"Κατά την πρώτην του έτους"

Εκεί που η Μούσα στον Άγιο Βασίλη,

ζηλιάρα, δεν ήθελε ύμνο να πεί

κι' εγώ στην ντροπή, βουτούσα κονδύλι.

Τριγύρω μου σκόρπισε κάποιος αντάρα,

στες πλάτες μου κόλλησεν ένας φτερά,

στα στήθια χαρά, στα χείλη λαχτάρα.

Μ' εκούνησε μ' ένα λεπτό φύσημά του,

κι' εφύτρωσα πάνω, σαν να 'μουν αφρός,

κι' ιδού μ' ελαφρός, στα νέφη σιμά του.

-Τί θέλεις;  -Το έτος να διώ και να ψάλω,

πώς μπαίνει με γέλιο, πώς φεύγει πικρό,

ψαλτάκι μικρό, τραγούδι μεγάλο.

Στα δυό βλέφαρά μου, δυό δάχτυλα βάλλει

και βλέπω! Κυνήγα να διώξ' απ' τη γή,

μεγάλη αυγή, μια δύση μεγάλη.

Προχώρ' η αυγούλα κι' εκλειούσεν η δύση,

αφήνοντας πίσω θλιμμένη ματιά,

σα να 'ταν φωτιά, που τρέμει να σβήσει.

Και είδα στον ξύπνο της πρώτης του χρόνου,

στο κύλημα του γερο-τροχού,

ελπίδας φτωχού κι' ονείρατα θρόνου.

Και είδα, και είδα… Παρέκει που κλαίγει το κύμα

σαν λύρα νεκρού ποιητού,

με βλέμμ' αετού, θεόρατη στέγη.

Ποιός ξέρει να μ' είπει τι πράμα θα νοιώσει

παιδί του πελάγου, σαν ιδεί το σκοινί,

που σ' ώρα δεινή, το είχε γλυτώσει ;

Και είδα, που σκόρπα πολύτιμα δώρα,

τραβώντας από 'να μεγάλο σακκί,

ακίνητ' εκεί, καινούργια Πανδώρα.

Με το 'να της χέρι εβγάζ' ευφροσύνη,

σμιγμένη την χύνει μ' αμάραντη γειά,

με τ' άλλο φλουριά, αλύπητα χύνει.

Και χύνοντας, χύνοντας, ηύρε τον πάτο,

της έμεινε μόνο γεμάτ' η ποδιά,

για τ' άλλα παιδιά, που κλαίν' εδώ κάτω.

Και είδα π' ανοίγαν χρυσά τα ουράνια

κι' ευλόγα τα δώρα μια χέρα κρυφή,

για να 'χει τροφή κι η δόλια ορφάνια.

Και πριν ή σφαλίσουν, θεόσταλτος φθάνει

σε θείο τραγούδι τον πόδα κροτών,

χορός αετών, στον οίκο στεφάνι.

Κατόπιν μιας τέτοιας ευτύχειας αφθόνου,

ποιάν άλλη να στείλει καινούργιαν ευχή,

ευγνώμων ψυχή, παρά "Και του Χρόνου" ;

Κατά την πρώτην του έτους 

Γεώργιος Βιζυηνός


υγ. Θα τα ξαναπούμε του ...Χρόνου

Ανταλλακτική οικονομία (αναδημοσίευση)

Από τον εξαίρετο ΚΙΜΠΙ

http://kibi-blog.blogspot.com 

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή την 23/12/2011

ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ, η προϊστορία παίρνει την εκδίκησή της από την Ιστορία. Και μάλιστα -πώς να το φανταστεί κανείς;- μέσω των Χριστουγέννων. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Μετά τις γιορτές, η εμπορευματική οικονομία θα κάνει τον απολογισμό της στις χώρες της ύφεσης, των μνημονίων και της λιτότητας. Και θα βρει το ταμείο μείον. Πολύ μείον. Και θα πέσει κλάμα, μεταφορικό και κυριολεκτικό. Διότι αυτή τη φορά η οικονομία του δώρου δεν θα έχει κάνει το θαύμα της. Αυτή η επιβίωση της προϊοστορίας, το δώρο, βασικός τρόπος συναλλαγής των ανθρώπων πριν εδραιωθεί η ανταλλαγή σε είδος ή σε χρήμα, παίρνει την εκδίκησή της από την εμπορευματική οικονομία διά της απουσίας της. 

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟ ΛΙΓΟ. Υπάρχουν κλάδοι που κάνουν ακόμη και το 50% του ετήσιου τζίρου τους την περίοδο των γιορτών. Ακόμη και θεσμοί του λεγόμενου κοινωνικού κράτους που θεσπίστηκαν με υπόρρητο προορισμό να τονώσουν τον ετήσιο οικονομικό κύκλο, όπως ο 13ος μισθός, τα δώρα φιλοφρόνησης μεταξύ συναλλασσομένων ή από εργοδότες προς υπαλλήλους φέτος θα λάμψουν διά της απουσίας τους. 

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, παρά τις ποικίλες συγκρούσεις του με παραδόσεις παλιότερων κοινωνικών σχηματισμών, μεγέθυνε στο έπακρο έθιμα με εμπορευματική αξία και περιθώρια κέρδους. Τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, μια περίοδος γεμάτη αρχαίες παραδόσεις προσφοράς χωρίς προσδοκία ανταπόδοσης, εξελίχθηκαν σ’ ένα εμπορευματικό ντελίριο στο οποίο επενδύθηκαν κολοσσιαία ποσά. Έπειτα ακολούθησε και το Πάσχα και στις μέρες μας οι διαφημιστικές εταιρείες έχουν φτάσει να μας υπενθυμίζουν ακόμη και τις ονομαστικές γιορτές αγαπημένων προσώπων και φίλων, προκειμένου να κερδίσουν έστω κι ένα χιλιοστό αύξησης του τζίρου σε δώρα. Αν γνώριζαν και τα γενέθλια ή τις επετείους γάμων μας, θα τα περιλάμβαναν στους σχεδιασμούς τους. Και τα δώρα στην εποχή της ολιστικής εμπορευματοποίησης δεν είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία προϊόντων. Δώρο, μας υπενθυμίζουν τα «πουμπλί» γιορταστικά αφιερώματα των ΜΜΕ, μπορεί να είναι οτιδήποτε. Από ένα ανόητο, φθηνό μπιχλιμπίδι του ενός ευρώ, μέχρι ένα αυτοκίνητο, ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος ή ένα ακριβό μονόπετρο δεκάδων χιλιάδων ευρώ. Ανάλογα με το απόθεμα αγάπης και χρήματος που διαθέτει κανείς.

ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ, ο εμπορευματικός μας πολιτισμός, ιδιαίτερα στην καπιταλιστική του κορύφωση, πέφτει θύμα της τεράστιας επιτυχίας του. Επένδυσε πολλά, πάρα πολλά στον πολιτισμό που θέλησε να εξαλείψει και να υποκαταστήσει πλήρως: στον πολιτισμό του δώρου, ο οποίος, κατά τους ανθρωπολόγους, μαζί με τις άλλες μορφές ανταλλακτικής και πάντως μη χρηματικής οικονομίας, καλύπτει ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, πολλών χιλιάδων χρόνων, από την εμπορευματική και ιδιαίτερα τη χρηματική του εκδοχή.

Η ΛΙΤΟΤΗΤΑ και η ύφεση συντρίβουν αυτό το εμπορευματικό κεκτημένο. Το δώρο, για την ακρίβεια η αγορά του δώρου, είναι το πρώτο που θα συντριβεί ή θα συρρικνωθεί δραματικά όσο οι συνήθειές μας θα προσαρμόζονται σ’ αυτό που μας περιγράφουν ως μοιραία κατάσταση. Σε συνθήκες στάσης πληρωμών προς την κοινωνία, οι προτεραιότητες αλλάζουν. Η επιβίωση των ανέργων, των υποαμειβόμενων ή απλήρωτων μισθωτών, των συνταξιούχων που υποβαθμίζονται σε μια κατάσταση υποσιτισμού περιθωριοποιεί ως πολυτελείς τις ανάγκες ηθικής, συναισθηματικής αξίας και αλληλεγγύης προς τέκνα, εγγόνια, βαφτιστήρια, ανίψια, γονείς, θείους, μπατζανάκηδες, συγγενείς γενικώς, φίλους, συναδέλφους, γνωστούς. Το μότο των ημερών είναι «να βρεθούμε, αλλά τα δώρα κομμένα και δεν παρεξηγούμεθα» και αντιρρήσεις πολλές δεν ακούγονται από την άλλη πλευρά, που άλλοτε θα αντέτεινε «μα πώς, να έρθουμε σπίτι σας με τα χέρια ξερά;».

ΒΕΒΑΙΩΣ, επειδή η αρχέγονη παράδοση έχει αποδειχθεί πιο ανθεκτική στον χρόνο από οποιαδήποτε μεταγενέστερη νεωτερικότητα που απαιτεί την εκδήλωση της προσφοράς και την έκφραση της συγγενικής ή φιλικής αγάπης συσκευασμένη σε αμπαλάζ με πολυτελή χαρτιά και χρυσές κορδέλες, το πιθανότερο είναι οι άνθρωποι να αποδειχθούν εφευρετικοί σε υποκατάστατα δώρου. Το λέμε στην πλάκα εδώ και καιρό, αλλά μην εκπλαγείτε αν αρχίσει το πάρε δώσε των δώρων εκ των ενόντων, χωρίς άμεσο οικονομικό κόστος. Έχεις, για παράδειγμα, πενήντα ρίζες ελιές στο χωριό σου, αλλά δεν έχεις ανάγκη και τους οκτώ τενεκέδες λάδι που βγάζουν. Οπότε σκας μύτη στο ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς στον κουμπάρο σου μ’ έναν τενεκέ, εν ανάγκη του κοτσάρεις και μια κόκκινη κορδέλα να το κάνεις υπερπαραγωγή. Κι αυτός καταϋποχρεώνεται και, όταν σου ανταποδίδει την επίσκεψη, εμφανίζεται στην πόρτα με μια καλαθούνα που του ’στειλε η μάνα του απ’ το χωριό με δέκα χωριάτικα αυγά, ένα τάπερ με χωριάτικη πίτα κι ένα σακούλι με χειροποίητο ξινοτραχανά, που τον έχεις επιθυμήσει από τότε που ήταν μέρα παρά μέρα το πρωινό ή το βραδινό σου. Αντιλαμβάνεστε ότι για ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του πληθυσμού αυτής της μορφής η ανταλλακτική οικονομία μπορεί να περιλάβει δεκάδες προϊόντα αγροτο-βουκολικής προέλευσης, από κρασί και τσίπουρο μέχρι τυροκομικά, λαχανικά και φρούτα από οικιακά μποστάνια και οπωρώνες. Μια ολόκληρη παραοικονομία της διατροφής- γιατί παραοικονομία θα τη θεωρήσει η τροϊκανή μας δημοκρατία- μπορεί να αποτρέψει έναν ενδεχόμενο λιμό για ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού των πόλεων, ακόμη κι αν η χώρα χρεοκοπήσει. 

ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ Η ΕΦΕΥΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ των ανθρώπων όταν πρόκειται να δώσουν τη μάχη της επιβίωσης δεν γνωρίζει όρια, καταγωγές και ονομασίες προέλευσης, μπορούμε να φανταστούμε την επέκταση αυτής της ανταλλακτικής οικονομίας στις πόλεις των απολυμένων μισθωτών και των υποαμειβόμενων δημοσίων υπαλλήλων σε είδη που καλύπτουν ευρύτερες ανάγκες, πέρα από τη διατροφή. Είσαι, για παράδειγμα, βιβλιοφάγος, έχεις εκατοντάδες βιβλία που τα έχεις διαβάσει, δεν χωρούν πια στη βιβλιοθήκη, οπότε διαλέγεις μερικά, τα συσκευάζεις και τα δωρίζεις στον κολλητό σου. Ο οποίος είναι μανιώδης συλλέκτης δίσκων και σου ανταποδίδει με την πρώτη ευκαιρία τρία τέσσερα καλά CD, ενδεχομένως και μερικά σπάνια βινίλια. Έπειτα, η σύζυγος, που στις καλές εποχές αγόραζε τα ρούχα με το κιλό και τώρα οι ντουλάπες σφύζουν από αφόρετα συνολάκια, που δεν της κάνουν κιόλας γιατί έχει στρογγυλέψει, αποφασίζει να τα ξεσκαρτάρει και μερικές ελαφρές μεταποιήσεις να τα χαρίσει στην καλύτερή της φίλη ή στην ανιψιά της. Κι η αγαπημένη της ανιψιά, φοιτήτρια πια, σαΐνι στα μαθηματικά, ενθουσιασμένη από τα ρούχα που της χάρισε η θεία, αφιερώνει ένα απόγευμα την εβδομάδα για να κάνει ιδιαίτερα στη μικρή της ξαδέλφη, κόρη της θείας, που δυσκολεύεται στο γυμνάσια. Η δε καλύτερή της φίλη, που έχει καταϋποχρεωθεί από τις σούπερ κασμιρένιες μπλούζες που της χάρισε, της προσφέρει ως αντίδωρο μερικά ζευγάρια γόβες σε αρίστη κατάσταση που αδυνατεί η ίδια να φορέσει, διότι το ουρικό οξύ είναι ανεβασμένο -ου γαρ μόνον…- και «γεννάει» επώδυνους κάλους στα πόδια. 

ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΝΕΑ ανταλλακτική οικονομία μπορεί να πάρει άπειρες μορφές, να περιλάβει χιλιάδες είδη και αγαθά, ακόμη κι εκείνα η πονηρή οικολογία τα στέλνει πριν την ώρα της στην ανακύκλωση για να απορροφηθούν οι νέες σειρές προϊόντων που ο κύκλος ζωής τους όλο και μικραίνει για να στηρίξει την αειφορία πωλήσεων και κερδών των πολυεθνικών. Μπορεί να περιλάβει υπηρεσίες και δεξιότητες των ανθρώπων – «θα σου δωρίσω ένα service στο αυτοκίνητο», «κι εγώ θα στο ανταποδώσω κρατώντας τα λογιστικά σου βιβλία», «θα σου βάψω το σπίτι», «θα κάνω αγγλικά στο παιδί σου»… Κι έτσι η τρόικα, η κυβέρνηση Παπαδήμου ή όποια τη διαδεχθεί μπορούν να μετρούν πανικόβλητες τις αποτυχίες των δημοσιονομικών τους στόχων, να αντικρίζουν με τρόμο την ύφεση να αναρριχάται σε διψήφια νούμερα και ν’ απορούν πώς είναι η δυνατό η κοινωνία να επιβιώνει, γιατί δεν έχουν λιμοκτονήσει οι συνταξιούχοι, γιατί δεν έχουν αυτοκτονήσει οι μισθωτοί, γιατί δεν έχουν μεταναστεύσει οι άνεργοι, γιατί επιμένουν να ζουν και ν’ αντιστέκονται και με την παραοικονομία του δώρου και της ανταλλαγής, εκπέμποντας ένα ευδιάκριτο μήνυμα, πως υπάρχει ζωή πέρα από το ευρώ, την Ε.Ε., την υποταγή στους πιστωτές, το PSI, πως η κοινωνία μπορεί να οργανώσει την επιβίωσή της και πως το μόνο παράταιρο πράγμα είναι αυτή η εξουσία που μένει κολλημένη να μετρά δείκτες, εικονικό χρήμα, πλασματικά χρέη, αναπτυξιακές επιδόσεις, αδιάφορη για την κατάσταση των ανθρώπων, μα τρομοκρατημένη από την κραυγή τους: «Δεν θα πεθάνουμε, κουφάλες! Κακά Χριστούγεννα και δυστυχισμένος ο καινούργιος χρόνος σας. Και τελευταίος!»

ΚΙΜΠΙ

Απογραφή Ονείρων

Gerard van Honthorst: Η Προσκύνηση των Ποιμένων (1622)

Φρυαττόμενος ο Παπα-ηρώδη-μος, το πραιτωριανό κανίς του Αυτοκράτορα, ανεμίζει τη σπάθα. Απέγραψε τη σοδειά -μπαχτσίσι στους σουλτάνους του- και τη βρήκε λειψή. Οι στόκοι αστόχησαν, τα χασαπομάχαιρα δεν φτάσαν στο κόκκαλο των θυμάτων του. Μαίνονται και οι ηρωδιάδες του και ζητάνε κεφάλια. Και δεν φτάνει που απαγόρευσαν τη γή της επαγγελίας για δις δυστυχισμένους της γής, δεν φτάνει που τους άρπαξαν και τη μικρή τους φάτνη, τώρα τους εξοβελίζουν και από τα παγκάκια των αστέγων. Για νάλθει ο Santa Klaus της Coca-Ola να στήσει λαμπιονέρικα το σόου τους.

Σόου συμπόνειας, σόου φιλανθρωπίας, σαν αυτά τα μοναδικά γκαλά αγάπης της κυρά Ελπίδας Βαρδινογιάννη. Να συγκινηθούν οι έχοντες, να εισρρεύσουν οι πεινώντες και διψώντες όχι για γή και ύδωρ, αλλά για δικαιοσύνην. Αυτή που κάποιαν ημέρα θα τους πάρει τα κεφάλια. Σόου με δώδεκα κάμερες λάϊβ να παίρνουν από κάθε οπτική γωνία τα πεταρίσματα της συγκίνησης και τα φτερουγίσματα της φιλανθρωπίας τους.
Τέτοια βλέπει και ο κυρ Μπενιζέλος και του ανεβαίνουν τα δάκρυα, μέσα από τα παχύ του έντερο και μέχρι λίγο πάνω από το ευτραφές του στέρνο. Δάκρυα, με γεύσεις από χαβιάρι και εσάνς από συμπόνοια. Και άψε-σβήσε χαρίζει χαράτσια από τα παράθυρα της ελεημοσύνης των νταβάδων του. Σε οικογένειες από 16 παιδιά και πάνω, με στέγη έως 50 τετραγωνικά και τιμή ζώνης ίσης με μιας στάνης εμβαδού 18 προβάτων. Όχι, το ευτραφές δουλικό των αγορών δεν θα τους πάρει, τουλάχιστον για φέτος, το κεφάλι με το χαρατσόσπαθο. Τους έχει πάρει τα χέρια με την ανεργία, τα πόδια με την πείνα, τα λογικά με την παραφροσύνη του(ς).

Από τα χρόνια που βρέθηκε ο άνθρωπος πάνω στη γή το ίδιο κυνηγητό: πότε για μια γή επαγγελίας, πότε για μια φάτνη, πότε για ένα παγκάκι να κουρνιάσει. Και πάντα ένας Ηρώδης στο ξωπίσω τους. Μα πάντα ένας Χριστός, οι Μάγοι, οι Ποιμένες. Να κηρύττει στις επηρμένες οφρύες φαρισσαίων, σε μυαλά αιμοσταγών χασάπηδων της ανθρωπότητας. Και όπου βγεί το κυνηγητό: στην Αίγυπτο, ξανά πίσω, στην Εσπερία, ξανά πίσω. Τσουβαλιασμένοι, όσοι επιζήσουν από τα μαχαίρια των κάθε υφής χρυσαυγιτών, τα συρματοπλέγματα των Παπουτσήδων, τα ναρκοπέδια του Ρίο Γκράντε, τις σαπιόβαρκες των δουλεμπόρων.

Θάρθει ο Αη Βασίλης 'φέτος; Για να φέρει όνειρα σε παιδιά και μεγάλους, σαν αυτά που κάποτε βλέπαμε. Πριν οι χρωματιστές οθόνες καρφωθούν στα μάτια μας, πριν οι Ντόλυ πέσουν στην αγκαλιά μας, πριν τα μεταλλαγμένα καταλάβουν το σώμα μας, πριν οι Ράμπο βεβηλώσουν τις ψυχές μας. Θάρθει! Σε όσους εξαγνίστηκαν στις στοές της κόλασης και σαν τον θείο Δάντη, θρονιάστηκαν δίπλα σε αγίους, μάρτυρες και ήρωες. Να κοιτάνε κατά την κόλαση τους προδότες της ιστορίας να φουρκίζονται στα καζάνια της. Όνειρα με Ακρίτες και Ερωτόκριτους, Ρωμαίους και Ιουλιέτες, φάτνες και Μάγους, Νεράϊδες και καλακάγαθους φαύνους να διώχνουν τους λύκους από τα πρόβατα. Όνειρα που θα θρέψουν και θα θωπεύσουν τα σώματα, θα θεριέψουν τις ψυχές.

Τί ήλθαμε να κάνουμε εδώ, σε τούτη τη γή; Με πόσο αίμα πρέπει να ποτισθεί για να ανθίσει ολάκερη; Πόσοι ήρωες πρέπει να σταυρωθούν για να καρπίσει και για τους πεινασμένους, να χαμογελάσει στους κατατρεγμένους;  Για πόσο ακόμη θα μας χρεώνουν το κλάμα της γέννας μας; Ερωτήματα-κραυγές στο θεό ενός εκάστου, παραγγελιές σε αυτιά αγγέλων-πρεσβευτών του. Έτσι, θάρθει ο Αη Βασίλης κι 'φέτος. Όπως έρχεται χιλιάδες χρόνια τώρα, τρυπώνει αθόρυβα μέσα στα σπίτια μας, αφήνοντας σαν δώρα τα τυλιγμένα σε αέρινο μετάξι όνειρά μας.

Θα μου λείψετε για λίγες μέρες μόνο. Εκεί δεν έχει ίντερνετ, μόνο φάτνες, μάγους και ποιμένες. Καλά Χριστούγεννα, Καλά σας όνειρα !

και για το τέλος να σας πώ και τούτο:

Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. 

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. 

Μου 'δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. 

«Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία». 

Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ. 

Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες 

και δε θα 'χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό. 

Ο Αδελφός Ιησούς (Τάσος Λειβαδίτης)

Βαβυλώνα, Ρώμη, Βρυξέλλες (αναδημοσίευση)

Από τον εξαίρετο κύριο ΚΙΜΠΙ

http://kibi-blog.blogspot.com 

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή την 10/12/2011

Ο τρόπος που συμπεριφέρονται η Μέρκελ, ο Σαρκοζί κι όσοι τους ακολουθούν πιστά στην εγκαθίδρυση της σιδηράς αυτοκρατορίας της Πίστης (της τραπεζικής, φυσικά) στην Ευρώπη δεν είναι απλά καταστροφικός. Είναι και αυτοκαταστροφικός. Χαρακτηρίζεται από έλλειψη μιας στοιχειώδους αίσθησης της Ιστορίας. Παρ’ ότι ο αιώνας στον οποίο γεννήθηκαν και ξεκίνησαν την πολιτική τους καριέρα δίνει τα οδυνηρά παραδείγματα δύο παγκόσμιων πολέμων, με το διάλειμμα ενός ολέθριου κραχ και με παρονομαστή τον ίδιο: το χρέος. 

Η Ιστορία προσφέρει, βέβαια, πολύ περισσότερα παραδείγματα ολέθριας ή σωτήριας διαχείρισης του δημόσιου ή ιδιωτικού χρέους. Από μια άποψη, ολόκληρη η Ιστορία της ανθρωπότητας μπορεί να διαβαστεί κι ακριβώς έτσι: σαν μια Ιστορία του χρέους, από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας.  Διάβασα μια εξαιρετικά διαφωτιστική προσέγγιση για το πώς η διαχείριση του χρέους και ο τρόπος που αυτή επηρέαζε τη σχέση οικονομίας και πολιτικής κατέληξε να καταστρέφει ή να διασώζει κράτη και αυτοκρατορίες στο πέρασμα των χιλιετιών. Ο Michael Hudson, καθηγητής Οικονομικής Έρευνας στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι, εξετάζει υπό αυτό το πρίσμα τη μοίρα της Βαβυλώνας, της Αιγύπτου, της Αθήνας, της Ρώμης, των βασιλείων του Μεσαίωνα και των δημοκρατιών νεότερων χρόνων. Ξεκινώντας από τον Αριστοτέλη και την ανάλυσή του για την εναλλαγή αριστοκρατίας, ολιγαρχίας, δημοκρατίας και τυραννίας στο πέρασμα του χρόνου, θέτει στο επίκεντρο τον πολιτικό και κοινωνικό ρόλο που έπαιξε στην εξέλιξη των πολιτευμάτων η αυτονόμηση της τάξης των πιστωτών. 

Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Από τα προϊστορικά χρόνια οι υπήκοοι των αρχέγονων κρατών είχαν δύο επιλογές για να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής: ή να ξεπληρώσουν μέχρι κεραίας το χρέος τους στους πιστωτές τους, χρέος σε είδος ή σε χρήμα, ή να γίνουν δούλοι τους. Αν ο πόλεμος ήταν η μία πηγή αυτής της φθηνής «πρώτης ύλης», των δούλων, το χρέος ήταν η δεύτερη. Συχνά, μάλιστα, υπήρχε μια συνέργεια ανάμεσα στις δύο «πηγές», μια κι οι πιστωτές ήταν και χρηματοδότες των πολέμων. Όταν η δουλεία των υπερχρεωμένων υπηκόων έφτανε στα όρια συναγερμού για το κράτος, οι πιο διορατικοί ηγέτες έκαναν το αποφασιστικό βήμα: διέγραφαν τα χρέη, αγροτικά κυρίως, των υπηκόων τους. Το έκανε ο Χαμουραμπί στη Βαβυλώνα 3.700 χρόνια πριν, το έκαναν αρκετοί φαραώ στην Αίγυπτο, το έκανε κι ο Σόλων στην Αθήνα, που έδωσε το πιο λαμπερό ιστορικό παράδειγμα σεισάχθειας, το οποίο κατά κάποιο τρόπο αποτελεί και ιδρυτική πράξη της αθηναϊκής δημοκρατίας. Η αποδυνάμωση της τάξης των πιστωτών, των ραντιέρηδων της αρχαίας Αθήνας, είναι ο προπομπός των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων που ακολούθησαν. Και μαζί αφετηρία της εντυπωσιακής οικονομικής άνθησης της Αθήνας, που την κατέστησε ιμπεριαλιστική δύναμη του γνωστού τότε κόσμου. 

Τα κίνητρα των ηγετών που διέγραφαν τα χρέη των υπηκόων τους δεν ήταν φυσικά ανιδιοτελή. Τα βασίλεια των οποίων ηγούντο ήταν σε διαρκείς πολέμους. Ο πόλεμος και η εδαφική επέκταση ήταν ίσως το κυριότερο μέσο επιβίωσης, απόκτησης νέων αγορών και αύξησης των πλουτοπαραγωγικών πόρων τους. Και πόλεμος χωρίς στρατιώτες, πολίτες ελεύθερους από τη δουλεία στους πιστωτές τους, ήταν αδύνατος. Τι να υπερασπίσουν οι στρατιώτες-αγρότες αν είναι αποστερημένοι από τη γη τους και τελικά από το ίδιο τους το σώμα; 

Ίσως, πάντως, το κορυφαίο παράδειγμα των αρχαίων χρόνων είναι η αργόσυρτη κατάρρευση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ακριβώς υπό την πίεση του χρέους και της διαρκώς αυξανόμενης επιρροής της τάξης των πιστωτών, των πατρικίων, στη δημοκρατία. Είναι γνωστό το φρικτό τέλος των Γράκχων στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν τους φτωχούς Ρωμαίους αγρότες από την αρπάγη των πιστωτών τους. Η εξόντωσή τους εγκαινίασε μια μακρά σειρά εμφυλίων πολέμων που κατέληξαν στην πολιτική αποδυνάμωση των φτωχών, στην υποδούλωση λόγω χρεών τουλάχιστον του ενός τετάρτου του πληθυσμού της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, στην υπερχρέωση του ίδιου του κράτους στους πιστωτές για τη χρηματοδότηση διαρκών πολέμων για τη διατήρηση της συνοχής του αποσυντιθέμενου ρωμαϊκού imperium και, τελικά, στην κατάρρευση της απογυμνωμένης από χρήματα αυτοκρατορίας τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Αυτό ήταν και η απαρχή της οικονομικής και παραγωγικής παρακμής της Δύσης που ακολούθησε κατά τον Μεσαίωνα. 

Σε μιαν αναλογία αυτό συμβαίνει και σήμερα. Η διολίσθηση της ρωμαϊκής δημοκρατίας στην ολιγαρχία, μέσω της αυξημένης πολιτικής επιρροής των πιστωτών, βρίσκει την αντιστοιχία της στην πεμπτουσία των πολιτικών που ακολουθούν με αποκλίσεις οι ΗΠΑ και πολύ περισσότερο, με δογματική εμμονή, η ηγεσία της Ευρωζώνης. Η αμερικανική ηγεσία, από την αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, έχει διαθέσει στις τράπεζες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το ιλιγγιώδες ποσό των 16 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, θέτοντας υπό τραπεζική ομηρία όλες τις πολιτικές του αμερικανικού κράτους. Το οποίο δεν διατρέχεται μεν από πληθωριστικά ταμπού, αλλά στην πραγματικότητα έχει εκχωρήσει στις τράπεζες το δικαίωμα να τυπώνουν και να πλημμυρίζουν τον πλανήτη με πληθωριστικά δολάρια. 

Με μια διαφοροποιημένη, αντιπληθωριστική εκ πρώτης όψεως, πολιτική η ευρωπαϊκή ηγεσία εμπνέεται από το ίδιο σύμβολο πίστης: «σώστε τις τράπεζες». Μέρκελ και Σαρκοζί, υπερασπίζοντας την «ανεξαρτησία» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως πεμπτουσία της «ευρωπαϊκής δημοκρατίας», ουσιαστικά διακηρύσσουν την παραίτηση της πολιτικής εξουσίας από το δικαίωμα να δημιουργεί χρήμα και πίστωση υπέρ της ανάπτυξης. Αυτή η εξουσία εκχωρείται στις τράπεζες που μπορούν να διεκδικήσουν ως άλλοι Σάιλοκ την πληρωμή τους για το δημόσιο χρέος όχι μόνο σε χρήμα, αλλά και σε είδος. Σε δημόσια περιουσιακά στοιχεία, σε δικαιώματα εκμετάλλευσης εθνικών πόρων, σε αποκλειστική προτεραιότητα σε κάθε μικρό ή μεγάλο πλεόνασμα που δημιουργεί μια οικονομία. Η μόνη «σεισάχθεια» που υπερασπίζεται με πάθος η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι η διαγραφή των τραπεζικών χρεών. Αυτών που πληρώθηκαν με 1,6 τρισ. ευρώ από την αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης και θα συμπληρωθούν μ’ άλλα τόσα μέσω του προγράμματος ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών, αυτών που από ιδιωτικά χρέη των ίδιων των τραπεζών έγιναν δημόσια χρέη των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Αυτή η συνδιαχείριση της εξουσίας με το χρηματοπιστωτικό λόμπι βρίσκει την έκφρασή της και στη διθυραμβική προβολή της πολιτικής αποτελεσματικότητας των «τεχνοκρατών» – αυτή είναι η νέα, κωδική ονομασία για τους πληρεξουσίους των πιστωτών. Κι αυτή αποτελεί την πιο σύγχρονη εκδοχή της κατά Αριστοτέλη διολίσθησης από τη δημοκρατία στην ολιγαρχία μέσω του χρέους.

Αυτό δεν είναι απλά ένα λάθος. Είναι μια εγκληματική επιλογή, μια βαθύτατα ταξική επιλογή που δεν έχει στόχο την επιστροφή σε έναν «ενάρετο κύκλο», όπως ευαγγελίζονται οι Μερκοζί. Θέτοντας ως απόλυτο στόχο τον αποπληθωρισμό του χρέους με τους όρους των πιστωτών, επιλέγουν να στραγγαλίσουν τις οικονομίες. Τις εγκλωβίζουν στον αποκλειστικό προορισμό να πληρωθεί μέχρι και το τελευταίο σεντ που έχουν εγγεγραμμένο ως χρέος οι τράπεζες στα βιβλία τους. Αυτό υποδηλώνει η μονότονη επανάληψη της διακήρυξης ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη και τελευταία εξαίρεση, ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ήταν μια αναπόφευκτη αλλά μοναδική απόκλιση, ενδεχομένως κι ένα λάθος, όπως ξέφυγε από το στόμα του Γάλλου πρωθυπουργού Φρανσουά Φιγιόν, ο οποίος έστειλε με μια κουβέντα στη φισκαρισμένη χωματερή των ευρωπαϊκών συνόδων και τις αποφάσεις του Ιουλίου και του Οκτωβρίου. 

Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της εμμονής στη μέχρι σεντ εξόφληση των τοκογλυφικών δανείων στους πιστωτές; Ακόμη κι αν η Ευρωζώνη αποφύγει τη διάλυση, τη διάσπαση ή τον ακρωτηριασμό των ασθενέστερων μελών της, η δέσμευση κάθε παραγωγικής ικμάδας στην εξυπηρέτηση του χρέους θα καταστήσει το χρέος ακόμη πιο ανεξόφλητο. Αυτός είναι ο πραγματικός «δρόμος προς τη δουλεία» – στον αντίποδα της άλλης «δουλείας» που απεχθανόταν ο πατέρας του οικονομικού φιλελευθερισμού Φρίντριχ φον Χάγιεκ. Ο δρόμος προς τη δουλεία του χρέους. Η κατάληξή του, πέρα από την υποδούλωση των κοινωνιών στο κυνήγι μιας φενάκης, είναι η οικονομική παρακμή και κατάρρευση. Οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο, το Παρίσι δεν θα αποφύγουν την τύχη της Ρώμης. Εκτός κι αν εμφανιστεί ένας Χαμουραμπί, ένας Σόλωνας και καταλάβει πως τα χρέη που δεν είναι δυνατό να εξοφληθούν απλούστατα δεν εξοφλούνται. Εκτός κι αν εμφανιστούν κάποιοι αδελφοί Γράκχοι και δεν έχουν κατάληξη να βρεθούν σφαγμένοι στον Τίβερη, στον Σηκουάνα, στον Ρήνο. Ή στον Κηφισό…

οι υπογραμμίσεις έγιναν από μένα

Ζητείται σεναριογράφος

Τις τελευταίες μέρες με πολιορκούν οι γύφτισες να μου πούν τη μοίρα μου. Δύσπιστος στις προφητείες τους και συνάμα τσιγγούνης ένεκεν μνημονίου διστάζω. Άλλωστε οι προφητείες τους ακολουθούν έναν κανόνα: Όσο με πιο λίγα τις ασημώνεις τόσο πιο μαύρες είναι. Σαν τον Μπένυ δηλαδή: Όσο πιο λίγα του δίνουμε, τόσο με πιο πολλούς κεραυνούς μας απειλεί. Έτσι αποφάσισα να στηριχθώ στις δικές σας δυνάμεις και να σας ζητήσω δaνεικά. Δανεικές προβλέψεις εννοώ, γραπτές κατά προτίμηση.

Να μου πείτε δηλαδή πότε -και όχι αν-επιστρέφουμε στη δραχμή, αν θα ξαναγίνουν εκλογές, αν θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα το 3ο εξάμηνο του 2033, πόσο θα κοστίζει ένα τέταρτο ζάχαρι το 2012, πόσους κατοίκους θα έχει η πλατεία Κλαυθμώνος αύριο βράδυ, πόσους το βράδυ της πρωτοχρονιάς, πόσα χιλιόμετρα σχοινιού θα εισαχθούν το πρώτο δίμηνο του 2012.. Δεν σας βάζω δύσκολα έ ; Είδατε δεν ρωτάω πόσο θα πάρει το ΠΑΣΟΚ και τ' άλλα κόμματα στις δημοσκοπήσεις του Mega γιατί μπορώ αυτό να το προβλέψω: κόμματα δεν θα υπάρχουν.

Από την άλλη με όσο μυαλό μου έμεινε σκέφτομαι μήπως είμαι τύπος απαίσιος ως προς τη δόξα; Σκέφτομαι, γιατί ο Αντωνάκης επιμένει ότι θα γίνει πρωθυπουργός ; Η βεβαιότητα του ότι θα γίνουν εκλογές στις 19 Φλεβάρη με κλονίζει. Βέβαια από την άλλη θυμάμαι το πόσες από τις βεβαιότητες του Αντώνη τις πήρε το ποτάμι. Από τότε που έκλεισε τον κύκλο της μεταπολίτευσης, το 1992, σαν τον Φουκουγιάμα που τελείωσε την ιστορία, ο κύκλος ξανάνοιξε πέντε-έξι φορές και άλλες τόσες ο Αντώνης σφάλισε την κλειδαριά.

Με ανησυχεί και η υγεία του Μπένυ μας. Δήλωσε εξουθενωμένος, αλλά μάλλον κάτι άλλο μας κρύβει. Δεν φαντάζομαι να εννοεί ότι θα μας φύγει πριν βουλιάξει τη βάρκα. Είναι και αυτοί οι μετανάστες που μας εγκαταλείπουν κατά εκατοντάδες την ημέρα. Και αυτό με ανησυχεί γιατί οι μετανάστες είναι σαν τα πουλιά, τις γάτες, τα φίδια, γενικώς έχουν μέσα τους το ζοώδες ένστικτο αναλλοίωτο και μπορούν και προβλέπουν καλύτερα από εμάς τους εκπολιτισμένους με τα νάματα των Ρουβά, Μενεγάκη, Πρετεντέρη, Καψή, Κώνστα κ.α. πνευματικών μας ταγών. Από την άλλη άκουσα την Σκορδέλη τη χρυσαυγίτισα πού δήλωνε στις κάμερες ότι οι μετανάστες φεύγουν για να γιορτάσουν το ραμαζάνι στα νησιά Φίτζι. Τί να πρωτοπιστέψω ;

Μετά, παρατήρησα ότι τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια δεν άναψαν φέτος στα μπαλκόνια. Σημάδι ότι έπεσε φτώχεια, κατάθλιψη, τσιγγουνιά ή όπως θέλετε πέστε το. Ακούω όμως  τον Μπάμπη Παπαδημητρίου να αναλύει το θέμα και να λέει πως φταίνε οι λιακάδες που σάρωσαν τη λαμπιονίστικη διάθεση αλλά και το ξεχείλισμα των βόθρων  στη πόλη Τσινκουασένγκ της Κίνας όπου παράγονται αυτά τα μπιχλιμπίδια και έτσι οι Αθηναίοι ξέμειναν από λαμπιόνια και άλλα συναφή.

Ό,τι βλέπουν τα μάτια μου το διαψεύδουν τα αυτιά μου. Και αν ποτέ συμφωνήσουν αυτά τα δύο, έρχεται το λιγοστό μυαλό μου και ανατρέπει τα συμπεράσματα. Επομένως μόνη μου ελπίδα είστε εσείς. Βάλτε τα δυνατά σας και κάντε με πιο σοφό. Να μάθω τελικά: Να μείνω ή να φύγω από Ελλάδα; Να στοκάρω αλεύρι και φασόλια ή να βάλω πετρέλαιο ; Να αγοράσω την Πανάθα ή να επενδύσω σε δομημένα; Να αγκαζάρω παγκάκι στην Κλαυθμώνος ή να κλείσω σουίτα στον Κορυδαλλό;

Όχι, δεν θα δεχθώ προτάσεις από όσους δεν έχετε ακόμη λίπος...καθότι ασήμωμα γιοκ.

Thank you in Advance, που λέει κι' ο Giorgos.

Οι Osttruppen* του Τέταρτου Ράϊχ

Henri de Toulouse-Lautrec: Au Salon de la Rue des Moulins

Οι μικρές στιγμές της ιστορίας συνήθως χάνονται, οι πρωταγωνιστές τους εξαφανίζονται από τη γραπτά της, άλλοτε από υπέρμετρο ζήλο, άλλοτε από αδιαφορία των ιστορικών. Υπάρχουν όμως και κάποιες περιπτώσεις που η ιστορία θα έπρεπε να είναι πιο γενναιόδωρη μαζί τους.

Ποιός άραγε γνωρίζει ή θυμάται τον Ευγένιο Βαρλώ, τον Νικολά Απολλώ, τον Πιέρ Σιόρενσεν, τον Ανρί Φενέ; Η εξαφάνισή τους από το χάρτη της ιστορίας και τις μνήμες της αφήγησης δεν μπορεί να είναι τυχαία. Τα αφοσιωμένα παιδιά του Αδόλφου, αυτοί οι μικροί πρωταγωνιστές της βαρβαρότητας, διεθνείς λεγεωνάριοι του φασισμού, έλαμψαν για την αμετάκλητη, έως το τέλος της ζωής τους, πίστη τους στον Χίτλερ, υπεράσπισαν μέχρι θανάτου το Ραϊχστανγκ, τη στιγμή μάλιστα που οι πύργοι του καθεστώτος πρόδιδαν τον μεγάλο Αδόλφο, όπως ο Γκαίρινγκ και ο Χίμλερ.

Αυτοί ανάμεσα σε μερικές χιλιάδες τυφλωμένους μέχρι τέλους υπερασπιστές του ναζισμού δεν ήταν μόνο Γερμανοί. Ήταν και Γάλλοι, Δανοί, Βέλγοι, Ολανδοί, Νορβηγοί, Σουηδοί, Φινλανδοί, Ούγγροι, Λεττονοί, Ισπανοί, εθελοντές των περίφημων μεραρχιών Καρλομάγνου, Νόρτλαντ, Αθούλ, και άλλων. Στο μέτωπο του πολέμου, διεκδίκησαν τα παράσημα των ναζί, τις στολές των SS, την αιώνια καταξίωση στο πάνθεο των ηρώων του τρίτου Ράϊχ. Στα μετόπισθεν, εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι σε ρόλο ρουφιάνου-καταδότη, πεμπτοφαλαγγίτη, φίλιου των κατοχικών δυνάμεων σε κάθε χώρα, σε κάθε γωνιά της γής. Ξωπίσω τους και οι εθελοτυφλούντες μπροστά στο ναζιστικό αρμαγεδώνα έβλεπαν στον ναζισμό τον σωτήρα τους από τον κόκκινο κίνδυνο, υιοθετώντας την πολιτική του κατευνασμού.

Οι παντός σκοπού και εθνικότητας Osttruppen αυτόκλητοι υπερασπιστές του χιτλερικού οράματος, βρέθηκαν στις 2 Μαϊου του 1945 περικυκλωμένοι από τις μεραρχίες του Ζούκοφ και του Κόνιεφ, υπερασπιζόμενοι την πρωτεύουσα του ναζισμού από τις ορδές των Μογγόλων. Και όταν τα τανκς του Ζούκοφ έφθασαν μπροστά από το ΡαΪχστανγκ όλοι αυτοί προσδοκούσαν έναν από μηχανής θεό, τους Άγγλους ή τους Αμερικάνους να τους σώσουν από τους κόκκινους. Όλοι, πλην ελαχίστων, αυτών που έπεσαν για την "τιμή και τη δόξα" του ναζισμού. Αυτών που δεν γνώριζαν: Το Βερολίνο και ο κόσμος είχε πια μοιραστεί λίγους μήνες πριν. 

Το τέλος του ναζισμού θα ξανάβαζε στον ίσιο δρόμο τον καπιταλισμό, αλλά για λίγες δεκαετίες μόνο. Έναν καπιταλισμό με κοινωνικό πρόσωπο, που θα παρέτεινε την κυριαρχία του έναντι κάποιων ανταλλαγμάτων στις κοινωνίες. Σαν αντίβαρο και πάλι στον εξ' ανατολών άνεμο. Η τερατογένεση του φασισμού και του ναζισμού ερμηνεύθηκε σαν μια παρεκτροπή, μια στροφή της ιστορίας που υπαγορεύτηκε από την εθνική ταπείνωση της συνθήκης των Βερσαλλιών. Από την ερμηνεία απεκρύβη ότι αυτή η παρεκτροπή όπως και πολλές άλλες καθοδηγήθηκε και εκτελέσθηκε από το Γερμανικό κεφάλαιο της εποχής, τους λεγόμενους Γιούνγκερς που αναζητούσαν ζωτικό χώρο, ασφυκτιώντας στην περικύκλωση από τους ανταγωνιστές τους στην υπόλοιπη γηραιά Ήπειρο και Αμερική.

Ακολούθησε η κάθαρση όσων δεν ήσαν χρήσιμοι στη νέα τάξη πραγμάτων. Αυτοί ήταν λίγοι, ελάχιστοι. Οι περισσότεροι έδωσαν το παρόν στη συνέχεια της ιστορίας, παρέχοντας τις υπηρεσίες τους σε νέα αφεντικά, απολαμβάνοντας λαμπρές θέσεις και αξιώματα. Ειδικά στην Ελλάδα όπου μετέπειτα τιμήθηκαν και με το βραβείο Καρλομάγνου, ή στελέχωσαν τις κυβερνήσεις του εμφυλίου και μετά, ή ελεήθηκαν ως ορφανά κομμουνιστικών θηριωδιών ή αξιώθηκαν μιας λαμπρής καριέρας -ως κόρες της περιβόητης Δοξούλας- στα ιερατεία του ΔΝΤ, ως φερέλπιδες γυιοί στα γρανάζια της Ζήμενς. Κοντά στους ελάχιστους της κάθαρσης την πλήρωσαν και οι πόρνες του Παρισσιού που παρείχαν τις υπηρεσίες τους στον στρατό κατοχής. Κουρεμένες και γυμνές στα βουλεβάρτα του Παρισσιού διεσύροντο ως το μέγα μίασμα της κατοχικής Γαλλίας. Θυσία εξαγνισμού για την απαλλαγή της πολιτικής τάξης της Γαλλίας και όλης της Ευρώπης από τις φιλοναζιστικό της φλερτ. Όπως ακριβώς η ηρωϊδα Χάνα της ταινίας  του Στήβεν Ντάλντρι Σφραγισμένα Χείλη που με τον εξοστρακισμό της απήλλαξε τους στυλοβάτες της μεγάλης Γερμανίας του Χίτλερ Herman Josef Abs, Friedrich Flick, Gustav Krupp, Hugo Boss, Γκίντερ Κουάντ (BMW), κ.α.

Σήμερα η νεκρανάσταση του τρίτου Ράϊχ έχει τους ίδιους χορηγούς, την αμέριστη υποστήριξη των αγορών, των κεφαλαίων της Citibank, της Goldman Sachs ή της Deutsche Bundesbank. Η Γερμανική επέλαση με την κατανόηση και σύμπραξη των διεθνών αγορών, υποστηρίζεται από νέα όπλα. Τα όπλα των χρεών των χωρών επιρροής της, τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης, το εμπορικό της πλεόνασμα, το πλεόνασμα λήθης των λαών και το πλεόνασμα κοινωνικής αποδόμησης σημαντικών στρωμάτων πληθυσμών. Στηριγμένη στα δόγματα της σχολής του Σικάγου, επιβάλλει τα υβρίδια-ανδρείκελά της στις εκτελεστικές, δικαστικές, νομοθετικές και δημοσιογραφικές ελίτ των υπό κατοχή χωρών. Απόγονοι του ναζιστικού συρφετού οι σύγχρονοι Osttruppen: δοτά κόμματα, πρόεδροι δημοκρατιών, πρωθυπουργοί και υπουργοί, θεσμικά εξαμβλώματα-υποκατάστατα των θεσμών της  δημοκρατίας, δημοσιογράφοι και εν γένει όσοι πρόθυμοι για να στηθεί η μηχανισμός της νέας εξουσίας των αγορών. 

Δείτε το παράδειγμα της Ιταλίας ή της χώρας μας. Όλες οι καίριες θέσεις εξουσίας και ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών διενεμήθησαν στους πεφωτισμένους από τα δόγματα της σχολής του Φρήντμαν, που απέκτησαν την πιστοποίηση της Goldman Sachs, που έτυχαν της χειροτονίας των αγορών. Μακρύς ο κατάλογος των επί συμβάσει έργου με βάση το δίκαιο των αγορών ημετέρων μισθοφόρων: Illuminati πρωθυπουργός, υπουργοί σε καίρια πόστα, γενικοί και ειδικοί γραμματείς, πρόεδροι οργανισμών ξεπουλήματος, διοικητές τραπεζών, ειδικοί σύμβουλοι, opinion makers τοποθετημένοι σε κάθε μέσο ενημέρωσης, οικονομικοί τρομοκράτες, στρατιές παραχαρακτών της πραγματκότητας, βουλευτές και αρχηγοί κομμάτων, επιχειρηματίες σαν άλλοι σύγχρονοι Γιούνγκερς, που στις νέες ισορροπίες αναζητούν το ζωτικό κέρδος τους, κάτι που οι αναστολές του Κεϋνσιανισμού της μεταπολιτευτικής Ελλάδας καθιστούσαν αμφίβολο.

Αυτή η σύναξη προδοτών, άπληστων κερδοσκόπων και αδίστακτων εκτελεστών οφείλει να φέρει σε πέρας ένα έργο, να εκπληρώσει μια αποστολή. Να ανοίξει τα σύνορα, να ρίξει τα τείχη, να ισοπεδώσει τα αναχώματα μιας κοινωνίας, να κάμψει με κάθε μέσο τις αντιστάσεις για να περάσουν τα τανκς των αγορών, των νέων ιδιοκτητών της χώρας. Αυτός ο συρφετός με τους προθύμους συνοδοιπόρους τους, κραδαίνοντας ρόπαλα και σημαίες της νέας  Großdeutsches Reich*** θέλει να βυθίσει τη χώρα σε μια νέα κατοχή σε ένα νέο μεσαίωνα χωρίς δημοκρατία, χωρίς δικαιώματα, χωρίς κοινωνία και εν τέλει γιατί όχι και χωρίς ανθρώπους. Θέλει να μετατρέψει τον πληθυσμό της σε ένα κοπάδι ζόμπι, σταυλιζόμενο σε σύγχρονα Μπούχενβαλντ. Όσοι επιζήσουν θα επιζήσουν μόνο σαν δούλοι, λάφυρα κατακτητών, αμίσθωτοι εργάτες της Großdeutsches Reich. Με νόμους και πολιτικές ολοκαυτώματος προωθείται ένα νέο Action T4 (πρόγραμμα ευθανασίας), μια τελική λύση για αυτούς που είναι είτε ανίκανοι, είτε μη πειθαρχούντες, είτε τέλος περιττοί. Η Anschluss**** πρέπει να ολοκληρωθεί.

Οι διεκπεραιωτές αυτού του Ολοκαυτώματος, δοτοί πρωθυπουργοί τύπου Μόντι και Παπαδήμου, στηριγμένοι από νοθευμένες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, υλοποιούν τα οράματα των αγορών με νόμους και αποφάσεις κόντρα και σε αυτό το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, καταστρατηγώντας και αυτό ακόμη το σύνταγμα που λίγες δεκαετίες πριν είχαν ψηφίσει. Και όπου οι νόμοι δεν επαρκούν, όπου οι πολιτικές αλχημείες χρεωκοπούν, όπου το καρότο είναι είδος απεχθές ή δυσεύρετο, πίπτει η ράβδος των σύγχρονων ταγμάτων εφόδου. Η δικτατορία και ο εκφασισμός δεν θα είναι προνόμιο μιας ή δύο χωρών της Ηπείρου μας, αλλά κύρια και αναγκαία επιλογή της εξουσίας των αγορών. Ως αγοραίοι λεγεωνάριοι των τραπεζιτών, ως άλλοι απόστολοι των κηρυγμάτων του Γκαίμπελς, προσπαθούν να προσδώσουν στην αποστολή τους ιδεολογικό περιεχόμενο. Στο ζωτικό για τις αγορές χώρο της Μέσης Ανατολής κηρύσσεται ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, στην Γηραιά Ήπειρο ο πόλεμος κατά του εξτρεμισμού, στην Ελλάδα ο κύριος Καρατζαφέρης κρούει τον κώδωνα του κομμουνιστικού κινδύνου. Δείγμα πανικού για το επερχόμενο, κατάδυση στα άδυτα του παρελθόντος του, αναβάπτιση στα νάματα των προγόνων του. 

Ποιοί από τους σύγχρονους Osttruppen νάναι άραγε οι Βαρλώ, Απολλώ, Σιόρενσεν, Φενέ και ποιοί οι Γκαίρινγκ και Χίμλερ; Ποιοί είναι οι σύγχρονοι Άϊχμαν και Μέγκελε, ποιοί οι σύγχρονοι Πεταίν, Κουίσλιγκ, Τσολάκογλου ; Και αν οι  Άϊχμαν του τρίτου Ράϊχ κυνηγήθηκαν από τρία εκατομμύρια Εβραίους, οι σύγχρονοί τους πόσα εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια θα δούν ξωπίσω τους, όταν θα τρέχουν να κρυφτούν στα σύγχρονα κρησφύγετά τους ; Και αν κάποτε υπήρξε η Λατινική Αμερική φιλόξενη απέναντί τους, σήμερα αυτό φαντάζει αδύνατο. Τα κατά τόπους ανδρείκελα της εξουσίας των αγορών θα έχουν να λογοδοτήσουν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όχι με πέντε ή έξι εκατομύρια θύματα στα στρατόπεδα της Γερμανίας ή με 60 εκατομμύρια στα πεδία των μαχών, αλλά για δισεκατομμύρια θύματα οικονομικών πολέμων, θύματα μεθοδευμένης φτώχειας και εξαθλίωσης, θύματα της πείνας και των ασθενειών που ενέσπειραν στις κοινωνίες για τη μακροζωϊα των αγορών, για τα κέρδη μιας δράκας τραπεζιτών-κερδοσκόπων και των υποτελών τους, για τον κορεσμό της δίψας των σύγχρονων Γιούνγκερς για κέρδη. Deutschland über alles, Οι Αγορές πάνω απ' όλα ! 

Οι σύγχρονοι Πεταίν, Κουίσλιγκ, Τσολάκογλοι, πρωθυπουργοί, υπουργοί και λοιπός συρφετός εκκαθαρίζουν από τα βιβλία των ληξιαρχείων της χώρας καθημερινά δεκάδες αποβλητέους, σφαγιάζουν χιλιάδες λαού. Σαν άλλοι Μέγκελε οδηγούν με τη φαρμακευτική αγωγή των αγορών δεκάδες χιλιάδες στις αυτοκτονίες, στην ασθένεια, στην πείνα, την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό, στο μηδέν της ζωής. Και το πείραμα φαίνεται να πηγαίνει καλά. Πρώτη η χώρα μας στην αύξηση των αυτοκτονιών ανά την υφήλιο...

   ... Ένα βραβείο Καρλομάγνου στον κύριο Παπαδήμο παρακαλώ ! Αλλά μην ξεχάσουμε να τιμήσουμε και τους προηγούμενους αλλά και τους επόμενους...
   Όσους προλάβουν να γίνουν πρωθυπουργοί.

-------------------

* κατά λέξη τα ανατολικά στρατεύματα. Οι στρατολογημένοι στον ναζισμό από κατελειμμένες χώρες.

** έτσι απεκαλείτο η τάξη των βιομηχάνων της Γερμανίας στην εποχή του ναζισμού.

*** μεγάλη Γερμανία

**** Anschluss. Η προσάρτηση της Αυστρίας από τον Χίτλερ.

Μπορούμε !

έ, λοιπόν... μπορούμε !

να ζήσουμε χωρίς τα σκουπίδια τους,
που μας αιχμαλώτισαν μέσα στο εγώ,
που υπέταξαν τις συνειδήσεις μας,
που μας γέμισαν φόβο,
που υποθήκευσαν τη ζωή μας.

Μπορούμε,
να τους υποτάξουμε με τα δικά τους όπλα,
να αρνηθούμε τα χαράτσια τους,

να μην υπακούσουμε στα φιρμάνια τους,

να μην γίνουμε δούλοι στα στρατόπεδά τους,

λίπασμα για τα κέρδη τους.

να πετάξουμε στα μούτρα τους τα σκουπίδια τους.

Μπορούμε, 

να τους νικήσουμε,

με τις μνήμες μας, την ενότητά μας, την αλληλεγγύη.
Σφίγγοντας το χέρι του διπλανού μας,
πέφτοντας ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

Μπορούμε,
να ψιθυρίσουμε πια το τραγούδι της άνοιξης,
στον λυπημένο μια παρηγόρια,
στους απελπισμένους να δώσουμε φωνή,
στους αγωνιστές ασπίδα και ρομφαία
την ενότητά μας.

Μπορούμε,

Να στολίσουμε τα σπίτια μας με την ευγένεια και την καλωσύνη

Ν' ανάψουμε ένα καντήλι στο ρημαγμένο 'ξωκλήσι

κι' ένα κερί στις νύχτες έξω από τις πόρτες μας.

Μπορούμε,

να γεμίσουμε τους κήπους μας με καρποφόρα

τα μπαλκόνια μας μ' ένα λουλούδι,

καλωσόρισμα στις μέλισσες.

Λίγα ψίχουλα, λίγο νερό στις αυλές μας

για τα ορφανά όντα της γής.

Μπορούμε,

να αρνηθούμε την υποταγή μας,
να προασπίσουμε τη γή μας,
να μην θάψουμε κάτω από τα σκουπίδια τους
τις μνήμες και τον πολιτισμό μας.

**************

Κερατέα, το άπαρτο κάστρο. 10/12/2010 - 10/12/2011

Ένας αγώνας άνισος και μια νίκη απέναντι σε βαρβάρους εξολοθρευτές.
-128 ημέρες ηρωϊκού αγώνα απέναντι στις σιδερόφρακτες ορδές των Μπομπολέϊκων καταπατητών.
-128 ημέρες άγριας καταστολής, πρωτοφανούς βίας και παρανομίας της εξουσίας.

-128 ημέρες συνεχών μαχών απέναντι σε οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, που βάλθηκαν να μετατρέψουν τη ζωή και τον τόπο μας σε χωματερή.

-128 ημέρες κοινής δράσης, ουσιαστικής επικοινωνίας και αλληλεγγύης των κατοίκων και όσων συμπαραστάθηκαν στον αγώνα αυτό.

...Βρέθηκα χθές βράδυ στο γιορτασμό της επετείου έναρξης του αγώνα τους. Κόσμος πολύς στο Πνευματικό Κέντρο όπου έγινε η εκδήλωση μνήμης με ομιλητές που σάλπισαν τον θούριο της νίκης ο ένας πιο συγκηνητικά από τον άλλον. Και μετά το πανηγύρι συνεχίστηκε στο Οβριόκαστρο. Τραγούδια, κεράσματα και κυρίως πρόσωπα και ψυχές νικητών. Καιρό είχα να δώ αυτά τα πρόσωπα. Όλοι ενωμένοι, σφιχταγκαλιασμένοι, δικαιωμένοι. Έτοιμοι να συνεχίσουν τον αγώνα για την αξιοπρέπειά τους, για την αξιοπρέπεια όλων μας. Και όταν ρώτησα τον παπά για το πότε έχει πανηγύρι η πόλη μου απάντησε: Κάθε μέρα πανηγύρι έχουμε !

Η ανταμοιβή ενός αγώνα... Η απάντηση σε όλους μας. Ο φάρος της πορείας μας.

και το σχετικό video:
http://www.youtube.com/watch?v=NT_ZKDjJ-AM&eurl=http%3A%2F%2Flavreotiki.com%2Farchives%2F3361&feature=player_embedded

Επιστροφή στην απολυταρχία (αναδημοσίευση)

Από τον εξαίρετο κύριον ΚΙΜΠΙ

http://kibi-blog.blogspot.com 

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή την 26/11/2011

Ιδρυτικός μύθος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ότι αποτελεί το ιδεώδες πλαίσιο εδραίωσης της δημοκρατίας και της ειρηνικής συνύπαρξης των κοινωνιών, στην ήπειρο που κατεξοχήν έχει δοκιμαστεί από ανθρωποκτόνους πολέμους, αυταρχικά καθεστώτα, φασισμούς και αντιδημοκρατικές εκτροπές. Αυτό αποτέλεσε και το θεμελιώδες επιχείρημα της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ όταν αποφάσισε, με νωπή ακόμη την εμπειρία της δικτατορίας, την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ. 

Ένας λίγο μεταγενέστερος μύθος, καλλιεργημένος και διανθισμένος με πλούτο επιχειρημάτων από τους γκουρού του φιλελευθερισμού και αργότερα του νεοφιλελευθερισμού, λέει πως όχι απλώς η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς γενικότερα, αυτός που προβλήθηκε αλλά και επιβλήθηκε σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είναι ασύμβατος με οποιοδήποτε άλλο πολιτικό καθεστώς πέρα από τη δημοκρατία. Αγορά και δημοκρατία, λένε, είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Η μία είναι alter ego της άλλης. Στο έδαφος αυτής, άλλωστε, της δοξασίας ενθαρρύνθηκε η κατάρρευση των αυταρχικών καθεστώτων του ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Και με την ίδια δοξασία ο νεοσυντηρητισμός επένδυσε στις πολεμικές επιχειρήσεις «εξαγωγής της δημοκρατίας» στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. 

Φυσικά, αυτή η αρχή εφαρμόστηκε αλά καρτ, επιλεκτικά, όπως αποδεικνύει μια πανσπερμία εξόφθαλμων εξαιρέσεων: το ημι-απολυταρχικό καθεστώς του ρωσικού καπιταλισμού, όπου συγκυβερνούν οι (εναλλάξ) τσάροι Πούτιν και Μεντβέντεφ με μια ευάριθμη ομάδα ολιγαρχών, η εδραίωση του καπιταλισμού στην Κίνα υπό το καθεστώς μονοκομματικής δικτατορίας, για την αποτελεσματικότητα της οποίας οι φιλελεύθεροι εκφράζουν έναν κρυφό θαυμασμό, η αγωνιώδης προστασία καθεστώτων όπως η Σαουδική Αραβία από τον ιό της «αραβικής άνοιξης». 

Η αντίληψη αυτή περί μαθηματικής «ταυτότητας» καπιταλισμού και δημοκρατίας έφτασε στο απόγειό της με την εισήγηση του Φουκουγιάμα για «το τέλος της ιστορίας», που ορίζει τον καπιταλισμό ως το σύστημα που κάνει πραγματικότητα την ευημερία για όλους (τουλάχιστον μια ευημερία αντίστοιχη με αυτή που απεικονίζουν οι χολιγουντιανές ταινίες στα προάστια των αμερικανικών πόλεων), βάζει τέλος στις κοινωνικές και διακρατικές συγκρούσεις και, κυρίως, αναδεικνύει την αντιπροσωπευτική δημοκρατία ως το μόνο πολιτικό μοντέλο εντός του οποίου υλοποιείται η καπιταλιστική «ουτοπία» της αειφόρου ανάπτυξης.

Η διάψευση αυτής της αφήγησης ήταν και παραμένει παταγώδης. Στα 22 χρόνια που μεσολάβησαν, οι πολεμικές συρράξεις και οι «απελευθερωτικές» εκστρατείες της Δύσης ήταν οι μεγαλύτερες σε ανθρώπινο και οικονομικό κόστος από την εποχή του Βιετνάμ. Η εδραίωση του καπιταλισμού στην Ανατολική Ευρώπη συνδυάστηκε με την ανάδυση «γκρίζων» καθεστώτων, που κυμαίνονται από εικονικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες μέχρι κανονικότατες απολυταρχίες. Η απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίων και αγαθών και τα προσοδοφόρα συμβόλαια εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου εξυπηρετήθηκαν μια χαρά από τα αποκρουστικά καθεστώτα που κλυδωνίζονται τώρα στον αραβικό κόσμο και που επιβιώνουν, σε συνθήκες αιματηρών εμφυλίων, στην Αφρική. Και φυσικά, το απόλυτο παράδειγμα της ευθέως ανάλογης εξέλιξης πολιτικού αυταρχισμού και ιλιγγιώδους καπιταλιστικής ανάπτυξης παραμένει η Κίνα. 

Αλλά, και η ίδια η Ευρώπη, κοιτίδα του καπιταλισμού αλλά και του δημοκρατικού μοντέλου διακυβέρνησης, αποτελεί ένα παράδειγμα αναίρεσης του θεμελιώδους φιλελεύθερου μύθου ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία αποτελεί το πολιτικό οξυγόνο του οικονομικού μας πολιτισμού. Οι εκτροπές προς τον αυταρχισμό ουδέποτε στάθηκαν εμπόδιο στην ανάπτυξη των βασικών οικονομιών που σήμερα δεσπόζουν στη Γηραιά Ήπειρο. Η Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία γεννήθηκε με μια πολιτική γενοκτονία: τον μαζικό τουφεκισμό δεκάδων χιλιάδων κομμουνάρων του 1871. Η σαραντάχρονη δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία και η σχεδόν πενηντάχρονη του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία δεν απέκλεισαν τις δυο χώρες από τον ευρωπαϊκό καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας και το ίδιο περίπου ισχύει για την επτάχρονη ελληνική χούντα. Και φυσικά η χιτλερική Γερμανία και η μουσολινική Ιταλία που βύθισαν όλο τον κόσμο στον θάνατο και στην καταστροφή προσέφεραν μιαν επικερδέστατη διέξοδο στην επιχειρηματική ελίτ που επένδυσε στη στρατικοποίηση της οικονομίας των δύο χωρών. Και όχι μόνον αυτών, αν λάβουμε υπόψη την απογείωση της αμερικανικής οικονομίας στη διάρκεια του πολέμου. 

Το αντεπιχείρημα σ’ αυτό το σκοτεινό παρελθόν της Ευρώπης είναι, όπως υποστηρίζουν οι γκουρού του φιλελευθερισμού, ότι ο μεταπολεμικός κανόνας, τουλάχιστον για την Ευρώπη, είναι η εμπέδωση του δημοκρατικού μοντέλου στις περισσότερες χώρες που παρέμειναν στον δρόμο της καπιταλιστικής ευημερίας. Ότι το κεϊνσιανό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, που στηρίχθηκε στην κοινωνική διαπραγμάτευση και στο κοινωνικό κράτος, βρήκε την ιδεώδη πολιτική απεικόνισή του στη δημοκρατική εναλλαγή των κομμάτων στη διακυβέρνηση. Και ότι το μεγάλο ευρωπαϊκό πείραμα της ενιαίας, απελευθερωμένης αγοράς και του κοινού νομίσματος είναι και ένα πείραμα αναβάθμισης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ξαφνικά η δημοκρατία αποκτά διπλή υπόσταση, ως εθνική και ως ευρωπαϊκή. Και οι Ευρωπαίοι αποκτούν διπλή πολιτική δύναμη. 

Σ’ αυτή την ειδυλλιακή αφήγηση παραλείπονται, βεβαίως, μερικές κρίσιμες λεπτομέρειες. Όπως, για παράδειγμα, η διατήρηση άκαμπτων δικομματικών εκλογικών συστημάτων τύπου Βρετανίας που αποκλείουν την πλειοψηφία από την εκπροσώπηση και τη διακυβέρνηση, η κατάρρευση του διαβρωμένου από τη διαπλοκή με τη μαφία και τις μυστικές υπηρεσίες κομματικού συστήματος της Ιταλίας πριν από δύο δεκαετίες και η διαδοχή του από τη σκανδαλώδη μπερλουσκονική μιντιοκρατία, η υποβάθμιση του Ευρωκοινοβουλίου σε έναν άχαρο γνωμοδοτικό ρόλο, ή τέλος η αλλεργία που προκαλεί η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, όπως συνέβη με το παρ’ ολίγον ελληνικό δημοψήφισμα. 

Ωστόσο, αν όλα αυτά αντιμετωπίζονταν ως αναπόφευκτες αποκλίσεις από τον «δημοκρατικό κανόνα» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι πολύ διαφορετικό. Ο πανικόβλητος τρόπος με τον οποίο η ευρωπαϊκή νομενκλατούρα προσπαθεί να διασώσει την ελευθερία του κεφαλαίου, θυσιάζοντας ζωτικές ελευθερίες των ανθρώπων, ατομικές και συλλογικές, αποτελεί μια ομολογία διάψευσης του φιλελεύθερου μύθου πως αγορά και δημοκρατία, καπιταλισμός και λαϊκή κυριαρχία είναι έννοιες ταυτόσημες. Στον πυρήνα της προωθούμενης μεταρρύθμισης των ευρωπαϊκών συνθηκών βρίσκεται η προσπάθεια στεγανοποίησης της οικονομικής διαδικασίας και των πρωταγωνιστών της -κεφάλαια, αγορές, τεχνοκράτες της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής- από οποιαδήποτε επίδραση της δημοκρατικής διαδικασίας. Τα κέντρα λήψης των αποφάσεων και ρύθμισης (ή απορύθμισης) των αγορών μεταφέρονται σε ένα στενό επιτελείο τεχνοκρατών, στο οποίο συνυπάρχουν ανεξέλεγκτοι εκπρόσωποι του χρηματοπιστωτικού συστήματος, επιχειρηματικά λόμπι και πολιτικοί εκπρόσωποι λίγων ισχυρών χωρών. Μακριά από κάθε επίδραση των κοινωνιών που υποχρεούνται να αποδέχονται φοβισμένες τα εξουθενωτικά αποτελέσματα των πολιτικών αποφάσεων και δικαιούνται απλώς, στην καλύτερη περίπτωση, να διαμαρτύρονται διά της ψήφου τους κάθε τέσσερα χρόνια. 

Ακόμη και το τραγελαφικό επεισόδιο με τις «υπογραφές» του Σαμαρά υπό τον εκβιασμό της έκτης δόσης αποκαλύπτει μια βαθιά απέχθεια της ευρωκρατίας απέναντι στην ελεύθερη, δημοκρατική έκφραση του λαού. Τι είδους δέσμευση εκπροσωπούν οι υπογραφές κομμάτων τα οποία, προς το παρόν, είναι άγνωστο αν πραγματικά εκπροσωπούν τη λαϊκή πλειοψηφία; Κι αν οι εκλογές, όποτε γίνουν, φέρουν τα κόμματα της «μεγάλης συγκυβέρνησης» στη θέση μιας ισχνής μειοψηφίας; Να υποθέσουμε ότι θα τιμωρηθεί ο λαός για την αποκοτιά του με στέρηση δόσεων… 

Το παράδειγμα της Ευρωζώνης, αν και δεν είναι το μοναδικό όπως δείχνουν ο «τσαρικός» καπιταλισμός της Ρωσίας και ο «κομμουνιστικός» καπιταλισμός της Κίνας, είναι διδακτικό. Αν η υποβάθμιση της δημοκρατίας, η αποδυνάμωση της λαϊκής κυριαρχίας και ο ευνουχισμός του κοινοβουλευτισμού προβάλλονται ως όροι επιβίωσης της Ευρωζώνης, τι μας εμποδίζει να πιστέψουμε ότι το δημοκρατικό μοντέλο για το οποίο επαίρεται η ελίτ της Δύσης δεν ήταν παρά μια παρένθεση προορισμένη να κλείσει; Μήπως ο καπιταλισμός του μέλλοντός μας, καταδικασμένος να επιφέρει απίστευτης έκτασης κοινωνική καταστροφή και να προκαλεί κοινωνικές εκρήξεις, είναι υποχρεωμένος να τις αντιμετωπίζει με αυταρχισμό, καταστολή, νέες απολυταρχίες και σιδερένια φτέρνα; Μήπως η οικονομία της αγοράς και η δημοκρατία εξελίσσονται από σιαμαία -κατά τον φιλελεύθερο μύθο- αδέρφια σε αλληλοαποκλειόμενες καταστάσεις; 

Σ’ αυτά τα ρητορικά ερωτήματα υπάρχει, βέβαια, και μια αισιόδοξη οπτική. Η ολίσθηση του οικονομικού μας πολιτισμού σε όλο και πιο αντιδημοκρατικές, απολυταρχικές λύσεις είναι - μαζί με την κρίση που τον διατρέχει παγκόσμια- το σύμπτωμα του επιθανάτιου ρόγχου του. Ο ιστορικός κύκλος τριών αιώνων κλείνει. Κανείς δεν γνωρίζει, όμως, πόσο μακρόχρονη θα είναι αυτή η επιθανάτια αγωνία. Και το χειρότερο, κανείς δεν ξέρει πόσους από μας θα πάρει μαζί του, μέχρι η Ιστορία να του κλείσει τα μάτια. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι κοινωνίες διαθέτουν μία λύση: την ευθανασία

ΚΙΜΠΙ