...από Πάντα και για Πάντα - Det lovte jeg sist..

στην μια την πάντα 

πασχίζοντας

το πόδι το'να, να στεριώσει

στην άλλη πάντα 

πίσω

αβέβαια ξεγράφει σιγουριές

φόρα κι ορμή

το άλμα

φόβος κι ελπίδα

κι άγνωστο. 

Ζωή

...και τότε δεν θα υπάρχουν πάντες, ούτε και χρειά να τις ενώσεις με άλματα. Όλα θα είναι Ένα.

για την Ελένη

σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης και αιώνιας αφοσίωσης, ο φόβος να χαθεί, η ελπίδα να θεριέψει.

Άσεμνες προσδοκίες

Δεν θα συμμερισθώ την αγανάκτηση πολλών για τις γνωστές δηλώσεις της κυρίας Δημουλά. Γιατί απλούστατα την ακαδημαϊκό Δημουλά την γνωρίζουμε δεκαετίες τώρα. Γνωρίζουμε πως προβλήθηκε το έργο της, το πως ανελίχθηκε στα ανώτατα πνευματικά αξιώματα.

Γνωρίζουμε ακόμη ότι έχει το δικαίωμα, που η ιδέα της Δημοκρατίας κατοχύρωσε για όλους,  να ανήκει ιδεολογικά όπου η ίδια έταξε τον εαυτό της. Η πνευματική του λαού ή του έθνους ταγός έχει αυτοτοποθετηθεί μακρυά από το κοινωνικό γίγνεσθαι κατ' επιλογή της εδώ και δεκάδες χρόνια. Δεν επεζήτησε ποτέ να λύσει κανένα αίνιγμα. Και είναι γνωστό επίσης ότι το κόμμα της πούρας δεξιάς κατά καιρούς επαιτούσε τις ακαδημαϊκές της δάφνες για εκλογικές σκοπιμότητες. Το να σου κτυπάει την πόρτα το κόμμα της Δεξιάς κάτι σημαίνει νομίζω. Όμως ας της καταλογίσουμε στα θετικά το ότι δεν ενέδοσε στις κατά καιρούς δελεαστικές προτάσεις της. 

Η συστημική αποχή της από τους κοινωνικούς αγώνες δεν την εμπόδισε να αποδεχθεί την πρόσκληση των ΟικΩλόγων του Αλαφούζου και να μιλήσει σαν Κυψελιώτισα στην εκδήλωσή τους. Το ό,τι η κυρία Δημουλά γνώριζε ότι οι όποιες δηλώσεις της για το ευαίσθητο θέμα της μετανάστευσης θα έχουν ευμενή απήχηση σε ένα συγκεκριμένο ακροατήριο δεν μπορεί να το αμφισβητήσει ούτε η ίδια. Προς ακροατήριο ευήκοον εκέκραξε, στους χώρους της ακροδεξιάς πρωτίστως και σε μεγάλο βαθμό στο χώρο της Ν(εοφασίζουσας).Δ(ημοκρατίας). Και στο σημείο αυτό η οποιαδήποτε κριτική θα ήταν αποδεκτή. Γιατί διαβάζοντας προσεκτικά την ομιλία της δεν ανίχνευσα ίχνος ρατσισμού. Επομένως η αγανάκτηση κάποιων αντιρατσιστών δεν δηλώνει παρά πολιτική μυωπία τουλάχιστον για να μην πώ κοινωνικό κανιβαλισμό.

Το παγκάκι που απαίτησε η ακαδημαϊκός μας ελπίζω να μην ήταν τίποτα περισσότερο από την κοινή απαίτηση. Πολύ φοβάμαι όμως ότι η απαίτησή της αυτή θα ικανοποιηθεί στο πολλαπλάσιο με κάποια άλλα παγκάκια στον περίβολο της φαιάς δημοκρατίας. Που θα της αποφέρουν συν τοίς άλλοις φρέσκο ακροατήριο και αναγνωσιμότητα. Συγγνωστή η πλάνη της.

*****

Και επειδή πολλά γράφτηκαν για το έργο της κυρίας Δημουλά αλλά και το ρόλο του καλλιτέχνη ή του πνευματικού κόσμου γενικότερα έχω να πώ πως δεν με συγκίνησαν ποτέ τα κείμενα και η γλωσσοπλαστική δεινότητά της. Αυτό δεν αποτελεί κρίση για το έργο της, αλλά προσωπική μου επιλογή. Πιστεύω όμως ότι κάθε δημιουργός, και ο πιο ατάλαντος ακόμη, δικαιούται να γράψει ένα ωραίο κείμενο, ένα ωραίο τραγούδι. Μου τόχε πεί κάποτε φίλος μουσικός για έναν συνθέτη του οποίου την αξία προσπαθούσα να υπερασπισθώ βασιζόμενος σε μια όμορφη σύνθεσή του.

Διευρύνοντας αυτή τη σκέψη λέω πως κάθε δημιουργός υποχρεούται να επιστρέψει στην κοινωνία ένα μέρος των ευαισθησιών της, ένα μέρος της ψυχής της. Είναι το άτοκο δάνειο που η κοινωνία του παρείχε. Το μέγεθος της ευγνωμοσύνης και η αξία της ανταπόδοσης του δημιουργού χαρακτηρίζουν την ταυτότητά του, το αληθές ή μη του έργου του.

Για ένα παγκάκι ρε γαμώτο !

Πως πέρασα το Πάσχα

Δέκα μέρες μακρυά...

Κοντά σε ό,τι απέμεινε που να μην μας έχει προδώσει.

Κατώτεροι, εις τους αιώνες, όσων μας χαρίστηκαν

*****

Φθάνοντας στο πατρικό στέκομαι άφωνος. 
Σαράντα μέρες απουσίας έδοσαν τους "καρπούς" της.

Η κοτσυφοοικογένεια υμνεί τον παράδεισό της. 

Για τρείς μέρες και μέχρι την Ανάσταση ανέγγιχτο το κάθε τί, μετά βλέπουμε.

Στα διαλείμματα της Ανάγνωσης φωτιά στα κλαδέματα του χειμώνα.

(μην ανησυχείτε), Μικρές οι απώλειες στο δάσος με τις μαγιοπούλες...

Μα κάποια στιγμή η φύση θα επιτρέψει να καθαρισθεί ο κήπος, 

να ξεριζωθούν τα ξερά για να πέσει ο σπόρος σε λιασμένο και αφράτο χώμα.

 

(τρείς μέρες δουλειάς για μισό στρέμμα)

*****

Απώλεια η επιστροφή...

μα πάντα μια κουκίδα ομορφιάς παραμονεύει 

αναπόδοση και παραμυθία στην καθημερινότητά μας

μα και υπόσχεση της ντοματιάς (της Ελένης) που δηλώνει πρόθυμη να καρπίσει ξανά.  

Ζωή, Ομορφιά,

είσαι παντού, φτάνει τα μάτια να σ' αντικρύζουν.

ο πληθυντικός της Άνοιξης

και ο ενικός των ρημάτων

δεύτε πόμα πίωμεν καινόν,

ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον...

Ιωάννου Δαμασκηνού, Κανών του Πάσχα, Ειρμός 2ης ωδής.

Σέρνεται η ψυχή από το νού. Εκείνος ψάχνει λέξεις να βρεί, να φυλακίσει μέσα τους ευχές. Κι' εκείνη τ' απλώνει το χέρι, σ' άβγαλτα μη χαθεί μονοπάτια, στην κόλαση απατηλών καθρεφτισμάτων που έχτισεν μη βυθιστεί, από γκρεμούς τον τραβά κι' απατηλές οάσεις. Και θαρρεί πως σε μια του χρόνου στιγμή, σπόρος θα πέσει στη γή και άνθος θα μοσχοβολήσει μέσ' από τις πέτρες της. Τ' άνθος που τρέχει ο νούς να πετροβολήσει κάθε φορά που κείνο του χαμογελά.

Τούτη την Άνοιξη, άποροι μες στην απορία μας για το χθές, της κερασιάς μαραμένα τα κλαριά, κάθε ευχή γίνεται θρήνος, η ζωή εν τάφω...

*****

τούτη την πληγωμένη Άνοιξη...
ταξίδια ανεκπλήρωτα αραδιάζονται στο σεντούκι των πόθων, αναλαμπές που πια ματώνουν τη σκέψη, αφυδατώνουν την ψυχή, αφοπλίζουν το σώμα. Πικρίζει η γλώσσα ακόμη και με το μέλι των λουλουδιών, στην πόρτα της ψυχής αρχοντεύουν των σκοταδιών οι πτυχές. Της ψυχής ο υδροφόρος ορίζοντας κατεβαίνει, κάποτε ανέβλυζε πάνω στη γή, ρυάκια και ποτάμια που θαρρούσες πως θάταν μονοπάτια ταξιδιών.

τούτη την πληγωμένη Άνοιξη...

σκάβουμε με ματωμένα δάκτυλα να πιούμε νερό, να νίψουμε τα πρόσωπά μας, ματώνεται η γή, ματαιώνονται η μια μετά την άλλη οι προσδοκίες, ανεκπλήρωτες λιάζονται ανυποψίαστα στο φώς του ήλιου. Αγκιστρωμένα στο νού ερωτηματικά που περιμένουν απάντηση, γρίφοι σε πλειστηριασμό που περιμένουν μειοδότη, αόριστες προσδοκίες ξεθαμμένες από τη μέθεξη σε μια απειρότητα.

και,
καταφεύγουμε στην προστασία της λήθης, παίζοντας σ' επιτραπέζια παιγνίδια των κυπαρισιών τ' ανάλαφρό τους λίκνισμα, στρώνοντας στη δίνη των αντιθέσεων μικρά-μικρά τα κομμάτια μας, καθένα τους πιόνι εχθρικό και φιλικό μαζί. Πως να ενωθούν αντιπαλεύοντας, πως να χαραχθεί η εκβολή στο απέραντο του ορίζοντα.

*****

Ο χρόνος δεν γιατρεύει τις πληγές, απλά τακτοποιεί σε οστεοφυλάκια εικόνες που προσκυνήθηκαν σ' έρημα ξωκκλήσια στο φώς ενός καντηλιού που δεν θάσβηνε ποτέ. Ήταν ιεροτελεστία το δεύτε λάβετε φώς, το μοίρασμα της ιλαρότητας. Ύστερα, απαυγάσματα ειδώλων θάμπωσαν τη φλόγα, παγωμένο νερό στο σώμα οι εκχυμώσεις πόθων αλλοτρίων και αθέσμων συλλογισμών.

Σφραγίστηκαν οι πόρτες της ψυχής, στα ψέματα κρύφτηκε η κυνηγημένη αλήθεια. Κουτσουρεμένες οι αισθήσεις, ποδοπατημένα τα αυτονόητα, που παραμερίστηκαν να κυλίσει ο χρόνος πάνω σε ράγες από κάρβουνο. Ύβρις τ' άλεσμα του χρόνου, το φυλάκισμα της ευχής, τ' ασβέστωμα πάνω στην τοιχογραφία της ζωής, πάνω στη μυστηριακή υφή των συμβόλων.   

Αντωνυμία το εγώ που έγινε πρόσωπο, ουσιαστικό και προστακτική ζωής. Μα τούτη η πληγωμένη Άνοιξη του ζητά επίμονα τη θυσία, διεκδικεί από το τίποτα το σπόρο της. Ομνύοντας στην αλήθεια των ψεμάτων της ικετεύει τη λήθη να παραμερίσει, τις μνήμες ν' αναστηθούν στο φώς των ρημάτων τους. Να ανασάνουν οι πληγές τους στον αέρα της ματαιωμένης κατάδυσης στον αληθινό μας βυθό, τα ρήματά μας να  ακονίζονται στο δρόμο για την ανάδυση.

Ευχή ζωγραφισμένη σε μουσαμά κάτισχνης βεβαιότητας,

το ημέρεμα της θάλασσας ας καλοδεχτεί τα κορμιά μας
τα πληγωμένα άνθη της κερασιάς ας δώσουν τους καρπούς.