Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Όνειρα

Από τα Όνειρα του Ακίρα Κουροσάβα

Νισαπούρ, γύρω από τα τείχη σου χιλιάδες όνειρα συνωστίζονται. Τις μέρες κρυμμένα στα κρανία των παιδιών σου, ανάθεμα του στρατηγού Τζεμπέ στον μεγάλο χαν Τζεγκίς. Και τις νύχτες στοιχειώνουν τις περιπόλους του κατακτητή.

Όνειρα, που καμμίας εποχής δούλοι δεν είχαν ποτέ. Γιατί είχαν εξορρυχθεί από τη μνήμη τους οι εικόνες του έξω του κόσμου. Και αγνοούσαν έκτοτε την ύπαρξη των χρωμάτων και των αποχρώσεων, τον κυματισμό των εντάσεων, το ασύμμετρο των παλμών του σώματος. Αποστειρωμένοι από μεταβλητές αισθήσεων εκτίθεντο στα βέλη των υπερασπιστών της Σαμαρκάνδης, εγκαταλείποντας τα σώματά τους στιβαγμένα έξω από τα τείχη της, για να αναρριχηθεί ο πορθητής.

Μα, τα χιλιάδες κρανία των τέκνων της Νισαπούρ, που τάχθηκαν να προασπίσουν την πόλη, κράτησαν μέσα τους το όνειρο της ελευθερίας. Για να αποδιώχνει κάθε κατακτητή, για να αναστατώνει τους σχεδιασμούς κάθε αυτοκράτορα.
Και έτσι κατέγραψε η Ιστορία πως ο μέγας στρατηγός της είναι τα Όνειρα των ανθρώπων. Η έλλειψη των οποίων καταγράφηκε ως εθελο-δουλεία των ανά τους αιώνες φυσικών αυτουργών της βαρβαρότητας, των οποίων την εθελο-θυσία, αμελλητί η δικαιοσύνη διαγράφει από τα κατάστιχα της ιστορίας.

Δουλικά, υλικά και σύνεργα πεταμένα στους κάδους των δρόμων της Ιστορίας. Λεγεωνάριοι-πρώτη ύλη αγόμενη στο χυτήριο της απομαζοποίησης με το καροτσάκι του "λαθρο"-μετανάστη Αχμέτ, για να γευθεί και αυτός λίγη  δικαιοσύνη.
Αλλά και Όνειρα που διάγουν εντός αυτών που ερωτεύθηκαν την ζωή, τούτη και την άλλη, του παρόντος και της αιωνιότητας.

Όνειρα που προστατεύονται από το ξεφόρτωμα της γής από το περιττό και από το αλαφροϊσκιωτο βάδισμα της Ιστορίας ανάμεσα σε μυστικά μονοπάτια.
Όνειρα που κάνουν τον χρόνο να διαφέρει από στιγμή σε στιγμή, την κάθε σπιθαμή γής διαφορετική, την κάθε απόχρωση των λουλουδιών μαγευτική, τον κάθε ήχο μια απόκριση στο Υπάρχειν, τον κάθε έναν πλήρωση υπόσχεσης στον άλλον.
Όνειρα που εκπληρώθηκαν στο κορμί ενός συντρόφου και έκτοτε γίνονται υπερβάσεις της καθ' ημερινότητας και ελιξήριο του μέλλοντος.

Και πως να ερμηνεύσω την επιδεικτική περιφρόνηση της κόρης του μεγάλου χαν στα στιβαγμένα πτώματα των πολιορκητών της Σαμαρκάνδης; Που αντίθετα, ίσως από μια διαίσθηση δικαίου, παρέταξε έξω από τα τείχη της Νισαπούρ τα κρανία των υπερασπιστών της εις θέα των καταγραφέων της Ιστορίας.
Και για τους πρώτους, μήτε ένα νόμισμα, αντίτιμο του εισιτηρίου τους στην αιωνιότητα. Έγινε και αυτό θησαύρισμα ονειρεμάτων οικονομικής επιβίωσης.

Ονειρεύτηκα να μείνω σ’ ένα σπίτι που να χωράει τη θάλασσα ολόκληρη. Τη θάλασσα ολόκληρη μ’ όλα της τα μύδια, τα ψάρια και τα φύκια.Ονειρεύομαι πως κάθε βράδυ αντί για λάμπες θα μου φωτίζουν φάροι με τα φλογερά τους μάτια. Θα κοιμάμαι σε κρεβάτι φτιαγμένο από άμμο. Και πόσο θαυμαστό θα ήταν να ‘ναι η σκεπή μου φτιαγμένη από κοράλλια και μύδια. Κι αντί να κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση, να κοιτάζω πως η θάλασσα ρέει –υγρό γαλανό γυαλί στην άσπρη από άμμο παλάμη της... 
...Όταν έρθει η ώρα και τελειώνει ο χρόνος μου, θ’ανοίξω τις φαρδιές πόρτες μου προς τους ανθρώπους. Θα τους δώσω τη δική μου θάλασσα. Κι οι άνθρωποι ούτε καν θα ξέρουν ότι, μαζί μ’ αυτή τους δίνω και την ψυχή μου. Δεν θα ξέρουν γιατί η ψυχή μου θα είναι πια κομμάτι από τη θάλασσα –απέραντη σαν το δικό της απέραντο, δυνατή σαν το θαλασσινό κύμα και μεγάλη σαν τη θάλασσα μ’ όλα της τα ψάρια, τα μύδια και τα φύκια.
Πέτια Ντουμπάροβα Κείμενα ενός κοριτσιού
Εκδόσεις ΧΑΡΑΜΑΔΑ

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

ΚΙΜΠΙ: Πρεσβυωπία (αναδημοσίευση)



Από τη στήλη "Γράμματα στην κόρη μου", περιοδικό ΜΟΝΟ, 11/5/2012) 

Αγαπημένη μου Βέρα,
Το καλοκαίρι πλησιάζει επικίνδυνα, κι εσύ σε ένα μήνα περίπου θα πεις «φτου ξελευτερία», τουλάχιστον από το σχολείο, για ένα γεμάτο τρίμηνο. Η όρασή σου θα απαλλαγεί από την βαρετή προσήλωση σε εξισώσεις, κλίσεις ρημάτων, σημασίες λέξεων και ορισμούς και θα εκτεθεί στις καλοκαιρινές λιακάδες. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ένα καλοκαίρι σαν όλα τ’ άλλα, με παρατεταμένες διακοπές κοντά στη θάλασσα, αλλά κάτι θα γίνει. Θα ήθελα, πάντως, να γεμίσεις λίγο από αυτόν τον αμέριμνο, ευχάριστα νεκρό χρόνο με λίγες σταγόνες από τη σοφία του κόσμου. Με διαβάσματα απ’ αυτά που εγώ θεωρώ σημεία του ανθρώπινου ορίζοντα. Ξέρω, όμως, πως ό,τι σου προτείνω το βρίσκεις βαρετό. Μου αντιγυρίζεις πως το διάβασμα, όπως και το σινεμά ή η μουσική, είναι για διασκέδαση κι όχι για να πάθεις κατάθλιψη. Τα βρίσκεις όλα παλιομοδίτικα και στενάχωρα και αναρωτιέσαι τι σε νοιάζει εσένα τι γινόταν στην Αγγλία του Ντίκενς, στη Ρωσία του Γκόγκολ, ή στην Αμερική του Μαρκ Τουέιν. Κι εγώ ψάχνω πειστικά επιχειρήματα, ξεφυλλίζοντας τα παλιά μου βιβλία με τα ενοχλητικά μικρά τυπογραφικά στοιχεία, βάζοντας αναγκαστικά γυαλιά. Και τότε εσύ γελάς, ειρωνεύεσαι, πετάς σπόντες για την πρεσβυωπία μου, με εκείνη την αλαζονεία της νιότης που νομίζει ότι θα κρατήσει για πάντα.

Οφείλω, Βέρα μου, να παραδεχτώ πως με ενοχλεί η πρεσβυωπία μου. Παρ’ ότι τα γυαλιά έχουν γίνει προσάρτημα των ματιών και των αυτιών μου κι απ’ αυτά εξαρτάται σχεδόν το 50% της όρασής μου, δεν είμαι διόλου εξοικειωμένος με την εξάρτησή μου απ’ αυτά. Μ’ ενοχλεί περισσότερο όχι η φυσιολογική φθορά των ματιών, όσο η εξαφάνιση της ευκρίνειας στα κοντινά αντικείμενα. Χωρίς τα γυαλιά ένα ανοικτό βιβλίο είναι περισσότερο μια εικόνα, παρά ένα κείμενο. Είναι μορφή, παρά περιεχόμενο. Ακόμη και το πιάτο με το φαγητό μου είναι ένα απροσδιόριστο παζλ από χρώματα που μπερδεύονται ενοχλητικά. Τα επί μέρους στοιχεία της τροφής, έτσι, χωρίς περίγραμμα και σχήμα, έχουν χάσει τη σημασία τους. Κι έτσι, ως επί το πλείστον τρώω με τα γυαλιά. Κι εσύ γελάς.

Κι έχεις δίκιο, Βέρα μου, που γελάς. Μερικές φορές θαρρώ πως η πρεσβυωπία μου δεν είναι απλά ένα σύμπτωμα της φθοράς και του προϊόντος γήρατος, αλλά κάτι πιο δυσοίωνο. Είναι η δυσκολία να βλέπω τον κόσμο που αλλάζει και με ξεπερνάει ταχύτατα με την παλιά μου όραση. Αδυνατώ να διακρίνω τις λεπτομέρειες, τα περιγράμματα των πραγμάτων κι έτσι βολεύομαι στη γενική θολή εικόνα, δανεισμένη κατά κανόνα από το παρελθόν της δικής νιότης, εξίσου αλαζονικής με τη δική σου, όταν περίσσευαν οι βεβαιότητες κι οι αμφιβολίες εξορίζονταν. Έτσι, η πρεσβυωπία δεν είναι πια μια πάθηση της όρασης. Γίνεται μια αναπηρία πνευματική. Ίσως μια αναπηρία όλης της γενιάς μου, παρ’ ότι δεν είναι καθόλου οπαδός του χάσματος των γενεών. Δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τη ροπή του κόσμου. Πάει μπροστά ή πίσω; Προοδεύει ή οπισθοδρομεί; Και ποιο είναι το κριτήριο; Η ευκολία με την οποία επικρίνουμε τη δική σου γενιά, τη γενιά του Facebook και των social media, την προσκόλλησή σας στην οθόνη του PC, του κινητού, της τηλεόρασης, η δυσφορία μας μπροστά στο γεγονός ότι αρκετά νεαρά παιδιά, λίγο μεγαλύτερα από σένα, σκόρπισαν το εκλογικό τους δικαίωμα στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής και σ’ άλλα γκρίζα δοχεία πολιτικής διαμαρτυρίας, ίσως είναι σύμπτωμα της δικής μας νεανικής αλαζονείας που επιβιώνει γερασμένη, τακτοποιώντας τους ανθρώπους στις κλίμακες «δεξιά- αριστερά», «πρόοδος- συντήρηση», «εκμεταλλευτές- εκμεταλλευόμενοι», ανυποψίαστοι για το ενδεχόμενο να έχουν σπάσει ή μετατοπιστεί οι διαχωριστικές γραμμές που ευνοούσαν τις βεβαιότητές μας.

Με την πρεσβυωπία, Βέρα μου, ο φακός του ματιού σκληραίνει. Χάνει την ελαστικότητα που δίνει στην όραση τη δυνατότητα να προσαρμόζεται γρήγορα από το κοντινό στο μακρινό κι αντίστροφα. Για μας τους πρεσβύωπες, λοιπόν, η όραση διχάζεται. Η σιγουριά της γενικής, μακρινής εικόνας των πραγμάτων αντισταθμίζεται από την αμφιβολία που εγκαθίσταται στην κοντινή, εστιασμένη εικόνα. Αυτό είναι ένα «ο», αλλά μήπως είναι «α»; Εδώ γράφει «ουτοπία», αλλά μήπως γράφει «δυστοπία»;

Αλλά, η αμφιβολία, Βέρα μου, δεν είναι κακό πράγμα. Κάθε άλλο. Χωρίς την αμφιβολία δεν παράγεται βεβαιότητα. Επομένως, η δική μας αμφίβολη όραση κι η δική σας βέβαιη και σταθερή, η φρέσκια και καθαρή ματιά της γενιάς σας κι η θολή ματιά της γενιάς των πρεσβυώπων πρέπει να συνεργαστούν για να «ξανασυλλάβουν» τον κόσμο που αλλάζει ταχύτατα, ρευστοποιείται, εξαερώνεται, από-σχηματίζεται.

Είμαι σίγουρος, Βέρα, πως απ’ αυτή την οπτική διασταύρωση κάτι καλό θα βγει. Όχι μόνο για να «δούμε» τον κόσμο. Αλλά κυρίως να τον απαλλάξουμε από την α-σχημία του.

υστερόγραφο e-Apenanti:Από το εξαίρετο αυτό κείμενο του ΚΙΜΠΙ θέλησα να κρατήσω τουλάχιστον τις γραμμές που "κοκκίνησα". Η αλλαζονική μου Μνήμη, αγνώμων για την μακροχρόνια προσφορά μου, επέλεξε να μη με ακολουθεί, διαθέτοντας μου το ελάχιστο μόνο από το μέγεθός της.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Δεν έχουν τον θεό τους...

Ο Άγιος Δομίνικος προεδρεύει Ιεράς Εξέτασης
(Pedro Berruguete, 1475)


ν  Παναγία μας δέν ρκέσθηκε νά κετεύη τόν «Υόν καί Θεόν της» 
λλά γινε καί «πέρμαχος Στρατηγός» το θνους μας καί προασπιστής τς Πατρίδος μας, στε ατή  συγκεκριμένη Πατρίδα νά παραμείνη  δανικός τόπος γιά νά ζήση κανείς τήν πνευματική ζωή, πόσω μλλον μες ο Κληρικοί χουμε χρέος –παράλληλα μέ τήν προσευχή μας– νά ργασθομε δραστικά καί ποφασιστικά γιά νά ναχαιτίσουμε τήν πολιτική λαίλαπα τς Πατρίδος μας, κηρύσσοντας πην διωγμό σέ λους νεξαιρέτως τούς πολιτικούς πού κλέχθηκαν στό Κοινοβούλιο τίς τελευταες δεκαετίες καί ποδεκάτισαν κυριολεκτικά κάθε ερό καί σιο το Γένους μας καί το λαο μας.*
Οι υπογραμμίσεις δικές μου.

Παναγίες μαύρες, ξανθιές, κίτρινες, λευκές μας τελείωσαν, δεν υπάρχουν. Υπάρχει μία και είναι Ελληνική. Εδώ γεννήθηκε, εδώ διαμένει και εδώ διανέμει τις χάρες της και τους τίτλους αγιότητας. Όστις επιθυμεί τίτλους απαράμιλλης αγιότητας δεν έχει παρά να έλθει -με χαρτιά παρακαλώ, όχι λαθρομετανάστης- και να προσκυνήσει, κράζων Απεταξάμην τον Σατανά και το Ήμαρτον που γεννήθηκα σε άλλη χώραέχω άλλο χρώμα, ανήκω σε άλλη φυλή. Κατόπιν, θα αποκτήσει ελληνική ταυτότητα, ιθαγένεια, δικαίωμα ψήφου, ελεύθερη είσοδο σε ναούς και μοναστήρια.

Τώρα αν γεννήθηκες στη Γερμανία από γονείς -έλληνες-μετανάστες και δεν έχεις τα ναύλα να έλθεις έστω μια φορά το χρόνο, απλά ατύχησες. Θα ριφθείς στην κάμινο των μιασμάτων, θα γευθείς την πίσσα της κόλασης, θα καίγεσαι στο αιώνιο πύρ μαζί με τρισεκατομμύρια άλλους  που δεν έτυχε να έλθουν να γεννηθούν και να κατοικήσουν σε αυτή την περιούσια χώρα, να εισπνεύσουν τον αέρα της, να πιούν το νερό της, να πάρουν χρώμα δέρματος γαλανόλευκο, να ευλογηθούν από αγιαστούρες αυθεντικές.

Και έτσι μπερδεύομαι κάθε φορά που ακούω πατριωτικές φωνές να λένε πως δουλειές δεν υπάρχουν για τους ντόπιους γιατί τις αρπάζουν οι ξένοι. Ας αποφασίσουν οι δοκησίσοφοι και πλαστουργοί του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους, οι πνευματικοί ταγοί της περιούσιας αυτής χώρας τί θέλουν. Θέλουν δουλειές ή θέλουν προσκυνητές και υπηρέτες της παναγίας. Και μάλιστα ας λάβουν υπόψη τους πως οι εγχώριοι (sui generis) αυτοκληθέντες εις την πανάγια στρατιά όλο και σπανίζουν μιας και οι πολιτικοί μας τους ωθούν συλλήβδην στην ακολασία εδώ και μερικές δεκαετίες.

Δεν γνωρίζω τί έκανε τον παπά αυτόν και εκατοντάδες άλλους να βγούν στο κουρμπέτι, να ρίξουν όλα τα χαρτιά τους στο τραπέζι. Να σηκώσουν τα ράσα τους και να μας αποκαλύψουν την δική τους αλήθεια, να αφήσουν να ξεχυθεί το σκοτάδι του νού και της ψυχής τους που έδοσε το χρώμα του, την υφή του, τις δαιδαλώδεις πτυχές του και στην ενδυμασία τους. Βλέπουν το έδαφος να χάνεται και να κυλά σε άλλες θάλασσες και λιμάνια για να αράξει και να ονειρευτεί έναν άλλο κόσμο διαφορετικό από εκείνον στον οποίο πρέπει σώνει και καλά να επιλέξεις, είσαι αναγκασμένος να πάς με τον διάβολο παρά με μια γυναίκα ;

Αν σ’ ένα σταυροδρόμι συναντήσεις το διάβολο και μιά γυναίκα, πήγαινε προς τα εκεί που είναι ο διάβολος και όχι εκεί που είναι η γυναίκα...(Κοσμάς ο Αιτωλός ο διαφωτιστής του Γένους).

Ζήσε τον Μύθο σου στην Ελλάδα. Αν έχεις διαβατήριο, αν έχεις φρόνημα ελληνοχριστιανικό, αν δεν κάνεις απεργίες, αν αποτάσσεσαι τον σατανά, συγγνώμη τον ΣΥΡΙΖΑ ήθελα να πώ. Ο σατανάς είναι πια σύμμαχος εν ανάγκη...

Ευδοκίσαντες επί καθεστώτων φασισμού, επιδαψιλεύοντας σε κάθε ευκαρία την ευλογία τους στα πεπραγμένα τους, κατάλοιπα άλλων εποχών και πνευματικά τέκνα των ιδεοληψιών του Μακαριστού που διάβαζε, ξεσπάθωσαν. Βγάζουν γλώσσα, κουνάνε δάκτυλο, μας δείχνουν τον εχθρόΘα γίνουμε Κούβα της Μεσογείου, μας απειλούν οι κόκκινοι...

Ζήσε τον Μύθο σου στην Ελλάδα. Είναι ο ίδιος ο μύθος που τριβιλίζει τα αυτιά των κολασμένων και πεινασμένων όπου γής, που επανδρώνουν τα καραβάνια της δυστυχίας. Που γεμίζει τις τσέπες των δουλεμπόρων, των εργοδοτών και τις κάλπες με χρυσαυγίτικες ψήφους. 

Κουβαλάν ένα μαύρο παρελθόν όλοι τους. Εκδίδοντας καθ' υπόδειξη τίτλους αγιωσύνης και διατάγματα αφορισμού. Σε εποχές που κατείχαν τα σκήπτρα του νικητή συμμαχώντας πότε με τον ναζισμό, πότε με τους Αμερικάνους. Αφανείς προπαγανδιστές της υποταγής του λαού στους αφεντάδες τους, από μια άλλη κερκίδα χειροκροτητές της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης, του εξανδραποδισμού κάθε άλλης φωνής. Δεκάδες άγιοι, όσιοι, νεομάρτυρες έλαβαν θέσεις στο μαυσωλείο του σκοταδισμού, της διαστρέβλωσης της ιστορίας. Επιστρατεύθηκαν ίνα ποιούσι θαύματα, να ρίχνουν αναθέματα, να φωτίζουν το γένος. Λέκτορες του φασισμού σε ενοίκους ξερονησιών, αλλόφρονες κήρυκες του μίσους, μερικοί δε από αυτούς γνωστοί βασανιστές κρατουμένων. 

Και νοσταλγώντας άλλες "ένδοξες" ημέρες, φροντίζουν σε κάθε ευκαιρία να μας θυμίζουν πως όλοι οι πολιτικοί μας είναι διεφθαρμένοι, απάτριδες και αντίχριστοι. Από άμβωνος παρακαλώ και εις ευήκοα ώτα χρυσαυγιζόντων πιστών.

Το μίσος τους για την ομορφιά, ο κατατρεγμός κάθε νοσταλγίας για ένα καλύτερο αύριο μαυροντύνει τα σώματα και το νού εκατοντάδων  αντιπροσώπων του θεού επί γής. Ιερέων, δεσποτάδων, ιεροκηρύκων και κάθε λογής μαυροντυμένων φασιστοειδών. Είναι η προσωποποίηση της επίγειας κόλασης που θέλουν να επιβάλλουν οι μαύροι ιεροεξεταστές του 21ου αιώνα και όχι το πένθος τους για μία Σταύρωση. Γιατί όταν εκατομμύρια σταυροί σηκώνονται καθημερινά από πεινασμένους και διωκόμενους όπου γής, η μία και μοναδική παναγία τους κλείνει τα μάτια της.

 Ζήτω ό Γαληνότατος και ο Κραταιότατος ημών ΑΝΑΞ, η Κορωνίς των προκατόχων αυτού Μεγάλων Βασιλέων, ό ακριβής φύλαξ της Δικαιοσύνης και Επιείκειας- ο ευσπλαχνικώτατος και  ηρωϊκότατος ΣΟΥΛΤΑΝ ΜΑΧΜΟΥΤ Β’. Εΐη το κράτος αυτού διαιώνιζον καϊ θριαμβεύον κατά πάντων των εναντίων. Γρηγόριος ο Ε!, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, 1820 δια της Απανταχούσης.  

*Έφθασε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο  κείμενο, απόσπασμα του οποίου είναι αυτό. Υπογράφεται από πρωτοπρεσβύτερο εκκλησίας στο κέντρο της Αθήνας και απευθύνεται -σαν Ανοικτή Επιστολή-σε κληρικούς και "πιστούς ενορίτες" σε όλη τη χώρα.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Solaris


Ωκεανός η ψυχή μας,
Ωκεανός και οι ψυχές που έφυγαν από τούτη τη γή.
Μια Στάση στο Άπειρο του Χρόνου,
στην άκρη του Κόσμου,
Να ανα-μετρηθούμε με την Αιωνιότητα.
η πρόκληση -κι' ο Πόθος μας-
Μνήμες
Στάσεις 
και στάσεις Ζωής.
Συνταίριασμα θάθελε ο θεός του καθενός μας
Λύπη και Χαρά
Δίψα και Νερό
Σίτο και πείνα
Ζωή και θάνατο.
Και οι Ψυχές είναι εδώ κι' εφέτος
προσκομιδή μιας Ανάστασης,
 και θα μάς απλώνουν το Χέρι τους,
ως τη νύχτα των ρουσαλιών. Και,
ψιθυρίζοντάς μας,
Όσο στη Γή μένεις
μην πληγώνεις τα πλάσματά της.


(http://www.youtube.com/watch?v=FcglyhUre4w&feature=related)
Αντρέϊ Ταρκόσφκι Σολάρις

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Σμιλεύοντας την Πέτρα

Μια ώρα ο δρόμος ως τη Γή που τάχθηκε στην Ευ-γονία. 

Σμιλεύτηκαν οι πέτρες, φίλησαν τα πουρνάρια τα ροζιασμένα χέρια. 
Ν' ανοιχθεί ο Δρόμος, να πέσει ο Σπόρος, να ριζώσει το Φύτεμα.

Και ήταν κάμπος τούτη η Γή. Μήτρα της Ζωής.

Που ξεδιψούσε σε τούτο το Πηγάδι. 
Μαζί με τα Ζωντανά της και τους Ανθρώπους της.

Και μέσα στους τοίχους τούτου του Σπιτιού γέννησαν Μανάδες.
Και γένηκαν οικογένειες πολλές, μα και πάλι χωρούσαν.
 Κι' ας βάρυνε η στέγη με τ' αναφιλητά του κάματου.
 Κι' ας υγραίνονταν οι τοίχοι από την άχνη των προσώπων.

Και τούτη η "απλόχερη" Στέγη, κτίσμα της Φύσης, δοσμένο για τα Ζωντανά Της.

Κι' ακόμη ένα Δώρο, για να μη χάνονται στις νύχτες οι πρωτόβγαλτοι.

Κι΄έσφυζε ο κάμπος από Δημιουργία 
και παιδικές φωνές και κλάματα μωρών κάτω από το λιοπύρι.

Μα χάθηκαν ! και η Σοφία τους μαζί. Εξαγορασμένη από μιαν επιδότηση. 
Πρόδωσαν τη γή που τους εμπιστεύτηκε και την εμπιστεύτηκαν για αιώνες.

Μα Αυτή πάντα τους Εμπιστεύεται και τους  Καρτερεί.

Όπως κι' αυτή η κληματαριά, 
σκαρφαλωμένη για ν' αγναντεύει πέρα 
-εδώ και εβδομήντα χρόνια -
πότε θα επιστρέψει ο κλαδευτής, πότε θάρθουν οι τρυγητές.

Και Τούτος εδώ. Μετανοιωμένος από καιρό, επέλεξε την Επιστροφή. 
Και χαίρεται για τη δική μας...

...και για όσους επιστρέφουν στην Ταπεινότητα...

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Η πανούκλα

Arnold  Bocklin, The Plague, 1898

...Απ' την στιγμή που η πανούκλα είχε κλείσει τις πύλες της πόλης, δε ζούσαν πια παρά μόνο μέσα στο χωρισμό, τους είχαν αποκόψει απ' αυτή την ανθρώπινη ζεστασιά που σε κάνει όλα να τα ξεχνάς...
...Γιατί ήξερε ότι αυτός ο κόσμος που γλεντούσε, αγνοούσε, κι είναι κάτι που μπορούμε να το διαβάσουμε στα βιβλία, ότι ο βάκιλος της πανούκλας δεν πεθαίνει και δεν εξαφανίζεται ποτέ, ότι μπορεί να μένει κοιμισμένος ολόκληρες δεκάδες χρόνια μέσα στα έπιπλα και τ' ασπρόρουχα, ότι περιμένει υπομονετικά στα δωμάτια, στα υπόγεια, στα σεντούκια, στα μαντήλια  και στα χαρτιά, κι ότι μπορεί να φτάσει κάποτε η μέρα που, για την δυστυχία ή για να γίνει μάθημα στους ανθρώπους, η πανούκλα θα ξυπνήσει τα ποντίκια της και θα τα στείλει να ψοφήσουν σε μια ευτυχισμένη πολιτεία...***

Σηκώσαμε τα χαλιά και είδαμε τα ποντίκια. Τόσα που δεν φανταζόμαστε πριν. Τραβήχτηκαν τ' απόνερα από τον βάλτο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και το φάντασμα της χρυσής αβγής κραύγασε:εγέρθητο !
Να εγερθούν οι ποντικοί στα δύο...

Φορείς και ξενιστές του μαύρου θανάτου, ολετήρες της ζωής και κάθε δημιουργίας, τα πρωτόζωα της χρυσής αβγής στεγάζονταν πάντα στις πιο σκιερές πτέρυγες του πολιτικού φάσματος. Πολλούς, και σωστά κατά τη γνώμη μου, δεν ξάφνιασαν οι εκλογικές επιδόσεις τους. Η πολιτική απογύμνωση και χρεωκοπία των κομμάτων-ξενιστών των μνημονιακών ιδεολογιών και πολιτικών, δεν άφηνε περιθώρια, δεν επέτρεπε την κατεδάφιση των ύστατων οχυρών ενός καθεστώτος που φιλοδοξούσε να μείνει για δεκαετίες στη χώρα.

Τα κόμματα του μνημονίου, η μεγάλη ποντικομαμή του φασισμού, επένδυσαν στη γένα του τέρατος, υπαγόρευσαν την αντιμνημονιακή ρητορεία του, ενεθάρρυναν τη ρατσιστική πρακτική και φρασεολογία, απετέλεσαν την άλλη όψη του νομίσματος πατριωτισμός. Δημιούργησαν πεδίο λαϊκισμού λαμπρό για τους φιλεύσπλαχνους μπράβους του υποκόσμου, άνοιξαν το δρόμο για τη διασπορά της πανούκλας μέσα από τα Μ.Μ.Ε, ενίσχυσαν και εξόπλισαν τις ορδές του για την επίθεση ενάντια στο λαό στη νέα εποχή της εξουσίας των Αγορών. Παρέδοσαν εαυτούς ασμένως στον ευτελισμό και στην εξορκιστική πυρά του φασισμού, ακολουθώντας το πεπρωμένο τους, έτσι όπως ακριβώς συνέβη στη Γερμανία πριν 80 περίπου χρόνια. Μοναδικός προστάτης και εγγυητής των συμφερόντων του κεφαλαίου, όταν αυτό κινδυνεύει, δικαιούται ιστορικά να είναι ο φασισμός.

*****



...Εκείνο που κάνει την πανούκλα να ξεχωρίζει ήταν πως όλος ο κόσμος, 
απ’ τον διευθυντή ως τον τελευταίο κρατούμενο, ήταν καταδικασμένοι 
και για πρώτη ίσως φορά, βασίλευε απόλυτη δικαιοσύνη στις φυλακές..***. 

Χιλιάδες Φραντς Μπίμπερκοπφ* κατέκλυσαν τα χωριά και τις πόλεις της χώρας. Αυτό το 7% είναι ένα μικρό κομμάτι ενός πληθυσμού που έχει ρίζες π' απλώνουν στ' απόνερα της πνευματικής εξαθλίωσης, που όρισαν οι ισχυροί σαν το ακροτελεύτιο άρθρο στο διατυπωμένο πολίτευμα της γής, σαν το μέγα τείχος προστασίας των. Ενας εξαθλιωμένος πνευματικά λαός που σύσσωμος χειροκρότησε εξουσίες, πρόθυμος κουβάλησε τις πέτρες να χτιστεί το τείχος που θα τον άφηνε έξω από τον παράδεισο. Ες αεί ανοχύρωτος σε κάθε επιδημία, άοπλος σε κάθε πόλεμο. Και εγκαταλελειμμένος στις ορέξεις κάθε φασίζοντος λαϊκισμού. Και εκεί, στα σκοτάδια και το ημίφως του ερέβους συνωστίζεται με όλα τα έρποντα, φορείς της πανούκλας. Απολαμβάνοντας τη δικαίωση της ισότητας, μέσα στο θάλαμο του θανάτου, παραιτήθηκε από κάθε του σκέψη και κάθε του όραμα. Μικρομέτοχος πια μιας ευτελούς ζωής και ενός πατριωτικού οράματος, μετεπήδησε από την καρότσα του αλόγου στο κουβούκλιο ενός τανκ. Λαθρόβιος παρά την πολιτική, ψήφισε παραπολιτικά.

...Έπαιρναν θέση στο παρόν χωρίς μνήμη και χωρίς ελπίδα. Στην πραγματικότητα, όλα είχαν γίνει πια παρόν γι’ αυτούς. Πρέπει να πούμε πως η πανούκλα είχε αφαιρέσει απ’ όλους την δύναμη της αγάπης και την δύναμη της φιλίας ακόμα. Γιατί η αγάπη χρειάζεται κάποιο μέλλον και για μας δεν υπήρχαν πια παρά μόνο στιγμές...***

Μα σαν δε φτάνει το ψωμί για σένα και για μένα
θα σου ταρπάξω από το χέρι, θα χρειασθεί,
για να ταίσω το σκοτάδι της ψυχής μου και του νού.

Και είναι η οργή που θέριεψε με μίσος, 
Για τους καλύτερους μισθούς και προνόμια των άλλων,
Για τις εξεγέρσεις που δεν μπόρεσαν να πραγματώσουν,
Για τα φτερά του αετού που δεν είχαν.
Και θέριευε τούτο το μίσος, μα...
..Τους έμενεν ο θεός και η πατρίδα, τους έλεγαν 
και ακόμη, 
Δεν υπάρχει δεξιά, δεν υπάρχει αριστερά, μόνο κόκκαλα ελλήνων τα ιερά.

Και παρέδοσαν προς εξόρυξη το μετάλλευμα των ποταπών τους ενστίκτων, έταξαν εαυτούς ΑΟΖ του φασισμού με αντάλλαγμα το ανήκειν στις ορδές του.

...Και ο σύγχρονος Καραϊσκάκης εγγονός δολοφόνου, παραγωγός και προαγωγός των ηθών της νύχτας στο Ξηρόμερο αμείβεται με 6000 σταυρούς. Σταυρούς διαλυμένων ψυχών στην άβυσο της ανυπαρξίας και της α-εργίας, στο βούρκο της καθημερινότητας που τις νύχτες γλυκαίνουν η στέγη και τα κρεβάτια των οίκων ενοχής και ανοχής του σύγχρονου σωτήρα τους, Χρόνια τώρα. Και τις ανομίες αυτού του οίκου και των ενοίκων του αποπλύνει η φιλική εξουσία και ευλογεί η αγιαστούρα κάποιων δεσποτάδων.

...Την πρώτη φορά που η μάστιγα αυτή εμφανίστηκε στην ιστορία, ήταν για να χτυπήσει τους εχθρούς του Θεού. Ο Φαραώ πρόβαλλε αντίσταση στις προαιώνιες βουλές κι η πανούκλα τότε τον γονάτισε. Απ’ την αρχή όλης της ιστορίας, η μάστιγα του Θεού κάνει τους αλαζόνες και τους τυφλούς να γονατίσουν μπροστά Του. Μελετήστε τα αυτά και γονατίστε...***

Βαβαί ! Η άκοπη χρυσαβγίτικη φιλανθρωπία προς τους εξαγορασμένους από τα λύτρα των ναρκωτικών ή ενός οίκου αγοραίου έρωτα, από τα ναύλα των "λαθρομεταναστών". Καθαγιασμένα και ξεπλυμένα. Και πληρούται η παληά υπόσχεση μιας λαμπερούς διαβίωσης που προχθές χάθηκε στις στοές ενός μνημονίου και χθές βρέθηκε στα σεντούκια των χρυσαυγιτών.  

..και ο φρικτός βούρκος της χυδαιότητας όπου βουλιάζει η ψυχή τους, η άβυσσος των ψυχρών τιποτένιων και χυδαίων όντων που συναντάμε σε κάθε βήμα της επίγειας οδοιπορίας μας**, αιώνες τώρα, γεννούν όλο και πιο δύσμορφα τέρατα, έλκουν κομμάτια του εαυτού μας ν' αποστρέφει το πρόσωπο από το φώς του ηλίου.

Από μερικά όμως σπίτια έβγαιναν βογκητά. Παλιότερα όταν τύχαινε κάτι τέτοιο, έβλεπες συχνά περίεργους να στέκονται στον δρόμο και ν’ αφουγκράζονται. Έπειτα, ωστόσο απ’ την μακρόχρονη αναστάτωση φαίνεται πως οι καρδιές  σκλήρυναν κι όλοι περπατούσαν ή ζούσαν δίπλα στους θρήνους λες κι αυτή ήταν η φυσιολογική γλώσσα των ανθρώπων…  Μετράνε τους νεκρούς, τους ζωντανούς και τέρμα! Ενώ αυτή την καταραμένη αρρώστια! Ακόμα κι όσοι δεν την έχουν την κουβαλάνε στην καρδιά τους...***

Στο ολοένα και πιο Καφκικό τοπίο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, δεν υπάρχει ζωή, μόνο φωταψίες θανάτου. Μέλλον, κάλλος, έρωτας υπάρξεις ξορκισμένες. 

-Για να δούμε, Ταρού, είσαστε ικανός να πεθάνετε για έναν μεγάλο έρωτα;
-Δεν ξέρω, αλλά τώρα μου φαίνεται πως δεν είμαι.***

*****
Τ' αποτυπώματα που άφησε κάποια στιγμή μέσα μας το τρωκτικό της πανούκλας μένουν και δεν σβήνουν εύκολα. Ο φασισμός φωλιάζει παντού: στους ήχους που ακούμε, στον τόνο της φωνής, στις κινήσεις του σώματος, στον αέρα που αναπνέουμε, στην απουσία των χρωμάτων, στην απουσία του έρωτα. Ενοικεί στις πόλεις και κάθε στιγμή ξεσπαθώνει. Δεν συντρίβεται με τα ίδια του τα όπλα, παρά με την ομορφιά, την αλήθεια, την αγάπη και τον έρωτα. Ας αφεθεί ο νούς να βηματίσει, ο ψίθυρος ν' ακουστεί, το βλέμμα να πλανηθεί, το χέρι να δώσει.

...Πρέπει ωστόσο, να σας πω: δεν υπάρχει θέμα ηρωισμού μέσα σ’ όλα αυτά. Πρόκειται για εντιμότητα. Είναι μια ιδέα που μπορεί να κάνει μερικούς να γελάσουν, ο μόνος όμως τρόπος για να καταπολεμήσει κανείς την πανούκλα είναι η εντιμότητα...***



υστερόγραφο... 



Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι,


και της αγάπης λόγια φυλαχτό,
για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι.
Και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα μόνο και τη χάρη...
Από τους στίχους τους στίχους ενός τραγουδιού. (εδώ)


Γιατί αυτή τη φορά είμασταν πολλοί.... 

 * Κεντρικός ήρωας της τηλεοπτικής σειράς Berlin Αlexanderplatz.
** Νικολάϊ Γκόγκολ Οι Πεθαμένες Ψυχές.
*** Αλμπέρ Καμύ Η Πανούκλα

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Της Αγίας Δευτέρας...

Η Αγία Δευτέρα καθιερώθηκε να εορτάζεται την επομένη της Κυριακής του 
Πάσχα εις ανάμνηση της μάχης της Κατούνας Ξηρομέρου το 1585. 
Ξηρομερίτες αντιτάχθηκαν στον εκτουρκισμό των ελλήνων και στη νικηφόρα 
μάχη που έγινε με τα στρατεύματα του Βεζύρη Μεχμέτ Σοκόλη κατάφεραν 
να σταματήσουν το παιδομάζωμα.
Η Αγία Δευτέρα όμως φέρνει στις μνήμες των κατοίκων του Ξηρομέρου τις 
βαρβαρότητες των παρακρατικών συμμοριών το 1943. 
Πριν από 69 χρόνια ο αντάρτης Δημήτρης Λαζαρόπουλος, δολοφονήθηκε 
άνανδρα από παρακρατικούς στα Βλυζιανά Ξηρομέρου. Πρωτοστάτησε δε στις 
βαρβαρότητες το πρωτοπαλήκαρο (Μπ.) των Γερμανοτσολιάδων του οποίου ο  εγγονός σήμερα είναι επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Χρυσής Αυγής στο νομό.
Ο Δημήτρης Λαζαρόπουλος συνελήφθη στο χωριό Βασιλόπουλο, βασανίστηκε
απάνθρωπα στη διαδρομή και μεταφέρθηκε από τους δήμιούς του μέσα στο 
ξωκκλήσι της Αγίας Δευτέρας Βλυζιανών, όπου εκτελέστηκε.
Από την Ιστορία

Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των πλέον απρόβλεπτων στη μεταπολιτευτική περίοδο εκλογών, τα ξημερώματα μιας νέας Αγίας Δευτέρας στις 7 του Μάη, θα υπάρχουν οι εξής βεβαιότητες:

-Αυτή η κάλπη θα επαληθεύσει οριστικά και αμετάκλητα τα προ εικοσαετίας προλαληθέντα υπό του προφήτου Αντωνάκι: Το τέλος της μεταπολίτευσης του οποίου η έλευση τόσες φορές αναβλήθηκε. Βέβαια ο προφήτης διαφορετικό θα το επιθυμούσε και αλλοιώς θα του προκύψει. Για το λαό όμως το τέλος αυτό θα είναι συνυφασμένο με την κατάρρευση των δύο πυλώνων μιας φτιασιδωμένης στα μέτρα και τις ανάγκες της τραπεζοκρατίας δημοκρατίας. Όπως και νάχει την Κυριακή το βράδυ η εγκυμονούσα κάλπη θα προσφέρει το πικρό λικέρ και στον ανυπόμονο προφήτη.

Έτσι φίλες και φίλοι την Κυριακή θα ανταμωθούμε μέσα σε ένα κιβώτιο, γνωστό ως ψηφοσυλλέκτης ή κάλπη. Στο ιδιότυπο αυτό μαιευτήριο της πολιτικής ιστορίας. Όπου τοκετοί φυσιολογικοί και μή, πρόωροι ή επεμβατικοί συντελούνται. 

Θα ανταμωθούμε εκεί, μετά από 38 χρόνια περιπλάνησης και αποπλάνησης εκ των οποίων τα δύο τελευταία μας προσέφεραν τη συγκίνηση της ευτοκίας. Αναγέννησαν έρωτες, σχεδίασαν διαδρομές, ονειρεύτηκαν εκδρομές, γέννησαν φιλίες. Και ο καρπός τους θα γεννηθεί σε ένα μικρό ταπεινό φατνίδιο από ξύλο ή πλεξιγκλάς. Εκεί οι αναγεννημένοι έρωτές μας θα επιστρατεύσουν όλες τους τις αισθήσεις να εισπράξουν τη μέθη της γέννας. Και το μωρό μας, ανάμεσα στα άλλα, αφηνιασμένο, θα δοκιμάσει να αντικρύσει τον νέο κόσμο: θα γελάει, θα κλαίει, θα αγγίζει, θα κλωτσάει, θα κατουριέται, θα πεινάει, θα αποζητά την αγκαλιά μας. Το  Μωρό Μας, που με κρυφή λαχτάρα περιμέναμε όλοι, γέννημα ανομολόγητων ελπίδων, οραμάτων και φαντασιώσεων. 

Και θάναι τούτο το μωρό το πιο όμορφο του κόσμου. Γιατί σε τούτη τη γωνιά της γής θα υποκλιθούν ξανά και ξανά ρήτορες και λωποδύτες, 2.500 χρόνια μετά τη στερνή τους υπόκλιση στην πρώτη Δημοκρατία πάνω στη γή. Γιατί αυτός ο λαός της θα στρέψει ξανά με θάρρος και περηφάνεια τα μάτια του στον ουρανό, την ώρα της Ανατολής, μες στην αύρα της αυγής. Και θ' αντικρύσει το κόκκινο τ' ουρανού που ενσαρκώνει τις ελπίδες του και τα όνειρά του. Και θάναι το χρώμα του ουρανού κόκκινο, το πιο ζωντανό κόκκινο της Γής. Και θα μηνύει η ανάκλασή του στα πρόσωπα των προδοτών και των συνοδοιπόρων τους την Αισχύνη της προδοσίας. Δεν θάναι ρόζ το χρώμα της ντροπής, δεν θάναι πράσινο το χρώμα του φόβου στα πρόσωπά τους. Γιατί η δημοκρατία της Μπάρμπυ και της πράσινης ακρίδας ντύθηκαν στα μαύρα.


-Μαζί με το δικό μας και στο ίδιο μαιευτήριο θα γεννηθούν άλλα δύο μωρά. Καρποί μωρίας και ανήκουστης συνεύρεσης. Το ένα υπέρβαρο φέρον τερατώδη μορφή και κτηνώδη χαρακτηριστικά. Εκτραφέν σε μήτρα ερέβους. Προϊόν βιασμού, φόβου και μίσους για κάθε τί ανθρώπινο. Με κατάμαυρη ψυχή μα άρεια χαρακτηριστικά καθώς οι γενήτορές του καμαρώνουν. Υπερτραφέν με χορηγίες τραπεζών και τοκογλύφων, κακόφημων οίκων αξιολόγησης και ιδρυμάτων αποβλάκωσης. Θα θητεύσει στον κόσμο του σκότους θα εκτραφεί με μαύρο γάλα και αίμα. Γιατί σαν αντικρύσει το φώς του ήλιου θα πεθάνει από θάμβωση. Ούτε  οι ευλογίες, ο αγιασμός και τα ξόρκια του Σεραφείμ Πειραιώς και άλλων τινών ιεραρχών, ούτε τα τάματα των νονών και τροφών του  θα μπορούν να το σώσουν από το φώς του ήλιου.                                                                    

Το δεύτερο μωρό προϊόν ευρείας συνεύρεσης και συναίνεσης θα είναι η Νέα Πρωτοπορεία. Έτσι καθώς την ευαγγελίζονται εκβρασθέντα στο έλος της ιστορίας πτώματα πολιτικών ανδρών του πάλαι ποτέ εκσυγχρονισμού: Φλωρίδης, Παπαδόπουλος, Παπαντωνίου, Ρουμελιώτης, Μπουτάρης, Καμίνης, Μόσιαλος, Γιαννίτσης, Αβραμόπουλος, Δήμας, Δαμανάκη. Σε αυτήν έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους οι μέχρι χθές πυλώνες της Δημοκρατίας των Αγορών: Γιωργάκις, Μπένυ, Σαμαράς, Ντόρα, Κουβέλης, Καρατζαφύρερ, Μάνος. Έτσι για να διασωθούν όλοι μαζί πιασμένοι χέρι-χέρι, ενωμένοι σε μία σάρκα που τη φωτίζει το πνεύμα των μνημονίων. Σε αυτό το θερμοκήπιο όπου εκκολάπτονται οι νέοι άφθαρτοι των τοκογλύφων γιάπηδες, σαν τα υποκείμενα της  Δημιουργία Ξανά, απαλλαγμένα από πατριωτικές και κοινωνικές ευαισθησίες, γενίτσαροι και ρουφιάνοι μιας νέας εποχής.           


Τη Δευτέρα συνασπισμένοι όλοι μαζί κατ' εντολή των εντολέων τους έτσι όπως από χρόνια τώρα επιθυμούν οι θύλακες και φύλακες της εξουσίας της Ολιγοκρατίας. Με μέγα χορηγό το πολιτικό μαγειρείο του ιδρύματος Λαμπράκη, και όψιμους δορυφόρους που διεκδικούν μερίδιο από τη λεία, τα κακόφημα ιδρύματα και ινσιτούτα μελετών (ΕΛΙΑΜΕΠ, ΙΟΒΕ, κ.α.), πλαισιωμένα από χρυσούς χορηγούς (τη διεθνή συμμορία των τραπεζιτών, πολυεθνικών και βιομηχάνων), και στελεχωμένα από κολαούζους διανοούμενους και υποτελείς δημοσιογράφους (Μουζέλης, Σαββόπουλος, Νταλάρας, Τσούκαλης, Αλιβιζάτος, Δοξιάδης, Βούλγαρης, Θεοδωρακόπουλος, Παπαχελάς, Πρετεντέρης, Καψήδες, κ.α). Και όταν έλθει ο καιρός  και η χρεία το επιβάλλει θα δώσουν για γαμπρό στη Νέα Πρωτοπορεία τους το τέρας της Χρυσής Αυγής.


-Οι εκλογές αυτές θα καταδείξουν και στον πιο δύσπιστο τον προδοτικό ρόλο των κομμάτων εξουσίας. Θα καταδείξουν πως εδώ και δεκάδες χρόνια τούτη η πατρίδα και τούτος ο λαός είχαν κρυμμένο στον κόρφο τους έναν εσωτερικό εχθρό. Ότι οι κατακτητές της χώρας και οι βιαστές της ελευθερίας της δουλεύανε μαζί με τους προδότες της. Θα καταδειχθεί ότι το σύστημα δοσιλογισμού και διαφθοράς στήθηκε και επιχορηγήθηκε από τους ίδιους τους επιβουλείς της χώρας.  Θα καταδειχθεί, τέλος, πως ο δρόμος για την εθνική απελευθέρωση, τη δημοκρατία,  τη λαϊκή εξουσία περνάει μέσα από την απομόνωση των εγκαθέτων της αστικής λεγόμενης δημοκρατίας. 


-Το αποτέλεσμα των εκλογών αυτών θα ωθήσει το συνασπισμό εξουσίας των αγορών στην ανοικτή κήρυξη πολέμου απέναντι στο λαό. Γιατί ο λαός θα πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά για τις επιλογές του. Το Τέλος της Ιστορίας δεν γίνεται να αναβληθεί. Και τούτη η κάλπη είναι θανατηφόρα όχι μόνο για την Ευρώπη τους αλλά για τον κόσμο τους ολόκληρο. Με φόβητρο τα "άκρα" και σύμμαχο το ένα εξ' αυτών θα εξαπολύσουν άγριο διωγμό όχι μόνο σε οικονομικό αλλά και σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Η καταστολή και η τρομοκράτηση θα γνωρίσουν μέρες δόξης, μετεμφυλιακής υφής. Η επένδυση στον ρατσιμό και την ξενοφοβία, η πρόκληση εθνικών κινδύνων, ο κοινωνικός αυτοματισμός, οι απειλές για χρεωκοπία, η γκαιμπελική προπαγάνδα και συκοφάντηση όσων θα αντιστέκονται θα αποτελούν το καθημερινό προζύμι στης πολιτικής των. Και τότε όλοι οι εναπομείναντες "αντιμνημονιακοί" θα κληθούν να πάρουν θέση

Είναι σίγουρο ότι τα περισσότερα από τα κόμματα που θα μπούν στην Βουλή στις 6 Μάη θα τρέξουν, κατ' εκτέλεση των διαταγών των δανειστών, να συνδράμουν τον συνασπισμό φόβου και τρόμου, κάτω από το βάρος του καθήκοντος να σωθούμε για μια ακόμη φορά. Παράλληλα, τα τάγματα πολιτοφυλακής με την οργανωτική καθοδήγηση των χρυσαυγιτών θα αναλάβουν το έργο τους, επαναφέροντας στη μνήμη μας τους ταγματασφαλίτες της κατοχής και της μετέπειτα εποχής. Και ίσως δοκιμάσουν, κάτω από καθεστώς φόβου, τρομοκρατίας, νοθείας και εκβιαστικών διλλημάτων, κάτω από απειλές χρεωκοπίας, ακόμη και να επαναλάβουν τις εκλογές αν δούν ότι μπορούν να σμικρύνουν την Αριστερά. 

Έχουμε πόλεμο λοιπόν που επίσημα θα κηρυχθεί την επαύριο των εκλογών...
Είτε τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα μπορέσουν να αποκτήσουν αυτοδύναμη συγκυβέρνηση είτε όχι. Και μόνο το ποσοστό της Αριστεράς θα αποτελεί κόκκινο πανί για τις Αγορές, οποιοδήποτε ποσοστό πάνω από 15%, γνωρίζοντας παράλληλα ότι το ποσοστό του λαού που θα αγκαλιάσει την Αριστερά μετά τις εκλογές θα είναι διπλάσιο. Και θα τους απομένει μόνο η βία και η καταστολή, διότι και τα πολιτικά τερτίπια τους  θα έχουν εξαντληθεί και οι νόμοι τους δεν θα μπορούν να τους προστατεύσουν. Όμως η βία τους θα αποκαλύψει την αδυναμία τους και την νομοτελειακή ανημπόρια τους απέναντι στους λαούς, όταν αυτοί σηκώσουν το κεφάλι στον ουρανό.

*Απόσπασμα από την ταινία "Τα Παιδικά χρόνια του Μαξίμ Γκόρκυ". Σκηνοθεσία Μαρκ Ντονσκόι, Μουσική Λέβ Σβάρτς.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

επισκέψεις

IP Widget For Website