Αυτή πια θα είναι η ερώτηση: Τι δουλειά έκανες ;
Περπατώντας στο πάρκο της γειτονιάς μου, σκοτώνω την ώρα μου. Την ώρα και το χρόνο ώσπου ο ένας εργαζόμενος της οικογένειάς μου (το έτερον ήμισυ δηλαδή) επιστρέψει, αποκαμωμένη από το τύποις οκτάωρό της ...
Ντρέπομαι να κάθομαι στο σπίτι, ακατάλληλο θέαμα για ανήλικους... Ακατάλληλο και για τις αντοχές μου, που δεν θα με στηρίξουν στην ερώτηση μπαμπά γιατί δεν πάς στο μαγαζί ;
Περπατώ, αντικρύζοντας ανθρώπους κάθε ηλικίας να σκοτώνουν σαν κι' εμένα το χρόνο τους, ξέροντας πως όλοι μαζί σκοτώνουμε σιγά-σιγά και τη ζωή μας. Αδυνατώ να τους κοιτάξω στα μάτια, αδυνατώ να καθίσω δίπλα τους στο παγκάκι. Γιατί θάρθει κάποια στιγμή η ερώτηση: Εσείς τι δουλειά κάνατε ;
Και ξέρω πόσο δύσκολο θάναι να τους πώ την αλήθεια. Πόσο αδύνατο θάναι να τους πείσω ότι είναι πολύ εύκολο από επιχειρηματίας - έστω και μικρός- να πτωχεύσεις, να μείνεις ανενεργός, να αποβληθείς από την παραγωγή, να είσαι το "μίασμα" των τραπεζών, της αγοράς, της γειτονιάς σου.
Αυτός απέναντί σου είναι πρώην εργαζόμενος, σκέφτεσαι. Έχει πρώην αφεντικό ! Που ακόμα μπορεί να κρατάει όρθια την επιχείρησή του. Μπορεί ο πρώην εργαζόμενος που έχεις απέναντί σου να αισθάνεται και υπερήφανος γι' αυτό. Πάντως έχει ένα "άλλοθι": Αυτόν τον απέλυσαν.
Εγώ δεν τα κατάφερα: έπεσα μαζί με τους πρώην συμπολεμιστές-υπαλλήλους μου, χρεώθηκα, προσημειώθηκα, υποθηκεύτηκα για να κρατήσω όρθια όχι την επιχείρηση, αλλά κάτι άλλο, απροσδιόριστο ακόμα μέσα μου. Έτσι σφιχταγκάλιασα την κατάθλιψη..
Όλα σκόρπισαν, όλα μεταμορφώθηκαν σε μια χαίουσα πληγή. Πώς να την κρύψεις, πού να κρυφτείς. Τα τηλέφωνα, το κουδούνι της πόρτας μου, το γραμματοκιβώτιό μου δέχονται κατά κύματα τις επιδρομές κάποιων επώνυμων αλλά και όλο και συχνότερα ανώνυμων εντολοδόχων των πιστωτών μου, αυτόκλητων ή μή.
Μικρά και ασήμαντα πράγματα, εικόνες αδιάφορες πριν, ήχοι αποτυπωμένοι στη συνείδηση και στο ρέειν της καθημερινότητάς μου, αποκτούν τώρα άλλο νόημα και μια διάσταση εφιαλτική. Σε λίγο και ο περίπατος στο πάρκο, το σκότωμα του χρόνου μου, το αντίκρυσμα των ανθρώπων στον δρόμο. Σε λίγο, φοβάμαι, πώς η ερώτηση εσείς τι δουλειά κάνατε δεν θα έχει πια αποδέκτες...
ένας αναγνώστης.
και για την αντιγραφή e-Apenanti
Πίνακας: Η Κραυγή του Έντβαρτ Μουνκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου