Να φωτίσουμε τους δρόμους μας

     Εποικίζεται όλα και πιο ασφυκτικά η αντίπερα όχθη. Βαρκάρηδες αποβιβάζουν σε αυτήν ψυχές και κορμιά ανέργων, υποψήφιων αυτόχειρων, απελπισμένων, πεινασμένων, αστέγων, ανήμπορων, χρεωκοπημένων, κυνηγημένων από τραπεζίτες και εξουσίες. Βιαστικά ξεφορτώνουν οι βάρκες το φορτίο τους, βιαστικά επιστρέφουν απέναντι να παραλάβουν καινούργιους εποίκους. Τις Νύχτες, όπου κανείς δεν θωρεί τα έργα των δημίων.

 Πλάκωσε η δουλειά, στιβαχτήτε όπως-όπως, μοιάζει ν' ακούγεται η φωνή του βαρκάρη. Όπως κάποτε στα καράβια της αποδημίας των αδελφών Εμπειρίκου, μόνο που τότε η απόδραση είχε προορισμό τη γή της επαγγελίας και λάφυρο τις περιουσίες των αναχωρητών.

Λέτε να θησαυρίζουν και τούτοι εδώ όπως κάποτε οι αδελφοί του ελέους Εμπειρίκοι ; Μάλλον όχι. Τούτοι οι βαρκάρηδες είναι επιδοτούμενοι, βαρκάρηδες-αφοπλιστές της άγονης γραμμής, νέες εποχές. 

            Ας μας αδειάζουν τη γωνιά μιαν ώρα αρχύτερα ...

   Και μας βρίσκει η αυγή με λιγότερους σακάτηδες, πιο καθαρό το φέουδο της δημοκρατίας χωρίς δημοκρατία. Με λιγότερους Αγιάννηδες, χωρίς έργο πια, καλύτερα να σπανίζουν.  Για να μην εξανίστανται και ο κυρ Λοβέρδος και η κυρά Άννα για τα λιπόθυμα παιδιά των σχολείων. 

Τους ακούσατε, τους είδατε; Και τους Πέντε ιππότες του μνημονίου. Ούτε λέξη για Αλληλεγγύη, περισσεύουν τα λόγια για Ανάπτυξη και Σωτηρία. Έψαχνα να βρώ στις δηλώσεις των πασόκων, του κ. Σαμαρά και των σύν αυτώ, του κυρ Κουβέλη την επάρατη λέξη Αλληλεγγύη. Ούτε μια φορά δεν βρώμισαν το στοματάκι τους. Στόματα αχόρταγα για εξουσία και αργύρια. Και φυσικά δεν περίμενα από τον συν-καδραριζμένο των Βελουχιώτη και Φιντέλ κ. Καραγκιοζοφύρερ να καταδεχθεί τέτοιον ξεπεσμό, ούτε φυσικά από την κόρη του ξεπουλητή βρυκόλακα. Σάπισαν τα δόντια τους, τρίζουν οι μασέλες του μνημονιακού οικοδομήματος, τριγμοί μίσους για τα θύματά τους. Εκδικητές-ράμπο της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας.

Οι ένοικοι της αντίπερα όχθης θύματα κοινωνικών πειραμάτων και οικονομικών δεικτών είναι στιβαγμένοι στα αποτεφρωτήρια ενός σύγχρονου Νταχάου. Απέναντι σε αυτή την πρωτόγνωρη βαρβαρότηττα, την κατεδάφιση κάθε δημοκρατικού και κοινωνικού οχυρού, τον αφορισμό κάθε συλλογικότητας και διεκδίκησης, την ερήμωση των ψυχών, την καταστολή της σκέψης, την καταλήστευση της αξιοπρέπειάς μας ένα μας απομένει...

 ...και είναι αυτό που τρομάζει τους εξολοθρευτές των κοινωνιών: Η Αλληλεγγύη μας.

..που δεν απεμπολείται, δεν κατάσχεται, δεν ξεπουλιέται. Αλλά κτίζει ό,τι μας γκρέμιζαν χρόνια τώρα, αθόρυβα και ύπουλα. Αναστηλώνει ό,τι τώρα κουρσεύουν αποθρασσυμένοι από την αδράνειά μας και τον ατομικισμό που θέλησαν να της αντιτάξουν. Ανάβει τα κεράκια της για να φωτίσουν τις νύχτες μας. Για να δώσει ζωή στα λόγια, να κάνει τόπο στα έργα μας. Να δώσει όραμα στους συνοδοιπόρους μας, θέληση και ορμή στους μαχόμενους, κουράγιο στους απελπισμένους.

Να δώσει νερό και ψωμί στους διαβάτες της ερήμου, ρούχα στους γυμνούς, ύπνο στους άστεγους, στοργή στους κατατρεγμένους, καταφύγιο στους κυνηγημένους, ίαση στους πονεμένους, αγάπη στους τεθλιμμένους. Ούτε οι διακηρύξεις αρκούν, ούτε οι ιαχές στους δρόμους φθάνουν στα αυτιά των κατατρεγμένων. Αν δεν είναι καρπός μιας υπέρτατης αγάπης, μιας θυσίας με το πιο ελάχιστο έστω που θα μπορούσαμε να αποθέσουμε στο βωμό της.

Στην αναμέτρηση με το σκοτάδι, στο αλώνι που μας περιμένει ο εχθρός θα φτάσουμε και θα νικήσουμε μόνο αν έχουμε αναμετρηθεί με τον εαυτό μας, αν βαδίζουμε με το κεράκι της αλληλεγγύης αναμμένο.

Πίνακας: Horace Cornflake Promise

Σχετικές αναρτήσεις:

Άνθρωποι στα σκουπίδια  

             http://e-apenanti.blogspot.com/2011/09/blog-post_21.html

Στη ζώνη του Λυκόφωτος

            http://e-apenanti.blogspot.com/2011/10/blog-post_25.html

Η δική μας κόλαση κύριε Δάντη

           http://e-apenanti.blogspot.com/2011/07/blog-post.html

Ο ήχος της σιωπής κάτω από το φώς του λυχναριού
           http://e-apenanti.blogspot.com/2011/11/blog-post_1217.html