Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

ΚΙΜΠΙ: Μικρόκοσμος (αναδημοσίευση)



Η τηλεόραση ακούγεται στη διαπασών – αυτός χυμένος στον καναπέ, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, αυτή όρθια μπροστά στη σιδερώστρα, με το σίδερο στο χέρι και μια στοίβα ρούχα δίπλα της. Τα μόνα πράγματα που ακούγονται στο δωμάτιο είναι ο συριστικός θόρυβος του ατμοσίδερου και οι ομιλούσες κεφαλές του δελτίου των 8. «Και τι σημαίνει, Γιάννη, κούρεμα των ομολόγων χωρίς πιστωτικό γεγονός;». «Αυτό ας μην το θεωρούμε καθόλου βέβαιο, Όλγα…». «Κλείσ’ το», λέει αυτή, χωρίς να σηκώνει τα μάτια απ’ τη μπλούζα που σιδερώνει, «δεν μπορώ να τους ακούω άλλο… Βάλε Star καλύτερα». Αυτός υπακούει απρόθυμα. Αλλάζει κανάλι, χαμηλώνει τον ήχο. «Πήγες για εκείνη τη δουλειά;», διακόπτει αυτή το ρεπορτάζ για το ριάλιτι της Βίσση. «Δεν υπάρχει τίποτε ακόμη», απαντά αυτός μέσα απ’ τα δόντια του. «Θα πληρώσουμε τη δεύτερη δόση;», ξαναρωτάει αυτή. «Με τι;». «Έβαλαν και πετρέλαιο, χρωστάμε κοινόχρηστα», επιμένει αυτή και συνεχίζει, υψώνοντας τον τόνο της φωνής για να καλύψει τα ναζιάρικα σχόλια της ρεπόρτερ για τη Βίσση. «Γιατί δεν ξαναπερνάς από την τράπεζα να δεις αν γίνεται διακανονισμός για το δάνειο; Κάθεσαι που κάθεσαι…». Αυτός εκτοξεύει στον τοίχο το τηλεκοντρόλ – το τηλεκοντρόλ περνά ξυστά από την τηλεόραση πριν πέσει κάτω, ξεκοιλιασμένο από τις μπαταρίες του, σαν χυμένα σωθικά. Εξαφανίζεται στην κρεβατοκάμαρα. Αργότερα, την ώρα του ύπνου, θα μεταφερθεί με μια κουβέρτα στο σαλόνι. 


Γυρίζοντας απ’ τη δουλειά στο σπίτι, βγαίνοντας από το ασανσέρ στον όροφό της, αισθάνεται την ψύχρα του κλιμακοστάσιου. Ασυναίσθητα, ακουμπά το χέρι στους χοντρούς κεντρικούς σωλήνες του καλοριφέρ. «Κανείς δεν άναψε ούτε σήμερα», σκέφτεται. Θυμάται πως συνήθως, τέτοιο καιρό και μ’ αυτή τη θερμοκρασία, κάθε φορά που γύριζε τέτοια ώρα απ’ τη δουλειά αισθανόταν τη θαλπωρή του κλιμακοστάσιου και τους σωλήνες καυτούς κάτω απ’ την παλάμη της. Βάζει το κλειδί στην πόρτα, δεν έχει κλειδωνιά, το παιδί έχει γυρίσει απ’ το σχολείο. «Έφαγες;» ρωτάει απότομα την κόρη της, ενώ ένα κύμα θυμού κοκκινίζει το πρόσωπό της καθώς τη βλέπει ξαπλωμένη στον καναπέ, να χαζεύει τηλεόραση. «Διάβασες; Τι χαζολογάς; Έχεις και φροντιστήριο σήμερα». Η κόρη της δεν αντιδρά, έχει συνηθίσει το σχεδόν μόνιμα νευρικό ύφος της μάνας τον τελευταίο καιρό. «Θα διαβάσω… Να χαλαρώσω λίγο. Να σου πω και τα ευχάριστα. Θαύμα, θαύμα, πήραμε άλλα δύο βιβλία σήμερα. Μαθηματικά και ιστορία». Η μητέρα της προσπαθεί να θυμηθεί τον εαυτό της μαθήτρια, σχεδόν τρεις δεκαετίες πριν. Τέλη Οκτώβρη χωρίς βιβλία, πάντως, δεν είχε μείνει ποτέ. «Δηλαδή, αυτό σε εμπόδιζε να διαβάσεις μέχρι τώρα;», της λέει με εριστικό ύφος. «Κλείσ’ την τηλεόραση τώρα και στο δωμάτιό σου αμέσως. Δεν θα ξεπατώνομαι τζάμπα εγώ για να χαζεύεις. Θα σ’ το κόψω το φροντιστήριο». Η μάνα ξαφνιάζεται με τον εαυτό της. Θυμάται πως πάντα, αυτή την ώρα, αυτή η συνάντηση με την κόρη της έκλεινε με μια αγκαλιά κι ένα φιλί. 


«Βρε καλώς τον πρωτευουσιάνο…». Ο Γ. ξέρει ότι αυτή η υποδοχή από τους χωριανούς, κάθε πρωί που μπαίνει στο καφενείο, έχει κυρίως έναν σαρκασμό. Αλλά δεν δίνει σημασία. Δεν τον παίρνει, άλλωστε. Τις σπάνιες φορές που ερχόταν παλιότερα στο χωριό ο πατέρας του τού επεφύλασσε ένα γύρο του θριάμβου, με αναλυτική παρουσίαση κάθε καινούργιας επιτυχίας του γιου του: η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, το πτυχίο, το μεταπτυχιακό στην Αγγλία που κόστισε δυο χωράφια, η πρώτη δουλειά, η πρώτη καλοπληρωμένη μεταγραφή, η πρώτη προαγωγή, η πρώτη θέση στελέχους… Υπήρχε πάντα μια πρωτιά να επιδειχθεί. Μέχρι που ήρθε η πρώτη απόλυση. Άντεξε την ανεργία ένα χρόνο στην Αθήνα, κι ύστερα τα μάζεψε και γύρισε στο χωριό, τριανταπεντάρης και νεόκοπος καφενόβιος, ανάμεσα σε συνταξιούχους, αλλά και κάποιους συνομήλικους θαμώνες που δίνουν νέα ζωή στα παρηκμασμένα καφενεία των χωριών. «Βρε καλώς τον πρωτευουσιάνο…». Υπάρχει και μια πιο ταπεινωτική παραλλαγή σ’ αυτή την υποδοχή που την αποδέχεται απλώς σαν καλοπροαίρετο χιούμορ – αν και δεν είναι: «Βρε καλώς τον Λονδρέζο…». Σ’ αυτό περιέχεται μάλλον μια μομφή για τα πεταμένα λεφτά των σπουδών. Αλλά, ο Γ. την ανέχεται περισσότερο από τα κατηφή, μελαγχολικά βλέμματα των γονιών του στο σπίτι, που μέχρι πέρσι αγωνιούσαν απλώς για το πότε θα παντρευτεί. 


Προσπαθεί να βαδίζει πάντα στο πεζοδρόμιο, αλλά είναι αδύνατο. Οι σωροί των σκουπιδιών και τα γλοιώδη τους περιεχόμενα, χυμένα έξω από τις σακούλες, τον υποχρεώνουν να κάνει ζιγκ ζαγκ. Απ’ το πεζοδρόμιο στον δρόμο και τούμπαλιν. Την αποφορά την έχει συνηθίσει και συλλαμβάνει τον εαυτό του να μην αισθάνεται τον θυμό που του γεννούσε συνήθως μια απεργία των εργαζόμενων στην αποκομιδή. Αισθάνεται κάποια κάποιου είδους αλληλεγγύη από τότε που ο διευθυντής του ανακοίνωσε περικοπή 20% στον μισθό του. Άλλωστε, κι ο ίδιος δεν έκανε καμιά προσπάθεια αυτοσυγκράτησης με τα σκουπίδια του, δεν τα ανεχόταν ούτε λεπτό στο στενό μπαλκόνι του διαμερίσματός του, εξάλλου διαπίστωσε ότι υπήρχαν τουλάχιστον δύο άτομα που κάθε πρωί έκαναν ανασκαφές στα σκουπίδια της γειτονιάς, ψάχνοντας κάτι ενδιαφέρον. Όχι βρώσιμο, ελπίζει κανείς. Ίσως, λοιπόν, είναι περισσότερο συνενοχή παρά αλληλεγγύη αυτή η ανοχή που δείχνει. Απόδειξη, ο θυμός του όταν ανακαλύπτει ότι τα λεωφορεία έχουν πάλι σήμερα απεργία. «Πώς δεν το πήρα είδηση, ο μαλάκας; Κι αυτοί οι παπάρες το ’χουν παραχέσει», σκέφτεται, και παίρνει απ’ το κινητό στη δουλειά, να ειδοποιήσει πως θ’ αργήσει λόγω ποδαρόδρομου…


«Λες να πληρώσει, σήμερα;», λέει ο ψηλός της ομήγυρης που κάνει διάλειμμα για τσιγάρο στην είσοδο της επιχείρησης. Οι άλλοι γελάνε λες κι είπε ανέκδοτο. «Αγορίνα μου, ξέρεις πόσες επιταγές τού σφραγίσανε αυτή τη βδομάδα;», τον πληροφορεί ο διπλανός του. Ένας τρίτος, χαμηλώνοντας συνωμοτικά τη φωνή, προσθέτει κρίσιμη φήμη μέσα απ’ το λογιστήριο ότι έχουν σκάσει ένα σωρό προμηθευτές που ετοιμάζονται για ασφαλιστικά και τέτοια. Κι ο τέταρτος εκμυστηρεύεται αποκλειστική πληροφορία μέσα από τη διεύθυνση ότι ετοιμάζεται και νέα λίστα απολύσεων. «Δε γαμιέται, καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος», φιλοσοφεί ο πέμπτος. «Δεν τ’ αξίζω αυτό», σχεδόν μονολογεί ο ψηλός, ρουφώντας νευρικά το τσιγάρο, «δεν τ’ αξίζω, έχω πατήσει πολλή δουλειά σ’ αυτό το κωλοχανείο για να ’μαι απλήρωτος τρεις μήνες… Και να κινδυνεύω να μείνω χωρίς δουλειά. Δεν τ’ αξίζω…». «Γιατί, εμείς τ’ αξίζουμε;». «Ναι, ρε μαλάκες, αλλά εγώ έχω κι οικογένεια, έχω δάνειο…». «Κι εμείς, οι εργένηδες, δηλαδή, είμαστε για Καιάδα, ρε φίλε;». Ευτυχώς που το τσιγάρο τελειώνει πριν εξελιχθεί σύρραξη εργένηδων - οικογενειαρχών. Μπαίνουν στ’ ασανσέρ αμίλητοι, ψυχροί. Κι ύστερα κατευθύνονται σκυθρωποί καθένας στο γραφείο του. 


Είναι προετοιμασμένος, σχεδόν έχει προβάρει στον καθρέφτη τα λόγια που θα της πει, αλλά την κρίσιμη στιγμή κωλώνει. Την αγαπάει; Ναι, μάλλον την αγαπάει. Τουλάχιστον τόσο ώστε να μη θέλει να την πληγώσει. Αλλά, πώς να της το πει; Ξεχνάει όλα τα λόγια που έχει προβάρει. «Μπορούμε να τελειώνουμε μ’ αυτό το μυστήριο; Λέγε, τι θέλεις να μου πεις; Θες να χωρίσουμε;». Ο τρόπος που τον αιφνιδιάζει αυτή βαραίνει την ατμόσφαιρα. «Δεν είναι αυτό που νομίζεις…». «Δεν ήρθα εδώ ν’ ακούσω ηλίθιες ατάκες από ελληνικές ταινίες. Πες το στα ίσια. Θα τ’ αντέξω. Μας αναλογεί παραπάνω από ένας γκόμενος στη ζωή. Απλώς… Νόμιζα ότι θα καταλήγαμε κάπου οι δυο μας». «Φεύγω». «Κι αφήνεις πίσω σου συντρίμμια… Ποια είναι; Την ξέρω;». «Φεύγω από εδώ. Απ’ την Ελλάδα». Αυτή σιωπά, αιφνιδιασμένη από την τροπή της κουβέντας. «Πάω Καναδά. Είναι ο αδελφός της μάνας μου εκεί, σου ’χω πει. Δουλειά υπάρχει, τη γλώσσα την έχω, μου το περιγράφουν μάλλον εύκολο, αν αντέξω το κλίμα… Δεν μπορώ στα 32 μου να με ταΐζει η μάνα μου, με μια σύνταξη 800 ευρώ». Αυτή κλαίει αθόρυβα, μ’ ένα μείγμα ανακούφισης κι απελπισίας. «Κι άμα δω πως με σηκώνει το κλίμα, θα σε περιμένω να ζήσουμε εκεί». «Μη λες μαλακίες», τον διακόπτει με λυγμούς αυτή, «αφού το ξέρεις…Δεν πρόκειται να ξαναβρεθούμε». Πέφτει στην αγκαλιά του, αδιαφορώντας για τις έτσι κι αλλιώς αδιάφορες παρέες στα γύρω τραπέζια. Όταν αποτραβιέται, ένας χάρτης από δάκρυα έχει ζωγραφιστεί στο πουκάμισό του. Μοιάζει με τον χάρτη του Καναδά. 

Το χειρότερο με τη χρεοκοπία δεν είναι που μας κάνει φτωχότερους, είπε ο Γιώργος. Το χειρότερο είναι που γαμάει τις ζωές των ανθρώπων. Σαν σαράκι που κατατρώει τις σχέσεις τους.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή στις 28/10/2011

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Το ποτάμι φουσκώνει, τα αναχώματα υποχωρούν..

Αν ο φόβος των μελλουμένων απέδραμε 
από τα κάτωχρα σκοτεινά πρόσωπά τους, 
χθές τη νύχτα, θα επανέλθει σαν Τρόμος 
στο Πρώτο Φώς της Επόμενης Ημέρας.
Άρατε πύλας..  (Πέμπτη, 27 Οκτωβρίου)  





..και επανήλθε ο φόβος σαν Τρόμος, χθές, ανήμερα του ΟΧΙ..


Αυτοί που φυγάδευσαν το ΟΧΙ από το νού και τις σκέψεις των, φυγαδεύτηκαν από τις εξέδρες, μακρυά από το αγριεμένο πλήθος, των ..αναρχικών. Σαν να ακούω την ΥΕΝΕΔ του Ζουρνατζή, μέρες του '73.

Ούτε μια μέρα δεν κράτησαν οι παράτες του νέου θριάμβου, η σαμπάνιες ξύδιασαν στα κρυστάλλινα ποτήρια, το χαβιάρι σάπισε καθισμένο στο λαιμό τους. Και χθές στις εξέδρες άφησαν λεκέ τις ευωχίες του προχθεσινού θριάμβου των.

  και ..ούτε ένας από τους Απέναντι - από τις εξέδρες - δεν συμμερίσθηκε την αγωνία Τους για τη σωτηρία μας, 
 αντίθετα, ήταν χιλιάδες οι προσαχθέντες από την ανοχή και τη μέχρι χθές σιωπή τους, στο χορό των κολασμένων. Γιατί τα έργα των σφετεριστών της χώρας, πληθαίνουν τις στρατιές των υπερασπιστών της χώρας.   
   που με ιταμό θυμό και πύρ θέλησαν χθές να εξοπλίσουν τη γύμνια τους. Και ίσως και με κάποια προβοκάτσια αύριο να θελήσουν να δρέψουν δικαίωση..

Αλλά ο Τρόμος κάπως νωρίτερα αρχίζει και εγκαθίσταται πάνω στα πάλαι ποτέ αλαζονικά πρόσωπά τους..
  Και είδαν με τα μάτια τους, το ποτάμι να φουσκώνει και δεν πίστευαν, τα μάτια τους. Μα εκεί που έφθασε ο Οιδίποδας ποτέ δεν θα φθάσουν,

  αλλά, καθηλωμένοι στους μαρμάρινους θρόνους των θα ασελγούν και θα υβρίζουν. Όσο τα χέρια τους υπακούουν στα κεφάλια τους, όσο η γλώσσα τους  μπορεί να εκφωνεί τα υπαγορευθέντα διαγγέλματα των χορηγών τους.



...Και κόντευε να νυχτώσει όταν διέταξε η πολιτοφυλακή να εκκενώσουμε την πόλη. Μαζέψαμε τα πιο πολύτιμα και ξεκινήσαμε για τα βόρεια, από κει που κατέβαινε το ποτάμι, κουβαλώντας τη μαύρη λάσπη των ορυχείων και την καταστροφή. Πήραμε το μονοπάτι δίπλα στις λεύκες και βαδίζαμε σκυφτοί. Πάνω στους ώμους μας τα μικρά παιδιά, καβάλα στα παιδιά τα ελάχιστα υπάρχοντά μας, αυτά που μας επέτρεψαν να πάρουμε μαζί μας. Λίγο νερό, λίγο ψωμί και κρυφά τυλιγμένα τα κειμήλια του σπιτιού, κανένα καπίκι και χρυσαφικό.
Ώσπου αφήσαμε και τις τελευταίες γειτονιές της πόλης. Μπροστά μας απλώνονταν πια το σκοτάδι της στέπας. Βλέπαμε το ποτάμι να παίζει μαζί μας το παιγνίδι του θανάτου. Δίπλα του και δίπλα μας εργάτες και στρατιώτες πάλευαν να σηκώσουν τα αναχώματα, κουβαλώντας πέτρες, ξύλα, γή και ό,τι άλλο έβρισκαν μπροστά τους. Κάθε τους κίνηση, φαίνονταν καταδικασμένη, το ήξεραν αυτοί το ξέραμε και εμείς.
Πλησίασα μια λεύκα αγκάλιασα τον κορμό της και είπα στην Τατιάνα 
να απλώσει το χεράκι της και να σκαρφαλώσει στα κλαριά της.
Και κείνη τη στιγμή φτερούγισαν τα κουρνιασμένα στη λεύκα πουλιά 
πετώντας πέρα μακρυά και αφήνοντάς μας μόνους στην όχθη του θανάτου...

Σημειώσεις για ένα μυθιστόρημα
Γεβγένι Σιμολλένκο



Πίνακας Χωρίς Φόβο 
Ηorace Cornflake

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Άρατε πύλας...

... να εισέλθη ο θριαμβευτής..


   Από θρίαμβο σε θρίαμβο η χώρα. Θρίαμβο κατήγαγε το ανδρείκελο μές στην άγρια νύχτα των Βρυξελλών. Και της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η χώρα και βαράει το κεφάλι της στον τοίχο. Τα βλέπει και ο λαός της και αναρωτιέται που είναι ο πάτος. Όχι αυτός της εξαθλίωσής του, αλλά αυτός της υποκρισίας, του ψεύδους και της ατίμωσης.

Για ένατη φορά, ίσως και να έχουμε χάσει το λογαριασμό, μας χάρισαν τη σωτηρία μας. Ο ευτελέστερος και οι πάτρωνές του. Φοβού τους Δαναούς τους φέροντες την σωτηρίαν. Δώρα - αλυσίδες ατσάλινες εκ Γερμανίας.


Άρατε πύλας να εισέλθει ο πορθητής της χώρας, ο Αττίλας ο Μεγαλοπρεπής. Να κουρσέψει και να κουρέψει και πάλι μισθούς και συντάξεις, αντίδωρο στους αφέντες του.

Υποκλίθηκαν στον Πορθητή τον Μεγαλοπρεπή τα γεράκια. Για την μεγαλόψυχη στάση του, για τα γενναιόδωρα ΝΑΙ του. Τούδοσαν χρόνια ζωής, τους παρέδοσε τη χώρα, δεμένη στις αλυσίδες τους. Ο Άλλος, στο σαλόνι της αναμονής μαθαίνει ακόμη, και ...σιωπά. Qui tacet, consentire videtur. Το έργο τους δεν ολοκληρώθηκε, μπήκε όμως το νερό στο αυλάκι,

  χθές τη νύχτα των Βρυξελλών, νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου για τη χώρα. 
  
Διότι, όλη τη χθεσινή ημέρα οι 27 - σε πλήρη απαρτία το κονγκλάβιο - ασχολιόταν με τη σωτηρία των τραπεζών. Και μόνο σαν έπεσε η νύχτα καταδέχθηκαν να ασχοληθούν και με τους πληβείους του Νότου. Τελευταίοι στην ατζέντα - τιμωρία δια παραδειγματισμόν - με το ένα πόδι στον τοίχο, ανέμενε το ανδρείκελο να του ανακοινώσουν την τιμωρία μας δια την μωρίαν Αυτού. Και άκουγε άφωνος ο ευτελέστερος των ευτελεστέρων το μαστίγωμα της χώρας, άφωνος και ασινής έγνεφε το ΝΑΙ.

Κούρεμα στα 26 δίς ομόλογα που κατέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία, κούρεμα στο βιός και τις προσδοκίες των απόμαχων της εργασίας. Δηλαδή 50% πιο κάτω από αυτά που σας ανήκουν συνταξιούχε μου του σήμερα και του αύριο. Και  ποίαν χρείαν έχομεν νέου ασφαλιστικού νόμου ; Να μη φέρνομε παρακαλώ σε δύσκολη θέση και την κυρία Βάσω.

Θα αναπληρωθούν οι απώλειες, από τον κρατικό προϋπολογισμό, αντιτείνουν οι λεγεωνάριοι των αγορών-παπαγάλοι. Από τον προϋπολογισμό που θα συντάσσουν, θα εγκρίνουν και θα υπογράφουν οι δεκάδες τεχνοκράτες-διορισμένοι γκαουλάϊτερ της Φράου Άγγελα.

Επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ενίσχυση των ισχυροτέρων, κρατικοποίηση των ασθενεστέρων με λεφτά των υποζυγίων και μετά, ξεπούλημα όσο-όσο κατά τα συνήθη, στην Ντόϊτσε Μπάνκ. Έως και 300 δίς θα απαιτηθούν για το νέο αυτό πρότζεκτ των ευρωπαίων τραπεζιτών, με λεφτά βέβαια των φορολογουμένων της Ευρώπης. Κάτι σαν το πρότζεκτ Λαυρεντιάδης Bank, υπεσχημένο δωράκι του ελληνικού λαού στη  Φράου Άγγελα και τους τραπεζίτες της.
   και για μη θεωρηθώ πρωτόγονος στη σκέψη παραθέτω απόσπασμα ενός άρθρου του έγκυρου πόρταλ Sofokleous10.gr που λέει: κούρεμα 50% μεταξύ άλλων θα σημάνει: ... Αφελληνισμό των ελληνικών τραπεζών, λόγω απωλειών που θα εγγράψουν από την απομείωση των ομολόγων που κατέχουν συνολικού ύψους 45-50 δις., που μετά από μια σύντομη στάση έως δύο χρόνια στα χέρια του δημοσίου, θα περάσουν στα χέρια της Ντόΐτσε Μπανκ.

Και μια ερώτηση παρακαλώ: Το 110 δίς μετρητά και εγγυήσεις που έχουν εισπράξει οι έλληνες τραπεζίτες από το κράτος, άτοκα βέβαια, ποιός θα τα χρεωθεί τελικά ;  Διότι σε ρευστούς καιρούς γίνονται οι μεγάλες μπάζες. Όπως αυτή: να παίρνουν οι τραπεζίτες εγγυήσεις από το κράτος για να δανείζονται με 1,5% και να το δανείζουν στη συνέχεια με 6%,        
      ή ..αν έλθει η κούφια η ώρα και οι εγγυήσεις κουρευτούν, να πούν στο κράτος άει κουρέψου, δεν πληρώνουμε, τιμητές και μιμητές του ευγενούς υπόκοσμου του κ. Λαυρεντιάδη.


-Αρατε πύλας οι άρχοντες ημών και επάρθητε πύλαι αιώνιοι και εισελεύσεται ο Βασιλεύς της Δόξης..
-Τις εστίν ούτος ο Βασιλεύς της Δόξης ;
 ..τύραννος δοτός και κραταιός, ιστορίας ανάθεμα.

Ποταμώ γαρ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ, ελάλει ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος. Ρήση που αγνόησαν της ιστορίας τα εξαμβλώματα, τα ανδρείκελα και οι προδότες κάθε εποχής. 

        Αλλά, η άγνοια της ιστορίας είναι Ύβρις προς την Ιστορία.  

Και ο Όμηρος ...Μενέλαε, θα σε πνίξει ολόγυρα ντροπή και καταφρόνια, αν τον πιστόν αφήσεις σύντροφο του αρχοντικού Αχιλλέα.


Αν ο φόβος των μελλουμένων απέδραμε από τα κάτωχρα σκοτεινά πρόσωπά τους, χθές τη νύχτα, θα επανέλθει σαν Τρόμος στο Πρώτο Φώς της Επόμενης Ημέρας.


Αρατε πύλας...  
      Ave Caesar. Οι μελλοθάνατοι σκάβουν τον λάκο σου. Συνωστισμένοι, ποιός πρώτος θα σπρώξει το σκαμνί. 
   ...Σκυλιά θα σέρνουν το κουφάρι σου Μενέλαε, στην πεδιάδα του Σκαμάνδρου, γύρω από των Τρώων το κάστρο.

    πίνακας: Η σφαγή του Αγίου ΒαρθολομαίουΦρανσουά Ντυμπουά.
       πηγές: www.Sofokleous10.gr
  



Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Στη Ζώνη του Λυκόφωτος




Ανύπαρχτη Πολιτεία,
Μέσα στην καστανή καταχνιά μιας χειμωνιάτικης αυγής,
Χύνουνταν στο Γιοφύρι της Λόντρας 
ένα πλήθος, τόσοι πολλοί,
Δεν το ’χα σκεφτεί
πως ο θάνατος είχε ξεκάνει τόσους πολλούς.
Μικροί και σπάνιοι στεναγμοί αναδινόντουσαν,
Και κάρφωνε ο καθένας μπρος στα πόδια του τα μάτια.*





Περί λύχνων αφάς - αρχαιοελληνική περιγραφή της ζώνης του λυκόφωτος-, είναι  η ώρα που αρχίζει να σκοτεινιάζει. Το φώς του ήλιου χάνεται σιγά σιγά και σε λίγο τη θέση του θα πάρει το σκοτάδι.  Εκείνα τα λεπτά της ώρας οι αντιθέσεις φωτός και σκιάς βοηθούν τη φαντασία μας να ξεσαλώνει. Είναι εκείνα τα λεπτά που ενέπνευσαν τον Rod Serling να γράψει το σενάριο της Ζώνης του Λυκόφωτος, μιας Αμερικάνικης τηλεοπτικής σειράς (1959) της οποίας κάθε επεισόδιο είναι και μία μείξη παραλογισμού, επιστημονικής φαντασίας ή τρόμου, που συνήθως καταλήγει σε μια μακάβρια ή αναπάντεχη ανατροπή.

Υπάρχει μια πέμπτη διάσταση πέρα από αυτές που είναι γνωστές στον άνθρωπο. Είναι μια διάσταση απέραντη όσο και το Διάστημα και άχρονη όσο και το άπειρο. Είναι ο μεσαίος χώρος ανάμεσα στο φως και τη σκιά, ανάμεσα στην επιστήμη και τη δεισιδαιμονία, και βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο πηγάδι των βαθύτερων φόβων του ανθρώπου και στις κορφές της γνώσης του. Αυτή είναι η διάσταση της φαντασίας. Μια περιοχή που αποκαλούμε "Η Ζώνη του Λυκόφωτος". Αυτός ήταν ένας από τους ατμοσφαιρικούς, υποβλητικούς προλόγους του Ροντ Σέρλινγκ, όταν έπεφταν οι τίτλοι έναρξης της τηλεοπτικής σειράς.

Στα δύο σχεδόν χρόνια επιβίωσής μας στη Ζώνη του Λυκόφωτος ανταμώσαμε όλες αυτές τις εικόνες: Του παραλογισμού, του φόβου, της υποχώρησης της λογικής, της απαξίωσης της γνώσης. Εικόνες βγαλμένες από τη φαρέτρα των εκπαιδευτών του Μεγάλου Σοκ της κοινωνίας, δοσμένου σε δόσεις που προκαλούν την παράλυση του μυαλού και την παραίτηση από κάθε είδους αντίσταση. Είχε προηγηθεί το Σοκ της Ευδαιμονίας της κατανάλωσης και της αποχαύνωσης μέσω αυτής και των πολιτιστικών της προϊόντων. Και νάμαστε εδώ στο σημείο Μηδέν, όπου οριστικά και αμετάκλητα σε λίγες στιγμές θα περάσουμε από τη Ζώνη του Λυκόφωτος στη Ζώνη της Μεγάλης Νύχτας στην οποία και θα πορευτούμε για άγνωστο πόσο. 

Μόνον η φαντασία μπορεί να ανασύρει εικόνες από το μεγάλο αυτό ταξίδι. Μια εικόνα που μπορώ να ανασύρω εγώ είναι αυτή του Ανθρώπου που Συρρικνώθηκε, αυτοτελούς επεισοδίου της εν λόγω σειράς, βασισμένου στο σενάριο του Ρίτσαρντ Μάθεσον. Ένας άνθρωπος εκτίθεται σε μια μυστηριώδη ομίχλη και σιγά-σιγά αρχίζει και συρρικνώνεται. Εκδοχή μιας μετάλλαξης της ανθρώπινης φύσης που θέλουν να μας επιβάλλουν ;

Μια χώρα Ζόμπι με κατοίκους Φαντάσματα εκμηδενίζεται σιγά-σιγά και προσφέρεται σαν ένας τόπος ιδιότυπου εργαστηρίου. Συρρικνώνεται, σχεδόν εξαϋλώνεται για να προσφερθεί βορρά σε δεινοσαύρους των βορείων περιοχών της Ευρώπης, οι επικρατέστεροι των οποίων θα μεταναστεύσουν νότια ως επενδυτές. Μια χώρα ζόμπι που θα περιφέρεται ως σκιάχτρο ανά την υφήλιο για τους απειθούντες λαούς. Δείτε τι έπαθαν οι περήφανοι Έλληνες, δείτε τι σας περιμένει αν δεν πειθαρχήσετε. Ώστε αυτός ήταν ο σχεδιασμός... Μια άλλη εκδοχή του παθήματος της Σερβίας, μία επέκταση του πειράματος της Μεξικάνικης παραμεθορίου.   

Χώρες που επιλέχθηκαν για να γίνουν τα πειραματόζωα μιας νέας τάξης πραγμάτων. Πειραματόζωα κοινωνικών μεταλλάξεων μέσω της επιβολής είτε βάρβαρων οικονομικών και πολιτικών πρακτικών, είτε ασκήσεων πολέμων "νέας γενιάς".  Η πλέον όμως σημαντική πτυχή αυτού του πολέμου ενάντια σε προεπιλεγμένες χώρες είναι η άγνοια του επερχόμενου από τους ίδιους τους λαούς. Δεν αναφέρομαι στις ηγεσίες αυτών των χωρών, διότι ήδη είχαν παραμερισθεί με διάφορους τρόπους πριν αρχίσει και για να αρχίσει το πείραμα. Σκιώδεις πρωθυπουργοί, άλαλοι πρόεδροι δημοκρατίας, υπουργοί-αχθοφόροι, εξαγορασμένες συνδικαλιστικές, πνευματικές και δικαστικές ηγεσίες, και τέλος ένας λαός που αγωνίζονταν να συρθεί πίσω από τους ηγέτες του. Αντιγράφοντας και αναπαράγοντας την δοτή των πατρώνων τους εξουσία, πλέκοντας ταυτόχρονα τα δεσμά του.

Μόνον λίγοι μπορούν να αμφισβητήσουν πώς τίποτα από όσα προηγήθηκαν όλα αυτά χρόνια δεν ήταν τυχαίο. Ειδικά από τη στιγμή που το χρέος της χώρας αποτέλεσε το Ελντοράντο των χρηματοοικονομικών αγορών, μία μπίζνα όπου τα κέρδη της θα ήταν αμύθητα, κανείς από τους κυβερνώντες μας δεν διανοήθηκε να μην συμμετάσχει στο πλιάτσικο. Ήδη από το 2000 είχε στρωθεί το τραπέζι. Η γνωστή μας κυρία Μιράντα Ξαφά (πρώην Αναπληρώτρια Εκτελεστική Δ/ντρια του ΔΝΤ στην Λατινική Αμερική, μετέπειτα εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΤ και ενδιάμεσα εργαζόμενη της Goldman Sachs, διαθέτοντας τις καλές συστάσεις της καταγωγής της, διακανόνισε και "σμίκρυνε" το χρέος μας για τα μάτια των (δήθεν) κουτόφραγκων και για την θριαμβευτική μας είσοδο στον παράδεισο της ΟΝΕ, τσεπώνοντας η Goldman Sachs μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια και η ίδια τα αναλογούντα αργύρια της προδοσίας. 

Ξυπόλυτοι μπήκαμε, γυμνοί θα βγούμε από τον παράδεισο του κ. Σημίτη και όσων τον ασπάστηκαν και δοξολόγησαν, αφελώς ή δολίως. Αποδεικνύεται τώρα πως για τους κουτόφραγκους ήταν η μεγάλη ευκαιρία. Για τους Γερμανούς η μεγάλη ρεβάνς απέναντι σε εμάς αλλά και στους άλλους ευρωπαίους, που με μοχλό το χρέος μας θα προκαλούσε  μια κρίση στην ευρωζώνη, χρυσή ευκαιρία, για να ηγεμονεύσει οικονομικά στην γηραιά ήπειρο. Επιπρόσθετα τα δανεικά αποτελούσαν μια διευκόλυνση πώλησης των προϊόντων τους σε ένα εκμαυλισμένο μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας. Η κυρία Ξαφά, ο κύριος Σημίτης, ο κύριος Χριστοφοράκος, ο κύριος Χριστοδούλου (σύμβουλος στις Goldman Sachs  και στην JP Morgan), ο κύριος Μητρόπουλος (εκκαθαριστής της περιουσίας της Αν. Γερμανίας) και δεκάδες άλλοι σκηνοθέτες του παραδείσου μας είχαν μια σχέση σχεδόν αίματος με τα νέα αφεντικά της Ευρώπης. 

Είμαστε ακόμη ζωντανοί στη Ζώνη του Λυκόφωτος. Νυκτόβια αρπακτικά, ερπετά και βρυκόλακοι του παρελθόντος μας αρχίζουν να κάνουν αναγνωρίσεις γύρω από το ημιθανές πτώμα της ρημαγμένης χώρας.  Χθές, 24 Οκτώβρη, η κυρία Ξαφά δήλωσε με ξεδιάντροπο τρόπο πώς ήδη η χώρα έχει πτωχεύσει, δίνοντας έτσι στα αφεντικά της το σινιάλο για να αρχίσει το τελειωτικό πλιάτσικο στη ρημαγμένη από τους ομοίους της χώρα. Προφανώς οι ηρωϊκές της εποχές στο πλιάτσικο της Αργεντινής, όπου ήταν σύμβουλος του ΔΝΤ δεν θέλουν να την αποχωριστούν. Σήμερα ένας άλλος πρώην τραπεζίτης, ο αξιότιμος κύριος Παν. Γεννηματάς, ιδιοκτήτης της αμαρτωλής ΩΜΕΓΑ Bank που μεταβιβάσθηκε στον κ. Λαυρεντιάδη, δήλωσε με τον ίδιο τρόπο πώς η παρουσία του νέου μας πρωθυπουργού κ. Ράϊχενμπαχ αποτελεί ευλογία για τον τόπο και είναι κρίμα που γρήγορα θα απογοητευθεί από εμάς τους πληβείους και θα μας παρατήσει να φύγει !!! Τον χαρακτήρισε μάλιστα σαν μία Χρυσή Επένδυση που έκαναν οι φίλοι εταίροι μας για χάρη μας !!! Ναι, αυτά τα ξεστόμισα έλληνας, ο κ. Π. Γεννηματάς συνέταιρος του κυρίου Λαυρεντιάδη, του ευγενούς αυτού τέκνου του αριστοκρατικού υποκόσμου.

Όταν η χώρα προδίδεται εκ των έσω μία είναι η διέξοδος. Όταν η αρχαία Αθηναϊκή Πολιτεία εξόριζε τους όχι δολίως αποτυχημένους πολιτικούς και στρατιωτικούς άνδρες της, δήμευε τις περιουσίες των και σαν εσχάτη ποινή τους οδηγούσε στον θάνατο, η νέα ελληνική πολιτεία τι θα όφειλε να κάνει ; Το ελάχιστο θα ήταν να διαψεύσει το πείραμα της μετάλλαξης. Σε κάθε περίπτωση πάντως να αναβάλλει δια παντός και με κάθε μέσο - όπως το Σύνταγμά της ακόμη ορίζει - το μακρύ ταξίδι της μέσα στη νύχτα.





Γιέ του ανθρώπου,
Να πεις ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,
Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση,
Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού. Μόνο,

έλα κάτω απ’ τον ίσκιο του κόκκινου βράχου,
Και θα σου δείξω κάτι διαφορετικό
Κι από τον ίσκιο σου το πρωί, που δρασκελάει ξοπίσω σου
Κι από τον ίσκιο σου το βράδυ, που ορθώνεται να σ’ ανταμώσει
Μέσα σε μια φούχτα σκόνη θα σου δείξω τον φόβο.*


Τhe Waste Land (Έρημη Χώρα), 1922. Τόμας Στερνς Έλιοτ
μετάφραση Γ. Σεφέρης


Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Στη Ζούγκλα... (αναδημοσίευση)


Από τον εξαίρετο κύριον ΚΙΜΠΙ
Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή την 22/10/2011

«Έξω από το ευρώ είναι η ζούγκλα», είπε πριν από μερικές μέρες στη Βουλή ο Β΄ αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών -ο αίρων τας αμαρτίας της τρόικας- Ευάγγελος Βενιζέλος. Και μέσα στο ευρώ τι υπάρχει, είναι το εύλογο ερώτημα που ακολουθεί. Κανείς δεν τολμά πλέον να μιλήσει όχι για παράδεισο, αλλά έστω για ένα καθαρτήριο που διασώζει την προσδοκία της εξιλέωσης και της «μεταγραφής» στον παράδεισο, έπειτα από μια μακρά, οδυνηρή τιμωρία. Την απάντηση στο «τι υπάρχει» και ακόμη περισσότερο «τι θα υπάρχει» σε λίγο καιρό εντός του ευρώ δεν τολμούν να τη δώσουν, έστω και υπαινικτικά, ούτε οι πιο θερμοί θιασώτες του. 

Για τη σημειολογία του πράγματος, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι υπάρχει μια άδικη κατάχρηση της έννοιας «ζούγκλα», με όλα όσα υπονοούνται για τους άγριους νόμους της. Ωστόσο, η ζούγκλα δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί με τη βιβλική περιγραφή της άνυδρης και σκοτεινής κόλασης, με τα καζάνια στα οποία σιγοβράζουν της γης οι κολασμένοι, σ’ ένα ατέλειωτο τιμωρητικό μαρτύριο. Στην πραγματικότητα, η ζούγκλα αντιστοιχεί πολύ περισσότερο στη μυθολογική έννοια του παραδείσου, όπου υπάρχει χώρος για όλα τα πλάσματα και είδη, σε μια ισορροπία που δεν αποκλείει μεν τα φονικά ένστικτα των πιο σαρκοφάγων και επιθετικών από αυτά, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν απειλεί με εξαφάνιση κανένα. Στη ζούγκλα, αν δεν διαταραχθούν οι νόμοι της από κάποια εξωτερική επέμβαση, κατά κανόνα ανθρώπινη, διατηρείται πάντα ένα σοφό ισοζύγιο ανάμεσα σε δυνατά και αδύναμα είδη, σαρκοβόρα και φυτοφάγα, άλογα ή έλλογα. Δεν ήταν η ζούγκλα και οι σκληροί νόμοι της που απείλησαν την ύπαρξη των ανθρώπινων φυλών που ζουν ακόμη στη λίθινη εποχή, στον Αμαζόνιο για παράδειγμα. Αντιθέτως, ήταν ο «πολιτισμός» -με τη μορφή θηριωδών εκσκαφέων που ανοίγουν δρόμους, υδροηλεκτρικών φραγμάτων ή μηχανικών πριονιών- που αφάνισε κι αφανίζει τους τελευταίους του είδους μας που κατοικούν ακόμη στην παραδείσια ζούγκλα. 

Υπήρχε, άλλωστε, ένα παλιό τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου που αποκαθιστούσε την οπτική μας για τη ζούγκλα, ως ιδανικό καταφύγιο από τη «ζούγκλα» του πολιτισμού. «Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν/ θα φύγω σ’ ένα μήνα./ Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν / τον παιδικό μου φίλο,/ παρέα με τον ελέφαντα/ να μη μου δίνουν ξύλο Θ' αφήσω το γραφείο μου/ και τα υπάρχοντά μου,/ θα πάρω το κορίτσι μου / να το 'χω συντροφιά μου. / Κι αν θα μας φάνε τ' άγρια θηρία/ θα μας γράψουν και στην ιστορία/ πως μας φάγανε τα ζώα/ κι όχι η μπόρα του αιώνα». Μεγάλο σουξέ του 1972, με τη χούντα στα ντουζένια της και τους δημιουργούς να ψάχνουν τρόπους να παρακάμψουν τη λογοκρισία, έστω και με μια υπαινικτική μόνον σάτιρα, την οποία τελικά το καθεστώς δεν άντεξε και απαγόρευσε το τραγούδι, ένα χρόνο μετά, το 1973. Το τραγούδι, επί τη ευκαιρία, γνωρίζει μια νέα περίοδο ακμής στην καινούργια μπόρα του αιώνα, ακόμη κι ανάμεσα στους αγέννητους επί χουντικής επταετίας. Τυχαίο; Δεν νομίζω… 

Διότι η εκτός ευρώ ζούγκλα, που περιγράφεται ως χώρος απερίγραπτων δεινών από την κυβέρνηση, τους ένθερμους ευρωπαϊστές και την ίδια την ευρωπαϊκή ελίτ, αίφνης έχει αναδειχθεί στα μάτια της μουδιασμένης από τα αλλεπάλληλα σοκ ελληνικής κοινωνίας ως τόπος έσχατης καταφυγής. Το σκεπτικό είναι απλούστατο: «τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί εκεί έξω;». Και η απάντηση έρχεται όχι από τους αναμενόμενους ορκισμένους εχθρούς της Ευρωζώνης. Έρχεται από τους ίδιους τους «θεματοφύλακες» του ευρώ, τους αρχιτέκτονες της υποτιθέμενης διάσωσής του (από ποιους άραγε;). 

Οι ψηφίδες του σχεδίου που ιχνογραφείται μεταξύ Βερολίνου, Παρισιού και Βρυξελλών, όσες προστεθούν μέχρι το τέλος της πρώτης πράξης του δράματος στις δύο συνόδους κορυφής της Κυριακής και της Τετάρτης, κι αυτές που απομένουν για τις επόμενες πράξεις, για τη σύνοδο του G20, στις αρχές Νοέμβρη, και για πολλές ακόμη ενδεχομένως συνόδους των ηγεμόνων του κόσμου μας, συνθέτουν μια αδρή, ζοφερή εικόνα για την Ελλάδα και την Ευρωζώνη του μέλλοντός μας. Δεν είναι η εικόνα μιας ζούγκλας, που στο κάτω κάτω έχει τους νόμους και τους κανόνες της. Είναι η εικόνα ενός πολιτικού και κοινωνικού νεκροταφείου, με τους «ενοίκους» του σε μια κατάσταση νεκροζώντανων. Το σχέδιο είναι πια πολύ ορατό για να το αγνοεί ή να μην το αντιλαμβάνεται κανείς. 

Στο εργαστήριο του δόκτορος Καλιγκάρι, στο οποίο έχει μετατραπεί η Ευρωζώνη, για την Ελλάδα επιφυλάσσεται ο ρόλος του ζόμπι, που θα περιφέρεται ως υπόδειγμα φρίκης και τρομοκράτησης όλων των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Το ζόμπι δεν είναι βέβαια ένα άγριο, σαρκοβόρο θηρίο της ζούγκλας, αλλά είναι ένα πλάσμα σκιά της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας του, ένα ον σε ληθαργικό κώμα, που στην κουλτούρα του λατινοαμερικανικού βουντού μπορεί να γίνει υποχείριο των μάγων-γιατρών που περιφέρουν τα δύστυχα θύματά τους, πεθαμένους-απέθαντους, για να επιδεικνύουν την ισχύ τους και να επιβάλλουν τον φόβο στους άλλους. Οι μάγοι μπορούν να θάβουν και μετά να ανασταίνουν τα ζόμπι τους, μπορούν να τα μετατρέπουν σε φονικά όπλα ή σε κατατονικά όντα, ανίκανα να αυτοσυντηρηθούν («Μαθαίνουν την Ελλάδα πώς να πεθάνει θεραπευμένη», είπε ακόμα κι ο Ντελόρ, δίνοντας μια ακριβή περιγραφή της θεραπείας- ζόμπι, διά του βουντού της τρόικας). 

Τα βήματα της θεραπείας-ζόμπι, άλλωστε, περιγράφονται γλαφυρά σε όσα αφήνουν να διαρρεύσουν οι άρχοντες του ευρώ, αλλά και σε όσα ήδη συντελούνται στο πειραματόζωο: 
Βήμα πρώτο. Επιβολή κατάστασης εσωτερικής χρεοκοπίας. Τα εισοδήματα του φτωχότερου τμήματος της κοινωνίας και του περιούσιου λαού της μεσαίας τάξης υφίστανται την πιο βίαιη μείωση σε ποσοστά άνω του 50%. Τα κατώτερα και μεσαία κοινωνικά στρώματα χάνουν κάθε διαπραγματευτική δυνατότητα. Τα ήδη ανάπηρα δημοκρατικά, συνταγματικά τους δικαιώματα τίθενται σε αναστολή επ’ αόριστον. Το κράτος χάνει την ήδη ισχνή κοινωνική του υπόσταση και στις υπηρεσίες που υποτίθεται ότι πρέπει να παρέχει έναντι της βαρύτατης φορολογίας επιβάλλεται ουσιαστική στάση πληρωμών. Η αξία των περιουσιακών στοιχείων, δημόσιων και ιδιωτικών, καταβαραθρώνεται για να αποτελέσουν αδάπανη λεία για πιστωτές και επίδοξους «επενδυτές». 
Βήμα δεύτερο. Το περίφημο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, σε όποιο ποσοστό και σε όσες φάσεις κι αν αυτό πραγματοποιηθεί, γίνεται εργαλείο για να βρεθούν νέες ισορροπίες ανάμεσα στην πολιτική και την τραπεζική ελίτ της Ευρωζώνης. Οι τριβές ανάμεσα στο τραπεζικό λόμπι και στη γερμανική, κυρίως, πολιτική ηγεσία είναι προφανές ότι θα αφήσουν πίσω τους και μερικούς «νεκρούς» εκατέρωθεν, αλλά αυτό που πραγματικά εμπνέει τις δύο πλευρές είναι η αλληλοδιάσωση. Αν η Ευρωζώνη βγει τελικά ζωντανή απ’ αυτόν τον αλληλοσπαραγμό, θα ηγεμονεύεται από έναν ακόμη πιο θηριώδη τραπεζικό Λεβιάθαν και από τερατώδεις στις εμπνεύσεις τους πολιτικές ηγεσίες. 

Βήμα τρίτο. Οι παλιές, χλομές ευρωπαϊκές δημοκρατίες, με τις κοινοβουλευτικές τους ιεροτελεστίες, την προσήλωσή τους στη διάκριση των εξουσιών και τις ιδιαίτερες πολιτικές τους κουλτούρες αποτυπωμένες στα συντάγματά τους, μετατρέπονται κι αυτές σε ζόμπι. Το σχέδιο της Κομισιόν για τη λεγόμενη οικονομική διακυβέρνηση, εμπλουτισμένο με τις πρόνοιες της γερμανικής ηγεσίας για την τύχη των χωρών που βρίσκονται σε δημοσιονομική εκτροπή, αποτελεί το τέλος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας όπως την ξέραμε. Η παράδοση της εκτελεστικής εξουσίας σε σκιώδεις κυβερνήσεις Ευρωπαίων τεχνοκρατών, που θα ελέγχουν από τον προϋπολογισμό μέχρι τα νοσοκομεία και από την ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας μέχρι το αν και πώς θα λειτουργούν τα δημόσια σχολεία, αποτελεί την άσεμνη τελετή ενταφιασμού της δημοκρατίας και της κρατικής κυριαρχίας. Και η Ελλάδα, ως πρώτο πεδίο εφαρμογής αυτής της «τελικής λύσης», θα περιφέρεται ως σκιάχτρο, ως αποκρουστικό ζόμπι, σε όλες τις δυσπροσάρμοστες κοινωνίες του ευρώ που θα αντιμετωπίζουν το γνώριμο δίλημμα της ζούγκλας: μέσα στην κοινωνική έρημο της ΟΝΕ ή έξω, στη ζούγκλα των εθνικών νομισμάτων; 

Κάτι μου λέει πως αργά ή γρήγορα όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι θα επιλέγουν να πάνε στη ζούγκλα με τον Ταρζάν…



Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Διαγγέλματα Πολέμου...

ρειάζονται ριζοσπαστικές αλλαγές 
και ο ελληνικός λαός θέλει αυτές τις αλλαγές
 όσο επώδυνες και αν είναι.."




Από τις Βρυξέλες, από τη Φρανκφούρτη, από την Αθήνα, από τη Θεσσαλονίκη, απ' όπου βρέθηκαν οι δοσίλογοι ολετήρες και πάντα μέσα από τις οθόνες, μας κήρυξαν χθές επίσημα πια τον πόλεμο. Έβγαλαν τις μάσκες, αχρείαστες πλέον. Προμήνυμα και όρκος εσχάτης αφοσίωσής των στο καθήκον που τούς ανέθεσαν τα αφεντικά τους. Την μέχρις εσχάτων εξόντωσή μας.

ή εσείς ή Εμείς μάς διαμήνυσαν και μάς διαμηνύουν κάθε λεπτό μέσα από τα επτάτοιχα φρούριά τους, περικυκλωμένα από επτάτοιχα αποσπάσματα ασπιδοφόρων φρουρών.

 ή εσείς ή Εμείς, οι αγορές, οι τοκογλύφοι, τα όρνεα, τα λαμόγια, οι υποτακτικοί. Οι τράπεζες θα σωθούν, οι δανειστές θα σας γδύσουν, βιομήχανοι, εργολάβοι και επενδυτές θα αρπάξουν τη χώρα, οικόπεδο-φάμπρικα για τα ανομολόγητα σχέδιά μας.

Οικόπεδο και αποικία και φάμπρικα για την Ανάπτυξη, για την αναμορφωμένη νεκρανάσταση της, ξεχασμένης στα κιτάπια της ιστορίας, εποχής της δουλείας. 

Σε σατραπείες και τιμάρια η χώρα, τόσα όσα χρειάζεται για να πάρουν όλοι: όλοι οι καλοί άνθρωποι των αγορών, των τοκογλύφων, των τραπεζών, του ΔΝΤ, της Μέρκελ, του Σαρκοζί, του Γιούνκερ, του Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ, του Μπαρόζο, του Σόρος. Όλοι οι ρουφιάνοι ντυμένοι επενδυτές, όλα τα ανδρείκελα. 

Διεμοιράσαντο τα ιμάτιά μου εν εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον. Κλήρον, όχι Πόλεμο ! Στην επικράτεια της Εσπερίας τέτοιες βαρβαρότητες δεν επιτρέπονται. 

Τί όμορφα που επαναλαμβάνεται η ιστορία ! Ούτε μιας μοίρας απόκλιση δεν επιτρέπει στον εαυτό της...

  ..Να ένας άβουλος (;) λόγω προπατορικού αμαρτήματος πρόεδρος Δημοκρατίας, να ένα ανδρείκελο-πραματευτής, να ένα δουλικό ευτραφές για όλες τις οικονομικές διεκπεραιώσεις , να ένας γκλαμουράτος αφιονισμένος υπουργός των SS για να την καταστολή των ανυπάκουων, να οι κήρυκες της νέας εποχής, να οι μαυραγορίτες, να οι ρουφιάνοι με ή χωρίς κουκούλα, να οι δοσίλογοι,  άπαντες για το ψωμί των ..παιδιών τους και για μια θυρίδα στην ασπόνδυλη Ελβετία.  

  ..Να και η νέα Γερμανία με το προτεκτοράτο τηςΕργοστάσια εθελοντικής εργασίας - Arbeit Macht Frei - κρεματόρια με πρωτόκολλο. Πρώτα ο λαθρομετανάστης, μετά ο αθίγγανος, μετά οι κομμουνιστές, μετά..

Ποιός έχει σειρά ; ..ο Πρετεντέρης. Που έτεινε χείρα συμπαθείας και βοηθείας στον χειμαζόμενον εν κρανίω κύριον Καρατζα-Φύρερ. 

"... η Αριστερά μετέρχεται όλες τις μεθόδους πίεσης και εκφοβισμού για να επιβάλλει τη δική της ανάγνωση και παρουσίαση της πραγματικότητας.....Όλα δείχνουν ότι έχουμε ένα νέο στοιχείο στο πολιτικό σκηνικό, μια υπαρκτή απειλή την οποία ουδείς πλέον δικαιούται να παρακάμπτει ή να αποσιωπά..."
(Πρετεντέρης στο Βήμα της 9/10/2011).

Άμα ελπίζει ο Πρετεντέρης και οι όμοιοί του ότι θα το βρεί από εκεί που το περιμένει, με ζώνουν τα μαύρα φίδια.. Δεν πειράζει, μαύρο φίδι, κόκκινο φίδι, αρκεί να πιάνει ποντίκια.. 

... θαυμάσια κατάσταση ολίγον πριν το Τέταρτο Ράϊχ... 


Βγήκε από τη χώρα χθές το Ανδρείκελο και αγαλλίασε, ξεδιπλώνοντας την χαρισματική του προσωπικότητα ενώπιον της Μεγάλης Πύλης και κάνοντας ρόμπες όλα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, ακόμα και τους διατεταγμένους παπαγάλους του. Αλλά, ακόμα και τον ίδιο !  Χάρισμά Σας Όλα !

"Χρειάζονται ριζοσπαστικές αλλαγές και ο ελληνικός λαός θέλει αυτές τις αλλαγές όσο επώδυνες και αν είναι
   δήλωσε απευθυνόμενος στον Βαν Ρομπάι, το Ανδρείκελο, ξεχνώντας αυτά που είχε πεί την προηγούμενη μέρα. 
 "Εγώ θα προχωρήσω με κάθε τίμημα"

Άμα είσαι ταγμένος να σκύβεις, δεν έχεις όρια, δεν έχεις μνήμη. Και όταν δεν την έχεις, τη μνήμη, με κάθε προθυμία προστρέχεις στα έκνοα προστάγματα των αφεντικών σου, εν χορώ και αγαλλιάσει.  Τότε, ρίχνεις άγκυρα στο υπερπέραν της γελοιότητας. Και όχι μόνον εκεί..

Ανθυγιεινό το ευτελές, πιο ανθυγιεινό και από το να κουνάς το δάκτυλο στους ραγιάδες, να υπογράφεις νόμους και διαταγές για την καταστολή τους, να συναλλάσεσαι με τον Μπόμπολα για τα σκουπίδια, να τραπεζώνεσαι με τραπεζίτες με το φόβο του άπαχου βελουτέ και των αυγών.


Ομοβροντία πολεμικών διαγγελμάτων χθές. Και ασπίδες - εισαγωγής παρακαλώ -  μέσω Ηγουμενίτσης τα τάγματα των συμμάχων. Αποβιβάσθηκαν για την απόκρουση του κομμουνιστικού κινδύνου. Βενιζέλος, Καστανίδης, Ραγκούσης σε επαγρύπνηση και δουλική παράκρουση. Φρυαττόμενοι, κραδαίνοντες μάχαιραν επί τον μισθό των απεργούντων και ρόπαλα κατά των καταληψιών.

Ρίχνουν άγκυρα στο υπερπέραν της γελοιότητας. Και όταν αυτή, η γελοιότητα, συναντά τη δουλικότητα, την προδοσία και την καταστολή, ένα μαύρο α-φώς πλακώνει τη χώρα.

Η χώρα κινδυνεύει όπως διαπιστώνει και ο Πρετεντέρης. Τοιμάστε τις κρεμάλες, ανοίξτε τα ξερονήσια και θα δούμε ποιοί θα τις απολαύσουνε και ποιοί θα τα επισκεφθούνε.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Ταξίδια στα Σούσα


Κόσμος πάει κι' έρχεται στα Σούσα, την ένδοξη πρωτεύουσα του Δαρείου του μεγάλου. Πάει και στην Περσέπολη, αλλά η μεγάλη δυναστεία των Αχαιμενιδών εσχάτως δέχεται στα Σούσα τους εκλεκτούς καλεσμένους της. Ο γνωστός μας Αλκιβιάδης τυχαίνει να είναι ο πλέον τακτικός επισκέπτης της από τότε που ανέλαβε στρατηγός-σύμβουλος στο κράτος των Σπαρτιατών. Ο συχνές επισκέψεις του οφείλονται κατά κύριο λόγο στην εμπάθειά του προς την Αθηναϊκή Δημοκρατία, από την οποία και εξορίσθηκε και έκτοτε του μπαίνει στο μάτι..  Ψάχνει συμμάχους και ερείσματα για να την κατεδαφίσει, αν μπορέσει δε να πουλήσει και τους υπηκόους της δούλους, το δε κράτος του δώρο-λάφυρο στον Κύρο τον νεώτερο, μετατρέποντας όλα τα ελληνικά κράτη σε σατραπείες. 

Η ιστορία σας είναι γνωστή όπως και το τέλος του Αλκιβιάδη. Εκτελέσθηκε κατευθυνόμενος προς την αυλή του Αρταξέρξη, αφού για μία ακόμη φορά είχε γίνει κωλο-τούμπας, προδίδοντας τη συμμαχία Σπαρτιατών και Κύρου στον Αρταξέρξη. Ο Αλκιβιάδης ήταν το τελευταίο γνωστό μέλος της αριστοκρατικής οικογένειας των Αλκμεωνίδων. Δεν μπόρεσε να τον σώσει ούτε η βιβλική Εσθήρ, όπως παληότερα είχε σώσει κάποιους άλλους Ιουδαίους από τη γενοκτονία. Στην γενέτειρά του έγινε μισητός για τους αδέξιους χειρισμούς του κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο αλλά και για την προδοσία του και τη λιποταξία του στη Σπάρτη. Στα νέα αφεντικά του έγινε επίσης μισητός για τις προδοσίες του και τις δόλιες τακτικές του.

Τέλος καλό ; Όχι ! Γιατί η θεά Φράους  έχει πάντα πολλούς εραστές και έτσι τα ταξίδια στα Σούσα εσχάτως πληθύνονται. Τόσο πολύ που ο Αρταξέρξης, ο νέος Σάχης του κράτους των Αχαιμενιδών, αποφάσισε να ανοίξει πρεσβεία σε προάστειο των Αθηνών, το Φάληρο. Εκεί πλέον συνωστίζονται οι καλοθελητές της αυτοκρατορίας. Όρισε μάλιστα και τον ανθύπατο Παπαχειλάδη, έμπιστο άνθρωπό της, να διεκπεραιώνει τις υποθέσεις της στη σατραπεία των Αθηνών.

Εγώ όμως θα επανέλθω ξανά στο μύθο του Αλκιβιάδη, από τον οποίο  φαίνεται δεν διδάχθηκε κανείς, ούτε ο κύριος Χρύσανθος, ο μέγα-σύμβουλος του υποψήφιου σατράπη στη Δημοκρατία των Αθηνών.

Γι' αυτό θα του θυμίσω ένα αρχαίο τραγούδι για την πανέμορφη κόρη Σούσα της Κρήτης που χρωστούσε το όνομά της στο μεγαλείο της πρωτεύουσας των Αχαιμενιδών.  


Ένα  πρωΐ  με  το  δροσό  π’  ανοίγει  το  λουλούδι,
αφιγκραστείτε  να  σας  πω  της  Σούσας  το  τραγούδι.


Η  Σουσανιώ  ήταν  όμορφη  της  Κρήτης  το  καμάρι,
κι  αγάπα’ε  τον  Σαρήμπεη  το  πρώτο  παλικάρι.
Ένα  πρωΐ  σηκώνεται  στην  κλίνη  της  καθίζει,
και  με  το  χρυσομάντηλο  τα  δάκρυα  σκουπίζει.
Κι  η  μάνα  της  την  ερωτά  κι  ο  κύρης  της  λέει,

-Τι  έχει  το  Σουσανάκι  μου  που  κάθεται  και  κλαίει.
-Όνειρο  είδα  μάνα  μου  πικρό  φαρμακωμένο,
πως  ήρθε  τ’  αδερφάκι  μου  σπαθί  ξεγυμνωμένο.
-Όνειρο  είναι  Σούσα  μου  κι  όνειρο  θα  περάσει,
κι  εσένα  τ’  αδερφάκι  σου  στα  ξένα  θα  γεράσει.

Στα  ξένα  και  στην  ξενιτιά  εκείθι  που  γυρίζει,
ή  άγρια  θεριά  τον  έφαγαν  ή  άλλος  πασάς  τ’  ορίζει.
Τη  νύχτα  τα  μεσάνυχτα  που  οι  πετεινοί  λαλούσαν,
ακούει  την  πόρτα  να  χτυπά  και  κονταροχτυπούσαν.

-Έλα  Σούσα  μου  κι  άνοιξε  γιατ’  είμαι  κουρασμένος,
και  από  τον  δρόμο  τον  πολύ  είμαι  βαλαντωμένος.
-Σήκω  Σαρημπεάκι  μου  σήκω  να  πας  στο  Κάστρο,
γιατ’  ήρθε  τ’  αδερφάκι  μου  φοβούμαι  μη  σε  χάσω.

Σηκώθ’  η  Σούσα  κι  άνοιξε  βλέπει  τον  αδερφό  της,
λιγοθυμιές  την  έπιασαν  και  κόντυνε  το  φως  της.


Σκίτσο με τη "βοήθεια" του Γ. Ιωάννου

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Δός μοι τοῦτον τὸν Ξένον,


Για εσένα
Για εμένα
Για όλους μας.

Που ξένοι θάμαστε στον τόπο μας,
Ξένοι στο σπίτι μας,
Ξένοι μες στο σώμα μας,
Ξένοι σε άλλον τόπο αύριο.

Να μην βαδίζουμε μόνοι,
Να μην ζούμε μόνοι,
Να μην κλαίμε μόνοι,
να μην ξεχασθούμε μόνοι.





Τν λιον κρψαντα τς δας κτνας, 
κα τ καταπτασμα το ναο διαρραγν, τ το Σωτρος θαντ
ωσφ θεασμενος, προσλθε τ Πιλτ κα καθικετεει λγων. 

Δς μοι τοτον τν ξνον, 
τν κ βρφους ς ξνον ξενωθντα ν κσμ· 


Δς μοι τοτον τν ξνον, 
ν μφυλοι μισοντες θανατοσιν ς ξνον· 


Δς μοι τοτον τν ξνον, 
ν ξενζομαι βλπειν το θαντου τ ξνον· 


Δς μοι τοτον τν ξνον, 
στις οδεν ξενζειν τος πτωχος τε κα ξνους· 


Δς μοι τοτον τν ξνον, 
ν βραοι τ φθν πεξνωσαν κσμ· 


Δς μοι τοτον τν ξνον, να κρψω ν τφ
ς ς ξνος οκ χει τν κεφαλν πο κλναι· 


Δς μοι τοτον τν ξνον, 
ν Μτηρ καθορσα νεκρωθντα βα. 

Υἱὲ κα Θε μου, ε κα τ σπλγχνα τιτρσκομαι, 
κα καρδαν σπαρττομαι, νεκρν σε καθορσα, 
λλ τ σ ναστσει θαρροσα μεγαλνω. 
Κα τοτοις τονυν τος λγοις δυσωπν τν Πιλτον 
εσχμων λαμβνει το Σωτρος τ σμα, 
κα φβ ν σινδνι νειλσας κα σμρν, κατθετο ν τφ 
τν παρχοντα πσι ζων αἰώνιον κα τ μγα λεος.

Ύμνος Όρθρου Μεγάλου Σαββάτου
Γεωργίου Ακροπολίτου


φωτογραφία από Όστρια

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

επισκέψεις

IP Widget For Website