Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Τού 'λεγαν πως ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ...




Τον έβλεπα, στην έρημο των πόλεων, στα ερείπια των χωριών, 
να κόβει το ψωμί του σε κομμάτια 
και να τα μοιράζει στους λίγους περαστικούς.
Με το νερό πούφερνε μαζί του να ξεδιψάει τους ξένους,
με τα λόγια του να παρηγορεί τους πονεμένους.

Και όταν το κρύο έσκιαζε τα σώματά τους, 
να βγάζει ένα-ένα τα ρούχα του
και να σκεπάζει τους ενοίκους των δρόμων.
Και μετά πάλι, ξυπόλυτο να τρέχει από δώ και από κεί,
αλαφιασμένος, για να προλάβει το κακό.

Και όταν έπεφτε η νύχτα, πάλι, 
άγγελος με τα φτερά του στο προσκεφάλι τους,
όνειρα γλυκά το νανούρισμά του,
φωτιά και θαλπωρή η ανάσα του.

Και μήτε γής τον όριζε, μήτε νόμοι τον κρατούσαν,
σαν έφτασαν οι γνωστικοί και τούπανε να φύγει
και μετά οι άγνωστοι, που με απειλές τον διώχναν
και μετά πάλι οι γνωστικοί που τούλεγαν..
  πως ο κόσμος τούτος δεν θ' αλλάξει ποτέ !

Μα έμενε εκεί. Στην έρημο των πόλεων, στα ερείπια των χωριών,
να σκάβει με τα χέρια του την άμμο
Να βάλει τον σπόρο του δέντρου, 
που θάδινε τον ίσκιο του στις πυρωμένες μέρες
που θάκανε τραγούδι τις οπλές του ανέμου.

Που θα πρόσφερε τα άνθη του στις μέλισσες,
τον καρπό του στους πεινασμένους,
τις αγκαλιές του να κουρνιάζουν τα πουλιά τη νύχτα
και τη μέρα να στήνουν το πανηγύρι τους.

Και ως που βρήκε το νοτισμένο χώμα έσκαψε
και φιλώντας το, παρακάλεσε τη γή να το κάνει παιδί της, το Δέντρο,
τη Δήμητρα να το προστατεύει,
την Περσεφόνη νάχει μια καλή κουβέντα γι'αυτό στα στοιχειά του κάτω κόσμου.

Και σαν πέρασαν οι καιροί και φάνηκαν τα πρώτα λουλούδια,
ήλθαν και προσκύνησαν οι διαβάτες,
τα πουλιά ήλθαν και τραγούδησαν,
ήλθαν και οι μέλισσες και ευχαρίστησαν για την προσφορά Του.

Και μετά στις καυτές ημέρες έφθασαν πολλοί,
να δροσιστούν στον ίσκιο του
και να γευθούν τους καρπούς του.
Τα πουλιά να εισπράξουν το μερίδιο που τους ανήκε
και μετά ξανά οι άνθρωποι να πάρουν τα ξύλα 
για τα κρύα που θα 'ρχονταν.

Μα κανείς τους πιο μετά, για να σκάψει τη γή, 
να δωρίσει τον ιδρώτα του στις ρίζες του.
Μόνος του και πάλι, 
Και φάνηκαν ξανά οι γνωστικοί που τούλεγαν..
  πως ο κόσμος τούτος δεν θ' αλλάξει ποτέ !

Και διάβαιναν τα χρόνια ώσπου η Περσεφόνη,  
κάποιο φθινόπωρο αγκάλιασε τα κλαριά του, 
και αρνήθηκε τον κάτω κόσμο,
κι' ήσαν τα πουλιά με το τραγούδι τους,
κι' αυτοί που αγάπησαν τούτο τον παράδεισο 

κι' αυτός με τα όνειρά του που την κράτησαν κοντά τους.

Τα όνειρα που πλέκουν τα παραμύθια,
που φέρνουν τους ξεριζωμένους στα σπίτια τους,
τους νεκρούς πίσω στη γή τους,
Τη μάνα του, που την έβλεπε
να χαιρετά τη θάλασσα στο φώς των αστεριών.

Για νάχει η γή μια δικαίωση κι' ο πόνος μιαν ανταμοιβή
η ύπαρξη ένα λόγο και οι γνωστικοί μιαν απάντηση,
για το πως η αιωνιότητα γίνεται από σκοτάδι φώς.

© Θ.A.


Σχετικές αναρτήσεις:
Να φωτίσουμε τους δρόμους μας

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Τρύπες της Ιστορίας (αναδημοσίευση)




Από τον εξαίρετο κύριον ΚΙΜΠΙ
http://kibi-blog.blogspot.com 
Τα παρακάτω κείμενα δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή την 19/11/2011


  Θέλω δεν θέλω, ξανακάθισα στα θρανία. Λόγω της κόρης μου. Ξεφυλλίζω τα βιβλία της Α΄ Γυμνασίου και αντιλαμβάνομαι ένα άλμα που έχει συντελεστεί τα 35 χρόνια που με χωρίζουν από το σχολείο. Άλμα όχι απαραίτητα καλό. Η κλασική, αφαιρετική αλλά καλά «εικονογραφημένη» αφήγηση της γενιάς μου έχει αντικατασταθεί από έναν λόγο επιστημονικοφανή, γεμάτο στρυφνούς όρους, ακατάληπτους για τους εφήβους του Facebook, της τηλοψίας και της χαλαρής σχέσης με το βιβλίο. Η πρόθεση να γίνει η γνώση ουσιαστική εξελίσσεται σε μια άκαμπτη άσκηση λεξιλαγνικής δεξιότητας. 

Διαβάζω από το βιβλίο της Ιστορίας: «Από το 1100 μέχρι περίπου το 950 π.Χ., η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση. Ο πληθυσμός μειώνεται δραστικά. Η οικονομία επανέρχεται σε πρωτογενή σχήματα… Η κεντρική εξουσία εξασθενεί, σχεδόν εξαφανίζεται…». Κι αλλού: «Σε αυτή την περίοδο, η Ελλάδα διαμορφώνεται φυλετικά, οι Έλληνες μορφοποιούν όλα εκείνα τα στοιχεία που θα τους επιτρέψουν να αναπτύξουν τον δικό τους πολιτισμικό λόγο…». Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρεψ’ το. Αλήθεια, τι πραγματικά συνέβη σ’ αυτούς τους ανθρώπους του τόσο μακρινού παρελθόντος, που ακόμη και των ηγετών τους τα ονόματα μας είναι άγνωστα; Γιατί κατέρρευσαν τα μυκηναϊκά βασίλεια, πώς καταστράφηκαν τα επιβλητικά ανάκτορά τους, γιατί παρήκμασε το ναυτικό τους που όργωνε όλη τη Μεσόγειο με τα ξύλινα καράβια του; Τι σήμαινε κρίση, οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάρρευση στη δεύτερη ή στην πρώτη χιλιετία προ Χριστού; 

Είναι μάταιο να προσπαθεί κανείς να βρει αναλογίες ανάμεσα στη δική μας κρίση και στην κρίση αυτής της τόσο σκοτεινής, «λιγομίλητης» ιστορικά εποχής των κατά συνθήκην προγόνων μας. Η τραπεζική δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί, νόμισμα δεν υπήρχε, οι εμπορικές ανταλλαγές των Μυκηναίων με τους πιο μακρινούς εταίρους τους, τους Αιγυπτίους για παράδειγμα, γίνονταν σε είδος, τα ανάκτορά τους βασίζονταν στον πλούτο που παραγόταν στην επικράτειά τους, το υποτυπώδες φορολογικό τους σύστημα στηριζόταν κι αυτό στην εγχώρια παραγωγή και στο εμπόριο, οι άνακτες δεν δανείζονταν από άλλα βασίλεια, ακόμη και η πολεμική τους δράση ήταν συχνά μια εμπορική συναλλαγή – έδιναν στρατιώτες, έπαιρναν αγαθά ή δούλους. Αλλά, έπειτα από τρεις αιώνες ακμής και προόδου, κατέρρευσαν μυστηριωδώς. Πάντως, όχι υπό το βάρος μιας κρίσης χρέους. 

Θεωρίες για τους Μυκηναίους ή για τους Μινωίτες και τους Κυκλαδίτες, που ακολούθησαν μιαν ανάλογη τροχιά ακμής και παρακμής, υπάρχουν πολλές. Όπως και για όλες τις μικρές ή μεγάλες αυτοκρατορίες οι οποίες έλαμψαν για μερικούς αιώνες στην εύκρατη ζώνη του πλανήτη, που είχε και έχει το προνόμιο να φιλοξενήσει τους λεγόμενους μεγάλους πολιτισμούς από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας. Για ορισμένους απ’ αυτούς έχουν διασωθεί λαμπερές ή εφιαλτικές λεπτομέρειες για το πώς πέτυχαν και πώς κατέρρευσαν υπό το βάρος της ίδιας της επιτυχίας τους. Οι πρωταγωνιστές τους κατά κανόνα έδρασαν αδιάφοροι για το στίγμα που θα αφήσουν στην Ιστορία, κινούμενοι από απληστία, ιδιοτέλεια, αλαζονεία, περηφάνια και -σπανιότερα- από μια γνήσια αγωνία για τις κοινωνίες που κυβερνούσαν. Και οι κομπάρσοι αυτών των πολιτισμών, άνθρωποι καθημερινοί, αγρότες, τεχνίτες, έμποροι, δούλοι, δουλοπάροικοι, μισθωτοί, άνδρες και γυναίκες υπήρξαν κι έδρασαν κινούμενοι απλά από το ένστικτο της επιβίωσης. Αλλά και από έναν ακαταμάχητο πόθο για ελευθερία που συχνά τούς μεταμόρφωνε, από ειρηνικούς και ανυποψίαστους παραγωγούς, σε στίφη πολεμιστών, σε ορδές πεινασμένων μεταναστών ή σε επαναστατημένα πλήθη ανθρώπων. Πάντως, ανεξάρτητα από τις προθέσεις πρωταγωνιστών και κομπάρσων της Ιστορίας, τα μεγάλα της κεφάλαια, αυτά που διασώζονται ως στιγμές ακμής ή δραματικής αντίστασης στην παρακμή, γράφτηκαν όταν οι αποφάσεις βγήκαν από τους χοντρούς τοίχους των ανακτόρων κι έγιναν υπόθεση των χιλιάδων ανώνυμων υπηκόων. Αυτό δεν το γνώριζαν ενδεχομένως οι ανυποψίαστοι Μυκηναίοι, που απορούσαν γιατί τα πλοία που έφευγαν για τις άλλες αγορές με το στάρι ή το αρωματικό τους λάδι, για να επιστρέψουν με χαλκό, χρυσό ή ελεφαντόδοντο, δεν γύρισαν ποτέ. Αλλά το γνωρίζουμε εμείς, που έχουμε το προνόμιο να ρίχνουμε λοξές, χρήσιμες ματιές στο παρελθόν 3.000 και πλέον χρόνων. 

Αναρωτιέμαι, όμως, αν το γνωρίζουν κι αυτοί, στα ανάκτορα των Αθηνών ή των Βρυξελλών, που τόσο συχνά καταχρώνται τις επικλήσεις στην Ιστορία. Μιλώντας για ιστορικές συμφωνίες της 21ης Ιουλίου ή της 27ης Οκτωβρίου, για ιστορικά βήματα συναίνεσης στην Ελλάδα, για ιστορικές αλλαγές ή κρίσιμες καμπές της Ιστορίας, για την ιστορική κατάκτηση του ευρώ, που -αν χαθεί- η Ιστορία θα μας αποβάλει από τα κιτάπια της. Έχουν εκείνο το ύφος του προνομιακού πελάτη της Ιστορίας, η οποία πάντως είναι άγνωστο αν θα τους κάνει τη χάρη έστω και μιας απλής καταγραφής στις υποσημειώσεις της. 

Προσπαθήστε να κάνετε μια φανταστική προβολή στο μέλλον. Σε χίλια χρόνια από τώρα. Τι θα έχει διασωθεί στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας απ’ αυτό που διαδραματίζεται στην Ευρώπη; Ίσα ίσα, ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει πρωτίστως την υποχρέωση να ξεσκαρτάρει δισεκατομμύρια άχρηστες πληροφορίες, σωζόμενες στους ψηφιακούς «δίσκους της Φαιστού». Κι απ’ αυτό το ξεσκαρτάρισμα είναι βέβαιο ότι δύσκολα θα διασωθούν κάποιοι κύριοι Papademos, Μόντι, Μέρκελ, Σαρκοζί, Γιούνκερ ή Ρεν, που μιλούν και συμπεριφέρονται λες και σηκώνουν όλο το βάρος του κόσμου, αν και κάνουν το αντίθετο: ρίχνουν όλο το βάρος στον κόσμο. Ίσως κι όλη η ενδεκάχρονη περιπέτεια του ευρώ ή η πενηντάχρονη διαδρομή της ευρωπαϊκής ενοποίησης ενταχθεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος σε εκείνες τις δυσανάγνωστες περιόδους της ανθρωπότητας, στις μαύρες τρύπες της Ιστορίας που η αναλυτική τους καταγραφή περισσότερο μπελά παρά όφελος σήμαναν για την ανθρώπινη πρόοδο. Αν υποθέσουμε μάλιστα ότι σε χίλια χρόνια από τώρα θα έχει πράγματι επέλθει το πολλάκις αναγγελθέν «τέλος της Ιστορίας», με κοινωνίες απελευθερωμένες από τον ανταγωνισμό και τον αλληλοσπαραγμό, αναπαυμένες σε μια γλυκιά ρουτίνα ευημερίας, ελεύθερες από κοινωνικούς καταναγκασμούς, είναι αμφίβολο αν η περιπέτεια του ευρώ θα τύχει μιας μικρής υποσημείωσης. 

Βλέπετε, η Ιστορία είναι εκλεκτική. Τίμησε όλες τις μακραίωνες αυτοκρατορίες, κι ας ήταν βουτηγμένες στο αίμα, συνδεδεμένες με απάνθρωπους πολέμους και διωγμούς πληθυσμών, απίστευτη καταπίεση και στερήσεις ελευθερίας. Αλλά τις τίμησε υπό την προϋπόθεση ότι, ανεξάρτητα από τη βούληση και τη σκληρότητα των πρωταγωνιστών τους, άφησαν πίσω τους επιτεύγματα και κατακτήσεις που συνιστούν άλματα στον ανθρώπινο πολιτισμό. 
Ποιο είναι το άλμα που συντελείται στην Ευρωζώνη; Η ύπαρξη ενός κοινού νομίσματος που αποτελεί πεμπτουσία του χρηματικού φετιχισμού, σφραγίδα της τραπεζοκρατίας; 
Ποια είναι η συμβολή στην εξέλιξη του πολιτικού πολιτισμού; Η αποξένωση των κοινωνιών από τις αποφάσεις, η συρρίκνωση της δημοκρατίας και η συγκέντρωση της εξουσίας σε μια σέχτα ιεροφαντών του χρήματος; 
Ποια είναι η ώθηση που δίνει η Ευρωζώνη στην ειρηνική συνύπαρξη των εθνών και των κοινωνιών; Ο διαχωρισμός τους σε πλούσιο Βορρά και φτωχό Νότο, η καλλιέργεια του φθόνου ανάμεσα σε «ράθυμους μπαταχτσήδες» και «παραγωγικούς δανειστές»; Η υποδαύλιση νέων εθνικών ανταγωνισμών που εκκολάπτουν τους πολέμους του μέλλοντός μας; 
Ποια είναι η συμβολή της Ε.Ε. στην ανθρώπινη χειραφέτηση; Η μετατροπή ολόκληρων χωρών σε υποζύγια των πιστωτών; Η υποθήκευση του μέλλοντος μιας ολόκληρης γενιάς στην αποπληρωμή του χρέους; Η εξώθηση των κοινωνιών σε νέα κύματα μεταναστευτικής φυγής; 

Ποια είναι τα πολιτιστικά και πνευματικά επιτεύγματα που θα αντέξουν στον χρόνο; Το φρούριο της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, το Berlaymont, οι δυσανάγνωστες και διαρκώς αναθεωρούμενες ευρωπαϊκές συνθήκες ή η ανάδειξη του νεοφιλελευθερισμού, στην πιο ακραία και απάνθρωπη εκδοχή του, σε σύνταγμα της τραπεζοκρατούμενης Γιουρολάνδης; 
Και, τέλος, ποιο είναι το «κοινωνικό συμβόλαιο» με το οποίο η Ευρωζώνη επιδιώκει να δεσμεύσει 300 εκατομμύρια ανθρώπους; Η διαρκής επιδείνωση της ζωής τους εν ονόματι της ευημερίας των αριθμών; 

Ευτυχώς, η Ιστορία, όπως είπαμε, είναι εκλεκτική και ολιγογράφος. Γράφει το βιβλίο της με εξαιρετική λιτότητα, ακριβώς για να το καταστήσει πιο πλούσιο. Και δυστυχώς -για να παραφράσουμε τον πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο, που στις προγραμματικές δηλώσεις μας είπε πως «ένα εκατοστό εθνικής ευθύνης ισοδυναμεί με ένα μέτρο οικονομικής και κοινωνικής προόδου»- η ανθρωπότητα για κάθε σταγόνα προόδου αφήνει πίσω της τόνους από σκουπίδια. Γι’ αυτό κι ο κάδος απορριμμάτων της Ιστορίας είναι τεράστιος. Και μπορεί να χωρέσει σούμπιτη την παλινδρομική περιπέτεια του ευρώ.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Η Κραυγή



Edvard Munch: The Scream

Ακούστε λεχρίτες, εισπράκτορες των αγάδων σας.
Αν θέλετε τη ζωή μου, πάρτε την.
Έτσι κι' αλλοιώς στον δικό σας κόσμο δεν χωράει. 
Όπως δεν χωράνε και οι ζωές των παιδιών των παιδιών μου.

Ακούστε εγκάθετα ανδράποδα των τοκογλύφων
Τη σύμβαση του έργου σας δεν την έχω υπογράψει. 
Δεν δεσμεύομαι για τα περαιτέρω και δεν με αφορούν οι χρεωκοπίες σας.

Ακούστε υποδουλωτές της χώρας μου. 
Δεν πρόκειται να σας παραδώσω τα κλειδιά από ό,τι μου ανήκει. 

Ακούστε κατοχικοί ρουφιάνοι, σπόνσορες της αποβλάκωσης του λαού.
Για τα γρόσια των αφεντικών σας, πολύ ρισκάρετε το κεφάλι σας.

Ακούστε πληρωμένοι διανοητές του φασισμού, καλλιτέχνες του παρά.
Άξιος ο μισθός σας, μόνο που τα αργύρια θα στερέψουν πολύ σύντομα.
Μια κλωτσιά στον κώλο σας από τους προστάτες σας και ένα φτύσιμο. Και πολύ θα σας είναι.

Ακούστε μαυραγορίτες
Δεν θάχετε καλύτερη τύχη από τις πουτάνες του Παρισιού το '45.

Ακούστε δολοφόνοι τραπεζίτες
Αν θέλετε την ελάχιστη περιουσία μου πάρτε την. 
Τώρα, γιατί αύριο θα είναι αργά για σας.

Ακούστε εκβιαστές των τοκογλύφων.
Στείλτε τους μπράβους σας να χτυπήσουν την πόρτα μου.  

Ακούστε χάπατα της προπαγάνδας των, δουλικά και εξαρτήματα της εξουσίας των.
Χθές έβλεπα πολλούς από σας πρόθυμους στην χαρατσοουρά. 
Και ..λυπημένους γιατί μερικά από τα κλοπιμαία σας σας τα ζητάνε πίσω.  

Ακούστε εσείς οι απαθείς.
Ο Φόβος έχει μαραζώσει την ψυχή σας  και ας προσποιήσθε ότι δεν το καταλαβαίνετε. 
Όμως θάλθει η στιγμή εκείνη που θα ουρλιάζετε στην έρημο με τους λύκους. Και κανείς δεν θα σας ακούσει.

Τέλος, ακούστε όλοι σας, 
   είτε σας νοιάζει η πραγματικότητα της χώρας, είτε όχι. 
Έκνομοι, άνομοι και δίκαιοι. Λαμόγια και έντιμοι. 
Δειλοί και ήρωες, έχοντες και μη έχοντες, 
Ζωντανοί και νεκροί, ζόμπι περιφερόμενα. 
Εσείς που ζείτε με το καρδιοχτύπι της συνέπειας και του καθήκοντος απέναντι στους  
   δολοφόνους σας και σείς που βγάζετε το κεφάλι έξω από το βούρκο τους. 
Εσείς που έχετε αλλά δεν έχετε θεό, και σείς που προσμένετε τη δικαίωσή του. 
Εσείς που χορτασμένοι κοιμώσαστε και σείς που ξαγρυπνάτε περιμένοντας το φώς της αυγής. 
Εσείς που στολίζεσθε με την ευγένεια της αλληλεγγύης και σείς που ντύνεστε με το σάβανο  
   του ατομικισμού σας. 
Εσείς που ανασαίνετε με τους λυγμούς των πονεμένων και σείς που στερηθήκατε την αγάπη του συντρόφου.
Εσείς που αγαπήσατε τη γή και σείς που μισήσατε τις ομορφιές της.


  δεν φοβάμαι
  Τη φτώχεια, τη στέρηση, το κρύο, το σκοτάδι τους. 
Τους δολοφόνους της ζωής μου, τη στέρηση της ελευθερίας μου, τις φυλακές τους και τα δεσμά τους.

  δεν υποκύπτω
  στους εκβιασμούς και τις απειλές τους, στις εξουσίες τους και στα διαγγέλματά τους, στους νόμους τους και στις εντολές τους, στο φόβο τους και στην προπαγάνδα του.

  δεν πληρώνω, 
  τα χαράτσια τους, τους φόρους τους, τα πλαστικά τους εμπορεύματα, τα δάνειά τους, τα νταβατζιλίκια τους και τις οφειλές τους στα αφεντικά τους, στους αγάδες των εισβολέων, τις χορηγίες στους ευεργέτες των.

 δεν προδίδω 
την ελευθερία να στοχάζομαι, τις αξίες του πολιτισμού μου, αυτούς που γεννήθηκαν και πορεύονται μ' αυτές, την ιστορία της χώρας μου, τους πεινασμένους της γειτονιάς μου, τη λαχτάρα των παιδιών μου για το Αύριο.


Γιατί είναι καθήκον μου να αντιταχθώ στους τυράννους
να τους θεωρώ εχθρούς μου
να μην πιστεύω τα ψέμματά τους,
να κόψω το χέρι της υπογραφής των προδοτών.
    Δεν χώρεσα ποτέ στους δείκτες τους,
    Δεν ανήκα στις ομοταξίες τους.

και όταν θα φύγω δεν θα μου ανήκουν 
οι φτυσμένοι τάφοι με τα πλαστικά λουλούδια
τα αναθέματα των αδικημένων
τα ψεύτικα δάκρυα των πενθούντων
τα λογίδρια των λακέδων
οι έπαινοι των εξαγορασμένων
ο θάνατος.

αλλά θα μου ανήκουν ...
η αγάπη των συνοδοιπόρων μου στη ζωή
τα αληθινά δάκρυα των δικών μου
οι σφυγμοί της συντρόφου μου
οι δρόμοι που βάδισα
οι ομορφιές που κλείσαν τα μάτια μου
οι μουσικές που αφουγκράστηκα
η γεύση των ονείρων μου.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Όταν οι μάσκες κάνουν κωλοτούμπες (2)


Όποιος την ιστορία αφουγκράζεται 
διόλου δεν παραξενεύεται 
από αυτά που συμβαίνουν 
και από αυτά που έρχονται.



Έτσι ήταν να γίνει και έτσι έγινε ! Όπως τα γράψαμε πριν 17 ημέρες. http://e-apenanti.blogspot.com/2011/11/blog-post_07.html

Ο Αντωνάκης απλά ήθελε να κάνει όσο πιο θεαματική γινόταν την κωλοτούμπα του. Να παζαρέψει σκληρά με τα αφεντικά του το πολιτικό και κομματικό μέλλον του. Θυμάστε τον Ούγκο Σάντσες τον ποδοσφαιριστή της Ρεάλ πριν δύο δεκαετίες ; Ο Αντωνάκης τον ξεπέρασε.

Και όπως λέγαμε στο προηγούμενο άρθρο, το δύσκολο δεν είναι να προβλέψεις τον κ. Σαμαρά με τόσα εμφανή -και στις κότες -ελλατώματα που τον κάνουν διαχειρίσιμο στον κάθε λεχρίτη. Ούτε να προβλέψεις τις αντιδράσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των οπαδών του που ακολουθούν σαν ανεγκέφαλες θεούσες τις εντολές του. Κάτι που ποτέ και σε κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν έχει συμβεί ποτέ. Το δύσκολο είναι να προβλέψεις τι θα κάνει τώρα η Ντόρα και ο Καρατζαφύρερ, τα πρώην κουνιαδάκια του.

Και οι δύο έρχονται σε δύσκολη θέση μιας και οι κωλοτούμπες του Αντωνάκη τους στέρησαν κάθε λόγο πολιτικής ύπαρξης αλλά και προβολής από τα ΜΜΕ. Ήδη ο Πρετεντέρης, ο Καψής, ο ΣΚΑΙ, ο Ψυχάρης, και όλα τα κοράκια της αποχαύνωσης συγχαίρουν και επιχαίρουν για το νέο τους απόχτημα, τον Αντωνάκη τον Κωλοτούμπα.

Και μόνον αυτό θα ήταν αρκετό για να πείσει τον καθένα για το πολιτικό ποιόν του κ. Σαμαρά. Που τόσο επιμελώς και δολίως έκτιζε. Και αν ο Γιωργάκης έπαιζε με τα λεφτά (Λεφτά υπάρχουν) αυτός έπαιξε με την πατρίδα και τον πατριωτισμό μας. Τρις πιο άθλιος, τρις πιο ξεπουλημένος, τρις πιο προδότης, τρις πιο επικίνδυνος..

Ο κ. Σαμαράς έγινε πατριώτης αφ΄ότου ο ευεργέτης του και προστάτης του Μητσοτάκης παρέδοσε το χρίσμα της διαδοχής στην αρχηγεία της ΝΔ στην κόρη του. Έκτοτε με σημαία το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια και λάβαρο τον αντικομμουνισμό περιφέρεται ως το ανάχωμα της σκληρής δεξιάς προς τον Καρατζαφέρη. Στον πολιτικό του λόγο αλλά και στο βλέμμα του φαίνεται το μίσος του για τις λαϊκές κινητοποιήσεις, το μίσος του για τον συνδικαλισμό, κάτι που δεν χάνει αυκαιρία να το διατυπώνει.

Τώρα οι μάσκες έπεσαν. Κρίμα για τους δυστυχείς θαυμαστές του στον εκτός της αριστεράς αντιμνημονιακό χώρο που στοιχημάτιζαν στον πατριωτισμό του. Που έπιναν νερό στο όνομά του. Στο χωριό μου λένε μία παροιμία: Όποιος δεν τον ξέρει, ακριβά τον αγοράζει. Μόνο οι Μερκοζί που ήξεραν τον αγόρασαν τζάμπα. Με αντίδωρο λίγες μήνες πρωθυπουργία. Για να ανοίξει την πόρτα στην Ντόρα και να της παραδώσει το μαγαζί της ΝΔ.

αν ερπετό γεννηθείς,
σαν ερπετό θα ζήσεις
και σ' άλλα, πιο μεγάλα ερπετά
τροφή θα καταλήξεις.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Να φωτίσουμε τους δρόμους μας


     Εποικίζεται όλα και πιο ασφυκτικά η αντίπερα όχθη. Βαρκάρηδες αποβιβάζουν σε αυτήν ψυχές και κορμιά ανέργων, υποψήφιων αυτόχειρων, απελπισμένων, πεινασμένων, αστέγων, ανήμπορων, χρεωκοπημένων, κυνηγημένων από τραπεζίτες και εξουσίες. Βιαστικά ξεφορτώνουν οι βάρκες το φορτίο τους, βιαστικά επιστρέφουν απέναντι να παραλάβουν καινούργιους εποίκους. Τις Νύχτες, όπου κανείς δεν θωρεί τα έργα των δημίων.

 Πλάκωσε η δουλειά, στιβαχτήτε όπως-όπως, μοιάζει ν' ακούγεται η φωνή του βαρκάρη. Όπως κάποτε στα καράβια της αποδημίας των αδελφών Εμπειρίκου, μόνο που τότε η απόδραση είχε προορισμό τη γή της επαγγελίας και λάφυρο τις περιουσίες των αναχωρητών.

Λέτε να θησαυρίζουν και τούτοι εδώ όπως κάποτε οι αδελφοί του ελέους Εμπειρίκοι ; Μάλλον όχι. Τούτοι οι βαρκάρηδες είναι επιδοτούμενοι, βαρκάρηδες-αφοπλιστές της άγονης γραμμής, νέες εποχές. 
            Ας μας αδειάζουν τη γωνιά μιαν ώρα αρχύτερα ...

   Και μας βρίσκει η αυγή με λιγότερους σακάτηδες, πιο καθαρό το φέουδο της δημοκρατίας χωρίς δημοκρατία. Με λιγότερους Αγιάννηδες, χωρίς έργο πια, καλύτερα να σπανίζουν.  Για να μην εξανίστανται και ο κυρ Λοβέρδος και η κυρά Άννα για τα λιπόθυμα παιδιά των σχολείων. 


Τους ακούσατε, τους είδατε; Και τους Πέντε ιππότες του μνημονίου. Ούτε λέξη για Αλληλεγγύη, περισσεύουν τα λόγια για Ανάπτυξη και Σωτηρία. Έψαχνα να βρώ στις δηλώσεις των πασόκων, του κ. Σαμαρά και των σύν αυτώ, του κυρ Κουβέλη την επάρατη λέξη Αλληλεγγύη. Ούτε μια φορά δεν βρώμισαν το στοματάκι τους. Στόματα αχόρταγα για εξουσία και αργύρια. Και φυσικά δεν περίμενα από τον συν-καδραριζμένο των Βελουχιώτη και Φιντέλ κ. Καραγκιοζοφύρερ να καταδεχθεί τέτοιον ξεπεσμό, ούτε φυσικά από την κόρη του ξεπουλητή βρυκόλακα. Σάπισαν τα δόντια τους, τρίζουν οι μασέλες του μνημονιακού οικοδομήματος, τριγμοί μίσους για τα θύματά τους. Εκδικητές-ράμπο της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας.

Οι ένοικοι της αντίπερα όχθης θύματα κοινωνικών πειραμάτων και οικονομικών δεικτών είναι στιβαγμένοι στα αποτεφρωτήρια ενός σύγχρονου Νταχάου. Απέναντι σε αυτή την πρωτόγνωρη βαρβαρότηττα, την κατεδάφιση κάθε δημοκρατικού και κοινωνικού οχυρού, τον αφορισμό κάθε συλλογικότητας και διεκδίκησης, την ερήμωση των ψυχών, την καταστολή της σκέψης, την καταλήστευση της αξιοπρέπειάς μας ένα μας απομένει...

 ...και είναι αυτό που τρομάζει τους εξολοθρευτές των κοινωνιών: Η Αλληλεγγύη μας.

..που δεν απεμπολείται, δεν κατάσχεται, δεν ξεπουλιέται. Αλλά κτίζει ό,τι μας γκρέμιζαν χρόνια τώρα, αθόρυβα και ύπουλα. Αναστηλώνει ό,τι τώρα κουρσεύουν αποθρασσυμένοι από την αδράνειά μας και τον ατομικισμό που θέλησαν να της αντιτάξουν. Ανάβει τα κεράκια της για να φωτίσουν τις νύχτες μας. Για να δώσει ζωή στα λόγια, να κάνει τόπο στα έργα μας. Να δώσει όραμα στους συνοδοιπόρους μας, θέληση και ορμή στους μαχόμενους, κουράγιο στους απελπισμένους.

Να δώσει νερό και ψωμί στους διαβάτες της ερήμου, ρούχα στους γυμνούς, ύπνο στους άστεγους, στοργή στους κατατρεγμένους, καταφύγιο στους κυνηγημένους, ίαση στους πονεμένους, αγάπη στους τεθλιμμένους. Ούτε οι διακηρύξεις αρκούν, ούτε οι ιαχές στους δρόμους φθάνουν στα αυτιά των κατατρεγμένων. Αν δεν είναι καρπός μιας υπέρτατης αγάπης, μιας θυσίας με το πιο ελάχιστο έστω που θα μπορούσαμε να αποθέσουμε στο βωμό της.

Στην αναμέτρηση με το σκοτάδι, στο αλώνι που μας περιμένει ο εχθρός θα φτάσουμε και θα νικήσουμε μόνο αν έχουμε αναμετρηθεί με τον εαυτό μας, αν βαδίζουμε με το κεράκι της αλληλεγγύης αναμμένο.

Πίνακας: Horace Cornflake Promise

Σχετικές αναρτήσεις:

Άνθρωποι στα σκουπίδια  
Στη ζώνη του Λυκόφωτος
Η δική μας κόλαση κύριε Δάντη
Ο ήχος της σιωπής κάτω από το φώς του λυχναριού
           http://e-apenanti.blogspot.com/2011/11/blog-post_1217.html

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Η Χούντα του ευρώ (αναδημοσίευση)


Από τον εξαίρετο κύριον ΚΙΜΠΙ
Τα παρακάτω κείμενα δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή την 12/11/2011


«...O λαός
έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης
και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει
παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δε θα’ ταν τότε
πιο απλό, η κυβέρνηση
να διαλύσει το λαό
και να εκλέξει έναν άλλον;» 
Μ’ αυτό τον ποιητικό σαρκασμό απαντούσε ο Μπρέχτ στην αντίδραση του ανατολικογερμανικού καθεστώτος στην εξέγερση του 1953. Όπως συμβαίνει με κάθε καθεστώς, ανεξαρτήτως της αυταρχικής ή δημοκρατικής περιβολής του, η ανατολικογερμανική ηγεσία λάτρευε τον λαό όσο αυτός χειροκροτούσε τις επιλογές της. Κι όταν το χειροκρότημα σταματούσε, το πρόβλημα δεν το είχε το καθεστώς αλλά ο λαός φυσικά. Κι επειδή δεν είχε ανακαλυφθεί τρόπος αντικατάστασης του λαού, το πρόβλημα του καθεστώτος ήταν πάντα η «συμμόρφωση» και «αναμόρφωση» του λαού. 

Στη σαπουνόπερα της «εθνικής σωτηρίας» που παρακολουθούμε εδώ και δέκα μέρες μεταξύ Βρυξελών και Αθηνών, όπως θα έχετε παρατηρήσει, δεν υπάρχει πουθενά ο λαός. Υπάρχει ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς, ο Καρατζαφέρης, η Μπακογιάννη, ο Παπαδήμος, ο Ρουμελιώτης, ο Διαμαντούρος, ο Ρεν, η Λαγκάρντ, ο Ντράγκι, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και ο Ομπάμα, φυσικά, υπάρχουν χίλιοι δύο τύποι, κομισιονάριοι, υπουργοί, υπουργίσκοι, αξιωματούχοι, τεχνοκράτες, υπάλληλοι, τραπεζίτες από κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, υπάρχουν οι άνκορμεν και οι ακατάσχετα ομιλούσες κεφαλές της τηλεόρασης, αλλά δεν υπάρχουν οι Έλληνες πολίτες. Λες και εφαρμόστηκε κατά γράμμα και κατά κυριολεξία η σαρκαστική συμβουλή του Μπρεχτ, κι ο ανεπίδεκτος μαθήσεως ελληνικός λαός -οι τεμπέληδες, οι μπαταχτσήδες, οι διεφθαρμένοι, οι ακατέργαστοι, οι απατεώνες Έλληνες- απολύθηκε για να αντικατασταθεί από έναν άλλο λαό. Έναν λαό ολιγάριθμο, ακριβοπληρωμένο, γραβατωμένο και πάντα ατσαλάκωτο, διεσπαρμένο σε πολυτελή γραφεία στις πρωτεύουσες του κόσμου, κυρίως στις Βρυξέλες και στη Φρανκφούρτη, μα πάντως άξιο εμπιστοσύνης. 

Παλιότερα, όταν η δημοκρατία δεν ήταν παντού απαραίτητη κι οι Αμερικανοί «έσπερναν» την υφήλιο με χούντες, το πρόβλημα λυνόταν δραστικά με τον στρατό. Ο στρατός αντικαθιστούσε τον λαό και διόρθωνε με τα όπλα, τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, τις εξορίες τις λανθασμένες και καταστροφικές επιλογές του. Με τον καιρό τα πραξικοπήματα έγιναν «πασέ». Ίσως ξεπεράστηκε η τεχνογνωσία της δικτατορίας, ίσως να θεωρείται πια ακριβή και ασύμφορη η συντήρηση μιας χούντας σε περιόδους «δημοσιονομικής προσαρμογής». Ίσως πάλι να θεωρήθηκε πιο αποτελεσματική η «εξαγωγή της δημοκρατίας» – αυτής της ειδικού τύπου «δημοκρατίας» που προσκυνά την προτεραιότητα της αγοράς και δεν αμφισβητεί τις γεωπολιτικές ηγεμονίες του κόσμου μας. Αλλά κι αυτή η εξαγόμενη δημοκρατία ήταν αδύνατη χωρίς τα όπλα, τις στρατιωτικές επεμβάσεις, τους βομβαρδισμούς. Οι ευρωατλαντικοί σύμμαχοι, εδώ και μια εικοσαετία, εφάρμοσαν αποτελεσματικά την τεχνική «ανακατασκευής» ή «αντικατάστασης» των λαών διά της εξαγωγής της δημοκρατίας στην ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και εσχάτως στη Μέση και Εγγύς Ανατολή. 

Στην περίπτωσή μας τα πράγματα αποδείχθηκαν λίγο πιο περίπλοκα. Η κρίση χρέους στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη και η παταγωδώς αποτυχημένη διαχείρισή της από τους ευρωκράτες και τους εγχώριους υφισταμένους τους ανέδειξαν τον παράγοντα λαό που φοβάται, αποδοκιμάζει, διαμαρτύρεται, αντιδρά, αγανακτεί, απορρίπτει και έχει οδηγήσει το πολιτικό σύστημα σε πλήρη χρεοκοπία. Αυτή είναι η πρώτη, κανονική, πλήρης χρεοκοπία που έχει συντελεστεί πριν από την οικονομική χρεοκοπία, με αδιάψευστους μάρτυρες τις διαδηλώσεις, τις απεργιακές αντιδράσεις, τις δημοσκοπήσεις. Η πολιτική χρεοκοπία στις δημοκρατίες, αυτές τις έστω ανάπηρες δημοκρατίες, με έναν τρόπο μόνο διορθώνεται. Ο λόγος δίνεται στον λαό. Είτε για να καταγραφεί ένας νέος συσχετισμός δύναμης στο κομματικό σύστημα μέσω των εκλογών και να αναδειχθούν οι εναλλακτικές λύσεις διακυβέρνησης. Είτε για να τοποθετηθούν οι πολίτες πάνω στα κρίσιμα διλήμματα της πολιτικής μέσω δημοψηφίσματος, το αποτέλεσμα του οποίου περιορίζει αυτόματα τις επιλογές μιας κυβέρνησης και οδηγεί ενδεχομένως πάλι σε εκλογές. 

Ανεξάρτητα από το αν το παπανδρεϊκό δημοψήφισμα ήταν μπλόφα ή γκάφα, ανεξάρτητα και από το αν οι εκλογές που ζητεί η αντιπολίτευση περιέχουν και την ιδιοτελή προσδοκία να αναβαθμίσουν την ισχύ τους και την επιρροή τους στη διακυβέρνηση (ή να την αναλάβουν, όπως ευελπιστεί ή Ν.Δ.), η αντίδραση των ευρωηγεμόνων αποκαλύπτει βαθύ μίσος στη δημοκρατία. Οι εκλογές, το δημοψήφισμα, η διαμεσολάβηση του λαού στη διαχείριση των αποφάσεων που κρίνουν το μέλλον και την επιβίωσή του αντιμετωπίζονται σαν μια ανωμαλία, μια παρέκκλιση, μια εκτροπή από τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Η ίδια η δημοκρατία εξοβελίζεται σαν μια ακριβή και περιττή πολυτέλεια από το ιερατείο των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης. 

Κι αυτό πια δεν είναι μια ανομολόγητη πίστη. Οι ευρωκράτες ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, βιάζοντας και σκοτώνοντας τη δημοκρατία στην υποτιθέμενη κοιτίδα της, στην Αθήνα. Το αλισβερίσι δηλώσεων, υποδείξεων και εκβιασμών που διατυπώθηκαν δημόσια από αμετροεπείς τύπους που δεν εκπροσωπούν τίποτα και κανέναν -πέρα από τις αγορές και τη χρηματοπιστωτική δικτατορία -, όπως ο Όλι Ρεν, αποκαλύπτει την πρόθεση να αποκτήσει θεσμική υπόσταση και κοινωνική νομιμοποίηση αυτή η δικτατορία. Ο τρόπος που παραβιάστηκε άγαρμπα ακόμη και το σαβουάρ βιβρ της μη επέμβασης στην εσωτερική πολιτική ζωή μιας χώρας, η επιμονή να υποδειχθεί το σχήμα, το περιεχόμενο, ακόμη και τα πρόσωπα της αναγκαστικής συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. και να αποτραπεί η διαμεσολάβηση του λαού στη μακρόχρονη δέσμευσή του με το αγνώστου περιεχομένου «συμβόλαιο πιστωτικής κατοχής της χώρας» αναδεικνύει φόβο και μίσος στις κοινωνίες. Αποδεικνύει πως στο μυαλό των ευρωκρατών η διάσωση του ευρώ είναι περίπου ασύμβατη με τη δημοκρατία. 

Φυσικά, βρίσκουν και τα κάνουν. Σε άλλες εποχές, ακόμη και πριν από λίγα χρόνια θα ήταν αδιανόητο μια κυβέρνηση ή μια αξιωματική αντιπολίτευση να ανέχεται τους προσβλητικούς εκβιασμούς των «δυνάμεων κατοχής» χωρίς να τα έχει κάνει μπουρλότο. Ωστόσο, ο αστικός κόσμος στο σύνολό του, απεμπολώντας ακόμη και τα ανακλαστικά αυτοσυντήρησής του, επέλεξε να δικαιώσει τις επικρίσεις για συμπεριφορά «Τσολάκογλου», επέλεξε στάση πλήρους υποτέλειας εν ονόματι μιας αμφίβολης «εθνικής σωτηρίας». Τι πιο χαρακτηριστικό από τον βουλευτή της Ν.Δ. που ζήτησε «ακόμη και τον Φούφουτο να βάλουν πρωθυπουργό» προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση που θα επικυρώσει τη νέα δανειακή σύμβαση; 

Μέρες που έρχονται, όλα όσα συμβαίνουν δίνουν μια απίστευτα νέα επικαιρότητα στο ξεθωριασμένο στη συλλογική μνήμη μήνυμα της 17ης Νοέμβρη. Το μείζον εθνικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό ζήτημα δεν είναι η 6η δόση και το νέο δάνειο, είναι η υπεράσπιση της δημοκρατίας. Και δεν είναι μόνο ελληνικό ζήτημα. Είναι πανευρωπαϊκό. Είμαστε μάρτυρες ενός πανευρωπαϊκού πραξικοπήματος, μιας χούντας του ευρώ που επιχειρεί να εδραιώσει τη θέση της με όλες τις κοινωνίες, αλλά πρωτίστως τις υπό χρεοκοπία, απέναντί της. Η χούντα του ευρώ δεν είναι μια απροσδιόριστη κατάσταση, ένα σχήμα λόγου. Είναι κάτι απολύτως χειροπιαστό, συγκροτημένο και προσωποποιημένο. Είναι το περίφημο «γκρουπ της Φρανκφούρτης» που έχει επισημοποιήσει την εδραίωσή του ως ηγεσίας της Ευρωζώνης σε όλα τα όργανα και τις διαδικασίες της, σε μιαν εξόφθαλμη θεσμική εκτροπή, συμβολικά εκφρασμένη στις κονκάρδες με την επιγραφή «Frankfurt Group» που φορούν οι άνθρωποι της χούντας του ευρώ σε όλα τα ευρωπαϊκά fora. Είναι οι «Μερκεζί» και οι αξιωματούχοι Γερμανίας και Γαλλίας, είναι η ηγεσία και οι τεχνοκράτες της ΕΚΤ, οι επίτροποι και τα στελέχη της Κομισιόν, ο επικεφαλής του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπάι, η Λαγκάρντ κι όλοι οι εγκατεστημένοι στην Ευρώπη τεχνοκράτες του ΔΝΤ, είναι και οι εκπρόσωποι των τραπεζών, απαραίτητοι πλέον σε κάθε πολιτική απόφαση για το μέλλον της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Είναι μια δράκα ανθρώπων που επιβάλλουν σε κυβερνήσεις και κοινωνίες την πυγμή τους χωρίς καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση, υπεράνω λογοδοσίας και πολιτικού ή κοινωνικού ελέγχου (προσέξτε και τη σημειολογία των προσώπων που παρήλασαν ως υποψήφιοι πρωθυπουργοί: ένας άνθρωπος της ΕΚΤ, ένας άνθρωπος του ΔΝΤ, δύο άνθρωποι της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας. Δικά τους παιδιά, εν ολίγοις…). Είναι ένα ιερατείο θρησκόληπτα προσηλωμένο στις πιο ακραίες, ανάλγητες, νεοφιλελεύθερες συνταγές διάσωσης των αγορών και των τραπεζών και καταστροφής των κοινωνιών. Είναι μια χούντα με όλη τη σημασία της λέξης, μόνο που αντί όπλων -προς το παρόν- βομβαρδίζει τις κοινωνίες με τον φόβο της χρεοκοπίας, την απειλή πιστωτικού στραγγαλισμού, τον εκβιασμό αποβολής από το ευρώ και τον βάναυσο βιασμό της κυριαρχίας και της δημοκρατίας. 

Αλλά, όταν η χούντα του ευρώ αμφισβητεί τον πυρήνα της ύπαρξης ενός κράτους -την εθνική κυριαρχία του, τη δημοκρατία του και τους όρους επιβίωσης της κοινωνίας του-, ποιο ακριβώς είναι το κίνητρο παραμονής στο ευρώ που προβάλλεται ως «εθνική σωτηρία»; Ποιο είναι το κίνητρο αποφυγής ακόμη και αυτής της χρεοκοπίας και της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα που προβάλλεται ως μπαμπούλας στους οικονομικά εξουθενωμένους και πολιτικά ακρωτηριασμένους πολίτες;

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Σαν αφιέρωμα..




Εσείς που θα βγείτε απ’ τον κατακλυσμό,
που έπνιξεν εμάς,
Θυμηθείτε,
σαν θα μιλάτε για τις δικές μας αδυναμίες,
και τα σκοτεινά χρόνια, που εσείς γλυτώσατε.


Αλλάζοντας πιο συχνά χώρες κι' από παπούτσια,
διαβαίναμε μέσα στην πάλη των τάξεων απελπισμένοι
Βλέποντας αδικία μονάχα και αντίσταση καμιά.


Και όμως ξέραμε ότι, 
Το μίσος για την ταπεινοσύνη 
αλλοιώνει το πρόσωπο
και η οργή για την αδικία 
φέρνει βραχνάδα στη φωνή.


Αχ, εμείς που κηρύταμε τη φιλία,
μεταξύ μας δεν φιλιώσαμε.
Εσείς όμως σαν έρθει η μέρα,
που ο άνθρωπος συμπαραστάτης θα ‘ναι τ’ ανθρώπου
Να μας θυμάστε μ’ επιείκεια”.

Μπ. Μπρέχτ.
"Στους απογόνους"  

"Είμαι και 'γώ της γενιάς του Πολυτεχνείου"


Αύριο και μετά από πολλά χρόνια θα πάω και πάλι στην διαδήλωση για την επέτειο. Όχι μόνο γιατί οι καιροί το προστάζουν, αλλά γιατί ελπίζω να συναντήσω εκείνες τις μορφές που περιγράφει μια φίλη στο γράμμα που μου έστειλε...


Είμαι και 'γώ της γενιάς του Πολυτεχνείου. Εκείνης της γενιάς που τόσο συκοφαντήθηκε από την μετέπειτα πορεία μερικών τέκνων της. Εκείνης της γενιάς που ήταν η γέφυρα ανάμεσα σε δύο από τις σκοτεινότερες εποχές της χώρας μου. Τον εμφύλιο και τα όσα ακολούθησαν και τη Χούντα. 

Στην οικογενειά μου είμασταν βιοπαλαιστές, μείναμε βιοπαλαιστές. Ρίζωσαν μέσα μας οι ιδέες του σοσιαλισμού, της ισότητας, της δικαιοσύνης. Λαχταρούσαμε πάντα μια απελευθέρωση που δεν ήλθε ποτέ. Για μένα διατηρώ τις ελπίδες μου, αλλά για τους γονείς μου και το αδελφάκι μου που χάθηκε στο Πολυτεχνείο όλα τελείωσαν. Εγώ ακόμα ελπίζω και αγωνίζομαι.

Με τη λεγόμενη αποκατάσταση της Δημοκρατίας όλοι τσιμπήσανε, πιστέψανε το παραμύθι της πτώσης της χούντας. Και πολλοί τσιμπήσανε λεφτά και αξιώματα. Είναι αυτοί που δόσαν το άλλοθι στους δυνάστες μας να μας συκοφαντούν, να συκοφαντούν τους αγώνες των λαών.

Εγώ δεν μετείχα στο πλιάτσικο των δαφνών, δεν μετείχε η οικογενειά μου, αν και το εδικαιούτο, από τις ελάχιστες που μπορώ να ισχυρισθώ ότι δικαιούνταν. Όμως ο πατέρας μας κράτησε όρθιους. Βιοπαλαιστές για τη ζωή και τα αγαθά της βιοτής μας, αγωνιστές και αξιοπρεπείς για ένα καλύτερο Αύριο.

Μπήκα στο Πολυτεχνείο από τις πρώτες στιγμές. Και έμεινα ως τις τελευταίες. Μη γνωρίζοντας για τον χαμό του αδελφού μου. Το μάθαμε πολλές ώρες μετά από τους φασίστες.

Πολλές μέρες μετά οι διώξεις άρχισαν και πάλι. Αντέξαμε γιατί ξέραμε ότι πλησιάζει το τέλος αυτής της βαρβαρότητας και η αρχή μιας νέας. Έλεγε ο πατέρας πως θα πάρουμε μιαν ανάσα και θα κάνουμε μια νέα αρχή. Τίποτα δεν του βγήκε, τον πρόλαβε ο θάνατος.

Έτσι κύλισαν 38 ολόκληρα χρόνια, χωρίς δάφνες και τιμές, χωρίς αξιώματα και αναγνώριση. Όπως ήλθαμε στον αγώνα, έτσι φεύγουμε, γυμνοί από απολαβές. Μα αυτό που με πληγώνει δεν είναι η προδοσία μερικών συνοδοιπόρων μας σε κείνους τους καιρούς. Ούτε η καπηλεία του αγώνα μας. Εϊναι η σκύλευση του αγώνα τότε και κάθε αγώνα του λαού. Αυτοί που προδώσανε τότε, αυτοί που αποστάτησαν οπισθογράφησαν μια επιταγή που δεν τους ανήκε και την παρέδοσαν στους δήμιους και συκοφάντες του λαού και των αγώνων του. 

Δεν ήταν ποτέ αυτοί η γενιά του Πολυτεχνείου. Είμαστε εμείς που όταν μας καλεί ο αγώνας βρισκόμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή. Ανέγγιχτοι από σκοπιμότητες και ψέματα. Χωρίς παραίτηση από την ελπίδα για ένα καλύτερο Αύριο.  Είμαστε εμείς η γενιά του Πολυτεχνείου. 

για την αντιγραφή:e-Apenanti

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Ο ήχος της σιωπής κάτω από το φώς του λυχναριού

"Ο Γιαροσλάβ τραγουδούσε τώρα ένα τραγούδι για την αγάπη και γώ 
ένιωσα ευτυχισμένος μέσα σε αυτό το τραγούδι (μέσα στη γυάλινη 
καμπίνα αυτού του τραγουδιού) που η λύπη δεν είναι εύκολη, το γέλιο 
δεν είναι ψεύτικο, η αγάπη δεν είναι γελοία και το μίσος δεν είναι δειλό. 
Όπου οι άνθρωποι αγαπούν το σώμα και την ψυχή, που όταν μισούν 
σηκώνουν το μαχαίρι ή το σπαθί, στη χαρά χορεύουν και όταν απελπίζονται 
καταφεύγουν στις όχθες του Δούναβη, όπου η αγάπη ακόμα είναι αγάπη 
και ο πόνος πόνος, όπου οι αξίες δεν είναι ακόμα ερημωμένες. 
Και μου φάνηκε πώς μέσα σε αυτό το τραγούδι βρίσκομαι στο σπίτι μου, 
πως ο κόσμος του είναι το αρχικό μου στίγμα..."
Μίλαν Κούντερα Το Αστείο


     Ένα-ένα σκοτεινιάζουν τα σπίτια στις πόλεις και τα χωριά. Σπίτια χαρατσωμένα από τους στόχους ενός μνημονίου, σπίτια που τα τιμώρησε η ΔΕΗ - θεματοφύλακας και αυτή των στόχων - φέρνοντας την εποχή των λύχνων ξανά στο προσκήνιο. Με μιάς ψυγεία, ηλεκτρικές κουζίνες, πλυντήρια, ηλεκτρικές σκούπες, βίντεο, τηλεοράσεις, στερεοφωνικά, κινητά τηλέφωνα, υπολογιστές, εκτυπωτές, τοστιέρες, αποχυμωτές, φριτέζες, και ένα σωρό άλλες συσκευές περνάνε στην  αχρηστία. Για να φανεί το επίπλαστο ενός πολιτισμού αλλά και το φρικώδες σκελέτωμα μιας ευημερούσης και ισχυρής Ελλάδας.

      Και όταν το 20 ή το 30% των ελληνικών σπιτιών θα φωτίζονται με τα λυχνάρια, θα ζεσταίνονται και θα μαγειρεύουν με τα κάρβουνα, θα παγιώνεται η πίστη πως σε τούτη τη χώρα έδιναν τα φώτα τους εργολάβοι ενός ολέθριου πειράματος. Πως οι κυβερνήσεις και οι οικονομικοί σχεδιαστές της άλλη έγνοια δεν είχαν παρά το πως θα παγιδέψουν τον λαό της σε ένα μοντέλο κατανάλωσης που θα αύξανε με θεαματικό τρόπο τα κέρδη των βιομηχανιών και ελάχιστα τα έσοδα του κράτους, σφυρηλατώντας τα δεσμά της δουλείας και της εξάρτησης της χώρας και των πολιτών της.  Και πως ο εργαζόμενος πολίτης της, σαν ο κόμπος φθάσει στο χτένι και η εργασία του απαξιωθεί έως μηδενισμού, δεν έχει πια να πληρώσει, αυτόματα περνά στην άλλη όχθη: του άχρηστου πολίτη. Κύκλος που ολοκληρώνεται σε τρείς φάσεις: από άχρηστος και σε πλεόνασμα εργαζόμενος, ανίκανος καταναλωτής, άχρηστος πολίτης.

      Πέρα από το 20 και το 30% υπάρχει ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, η λεγόμενη μεσαία τάξη που χαροπαλεύει. Είναι αυτή πάνω στην οποία επενδύουν τα κόμματα εξουσίας κάθε φορά που τους λείπει ένα μικρό ή μεγάλο ποσοστό ψήφων για να αρπάξουν την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Είναι το κομμάτι της κοινωνίας εκείνο που ακρίτως εμπιστεύεται το υπάρχον καθεστώς ως αναγκαία συνθήκη για την επιβίωσή της. Μόνο που σε εποχές γενικής κρίσης και ολικής κατάρρευσης του συστήματος είναι αυτό το κομμάτι που θα θρηνήσει γοερώς για τον χαμένο της παράδεισο, που θα αισθανθεί τα σχεδιά της και τις απόψεις της να την προδίνουν οικτρά. Αυτοί οι μεσοαστοί, καμάρι κάποτε της καπιταλιστικής ιδεολογίας και ανάχωμά της έναντι του κομμουνιστικού κινδύνου μένοντας στο φώς για λίγο ακόμα, κόβοντας, όπως λένε, τα περιττά, περιμένουν το θαύμα, που δεν θα έλθει ποτέ. Γιατί το σύστημα αυτοκαταστροφικό για τους πολλούς υπηρέτες του σε εποχές κρίσης, δεν θα φεισθεί ανθρωποθυσιών ακόμη και των στηριγμάτων του αν είναι να σωθεί ο στενός του πυρήνας.

      Πάνω στην κόψη των ελειμμάτων, το σόκ της επιστροφής ήταν αναπόφευκτο. Μια επιστροφή στον μεσαίωνα, ή της κατοχής ή και στην καλύτερη περίπτωση στα χρόνια της δεκαετίας του '50. Μας επιβάλλουν την απόδρασή μας από την εποχή της κατανάλωσης σε αυτήν της απόλυτης φτώχειας, στα όρια της πείνας. Δεν υπάρχουν περιθώρια για ισορροπίες και κοινωνικές πολιτικές. Ακόμα και στο να διατηρήσουμε ένα επίπεδο επιβίωσης. Η ΔΕΗ και μια υπουργική απόφαση μας θύμισαν πόσο ευάλωτοι, χειραγωγήσιμοι, ή προς ανάλωση όντα-πελάτες είμαστε στο καθεστώς της επιβληθείσης καταναλωτικής συμπεριφοράς. Πόσα από τα αγαθά της ευημερίας μας με 36 ή 64 δόσεις άτοκες και χωρίς προκαταβολή, μας ήταν τελικά σε μεγάλο βαθμό επιβληθέντα από το τρίγωνο παραγωγή-κατανάλωση-κέρδος. Και ακόμη, πόσο απαξιώσιμα είναι αυτά τα αγαθά, αφού πλέον απευθύνονται σε απαξιωθέντες καταναλωτές. Και τώρα είναι η σειρά του παληατζή της γειτονιάς: Ψυγεία, κουζίνες, πλυντήρια, θερμοσίφωνες... Τον ακούω που διαλαλεί τις υπηρεσίες του για την ληξιαρχική απαλλαγή μας από την παρουσία τους.

      Οφείλει η ιστορία της πολιτικής οικονομίας να προσθέσει ένα κεφάλαιο στο βιβλίο της.  Μια αφήγηση της περιόδου ανάμεσα στον καπιταλισμό των Ανταμ Σμίθ και Κέϋνς και στον νεοφιλελευθερισμό του Φρήντμαν και της Σχολής του Σικάγου. Που επιταχύνει με φρενήρεις ρυθμούς τη συσώρευση χρήματος, αγνοώντας τις υπαγορεύσεις  του μοντέλου εργασία-παραγωγή-κατανάλωση, αντικαθιστώντας τις επενδύσεις του στην παραγωγή με επενδύσεις και παίγνια με τα δάνεια των χωρών και επιβάλλοντας φεουδαρχικές αμοιβές της εργασίας. Ζώντας σε αυτή τη σκοτεινή περίοδο της μετάβασης στην κόλαση του νεοφελελευθερισμού, η εργασία περνάει σταδιακά στα αζήτητα και μαζί της πολλά από τα αγαθά που παράγει ευτελιζομένη μαζί με τα προϊόντα της.  Τα κεφάλαια ζητούν πιο πρόσφορες επενδύσεις. Ήρωες αυτής της σκοτεινής περιόδου είναι οι εργαζόμενοι χωρών-γκέτο που δεν έχουν καμμία δυνατότητα πρόσβασης σε αυτά που παράγουν. Είναι οι ήρωες μιας ιστορίας που δεν θα γραφτεί ποτέ, που ποτέ το φώς των μελετητών δεν θα πέσει πάνω της.

      Πώς μπορεί να παρηγορηθεί ο μικροαστός της πόλης, γέννημα μια εποχής ανόδου και ευημερίας, κάτοχος αγαθών που τώρα αποχωρίζεται ενώ νόμιζε ότι του ανήκαν ; Πως να εξηγήσεις στον δανειολήπτη για αγορά πρώτης κατοικίας πως θάρθει η στιγμή που το προϊόν της εικοσαετούς εργασίας του θα το κατασχέσει ο δανειστής ; Πως ο συνταξιούχος θα αποδεχθεί πως ο κουμπαράς του ήταν τρύπιος ; Πως όλοι μας αφού λάβαμε μια περίοδο χάριτος στον παράδεισο του καπιταλισμού, τώρα καλούμαστε να την πληρώσουμε σε ζωές, των δικών μας και των εγγονών μας ακόμη. Και στους πιο δύσπιστους για την πραγματική φύση του καπιταλισμού αιωρείται ένα ερώτημα: Πώς ό,τι έχτιζε (ο καπιταλισμός) τέσσερις αιώνες τώρα γκρεμίζεται ; !

.... και κάτω από το φώς ή το σκοτάδι μιας αναγκαίας επιστροφής μας στο αναγκαίο, προϊόντα που είχαν διαγραφεί από τις λίστες για αγορά επιστρέφουν: πετρέλαιο για τη λάμπα, κάρβουνα και ξύλα για το μαγείρεμα, σόμπα γκαζιού, όσπρια από το τσουβάλι. Και να μαζέψουμε ελιές εδώδιμες από τον κήπο του γείτονα ή τα πεζοδρόμια των πόλεων, να αγοράσουμε βάζα για τα τουρσιά, κρασί, αλεύρι και ρύζι. Να κάνουμε τις βεράντες μας περιβόλια, να ανταλλάξουμε το περίσευμα.

      Ό,τι θα σπρώχνει τον καθένα μας, την παρέα μας, την πόλη μας, τη χώρα μας και την ανθρωπότητα όλη στην αυτάρκεια, αυτό είναι που θα μας ενώνει πραγματικά. Γιατί θα επαναορίσει τη σχέση μεταξύ ανάγκης και δυνατότητας, θα οδηγήσει στην αυτογνωσία. Περιθωριοποιώντας τους μηχανισμούς των αγορών, απαγορεύουμε την ερήμωση της ζωής μας. Ούτε οι συνθήκες του παγκόσμιου εμπορίου, ούτε οι τελωνειακές ενώσεις, ούτε τα κοινά νομίσματα προώθησαν κατ' ελάχιστο την ευημερία των λαών. Δόσαν απλά τη δυνατότητα στον τραπεζίτη να πάρει τα σπίτια μας, στον μεσάζοντα να κλέβει το φαγητό μας, στη ΔΕΗ να μας κόψει το ρεύμα. Μένουμε λοιπόν στο σκοτάδι..

   .... και καθώς σβήνουν τα φώτα ένα-ένα, σιωπούν οι μουσικές, χάνονται οι εικόνες και η σιωπή και το σκοτάδι αγκαλιάζουν το μικρό χώρο του διαμερίσματος σήμερα και τις πλατείες και τους δρόμους αύριο, οι άνθρωποι επιστρέφουν στο απόλυτο μηδέν. Μηδέ  ήχος, μηδέ εικόνα, μόνον ο ήχος της σιωπής, μόνον σκιές.  Ο ήχος της ανάσας μας και της ανάσας των πλησίων. Η λιτή σκιά τους κάτω από το φώς του λυχναριού, κάτω από το φώς των αστεριών.

Στην εικόνα: Η απελευθέρωση του Προμηθέα από τον Ηρακλή

Σχετικές αναρτήσεις
Λαύριο 1870, Foxconn 2011: Δύο στίγματα του μέλλοντός μας
Άνθρωποι στα σκουπίδια  
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

επισκέψεις

IP Widget For Website