"Είμαι και 'γώ της γενιάς του Πολυτεχνείου"

Αύριο και μετά από πολλά χρόνια θα πάω και πάλι στην διαδήλωση για την επέτειο. Όχι μόνο γιατί οι καιροί το προστάζουν, αλλά γιατί ελπίζω να συναντήσω εκείνες τις μορφές που περιγράφει μια φίλη στο γράμμα που μου έστειλε...

Είμαι και 'γώ της γενιάς του Πολυτεχνείου. Εκείνης της γενιάς που τόσο συκοφαντήθηκε από την μετέπειτα πορεία μερικών τέκνων της. Εκείνης της γενιάς που ήταν η γέφυρα ανάμεσα σε δύο από τις σκοτεινότερες εποχές της χώρας μου. Τον εμφύλιο και τα όσα ακολούθησαν και τη Χούντα. 

Στην οικογενειά μου είμασταν βιοπαλαιστές, μείναμε βιοπαλαιστές. Ρίζωσαν μέσα μας οι ιδέες του σοσιαλισμού, της ισότητας, της δικαιοσύνης. Λαχταρούσαμε πάντα μια απελευθέρωση που δεν ήλθε ποτέ. Για μένα διατηρώ τις ελπίδες μου, αλλά για τους γονείς μου και το αδελφάκι μου που χάθηκε στο Πολυτεχνείο όλα τελείωσαν. Εγώ ακόμα ελπίζω και αγωνίζομαι.

Με τη λεγόμενη αποκατάσταση της Δημοκρατίας όλοι τσιμπήσανε, πιστέψανε το παραμύθι της πτώσης της χούντας. Και πολλοί τσιμπήσανε λεφτά και αξιώματα. Είναι αυτοί που δόσαν το άλλοθι στους δυνάστες μας να μας συκοφαντούν, να συκοφαντούν τους αγώνες των λαών.

Εγώ δεν μετείχα στο πλιάτσικο των δαφνών, δεν μετείχε η οικογενειά μου, αν και το εδικαιούτο, από τις ελάχιστες που μπορώ να ισχυρισθώ ότι δικαιούνταν. Όμως ο πατέρας μας κράτησε όρθιους. Βιοπαλαιστές για τη ζωή και τα αγαθά της βιοτής μας, αγωνιστές και αξιοπρεπείς για ένα καλύτερο Αύριο.

Μπήκα στο Πολυτεχνείο από τις πρώτες στιγμές. Και έμεινα ως τις τελευταίες. Μη γνωρίζοντας για τον χαμό του αδελφού μου. Το μάθαμε πολλές ώρες μετά από τους φασίστες.

Πολλές μέρες μετά οι διώξεις άρχισαν και πάλι. Αντέξαμε γιατί ξέραμε ότι πλησιάζει το τέλος αυτής της βαρβαρότητας και η αρχή μιας νέας. Έλεγε ο πατέρας πως θα πάρουμε μιαν ανάσα και θα κάνουμε μια νέα αρχή. Τίποτα δεν του βγήκε, τον πρόλαβε ο θάνατος.

Έτσι κύλισαν 38 ολόκληρα χρόνια, χωρίς δάφνες και τιμές, χωρίς αξιώματα και αναγνώριση. Όπως ήλθαμε στον αγώνα, έτσι φεύγουμε, γυμνοί από απολαβές. Μα αυτό που με πληγώνει δεν είναι η προδοσία μερικών συνοδοιπόρων μας σε κείνους τους καιρούς. Ούτε η καπηλεία του αγώνα μας. Εϊναι η σκύλευση του αγώνα τότε και κάθε αγώνα του λαού. Αυτοί που προδώσανε τότε, αυτοί που αποστάτησαν οπισθογράφησαν μια επιταγή που δεν τους ανήκε και την παρέδοσαν στους δήμιους και συκοφάντες του λαού και των αγώνων του. 

Δεν ήταν ποτέ αυτοί η γενιά του Πολυτεχνείου. Είμαστε εμείς που όταν μας καλεί ο αγώνας βρισκόμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή. Ανέγγιχτοι από σκοπιμότητες και ψέματα. Χωρίς παραίτηση από την ελπίδα για ένα καλύτερο Αύριο.  Είμαστε εμείς η γενιά του Πολυτεχνείου. 

για την αντιγραφή:e-Apenanti