Άνθρωποι στα σκουπίδια

 Σκίτσο του Στάθη, Ελευθεροτυπία

Ο Τόμας Μάλθους ήδη από τον 18ο αιώνα είχε προδιαγράψει τη διαδρομή και το τέλος κάθε πληβείου της εποχής του και της εποχής μας. Συγγράφοντας το εφιαλτικό σενάριο Μελέτη επί της Αρχής του Πληθυσμού, περιέγραψε με ωμό τρόπο το μέλλον των κοινωνιών σε μια επόμενη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, περιέγραψε με κυνισμό τα ουσιώδη στοιχεία της παράνοιας και της κτηνωδίας που υπάρχουν μέσα στο αίμα και στις λειτουργίες του.

Σύμφωνα με τον Μάλθους πρέπει να αρχίσει ο έλεγχος του πληθυσμού της γης με την εκκαθάριση των κατώτερων ανθρώπων οι οποίοι αποτελούν τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Και αυτό γιατί ο πληθυσμός της γής αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ τα αγαθά με αριθμητική.

Φυσικά αυτό διαψεύδεται σήμερα από την πραγματικότητα. Ο υπερ-πληθυσμός (κατά τον Μάλθους) παρείχε στο κεφάλαιο την ευκαιρία όχι μόνο να αυξήσει την παραγωγή αγαθών  σε κλίμακα τερατώδη και με ρυθμό που έπρεπε να εφευρεθεί ο καταναλωτισμός για να μπορέσουν να απορροφηθούν (τουτέστιν να βρούν αγοραστές τα προϊόντα του), αλλά παρείχε παράλληλα και τη δυνατότητα να μειώνει την αμοιβή της εργασίας κατά το δοκούν, εκμεταλλευόμενο πότε την υποανάπτυξη και πότε τις ευκαιρίες που του παρείχε η εξουσία όπου γής.

Εν τούτοις, υπάρχουν σήμερα κήρυκες αυτού του μαλθουσιανού "ευαγγελίου". Ένας από αυτούς, ο αμερικανός Paul Elrlich, απόγονος και αναβιωτής του Μαλθουσιανού μοντέλου ανάλυσης. Σύμφωνα με τη νεώτερη διατύπωση των μαλθουσιανών ιδεών (βιβλίο του Paul Elrlich Η Βόμβα του Πληθυσμού) κάθε κακό που συμβαίνει σήμερα στον κόσμο οφείλεται στον υπερπληθυσμό. Όπως η πείνα, οι πόλεμοι, οι ασθένειες, η μετανάστευση, ακόμα και η καταστροφή του περιβάλλοντος. Όχι, η τελευταία δεν οφείλεται στην υπερεκμετάλλευση των πόρων του πλανήτη για την παραγωγή άχρηστων - πλην καταναλώσιμων σκουπιδιών.

Ένας ακόμη κρυφός θιασιώτης της θεωρίας του Μάλθους, ο δικός μας κ. Θ. Λιανός τυχαίνει να κατέχει τη θέση καθηγητού Πολιτικής Οικονομίας σε πανεπιστήμιο της χώρας, είναι δε τακτικός καλεσμένος ενημερωτικών περί την οικονομική κρίση εκπομπών μνημονιακών καναλιών.

Έγραφε λοιπόν ο κ. Λιανός σε άρθρο του στο Βήμα τον Οκτώβριο του 2009 (τυχαίο ;):

Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον κάθε πολίτη να έχει τη δική του άποψη. Σε μένα φαίνεται λογικό ότι, ανεξαρτήτως αν ο πληθυσμός έχει πλησιάσει ή υπερβεί το μέγεθος που οι πόροι της Γης μπορούν να υποστηρίξουν, η αύξηση του πληθυσμού δεν έχει κανένα ευεργετικό αποτέλεσμα στις συνθήκες διαβίωσής μας. Αντίθετα, πιστεύω ότι υπό ορισμένες προϋποθέσεις, η μείωση του πληθυσμού θα είχε θετικά αποτελέσματα. 

Και συνεχίζει: Είναι πολύ πιθανόν στο μέλλον, όταν οι πληθυσμιακές πιέσεις γίνουν ακόμη πιο έντονες, να εμφανισθούν αυθόρμητα ή να δημιουργηθούν βάσει σχεδίου μηχανισμοί σταθεροποίησης ή μείωσης του πληθυσμού. Πάντως, αν εμείς δεν κάνουμε αυτό που πρέπει με τρόπο συστηματικό και ανώδυνο, θα το κάνει η φύση με τρόπο βίαιο και επώδυνο.

Φθάσαμε λοιπόν στο ζητούμενο: Η φύση θα ..αναλάβει να λύσει με τρόπο βίαιο το ζήτημα. Και αν η φύση αρνηθεί να εκτελέσει τις διαταγές του κ. Λιανού ; Πως να πείσεις τη φύση να μην αναπαράγεται ; Έχουμε ήδη ένα ιστορικό προηγούμενο ανταρσίας της φύσης πάνω στο θέμα μας: Στην Κίνα χρειάστηκε να επιβληθεί ο δρακόντειος νόμος του ενός παιδιού ανά οικογένεια για να συγκρατηθεί η αύξηση του πληθυσμού. Αυτό στην ουσία υπονοεί ο κ. Λιανός και οι συνοδοιπόροι του ; 

Η Στείρωση, σωματική για τον έλεγχο του υπερπληθυσμού και η πνευματική για τον έλεγχο των ανθρώπων είναι σαν μέσο βαθειά εντυπωμένη στα μυαλά των ταγών της νέας σταυροφορίας του καπιταλισμού. Και όπου δεν επαρκεί το μέτρο της στείρωσης, αναλαμβάνει η βία με τη μορφή πολέμων, η τεχνική έλλειψη τροφίμων, η οικονομική εξαθλίωση κρατών και κοινωνιών να συμπληρώσουν τα μέτρα για την επίτευξη του στόχου: Εξόντωση του συνόλου της περιττής ανθρωπότητας. 

Από τις πολυεθνικές και τους δολοφονικούς μηχανισμούς τους, από τις κυβερνήσεις τους, από τους οικονομικούς τρομοκράτες, από τους δολοφόνους του περιβάλλοντος, από τους δολιοφθορείς της συνείδησής των κοινωνιών. Η ιστορία των λαών, οι κοινωνικές κατακτήσεις, η πνευματική τους δημιουργία, ισοπεδώνονται ή διαγράφονται βίαια από τα ..ιεραπόστολους του «ανώτερου Θεού» των Μπούς, Ρέηγκαν, Θάτσερ, και εν γένει των αποφοίτων της Σχολής του Σικάγου.

Οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια για τις χωματερές. Γιατί πλέον η παραγωγή δεν απορροφάται είτε λόγω της συμπίεσης των μισθών, είτε γιατί η ίδια πλεονάζει και θα έπρεπε αυτή να οδεύσει για τα σκουπίδια. Τεχνιέντως, παράγουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να καταναλώσουμε, αλλά στον τομέα της διατροφής πολύ λιγότερα. Εύφορες εκτάσεις καταστρέφονται ή υπονομεύεται η παραγωγή τους μέσω των μεταλλαγμένων και των νέων ασθενειών που εφευρίσκουν οι πολυθενικές τύπου Μοσάντο, η αλυσίδα διάθεσης των παραγομένων υπηρετείται από εντεταλμένους δολοφόνους, οι τιμές καθορίζονται στα χρηματιστήρια-κρεματόρια των λαών.

Στον καιάδα λοιπόν ! 

Η εργασία που στους πρώϊμους αιώνες του καπιταλισμού αποτελούσε πηγή κερδών για τον ίδιο, φαίνεται να περνά σε δεύτερη μοίρα. Όσο ήταν απαραίτητη στους καπιταλιστές για την παραγωγή, την αποκομιδή κερδών και την απορρόφηση των προϊόντων τους, αποτελούσε και μέσον αντίστασης των εργαζομένων, μέσο επιβίωσης αλλά και εφαλτήριο ενόρασης για έναν άλλο κόσμο. Η σχεδιαζόμενη μείωση της παραγωγής για το λόγο ότι δεν αποτελεί πλέον την αιχμή του δόρατος της κερδοφορίας των οικονομικών ελίτ (το χρηματιστήριο και εν γένει η χρηματιστική οικονομία πήραν τα ηνία της κερδοφορίας του κεφαλαίου) και για το λόγο ότι η μείωση της κατανάλωσης σχεδιάζεται σαν αναπόφευκτη, αποτελούσε στη δεκαετία του 80 εκ πρώτης όψεως μια αντίφαση προς την ουσία του καπιταλισμού. Μια αντίφαση που έπρεπε να παρακαμφθεί με βίαιο τρόπο. Η "φυγή προς τα εμπρός" από τα τέλη της δεκαετίας του 80 αποτελούσε μια αναγκαία εκτροπή από τους παραδοσιακούς κανόνες του. Μπροστά στο θανάσιμο δίλημμα της κατάρρευσής του ή της αντεπίθεσης στις κοινωνικές δυνάμεις, επέλεξε το δεύτερο, εφαρμόζοντας ανοικτά μέσα του οργανωμένου εγκλήματος. Προφανώς ο ανησυχών κ. Λιανός δεν είναι ενήμερος επ' αυτού.

Ποιός νάναι άραγε αυτός ο βίαιος και επώδυνος τρόπος ; Μπορεί ο καθένας να τον φανταστεί και να τον περιγράψει. Θα μπορούσε να ήταν ή συστηματική εξόντωση πληθυσμών με ιδιαίτερα φυλετικά χαρακτηριστικά και η εξ' αυτής "απελευθέρωση" πλούσιων εδαφών, κάτι δηλαδή σαν το "Πάρτε δανεικά να σας πάρουμε το σπίτι" που εφαρμόζουν οι τραπεζίτες. Μην ονειρεύεστε κρεματόρια και τα τοιαύτα. Η τεχνολογία της εξόντωσης ανθρώπων έχει εκσυγχρονισθεί. Και όπως κάθε εκσυγχρονισμός που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και ο εκσυγχρονισμός της μαζικής εξόντωσης πληθυσμών κάποια μέρα θα μπεί στον πειρασμό να δοκιμάσει τις δυνάμεις του.

"Τα υποκείμενα που ζουν σ’ αυτή την εποχή εξωτερικής και εσωτερικής κρίσης υφίστανται επίσης μια απορρύθμιση των φυσικών δομών οι οποίες καθόριζαν για πολύ καιρό αυτό που είναι ο άνθρωπος. Αυτά τα νέα απρόβλεπτα υποκείμενα βρίσκονται ταυτόχρονα στη θέση να διαχειριστούν απίστευτες δυνάμεις καταστροφής. Τελικά, η μείωση της δημιουργίας αξίας σ’ ολόκληρο τον κόσμο εμπεριέχει το γεγονός ότι, για πρώτη φορά, υπάρχουν- και μάλιστα παντού- πληθυσμοί σε περίσσευμα, πλεονάζοντες, οι οποίοι δεν χρησιμεύουν πια ούτε για εκμετάλλευση. Από την άποψη της αξιοποίησης της αξίας, είναι η ίδια η ανθρωπότητα που αρχίζει να γίνεται πια μια περιττή πολυτέλεια, μια δαπάνη που πρέπει να εξαλειφθεί, ένα «πλεόνασμα»… "

Anselm Jappe, «Θάνατος επί πιστώσει» (Κείμενα για την εργασία και την κρίση, Εκδόσεις των Ξένων). Αντιγραφή από τον ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.com/).

Είναι περιττή πολυτέλεια λοιπόν σήμερα το δεύτερο ή τρίτο παιδί ; Ο παππούς και η γιαγιά ; Ο κάθε συνταξιούχος ; Ο άνεργος ; Το πλεονάζον προσωπικό στο Δημόσιο ; Μάλλον ή Ασφαλώς Ναί για τους κ.κ. Παπανδρέου, Βενιζέλο, Λοβέρδο και για όλους τους οραματιστές της νέας φυλής που καλείται να πολεμήσει για να κυριαρχήσει στον πλανήτη.

Οι υπόλοιποι, και μέχρι να έλθουν οι νέες μηχανές εξόντωσης, στον Κάδο της γειτονιάς σας. Να ζείτε τρεφόμενοι με τα σκουπίδια, να ζείτε μαζί με τα σκουπίδια.

πηγές: http://www.tovima.gr, http://resaltomag.blogspot.com, http://www.enet.gr.