Τρίτη 30 Απριλίου 2013

χαμένοι στη μετάλλαξη


Λίγα λεπτά τηλεθέασης στο κανάλι της Βουλής κατά την ψηφοφορία ενός ακόμη μνημονίου ήταν αρκετά για να επιβεβαιώσουν για μια ακόμη φορά πως η παράταξη των δοσιλόγων παραμένει αρραγής και αποφασισμένη να φέρει σε πέρας το έργο της πλήρους εξαθλίωσής μας. Εξαθλίωση πλήρης των υλικών και άϋλων της ύπαρξής μας.

Και είδα τον στρατοδίκη προεδρεύοντα της βουλής των άβουλων Τραγάκη να "περαιώνει" ψηφοφορίες άρθρων και τροπολογιών, να επικυρώνει δοτά αποτελέσματα μπροστά σε άναυδους από τη φασιστική του έπαρση βουλευτές της αντιπολίτευσης. Οι πειθήνιοι πείστηκαν, ψήφισαν και βγήκαν ανακουφισμένοι για τσιγάρο. Οι υπόλοιποι μείναν να αποδεχτούν τη μοίρα μας. Κάποιες φωνές για το πραξικοπηματικό της διαδικασίας, φωνές δηλωτικές των αυταπατών για τη δημοκρατία τους. Συνηθισμένα πράγματα για εθισμό των υπηκόων και διδαχή των επερχομένων.

Το αίμα δεν πετάχτηκε από τις φλέβες κανενός βουλευτή της μείζονος αντιπολίτευσης. Αλλά ούτε και αυτών της ορθόδοξης αριστεράς. Να πιάσει το φασιστοτραγαδερό "από τον λαιμό", η έπαρση του "γαμάμε και δέρνουμε" να γίνει μάθημα και για τους υπόλοιπους των λεγεωναρίων. Μάθημα ακόμη και για νέους ροβεσπιέρους. Που κλήθηκαν να γεμίσουν τους δρόμους, να ματώσουν τα πόδια τους, να θυσιάσουν τις ζωές τους. Ούτε μια φλέβα δεν έσπασε, νερό το αίμα, άβαφοι οι δρόμοι.

Αντί αυτού κάθε φορά για την τιμή των όπλων ποδοπατούνται οι ελπίδες, σπέρνεται η απογοήτευση. Κάθε φορά και λιγώτεροι λέμε, πού είναι οι άλλοι αναρωτιόμαστε. Και κάνουμε πως δεν γνωρίζουμε, έχοντας βαδίσει όλους τους παρακαμπτήριους δρόμους της λογικής και των συναισθημάτων μας. Αντιγράφοντας ακριβώς αυτό που η κοινοβουλευτικές αυταπάτες και φιλοδοξίες των εντός και εκτός μπουρδέλου κομμάτων της αριστεράς ορίζουν.

Μια χιλιάδα άτομα προχθές στο Σύνταγμα κατά την ψήφιση ίσως του επαχθέστερου έως τώρα μνημονίου. Οικτρή η εμφάνιση του άλλοτε κραταιού λόχου του ΠΑΜΕ, ούτε χίλια άτομα και αυτοί. Ανύπαρκτη η ΑΝΑΡΣΥΑ, απόντα τα παιδιά με τις σφενδόνες.

Δυό χιλιάδες άτομα όλοι και όλοι. Άλλοι εκτελούντες διατεταγμένη υπηρεσία και άλλοι που απλώς μυρίστηκαν τι ψηφιζόταν μέσα στου μπουρδέλο. Και ήταν αυτοί που δεν είχαν τίποτα πια να χάσουν, μιας και τα είχαν χάσει από το πρώτο κιόλας μνημόνιο αλλά και πριν από αυτό.

Δυό χιλιάδες άτομα. Ούτε όσοι στις ανά Τετάρτες και Σάββατα αντιρατσιστικό-φασιστικές κινητοποιήσεις των κατ' επάγγελμα αντιτρατσιστών και αντιφασιστών.

Κατάλαβε κανείς τι ψηφίστηκε προχθές είτε από αυτούς που ήταν μέσα στη βουλή είτε από αυτούς που θάπρεπε να μπούνε μέσα αντί να ονειρεύονται το μάνα ενός μέλλοντος χρόνου, που όμως δεν θα γεμίσει ποτέ το κενό που αφήνει καθημερινά το παρόν; Διαισθάνεται κανείς ότι κανένα απο-λυτρωτικό αύριο δεν θα απαλείψει ποτέ το μίασμα του φόβου και της αμαχητί παράδοσης που εμφυτεύεται καθημερινά και με δόσεις σε συνειδήσεις, οι οποίες, φεύ, θα κληθούν αύριο να αλλάξουν τον κόσμο; 

*****

Αυτό το μνημόνιο δεν προέβλεπε κυρίως εισπρακτικά μέτρα. Απλώς τακτοποίησε και θεσμικά μερικούς ακόμη ημέτερους- αυξάνοντας τιη στρατιά των "φυσικών συμμάχων" ενάντια στους πληβείους. Κάτι που μετά από τρία χρόνια κατάλαβαν επιτέλους οι τρείς σωματοφύλακες των δανειστών πως ήταν άμεση προτεραιότητα κατά πως τους διεμήνυε ο Μπένυ, ο Αντώνιος και ο όψιμος συνέταιρός τους κυρ Φώτης. 

Και όλοι οι άλλοι, οι στρατιές των πληβείων-εχθρών να εξ-άγονται από τη ζωή, να οδηγούνται ατιμασμένοι σε Guantanamo οφειλετών, με κρεμασμένες στο λαιμό τις Ταυτότητες Οφειλέτη (Τ.Ο.). Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να δέχεσαι αδιαμαρτύρητα και χωρίς κανένα δικαίωμα αντίθεσης τον κεφαλικό σου φόρο, να τον εξοφλείς στην ώρα που όρισαν οι φορολήσταρχοι σου και αν τυχόν, ως μωρά παρθένος, καθυστερήσεις να προσέλθεις στο γκισέ της εφορίας, χωρίς καμμία διατύπωση να σου κατάσχουν ό,τι έχεις και δεν έχεις. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να χρωστάς στην εφορία και να σου κατάσχουν τον μισθό όπως και όταν αυτοί θεωρούν επαρκές μέτρο συμμόρφωσής σου. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να έχουν το δικαίωμα να σε κάνουν ρόμπα στη δουλειά σου -αν είσαι ιδιωτικός υπάλληλος-καταργώντας το φορολογικό απόρρητο και κάθε νόμο προστασίας της προσωπικότητάς σου. 
Ήδη καταφθάνουν στα λογιστήρια των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομές "διαταγές παρακράτησης μισθού". Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να έχουν το δικαίωμα να σε κάνουν ρόμπα στους ενοικιαστές σου με τον ίδιο τρόπο. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Και πολλά άλλα που απλώς συμπληρώνουν το παζλ ενός φασιστικού πλαισίου φοροληστείας μπροστά στο οποίο αυτή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ωχριά πάνσεμνο. Η Ζωή εξοστρακίζεται, ο νούς θωρακίζεται με φόβο και υποταγή, οι ψυχές αποδράμουν σαν τις πεταλούδες από τα ψεκασμένα τριαντάφυλλα. και οι τρείς της εσωτερικής τρόϊκας διεκδικούν το τρόπαιο από τους διαβόητους Σουλιώτες φοροεισπράκτορες της Μεγάλης Πύλης. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Το ερώτημα είναι απλό. Μπορεί να ανέχεσαι ή να παραβλέπεις πως η φοροτρομοκρατία δεν είναι απλά ένα μέσο υπερπλουτισμού κάποιων αλλά καθημερινά με νόμους και διατάγματα εμπλουτιζόμενο γίνεται όπλο μαζικής καταστολής; Και το να πάς σε μια διαδήλωση έχεις να αναμετρηθείς με τα αστακόμορφα τομάρια της καταστολής, και "καλά να πάθεις" σου λένε. Το να κάθεσαι αμέριμνος και με φιλήσυχο και νομοταγές πνεύμα στον καναπέ σου και να σούρχονται από την οθόνη της ΤV οι οβίδες με το τί θα πληρώσεις και τί θα πάθεις αν δεν πληρώσεις είναι η ακρότατη μορφή αφαίμαξης και καταστολής στο όλον της ύπαρξής σου. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Το ερώτημα είναι απλό: Ξέρετε φίλοι της αριστεράς κατά που πέφτει ο φασισμός και ο ρατσισμός ; ή μήπως δεν θυμάστε πια τί θα πεί λεβεντιά ; (όπως θάλεγε και μια φίλη).

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

η ύβρις των υβριδίων

η φωτογραφία δανεική από http://www.alfavita.gr

Ο ιστορικός είναι ένας προφήτης κρεμασμένος ανάποδα

Μέρες τώρα που προσπαθώ να ερμηνεύσω το ξάφνιασμά μας από το γεγονός της Μανωλάδας. Διαβάζω τις αναλύσεις και τα σχόλια, διανθισμένα από αποτροπιασμούς, συγκινήσεις, και συνθήματα,

Νόμος είναι το δίκηο του εργάτη, του απεργού, το άνεργου και του μετανάστη...

Ρατσιστικό έγκλημα το όνόμασαν όλοι. Αυτό ήταν και τελειώσαμε. Και εμείς που μας πυροβολούν καθημερινά με τα διατροφικά τους σκάγια οι μαφίες της ζωής μας ;

Χτύπα το ξύλο να βγάλει λόγο, να διδάξει ιστορία και πολιτισμό. Αποστράγγιση διανοητική διέγνωσε ο ιστορικός που δεν γεννήθηκε ακόμη και που μας αφιέρωσε, πριν καν έλθει, την κόλαση της μωρίας μας και της τιμωρίας μας.

Νέες γιάφκες, καινούργια συνθήματα διεμήνυσε και αυτή την άνοιξη με το χελιδόνι στις σοφές κουκουβάγιες που δεν συχνάζουν στο ίδιο cafe με τα χελιδόνια.

Στάθης λοιπόν,
που άγγιξε ένα χελιδόνι κάτω κεί στην κοινή μας μικρή πατρίδα και λάλησαν μαζί πως η Άνοιξη είναι ακριβή, δεν πωλείται σε τιμή μποϋκοτάζ, όπως οι φράουλες Μανωλάδας.

και που μας θύμισαν (το χελιδόνι και ο Στάθης) πως αυτά γίνονταν από χρόνια εκεί και παντού...
και ακόμη θυμάμαι πως πριν τρία χρόνια όταν κάποιοι από την Αθήνα επισκέφθηκαν την περιοχή για να συμπαρασταθούν στις διαμαρτυρίες των ξένων εργαατών κατά των συνθηκών άγριας εκμετάλλευσής των, σύσσωμη η ντόπια κοινωνία τους προπηλάκισε. Στην καλύτερη περίπτωση τους έδειξε τον δρόμο της επιστροφής στα του οίκου τους.

Κι' έτσι (μιας ακόμη) ευκαιρίας δοθείσης, σκάλισε στην πάπυρο η πένα των Μπομπολοψυχάρηδων πως το 30% των χάπατων είναι αταλάντευτα διακείμενο προς το καθεστώς του βούρδουλα, νόμος είναι το δίκηο του δραγάτη

Μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια. Μαζεύουν οι σμπίροι τη σοδειά τους: τριάντα τρείς ακόμη (ξένοι) εργάτες θύματα, με ιατροδικαστική γνωμάτευση πιστοποιημένα, 33% αύριο οι αφυδατωμένες συνειδήσεις, μελίρρυτα να (απο)στάζουν δεπάλια και δεκείλια* το νέκταρ της φασιστικής κοπριάς. Και τριάντα τρείς βδομάδες ακόμη παράταση στο ξόανο που κυβερνά, 

πέρνα καιρέ μου πέρνα,
κατά πως εκπυρσοκροτεί η αδιαφορία των υπηκόων και η νοημοσύνη της αλυσοδεμένης στα σκουριασμένα αμπάρια της αυτοβυθιζμένης αριστεράς. Για να μπορεί να ποντίζει τα γεγονότα και την ιστορική τους συγκυρία σε απύθμενης α-νοημοσύνης συνθήματα και αναλύσεις.
*****

Να μάθουμε για να γνωρίζουμε
Οι πυροβολισμοί στη Μανωλάδα και οι κάθε μορφής βία κατά των εργατών εκεί (αδιακρίτως χώρας προέλευσης) δεν είναι ένα συμβάν, είναι μια καθημερινότητα που θεσμοθετήθηκε εδώ και χρόνια στον τομέα της πρωτογενούς παραγωγής σε όλη τη χώρα.

Από τον καιρό που η περιοχή της Βουπρασίας επιλέχθηκε για την καλλιέργεια της φράουλας, όλα δρομολογήθηκαν κατά πως όρισε η μαφία του προϊόντος σε αγαστή συνεργασία με το κράτος και το παρακράτος. Μικροκαλλιεργητές και κάτοχοι μικρής σε έκταση γής γρήγορα εγκατέλειψαν χρεωκοπημένοι την προσπάθεια, χάνοντας ζωές και περιουσίες. Η εγκατάσταση των θερμοκηπίων, η διαμόρφωση του εδάφους απαιτούσαν κεφάλαια που δανείσθηκαν από τράπεζες. Η καλλιέργεια απαιτούσε εργατικά χέρια (η φράουλα απαιτεί σε κάθε της στάδιο χειρονακτική εργασία μιας και η ο βαθμός μηχανοποίησης της καλλιέργειας και της συλλογής είναι μηδαμινός) και όσες οικογένειες δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν μίσθωναν σκλάβους που τους "παρείχαν" οι δουλέμποροι.

Τα λιπάσματα, τα γεωφάρμακα, οι σπόροι καθώς και τα πρωτόλεια φυτά προμηθεύονταν από  "ειδικούς" γεωπόνους. Οι περισσότεροι καλλιεργητές διαπίστωσαν με τον καιρό πως η επιβαλλόμενη ανεξέλεγκτη χρήση γεωφαρμάκων, ορμονών και λιπασμάτων έθετε σε κίνδυνο τις ίδιες τους τις ζωές. Εξαναγκάζονταν έτσι είτε να μισθώνουν από τους δουλέμπορους εργάτες-σκλάβους, είτε να εγκαταλείψουν την καλλιέργεια της φράουλας.

Ο έλεγχος της καλλιέργειας συνοδεύεται από τον έλεγχο της διάθεσης της παραγωγής. Οι μεγαλέμποροι προαγοράζουν την παραγωγή σε εξευτελιστική τιμή εκβιάζοντας τους μικροπαραγωγούς με τον κίνδυνο της μη-διάθεσης είτε ακόμη και με τον κίνδυνο μιας "φυσικής καταστροφής".

Κάθε εναλλακτική δίοδος προμήθειας των μέσων παραγωγής (λιπάσματα, φάρμακα, σπόροι), κάθε προσπάθεια παράκαμψης των δουλεμπόρων και κάθε δίοδος διάθεσης είχαν αποκοπεί με απειλές ή με μεθοδευμένη χρεωκοπία του καλλιεργητή. Μεγάλες εκτάσεις πέρασαν στην κυριότητα της μαφίας της φράουλας, μαφία που απαρτίζονταν από γεωπόνους, μεγαλοτσιφλικάδες, μεσίτες, εμπόρους και δουλέμπορους (τους λεγόμενους επιστάτες).

Η ομερτά της φράουλας μπούκωνε στόματα αρχόντων και υπηρετών του δημοσίου συμφέροντος, σφράγιζε στόματα δημοσιογράφων, εξαγόραζε μέσα ενημέρωσης, γονάτιζε συνειδήσεις σπέρνοντας τον φόβο. Οι επαφές μεταξύ των βαθμίδων της μαφίας διακριτικές.  Ο παραγωγός δεν συναντούσε ποτέ τον έμπορο και σιγά σιγά ούτε τον εργάτη του. Όλα ελέγχονταν από μαφιόζους επιστάτες και μεσίτες. Ο μαφιόζος επιστάτης έλεγχε τα της καλλιέργειας, ερχόταν σε επαφή με τον μεσίτη και αυτός με τον έμπορο.

Ο μεσίτης εκβίαζε αδίστακτα τον παραγωγό, και απ' ότι κατάλαβα ήταν ο βασικότερος κρίκος της μαφίας. Κανένας μεσίτης στον τόπο του, κανόνας που ετηρείτο απαρέγκλητα. Έτσι ο διαβόητος στην ευρύτερη περιοχή μεσίτης Ε.Βελ. διέμενε χιλιόμετρα μακρυά είχε όμως την πρωτοκαθεδρία στο εμπόριο της φράουλας αλλά και σε μια σειρά άλλων προϊόντων ευρείας καλλιέργειας στον δήμο της Βουπρασίας. Παράλληλα φρόντιζε για την τροφοδοσία των καλλιεργητών με τα υλικά παραγωγής από γεωπόνους του τόπου διαμονής του. Οι λόγοι ευνόητοι...

Μούλεγε πριν λίγα χρόνια ο Χρήστος Λ. γνωστός μουσικοσυνθέτης, πως όσες φορές διέσχιζε την εθνική οδό Πατρών-Πύργου η οσμή του φυτοφάρμακου εισχωρούσε χειμώνα καιρό  στον θάλαμο του οδηγού. Θέλησα μια φορά να το επαληθεύσω. Δεκέμβρης μήνας ήταν όταν σταμάτησα το αυτοκίνητο και πλησίασα σε ένα θερμοκήπιο. Η γνώριμη στην οσμική μου μνήμη παρουσία του systox, φυτοφαρμάκου που έχει καταργηθεί εδώ και δεκαετίες ήταν έντονη και ακατανίκητη παρ' όλο τον δυνατό νοτιά.

Έμαθα στη συνέχεια πως υπήρχαν δύο κατηγορίες φυτοφαρμάκων. Τα "ελληνικά" και τα "γερμανικά". Αυτό σήμαινε πως όποιο μποστάνι προοριζόταν για εξαγωγή στην δυτική Ευρώπη λουζόταν με "γερμανικό" φυτοφάρμακο λόγω του ότι το προϊόν κινδύνευε να περάσει από έλεγχο στη χώρα προορισμού και να κριθεί ακατάλληλο. Έμαθα ακόμη πως όσα φορτία επεστράφησαν ως ακατάλληλα διατέθηκαν στην ελληνική αγορά μέσω ειδικών "κυκλωμάτων" (κυρίως τσιγγάνων) σε χαμηλή τιμή. Όποιο μποστάνι προοριζόταν για την εσωτερική αγορά απέφερε και το μεγαλύτερο κέρδος, δίνοντας διπλάσια απόδοση σε παραγωγή από ένα αντίστοιχο "γερμανικής ανάπτυξης". Επομένως όλοι προτιμούσαν να καλλιεργούν για τους έλληνες "πελάτες" παρ' όλο που οι τιμές διάθεσης ήταν τουλάχιστον 30% χαμηλότερες.

πυροβολώντας την εργασία
Κάθε Σεμπτέμβρη που αρχίζει η καλλιέργεια της φράουλας (προετοιμασία θερμοκηπίου και γής) μια νέα φουρνιά ξένων εργατών (πακιστανικής αλλά και ινδικής προέλευσης) αναλαμβάνει βάρδια στον αέναο κύκλο του θανάτου. Όταν προσλαμβάνονται τους δίνεται η υπόσχεση ότι θα πληρωθούν μόλις γίνει η πώληση της φράουλας. Ενδιάμεσα και ανά μήνα οι "επιστάτες" τους δίνουν κάποια μικροποσά και το καθημερινό ξεροκόμματο ψωμί. Στεγάζονται οι περισσότεροι μέσα στα θερμοκήπια, δηλαδή σε θαλάμους αερίων. Όταν πλησιάζει να τελειώσει η συγκομιδή αρχίζει η χιλιοπαιγμένη παράσταση με πρωταγωνιστές τους χρυσαυγίτες και τους μπάτσους της περιοχής: προβοκάτσιες, συκοφάντηση,  εμπαιγμός. Όλοι έχουμε ακούσει για τα δεκάδες "οκτάχρονα" κοριτσάκια που "βιάσθηκαν" στην περιοχή της Βουπρασίας, για την επιδημία "διαρρήξεων", για τον "αφανισμό" σκυλιών και γατιών από την περιοχή. Σκοπός είναι η κλουβάτη φυγάδευση των ξένων εργατών, χωρίς φυσικά την καταβολή των δεδουλευμένων. Όσοι από τους εργάτες αυτούς "μυριστούν" το κόλπο φροντίζουν και αυτοφυγαδεύονται νύχτα για να αποφύγουν την απέλασή τους.

Ελάχιστοι είναι οι παραγωγοί που δεν υποκύπτουν στο "κέρδος της τζάμπα εργασίας" και που φροντίζουν ...κρυφά να αμοίβουν τους εργάτες των, με κίνδυνο ακόμη και να "μπούν μέσα" οικονομικά. Οι "μεγάλοι παραγωγοί" έχοντας την κάλυψη της μαφίας και δημοσίων λειτουργών, επιβραβεύονται με την κλοπή αίματος και μόχθου των εργατών, δίνοντας ένα μερίδιο των κλεμμένων στα "δουλικά" τους: στις παρα-κρατικές υπηρεσίες. Το "παράδειγμά" τους ακολουθούν και πολλοί από τους "μεσαίους" ή και τους "μικρούς" παραγωγούς σε ένα βαθμό μικρότερο.


(Να σημειώσουμε ότι στην περιοχή -πόλη της Βάρδας- λειτουργούσε παράρτημα του ΙΚΑ, το πιο αμαρτωλό παράρτημα σε όλη τη χώρα καθ' ομολογία κλιμακίου εσωτερικού ελέγχου του ΙΚΑ που συντάχθηκε προ ετών. Στο παράρτημα προϊστατο εκλεκτή ψηφοσυλλέκτρια πρώην υφυπουργού καταγόμενου από την περιοχή.  Το τοπικό ΙΚΑ, μιας και ισχύει το εργόσημο για την περίπτωση αυτή, ας ανακοινώσει τα έσοδά του από το εργόσημο. Πολύ φοβάμαι ότι θα είναι πενιχρότατα σε σύγκριση με τα εκατοντάδες χιλιάδες μεροκάματα των ξένων εργατών που απασχολούνται στις καλλιέργειες της περιοχής).


Την επόμενη χρονιά μια νέα "απειρη" φουρνιά ξένων εργατών θα πάρει τη θέση της προηγούμενης. Για να επαναληφθεί το ίδιο σενάριο. Εκτός από το εμφανές του λόγου της ανανέωσης του "στόλου των δούλων" υπάρχει και το αφανές: η εξάντληση από τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των εργατών αυτών, η μεγάλη έκθεση στην επήρεια των φυτοφαρμάκων αυξάνουν τον κίνδυνο "ατυχήματος" που ενδέχεται "να περιπλέξει την κατάσταση".

Όταν πυροβόλησαν τους ξένους εργάτες ελάχιστοι σκέφθηκαν ότι ήδη ήσαν προδιεγραμμένοι ως νεκροί. Ας θυμηθούμε τις δεκάδες χιλιάδες αγρότες της Ινδίας, καρκινο-θύματα των μεταλλαγμένων και των γεωφαρμάκων της Μοσάντο. Και ακόμη ελάχιστοι ανήγαγαν τους πυροβολισμούς της Μανωλάδας σε πυροβολισμό καθημερινό κατά της ζωής όλων μας και όχι μόνο σε πυροβολισμό κατά της εργασίας.

*****

Κάθε είδος καλλιέργειας έχει τη μαφία του η οποία εξαπλώνεται στη γύρω περιοχή και ελέγχει όλο και περισσότερο την παραγωγή και τη διάθεσή του. Μπορώ να μιλήσω για αυτά που γνωρίζω, φοβάμαι όμως  πως και σε άλλες περιοχές της χώρας σιγά σιγά θα συμβαίνει ή θα συμβεί το ίδιο.

Για μένα,
η Μανωλάδα είναι ο προπομπός του μέλλοντός μας. Στα θερμοκήπιά της επωάζεται μια νέα εποχή φεουδαρχίας στην επικράτεια της Φραουλάνδης. Είναι η Φραουλοκρατία το καινούργιο εργασιακό καθεστώς που ήδη εφαρμόζεται σε δεκάδες χώρες της γής. Είναι το καθεστώς της Ινδίας, του Μπαγκλαντές, του Πακιστάν, της Βραζιλίας, της Αργεντινής, των χωρών της Καραιβικής, όλων των χωρών όπου η πρωτογενής παραγωγή αποτελεί τον μοναδικό πλούτο για την επιβίωση των ανθρώπων, αλλά και ευνοείται από τη φύση.

η Μανωλάδα είναι το επόμενο στάδιο ενός αδίστακτου καπιταλισμού που απαιτεί τον απόλυτο έλεγχο της πρωτογενούς παραγωγής: από το νερό, τα λιπάσματα, τη γή, τους σπόρους. Την καλλιέργεια και διακίνηση της παραγωγής αυτής, τον απόλυτο έλεγχο της τροφής. Ήδη χθές ψηφίσθηκε στις ΗΠΑ ο νόμος S510 που απαγορεύει την οικιακή κηπουρική.

η Μανωλάδα είναι το οχυρό ενός πολυμέτωπου πολέμου εναντίον της φύσης και των ανθρώπων της. Είναι η ύβρις των υβριδίων.

Σε λίγες μέρες κανείς δεν θα θυμάται τη Μανωλάδα. Όλα θα έχουν πάρει ξανά το δρόμο της κανονικότητας, αυτόν που αδιαμαρτύρητα έχουμε αποδεχθεί, αυτόν που μας κανοναρχεί στην αδιαφορία για τις ζωές των άλλων, αλλά ξώφαλτσα σημαδεύει του καθενός μας τη Ζωή. Που, αφυδατωμένη, άχρωμη και άοσμη περιπλανιέται στα μονοπάτια της άγνοιας, της λήθης και της αδιαφορίας.

*δεπάλια και δεκείλια: το εδώ και εκεί στη ντόπια διάλεκτο

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Ζήσε Μάρτη μου...


Λόφος Στρέφη:Βάλε κι' άλλο πιάτο στο τραπέζι

Τ' ακούσατε, το μάθατε !
Η ανεργία μειώθηκε το μήνα Μάρτη. Αυτοί που βρήκαν δουλειά είναι λέει περισσότεροι από αυτούς που απολύθηκαν.
Η ανάπτυξη επομένως (ξανα)μπήκε για μια ακόμη φορά στη ζωή μας, μαζί με τον Μάρτη. Γιατί η ανάπτυξη τόχει αυτό: να μπαίνει και μετά να χάνεται. Και μετά να την ψάχνεις στα βουνά και στα λαγκάδια. 

Παιγνιδιάρα η ανάπτυξη των τριών σωματοφυλάκων των δανειστών. Στρογγυλοκάθισε είκοσι οκτώ ολόκληρες μέρες και μετά χάθηκε. Είκοσι οκτώ μέρες με τυμπανοκρουσίες, αλαλλαγμούς και ενέσεις αισιοδοξίας στα δελτία της προπαγάνδας. Και  ξαφνικά την εικοστή ενάτη του μηνός τόσκασε προς άγνωστη κατεύθυνση (μας έχει συνηθίσει άλλωστε).

Ήταν μια κάποια λύση, το δηλητήριο της αισιοδοξίας για την πορεία των εσόδων. Δηλητήριο στα μυαλά των κουτόευρων που θαμβωμένα από την καλλίμορφη παρουσία της ανάπτυξης θα πήγαιναν έστω και την τελευταία μέρα να καταθέσουν στο ταμείο των δανειστών. Ψυχή άβυσσος, τσέπη βαθειά.

Και σαν ήλθε η γλώσσα των αριθμών να μιλήσει αμηχανία και τρόμος στα πρόσωπα της κουστωδίας των εντεταλμένων. Πεντακόσια εκατομμύρια μείον. Τόσα βρέθηκαν να λείπουν από το ταμείο των εσόδων. Τα οποία ενώ πήγαιναν θαυμάσια μέχρι την Πέμπτη 28 του Μάρτη, ξαφνικά την επόμενη και τελευταία μέρα κατέρρευσαν, μάλλον από υπερκόπωση (πείτε το υπερσυσώρευση). Και κεί που ήσαν 500 εκατομμυριάκια παραπάνω από τα αναμενόμενα ξαφνικά μετρήθηκαν 500 λιγώτερα. Με απλή αριθμητική κείνη η μαύρη Παρασκευή 29 του Μάρτη φόρτωσε το έλειμμα με ένα δις ακόμη. Στραγάλια.

Οι αριθμοί λένε την αλήθεια ! Αυτή που δεν θέλει να ακούει η Κυβέρνηση και η Όλγα. Αντίθετα, οι λέξεις από το στόμα τους και πιότερο προτιμούνται και την αλήθεια εκφωνούν. Τη δική τους αλήθεια για τις δικές τους ανάγκες. 

Και τί λένε οι αριθμοί ; Μείον 25% παρακαλώ τα έσοδα του Μαρτίου (δείτε εδώ). Να υποθέσουμε λοιπόν χάριν της πρετεντέρειας αλήθειας ότι όλα τα υποζύγια σχεδίαζαν να πάνε την τελευταία μέρα όπου βρήκαν τις εφορίες κλειστές και τους ταμίες να έχουν στήσει χορό έξω από τις εφορίες γιορτάζοντας την έκλειψη του ελείμματος. 

Κι΄έτσι πήραν τα τροϊκανόπουλα βουνά και τα λαγκάδια να ψάχνουν την ανάπτυξη. Τη βρήκαν σ' ένα λιβάδι με κουτόχορτο. Και προχθές μας την έφεραν χειροπόδαρα δεμένη, θυσία για το Πάσχα και την Ανάσταση. 

Η ανεργία μειώθηκε λοιπόν. Αφού οι νεοπροσληφθέντες είναι περισσότεροι από τους απολυθέντες το σαλεμένο μου μυαλό αυτό καταλαβαίνει. Μα δεν το λένε καθαρά, το αφήνουν να εννοηθεί, το ψέμα έχει τα όριά του που πρέπει να γίνονται σεβαστά για να είναι πιστευτά. Εξ' άλλου το θολόν έχει τη χάρη του και το σκοπό του. Χαπατιάζεται και δεν απορρίπτεται από τον οργανισμό.

Κατά την κυβέρνηση τα αναχώματα της δυστυχίας μας υποχωρούν ένα-ένα. Το έλειμμα, η ανεργία, η αντιπαραγωγικότητα, η διαφθορά, η πτώση των εξαγωγών ή όποιο άλλο ανάχωμα παρουσιασθεί στην πορεία της ανόρθωσης της χώρας.

Και δεν αποκλείεται κάποια άλλη στιγμή να βρεθούν και τα λεφτά. Όχι όλα όσα μας έκλεψαν, κλέβουν και θα κλέβουν. Αλλά μια μικρή επιστροφή -αντίδωρο υποταγής, σαν αυτή που κάνει κάθε χρόνο το υπουργείο Οικονομικών.

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Μικρόκοσμοι και Στιγμές...

(εκτός ύλης)

Σαν τολμάς να βγαίνεις από το καβούκι σου
κάπως πλουσιότερος γυρίζεις...
(φράση του Γιάννη Μακριδάκη σε μια ομιλία του)

μικρόκοσμοι και οι στιγμές-καταφύγια- 
που βρέθηκαν κατά καιρούς στους δρόμους μου.  

η ντροπαλή κυρία...

ο αναποφάσιστος κύριος...


και η πολυλογού:
"Δες με πως ακούραστα μιλώ για τους χειμώνες 
κι' αν αψηφώ τ' αθάνατου τη γλώσσα τη δεμένη...
στο σκούριασμα φοβήθηκα να δώσω το κορμί μου,
μα δάφνες δεν γύρεψα ποτέ"

*****

φθάνεις μακρυά, πολύ μακρυά με τη Σιωπής το θάμπος
κεί που το φώς σε καρτερεί και ν' απλωθεί γυρεύει.


φωτογραφίες από διάφορους καιρούς και μέρη:ορεινή Αχαϊα, χωριό του Αιγίου, οδός Κάννιγος στα Εξάρχεια, δυτική Πελοπόννησος.

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Πρωταπριλιά (αναδημοσίευση)


από τα "Κακώς κείμενα" (http://kakoskeimena.net)


Μικρά αθώα ψέματα

Για ακόμα μια Κυριακή δραπέτευσα στο πατρικό μου, μακριά από τη βοή της πόλης. Εκεί που πάντα ο νους μοιάζει διαυγέστερος, τα χρώματα πιο ζωηρά, οι χειραψίες πιο ουσιαστικές. Εκεί που οι γείτονες σε φιλούν σχεδόν στο στόμα για να σε καλημερίσουν. Όχι, δεν το κάνω ψυχαναγκαστικά, δεν πάω εκεί για να αισθανθώ ότι διεύρυνα την ακίνητή μου περιουσία, ούτε για να νιώσω ότι έχω καβάτζες. Το κάνω γιατί θέλω πάλι να προκαλέσω αυτήν την επιστροφή που βιώνω κάθε φορά όταν ανοίγω την πόρτα και έρχονται οι μυρωδιές της παιδικής μου ηλικίας και κάθονται απευθείας πάνω στον ουρανίσκο. Το κάνω γιατί με συγκινεί εκείνο το στιγμιαίο ταξίδι σε πρόσωπα, καταστάσεις, εποχές, καθώς κοιτάζω τις κορνίζες και τα κάδρα σαν στραβοκάθονται στους τοίχους. Πάλι δεν θα αντισταθώ και θα ψιλαφίσω εκείνη την παλιά πολυθρόνα, για να ανακαλέσω όλες τις φορές που έσφιξα τα ακλόνητα μπράτσα της, για χίλιους δυο διαφορετικούς λόγους. Θα ανοίξω με την ίδια περιέργεια ξανά τα μουχλιασμένα συρτάρια των δωματίων, για να δω να ξεδιπλώνονται μπροστά μου αμέτρητες μικρές ιστορίες μέσα από αντικείμενα, φθαρμένες φωτογραφίες, ευρετήρια τηλεφωνικά και σκισμένα ημερολόγια. 1988. Ευτυχισμένο το νέο έτος. Πολυσέλιδος οδηγός για τη νέα χρονιά. Ενοίκιο σπιτιού. 25.000 δρχ. Σχολείο παιδιού. Μια ζωγραφιά για ‘σενα, μανούλα. Είπες ότι δεν θα κλάψεις ποτέ ξανά, πάλι όμως κλαις. Έλα στο σαλόνι, ώρα για μεσημεριανό.

Περισσότερο απ’ όλα, με γοητεύει εκείνος ο τεράστιος καθρέφτης που στέκεται στο κέντρο του διαδρόμου και μοιάζει θαρρείς με πύλη προς έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό. Θα σταθώ με τις ώρες απέναντί του, προσπαθώντας να ανασύρω όλα μου τα πρόσωπα, έτσι όπως μεγάλωνα μέσα στο είδωλό του, χρονιά με τη χρονιά. Κάτι ευφάνταστο θα γράψω πάλι πάνω στο γυαλί, εκμεταλλευόμενος την κάμποση υγρασία που έχει μαζευτεί εδώ πέρα. Ειδικά μετά από το μεθυστικό κρασί της κυρά-Ειρήνης που κατέβασα με λαχτάρα, τη νιώθω μπόλικη την έμπνευση. Καθώς αφήνω το άδειο ποτήρι κάτω, ένα σκούντηγμα στον ώμο με ταράζει. Φαίνεται πως από την πολλή την αναπόληση, ξέχασα την πόρτα ανοιχτή και κάποιος μπήκε μέσα. Είναι ένας έφηβος, με αραιό ακόμα το μουστάκι. Έχει μαζί του βιβλία ένα σωρό, γεμάτα με στιχάκια και φράσεις επαναστατικές. “Καλησπέρα σας, κύριε”, μου λέει με χαρακτηριστικά ευγενική σύσπαση του προσώπου. “Γεια σου, παιδί μου” απαντώ. “Ποιανού είσαι εσύ;”. “Είμαι το παιδί μιας άλλης Ελλάδος”, αποκρίνεται αποστομωτικά. “Καλό, πετυχημένο, αλλά πες μου τώρα, τι γυρεύεις τέτοια ώρα εδώ;” αναρωτιέμαι. “Θέλω να σας πω μια ιστορία, πραγματική, είμαι κι εγώ από αυτήν τη γειτονιά την ωραία. Ξέρω ότι πονάτε πολύ τελευταία. Γι’ αυτό θα σας πω λογάκια να γλυκάνω την καρδιά σας την καλή”. Τον μπαγάσα, λες και έλεγε λέξεις με ομοιοκαταληξία ήταν.

Έκατσε και μίλαγε με τις ώρες. Μου μίλησε για το χωριό, για τις γεμάτες από ανθρώπους πλατείες, για τα ατέλειωτα τα πανηγύρια, με τους γείτονες να τραγουδούν και να χορεύουν. Για την υπερηφάνεια που είχαν στα μάγουλα όταν αλέθανε τα κτήματά τους και για τον τίμιο ιδρώτα που έτρεχε από το μέτωπό τους ως αργά. Για τα σχολειά που πλημμύριζαν από όλων των ειδών τα χρώματα και από τις φωνές στα διαλείμματα. Για τους δασκάλους που γινόντουσαν πατεράδες και μανάδες στη θέση των κηδεμόνων. Για τα μικρομάγαζα που είχαν πάντα κόσμο και πελατεία και που δεν έκλειναν σχεδόν ποτέ, τα έβρισκες ανοιχτά ακόμα και τις αργίες για να μη λείψει τίποτα από το οικογενειακό τραπέζι της ευτυχίας. Για τα γήπεδα και τις αλάνες που ασφικτυούσαν από ιδρώτα, αίμα αγνό στο τσιμέντο, αλλά και για τους έρωτες, καθώς ξεπηδούσαν κάθε απόγευμα, ανάμεσα σε υπεροβολικές και περίτεχνες επιδεικτικές κινήσεις προς τις κοπέλες που παρατηρούσαν τα μαχόμενα νιάτα να σκοτώνονται για το ποιος θα κάνει τη θεαματικότερη κίνηση. Γκολ! Λες και σκόραρες στην καρδιά της ήταν κι ας έδειχνε εκείνη αφηρημένη και δεν καταλάβαινε ακριβώς το λόγο για το θρίαμβό σου. Για τα σπίτια που είχαν για τούβλα την υπομονή και για λάσπη την αγάπη, έτσι καθώς χτιστήκαν, σκαλί-σκαλί, πατάρι με πατάρι. “Ωραία τα λες, αγόρι μου, μεθυστικά. Κάτσε να βάλω ένα ποτηράκι ακόμα. Κι ας μεθύσω”.

Είπε και τι δεν είπε. Είπε για τη μάνα του, την Ελλάδα. Για τους υπέροχους, μεγάλους δρόμους, με τα φωτεινά γράμματα, που αναβόσβηναν από μακριά και γράφανε ΕΥΗΜΕΡΙΑ. Για τα γεμάτα Πανεπιστήμια και τα φλογερά αμφιθέατρα, για τους φοιτητές που λιώνανε παπούτσια, ενώ βαδίζανε πάνω στα μονοπάτια της επιστήμης και της Παιδείας. Για τα παιδιά που γυρνάγανε από τα ξένα πίσω στα σπίτια τους, μοιράζοντας τον πλούτο της γνώσης σε κάθε σπιθαμή τούτης της γής. Για τα εργοστάσια και τα ναυπηγεία που είχαν χιλιάδες εργάτες να φαίνονται από ψηλά σαν μυρμήγκια που καρτερικά φροντίζουν για κάθε επόμενο χειμώνα. Για τις ελληνικές επιχειρήσεις που εξαπλώνονταν και σε μέρη μακρινά, στέλνοντας λάδι και βαμβάκι μέχρι την άλλη άκρη της Ευρώπης. Για τους λαούς που κουράστηκαν και πόνεσαν από τους διχασμούς και που θέλησαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να γίνουν όλοι ένα, σαν μια αγαπημένη οικογένεια. Για τους ηγέτες που υποσχέθηκαν ότι θα καταργήσουν τα σύνορα στο χάρτη, ότι θα γκρεμίσουν τα τείχη και θα γίνει ο κόσμος μας μια μεγάλη γειτονιά. Για τους πολέμους που ποτέ ξανά δεν θα υπάρξουν, για τα ταξίδια που δεν θα είναι πια μόνο στα όνειρά μας. Για την αλληλεγγύη και τη στήριξη των αδυνάτων, για την αίσθηση της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης σε κοινά οράματα. Για το τέλος κάθε τέλους. “Τέλος πάντων”, απάντησα.

Όσο περνούσε η ώρα, γινόταν όλο και δυνατότερη η φωνή του, λες και βρισκόταν στην απόλυτη έξαρση των όσων πίστευε. Γιατί, όντως πίστευε πολύ σε όσα εξιστορούσε, τόσο που έκανε τα πάντα για να με κάνει κι εμένα να πιστέψω. Να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν πια άστεγοι και νοικοκυραίοι που παρακαλάνε για ένα κομμάτι ψωμί. Ότι δεν θα δούμε ποτέ ξανά κλειδαμπαρωμένες τις τράπεζες και τους πολίτες απ’ έξω να περιμένουν με τις κατσαρόλες για να βάλουν μέσα τις καταθέσεις τους με σκοπό να τις βράσουν. Ότι δεν θα ξημερώσει ποτέ ημέρα που θα ποδοπατάνε μαύρους ζητιάνους στα φανάρια και τα πεζοδρόμια, ότι δεν θα χτυπήσει με γροθιές ποτέ ο γιος τον πατέρα για να του δείξει τη δύναμη του μίσους. Ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες νιώθουν πως ανταμείφθηκαν για όσα προσφέραν με τα γδαρμένα δάκτυλά τους στο χώμα που είναι δικό τους και δικό μας. Ότι οι γειτονιές γεμίσαν πάλι με κόσμο και ότι οι ξενιτεμένοι επέστρεψαν και τ’ αδέρφια σμίξανε στα δικά τους πατρικά. Ότι ο λαός μας είναι πια ελεύθερος και δεν χρωστάει πουθενά παρά μόνο στον εαυτό του και στο μέλλον του. Ότι πλέον υπάρχει για τον καθένα μια δουλειά και μια αξιοπρέπεια. “Θέε μου, λες να είναι έτσι;”, αναφώνησα με λαχτάρα, καθώς άρχισα να συνέρχομαι από τη μέθη. Εκείνος ο έφηβος έχει φύγει πια από δίπλα μου και με κοιτάζει μέσα απ’ τον καθρέφτη. Πόσο, στ’ αλήθεια, μου μοιάζει. Στη γωνία επάνω καθρεφτίζεται το ημερολόγιο του τοίχου. 1η Απριλίου 2013.

Κι ήτανε όλα σαν ψέμα.

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Στο Πέραμα δεν έχουνε Ζωή

διάβασα την πιο κάτω ανακοίνωση-έκκληση και την αναδημοσιεύω.

Είθε να μη χρειαζόταν αυτή η έκκληση, είθε να μην ξαναζούσαμε εικόνες κατοχής. Όμως, η μνομονιακή λαίλαπα θερίζει ζωές, απαξιώνει συνειδήσεις, μετατρέπει την φτώχεια που επέβαλαν σε μέσο εξαγοράς και υποταγής. 

Στο Πέραμα με δείκτες οικονομικής "ανάπτυξης" αλα Γερμανικής κατοχής οι συνάνθρωποί μας δεν κινδυνεύουν τόσο από το σκοτάδι (χιλιάδες τα κομμένα ρεύματα), την έλλειψη νερού και σε πολλές περιπτώσεις στέγης. Κινδυνεύουν από την πείνα. 

Και δεν είναι μόνο αυτό. Στην απόγνωσή τους τούς προσφέρεται από τους θύτες των η ταπεινωτική ελεημοσύνη από τα εγκληματικά χέρια των χρυσαυγιτών και των αφεντικών τους: του ΣΚΑΪ, των Λάτσηδων, των Βαρδινογιάννηδων, των μαυροφόρων σταυροφόρων του σκοταδισμού. 

Εμείς τί κάνουμε ; Μένουμε άπραγοι και αμέτοχοι σε αυτή τη σκηνοθεσία της φρίκης ; 
Ας επιλέξουμε να στερηθούμε το ελάχιστο για να προσφέρουμε το μέγιστο. 

Όχι σαν ελεημοσύνη. Αλλά σαν κίνηση συμπαράστασης, σαν εκδήλωση άμυνας απέναντι στην πολιτική της καθυπόταξης, του εκφασισμού, της εξαγοράς συνειδήσεων. Απέναντι στον σκοταδισμό που καθημερινά χορηγείται με κάθε μπουκιά ψωμί. Τη φτώχεια μας την επέβαλαν, δεν την επιλέξαμε εμείς. 

Έκκληση:
-Μαζεύουμε τρόφιμα: όσπρια, ζυμαρικά, γάλατα μακράς διάρκειας, ζάχαρι, πατάτες, καρότα, κρεμύδια, τοματοπολτό και τοματοσάλτσες, παιδικές τροφές, μπισκότα, λάδι, παιδικά ρούχα, είδη ατομικής υγιεινής. 
Θα μοιραστούν στους κατοίκους του Περάματος, μέσω της Ανοικτής Συνέλευσης Περάματος

-Κοινοποιούμε το μήνυμα σε κάθε φίλο, γνωστό, γείτονα, συλλογικότητα, μέσο κοινωνικής δικτύωσης (FaceBook, Twitter, Blog). 


Την πρωτοβουλία και το συντονισμό της δράσης αυτής έχει αναλάβει το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων-Νεάπολης-Μουσείου που είναι σε επαφή με τη Λαϊκή Συνέλευση Περάματος για το συντονισμό της παράδοσης των αγαθών που θα συλλεχθούν. 

Τα αγαθά θα παραδίδονται στην Τσαμαδού 15:

Για κάθε πληροφορία : τηλ. 6971-755712, email dikaexarchion@gmail.com

Ανοικτή Συνέλευση Περάματος
info@asperamatos.gr
τηλέφωνο 6996397511
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

επισκέψεις

IP Widget For Website