι δημοκρατίας, υπουργοί-αχθοφόροι, εξαγορασμένες συνδικαλιστικές, πνευματικές και δικαστικές ηγεσίες, και τέλος ένας λαός που αγωνίζονταν να συρθεί πίσω από τους ηγέτες του. Αντιγράφοντας και αναπαράγοντας την δοτή των πατρώνων τους εξουσία, πλέκοντας ταυτόχρονα τα δεσμά του.

Μόνον λίγοι μπορούν να αμφισβητήσουν πώς τίποτα από όσα προηγήθηκαν όλα αυτά χρόνια δεν ήταν τυχαίο. Ειδικά από τη στιγμή που το χρέος της χώρας αποτέλεσε το Ελντοράντο των χρηματοοικονομικών αγορών, μία μπίζνα όπου τα κέρδη της θα ήταν αμύθητα, κανείς από τους κυβερνώντες μας δεν διανοήθηκε να μην συμμετάσχει στο πλιάτσικο. Ήδη από το 2000 είχε στρωθεί το τραπέζι. Η γνωστή μας κυρία Μιράντα Ξαφά (πρώην Αναπληρώτρια Εκτελεστική Δ/ντρια του ΔΝΤ στην Λατινική Αμερική, μετέπειτα εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΤ και ενδιάμεσα εργαζόμενη της Goldman Sachs, διαθέτοντας τις καλές συστάσεις της καταγωγής της, διακανόνισε και "σμίκρυνε" το χρέος μας για τα μάτια των (δήθεν) κουτόφραγκων και για την θριαμβευτική μας είσοδο στον παράδεισο της ΟΝΕ, τσεπώνοντας η Goldman Sachs μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια και η ίδια τα αναλογούντα αργύρια της προδοσίας. 

Ξυπόλυτοι μπήκαμε, γυμνοί θα βγούμε από τον παράδεισο του κ. Σημίτη και όσων τον ασπάστηκαν και δοξολόγησαν, αφελώς ή δολίως. Αποδεικνύεται τώρα πως για τους κουτόφραγκους ήταν η μεγάλη ευκαιρία. Για τους Γερμανούς η μεγάλη ρεβάνς απέναντι σε εμάς αλλά και στους άλλους ευρωπαίους, που με μοχλό το χρέος μας θα προκαλούσε  μια κρίση στην ευρωζώνη, χρυσή ευκαιρία, για να ηγεμονεύσει οικονομικά στην γηραιά ήπειρο. Επιπρόσθετα τα δανεικά αποτελούσαν μια διευκόλυνση πώλησης των προϊόντων τους σε ένα εκμαυλισμένο μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας. Η κυρία Ξαφά, ο κύριος Σημίτης, ο κύριος Χριστοφοράκος, ο κύριος Χριστοδούλου (σύμβουλος στις Goldman Sachs  και στην JP Morgan), ο κύριος Μητρόπουλος (εκκαθαριστής της περιουσίας της Αν. Γερμανίας) και δεκάδες άλλοι σκηνοθέτες του παραδείσου μας είχαν μια σχέση σχεδόν αίματος με τα νέα αφεντικά της Ευρώπης. 

Είμαστε ακόμη ζωντανοί στη Ζώνη του Λυκόφωτος. Νυκτόβια αρπακτικά, ερπετά και βρυκόλακοι του παρελθόντος μας αρχίζουν να κάνουν αναγνωρίσεις γύρω από το ημιθανές πτώμα της ρημαγμένης χώρας.  Χθές, 24 Οκτώβρη, η κυρία Ξαφά δήλωσε με ξεδιάντροπο τρόπο πώς ήδη η χώρα έχει πτωχεύσει, δίνοντας έτσι στα αφεντικά της το σινιάλο για να αρχίσει το τελειωτικό πλιάτσικο στη ρημαγμένη από τους ομοίους της χώρα. Προφανώς οι ηρωϊκές της εποχές στο πλιάτσικο της Αργεντινής, όπου ήταν σύμβουλος του ΔΝΤ δεν θέλουν να την αποχωριστούν. Σήμερα ένας άλλος πρώην τραπεζίτης, ο αξιότιμος κύριος Παν. Γεννηματάς, ιδιοκτήτης της αμαρτωλής ΩΜΕΓΑ Bank που μεταβιβάσθηκε στον κ. Λαυρεντιάδη, δήλωσε με τον ίδιο τρόπο πώς η παρουσία του νέου μας πρωθυπουργού κ. Ράϊχενμπαχ αποτελεί ευλογία για τον τόπο και είναι κρίμα που γρήγορα θα απογοητευθεί από εμάς τους πληβείους και θα μας παρατήσει να φύγει !!! Τον χαρακτήρισε μάλιστα σαν μία Χρυσή Επένδυση που έκαναν οι φίλοι εταίροι μας για χάρη μας !!! Ναι, αυτά τα ξεστόμισα έλληνας, ο κ. Π. Γεννηματάς συνέταιρος του κυρίου Λαυρεντιάδη, του ευγενούς αυτού τέκνου του αριστοκρατικού υποκόσμου.

Όταν η χώρα προδίδεται εκ των έσω μία είναι η διέξοδος. Όταν η αρχαία Αθηναϊκή Πολιτεία εξόριζε τους όχι δολίως αποτυχημένους πολιτικούς και στρατιωτικούς άνδρες της, δήμευε τις περιουσίες των και σαν εσχάτη ποινή τους οδηγούσε στον θάνατο, η νέα ελληνική πολιτεία τι θα όφειλε να κάνει ; Το ελάχιστο θα ήταν να διαψεύσει το πείραμα της μετάλλαξης. Σε κάθε περίπτωση πάντως να αναβάλλει δια παντός και με κάθε μέσο - όπως το Σύνταγμά της ακόμη ορίζει - το μακρύ ταξίδι της μέσα στη νύχτα.

Γιέ του ανθρώπου,

Να πεις ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο

Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,

Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση,

Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού. Μόνο,

έλα κάτω απ’ τον ίσκιο του κόκκινου βράχου,

Και θα σου δείξω κάτι διαφορετικό

Κι από τον ίσκιο σου το πρωί, που δρασκελάει ξοπίσω σου

Κι από τον ίσκιο σου το βράδυ, που ορθώνεται να σ’ ανταμώσει

Μέσα σε μια φούχτα σκόνη θα σου δείξω τον φόβο.*

Τhe Waste Land (Έρημη Χώρα), 1922. Τόμας Στερνς Έλιοτ

μετάφραση Γ. Σεφέρης