Σάββατο 18 Μαΐου 2013

...από Πάντα και για Πάντα - Det lovte jeg sist..


στην μια την πάντα 
πασχίζοντας
το πόδι το'να, να στεριώσει

στην άλλη πάντα 
πίσω
αβέβαια ξεγράφει σιγουριές

φόρα κι ορμή
το άλμα
φόβος κι ελπίδα
κι άγνωστο. 
Ζωή

...και τότε δεν θα υπάρχουν πάντες, ούτε και χρειά να τις ενώσεις με άλματα. Όλα θα είναι Ένα.

σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης και αιώνιας αφοσίωσης, ο φόβος να χαθεί, η ελπίδα να θεριέψει.

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Άσεμνες προσδοκίες


Δεν θα συμμερισθώ την αγανάκτηση πολλών για τις γνωστές δηλώσεις της κυρίας Δημουλά. Γιατί απλούστατα την ακαδημαϊκό Δημουλά την γνωρίζουμε δεκαετίες τώρα. Γνωρίζουμε πως προβλήθηκε το έργο της, το πως ανελίχθηκε στα ανώτατα πνευματικά αξιώματα.

Γνωρίζουμε ακόμη ότι έχει το δικαίωμα, που η ιδέα της Δημοκρατίας κατοχύρωσε για όλους,  να ανήκει ιδεολογικά όπου η ίδια έταξε τον εαυτό της. Η πνευματική του λαού ή του έθνους ταγός έχει αυτοτοποθετηθεί μακρυά από το κοινωνικό γίγνεσθαι κατ' επιλογή της εδώ και δεκάδες χρόνια. Δεν επεζήτησε ποτέ να λύσει κανένα αίνιγμα. Και είναι γνωστό επίσης ότι το κόμμα της πούρας δεξιάς κατά καιρούς επαιτούσε τις ακαδημαϊκές της δάφνες για εκλογικές σκοπιμότητες. Το να σου κτυπάει την πόρτα το κόμμα της Δεξιάς κάτι σημαίνει νομίζω. Όμως ας της καταλογίσουμε στα θετικά το ότι δεν ενέδοσε στις κατά καιρούς δελεαστικές προτάσεις της. 


Η συστημική αποχή της από τους κοινωνικούς αγώνες δεν την εμπόδισε να αποδεχθεί την πρόσκληση των ΟικΩλόγων του Αλαφούζου και να μιλήσει σαν Κυψελιώτισα στην εκδήλωσή τους. Το ό,τι η κυρία Δημουλά γνώριζε ότι οι όποιες δηλώσεις της για το ευαίσθητο θέμα της μετανάστευσης θα έχουν ευμενή απήχηση σε ένα συγκεκριμένο ακροατήριο δεν μπορεί να το αμφισβητήσει ούτε η ίδια. Προς ακροατήριο ευήκοον εκέκραξε, στους χώρους της ακροδεξιάς πρωτίστως και σε μεγάλο βαθμό στο χώρο της Ν(εοφασίζουσας).Δ(ημοκρατίας). Και στο σημείο αυτό η οποιαδήποτε κριτική θα ήταν αποδεκτή. Γιατί διαβάζοντας προσεκτικά την ομιλία της δεν ανίχνευσα ίχνος ρατσισμού. Επομένως η αγανάκτηση κάποιων αντιρατσιστών δεν δηλώνει παρά πολιτική μυωπία τουλάχιστον για να μην πώ κοινωνικό κανιβαλισμό.

Το παγκάκι που απαίτησε η ακαδημαϊκός μας ελπίζω να μην ήταν τίποτα περισσότερο από την κοινή απαίτηση. Πολύ φοβάμαι όμως ότι η απαίτησή της αυτή θα ικανοποιηθεί στο πολλαπλάσιο με κάποια άλλα παγκάκια στον περίβολο της φαιάς δημοκρατίας. Που θα της αποφέρουν συν τοίς άλλοις φρέσκο ακροατήριο και αναγνωσιμότητα. Συγγνωστή η πλάνη της.
*****

Και επειδή πολλά γράφτηκαν για το έργο της κυρίας Δημουλά αλλά και το ρόλο του καλλιτέχνη ή του πνευματικού κόσμου γενικότερα έχω να πώ πως δεν με συγκίνησαν ποτέ τα κείμενα και η γλωσσοπλαστική δεινότητά της. Αυτό δεν αποτελεί κρίση για το έργο της, αλλά προσωπική μου επιλογή. Πιστεύω όμως ότι κάθε δημιουργός, και ο πιο ατάλαντος ακόμη, δικαιούται να γράψει ένα ωραίο κείμενο, ένα ωραίο τραγούδι. Μου τόχε πεί κάποτε φίλος μουσικός για έναν συνθέτη του οποίου την αξία προσπαθούσα να υπερασπισθώ βασιζόμενος σε μια όμορφη σύνθεσή του.

Διευρύνοντας αυτή τη σκέψη λέω πως κάθε δημιουργός υποχρεούται να επιστρέψει στην κοινωνία ένα μέρος των ευαισθησιών της, ένα μέρος της ψυχής της. Είναι το άτοκο δάνειο που η κοινωνία του παρείχε. Το μέγεθος της ευγνωμοσύνης και η αξία της ανταπόδοσης του δημιουργού χαρακτηρίζουν την ταυτότητά του, το αληθές ή μη του έργου του.

Για ένα παγκάκι ρε γαμώτο !

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Πως πέρασα το Πάσχα

Δέκα μέρες μακρυά...




Κοντά σε ό,τι απέμεινε που να μην μας έχει προδώσει.


Κατώτεροι, εις τους αιώνες, όσων μας χαρίστηκαν



*****

Φθάνοντας στο πατρικό στέκομαι άφωνος. 
Σαράντα μέρες απουσίας έδοσαν τους "καρπούς" της.



Η κοτσυφοοικογένεια υμνεί τον παράδεισό της. 
Για τρείς μέρες και μέχρι την Ανάσταση ανέγγιχτο το κάθε τί, μετά βλέπουμε.


Στα διαλείμματα της Ανάγνωσης φωτιά στα κλαδέματα του χειμώνα.


(μην ανησυχείτε), Μικρές οι απώλειες στο δάσος με τις μαγιοπούλες...
Μα κάποια στιγμή η φύση θα επιτρέψει να καθαρισθεί ο κήπος, 
να ξεριζωθούν τα ξερά για να πέσει ο σπόρος σε λιασμένο και αφράτο χώμα.

 
(τρείς μέρες δουλειάς για μισό στρέμμα)

*****

Απώλεια η επιστροφή...
μα πάντα μια κουκίδα ομορφιάς παραμονεύει 



αναπόδοση και παραμυθία στην καθημερινότητά μας


μα και υπόσχεση της ντοματιάς (της Ελένης) που δηλώνει πρόθυμη να καρπίσει ξανά.  


Ζωή, Ομορφιά,
είσαι παντού, φτάνει τα μάτια να σ' αντικρύζουν.

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

ο πληθυντικός της Άνοιξης

και ο ενικός των ρημάτων

δεύτε πόμα πίωμεν καινόν,
ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον...
Ιωάννου Δαμασκηνού, Κανών του Πάσχα, Ειρμός 2ης ωδής.

Σέρνεται η ψυχή από το νού. Εκείνος ψάχνει λέξεις να βρεί, να φυλακίσει μέσα τους ευχές. Κι' εκείνη τ' απλώνει το χέρι, σ' άβγαλτα μη χαθεί μονοπάτια, στην κόλαση απατηλών καθρεφτισμάτων που έχτισεν μη βυθιστεί, από γκρεμούς τον τραβά κι' απατηλές οάσεις. Και θαρρεί πως σε μια του χρόνου στιγμή, σπόρος θα πέσει στη γή και άνθος θα μοσχοβολήσει μέσ' από τις πέτρες της. Τ' άνθος που τρέχει ο νούς να πετροβολήσει κάθε φορά που κείνο του χαμογελά.

Τούτη την Άνοιξη, άποροι μες στην απορία μας για το χθές, της κερασιάς μαραμένα τα κλαριά, κάθε ευχή γίνεται θρήνος, η ζωή εν τάφω...

*****

τούτη την πληγωμένη Άνοιξη...
ταξίδια ανεκπλήρωτα αραδιάζονται στο σεντούκι των πόθων, αναλαμπές που πια ματώνουν τη σκέψη, αφυδατώνουν την ψυχή, αφοπλίζουν το σώμα. Πικρίζει η γλώσσα ακόμη και με το μέλι των λουλουδιών, στην πόρτα της ψυχής αρχοντεύουν των σκοταδιών οι πτυχές. Της ψυχής ο υδροφόρος ορίζοντας κατεβαίνει, κάποτε ανέβλυζε πάνω στη γή, ρυάκια και ποτάμια που θαρρούσες πως θάταν μονοπάτια ταξιδιών.

τούτη την πληγωμένη Άνοιξη...
σκάβουμε με ματωμένα δάκτυλα να πιούμε νερό, να νίψουμε τα πρόσωπά μας, ματώνεται η γή, ματαιώνονται η μια μετά την άλλη οι προσδοκίες, ανεκπλήρωτες λιάζονται ανυποψίαστα στο φώς του ήλιου. Αγκιστρωμένα στο νού ερωτηματικά που περιμένουν απάντηση, γρίφοι σε πλειστηριασμό που περιμένουν μειοδότη, αόριστες προσδοκίες ξεθαμμένες από τη μέθεξη σε μια απειρότητα.

και,
καταφεύγουμε στην προστασία της λήθης, παίζοντας σ' επιτραπέζια παιγνίδια των κυπαρισιών τ' ανάλαφρό τους λίκνισμα, στρώνοντας στη δίνη των αντιθέσεων μικρά-μικρά τα κομμάτια μας, καθένα τους πιόνι εχθρικό και φιλικό μαζί. Πως να ενωθούν αντιπαλεύοντας, πως να χαραχθεί η εκβολή στο απέραντο του ορίζοντα.

*****

Ο χρόνος δεν γιατρεύει τις πληγές, απλά τακτοποιεί σε οστεοφυλάκια εικόνες που προσκυνήθηκαν σ' έρημα ξωκκλήσια στο φώς ενός καντηλιού που δεν θάσβηνε ποτέ. Ήταν ιεροτελεστία το δεύτε λάβετε φώς, το μοίρασμα της ιλαρότητας. Ύστερα, απαυγάσματα ειδώλων θάμπωσαν τη φλόγα, παγωμένο νερό στο σώμα οι εκχυμώσεις πόθων αλλοτρίων και αθέσμων συλλογισμών.

Σφραγίστηκαν οι πόρτες της ψυχής, στα ψέματα κρύφτηκε η κυνηγημένη αλήθεια. Κουτσουρεμένες οι αισθήσεις, ποδοπατημένα τα αυτονόητα, που παραμερίστηκαν να κυλίσει ο χρόνος πάνω σε ράγες από κάρβουνο. Ύβρις τ' άλεσμα του χρόνου, το φυλάκισμα της ευχής, τ' ασβέστωμα πάνω στην τοιχογραφία της ζωής, πάνω στη μυστηριακή υφή των συμβόλων.   

Αντωνυμία το εγώ που έγινε πρόσωπο, ουσιαστικό και προστακτική ζωής. Μα τούτη η πληγωμένη Άνοιξη του ζητά επίμονα τη θυσία, διεκδικεί από το τίποτα το σπόρο της. Ομνύοντας στην αλήθεια των ψεμάτων της ικετεύει τη λήθη να παραμερίσει, τις μνήμες ν' αναστηθούν στο φώς των ρημάτων τους. Να ανασάνουν οι πληγές τους στον αέρα της ματαιωμένης κατάδυσης στον αληθινό μας βυθό, τα ρήματά μας να  ακονίζονται στο δρόμο για την ανάδυση.

Ευχή ζωγραφισμένη σε μουσαμά κάτισχνης βεβαιότητας,

το ημέρεμα της θάλασσας ας καλοδεχτεί τα κορμιά μας
τα πληγωμένα άνθη της κερασιάς ας δώσουν τους καρπούς. 

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

χαμένοι στη μετάλλαξη


Λίγα λεπτά τηλεθέασης στο κανάλι της Βουλής κατά την ψηφοφορία ενός ακόμη μνημονίου ήταν αρκετά για να επιβεβαιώσουν για μια ακόμη φορά πως η παράταξη των δοσιλόγων παραμένει αρραγής και αποφασισμένη να φέρει σε πέρας το έργο της πλήρους εξαθλίωσής μας. Εξαθλίωση πλήρης των υλικών και άϋλων της ύπαρξής μας.

Και είδα τον στρατοδίκη προεδρεύοντα της βουλής των άβουλων Τραγάκη να "περαιώνει" ψηφοφορίες άρθρων και τροπολογιών, να επικυρώνει δοτά αποτελέσματα μπροστά σε άναυδους από τη φασιστική του έπαρση βουλευτές της αντιπολίτευσης. Οι πειθήνιοι πείστηκαν, ψήφισαν και βγήκαν ανακουφισμένοι για τσιγάρο. Οι υπόλοιποι μείναν να αποδεχτούν τη μοίρα μας. Κάποιες φωνές για το πραξικοπηματικό της διαδικασίας, φωνές δηλωτικές των αυταπατών για τη δημοκρατία τους. Συνηθισμένα πράγματα για εθισμό των υπηκόων και διδαχή των επερχομένων.

Το αίμα δεν πετάχτηκε από τις φλέβες κανενός βουλευτή της μείζονος αντιπολίτευσης. Αλλά ούτε και αυτών της ορθόδοξης αριστεράς. Να πιάσει το φασιστοτραγαδερό "από τον λαιμό", η έπαρση του "γαμάμε και δέρνουμε" να γίνει μάθημα και για τους υπόλοιπους των λεγεωναρίων. Μάθημα ακόμη και για νέους ροβεσπιέρους. Που κλήθηκαν να γεμίσουν τους δρόμους, να ματώσουν τα πόδια τους, να θυσιάσουν τις ζωές τους. Ούτε μια φλέβα δεν έσπασε, νερό το αίμα, άβαφοι οι δρόμοι.

Αντί αυτού κάθε φορά για την τιμή των όπλων ποδοπατούνται οι ελπίδες, σπέρνεται η απογοήτευση. Κάθε φορά και λιγώτεροι λέμε, πού είναι οι άλλοι αναρωτιόμαστε. Και κάνουμε πως δεν γνωρίζουμε, έχοντας βαδίσει όλους τους παρακαμπτήριους δρόμους της λογικής και των συναισθημάτων μας. Αντιγράφοντας ακριβώς αυτό που η κοινοβουλευτικές αυταπάτες και φιλοδοξίες των εντός και εκτός μπουρδέλου κομμάτων της αριστεράς ορίζουν.

Μια χιλιάδα άτομα προχθές στο Σύνταγμα κατά την ψήφιση ίσως του επαχθέστερου έως τώρα μνημονίου. Οικτρή η εμφάνιση του άλλοτε κραταιού λόχου του ΠΑΜΕ, ούτε χίλια άτομα και αυτοί. Ανύπαρκτη η ΑΝΑΡΣΥΑ, απόντα τα παιδιά με τις σφενδόνες.

Δυό χιλιάδες άτομα όλοι και όλοι. Άλλοι εκτελούντες διατεταγμένη υπηρεσία και άλλοι που απλώς μυρίστηκαν τι ψηφιζόταν μέσα στου μπουρδέλο. Και ήταν αυτοί που δεν είχαν τίποτα πια να χάσουν, μιας και τα είχαν χάσει από το πρώτο κιόλας μνημόνιο αλλά και πριν από αυτό.

Δυό χιλιάδες άτομα. Ούτε όσοι στις ανά Τετάρτες και Σάββατα αντιρατσιστικό-φασιστικές κινητοποιήσεις των κατ' επάγγελμα αντιτρατσιστών και αντιφασιστών.

Κατάλαβε κανείς τι ψηφίστηκε προχθές είτε από αυτούς που ήταν μέσα στη βουλή είτε από αυτούς που θάπρεπε να μπούνε μέσα αντί να ονειρεύονται το μάνα ενός μέλλοντος χρόνου, που όμως δεν θα γεμίσει ποτέ το κενό που αφήνει καθημερινά το παρόν; Διαισθάνεται κανείς ότι κανένα απο-λυτρωτικό αύριο δεν θα απαλείψει ποτέ το μίασμα του φόβου και της αμαχητί παράδοσης που εμφυτεύεται καθημερινά και με δόσεις σε συνειδήσεις, οι οποίες, φεύ, θα κληθούν αύριο να αλλάξουν τον κόσμο; 

*****

Αυτό το μνημόνιο δεν προέβλεπε κυρίως εισπρακτικά μέτρα. Απλώς τακτοποίησε και θεσμικά μερικούς ακόμη ημέτερους- αυξάνοντας τιη στρατιά των "φυσικών συμμάχων" ενάντια στους πληβείους. Κάτι που μετά από τρία χρόνια κατάλαβαν επιτέλους οι τρείς σωματοφύλακες των δανειστών πως ήταν άμεση προτεραιότητα κατά πως τους διεμήνυε ο Μπένυ, ο Αντώνιος και ο όψιμος συνέταιρός τους κυρ Φώτης. 

Και όλοι οι άλλοι, οι στρατιές των πληβείων-εχθρών να εξ-άγονται από τη ζωή, να οδηγούνται ατιμασμένοι σε Guantanamo οφειλετών, με κρεμασμένες στο λαιμό τις Ταυτότητες Οφειλέτη (Τ.Ο.). Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να δέχεσαι αδιαμαρτύρητα και χωρίς κανένα δικαίωμα αντίθεσης τον κεφαλικό σου φόρο, να τον εξοφλείς στην ώρα που όρισαν οι φορολήσταρχοι σου και αν τυχόν, ως μωρά παρθένος, καθυστερήσεις να προσέλθεις στο γκισέ της εφορίας, χωρίς καμμία διατύπωση να σου κατάσχουν ό,τι έχεις και δεν έχεις. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να χρωστάς στην εφορία και να σου κατάσχουν τον μισθό όπως και όταν αυτοί θεωρούν επαρκές μέτρο συμμόρφωσής σου. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να έχουν το δικαίωμα να σε κάνουν ρόμπα στη δουλειά σου -αν είσαι ιδιωτικός υπάλληλος-καταργώντας το φορολογικό απόρρητο και κάθε νόμο προστασίας της προσωπικότητάς σου. 
Ήδη καταφθάνουν στα λογιστήρια των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομές "διαταγές παρακράτησης μισθού". Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να έχουν το δικαίωμα να σε κάνουν ρόμπα στους ενοικιαστές σου με τον ίδιο τρόπο. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Και πολλά άλλα που απλώς συμπληρώνουν το παζλ ενός φασιστικού πλαισίου φοροληστείας μπροστά στο οποίο αυτή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ωχριά πάνσεμνο. Η Ζωή εξοστρακίζεται, ο νούς θωρακίζεται με φόβο και υποταγή, οι ψυχές αποδράμουν σαν τις πεταλούδες από τα ψεκασμένα τριαντάφυλλα. και οι τρείς της εσωτερικής τρόϊκας διεκδικούν το τρόπαιο από τους διαβόητους Σουλιώτες φοροεισπράκτορες της Μεγάλης Πύλης. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Το ερώτημα είναι απλό. Μπορεί να ανέχεσαι ή να παραβλέπεις πως η φοροτρομοκρατία δεν είναι απλά ένα μέσο υπερπλουτισμού κάποιων αλλά καθημερινά με νόμους και διατάγματα εμπλουτιζόμενο γίνεται όπλο μαζικής καταστολής; Και το να πάς σε μια διαδήλωση έχεις να αναμετρηθείς με τα αστακόμορφα τομάρια της καταστολής, και "καλά να πάθεις" σου λένε. Το να κάθεσαι αμέριμνος και με φιλήσυχο και νομοταγές πνεύμα στον καναπέ σου και να σούρχονται από την οθόνη της ΤV οι οβίδες με το τί θα πληρώσεις και τί θα πάθεις αν δεν πληρώσεις είναι η ακρότατη μορφή αφαίμαξης και καταστολής στο όλον της ύπαρξής σου. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Το ερώτημα είναι απλό: Ξέρετε φίλοι της αριστεράς κατά που πέφτει ο φασισμός και ο ρατσισμός ; ή μήπως δεν θυμάστε πια τί θα πεί λεβεντιά ; (όπως θάλεγε και μια φίλη).

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

η ύβρις των υβριδίων

η φωτογραφία δανεική από http://www.alfavita.gr

Ο ιστορικός είναι ένας προφήτης κρεμασμένος ανάποδα

Μέρες τώρα που προσπαθώ να ερμηνεύσω το ξάφνιασμά μας από το γεγονός της Μανωλάδας. Διαβάζω τις αναλύσεις και τα σχόλια, διανθισμένα από αποτροπιασμούς, συγκινήσεις, και συνθήματα,

Νόμος είναι το δίκηο του εργάτη, του απεργού, το άνεργου και του μετανάστη...

Ρατσιστικό έγκλημα το όνόμασαν όλοι. Αυτό ήταν και τελειώσαμε. Και εμείς που μας πυροβολούν καθημερινά με τα διατροφικά τους σκάγια οι μαφίες της ζωής μας ;

Χτύπα το ξύλο να βγάλει λόγο, να διδάξει ιστορία και πολιτισμό. Αποστράγγιση διανοητική διέγνωσε ο ιστορικός που δεν γεννήθηκε ακόμη και που μας αφιέρωσε, πριν καν έλθει, την κόλαση της μωρίας μας και της τιμωρίας μας.

Νέες γιάφκες, καινούργια συνθήματα διεμήνυσε και αυτή την άνοιξη με το χελιδόνι στις σοφές κουκουβάγιες που δεν συχνάζουν στο ίδιο cafe με τα χελιδόνια.

Στάθης λοιπόν,
που άγγιξε ένα χελιδόνι κάτω κεί στην κοινή μας μικρή πατρίδα και λάλησαν μαζί πως η Άνοιξη είναι ακριβή, δεν πωλείται σε τιμή μποϋκοτάζ, όπως οι φράουλες Μανωλάδας.

και που μας θύμισαν (το χελιδόνι και ο Στάθης) πως αυτά γίνονταν από χρόνια εκεί και παντού...
και ακόμη θυμάμαι πως πριν τρία χρόνια όταν κάποιοι από την Αθήνα επισκέφθηκαν την περιοχή για να συμπαρασταθούν στις διαμαρτυρίες των ξένων εργαατών κατά των συνθηκών άγριας εκμετάλλευσής των, σύσσωμη η ντόπια κοινωνία τους προπηλάκισε. Στην καλύτερη περίπτωση τους έδειξε τον δρόμο της επιστροφής στα του οίκου τους.

Κι' έτσι (μιας ακόμη) ευκαιρίας δοθείσης, σκάλισε στην πάπυρο η πένα των Μπομπολοψυχάρηδων πως το 30% των χάπατων είναι αταλάντευτα διακείμενο προς το καθεστώς του βούρδουλα, νόμος είναι το δίκηο του δραγάτη

Μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια. Μαζεύουν οι σμπίροι τη σοδειά τους: τριάντα τρείς ακόμη (ξένοι) εργάτες θύματα, με ιατροδικαστική γνωμάτευση πιστοποιημένα, 33% αύριο οι αφυδατωμένες συνειδήσεις, μελίρρυτα να (απο)στάζουν δεπάλια και δεκείλια* το νέκταρ της φασιστικής κοπριάς. Και τριάντα τρείς βδομάδες ακόμη παράταση στο ξόανο που κυβερνά, 

πέρνα καιρέ μου πέρνα,
κατά πως εκπυρσοκροτεί η αδιαφορία των υπηκόων και η νοημοσύνη της αλυσοδεμένης στα σκουριασμένα αμπάρια της αυτοβυθιζμένης αριστεράς. Για να μπορεί να ποντίζει τα γεγονότα και την ιστορική τους συγκυρία σε απύθμενης α-νοημοσύνης συνθήματα και αναλύσεις.
*****

Να μάθουμε για να γνωρίζουμε
Οι πυροβολισμοί στη Μανωλάδα και οι κάθε μορφής βία κατά των εργατών εκεί (αδιακρίτως χώρας προέλευσης) δεν είναι ένα συμβάν, είναι μια καθημερινότητα που θεσμοθετήθηκε εδώ και χρόνια στον τομέα της πρωτογενούς παραγωγής σε όλη τη χώρα.

Από τον καιρό που η περιοχή της Βουπρασίας επιλέχθηκε για την καλλιέργεια της φράουλας, όλα δρομολογήθηκαν κατά πως όρισε η μαφία του προϊόντος σε αγαστή συνεργασία με το κράτος και το παρακράτος. Μικροκαλλιεργητές και κάτοχοι μικρής σε έκταση γής γρήγορα εγκατέλειψαν χρεωκοπημένοι την προσπάθεια, χάνοντας ζωές και περιουσίες. Η εγκατάσταση των θερμοκηπίων, η διαμόρφωση του εδάφους απαιτούσαν κεφάλαια που δανείσθηκαν από τράπεζες. Η καλλιέργεια απαιτούσε εργατικά χέρια (η φράουλα απαιτεί σε κάθε της στάδιο χειρονακτική εργασία μιας και η ο βαθμός μηχανοποίησης της καλλιέργειας και της συλλογής είναι μηδαμινός) και όσες οικογένειες δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν μίσθωναν σκλάβους που τους "παρείχαν" οι δουλέμποροι.

Τα λιπάσματα, τα γεωφάρμακα, οι σπόροι καθώς και τα πρωτόλεια φυτά προμηθεύονταν από  "ειδικούς" γεωπόνους. Οι περισσότεροι καλλιεργητές διαπίστωσαν με τον καιρό πως η επιβαλλόμενη ανεξέλεγκτη χρήση γεωφαρμάκων, ορμονών και λιπασμάτων έθετε σε κίνδυνο τις ίδιες τους τις ζωές. Εξαναγκάζονταν έτσι είτε να μισθώνουν από τους δουλέμπορους εργάτες-σκλάβους, είτε να εγκαταλείψουν την καλλιέργεια της φράουλας.

Ο έλεγχος της καλλιέργειας συνοδεύεται από τον έλεγχο της διάθεσης της παραγωγής. Οι μεγαλέμποροι προαγοράζουν την παραγωγή σε εξευτελιστική τιμή εκβιάζοντας τους μικροπαραγωγούς με τον κίνδυνο της μη-διάθεσης είτε ακόμη και με τον κίνδυνο μιας "φυσικής καταστροφής".

Κάθε εναλλακτική δίοδος προμήθειας των μέσων παραγωγής (λιπάσματα, φάρμακα, σπόροι), κάθε προσπάθεια παράκαμψης των δουλεμπόρων και κάθε δίοδος διάθεσης είχαν αποκοπεί με απειλές ή με μεθοδευμένη χρεωκοπία του καλλιεργητή. Μεγάλες εκτάσεις πέρασαν στην κυριότητα της μαφίας της φράουλας, μαφία που απαρτίζονταν από γεωπόνους, μεγαλοτσιφλικάδες, μεσίτες, εμπόρους και δουλέμπορους (τους λεγόμενους επιστάτες).

Η ομερτά της φράουλας μπούκωνε στόματα αρχόντων και υπηρετών του δημοσίου συμφέροντος, σφράγιζε στόματα δημοσιογράφων, εξαγόραζε μέσα ενημέρωσης, γονάτιζε συνειδήσεις σπέρνοντας τον φόβο. Οι επαφές μεταξύ των βαθμίδων της μαφίας διακριτικές.  Ο παραγωγός δεν συναντούσε ποτέ τον έμπορο και σιγά σιγά ούτε τον εργάτη του. Όλα ελέγχονταν από μαφιόζους επιστάτες και μεσίτες. Ο μαφιόζος επιστάτης έλεγχε τα της καλλιέργειας, ερχόταν σε επαφή με τον μεσίτη και αυτός με τον έμπορο.

Ο μεσίτης εκβίαζε αδίστακτα τον παραγωγό, και απ' ότι κατάλαβα ήταν ο βασικότερος κρίκος της μαφίας. Κανένας μεσίτης στον τόπο του, κανόνας που ετηρείτο απαρέγκλητα. Έτσι ο διαβόητος στην ευρύτερη περιοχή μεσίτης Ε.Βελ. διέμενε χιλιόμετρα μακρυά είχε όμως την πρωτοκαθεδρία στο εμπόριο της φράουλας αλλά και σε μια σειρά άλλων προϊόντων ευρείας καλλιέργειας στον δήμο της Βουπρασίας. Παράλληλα φρόντιζε για την τροφοδοσία των καλλιεργητών με τα υλικά παραγωγής από γεωπόνους του τόπου διαμονής του. Οι λόγοι ευνόητοι...

Μούλεγε πριν λίγα χρόνια ο Χρήστος Λ. γνωστός μουσικοσυνθέτης, πως όσες φορές διέσχιζε την εθνική οδό Πατρών-Πύργου η οσμή του φυτοφάρμακου εισχωρούσε χειμώνα καιρό  στον θάλαμο του οδηγού. Θέλησα μια φορά να το επαληθεύσω. Δεκέμβρης μήνας ήταν όταν σταμάτησα το αυτοκίνητο και πλησίασα σε ένα θερμοκήπιο. Η γνώριμη στην οσμική μου μνήμη παρουσία του systox, φυτοφαρμάκου που έχει καταργηθεί εδώ και δεκαετίες ήταν έντονη και ακατανίκητη παρ' όλο τον δυνατό νοτιά.

Έμαθα στη συνέχεια πως υπήρχαν δύο κατηγορίες φυτοφαρμάκων. Τα "ελληνικά" και τα "γερμανικά". Αυτό σήμαινε πως όποιο μποστάνι προοριζόταν για εξαγωγή στην δυτική Ευρώπη λουζόταν με "γερμανικό" φυτοφάρμακο λόγω του ότι το προϊόν κινδύνευε να περάσει από έλεγχο στη χώρα προορισμού και να κριθεί ακατάλληλο. Έμαθα ακόμη πως όσα φορτία επεστράφησαν ως ακατάλληλα διατέθηκαν στην ελληνική αγορά μέσω ειδικών "κυκλωμάτων" (κυρίως τσιγγάνων) σε χαμηλή τιμή. Όποιο μποστάνι προοριζόταν για την εσωτερική αγορά απέφερε και το μεγαλύτερο κέρδος, δίνοντας διπλάσια απόδοση σε παραγωγή από ένα αντίστοιχο "γερμανικής ανάπτυξης". Επομένως όλοι προτιμούσαν να καλλιεργούν για τους έλληνες "πελάτες" παρ' όλο που οι τιμές διάθεσης ήταν τουλάχιστον 30% χαμηλότερες.

πυροβολώντας την εργασία
Κάθε Σεμπτέμβρη που αρχίζει η καλλιέργεια της φράουλας (προετοιμασία θερμοκηπίου και γής) μια νέα φουρνιά ξένων εργατών (πακιστανικής αλλά και ινδικής προέλευσης) αναλαμβάνει βάρδια στον αέναο κύκλο του θανάτου. Όταν προσλαμβάνονται τους δίνεται η υπόσχεση ότι θα πληρωθούν μόλις γίνει η πώληση της φράουλας. Ενδιάμεσα και ανά μήνα οι "επιστάτες" τους δίνουν κάποια μικροποσά και το καθημερινό ξεροκόμματο ψωμί. Στεγάζονται οι περισσότεροι μέσα στα θερμοκήπια, δηλαδή σε θαλάμους αερίων. Όταν πλησιάζει να τελειώσει η συγκομιδή αρχίζει η χιλιοπαιγμένη παράσταση με πρωταγωνιστές τους χρυσαυγίτες και τους μπάτσους της περιοχής: προβοκάτσιες, συκοφάντηση,  εμπαιγμός. Όλοι έχουμε ακούσει για τα δεκάδες "οκτάχρονα" κοριτσάκια που "βιάσθηκαν" στην περιοχή της Βουπρασίας, για την επιδημία "διαρρήξεων", για τον "αφανισμό" σκυλιών και γατιών από την περιοχή. Σκοπός είναι η κλουβάτη φυγάδευση των ξένων εργατών, χωρίς φυσικά την καταβολή των δεδουλευμένων. Όσοι από τους εργάτες αυτούς "μυριστούν" το κόλπο φροντίζουν και αυτοφυγαδεύονται νύχτα για να αποφύγουν την απέλασή τους.

Ελάχιστοι είναι οι παραγωγοί που δεν υποκύπτουν στο "κέρδος της τζάμπα εργασίας" και που φροντίζουν ...κρυφά να αμοίβουν τους εργάτες των, με κίνδυνο ακόμη και να "μπούν μέσα" οικονομικά. Οι "μεγάλοι παραγωγοί" έχοντας την κάλυψη της μαφίας και δημοσίων λειτουργών, επιβραβεύονται με την κλοπή αίματος και μόχθου των εργατών, δίνοντας ένα μερίδιο των κλεμμένων στα "δουλικά" τους: στις παρα-κρατικές υπηρεσίες. Το "παράδειγμά" τους ακολουθούν και πολλοί από τους "μεσαίους" ή και τους "μικρούς" παραγωγούς σε ένα βαθμό μικρότερο.


(Να σημειώσουμε ότι στην περιοχή -πόλη της Βάρδας- λειτουργούσε παράρτημα του ΙΚΑ, το πιο αμαρτωλό παράρτημα σε όλη τη χώρα καθ' ομολογία κλιμακίου εσωτερικού ελέγχου του ΙΚΑ που συντάχθηκε προ ετών. Στο παράρτημα προϊστατο εκλεκτή ψηφοσυλλέκτρια πρώην υφυπουργού καταγόμενου από την περιοχή.  Το τοπικό ΙΚΑ, μιας και ισχύει το εργόσημο για την περίπτωση αυτή, ας ανακοινώσει τα έσοδά του από το εργόσημο. Πολύ φοβάμαι ότι θα είναι πενιχρότατα σε σύγκριση με τα εκατοντάδες χιλιάδες μεροκάματα των ξένων εργατών που απασχολούνται στις καλλιέργειες της περιοχής).


Την επόμενη χρονιά μια νέα "απειρη" φουρνιά ξένων εργατών θα πάρει τη θέση της προηγούμενης. Για να επαναληφθεί το ίδιο σενάριο. Εκτός από το εμφανές του λόγου της ανανέωσης του "στόλου των δούλων" υπάρχει και το αφανές: η εξάντληση από τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των εργατών αυτών, η μεγάλη έκθεση στην επήρεια των φυτοφαρμάκων αυξάνουν τον κίνδυνο "ατυχήματος" που ενδέχεται "να περιπλέξει την κατάσταση".

Όταν πυροβόλησαν τους ξένους εργάτες ελάχιστοι σκέφθηκαν ότι ήδη ήσαν προδιεγραμμένοι ως νεκροί. Ας θυμηθούμε τις δεκάδες χιλιάδες αγρότες της Ινδίας, καρκινο-θύματα των μεταλλαγμένων και των γεωφαρμάκων της Μοσάντο. Και ακόμη ελάχιστοι ανήγαγαν τους πυροβολισμούς της Μανωλάδας σε πυροβολισμό καθημερινό κατά της ζωής όλων μας και όχι μόνο σε πυροβολισμό κατά της εργασίας.

*****

Κάθε είδος καλλιέργειας έχει τη μαφία του η οποία εξαπλώνεται στη γύρω περιοχή και ελέγχει όλο και περισσότερο την παραγωγή και τη διάθεσή του. Μπορώ να μιλήσω για αυτά που γνωρίζω, φοβάμαι όμως  πως και σε άλλες περιοχές της χώρας σιγά σιγά θα συμβαίνει ή θα συμβεί το ίδιο.

Για μένα,
η Μανωλάδα είναι ο προπομπός του μέλλοντός μας. Στα θερμοκήπιά της επωάζεται μια νέα εποχή φεουδαρχίας στην επικράτεια της Φραουλάνδης. Είναι η Φραουλοκρατία το καινούργιο εργασιακό καθεστώς που ήδη εφαρμόζεται σε δεκάδες χώρες της γής. Είναι το καθεστώς της Ινδίας, του Μπαγκλαντές, του Πακιστάν, της Βραζιλίας, της Αργεντινής, των χωρών της Καραιβικής, όλων των χωρών όπου η πρωτογενής παραγωγή αποτελεί τον μοναδικό πλούτο για την επιβίωση των ανθρώπων, αλλά και ευνοείται από τη φύση.

η Μανωλάδα είναι το επόμενο στάδιο ενός αδίστακτου καπιταλισμού που απαιτεί τον απόλυτο έλεγχο της πρωτογενούς παραγωγής: από το νερό, τα λιπάσματα, τη γή, τους σπόρους. Την καλλιέργεια και διακίνηση της παραγωγής αυτής, τον απόλυτο έλεγχο της τροφής. Ήδη χθές ψηφίσθηκε στις ΗΠΑ ο νόμος S510 που απαγορεύει την οικιακή κηπουρική.

η Μανωλάδα είναι το οχυρό ενός πολυμέτωπου πολέμου εναντίον της φύσης και των ανθρώπων της. Είναι η ύβρις των υβριδίων.

Σε λίγες μέρες κανείς δεν θα θυμάται τη Μανωλάδα. Όλα θα έχουν πάρει ξανά το δρόμο της κανονικότητας, αυτόν που αδιαμαρτύρητα έχουμε αποδεχθεί, αυτόν που μας κανοναρχεί στην αδιαφορία για τις ζωές των άλλων, αλλά ξώφαλτσα σημαδεύει του καθενός μας τη Ζωή. Που, αφυδατωμένη, άχρωμη και άοσμη περιπλανιέται στα μονοπάτια της άγνοιας, της λήθης και της αδιαφορίας.

*δεπάλια και δεκείλια: το εδώ και εκεί στη ντόπια διάλεκτο

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Ζήσε Μάρτη μου...


Λόφος Στρέφη:Βάλε κι' άλλο πιάτο στο τραπέζι

Τ' ακούσατε, το μάθατε !
Η ανεργία μειώθηκε το μήνα Μάρτη. Αυτοί που βρήκαν δουλειά είναι λέει περισσότεροι από αυτούς που απολύθηκαν.
Η ανάπτυξη επομένως (ξανα)μπήκε για μια ακόμη φορά στη ζωή μας, μαζί με τον Μάρτη. Γιατί η ανάπτυξη τόχει αυτό: να μπαίνει και μετά να χάνεται. Και μετά να την ψάχνεις στα βουνά και στα λαγκάδια. 

Παιγνιδιάρα η ανάπτυξη των τριών σωματοφυλάκων των δανειστών. Στρογγυλοκάθισε είκοσι οκτώ ολόκληρες μέρες και μετά χάθηκε. Είκοσι οκτώ μέρες με τυμπανοκρουσίες, αλαλλαγμούς και ενέσεις αισιοδοξίας στα δελτία της προπαγάνδας. Και  ξαφνικά την εικοστή ενάτη του μηνός τόσκασε προς άγνωστη κατεύθυνση (μας έχει συνηθίσει άλλωστε).

Ήταν μια κάποια λύση, το δηλητήριο της αισιοδοξίας για την πορεία των εσόδων. Δηλητήριο στα μυαλά των κουτόευρων που θαμβωμένα από την καλλίμορφη παρουσία της ανάπτυξης θα πήγαιναν έστω και την τελευταία μέρα να καταθέσουν στο ταμείο των δανειστών. Ψυχή άβυσσος, τσέπη βαθειά.

Και σαν ήλθε η γλώσσα των αριθμών να μιλήσει αμηχανία και τρόμος στα πρόσωπα της κουστωδίας των εντεταλμένων. Πεντακόσια εκατομμύρια μείον. Τόσα βρέθηκαν να λείπουν από το ταμείο των εσόδων. Τα οποία ενώ πήγαιναν θαυμάσια μέχρι την Πέμπτη 28 του Μάρτη, ξαφνικά την επόμενη και τελευταία μέρα κατέρρευσαν, μάλλον από υπερκόπωση (πείτε το υπερσυσώρευση). Και κεί που ήσαν 500 εκατομμυριάκια παραπάνω από τα αναμενόμενα ξαφνικά μετρήθηκαν 500 λιγώτερα. Με απλή αριθμητική κείνη η μαύρη Παρασκευή 29 του Μάρτη φόρτωσε το έλειμμα με ένα δις ακόμη. Στραγάλια.

Οι αριθμοί λένε την αλήθεια ! Αυτή που δεν θέλει να ακούει η Κυβέρνηση και η Όλγα. Αντίθετα, οι λέξεις από το στόμα τους και πιότερο προτιμούνται και την αλήθεια εκφωνούν. Τη δική τους αλήθεια για τις δικές τους ανάγκες. 

Και τί λένε οι αριθμοί ; Μείον 25% παρακαλώ τα έσοδα του Μαρτίου (δείτε εδώ). Να υποθέσουμε λοιπόν χάριν της πρετεντέρειας αλήθειας ότι όλα τα υποζύγια σχεδίαζαν να πάνε την τελευταία μέρα όπου βρήκαν τις εφορίες κλειστές και τους ταμίες να έχουν στήσει χορό έξω από τις εφορίες γιορτάζοντας την έκλειψη του ελείμματος. 

Κι΄έτσι πήραν τα τροϊκανόπουλα βουνά και τα λαγκάδια να ψάχνουν την ανάπτυξη. Τη βρήκαν σ' ένα λιβάδι με κουτόχορτο. Και προχθές μας την έφεραν χειροπόδαρα δεμένη, θυσία για το Πάσχα και την Ανάσταση. 

Η ανεργία μειώθηκε λοιπόν. Αφού οι νεοπροσληφθέντες είναι περισσότεροι από τους απολυθέντες το σαλεμένο μου μυαλό αυτό καταλαβαίνει. Μα δεν το λένε καθαρά, το αφήνουν να εννοηθεί, το ψέμα έχει τα όριά του που πρέπει να γίνονται σεβαστά για να είναι πιστευτά. Εξ' άλλου το θολόν έχει τη χάρη του και το σκοπό του. Χαπατιάζεται και δεν απορρίπτεται από τον οργανισμό.

Κατά την κυβέρνηση τα αναχώματα της δυστυχίας μας υποχωρούν ένα-ένα. Το έλειμμα, η ανεργία, η αντιπαραγωγικότητα, η διαφθορά, η πτώση των εξαγωγών ή όποιο άλλο ανάχωμα παρουσιασθεί στην πορεία της ανόρθωσης της χώρας.

Και δεν αποκλείεται κάποια άλλη στιγμή να βρεθούν και τα λεφτά. Όχι όλα όσα μας έκλεψαν, κλέβουν και θα κλέβουν. Αλλά μια μικρή επιστροφή -αντίδωρο υποταγής, σαν αυτή που κάνει κάθε χρόνο το υπουργείο Οικονομικών.

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Μικρόκοσμοι και Στιγμές...

(εκτός ύλης)

Σαν τολμάς να βγαίνεις από το καβούκι σου
κάπως πλουσιότερος γυρίζεις...
(φράση του Γιάννη Μακριδάκη σε μια ομιλία του)

μικρόκοσμοι και οι στιγμές-καταφύγια- 
που βρέθηκαν κατά καιρούς στους δρόμους μου.  

η ντροπαλή κυρία...

ο αναποφάσιστος κύριος...


και η πολυλογού:
"Δες με πως ακούραστα μιλώ για τους χειμώνες 
κι' αν αψηφώ τ' αθάνατου τη γλώσσα τη δεμένη...
στο σκούριασμα φοβήθηκα να δώσω το κορμί μου,
μα δάφνες δεν γύρεψα ποτέ"

*****

φθάνεις μακρυά, πολύ μακρυά με τη Σιωπής το θάμπος
κεί που το φώς σε καρτερεί και ν' απλωθεί γυρεύει.


φωτογραφίες από διάφορους καιρούς και μέρη:ορεινή Αχαϊα, χωριό του Αιγίου, οδός Κάννιγος στα Εξάρχεια, δυτική Πελοπόννησος.

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Πρωταπριλιά (αναδημοσίευση)


από τα "Κακώς κείμενα" (http://kakoskeimena.net)


Μικρά αθώα ψέματα

Για ακόμα μια Κυριακή δραπέτευσα στο πατρικό μου, μακριά από τη βοή της πόλης. Εκεί που πάντα ο νους μοιάζει διαυγέστερος, τα χρώματα πιο ζωηρά, οι χειραψίες πιο ουσιαστικές. Εκεί που οι γείτονες σε φιλούν σχεδόν στο στόμα για να σε καλημερίσουν. Όχι, δεν το κάνω ψυχαναγκαστικά, δεν πάω εκεί για να αισθανθώ ότι διεύρυνα την ακίνητή μου περιουσία, ούτε για να νιώσω ότι έχω καβάτζες. Το κάνω γιατί θέλω πάλι να προκαλέσω αυτήν την επιστροφή που βιώνω κάθε φορά όταν ανοίγω την πόρτα και έρχονται οι μυρωδιές της παιδικής μου ηλικίας και κάθονται απευθείας πάνω στον ουρανίσκο. Το κάνω γιατί με συγκινεί εκείνο το στιγμιαίο ταξίδι σε πρόσωπα, καταστάσεις, εποχές, καθώς κοιτάζω τις κορνίζες και τα κάδρα σαν στραβοκάθονται στους τοίχους. Πάλι δεν θα αντισταθώ και θα ψιλαφίσω εκείνη την παλιά πολυθρόνα, για να ανακαλέσω όλες τις φορές που έσφιξα τα ακλόνητα μπράτσα της, για χίλιους δυο διαφορετικούς λόγους. Θα ανοίξω με την ίδια περιέργεια ξανά τα μουχλιασμένα συρτάρια των δωματίων, για να δω να ξεδιπλώνονται μπροστά μου αμέτρητες μικρές ιστορίες μέσα από αντικείμενα, φθαρμένες φωτογραφίες, ευρετήρια τηλεφωνικά και σκισμένα ημερολόγια. 1988. Ευτυχισμένο το νέο έτος. Πολυσέλιδος οδηγός για τη νέα χρονιά. Ενοίκιο σπιτιού. 25.000 δρχ. Σχολείο παιδιού. Μια ζωγραφιά για ‘σενα, μανούλα. Είπες ότι δεν θα κλάψεις ποτέ ξανά, πάλι όμως κλαις. Έλα στο σαλόνι, ώρα για μεσημεριανό.

Περισσότερο απ’ όλα, με γοητεύει εκείνος ο τεράστιος καθρέφτης που στέκεται στο κέντρο του διαδρόμου και μοιάζει θαρρείς με πύλη προς έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό. Θα σταθώ με τις ώρες απέναντί του, προσπαθώντας να ανασύρω όλα μου τα πρόσωπα, έτσι όπως μεγάλωνα μέσα στο είδωλό του, χρονιά με τη χρονιά. Κάτι ευφάνταστο θα γράψω πάλι πάνω στο γυαλί, εκμεταλλευόμενος την κάμποση υγρασία που έχει μαζευτεί εδώ πέρα. Ειδικά μετά από το μεθυστικό κρασί της κυρά-Ειρήνης που κατέβασα με λαχτάρα, τη νιώθω μπόλικη την έμπνευση. Καθώς αφήνω το άδειο ποτήρι κάτω, ένα σκούντηγμα στον ώμο με ταράζει. Φαίνεται πως από την πολλή την αναπόληση, ξέχασα την πόρτα ανοιχτή και κάποιος μπήκε μέσα. Είναι ένας έφηβος, με αραιό ακόμα το μουστάκι. Έχει μαζί του βιβλία ένα σωρό, γεμάτα με στιχάκια και φράσεις επαναστατικές. “Καλησπέρα σας, κύριε”, μου λέει με χαρακτηριστικά ευγενική σύσπαση του προσώπου. “Γεια σου, παιδί μου” απαντώ. “Ποιανού είσαι εσύ;”. “Είμαι το παιδί μιας άλλης Ελλάδος”, αποκρίνεται αποστομωτικά. “Καλό, πετυχημένο, αλλά πες μου τώρα, τι γυρεύεις τέτοια ώρα εδώ;” αναρωτιέμαι. “Θέλω να σας πω μια ιστορία, πραγματική, είμαι κι εγώ από αυτήν τη γειτονιά την ωραία. Ξέρω ότι πονάτε πολύ τελευταία. Γι’ αυτό θα σας πω λογάκια να γλυκάνω την καρδιά σας την καλή”. Τον μπαγάσα, λες και έλεγε λέξεις με ομοιοκαταληξία ήταν.

Έκατσε και μίλαγε με τις ώρες. Μου μίλησε για το χωριό, για τις γεμάτες από ανθρώπους πλατείες, για τα ατέλειωτα τα πανηγύρια, με τους γείτονες να τραγουδούν και να χορεύουν. Για την υπερηφάνεια που είχαν στα μάγουλα όταν αλέθανε τα κτήματά τους και για τον τίμιο ιδρώτα που έτρεχε από το μέτωπό τους ως αργά. Για τα σχολειά που πλημμύριζαν από όλων των ειδών τα χρώματα και από τις φωνές στα διαλείμματα. Για τους δασκάλους που γινόντουσαν πατεράδες και μανάδες στη θέση των κηδεμόνων. Για τα μικρομάγαζα που είχαν πάντα κόσμο και πελατεία και που δεν έκλειναν σχεδόν ποτέ, τα έβρισκες ανοιχτά ακόμα και τις αργίες για να μη λείψει τίποτα από το οικογενειακό τραπέζι της ευτυχίας. Για τα γήπεδα και τις αλάνες που ασφικτυούσαν από ιδρώτα, αίμα αγνό στο τσιμέντο, αλλά και για τους έρωτες, καθώς ξεπηδούσαν κάθε απόγευμα, ανάμεσα σε υπεροβολικές και περίτεχνες επιδεικτικές κινήσεις προς τις κοπέλες που παρατηρούσαν τα μαχόμενα νιάτα να σκοτώνονται για το ποιος θα κάνει τη θεαματικότερη κίνηση. Γκολ! Λες και σκόραρες στην καρδιά της ήταν κι ας έδειχνε εκείνη αφηρημένη και δεν καταλάβαινε ακριβώς το λόγο για το θρίαμβό σου. Για τα σπίτια που είχαν για τούβλα την υπομονή και για λάσπη την αγάπη, έτσι καθώς χτιστήκαν, σκαλί-σκαλί, πατάρι με πατάρι. “Ωραία τα λες, αγόρι μου, μεθυστικά. Κάτσε να βάλω ένα ποτηράκι ακόμα. Κι ας μεθύσω”.

Είπε και τι δεν είπε. Είπε για τη μάνα του, την Ελλάδα. Για τους υπέροχους, μεγάλους δρόμους, με τα φωτεινά γράμματα, που αναβόσβηναν από μακριά και γράφανε ΕΥΗΜΕΡΙΑ. Για τα γεμάτα Πανεπιστήμια και τα φλογερά αμφιθέατρα, για τους φοιτητές που λιώνανε παπούτσια, ενώ βαδίζανε πάνω στα μονοπάτια της επιστήμης και της Παιδείας. Για τα παιδιά που γυρνάγανε από τα ξένα πίσω στα σπίτια τους, μοιράζοντας τον πλούτο της γνώσης σε κάθε σπιθαμή τούτης της γής. Για τα εργοστάσια και τα ναυπηγεία που είχαν χιλιάδες εργάτες να φαίνονται από ψηλά σαν μυρμήγκια που καρτερικά φροντίζουν για κάθε επόμενο χειμώνα. Για τις ελληνικές επιχειρήσεις που εξαπλώνονταν και σε μέρη μακρινά, στέλνοντας λάδι και βαμβάκι μέχρι την άλλη άκρη της Ευρώπης. Για τους λαούς που κουράστηκαν και πόνεσαν από τους διχασμούς και που θέλησαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να γίνουν όλοι ένα, σαν μια αγαπημένη οικογένεια. Για τους ηγέτες που υποσχέθηκαν ότι θα καταργήσουν τα σύνορα στο χάρτη, ότι θα γκρεμίσουν τα τείχη και θα γίνει ο κόσμος μας μια μεγάλη γειτονιά. Για τους πολέμους που ποτέ ξανά δεν θα υπάρξουν, για τα ταξίδια που δεν θα είναι πια μόνο στα όνειρά μας. Για την αλληλεγγύη και τη στήριξη των αδυνάτων, για την αίσθηση της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης σε κοινά οράματα. Για το τέλος κάθε τέλους. “Τέλος πάντων”, απάντησα.

Όσο περνούσε η ώρα, γινόταν όλο και δυνατότερη η φωνή του, λες και βρισκόταν στην απόλυτη έξαρση των όσων πίστευε. Γιατί, όντως πίστευε πολύ σε όσα εξιστορούσε, τόσο που έκανε τα πάντα για να με κάνει κι εμένα να πιστέψω. Να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν πια άστεγοι και νοικοκυραίοι που παρακαλάνε για ένα κομμάτι ψωμί. Ότι δεν θα δούμε ποτέ ξανά κλειδαμπαρωμένες τις τράπεζες και τους πολίτες απ’ έξω να περιμένουν με τις κατσαρόλες για να βάλουν μέσα τις καταθέσεις τους με σκοπό να τις βράσουν. Ότι δεν θα ξημερώσει ποτέ ημέρα που θα ποδοπατάνε μαύρους ζητιάνους στα φανάρια και τα πεζοδρόμια, ότι δεν θα χτυπήσει με γροθιές ποτέ ο γιος τον πατέρα για να του δείξει τη δύναμη του μίσους. Ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες νιώθουν πως ανταμείφθηκαν για όσα προσφέραν με τα γδαρμένα δάκτυλά τους στο χώμα που είναι δικό τους και δικό μας. Ότι οι γειτονιές γεμίσαν πάλι με κόσμο και ότι οι ξενιτεμένοι επέστρεψαν και τ’ αδέρφια σμίξανε στα δικά τους πατρικά. Ότι ο λαός μας είναι πια ελεύθερος και δεν χρωστάει πουθενά παρά μόνο στον εαυτό του και στο μέλλον του. Ότι πλέον υπάρχει για τον καθένα μια δουλειά και μια αξιοπρέπεια. “Θέε μου, λες να είναι έτσι;”, αναφώνησα με λαχτάρα, καθώς άρχισα να συνέρχομαι από τη μέθη. Εκείνος ο έφηβος έχει φύγει πια από δίπλα μου και με κοιτάζει μέσα απ’ τον καθρέφτη. Πόσο, στ’ αλήθεια, μου μοιάζει. Στη γωνία επάνω καθρεφτίζεται το ημερολόγιο του τοίχου. 1η Απριλίου 2013.

Κι ήτανε όλα σαν ψέμα.

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Στο Πέραμα δεν έχουνε Ζωή

διάβασα την πιο κάτω ανακοίνωση-έκκληση και την αναδημοσιεύω.

Είθε να μη χρειαζόταν αυτή η έκκληση, είθε να μην ξαναζούσαμε εικόνες κατοχής. Όμως, η μνομονιακή λαίλαπα θερίζει ζωές, απαξιώνει συνειδήσεις, μετατρέπει την φτώχεια που επέβαλαν σε μέσο εξαγοράς και υποταγής. 

Στο Πέραμα με δείκτες οικονομικής "ανάπτυξης" αλα Γερμανικής κατοχής οι συνάνθρωποί μας δεν κινδυνεύουν τόσο από το σκοτάδι (χιλιάδες τα κομμένα ρεύματα), την έλλειψη νερού και σε πολλές περιπτώσεις στέγης. Κινδυνεύουν από την πείνα. 

Και δεν είναι μόνο αυτό. Στην απόγνωσή τους τούς προσφέρεται από τους θύτες των η ταπεινωτική ελεημοσύνη από τα εγκληματικά χέρια των χρυσαυγιτών και των αφεντικών τους: του ΣΚΑΪ, των Λάτσηδων, των Βαρδινογιάννηδων, των μαυροφόρων σταυροφόρων του σκοταδισμού. 

Εμείς τί κάνουμε ; Μένουμε άπραγοι και αμέτοχοι σε αυτή τη σκηνοθεσία της φρίκης ; 
Ας επιλέξουμε να στερηθούμε το ελάχιστο για να προσφέρουμε το μέγιστο. 

Όχι σαν ελεημοσύνη. Αλλά σαν κίνηση συμπαράστασης, σαν εκδήλωση άμυνας απέναντι στην πολιτική της καθυπόταξης, του εκφασισμού, της εξαγοράς συνειδήσεων. Απέναντι στον σκοταδισμό που καθημερινά χορηγείται με κάθε μπουκιά ψωμί. Τη φτώχεια μας την επέβαλαν, δεν την επιλέξαμε εμείς. 

Έκκληση:
-Μαζεύουμε τρόφιμα: όσπρια, ζυμαρικά, γάλατα μακράς διάρκειας, ζάχαρι, πατάτες, καρότα, κρεμύδια, τοματοπολτό και τοματοσάλτσες, παιδικές τροφές, μπισκότα, λάδι, παιδικά ρούχα, είδη ατομικής υγιεινής. 
Θα μοιραστούν στους κατοίκους του Περάματος, μέσω της Ανοικτής Συνέλευσης Περάματος

-Κοινοποιούμε το μήνυμα σε κάθε φίλο, γνωστό, γείτονα, συλλογικότητα, μέσο κοινωνικής δικτύωσης (FaceBook, Twitter, Blog). 


Την πρωτοβουλία και το συντονισμό της δράσης αυτής έχει αναλάβει το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων-Νεάπολης-Μουσείου που είναι σε επαφή με τη Λαϊκή Συνέλευση Περάματος για το συντονισμό της παράδοσης των αγαθών που θα συλλεχθούν. 

Τα αγαθά θα παραδίδονται στην Τσαμαδού 15:

Για κάθε πληροφορία : τηλ. 6971-755712, email dikaexarchion@gmail.com

Ανοικτή Συνέλευση Περάματος
info@asperamatos.gr
τηλέφωνο 6996397511

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Μονοπάτια Ουτοπίας ΙΙ

 ...και αν ηττηθούμε δεν θάναι από τον εχθρό 
αλλά από τον πόθο μας για κάτι πολύ μακρυνό.

μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος, Κάτω στης μαργαρίτας τ' αλωνάκι
ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, τραγούδι Μαρία Δημητριάδη.

Ήταν όραμα, πρόταγμα φιλόδοξο. Τόσο που και μόνο η αχνή περιγραφή του προκαλούσε δέος για το ακατόρθωτο, ίσως και την εξ' αρχής παραίτηση. Και μετά, συζητήσεις μηνών που κατέληξαν σε ναυάγιο. Ο εχθρός πάντα μέσα μας: τα ανέξοδα λόγια, οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις,  ο φόβος για το ακατόρθωτο.

Ιστορώ για μια ιδέα που ξεφύτρωσε σε μια ομάδα κοινωνικής δράσης της γειτονιάς μου: να ιδρυθεί ένα κοινωνικό ιατρείο παράλληλα με ένα φαρμακείο. Ανακούφιση σε καιρούς δύσκολους, κράτημα για απελπισμένους και ξεχασμένους από την πολιτεία γείτονες. Μα κυρίως αναπαυτήριο για μάς. Γιατί τριών χρόνων περιπλάνηση σε χρόνους και τόπους δύσβατους από την βαρβαρότητα που τους υπέταξε, θάπρεπε κάποτε να οδηγηθεί σε ένα καταφύγιο, σε μια πραγμάτωση λυτρωτική. Η εικόνα από μια άλλη κοινωνία δεν ήταν ανεκτό από μερικούς να αφεθεί να θολώσει, να προσκυνήσει τα είδωλα της βαρβαρότητας. Η προεικόνιση του Αύριο συνέπαιρνε σώματα και ψυχές. 

Η επαναστατικότητα δεν ενσαρκώνεται με λόγια, η ευτυχία δεν αφήνεται για ένα ακαθόριστο μετά. Η επανάσταση συμβαίνει κάθε στιγμή, αφήνει σε κάθε γωνιά της καθημερινότητάς μας τη γλυκιά της γεύση. Με αυτούς τους ορισμούς πορευόμενοι κάποιοι πήραν στην χούφτα τους τον σπόρο, ζέσταναν με την καρδιά τους το χώμα, τον πότισαν με την ανάσα του κορμιού τους.

Το Θέλω, άρα Μπορώ έγινε αξίωμα, πηγή δύναμης και έμπνευσης για την υλοποίηση του οράματος. Δυνάμεις και αντοχές, ξεχασμένες σ' ένα ξεροπήγαδο αντλήθηκαν σταγόνα-σταγόνα για να σκάψουν το ρυάκι και αυτό κάποτε να γίνει χείμαρος και μετά ποτάμι όπου ψυχές και σώματα θα δικαίωναν τον μόχθο. Γιατί κάθε λόγος μας μόνο αν συνηχεί με τις πράξεις μας φθάνει στα αυτιά της κοινωνίας. Και τούτο πάλι δεν αρκεί: οι πράξεις μας, η υλοποίηση των προταγμάτων μας,  το έργο μας δικαιώνεται μόνον αν σκορπάει την αύρα της αέναης δημιουργίας, την ευτυχία στην κοινωνία, το χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων, αν, τέλος, αναδημιουργεί τον ίδιο τον πλάστη του. Και τότε είναι που η κάθε τυραννία, η κάθε βαρβαρότητα νοιώθει ανίσχυρη μπροστά του.

...και φύτρωσε ο σπόρος, κι' έγινε κλαρί που άνθισε και μες στο καταχείμωνο έδοσε κιόλας καρπούς...

Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο Αθήνας, στην οδό Κάνιγγος 33.

...γιατί βρέθηκε φιλόξενος νούς να στηρίξει το εγχείρημα, να του δώσει την πνοή του. Βρέθηκαν οι εθελοντές,  λίγοι ευτυχώς ή δυστυχώς, που θυσίασαν το εγώ τους, που άντεξαν  στα πισογυρίσματα, στις αντιξοότητες. Όχι δεν έστερξαν δήμαρχοι, κόμματα και χορηγοί, ευτυχώς θα πώ. Γιατί η αναμέτρηση με το ακατόρθωτο είχε γίνει πια πρόταγμα. Χωρίς διαπραγμάτευση, χωρίς ταλαντεύσεις, χωρίς πολλά λόγια και ατέρμονες συζητήσεις.

Πρόταγμα που σεβάστηκαν όσοι φορείς ή άτομα προσέτρεξαν να βοηθήσουν.  Όπως μια παράταξη στο  δημοτικό συμβούλιο του δήμου μας (μικρή σε δυνάμεις)  η υλική βοήθεια της οποίας μετασχηματιζόταν σε δύναμη και αισιοδοξία. Και σε εξοπλισμό με τα απαραίτητα.

Βρέθηκε και διαρρυθμίστηκε ο χώρος, αγοράσθηκαν τα έπιπλα, και τα συναφή. Βρέθηκαν γιατροί, νοσοκομειακό προσωπικό με εμπειρία, φαρμακοποιοί, διοικητικό προσωπικό. Όλοι εθελοντές. Ορίσθηκε ένας οδηγός λειτουργίας και καθηκόντων. Στα τυφλά όλα αυτά, εμπειρία δεν υπήρχε. Η μόνη εμπειρία ήταν η θέληση να γίνει το όραμα πράξη.

Και εδώ και τρείς μήνες περίπου αυτοί που πίστεψαν και αγκάλιασαν το όραμα, αυτοί που  θυσιάστηκαν, δικαιούνται να καμαρώνουν. Το πρώτο Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο στον δήμο της Αθήνας δίνει καρπούς. Μεγάλη η ανταπόκριση, μεγάλες και οι ανάγκες. Και διαπιστώνεται καθημερινά πόσοι συνάνθρωποί μας δεν έχουν στον ήλιο μοίρα (άνεργοι, μετανάστες, ανασφάλιστοι).

Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο Αθήνας (Κ.Ι.Φ.Α.). Φάρος στα σκοτάδια των μνημονιακών πολιτικών, προεικόνιση ενός δικού μας μέλλοντος, απάντηση στη μιζέρια και την ηττοπάθεια, αντίδοτο στον αργό μας θάνατο που προσχεδίασαν οι εξουσίες.

Ανέλπιστα μεγάλη και συγκινητική ήταν η ανταπόκριση του κόσμου που θέλησε να βοηθήσει τόσο στο στήσιμο όσο και στη λειτουργία του. Το ίδιο συγκινητική ήταν και είναι η προσφορά φαρμάκων και φαρμακευτικού υλικού. Μέχρι και προσφορά πλήρους εξοπλισμού του οδοντιατρικού τμήματος έλαχε.


Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο Αθήνας, στην οδό Κάνιγγος 33, 1ος όροφος. 
Τηλέφωνο για ραντεβού ή επικοινωνία 210-3802037 καθημερινές εκτός Σαββάτου και αργιών 11.00-18.00

Ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 22/01/2013 και θα λειτουργεί καθημερινά τις εργάσιμες ημέρες εντελώς δωρεάν για ανασφάλιστους. Λειτουργεί ως τακτικό ιατρείο γενικής ιατρικής, καρδιολογικό, νευρολογικό, παιδιατρικό, δερματολογικό, ρευματολογικό, πνευμονολογικό, ψυχιατρικό, τμήμα ψυχοκοινωνικής υποστήριξης, οδοντιατρείο και φαρμακείο.

Εκκλήσεις για συνδρομή:
-Οποιοδήποτε φάρμακο που δεν έχει λήξει ίσως να μην σας είναι απαραίτητο. Σε μας όμως είναι αναγκαίο. Το ίδιο ισχύει και για τα φαρμακευτικά και ιατρικά υλικά (π.χ. επιδέσμους, ορρούς, σύριγγες, κ.α.).

- Οι μεγάλες ανάγκες που καθημερινά προκύπτουν δεν μπορούν να καλυφθούν από το υπάρχον ιατρικό προσωπικό. Χρειάζεται η συνδρομή εθελοντών γιατρών από τις εξής ειδικότητες: Παθολόγος, Καρδιολόγος, Ψυχίατρος, Ρευματολόγος.

-Προς μικροβιολογικά εργαστήρια: Οι ανάγκες του ιατρείου σε αιματολογικές και μικροβιολογικές εξετάσεις είναι πολύ μεγάλες και οι διοικητές των περισσότερων δημόσιων νοσοκομείων απρόθυμοι να καλύψουν έστω και ένα μέρος αυτών. Η συμβολή των μικροβιολογικών εργαστηρίων με περιορισμένο αριθμό εξετάσεων θα είναι ανεκτίμητη για τους ασθενείς μας.

Προς όλους εσάς: Παρακαλώ αναδημοσιεύστε στα blog σας τις εκκλήσεις του Κ.Ι.Φ.Α (ή αν θέλετε και όλη την ανάρτηση). Διαδόστε το στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. 
Ευχαριστώ
e-Apenanti

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

εν-τοπίες


Είναι στιγμές που όσα συμβαίνουν δεν έχουν ταυτότητα χρόνου. Γένηκαν χθές; Γένηκαν σήμερα ; Γένηκαν αύριο ; Πιάνομαι αδιάβαστος για την ιστορία τους. Γιατί πλάϊ από το χρόνο τον πραγματικό πορεύεται ο α-σήμαντος χρόνος που το ακαθόριστο της ύπαρξής του κληρονομεί στην καθημερινότητά μας την αύρα μιας όασης στην έρημό της.

Θωπεύω αυτά τα ασυμβίβαστα με τη ροή του χρόνου τοπία και ανακαλύπτω, πως έχουν τη σπάνια ομορφιά του ονείρου, του πόθου, των ταξιδιών. Nτύνονται τη φορεσιά μιας νεράϊδας, φωτίζονται από το φώς της αυγής, διασκορπίζουν ήχους αιθέριους.

Και αυτά, που χρόνου ταυτότητα δεν έχουν, είναι τα αιώνια, οι αξίες που αναζητούν μια χαραμάδα στην καθημερινότητά μας για να βρούν τόπο μέσα μας, εκτοπίζοντας τα ασήμαντα. 

Κι' έτσι μαθαίνω σιγά-σιγά πως αυτή είναι η λεύτερη ζωή που ο δρόμος της δεν έχει χρόνου σημάνσεις. Που διατηρεί σαν φυλακτό τις σημάνσεις λόγων καθάριων και υποσχέσεων αιώνιων. Που διψά για της ψυχής τις αλήθειες που ακονίζουν τον νού με γενναιότητα.


Δοκιμάζω να κρατήσω στην παλάμη μου αυτούς τους χρόνους, τις φευγαλέες στιγμές του. Δοκιμάζω να θυμάμαι, να μένω στους τόπους εκείνους που φωτίζουν νού και ψυχή.

Έμαθα πως η Αλήθεια και μόνο ορίζει πόσο θα ζήσει ένα όνειρο, δοκιμάζει της ψυχής την αντοχή και την αξιοσύνη της.

Έμαθα ακόμη πως δεν ξεχνάς, αν κατοικείς στην έρημο της αλήθειας. Γιατί τότε μόνο ελπίζεις να συναντηθείς με την ψυχή σου.


μουσική:
Γιώργος Καλογήρου, η ξενητειά του έρωτα

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Ανυπότακτες πόλεις - Παλμύρα

Μόνο ένα νόμισμα σώθηκε, φθαρμένο κι' αυτό.

Μήλος,  Xεράτ, Βαγδάτη, Πλαταιές, Καρχηδόνα,  Σάμπρα και Σατίλα,  Παλμύρα. Πόλεις ανυπόταχτες, τόποι ανυπόταχτοι στη θέληση των ισχυρών, στους ανέμους της βαρβαρότητας.

Προτάσσοντας τη θέληση, την ακονισμένη αλήθεια της δικής τους βιοτής. Προτάσσοντας το ΟΧΙ στους αφανέστατους λόγους της επιδρομής, στους προφανέστατους σκοπούς του κατακτητή.
Ο πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ, κανένας πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ. 

Μα υπάρχουν και θα υπάρχουν οι τόποι και οι άνθρωποί τους που γνωρίζουν καλά πως η ταπείνωση της δειλίας πονάει περισσότερο και από τον ίδιο τον θάνατο. Και πως αν ο φόβος κυριεύσει τις ψυχές των ζώντων τότε οι νεκροί βγαίνουν από τους τάφους για να σκοτωθούν και πάλι στην μάχη. 

Αιώνες τώρα τούτα τα λόγια του ιστορικού βασανίζουν τις σκέψεις των επιγόνων του. Και αν ξεχνιώνται από τους λαούς δεν ξεχνιώνται ποτέ από επίδοξους βαρβάρους, από διψασμένους για δύναμη κατακτητές.

*****

Τέτοιες μέρες 6 χρόνια πριν -άνοιξη του 2007- σε μια εκπομπή της Μαριάννας Κορομηλά στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ στη σειρά Επιστρέφοντας στην Ανατολή- άκουσα την ιστορία της Παλμύρας και της βασίλισσάς της, της Ζηνοβίας.

Για δεκαετίες η φωνή της Μ.Κ. με ταξίδευε όπου και αν ήμουν. Έτσι, όταν η Μ.Κ. μετακόμισε στον ΣΚΑΙ εκμεταλλεύθηκα την τεχνολογία και ηχογραφούσα τις εκπομπές της. Μια από αυτές τις ηχογραφήσεις αφορούν τη σημερινή ανάρτηση. Αξίζει να την ακούσετε και ίσως έτσι να μου συγχωρεθεί η "παρανομία".

Η εκπομπή διάρκειας περίπου 43 λεπτών είναι κομμένη στα τρία, μιας και το youtube δεν επιτρέπει αρχεία μεγαλύτερα των 15 λεπτών. Η ακρόαση συνοδεύεται από φωτογραφίες που αφορούν την πόλη της Παλμύρας και την ιστορία της και που συνέλεξα από το διαδίκτυο.  Κακοφτιαγμένο το βίντεο, ας παραβλεφθεί η προχειρότητα, που οφείλεται κυρίως στην άγνοιά μου για το θέμα.

Για να ακούσετε την εκπομπή πατήστε PAUSE στο κασετόφωνο που βρίσκεται στη διπλανή στήλη.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

επισκέψεις

IP Widget For Website