Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Η Ζωή εμπόρευμα


"Αξιότιμε κύριε GR55-031781652390-06
Σας υπενθυμίζουμε ότι αύριο λήγει η ζωή σας. 
Το πακέτο παράτασης που διαθέτετε εκπνέει στις 12.00 ακριβώς 
τοπική ώρα. 
Εάν επιθυμείτε την παράτασή της παρακαλούμε επισκεφθείτε την 
πλησιέστερη Μονάδα Ζωής για την εμφύτευση νέας παράτασης. 
Το κόστος του χρόνου παράτασης που επιθυμείτε αναγράφεται 
στον τιμοκατάλογο που σας επισυνάπτουμε. 
Στο πλήρες πακέτο χορηγείται έκπτωση 10% και περιλαμβάνει: 
Αέρα, Φώς, νερό, τροφή, εξασφάλιση διακίνησης και επικοινωνίας, στέγαση, 
υγιεινομική περίθαλψη, υπηρεσίες ασφαλείας, αναψυχή."
Μυθοπλασίες από το Μέλλον.


Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος / Λίγο ψωμί, λίγο κρασί / Χριστούγεννα κι Ανάσταση", έγραφε προ ετών ο ποιητής*. Σήμερα, καθαρό αέρα, πολύ νερό και μια σπιθαμή γής να στεριώσει θα προσθέταμε όλοι μας. Και θα μας ήταν αρκετά όλα αυτά αν είχαμε την υγειά μας πούλεγαν οι παληοί. 

Απ' όλα αυτά μας έχουν μείνει Χριστούγεννα κι' Ανάσταση. Γιατί όλα τα άλλα, αέρας, νερό, αυτάρκεια και επάρκεια τροφής, υγεία, στέγη, επικοινωνία, τέχνη και πολιτισμός, αναψυχή και η υγεία μαζί, έχουν προ πολλού περάσει ή θα περάσουν σύντομα στη σφαίρα της εμπορευματοποίησης. Η οποία παίρνει μαζί σαν προίκα κάθε κρατική δομή που επιτρέπει την αρμονική συμβίωση σε μια κοινότητα, σε μια πόλη, σε μια χώρα, σε κάθε κοινωνία. Δικαιοσύνη, θεσμοί για την περιφρούρηση ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, νομική θωράκιση για την προστασία της έννοιας πολίτης,  το όλον της κρατικής μηχανής έχουν εξαγορασθεί ελέω κυβερνήσεων από τις αγορές, έχοντας πλέον τεθεί υπό τον απόλυτο έλεγχό τους. Τα θεμέλια της τρίτης και πιο ολοκληρωμένης διοικητικής μεταρρύθμισης της χώρας μπήκαν ήδη: Χωριά, πόλεις, επαρχίες, νομοί, περιφέρειες οσονούπω θα φέρουν τα ονόματα και τα σύμβολα ιδιωτικών εταιρειών, κάτι σαν τα Cine CocaCola_15, ή NescafeDrossia_32. Αναζητείται το νέο όνομα της χώρας εν μέσω ανταγωνισμών των υποψηφίων νοννών: Θάναι τα γενόσημα Λατσιστάν, Μπομπολιστάν ή κάποιο τρίτο από άλλη επικράτεια των παγκόσμιων αγορών;

Κράτος, υπεργολάβος, τσιλιαδόρος και πορτιέρης των αγορών, προαγωγός των υπηκόων του, παραγωγός ευεργετικών νομοθετημάτων και πλυντήριο ανομημάτων των κάθε πάστας γκάνγκστερs-banksters, αποποιήθηκε κάθε "αμαρτωλό" παρελθόν του  ώστε απερίσπαστο να αφοσιωθεί στο μόνο έργο και καθήκον που του αρμόζει στο καθεστώς του νεοφελιλευθερισμού. Αυτό του χωροφύλακα των αγορών. Έτσι ό,τι γεννά και θρέφει ή και καταδικάζει σε θάνατο ανθρώπινες ζωές ανατέθηκε στα χέρια ευαγών τραπεζικών ιδρυμάτων, χρηματιστών, δανειστών, τοκογλύφων και μαυραγοριτών. Η ίδια η Φύση, ο κόσμος των νοητών και των α-λόγων, των εμψύχων και των αψύχων, ο αέρας, η βροχή, το φώς του ήλιου και κάθε φυσικό φαινόμενο τίθενται κάτω από την απόλυτη εξουσία μηχανισμών ελέγχου και κερδοσκοπίας, υποταγής και εξαθλίωσης ολόκληρων περιοχών του πλανήτη.

*****
Πέρασε απαρατήρητο το γεγονός της μακροχρόνιας εκχώρησης όλων των υδάτινων πόρων της Πελοποννήσου από τον περιφερειάρχη κ. Τατούλη στην ΕΥΔΑΠ Α.Ε (η οποία λίαν προσεχώς θα περάσει στα χέρια γαλλικών πολυθενικών εταιρειών) που έγινε πρόσφατα, στα πλαίσια της δημιουργίας των περίφημων Ελεύθερων Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) με βάση το Νόμο 3199/2003 για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων. Ο οποίος νόμος χρειάσθηκε σωρεία τροποποιήσεων και υπουργικών αποφάσεων προκειμένου να συνταχθεί πλήρως με τα προστάγματα της ιδιωτικοποίησης του νερού (σχετικά βλέπε εδώ). Ανάμεσα σε αυτές τις τροποποιήσεις ξεχωριστή θέση κατέχει η τελευταία που έγινε επί της υπηρεσιακής κυβέρνησης στις 14/6 (3 μέρες πριν τις τελευταίες εκλογές !) η οποία απαλλοίφει και το τελευταίο εμπόδιο (διαγραφή προστίμων) για την πρόσβαση των ιδιωτικών συμφερόντων στον απόλυτο έλεγχο του νερού.

Το όλον πνεύμα της θεσμικής θωράκισης της ιδιωτικοποίησης του νερού  διέπεται από την περίφημη αρχή της ΟΔΥΠ (ολοκληρωμένη αρχή διαχείρισης των υδάτινων πόρων) η οποία έχει συνταχθεί και υιοθετηθεί διεθνώς, προωθείται στην εφαρμογή της από ιδιωτικά συμφέροντα, υποστηρίζεται από δεκάδες διεθνείς ΜΚΟ και Οικολογικές οργανώσεις (βλέπε πάλι εδώ) και το κυριώτερο χαράζει μια παγκόσμια πολιτική για τη διάθεση και χρήση του νερού. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής άξια παρατήρησης είναι η πρόβλεψη για εισαγωγή νερού σε χώρες όπου το πρόβλημα της λειψυδρίας είναι έντονο, π.χ. Αιθιοπία, με τη μορφή τροφής. Συγκεκριμένα στο καταστατικό της ΟΔΥΠ αναφέρεται: Το εμπόριο εικονικών υδάτων νερού ενδέχεται να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε περιοχές που αντιμετωπίζουν λειψυδρία, παρέχοντάς τους τη δυνατότητα να εισάγουν νερό με τη μορφή τροφής που καλλιεργήθηκε σε περιοχές με επάρκεια διαθέσιμου νερού. Το επιχείρημα ; Η επένδυση για τη συλλογή νερού στις χώρες αυτές είναι ασύμφορη ! Επομένως το ελάχιστο νερό που διαθέτουν δεν πρέπει να σπαταλάται σε καλλιέργειες ή στην κτηνοτροφία. Έτσι ολόκληρες ζώνες χωρών καθίστανται εξαρτήσιμες από τις πολυεθνικές τροφίμων.

Χωρίς το νερό είναι αδύνατη η ανάπτυξη οποιασδήποτε πρωτογενούς παραγωγής, οποιαδήποτε αυτάρκεια στα βασικά είδη επιβίωσης. Η μετατροπή δεκάδων χωρών του πλανήτη ή πολλών περιφερειών εντός μιας χώρας σε υποτελείς σατραπίες πολυεθνικών εταιρειών, σε ΕΟΖ στην καλύτερη περίπτωση, είναι ο απώτερος στόχος του νεοφιλελευθερισμού και του μονεταρισμού, είναι η εφαρμογή του δόγματος Laissez Faire** του 18ου αιώνα, είναι τα οράματα της οργάνωσης Mont Pelerin Society*** που αναβίωσε το νεοφιλελευθερισμό του Άνταμ Σμίθ στον εικοστό αιώνα.

Προς επίρρωση όλων αυτών αξίζει να δεί κανείς τη σχετική αρθογραφία για την ιδιωτικοποίηση του νερού στη Χιλή επί Πινοσέτ (ντοκιμαντέρ του Εξάντα εδώ), αλλά και το φίλμ Ακόμη και η βροχή εδώ.

Το νερό αποτελούσε το στερνό όπλο κάθε πολίτη για την απεξάρτησή του από τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Όπως η διατήρηση σπόρων, η αυτοκαλλιέργεια. Για την τελευταία αξίζει να θυμίσουμε πως πλέον είναι απαγορευμένη στη μητρόπολη του νεοφιλελευθερισμού, στις ΗΠΑ, τελευταία δε ψηφίζονται κατά συρροή νόμοι σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες εις βάρος της ελευθερίας της αυτοκαλλιέργειας. Σημαντικό είναι να μελετήσει κανείς το ιστορικό της προσπάθειας των πολυεθνικών τροφίμων και φαρμακευτικών ειδών (από την ιστοσελίδα του ΣΠΟΡΟΣ.org εδώ) να υποτάξουν κάθε δυνατότητα αναπαραγωγής της πρωτογενούς παραγωγής στα συμφέροντά τους. Νερό, σπόροι, φυσικά φαινόμενα: από όπλα της αυτάρκειας και της ελευθερίας μας, εφιάλτες και δυνάστες, βρόχοι που τυλίγονται απειλητικά στο λαιμό κάθε ενός που αποζητά απλά την ελευθερία του, την ισορροπία του με το θαύμα της φύσης. 

Η Υγεία προ πολλού έχει παραδοθεί στα χέρια φαρμακευτικών και της ιατρικής μαφίας διεθνώς. Η οποία υγεία του καθενός τείνει να καταστεί ελέγξιμη και διαχειρίσιμη κατά τα οικονομικά αλλά και ιδεολογικά συμφέροντα εταιρειών, είτε μέσω της διατροφής, είτε μέσω της διαμόρφωσης κατάλληλων κλιματολογικών και περιβαντολογικών συνθηκών αλλά και μέσω αυτής καθαυτής της διάγνωσης και θεραπείας. Ας δούμε για παράδειγμα τον τοκετό, τον σχεδόν πια προγραμματισμένο ερχομό κάθε νέας ανθρώπινης ζωής στη γή. Και την εν συνεχεία συμμόρφωσή της προς συγκεκριμένες διατροφικές και υγιεινομικές συνταγές. Ποιός δεν θα αναρωτηθεί πως σκοπός όλων αυτών δεν είναι ο απόλυτος έλεγχος και η δια βίου εξάρτηση κάθε νέας ζωής από συγκεκριμένο πλέγμα εξουσίας οικονομικής τε και πολιτικής ;

*****

Αέρας, νερό, αυτάρκεια και επάρκεια τροφής, υγεία, στέγη, επικοινωνία, τέχνη και πολιτισμός, αναψυχή, περιφρούρηση ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, θεσμική και νομική θωράκιση και προστασία της έννοιας του πολίτη, είναι αγαθά, ιδέες που γίνονται εμπόρευμα, που μετατρέπονται από αυτονόητες παροχές του κράτους πρόνοιας σε παροχές επί χρήμασιν. Αλλά ταυτόχρονα μετατρέπονται και σε θηλειές για τη διαμόρφωση και υποδούλωση συνειδήσεων, για την υποταγή και πλήρη συμμόρφωση στα κελεύσματα των αγορών. Το ευ-ζήν θυσιάζεται για το ευ-πορίζειν καύσιμο στις μηχανές του κέρδους. Και σε υπολείμματα καυσίμου μετατρέπεται σιγά σιγά η ύλη των σωμάτων μας, στάχτη με μηδενική αξία, κενή μηνυμάτων. Είναι η στάχτη μιας εθελουσίας αυτοπυρπόλησης σωμάτων που αποχωρίσθηκαν προ πολλού από ιδέες, από τα ιδανικά της ελευθερίας.

Σκοντάφτοντας πότε στην άγνοια και πότε στην ανέχεια ή και στα δύο, αδυνατήσαμε να κατανοήσουμε ότι άθελά μας εκχωρήσαμε τη ζωή μας σε δυνάμεις και εξουσίες έξω από εμάς, επιτρέποντας το να μεταλλαχθεί σε εμπόρευμα η ζωή μας. 

Ζωή-Εμπόρευμα, μετρήσιμο και απογραφόμενο με μονάδες μέτρησης το χρόνο, τον τόπο και τον τρόπο της. Και εν πολλοίς μην παραξενευθούμε αν ανακαλύψουμε ότι στην ουσία η ζωή του καθενός μας είναι ένα πακέτο μετοχών σε κάποιο χρηματιστήριο. Της οποίας η τιμή ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με την προσφορά και τη ζήτηση. Η απαξίωση, ο μηδενισμός ή η υπερεκτίμησή της εναπόκειται σε τελευταία ανάλυση στη θέληση των αγορών, των χρηματιστών ζωής και όχι στην επιθυμία μας ή στις δυνατότητές μας να ζήσουμε.

Όντας υπάρξεις χωρίς ιδιότητες, κάτοικοι ενός σημείου στον πλανήτη με συντεταγμένες την προσφορά και τη ζήτηση σε ένα ατομικό για τον καθένα μας μέγεθος, αποτελούμε μια στίβα εμπορευμάτων στα ράφια και στις αποθήκες, πάνω στον οποίο στρέφονται οι προβολείς της αειφόρου κερδοσκοπίας, της αναπόφευκτης απαξίωσης και του εν ζωή θανάτου μας. Είναι η μόνη ιδιότητα που επιλέξαμε για τους εαυτούς μας.

Το να αντισταθούμε στη μετεξέλιξή μας σε εμπόρευμα σημαίνει πως παύουμε να καταναλώνουμε εμπορεύματα, αλλά αξίες, παύουμε να υποδουλώνουμε τη ζωή μας στο υπέρτατο για το νεοφιλελευθερισμό εμπόρευμα, το χρήμα. Ένα εμπόρευμα χωρίς καμμία αξία, εφεύρημα και κτήμα απρόσωπων μηχανισμών σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Και το οποίο χρήμα χρησιμοποιήθηκε σαν μαγιά-καταλύτης για τη μετατροπή κάθε αξίας σε εμπόρευμα. Η πενία του χρήματος είναι πράξη αντίστασης απέναντι στους στοχαστές και μισθοφόρους της σχολής του Σικάγου, απέναντι στην παγκόσμια υποδούλωση. Είναι η απόπειρα ενός ταξιδιού στα όρια του δυνατού, εκεί όπου γίνεται κατανοητή η θυσία της Βερενίκης.

*Οδυσσέας Ελύτης
**Το δόγμα της ελεύθερης οικονομίας που συνδέθηκε με τους οικονομολόγους γνωστούς ως φυσιοκράτες, οι οποίοι εμφανίσθηκαν στη Γαλλία από το 1756 έως το 1778.
***Αρχικά ΜPS από το όνομα της ελβετικής πόλης Mont Pelerin στην οποία διοργανώθηκε το πρώτο νεοφιλελεύθερο φόρουμ το 1947 με τη συμμετοχή γνωστών φιλοσόφων, ερευνητών, κοινωνιολόγων και οικονομολόγων (Friedrich von Hayek, Milton Friedman, Karl Popper, Ludwig von Mises, κ.α.)

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Τουλάχιστον να ’κοβε ο βοριάς… (αναδημοσίευση)


Από τον ΚΙΜΠΙ
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Επενδυτής στις 23/6/2012)


Εκείνο που μου την έδινε πιο πολύ τις μέρες τις προεκλογικής και μετεκλογικής έντασης ήταν ο αέρας. Τι Ιούνιος κι αυτός! Να φυσομανάει, να σου παίρνει τ’ αυτιά, το σπίτι να γεμίζει σκόνη, οι βεράντες σκουπίδια, οι δρόμοι να θυμίζουν ανεμόδαρτες αμερικανικές κωμοπόλεις σε γουέστερν-σπαγγέτι, με τους ξεριζωμένους θάμνους να πηγαίνουν πέρα-δώθε. Αλλόκοτο πράγμα. Οι 34 βαθμοί ακατέβατοι κι ο βοριάς βοριάς. Αν φύσαγε έτσι Αύγουστο, με τη γη κατάξερη, θα γινόταν του 2007. Χλωρό κλαρί δεν θα ’μενε. 


Εκτός απ’ τον βοριά, μου την έδωσε η ευκολία, η άνεση με την οποία το «σύστημα», που πέρασε τη χειρότερη υπαρξιακή κρίση των μεταπολιτευτικών χρόνων, ξαναβρήκε την ισορροπία του. Ξαναβολεύτηκε στη «Γιάλτα» του. Σαν να μην έχει τρέξει τίποτα. Σαν να μην έχει ανοίξει ρουθούνι. Σαν να μην έχει γίνει ούτε μια αυτοκτονία, σαν να μην υπήρξαν ποτέ οι 1,2 εκατ. άνεργοι, σαν να μην είχαν κλείσει χιλιάδες επιχειρήσεις, σαν να μην είχε μετατραπεί ο κρατικός μηχανισμός σε ερειπιώνα, σαν να μην είχαν βρεθεί 3 εκατ. Έλληνες στο όριο της φτώχειας, σαν να μην έχουν χρεοκοπήσει τα νοσοκομεία, σαν να μην έχουν μετατραπεί οι συνταξιούχοι σε επαίτες, σαν να μην είχαν ξεφωνηθεί άγρια οι πολιτικοί celebrities του μνημονίου, σαν να μην πέρασαν μήνες που δεν τολμούσαν να εμφανιστούν στον κόσμο, σαν να μην κατέρρευσαν παταγωδώς τα πολιτικά «λόμπι» που χρεώθηκαν την κατάρρευση της χώρας, το λόμπι του εκσυγχρονιστικού ολετήρα, το λόμπι της διαπλοκής, το λόμπι της χαζοχαρούμενης Δεξιάς, το λόμπι της νεοφιλελεύθερης υστερίας, το λόμπι των οσφυακαμπτών της τρόικας, οι τρόφιμοι του Πρυτανείου, τα τρωκτικά των δημόσιων έργων, οι ποντικοί των κρατικών και κοινοτικών επιδοτήσεων, το λόμπι του ευρώ, αλλά και το λόμπι της δραχμής, όλοι όσοι μετέτρεψαν τη χώρα σε σκιά του εαυτού της. Σαν να μην έγινε τίποτα απ’ όλα αυτά. 

Θεωρητικά, αυτό το «σύστημα», αυτό το συνονθύλευμα ετερόκλητων συμφερόντων που, μέσα από ανταγωνισμούς και συμβιβασμούς, διαχειρίστηκε τη χώρα σαν φέουδο, στις 5 Μαΐου κατεδαφίστηκε. Το πιστοποιεί όχι μόνο το ιστορικό ναδίρ, μόλις 33%, που συγκέντρωσαν οι βασικοί πολιτικοί του εκπρόσωποι, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, αλλά πολλά άλλα πράγματα που συντελούνταν στο περιθώριο της δημοσιότητας: η ακατάπαυστη εκροή καταθέσεων στο εξωτερικό, τα σχέδια διαφυγής από τη χώρα που εκπονούσαν μεγαλοσχήμονες της οικονομικής ελίτ, η μαζική εγκατάλειψη επιχειρήσεων στην τύχη τους, η μαχητική συστράτευση όλων των συνιστωσών της διαπλοκής γύρω από τη λιγότερο τραυματισμένη πτέρυγα του μνημονιακού μπλοκ, η τεράστια κινητοποίηση της διεθνούς ελίτ στο πλευρό αυτού που μέχρι πρότινος περιφερόταν ως το πιο διεφθαρμένο και άχρηστο πολιτικό σύστημα της Ευρώπης. 

Από την περασμένη Κυριακή, αυτό το πολιτικά ηττημένο και κοινωνικά απόβλητο «σύστημα» αποκαθίσταται σταδιακά στον θρόνο του. Οι υποτιθέμενοι νικητές των εκλογών συγκρότησαν μια κυβέρνηση που αποτελεί συμβολικό συμπύκνωμα μιας σειράς από «Γιάλτες» και συμβιβασμούς με όλα τα παράλληλα συστήματα εξουσίας που μεσουράνησαν εδώ και δεκαετίες στη χώρα. Τα πρόσωπα και οι «αυλές» τους έχουν την ιστορία τους. Η τραπεζοκρατία είχε, κατά τα φαινόμενα, τον πρώτο λόγο σ’ αυτούς τους συμβιβασμούς. Λόγο είχε και το λόμπι των εθνικών εργολάβων και προμηθευτών, που επείγονται να αποκαταστήσουν τη ροή κρατικών και κοινοτικών πόρων στα ταμεία τους. Λόγο είχε και η διαπλοκή, με τους μιντιακούς βραχίονές της να υποδεικνύουν έγκαιρα πολιτικά και τεχνοκρατικά «επαρκείς» υποψήφιους υπουργούς. Λόγο είχαν και τα κομματικά λόμπι, τα πολιτικά τζάκια, οι βουλευτικές φαμίλιες, τα κολλητηλίκια των αρχηγών, έστω κι αν χρειάστηκε να θυσιαστούν μερικοί πρασινογάλαζοι «πρίγκιπες» της πολιτικής, για χρόνια ελέω Θεού υπουργοί. Τα επί μέρους επιχειρηματικά λόμπι επέβαλαν κι αυτά τους εκλεκτούς τους, ενώ και οι υποδείξεις της τρόικας για τους ανθρώπους με τους οποίους θα προτιμούσε να συνομιλεί είναι ορατές σε πρόσωπα του «ολιγομελούς» και ολίγον τεχνοκρατικού κυβερνητικού σχήματος. 

Αυτή είναι, λοιπόν, η κυβέρνηση «εθνικής ευθύνης», «συνευθύνης» ή «ανασυγκρότησης». Κυβέρνηση μνημονιακής παλινόρθωσης την αποκάλεσαν κάποιοι, αλλά αυτό είναι μόνο εν μέρει σωστό. Το κυριότερο είναι πως αποτελεί την παλινόρθωση του συστήματος που αποτελεί την εγχώρια αιτία της κρίσης – αν και η πρωτογενής αιτία δεν είναι εγχώρια, αλλά αμερικανική και ευρωπαϊκή. Ο υπερδανεισμός που τροφοδότησε την έκρηξη του κρατικού χρέους αυτού ακριβώς του συστήματος την ιδιοτέλεια εξυπηρέτησε, η σπουδή για την όπως όπως ένταξη στο ευρώ τις δικές του υπεραξίες διόγκωσε και η σήψη του κράτους μέσα στον δυσώδη δημοσιονομικό χυλό τις πολιτικές ανάγκες του ίδιου συστήματος υπηρέτησε. Τα ίδια ανακυκλούμενα πρόσωπα, οι ίδιοι μηχανισμοί με ελάχιστες νέες μεταγραφές θα διαπραγματευτούν -υποτίθεται- μια λιγότερο οδυνηρή τιμωρία, κάποια ψίχουλα οίκτου από τους εταίρους-πιστωτές. 

Το κακό είναι πως οι εταίροι-πιστωτές της χώρας ξέρουν με ποιους έχουν να κάνουν. Ξέρουν τις αδυναμίες και τις αναπηρίες τους. Ακόμη κι αν κάποια στιγμή τρόμαξαν από το ενδεχόμενο μιας ανεξέλεγκτης πολιτικής τροπής που ίσως απαιτούσε μια πιο πολύπλοκη διαχείριση, τώρα γνωρίζουν ότι έχουν να κάνουν με διαχειρίσιμους ανθρώπους, παλιούς γνώριμους από τα τετ α τετ και τα παζάρια στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα, πρόθυμους εισηγητές ευφάνταστων ευρεσιτεχνιών λιτότητας και κοινωνικής γενοκτονίας στα δύο προηγούμενα μνημόνια. Δακτυλοδεικτούμενους ως εκπροσώπους του πιο σαθρού και ανίκανου αστικού μπλοκ της Γηραιάς Ηπείρου. 

Κι αυτές οι γνώριμες αδυναμίες θα αξιοποιηθούν στο έπακρο. Εάν και εφόσον η ευρωπαϊκή ηγεσία ξεπεράσει τους ανταγωνισμούς της, καταλήξει σε ένα νέο σχέδιο για το ευρώ και την κρίση του και αποφασίσει ότι αυτό το σχέδιο αξίζει τον κόπο να περιλάβει και την Ελλάδα, το αντίτιμο αποκλείεται να είναι χαμηλό. Οποιαδήποτε παραχώρηση εκ μέρους της τρόικας δεν θα έχει άλλο στόχο από το να εξασφαλίσει την ουσία του -κατά τα άλλα- πολιτικά νεκρού μνημονίου: τη συνέχιση της εσωτερικής υποτίμησης, τη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους

Αλλά αυτό οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο. Τι ορίζοντα μπορεί να έχει μια «κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης», όσες ισορροπίες κι αν τηρεί, όσο οι άνεργοι αυξάνονται, τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται, η ύφεση παρατείνεται και το πλήθος των νεόπτωχων του μνημονίου διευρύνεται; Ας πούμε πως σώθηκαν οι καταθέσεις, δεν πέσαμε στην κατάρα της δραχμής, μετρούμε τη μιζέρια με αξιόπιστο ευρώ. Ε, και; 

Κι είναι καλοκαίρι, δεν λέει να κόψει κι ο βοριάς και πολλοί, περισσότεροι από ποτέ, δεν θα έχουν τη μικρή πολυτέλεια να γεμίσουν μπαταρίες παρά θιν’ αλός. Και το φθινόπωρο θα είναι ακόμη πιο θυμωμένοι. Να ’κοβε τουλάχιστον ο βαριάς… Μου τη δίνει Ιούνη μήνα. 

οι υπογραμμίσεις από το e-Apenanti

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Ένα κείμενο του Μάνου Χατζηδάκι για τον Νεοναζισμό


Ένα κείμενο του Μάνου Χατζηδάκι είχε δημοσιευθεί το 1993 στην Ελευθεροτυπία με αφορμή μια εκδήλωση κόντρα στο νεοοναζισμό. Το κείμενο είναι τόσο διαχρονικό και επίκαιρο που αξίζει να το διαβάσετε. Φυσικά υπάρχουν και σημεία μέσα στο κείμενο με οποία διαφωνώ πλην όμως η ουσία των απόψεων του Μ.Χ. με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί σε αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος".

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δὶς τῷ αὐτῷ

                                              
                                                  ποταμοσι τοσιν ατοσιν μβαίνουσιν τερα κα τερα
δατα πιρρε· κα ψυχα δ π τν γρν ναθυμινται*



(Αυτοί που μπαίνουν στα ίδια ποτάμια δέχονται συνέχεια άλλα 
κι άλλα νερά· κι απ' τα υγρά βγαίνουν οι ψυχές σαν αναθυμιάσεις ).

Εδώ και 2.500 χρόνια η ανθρώπινη σκέψη βασανίζεται από τη ρήση αυτή του Ηράκλειτου. Και η ιστορία θεσμοθέτησε ότι μόνο ως φάρσα μπορεί να επαναληφθεί χωρίς να επέλθει το απροσδόκητο, τουτέστιν ως φάρσα στους διατεταγμένους εργολάβους της. Οι οιποίοι εργολάβοι καμώνονται πως δεν αντιλαμβάνονται οι κοινωνίες το γελοίο της αποστολής των. Και την περιφρόνηση και Ύβρι τους στην Ιστορία. Ύβρις που, δια σημείων και τεράτων, επιστρέφεται στους υβριστές. 

Στις εκλογές που έκλεισαν βιαστικά ένα ακόμη παράθυρο της ιστορίας ζωγραφίσθηκε στα πρόσωπα των υβριστών ο τρόμος από την κάθοδο των σημείων στην αρένα της εκλογικής αναμέτρησης. Που δηλώθηκε ως ανακούφιση λόγω του ότι κατέστη εφικτό το ευτελέστατο: να σχηματισθεί κυβέρνηση που θα συνεχίσει το έργο της σωτηρίας της χώρας.




Ευ-τελής και όχι α-τελής η Κάθαρση της Τραγωδίας. Πάν μέτρον στα μέτρα του γελοίου. Η χώρα θα διαθέτει κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΚαρατζαΚουβέλη αντί της προηγούμενης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-Καρατζαφέρη. Το μεταλλαγμένο σε λαγό των μισθοφόρων του μνημονίου Κουνέλη να συνδράμει το κατά δύναμη στην πρόσκαιρη ανακούφιση των αγορών, ανακούφιση στις διαστάσεις του άλλου μείγματος, του τραγικού μετά του γελοίου.  Αλλά δεν θα παραλείψουν να μας πούν για χιλιοστή φορά πως ο λαός ψήφισε για κυβέρνηση, ψήφισε για τη σωτηρία τους από Αυτούς. Κλείνοντας με τρομώδη βιασύνη το παράθυρο στην ιστορία, μας δήλωσαν ξεκάθαρα ότι το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν προϊόν βίας και εκβιασμών, γέννημα των εργαστηρίων της εκλογικής νομοθεσίας τους. Πόσοι από εμάς το άκουσαν ; 

Έτσι, ο κυρίαρχος λαός θα δεί ξανά σε πρώτο πλάνο τους ευ-τελείς κυνικής αποδοχής: υπουργούς και στελέχη του μνημονίου από άλλο μείγμα κομματικής προέλευσης να φιγουράρουν στα υπουργικά έδρανα. Ίσως το ευτελές τον ανακουφίσει βλέποντας τον Μπένυ από δήμαρχο κλητήρα, υφυπουργό στη νέα κυβέρνηση των δωσιλόγων. Και τον κυρΚουβέλη να κρατά φανάρι στις υφυπουργικές ονειρώξεις του Ψαρριανού, του Μπίστη, του Μαργαρίτη. Σαν τον άλλοτε αμνήμονα των μνημονίων Καρατζαφύρερ. Και θα δεί και αυτός μετέπειτα τους ξαμολημένους του λαγούς να την κάνουν ένας-ένας σαν τον Βορίδη, τον Άδωνι, τον Πλεύρη για άλλες πολιτείες με πιο πλούσιο μπουφέ. Ανηρέθη και ού καθηρέθη η προδοσία στους αυτοσκοπούς της ΡΗΜΑΔιακής συνιστώσας του μνημονίου. Η οποία ΔΗΜΑΡ απαιτεί -θεσμικώς παρακαλώ- δια του νουνεχούς στόματος του κυρΦώτη να συνυπογράψουν την προδοσία του και αυτοί που τον διαολόστειλαν για τις προδοσίες του. Το τραγικό του γελοίου επιπίπτει στα κεφάλια της χώρας σαν τις ακρίδες του Φαραώ. 

Ο κορμός της νέας διακυβέρνησης θα αποτελείται από μάνικες νερού, τανκς, χρυσαυγίτες δορυφόρους και μπόλικο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Παράπλευρες απώλειες για τινες συμμετέχοντες, η σωτηρία της χώρας υπεράνω όλων. Θάχει τον γελοίο κωλοτούμπα για πρωθυπουργό και για υπουργούς μπόλικους τραπεζίτες για τη διασφάλιση της σωτηρίας μας, τους ναυαγημένους πασόκους, τα ΡΗΜΑΔια της ΔΗΜΑΡ να τους τρέχουν τα σάλια για κατουρημένες ποδιές. Και όλους μαζί να επιδεικνύουν το στέμμα του νικητή χωρίς νίκη. Τέτοια τύχη για τους επόμενους λίγους μήνες στα μπατζάκια της χώρας.

Καμώματα ευ-τελών στο Επέκεινα (του Χρόνου). Ο οποίος Χρόνος απαξιεί να διδάσκει νενέκους, νάνους, προδότες, τυχοδιώκτες, αμνήμονες καθότι απουσιάζουν διαρκώς από τα τάματα και τα τάγματα της Ιστορίας, έχοντας άλλες προτεραιότητες: να εκτελέσουν εντολές μνημονίων και ανθρώπους μαζί. Αντάμα με ένα αξιοσέβαστο πλήθος φοβικών, εκβιαζομένων, αλλεργικών στο φώς, προθύμων νύν και αεί μισθοφόρων. Που πάντα υπήρχαν, σε θέση μάχης, και πάντα θα υπάρχουν.

*****

Και μείναν στα θρανία της Ιστορίας οι πολλοί. Και Τότε, και Τώρα και για Πάντα. Άλλοι στα μπροστινά τα θρανία και άλλοι πιο πίσω. Ως οι 700 Θεσπείς, ως οι 50 της Σπάρτης του Λεωνίδα, ως οι 250 Ιθωμιείς είλωτες. Προβλέποντας ότι η νίκη του Μαρδόνιου θα είναι Πύρρειος νίκη, επιγνώντες ότι ο δρόμος είναι α-τελής για τη δική τους Ολοκλήρωση, για τη δική τους ευτυχία και κανενός άλλου. Απλόχερα η Ιστορία τους δώρησε το  Ταξίδι στους μεγάλες αλλά και στενές διαδρομές της, στα λιοπύρια της και στις οάσεις της, στους στεναγμούς και στις χαρές της.

Χθές ευεργετηθήκαμε. Τα σημεία μήνυσαν πως είμαστε οι πολλοί. Και χιλιάδες πατημασιές θα γλυκαίνουν τις κακοτράχαλες σπιθαμές της διαδρομής μας. 
Ευεργετηθήκαμε αντικρύζοντας το εφικτό. Ψυχές και νόες αναθάρρυσαν ακούγοντας το Θάλαττα-Θάλαττα.
Ευεργετηθήκαμε γιατί είδαμε πως κανένας αγώνας δεν αφήνει μόνον στάχτες και καπνούς. Ε πάντα τ ντα καπνς γένοιτο, ῥῖνες ν διαγνοεν* (Αν όλα γίνοντα καπνός θα το νοιώθαμε στη μύτη μας).

 Ένα σχόλιο για το αποτέλεσμα των εκλογών της 17 Ιούνη
Δεν θα συμφωνήσω καθόλου με τις φωνές που θέλουν το χθεσινό αποτέλεσμα σαν ήττα του λαού, σαν επιλογή του να νομιμοποιήσει τα μνημόνια, να μείνει ραγιάς και άλλα τόσα που γράφουν φίλοι σχολιαστές. Το αποτέλεσμα που θέλαμε ίσως να ήταν πρωτιά της Αριστεράς με οποιοδήποτε κόστος. Ξεχνώντας ότι η κοινωνία έχει διαβρωθεί, έχει εκβιασθεί, έχει τρομοκρατηθεί και σε μεγάλο βαθμό έχει ταξινομηθεί στις δυνάμεις των κομμάτων όπως εκφράστηκαν στη χθεσινή ψηφοφορία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πυλώνες του μνημονίου  μέχρι πρόσφατα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ήταν στο 85%. 
Ανοίχθηκε ένας δρόμος που θέλει δουλειά σε βάθος και αυτό δεν πρέπει να μας φοβίζει αλλά να μας ενθαρρύνει. Και είναι ευκαιρία-καθήκον να δούμε τα διδάγματα που μας προσφέρει το χθεσινό αποτέλεσμα, δημιουργικά και όχι με απαισιοδοξία. Το να ελπίζουμε σε πρωτιά της Αριστεράς με ένα 30% και τη βοήθεια του εκλογικού νόμου που θα της έδινε την εξουσία δεν αποτελεί προοπτική, δεν είναι μέλλον. Μέλλον είναι η συνειδητοποίηση του λαού, η απαγκίστρωσή του από δεσμά και αυταπάτες δεκαετιών. Και νομίζω ότι οι χθεσινές εκλογές επαναβεβαίωσαν πανηγυρικά ότι κάτι επιτέλους έχει αρχίσει να κινείται. 

*Ηράκλειτος.
Η φωτογραφία είναι από: http://www.flickr.com








Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Πρόσκληση από την Ιστορία


Όταν θα καίγεται το Τέταρτο Ράϊχ

Άφωνοι και ασηνείς σε τούτο το κομμάτι του παρόντος χρόνου. Αναλογιζόμενοι πόσες φορές είχαμε τούτη την τύχη: να διαβούμε τη νύχτα ανάμεσα στα Όνειρα, και να ξυπνήσουμε το πρωϊ στη διάσταση μιας αιωνιότητας. Δεν γίνεται τούτο το παρόν να μην χωρέσει στη Μνήμη, να μη χωρέσει στις σελίδες της Ιστορίας. Και ένα σκίρτημα διαπερνά το νού, αγγίζει κάθε πτυχή της ψυχής, απλώνεται στο σώμα ολάκερο.

Ανασύρονται εικόνες δρόμων που διανύθηκαν, εικόνες δρόμων που μας μέλλει να διαβούμε. Και όλες τούτες μαζί καλούνται τώρα να συναχθούν σε μία και μοναδική, σε μία και μοναδική στιγμή που θα σταθεί, σαν τον Προμηθέα όρθια, απέναντι από το σκοτάδι,  κόντρα στους προσκυνημένους Ήφαιστους και τα μαύρα όρνια του φασισμού. Απέναντι στο μαύρο ή το γκρίζο της ζωής, την ανυπαρξία και την παρακμή, την περιδίνηση γύρω από τον θάνατο, απέναντι από μια ζωή στα μέτρα εκείνων που οικειοποιήθηκαν το χρόνο μας και εκείνων που θέλουν να τον μεταβιβάσουν στα θησαυροφυλάκια των βαρβάρων.

Δεν ξεχνάμε τη σύμβαση του θανάτου μας που υπέγραψαν οι αμνήμονες των μνημονίων με τους εποικιστές της πατρίδας μας. Δεν λησμονάμε πως ήλθαμε στον κόσμο για να ορίσουμε εμείς τις τύχες μας. Δεχθήκαμε την προσβολή του δακτυλοδεικτούμενου ενόχου, είναι η ώρα να τους την επιστρέψουμε. Σκύψαμε, γιατί η δικαιοσύνη που μας έμαθαν είναι η δικαιοσύνη τους. Γιατί η αλήθεια που μας κοίμισε είναι η δική τους αλήθεια. Γιατί η ενοχή που μας φόρτωσαν είναι η δική τους ενοχή. Γιατί το ταξίδι στη Γή της Επαγγελίας, που μας έταξαν οι λαιστρυγόνες του κεφαλαίου και των αγορών, ήταν περιπλάνηση στη γή των λωτοφάγων. Τέλος, γιατί ανεχθήκαμε την αδικία και ας μην συναλλαχθήκαμε ποτέ μαζί της. 

Χαλκεύθηκαν έτσι τα όνειρα, δέθηκαν αλυσίδες βαριές στα πόδια μας, κιότεψε η σκέψη, κόντυναν οι ελπίδες. Ο,τιδήποτε όμως μοιράζεις στη ζωή, σου επιστρέφεται. Ας τους επιστρέψουμε την Ύβρι. Ο καθένας μας όπως μπορεί και κατά το μέτρο της δικαιοσύνης του. Γιατί θύματα των δολοφονικών τους ενστίκτων είμαστε όλοι μας: είτε αυτόχειρες, είτε νεκροί από την πείνα, το κρύο, την κατάθλιψη, την ανεργία, τη στέρηση του φαρμάκου, τη στέρηση της ελευθερίας μας. 

Λίγες είναι οι φορές που ανατέλει κόκκινος ο ήλιος. Και όσοι θάχουν μέσα τους την ομορφιά μα και τη δύναμη ν' αντικρύσουν αυτό το θάμα, θα μπορούν να ευεργετηθούν από τη γενναιοδωρία της ζωής, το συντρόφευμα της ελπίδας στο ταξίδι τους, το συναπάντημά τους με τα όνειρα της νύχτας. Θα μπορούν να δραπετεύσουν σ' έναν κόσμο άγνωστο, δίχως την αποσκευή του φόβου, κουβαλώντας μέσα τους την αφοσίωση στο ταξίδι, στον Άνθρωπο. Έχοντας πάντα κατά νού τα λόγια του Οιδίποδα στη Σφίγγα. Έτσι το πραγματικό δίλημμα στο οποίο ο καθένας μας καλείται να απαντήσει αύριο είναι Αγορές ή Άνθρωπος. Έχοντας στη σκέψη του φυλάξει το ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ παλεύοντας για ένα κομμάτι ψωμί.

Ας πετάξουμε στις χωματερές της Ιστορίας τους φόβους μας, τους εκβιασμούς και τα διλήμματα, τους θρόνους  των δυναστειών, τις προσδοκίες των αντζέντηδων των τοκογλύφων που μας πουλάνε πατρίδα και θρησκεία, τους τόκους και τα δάνειά τους, την κάλπικη ανάπτυξη και τη δολοφονική σωτηρία τους. Ας γκρεμίσουμε όλους τους πυλώνες της εξουσίας των και τα στηρίγματά τους. Ας καταφύγουμε στις εσοχές της ψυχής μας που κρατήσαμε αλώβητες και αμόλυντες, πλάθοντας εκεί μέσα κρυφά την Ουτοπία. Και ας πούμε στον εναπομείναντα εκλεκτό του τέταρτου Ράϊχ κ. Σαμαρά και σε όσους έχουν εναποθέσει πάνω του τις ελπίδες των, σε όλους αυτούς που δεκαετίες μας "προφύλαξαν" από το μεγάλο άλμα, κρατώντας μας στον ιστό του "εφικτού" και του "δυνατού", σ' αυτούς που κηρύσσουνε τη μεταρρύθμιση της κόλασης,  ένα βροντερό Άει στο διάολο. Ας μην αποθέσουμε στις Οροθετικές των τραπεζιτών τις ζωές μας.

Μπορούμε να σηκώσουμε στους ώμους μας ολάκερο τον κόσμο. 
Μπορούμε να ζήσουμε, κι' ας έχουμε δραχμή. 

και 'συ θα είσαι εκεί να περιμένεις
στο Τότε του Μέλλοντος
να φέρουμε το φεγγάρι στα μέτρα μας
Και λεύτεροι να πετάξουμε μαζί, στο κάποτε.
(δανεικό από την Αοράτη-http://peri-plan-isis.blogspot.gr/r/)

…Από τον κάδο σκουπιδιών ως τη Βαστίλη
είναι ασήκωτη κι ασήμαντη η ύλη,
ψήφα ό,τι θες
γίνε αν θες ρεζίλι,
μας καρτερούν και πάλι ανεμομύλοι πολλοί...
(δανεικό από το  MHNYMAL- http://mhnymal.blogspot.gr/ )

ευχαριστίες: Στην Αοράτη και στο MHNYMAL γιατί μου έδοσαν την αφορμή να δανειστώ τα κείμενά τους.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

ΚΙΜΠΙ: Η Ζωή μετά (αναδημοσίευση)

Από τον εξαίρετο ΚΙΜΠΙ
http://kibi-blog.blogspot.gr/

(Από τη στήλη "Γράμματα στην κόρη μου", περιοδικό ΜΟΝΟ, 25/5/2012) 

Αγαπημένη μου Βέρα, 

Μύρισε καλοκαιράκι, αν κι ο τρόπος που το υποδέχεστε εσείς οι έφηβοι- διάβασμα, εξετάσεις, άγχος- δεν είναι ο καλύτερος. Αλλά κι εμείς οι ενήλικοι δεν πάμε πίσω. Ίσως να είμαστε και σε χειρότερη μοίρα από σας. Υποδεχόμαστε το καλοκαίρι με εκλογές. «Έχεις τίποτα με τις εκλογές;» θα με ρωτήσεις, μια και την όλη διαδικασία, στα 13 χρόνια τη ζωής σου, την έχεις ζήσει αρκετές φορές σαν κάτι μεταξύ γιορτής και παιχνιδιού. Κάθε άλλο. Μακάρι να γίνονταν κάθε χρόνο εκλογές. Αλλά, όπως θα έχεις κι εσύ αντιληφθεί, αυτές οι εκλογές δεν είναι σαν τις άλλες. Αν πιστέψουμε τον τρόπο που θέτουν το ζήτημα αρκετοί πολιτικοί, αλλά και πολλοί από τους Ευρωπαίους φίλους μας που παρακολουθούν με αδιακρισία την πολιτική μας ζωή, σ’ αυτές τις εκλογές αποφασίζουμε περίπου για τον οικονομικό θάνατο της χώρας ή την επιβίωσή της. Κάπως έτσι δεν μεταφράζουν το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή»; 

Εδώ, Βέρα μου, μπερδεύεται αρκετά η μεταφυσική, που σε απασχολεί βασανιστικά, όπως και κάθε παιδί της ηλικίας σου. Όταν περνούμε από νεκροταφείο αποστρέφεις το βλέμμα, ή σαρκάζεις μ’ ένα ανατριχιαστικό επιφώνημα: «μπρρρρρρρ…» Η γοητεία που ασκούν πάνω στα παιδιά της ηλικίας σου τα βαμπιρικά ρομάντσα τύπου «Έκλειψη» που είναι της μόδας υποδηλώνει την προτίμησή σου στην αθανασία. Τις προάλλες είδαμε μαζί το Dark Shadows του Τιμ Μπάρτον – για μένα ήταν σκέτη απογοήτευση- με τον Τζόνι Ντεπ μεταμορφωμένο σε βαμπίρ που ξυπνάει μετά 200 χρόνια, στη δεκαετία του ’70. Αλλά είναι ένα βαμπίρ με λεφτά. Πολλά λεφτά. Τα οποία χρησιμοποιεί για να αποκαταστήσει οικονομικά τους απογόνους του. Σε τι νόμισμα είχε φυλάξει τις θηριώδεις αποταμιεύσεις του ο νεκροζώντανος, δεν μας το διευκρινίζει ο Μπάρτον. Ας υποθέσουμε ότι ήταν δολάριο. 

Αλήθεια, ποιο είναι το νόμισμα στον κόσμο των νεκρών; Έχεις ήδη μάθει, Βέρα μου, πως από τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι έβαζαν ένα νόμισμα στο στόμα του νεκρού, τον οβολό. Ήταν ο ναύλος για να τον περάσει ο Χάρος στον άλλο κόσμο. Δηλαδή, τζάμπα ούτε να πεθάνει δεν μπορούσε κανείς. Τι τους έκανε ο Χάρος τους οβολούς, τώρα, είναι άλλο ζήτημα. Υποθέτουμε, πάντως, ότι η ζωή μετά θάνατον στον κόσμο των αρχαίων στηριζόταν σε κάποιας μορφής χρηματικές συναλλαγές. 

Επειδή, λοιπόν, Βέρα μου, στις εκλογές που έρχονται υποτίθεται ότι παίζονται η ζωή και ο θάνατος της χώρας, υποθέτουμε ότι μέχρι τώρα η χώρα ζούσε χάρη στο αίμα που κυλούσε στις φλέβες της, μόνο που αντί αιμοσφαιρίων αποτελούνταν από ευρώ. Κατά την άποψη αυτή, το καύσιμο, το οξυγόνο, η κινητήρια δύναμη μιας κοινωνίας, δεν είναι ο πλούτος της, οι φυσικοί και οι ανθρώπινοι πόροι της, ο μόχθος των ανθρώπων, οι ικανότητες, οι γνώσεις, οι δεξιότητές τους, η εργασία τους, αλλά το νόμισμα με το οποίο όλα αυτά αποτιμώνται. Άρα, αν χάσουμε το ευρώ, πάπαλα. Κάπως έτσι δεν μας τα λένε; 

Επειδή, Βέρα μου, ανακάλυψα ότι το δίλημμα που έφτασε στ’ αυτιά σου εδώ και πολύ και καιρό σε ώθησε να κάνει εκτενείς «ανασκαφές» στα συρτάρια και τα ντουλάπια με παλιά πράγματα, σε πληροφορώ ότι οι δραχμές που ανέσυρες απ’ τον τάφο τους δεν μας είναι χρήσιμες. Αν συμβεί αυτό που οι κοινωνικοί και πολιτικοί τρομοκράτες αποκαλούν οικονομικό θάνατο της χώρας, κάποιο άλλο νόμισμα θα βρεθεί για τις συναλλαγές μας. Ακόμη κι αν το λέμε δραχμή, μνα ή τάλαντο, η «τιμή» του θα ενσωματώνει δεκάδες σύνθετα πράγματα: από το πώς αμείβεται η εργασία των ανθρώπων, μέχρι το τι δύναμη έχει η χώρα στον κόσμο. Πάντως, είναι ψέματα ότι η ζωή τελειώνει με το ευρώ. Αυτό μπορώ να σου πω με βεβαιότητα ότι είναι μια ανοησία, χειρότερη κι απ’ το παραμύθι της Κόλασης. Η χώρα ζούσε στο μεταίχμιο πραγματικής και πλασματικής ευημερίας και προ ευρώ. Οι άνθρωποι αμείβονταν άδικα και άνισα και με δραχμές. Κι άλλοι πλούτιζαν με τη δουλειά των άλλων πάλι με δραχμές. Οι κρατικοί αξιωματούχοι έπαιρναν μίζες σε δραχμές. Και κρατικοί λειτουργοί υπέκυπταν στον πειρασμό μιας δεσμίδας πεντοχίλιαρων- σε δραχμές. Δηλαδή, ό,τι συνέβαινε και με το ευρώ.


Εν ολίγοις, αγαπημένη μου Βέρα, το πρόβλημα με τη ζωή μετά το ευρώ, αν υπάρξει, δεν είναι το με ποιο νόμισμα θα ξαναστήσουμε τη βαμπιρική, νεκροζώντανη κατάσταση στην οποία μας έφερε- μεταξύ άλλων- και το ευρώ. Αλλά αν θα αποκαταστήσουμε τη ζωή στο σύνολό της. Κι αυτό, σε διαβεβαιώνω, μπορεί να γίνει και χωρίς κανένα νόμισμα. Πώς θα σου φαινόταν, για παράδειγμα, αν μετρούσαμε την παραγωγή, τον κοινωνικό πλούτο και την απόλαυση που αντλούμε απ’ αυτά με αριθμό χαμόγελων στα πρόσωπα των ανθρώπων; Ή ακόμη- για το κάνουμε καλοκαιρινό- με μπάλες παγωτού;

Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Χωματερές Φόβου.

Luis Buñuel: Το Φάντασμα της Ελευθερίας


Φόβος ! Η πρωτουσία του φασισμού. Παράγεται σε αφθονία σε εποχές μνημονίων και ΔΝΤ και είναι το μόνο προϊόν στις μέρες μας που δεν έχει εμπορευματική αξία, δεν έχει γίνει εμπόρευμα. Επομένως δεν πωλείται, δεν έχει εισαχθεί στα χρηματιστήρια εμπορευμάτων, δεν υπόκειται στους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης, αποτελεί αξία υπέρτατη για τις οικονομικές ελίτ. Προσφέρεται αδιακρίτως δωρεάν και σε ποσότητες και δοσολογία, όπως ο αέρας. Οκτώ μέρη αζώτου, δύο μέρη οξυγόνου και κατ' αντιστοιχία οκτώ μέρη βίας και δύο μέρη α-νοησίας. Δοσολογία που προσαρμόζεται κάθε φορά στις επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες. Αχίλλειος πτέρνα του ο φόβος του μπροστά στην ελευθερία. Φοβάται λοιπόν και ο φόβος;  

Το ότι δεν πωλείται, αλλά παρέχεται τύποις δωρεάν, δεν σημαίνει ότι το κόστος παραγωγής του είναι μηδαμινό. Στα εργαστήρια του Φόβου εργάζονται δεκάδες χιλιάδες ειδικοί επιστήμονες, στη διασπορά του στις κοινωνίες χιλιάδες δημοσιογράφοι, κοινωνικοί και πολιτικοί αναλυτές, στατιστικολόγοι. Λόγου χάριν για να επιβληθεί η αναγκαιότητα του μνημονίου χρειάσθηκαν σε πρώτη φάση 1,5 δις ευρώ, που πληρώθηκαν από τους φόρους των πολιτών. Πληρώσαμε δηλαδή για να φοβόμαστε;


Και κινεί όλους τους κλάδους της φιλελεύθερης οικονομίας, συμπαρασύροντας στις επιταγές του ακόμη και το σύγχρονο marketing. Το target group των κοινωνικών ομάδων στο οποίο απευθύνεται η αγορά του φόβου, εν προκειμένω οι καταναλωτές του, είναι άτομα με ιδιαίτερα κοινωνικά, πολιτιστικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. Που αναγκάζουν τους σχεδιαστές του προϊόντος του φόβου να τα μελετούν με προσοχή, κάθε φορά που ένα νέο μοντέλο φόβου πρέπει να πέσει στην αγορά. Και εκ νέου ανασυντίθεται το μείγμα εκβιασμών, ψεμμάτων, παραπληροφόρησης, βίας και καταστολής, προβοκάτσιας και ξανά εκβιασμών γύρω από το κάθε τί που μας ανήκει. Για να παραχθεί ο τέλειος φόβος, να γίνει αποδεκτός από όσο γίνεται πλατειά κοινωνικά στρώματα.

Υπάρχει κάποιος σουρεαλισμός σε όλα αυτά. Που υπαγορεύεται από την πραγματικότητα που ζούμε και που μπορεί να οδηγήσει στη διατύπωση ακόμη πιο αλλόκοτων ερωτημάτων και συμπερασμάτων. Πρόνοια του σύγχρονου μετακεϋνσιανού κράτους είναι η απρόσκοπτη παροχή φόβου, σε συνεργασία πάντα με το δεξί του χέρι, την ιδιωτική πρωτοβουλία και την καταστολή. Οι δοσολογίες υποδεικνύονται από τους θεράποντες των εξεγερμένων συνειδήσεων και από τους φύλακες του μνημονιακού πολιτισμού. Μικρές ή μεγάλες δόσεις φόβου, κάθε μοντέλου, πρέπει να  καταναλώνονται έστω και με δυσφορία από τους αποδέκτες, δημιουργώντας παράλληλα τον φόβο του κενού, τον φόβο της έλλειψης φόβου. Για να πολλαπλασιαστούν τα ανθρώπινα όντα που θα εθιστούν να ζούν με τον φόβο, που ο φόβος θα είναι το πολύτιμο στοιχείο επιβίωσής των, όπως ο αέρας.

Τί γίνεται όμως στις περιπτώσεις που ο φόβος που παράγεται είναι περισσότερος από όσος μπορεί να καταναλωθεί; Ή όταν παρατηρείται μια μεταστροφή των καταναλωτικών συνηθειών των πελατών του φόβου; Θα υπάρχει ένα περίσσευμα φόβου, αδιάθετου, που θα σταλλίζει στις αποθήκες φόβου ή που θα οδηγείται σε τίποτα χωματερές ;

Αυτή την εποχή είναι καταγεγγραμμένο ένα περίσσευμα φόβου τουλάχιστον της τάξης του 30% της ημερήσιας παραγωγής. Θα υποχρεωθούν οι καταναλωτές σε μεγαλύτερη δόση; Συμβάλλοντας έτσι στην επιτυχία των προγραμμάτων ατομικής λιτότητας: να στενέψουν κι' άλλο τα στομάχια, να κοπεί η όρεξη για φαγητό, να αποφεύγεται το ξεσκόνισμα του μυαλού. Και μένοντας έτσι καθηλωμένοι στους καναπέδες τους, γητευόμενοι από την ασφάλεια που τους παρέχουν οι σύγχρονες φυλακές τους; 

Ή μήπως -οι καταναλωτές- αρνηθούν να καταναλώσουν περισσότερο φόβο; Ενδεχόμενο που ταλανίζει τις σκέψεις των σχεδιαστών, παραγωγών και ντίλερ του φόβου. Ενδεχόμενο που μετεξελλίσεται σε εφιάλτη εσχάτως: Συνέδρια, συσκέψεις, πειράματα, ενατατικοποίηση της κατεργασίας της πρώτης ύλης του φόβου, έχουν επιστρατευθεί στην υπηρεσία εξεύρεσης λύσης στη διάθεση του πλεονάζοντος φόβου, πριν η αξία της μετοχής του κατρακυλήσει σαν τις μετοχές του χρηματιστηρίου, πριν καταλήξει στις χωματερές μαζί με τα άλλοτε ισχυρά χαρτιά του κακόφημου ιδρύματος της Ανάπτυξης.

Θα χρειασθούν χωματερές φόβου, λένε οι οιωνοσκόποι. Και σύντομα μάλιστα. Που θάχουν να υποδεχθούν ποικίλους φόβους. Τον φόβο για την ελευθερία, για την έλλειψη καταναλωτικών αγαθών, για τη διακοπή ρεύματος, για το κόψιμο των μισθών, για την κατάσχεση του σπιτιού, για τη βία του κράτους.

Και εδώ ανακύπτει κι' ένα άλλο πρόβλημα, παράγωγο της απέχθειας για κατανάλωση φόβου. Στις χωματερές θα οδεύσει όχι μόνο το πλεόνασμα της παραγωγής του, δηλαδή οι αδιάθετες ποσότητες φόβου που βρίσκονται στις αποθήκες των ελίτ της εξουσίας, αλλά και χιλιάδες τόνοι φόβου που διατέθηκαν ως εκ περισσού σε εκατομμύρια καταναλωτές και βρίσκονται αποθηκευμένοι σε θυρίδες και χρηματοκιβώτια τραπεζών, στα ντουλάπια τροφίμων και ρούχων, στις βεράντες των διαμερισμάτων, στο παρκαρισμένο ΙΧ, σε κάθε γωνιά του σπιτιού και του μυαλού εν γένει.

Κι' άλλα ερωτήματα: Θα κληθεί ο κάθε δήμαρχος να διαθέσει σακούλες και κάδους αποκομιδής φόβου; Θα διατεθούν ειδικά απορριματοφόρα; Θα χρειασθεί να γίνουν νέες προσλήψεις προσωπικού καθαριότητας; Και αν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα κηρύξουν απεργία διαρκείας; Και μετά, θα διαλαλεί ο παληατζής της γειτονιάς όλους τους φόβους σας μαζεύω; Και ο κάθε Αχμέτ με το καροτσάκι θα μοιάζει για πολλούς σαν τον Δον Κιχώτη; Διότι τον φόβο δεν πρέπει να τον αφήνεις στα πεζοδρόμια, έχει και αυτός ημερομηνία λήξης και, όταν σαπίσει, η βρώμα του προσελκύει το Φάντασμα της Ελευθερίας

Και πως θάναι άραγε οι χωματερές  φόβου; 
Φόβοι ανάκατα στιβαγμένοι θα εωσφορίζουν τις νύχτες στις χωματερές της χώρας. Μαζί με τα σκουπίδια μας-δείγματα καταναλωτικού πολιτισμού μας. Και τότε οι χωματερές αυτές θα γίνουν προορισμός στις κυριακάτικες βόλτες μας. Να περιπαίζουμε τους πεταμένους φόβους μας, να αφομοιώνουμε το μηδαμινό της ύπαρξής τους. Γιατί είναι ο φόβος που κάνει κάθε αγαθό και μέσο επιβίωσής μας εμπόρευμα, που γιγαντώνει την αξία του, που απομυζεί τις ζωές μας. Και ο φόβος αυτός είναι ο Φόβος μας για την Ελευθερία.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

επισκέψεις

IP Widget For Website