Η Γή που δεν έγινε κόκκινη

Πόσο βαθύ κι ασήμαντο, συνάμα,
της Ζωής σου και της Τέχνης σου το δράμα,

σ’ ένα παιχνίδι μάταιο και γελοίο,

του Νου σου να σκορπάς το μεγαλείο!

Μέρα-νύχτα να παίζεις με τις λέξεις,

πώς, πρέπει, μεταξύ των, να τις πλέξεις

και πώς, μαζί, να σμίξεις κάποιους ήχους,

ώστε να κλείσεις τ’ Όνειρο σε στίχους!

Πόσος κόπος και πόνος κι αγωνία,

να πλάσεις απ’ τη θλίψη σου αρμονία,

–και να την πλάσεις μ’ όλους σου τους τρόπους,

για να την ξαναδώσεις στους ανθρώπους!

Μήτε κι αληθινά που ξέρω πράμα

πιο θλιβερό, απ’ του πόνου σου το δράμα,

του Πόνου αυτού, που στέργει για κλουβί του,

το χώρο ενός ανθρώπινου αλφαβήτου!

… Κι αφού, σαν τα μικρά παιδάκια, παίξεις,

τόσο καιρό, με ρίμες και με λέξεις

κι όλες σου τις ελπίδες αφανίσεις,

χαμένος, όλος, μες στις αναμνήσεις,

μόλις φανούν οι πρώτες μαύρες τύψεις,

κι έρθ’ η στιγμή να σκύψεις, να μη σκύψεις,

μα παίρνοντας μαζί, το θησαυρό σου,

το Γολγοθά σου ανέβα, και σταυρώσου!

Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944)

Πρωτομαγιά 2012

Και είναι φορές 

που η μάχη κερδίζεται. Η μάχη για κείνες τις αξίες 

που δεν μπορεί να διαγράψει καμμία βαρβαρότητα.  

Και είναι φορές 

που λέω είμαστε πολλοί. 

Γιατί οι άλλοι θέλουν να είναι όλο και λιγώτεροι.

Και είναι φορές 

που οι φωνές ορμητικό ποτάμι γίνονται,

Γιατί η αδικία και το ψέμα δεν μακροημέρευσαν ποτέ.

Και είναι φορές 

που απρόσμενα μες στο σκοτάδι μας

Φάροι ξεπηδούν μες στην τρικυμιασμένη νύχτα...

Δημήτρης, Σάββας, Νίκος, 

Humayun, Wakar*.

Νεομάρτυρες των ημερών

* Οι δύο νεαροί Πακιστανοί που θυσιάστηκαν στην προσπάθειά τους να σώσουν ζευγάρι Ελλήνων στο Κρυονέρι. Δείτε εδώ.

Οδηγός επιβίωσης στην Κρύση

...Για να αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει όχι μόνο να δράσουμε με διαφορετικό 

τρόπο, αλλά και να σκεφτούμε διαφορετικά, κάτι που απαιτεί να εργαστούμε 

πάνω στις έννοιες και μερικές φορές να επινοήσουμε νέες έννοιες. 

Michael Hardt

Οι περιπέτειες του Scrooge McDuck  

Παραπλανητικός ο τίτλος της ανάρτησης; Λάθος η ορθογραφία; Καθησυχάζω: τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει. Και εξηγούμε...

Μην φανταστείτε βέβαια ότι εδώ θα βρείτε οδηγίες για το πως θα εξοικονομήσετε χρήματα, κάνοντας τη λεγόμενη "οικονομία". Άλλωστε λεφτά δεν υπάρχουν και επί πλέον ποτέ δεν πίστεψα στα μανιφέστα τύπου How To, με τα οποία σε κάθε περίπτωση και για πάσα ασθένεια μας βομβαρδίζουν οι ειδικοί (How to Learn Guitar, How to Publish your Book και  άλλες χιλιάδες σωτήριες συνταγές από την πέραν του Ατλαντικού όχθη). Όλα αυτά μου θυμίζουν λίγο ή περισσότερο τις συνταγές μαγειρικής που οι συγγραφείς των αραδιάζουν στους πάγκους των βιβλιοπωλείων ή στις οθόνες της τηλεόρασης προς άγραν ανυποψίαστων νοικοκυρών, που σε καμμία περίπτωση δεν διανοούνται να σκεφθούν ότι είναι πολύ πιθανό κανένας από αυτούς να μην έχει ποτέ μαγειρέψει και καταναλώσει το παρασκεύασμά του.

Σε εποχές Κρίσης, και καθότι το κάθε θύμα του ναυαγίου των αγορών δεν εξετάζει ποιός και γιατί τον σώζει, πολλοί είναι οι ιεραπόστολοι της σωτηρίας μας. Κηρύττουν μέσα από ένθετα και άρθρα σε εφημερίδες, εκπομπές στην τηλεόραση, αναρτήσεις σε ενημερωτικές ιστοσελίδες. Ξεχνώντας οι περισσότεροι από αυτούς πως ήταν οι ίδιοι που κάποτε μας πουλούσαν σαν καθρεφτάκια τις μετοχές του χρηματιστηρίου ή τα δομημένα ομόλογα της Λιθουανίας, για να αυξήσουμε δήθεν το πουγκί μας, στην ουσία για να τους αποκαλύψουμε τον κρυμμένο θησαυρό της αποταμίευσής μας.

Τίθεται το ερώτημα: υπάρχουν ακόμη υποψήφια θύματα; Οι αναγνώστες και εν γένει το ακροατήριο αυτών των επίδοξων σωτήρων επιθυμεί ακόμη τη σωτηρία τους; Και μάλιστα στις παρούσες συνθήκες που καθώς λένε σοβεί η χειρότερη μεταπολεμικά οικονομική κρίση; Υπάρχουν! Και θα υπάρχουν όσο η λέξη Κρίση θα τυρρανά το μυαλό τους και θα θέτει σε συναγερμό το ένστικτο του πολλαπλασιασμού ή τη συντήρηση τουλάχιστον της περιουσίας των.

*****

Σωστά το μαντέψατε: η δική μου συμβολή (και συμβουλή αν προτιμάτε) είναι μία: Μην ακούτε κανέναν από τους οικονομολογούντες και μη ομολογούντες για το έγκλημα, που προφέρουν τη λέξη Κρίση. Μια λέξη που εισήγαγαν οι Αγγλοσάξωνες (Crisis) στα οικονομικά λεξικά για να σβήσει κάθε ίχνος οικονομικού εγκλήματος που διαπράττεται καθημερινά εδώ και δυό-τρείς αιώνες ανά την υφήλιο. Αφού δώσει πριν άφεση αμαρτιών σε κάθε πολιτική και οικονομική ασυδοσία των σχεδιαστών της.

Με κρυμμένη την αλήθεια κάτω από το ειδικό βάρος και δέος που προκαλεί μια τόσο αμφιλεγόμενη λέξη, που παραπέμπει ευθέως στην κρίση και την αναπόφευκτη κατάκριση ενός κέρβερου της ηθικής ή του νόμου και στην επακόλουθη τιμωρία, πορεύτηκε ο καπιταλισμός και όλες οι εκδοχές του. Άλλοτε επιτρέποντας μια αργή και άλλοτε μια γρήγορη, αλλά πάντα χωρίς διαλείμματα, συσώρευση πλούτου στα χέρια όλο και λιγώτερων. Μια αργή συσώρευση που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή, μιας και επιτρέπει μιαν υποτυπώδη αναδιανομή πλούτου, ένα κόκκαλο από τον μόσχο τον σιτευτό (κεϋνσιανισμός). Αντίθετα, μια ταχεία συσώρευση ανατρέπει εν μια νυκτί σχεδιασμούς και προγράμματα πολιτών και λαών, μπορεί να εξοντώνει κατά βούληση οικονομίες χωρών σε ελάχιστα λεπτά της ώρας. Είναι ο πόλεμος σε καιρό ειρήνης (φονταμενταλισμός των αγορών) ήταν η ειρήνη σε καιρό πολέμου (κεϋνσιανισμός).

Έχουμε Κρύση λοιπόν! Αν βοηθούσαν και οι ιθύνοντες περί την ετυμολογία των λέξεων ίσως καταφέρναμε σαν γλώσσα να τιμωρήσουμε την αυθαιρεσία των Αγγλοσαξώνων και να ζητήσουμε την επιστροφή της λέξης Κρίση σε αυτούς που επί αιώνες ανήκε, απαιτώντας τη μαζί με τα γλυπτά του Παρθενώνα. Σε αντάλλαγμα να τους δωρήσουμε τη λέξη Κρύση ομού μετά του ρήματος Κρύπτω, για να εκφραστεί σωστά το περιεχόμενο ενός κοσμογονικού γεγονότος που άλλους συναρπάζει και άλλους (τους πλείστους) απαγάγει κρυφίως και καθημερινά στα κρατητήρια της αιωνίου κρίσεως και κολάσεως. Και είναι σίγουρο πως το λεξιλόγιο της Οικονομικής επιστήμης θα εμπλουτισθεί αρκούντως: Με το ρ.Κρύπτω, αποκρύπτω, απόκρυψη και όλα τα σύνθετα και παράγωγα ρήματα, επιρρήματα, επίθετα και ουσιαστικά, καταστάσεις και συναισθήματα (νόμοι εν κρυπτώ, κρυμμένες καταθέσεις, κρυφές ofsore, κρυφοί φόροι, κρυφές χορηγίες, κρυμμένα κοιτάσματα, κρυμμένοι στο μανίκι άσσοι, κρυφές διασυνδέσεις, κρυμμένοι με κουκούλα τοκογλύφοι και λαθρέμποροι). Κρυφά και απόκρυφα θα βρούν επιτέλους τη δικαίωσή τους μόνο με την απλή απόσυρση της λέξης Κρίση και την αντικατάστασή της με τη λέξη Κρύση.

Οικονομική Κρύση, ένας όρος που θα μπορούσε να φέρει επιτέλους και στη χώρα μας το βραβείο Νόμπελ της Οικονομίας.

Και επανέρχομαι σε αυτό που σας υποσχέθηκα: Αντιμέτωποι με την κρύση δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα. Ούτε την αδυναμία μας να πληρώσουμε το χαράτσι κι' ας μας κόψουν το ρεύμα, ούτε την αδυναμία μας να πληρώσουμε τους τόκους του δανείου μας και ας μας πάρουν το σπίτι οι τράπεζες. Στην πρώτη περίπτωση μαγειρεύουμε στο πεζοδρόμιο ή στο δρόμο κάτω από το διαμέρισμά μας, καλώντας τους γείτονες να θαυμάσουν και να δοκιμάσουν τις συνταγές μας, εφαρμόζοντας το ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο. Ακόμη και ένα ντουζάκι με το νερό του πάρκου μπορούμε να κάνουμε επιδεικνύοντας στους περιπατητές τ' απόκρυφα κάλλη μας. Στη δεύτερη περίπτωση ξέρουμε ότι ένα αντίσκηνο μπορεί να χωρέσει όλα τα υπάρχοντά μας που κάθε μέρα και κάθε στιγμή φανερώνονται μπροστά μας. Αυτά που η σκόνη και η αχρηστία δεν κρύβουν από τα μάτια μας. Και όπως τόπε κάποτε και ένας γνωστός μας ζωγράφος, που αναγκάστηκε να ζήσει μερικές βδομάδες στο αντίσκηνο λόγω του σεισμού της Αθήνας, "τώρα κατάλαβα με πόσα λίγα πράγματα μπορώ να ζήσω".

*****

Δεν είναι δύσκολο το να κρύψει το αντίσκηνό μας τα πολύτιμα υπάρχοντά μας. Αρκεί να φαντασθούμε ότι 80 τρίς παγκόσμιο προϊόν κρύβουν 800 τρίς συσωρευμένο ρευστό της παγκόσμιας τραπεζικής παραοικονομίας. Ότι τα τραπεζικά θησαυροφυλάκια της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαθέτουν αυτή τη στιγμή κάτι λιγώτερο από 10 τρίς κρυμμένη ρευστότητα και επίσης οι μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρείες κρύβουν περί τα 3 τρίς χρηματικά διαθέσιμα τα οποία αποφεύγουν να εκθέσουν σε επενδύσεις, παρόλα τα κίνητρα και τα συγχωροχάρτια των κυβερνήσεων.

Και όπως κάθε νόμισμα τους ενός ευρώ που καταλήγει στα χέρια μας έχει επιτελέσει έναν αόρατο σε εμάς κύκλο εργασιών, έτσι και κάθε αγαθό, που ανταλάσεται με το ευρώ αυτό, αποκρύπτει δια της συμπιέσεως όλο και περισσότερο μέσα του την αξία της εργασίας, εκμηδενίζοντάς την. Η αμοιβή της εργασίας για το προϊόν του ενός ευρώ υποκρύπτει επίσης την αγωνία της παραγωγού-εταιρείας να γιγαντώσει τα κέρδη της, αφού διανείμει ένα μέρος τους στους συνεργάτες της (διανομείς-εμπόρους). Αγωνία που σε κάθε περίπτωση δεν κρύβεται:αναζήτηση φθηνών εργατικών χεριών, αναζήτηση επενδυτικών ευκαιριών σε χρηματιστηριακές αξίες.

Με τούτα και με τ' άλλα - διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; - το ένα ευρώ θα καταντήσει να γίνει, για τους περισσότερους, ο κρυμμένος θησαυρός του καρναβαλιού των Αγορών.

Το Πρότζεκτ

...Τώρα πιά ξέρει τη μοίρα του. Θα δεχτεί όποιαδήποτε θεραπεία. 

Και αν αυτή αποτύχει πάλι θα ξέρει πως ο θάνατός του 

δεν είχε τίποτα το επιλήψιμο. Κόψτε του το πόδι. 

Και χωρίς αναισθησία και χωρίς αντιβίωση. 

Και αν ζήσει θα μας ευγνωμονεί. 

Αν πάλι πεθάνει θα θεωρήσει τον θάνατό του δίκαιο...

Μυθοπλασίες της καθημερινότητας

Gisa Hardt: Carthago delenda est

Χρόνια τώρα ο "ασθενής" λάβαινε τις δόσεις του μικροβίου. Οι γιατροί δεν ανησύχησαν ποτέ, αντίθετα τον καθυσύχαζαν. Και αυτός συνέχιζε να παίρνει τη δόση του. Που κάθε φορά ήταν ισχυρότερη. Δόση με τη βία, τον εξαναγκασμό, την αλλοτρίωση, τον εκμαυλισμό. 

Και ο ασθενής πήγαινε καλύτερα, ο ποταμός εστράφη προς τα οπίσω, το Φώς είδε το αληθινό. Και το τέρας γιγαντωνόταν, πλέκοντας γύρω του και σιγά-σιγά τον ιστό των μελλοντικά καταλογιστέων ενοχών του. Και χειροκροτούσαν οι εξουσιαστές του και εβράβευαν τις επιδόσεις του.

Επιδόσεις, στην πιστωτική του ικανότητα και την αγοραστική του δύναμη, στην κατανάλωση εισαγομένων που συνέβαλλαν στην υπονόμευση της παραγωγής της χώρας του, στο ξεσάλωμά του στα υποπροϊόντα του πολιτισμού των αγορών. Και οι επισκέψεις στα Mall πλήθαιναν και γίνανε Mall και ΙΚΕΑ ναοί προσκυνήματος και χώροι διαπαιδαγώγησης για νήπια και μαθητές σχολείων. Και ενίοτε αν τα εισοδήματα δεν ήταν επαρκή και το όριο δανεισμού δεν επέτρεπε νέες χορηγίες, ο νόμος το επέτρεπε, η εξουσία το υπέθαλπτε, οι επίδοξοι κατακτητές το επιχορηγούσαν και τα media το εξυμνούσαν, να βάλει το μικρό του δάκτυλο στο μέλι. Για νάχουν μετά αυτοί που βουτούσαν χέρια και πόδια στο μέλι το άλλοθι της συνυπευθυνότητας και το τεκμήριο της συν-αθωότητας.

Καταναλωτής-πειραματόζωο, που μεταλλάχθηκε σε νέφος μικροβίων και να γιγαντωθεί από τις επιδόσεις στην πλύση εγκεφάλων των μέσων εξαπάτησης και εκμαυλισμού. Από αυτά τα ίδια τα μέσα που θα κατέφθαναν μετά σαν από μηχανής τιμωροί να ζητήσουν το πριόνισμα των ποδιών και των χεριών του, μολυσμένων ή μή.

*****

Αυτό το project υποδούλωσης των λαών είναι συνταγή από τα υπόγεια μαγειρεία του  νεοφιλελευθερισμού και των διανοητών του. Είναι απορίας άξιον πως πνευματικές ηγεσίες, οικονομολόγοι και διανοητές της αριστεράς δεν διείδαν σε αυτό το πρότζεκτ τίποτα το  μεμπτόν, τίποτα το επικίνδυνο για τους λαούς και τις χώρες. Ειδικά στη χώρα μας που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1986, υλοποιώντας τη διακήρυξη "Πλουτίστε όλοι", εκθρέφοντας τον λαϊκό καπιταλισμό μέσω ενός οίκου ανοχής στον οποίο κατέφευγαν καθημερινά μερικά εκατομμύρια συμπολιτών μας (συνυπολογίζοντας και τους οικείους των). 

Και όταν το όνειρο του λαού-καπιταλιστή έσβησε στον πίνακα του οίκου ανοχής και οι περιουσίες του λαού-επενδυτή γίναν κουρελόχαρτα ονόματι "μετοχές", ελάχιστοι θύμωσαν. Οι πολλοί ικανοποιήθηκαν με την κρύα εκδίκηση, ψηφίζοντας τους υποτιθέμενους τιμωρούς του σκανδάλου. Πίστεψαν  ότι οι τιμωροί θα έτρωγαν τις σάρκες τους, ότι θα στρέφονταν κατά του μηχανισμού της αρπαχτής και της λεηλασίας, της πρώτης σε τόσο μεγάλη κλίμακα μεταπολεμικά. Δεν μπορούσαν και δεν ωθούνταν να σκεφθούν ότι ο κύκλος της ραγδαίας συσώρευσης πλούτου για τους λίγους και μυημένους στο "κόλπο" μόλις είχε αρχίσει. 

Και δεν τους ώθησαν οι φωνές των ηγεσιών της αριστεράς, οι φωνές των άλλων, πνευματικών ηγεσιών και λειτουργών της χώρας, που σε άλλες εποχές στέκονταν παμφαείς φάροι για το λαό. Και αυτό είναι μια ευθύνη που κάποτε πρέπει να αναζητηθεί. Έτσι, τα χιλιάδες θύματα αυτής της πρώτης λεηλασίας (τα εκατομμύρια θάλεγα εγώ-γιατί ο αντίκτυπος υπήρξε και στα σφαλιστικά ταμεία, στους μισθούς, τις συντάξεις αλλά και στην ίδια την αγορά και την παραγωγική βάση της χώρας) κατάπιαν και χώνεψαν την πρώτη δόση ενός δικού τους θανάτου, που διαχύθηκε σε όλη τη χώρα. Και κανείς δεν διδάχτηκε από την αντίδραση άλλου-γειτονικού μας λαού σε μια παρόμοια περίπτωση. Οι εξαπατηθέντες από τις πυραμίδες του Μπερίσα σε μια νύχτα εξεγέρθηκαν, απαίτησαν και πήραν πίσω (ακόμη και σε είδος) το ισόποσο της λεηλασίας των.

Και για πρώτη και ελπίζω τελευταία φορά θα μπώ στον πειρασμό να εξιστορήσω: Για όσους με γνωρίζουν και διαβάζουν τούτες τις γραμμές θα θυμηθούν ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν παραλείπαμε να τονίζουμε στις συζητήσεις μας, τότε. 

  Και είναι αυτή η θύμιση που με εξοργίζει: γιατί νάναι οι λίγοι μόνον που είχαν σκεφθεί από τότε ποιά συνέχεια θα είχε η πρώτη τούτη "αρπαχτή", ποιούς συμβολισμούς αποκτούσε και τί σηματοδοτούσε για τη συνέχεια. Ελάχιστοι λοιπόν, οι μη-γενόμενοι συννένοχοι με τη σιωπή (;) τους και με τη δύναμη της φωνής των.

Το πρώτο πείραμα πέτυχε! Ο δρόμος της Ανάπτυξης είχε ανοίξει διάπλατα. Κάθε εμπόδιο είχε παραμεριστεί. Οι επόμενες δόσεις θανάτου, αποβλάκωσης θα ήταν πιο ισχυρές, αντίδοτα στην ακόμη μεγαλύτερη εξαπάτηση. Δάνεια με χαμηλά επιτόκια, Malls να βρίσκουν καταφυγή τα δάνεια, λαμπερά τζιπ να απαλύνουν τη θύμιση του ερειπωμένου οίκου ανοχής, υποκουλτούρα να ισοπεδώνει νόες και να στραγγίζει ψυχές, πρότυπα ατομικής επιβίωσης αλλά και κοινωνικού καννιβαλισμού. Ώσπου να έλθει η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη λεηλασία. Που άλλους τους έσπρωχνε στην αυτοκτονία ή στην κατάθλιψη και άλλους στο περιθώριο της ζωής και στην καλύτερη περίπτωση στη ζώνη της απόλυτης πτώχειας.

Σήμερα που θρασύτατα και βίαια μας θέτουν οι Αγορές το δίλημμα φτώχεια ή θάνατος, οι παραστρατημένοι πνευματικοί μας ταγοί και οι πολιτικοί διανοητές είναι αυτοί που θάπρεπε να κάνουν σημαία του αγώνα τους την αποκάλυψη αυτού του σπιράλ θανάτου πάνω στο οποίο έδεσαν με προκρούστια λογική τις ζωές μας. Από τα δίσεκτα χρόνια της εκσυγχρονιστικής ανάπτυξης έως σήμερα. Σήμερα που η δικομματική συμμορία με τις εφεδρείες της είναι σφιχταγκαλιασμένη με τις αγορές και τα τελευταία οχυρά μιας φτιασιδωμένης δικομματικής δημοκρατίας καταρρέουν, οδηγώντας την πολιτική πραγματικότητα σε μια μονοκρατορία των αγορών. Με διορισμένους λειτουργούς της όποιας κρατικής υπόστασης απομένει, με τα στίφη των μισθοφόρων των αγορών να ισοπεδώνουν το κάθε τι, προκαλώντας έναν πηρυνικό όλεθρο.  Διότι αυτό το μέλλον μας έχουν ετοιμάσει και μας περιμένει σε μια ερειπωμένη χώρα.

Και κάποτε οι "βάρβαροι" θα αποσυρθούν, θα αποτραβηχθούν οι κουρτίνες που θόλωσαν την όραση και τη σκέψη, μα θα έχει ολοκληρωθεί η καταστροφή. Και μια γενιά, βγαλμένη από τον κάδο της καταστροφής, από τα υπόγεια καταφύγια ενός πηρυνικού πολέμου θα σταθεί όρθια να χτίσει ξανά, σχεδόν από το μηδέν, ό,τι  χτίστηκε δεκαετίες τώρα με αγώνες και αίμα. 

Πολλές φορές καταγράφηκε στην Ιστορία η ολοκλήρωση αυτού του κύκλου ζωή-θάνατος και ξανά ζωή. Άλλες φορές πάλι, τα παιγνίδια της Ιστορίας αφάνισαν λαούς και πολιτισμούς, τους έσπρωξαν στο έσχατα όρια της προϊστορίας, στη ζώνη της μυθολογίας. Ένα κενό αντίστασης και μια απουσία πνευματικής ανάτασης ήσαν οι εσωτερικοί εχθροί που συμβούλευσαν την παράδοση και οδήγησαν στην αυτοκαταστροφή. 

Ό,τι και να υπαγορεύσουν οι πολιτικές εξελίξεις και το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών ένα είναι σίγουρο: Carthago delenda est (Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί). Αυτό προβλέπουν τα πρωτόκολλα των Αγορών.

Στην επόμενη ανάρτηση Συνταγές επιβίωσης στη νέα κατοχή.

Είδα μόνο τη Σιωπή...

Επέστρεψα μετά από επτά μέρες απουσίας στο μέρος όπου τα τελευταία 

χρόνια περνώ τις μέρες της σταύρωσης και της ανάστασης. 

Έχοντας αυτή τη χρονιά χορηγό την καλή μας κυβέρνηση που μου 

προσέφερε άφθονο χρόνο για να βιώσω τα θεία πάθη, συνάδοντα 

με την ολιγάρκεια, που ανέκαθεν η φύση εδίδασκε αλλά τώρα 

επικροτείται και από τις περιστάσεις.

Έτσι έγινε και δεν είδα για μια πρώτη φορά...

τον αγώνα των επισκεπτών του ταπεινού χωριού να κρύψουν τη δυστυχία τους. Να τη στολίσουν με το αστραφτερό τζίπ ή το τελευταίο μοντέλο κινητού. Χρόνια τώρα οι επισκέπτες του διέχεαν γύρω τους επί δύο ημέρες την εικονική ευτυχία τους, μας απεκάλυπταν τη συνταγή μιας ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας. Σε αντάλλαγμα ζητούσαν κάτι πολύ ταπεινό:να κερασθούν έναν καφέ των 50 λεπτών.

Είδα όμως τους απόντες, 

που ήταν πολλοί. Άλλοι στον ουρανό, άλλοι θαμμένοι μέσα στα σκοτεινά τους δωμάτια-καταφύγια, ελπίζοντας σε προστασία από τους βομβαρδισμούς. Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Μα πιο πολύ αισθητή ήταν η απουσία των πρώτων. Που εγκαταλείπουν στη γή μια ταπεινή μαρτυρία της κάποτε ύπαρξής τους.

Έτσι έγινε και άκουσα τη Σιωπή,

να εκρήγνυται ακόμη και τη μέρα, κάτω από το φώς του ήλιου, να σμίγει με τα τιτιβίσματα των χελιδονιών. Ερχόταν από τα βουνά, όπου ήταν εξορισμένη εδώ και πολλά χρόνια, κατέβαινε στα σπίτια, κυρίευε τα καφενεία και τα μαγαζιά, εισχωρούσε μέσα στα σώματα. Και έφραζε στόματα-μήτε φωνή, μήτε γέλιο. Κάποιοι ντόπιοι λαλούσαν για λίγο, κοιτώντας τους επισκέπτες και κουνώντας το κεφάλι. Και αυτοί από απέναντι τους απαντούσαν γνέφοντας, θαρθεί και η σειρά σας.

Και συνάντησα,

Το Φώς και την Ομορφιά, ανηφορίζοντας κατά κεί που ερχόταν η Σιωπή. Στο βασίλειό της, όπου είχε επιβάλλει τους δικούς της νόμους, όπου είχε ορίσει τα μέτρα της ευτυχίας του καθενός, επιτρέποντας μόνο το βουητό από τις μέλισσες και τους χορούς των πουλιών. Για το γένος μας είχε διαφυλλάξει στολισμένο τον ανηφορικό δρόμο προς τις αυλές της, τιμωρία και διδαχή, για τον εξαγνισμό του από κάποιο προπατορικό αμάρτημα.

Θεός διωκόμενος

Pieter Bruegel (the Elder) - Christ Carrying the Cross (λεπτομέρεια)

Μια λεπτομέρεια, 

όπως το πεπρωμένο που όρισαν οι άρχοντες της γής για τους πληβείους συγκατοίκους των.

 ...έτσι πορεύεται η ανθρωπότητα, κάθε ώρα, αιώνες τώρα. Και έτσι θα πορεύεται μέχρι την Ανάσταση, μαρτυρία αιωνιότητας, λάβαρο και λάφυρο νίκης απέναντι στην αδικία.

Ανάσταση,

που μόνον σαν κρυφή ελπίδα ενυπάρχει στις σκέψεις και την ψυχή των ανθρώπων, των Ελαχίστων. Αυτών που μπορούν να δούν, μέσα από το εκτυφλωτικό σκοτάδι, το πέρας μιας  πορείας που ξεκίνησε χιλιάδες χρόνια πριν.

Ανάσταση,

που αγνοούν οι Κολασμένοι τούτης της γής που δεν άκουσαν ποτέ το Δεύτε λάβετε φώς και το το μείνατε εν εμοί ίνα βότρυν φέρητε γιατί ήταν τέτοια η αντάρα στις ψυχές τους.

Και οι άλλοι της άλλης όχθης,

που Την ξόρκισαν, -τί χρείαν έχομεν ;-

έχοντες και κατέχοντες εκ γενετής τα χρυσόβουλα του παραδείσου, ή που ελπίζουν σε κάποιο παραχωρητήριο που τους έταξαν. 

*****

Και ο δρόμος προς τον Γολγοθά χωράει όλο και περισσότερους. Που συνωστίζονται με τις κραυγές των δημίων, Σταυρωθήτωσαν. Και πάσα η Κτίσις βλέπουσα τρέμει, αλλοιώνεται από τον φόβο, βλέποντας του θανάτου το ξένο.

...Μα το λύτρον Εκείνου του θανάτου δεν περίσσεψε για όλους, υφηρπάσθη από τους ελαχίστους, οικειοποιήθηκε από μια ολέθρια σπείρα θεοστυγών, από μια συναγωγή θεοκτόνων, ex officcio κληρονόμους μιας επίγειας αλλά και μιας επουράνιου βασιλείας.

και
Κατατέθηκε στα θησαυροφυλάκια της βασιλείας που εδώ και αιώνες ανίχνευσε στην Ουτοπία  πέλεκιν βαρύ για τα κεφάλια των ακολούθων της,

και

Ετοκίσθη τοκογλυφικώς για να συνδράμει το έργο υποκριτών δωρητών που φιγουράρουν με κατάμαυρα γράμματα τα ονόματά τους στις κατάλευκες μαρμάρινες πλάκες των ναών,

και

κατεπάτησε Γή και εδόμησε prive ναούς με εισιτήριο εισόδου το τρίπτυχο της εκάστοτε εθνικοφροσύνης,

και

παρέχει αβρή φιλοξενία σε κάθε μορφής εξουσία ίνα έσονται εις Σάρκαν μίαν,

και
σε τούτη τα σάρκα να υποκλίνονται του Θεού αντιπρόσωποι και της Σάρκας εκπρόσωποι.

Και να της παραχωρούν,

"αγίους" που έλαβαν το χρίσμα της αγιοσύνης, δια χειρός δικτατόρων, με νομοθετικά διατάγματα και με τις σημαίες του αντικομμουνισμού,

και

ιεράρχες με λαμπρή θητεία στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων και εξορίας και θεάρεστες επιδόσεις στα βασανιστήρια των κρατουμένων τους,

και

Ιέρακες ιεροκήρυκες με πρότερον έντιμον βίο στην παιδεραστία, διαπρύσιους κήρυκες του μίσους κατά των "άλλων",

και

έντιμους και φιλεύσπλαχνους νοικοκυραίους που αναζητούν το πολύτιμητο μύρο της κοινωνικής τους δικαίωσης,

και

εθελόντριες κυρίες της στοχευμένης φιλευσπλαχνίας με ευδόκιμη θητεία στα εργαστήρια της ηθικολογίας,

(Και έχουμε πολλούς από δαύτους, 

που λατρεύουν τον δικό τους καθώς πρέπει θεό).

ίνα αποτελέσουν όλοι μαζί, 

το ευσεβές πλήρωμα μιας εκκλησίας -Ούτος ο πλούτος της εκκλησίας- που της ανατέθηκε η αποκλειστική διαχείριση του παραδείσου.

Αντίκρυ από τη γή των κολασμένων. Που παραμένουν εικόνα και ομοίωση ενός άλλου Θεού, ο οποίος δοκίμασε πριν λίγες χιλιάδες χρόνια να τους συντροφεύσει στο δρόμο τους κατά το πνεύμα και τις γραφές των πιο ουτοπικών ενοράσεων της ανθρωπότητας.

Καλό σας Πάσχα και Καλή Ανάσταση !

Ένας "θάνατος" στην Φινλανδία του Νότου

φωτογραφία από http://swell-swell.blogspot.com

Χρειάστηκαν μόνο λίγες ώρες για να δούν τα μάτια μας και να ακούσουν τα αυτιά μας πως η θεσμική λύπη και τα ψεύτικα δάκρυα έχουν και αυτά το alter ego τους: την Ύβρι! Και γιατί όχι άλλωστε. Μήπως ο Πρετεντέρης, οι Kapsis Brothers, ο Παπαχελάς, ο Μανδραβέλης, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο Χωμενίδης και μερικές ακόμη εκατοντάδες πρόθυμων λεγεωνάριων δεν είναι το alter ego μιας αδίστακτης συμμορίας σφετεριστών της χώρας ; Του Παπαδήμου, του Βενιζέλου, του Αντωνάκι, της Ντόρας, του Καρατζαφέρη, του Μπεγλίτη, και όλων όσων τους υποκινούν σαν μαριονέτες μισθωμένες δια βίου και πληρωτέους άμα τη εμφανίσει επιταγών αίματος.

Βαθύτατα λυπημένο δήλωσε το πρωθυπουργεύον ανδρείκελο, συντετριμμένο το έτερον ήμισυ του Μπένυ, που έσπευσε να μας διαφωτίσει πως το "γεγονός" επιβάλλει η χώρα να προχωρήσει ταχύτερα στις μεταρρυθμίσεις... 

    ...που φέρνουν πιο κοντά τον κάθε πολίτη της προς την κατάθλιψη και το θάνατο.

Περίσσεψε η "λύπη" τους, κατακλύζουσα τα λιπώδη σαρκία τους. Και σε ελάχιστο χρόνο χρειάστηκε να ξεπλυθεί δια χειρός και στόματος του διανοούμενου Χωμενίδη: 

   "Οι οπαδοί του Καντάφι και του Σαντάμ αρχίζουν τώρα και τις επιθέσεις αυτοκτονίας". 

... και ακούστηκε δεύτερος πυροβολισμός, δια χειρός Χωμενίδη: 

                     Πρέπει, ο Θάνατος να σιγουρευτεί.

Δεν ξέρω, δεν έχω ακούσει άλλη πιο κυνική δήλωση για έναν θάνατο, για έναν όποιονδήποτε θάνατο. Ο "Συγγραφέας" Χρήστος Χωμενίδης ξεπέρασε κάθε αλητήριο δημοσιογράφο. Ο πρόθυμος του εκτελεστικού αποσπάσματος, έχων νού και γνώση πως η κάνη του όπλου του θα ξεράσει σφαίρες. Για το πώς ξεπλένεται το έγκλημα και η Ύβρις γνωρίζει καλύτερα -σαν διανοούμενος- το κωλο-Παίδι του μνημονίου.

Να αυτοκτονούμε στα σπίτια μας συνέστησε ο Πρετεντέρης, να διαδηλώνουμε στις βεράντες μας μας είχε συστήσει προ ημερών η κυρία Φωτεινή Πιπιλή. Η ιδιώτευση, κατά το όνειρο made in USA, αποτελεί ευγενές ιδανικό για τις εξουσίες των Αγορών.

περιλυπόμενοι (εγκληματίες πολέμου) και Υβριστές

Συντετριμμένα λοιπόν τα θεσμοθετημένα ανδρείκελα, σαν άκουσαν και είδαν και διάβασαν για την πρώτη στη χώρα, που δυναστεύουν, αυτοκτονία. Οι άλλες 1730 δεν καταγράφηκαν στα ληξιαρχεία του νού τους και της α-ψυχίας τους. Ούτε αυτές που μείναν κρυφές σαν φυλακτό στα ληξιαρχεία των οικογενειών. Μα ούτε και οι απόπειρες, ούτε η κοινωνική κατάθλιψη που μεθοδευμένα μας οδηγούν, ούτε η λεηλασία των σωμάτων και ψυχών μας. 

Λογικόν, ένας εγκληματίας πολέμου δεν πρέπει να επιβαρύνει τη θέση του.

Και μην εκπλαγούμε αν αύριο κιόλας απαγορευθούν με νόμο οι αυτοκτονίες, όπως οι εργοδότες της Foxconn επιβάλλουν στους εργαζόμενούς της. Και φυσικά και τα μνημόσυνα, όπως χθές βράδυ συνέβη στην πλατεία. 

Ούτε πόνος, ούτε κλάμα, ούτε δάκρυ, ούτε συγκίνηση. Απαγορεύονται όπως απαγόρευσαν για γενιές και γενιές στη χαρά να συχνάζει στις ψυχές και τα πρόσωπα των ανθρώπων. Άψυχα, άβουλα όντα μας ονειρεύονται, κατ' εικόνα και ομοίωση του πρωθυπουργεύοντος ΑΤΜ. Συνταγή εκτροφής σαν αυτή που "απολαμβάνουν" τα κοτόπουλα των βιομηχανοποιημένων ορνιθοτροφείων που νύχτα και μέρα παράγουν τη σάρκα τους, θήραμα και έδεσμα στα πιάτα των εκλεκτών των Αγορών.

*****

Όμως,

   αυτή τη φορά δεν ήταν θάνατος ενός  αριθμού με πρόσημο το χρόνο. Ήταν κάποιοι αριθμοί οι φυσικοί αυτουργοί, αυτοί που πάτησαν τη σκανδάλη. Αριθμοί με σπόνσορα λαμπρό χορηγό τον υπόκοσμο των Αγορών. Αριθμοί και σπόνσορες, που στήσανε σε κάθε γωνιά της χώρας βωμούς μνημονίων, σε κάθε πόλη και χωριό, σε κάθε σπίτι, σε κάθε ψυχή. Που, καθημερινά κρύβοντας ποταμούς δακρύων ξεπροβάλλει στο φώς ως αλώβητη, πότε για να δώσει κουράγιο και πότε να δώσει την άνιση μάχη. 

Στις στατιστικές της μνημονιακής φρίκης δεν χώρεσαν ποτέ οι πληγές, τα ανεπούλωτα τραύματα, οι κατασχέσεις πάνω στο βιός του καθενός οφειλέτη των τραπεζών, οι κλοπές του είναι τους, η απαξίωση της ύπαρξής του, η ύβρις στην ψυχή του. Και είναι αυτές που μιαν ώρα φωτισμένη από ένα κεράκι ή σκοτεινή από την απόγνωση, ψαχουλεύει το εργαλείο της αξιοπρέπειας ή της φυγής. 

Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, 

αν δεν καούμε εμείς ν' ανάψει πυρκαγιά,

πώς θέλεις να γενεί να φύγει η σκοτεινιά. 

Για να λάμψει η νύχτα πώς θέλεις να γενεί,

αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ. (Ναζίμ Χικμέτ)

Μ' ένα κερί αναμμένο διάλεξε να πορευτεί και την ύστατη ώρα ο Δημήτρης. Αυτο-Θυσία και γόνος ελπίδων, παρακαταθήκη για κόσμους φωτεινούς. Υποθήκη αντίστασης στη ζωή-σκουπίδι. Επιμονή στη Δικαιοσύνη της Ιστορίας. Του την οφείλουμε.

Η Δικαιοσύνη της Ιστορίας: 28 Απρίλη 1945, Μιλάνο

Σχετική ανάρτηση: Πρόσκληση σε γεύμα

Κι' όμως, ένας άλλος κόσμος γεννιέται...

Λαχανόκηπος στου Ψυρρή...

Φωτογραφία του Δημήτρη Θεοδόση

Το "Σύστημα D" αναφέρεται σε όλες τις οικονομικές δραστηριότητες 

που λαμβάνουν χώρα εκτός του οπτικού πεδίου 

και του ελέγχου της κυβέρνησης.

..........

Σήμερα, το σύστημα D είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι επιβιώνουν. 

Ήδη οι μισοί εργάτες σε όλο τον κόσμο είναι μέρος αυτού του συστήματος 

και αν ήταν πολίτες της ίδιας χώρας, αυτή θα ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη 

οικονομία στη γη, με ΑΕΠ 10 τρις δολάρια. Με άλλα λόγια, με τη στοιχειώδη 

πολιτική ένωση, το σύστημα D θα ήταν μία υπερδύναμη.

Robert Neuwirth (αμερικανός δημοσιογράφος).

Συνέντευξη στον Γιάννη Μπαμπούλια, με αφορμή την 

κυκλοφορία του βιβλίου του Stealth of Nations. 

Περιοδικό ΜΟΝΟ τεύχος 3.

(ολόκληρη η συνέντευξη εδώ)

Ξεκινώντας από αυτή τη διαπίστωση του Robert Neuwirth, διαπίστωση που δεν αμφισβητούν όλοι οι ανά τη γή οικονομολόγοι, μιλώντας και αυτοί για μια παραοικονομία της τάξης του 25% σε παγκόσμια κλίμακα, θα δούμε το μέγεθος αυτό να αποκτά ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις με την πάροδο του χρόνου. Η διαρκώς επιτεινόμενη συσώρευση πλούτου, επιζητώντας ν' αποκτήσει θηριώδεις διαστάσεις, έρχεται ολοένα και περισσότερο αντιμέτωπη με τη θέληση κρατών, κοινωνιών, ομάδων και ατόμων να αντισταθούν στη λεηλασία, να διεκδικήσουν ένα μερίδιο από την παραγόμενη αξία, ένα πιάτο επιβίωσης.

Είναι η αδήριτη ανάγκη που τα εκατομμύρια των παραοικονομούντων θα γίνουν-αν δεν έχουν γίνει ήδη- δίς εκατομμύρια πληθυσμού. Από την άλλη η οργανωμένη οικονομία, υποταγμένη στις "ανάγκες" των αγορών θα επεδράμει όλο και πιο πολύ στα εισοδήματα και τις κεκτημένες αξίες και ελευθερίες των δισεκατομμυρίων τούτου του πλανήτη. Και έχει πολλά όπλα. Τη φορολογία και τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, τα τοκογλυφικά δάνεια, τις νομικές και θεσμικές θωρακίσεις που της προσφέρουν οι υποταγμένες κυβερνήσεις, τις τιμές των αναγκαίων για την επιβίωση αγαθών, τον βιολογικό έλεγχο κάθε νοήμονος ή μη οργανισμού και τέλος, τις υποβαλλόμενες από τις αγορές "ανάγκες" των κυβερνήσεων, π.χ. οπλικά συστήματα, συστήματα "ασφαλείας", κ.α.

Αν εξετάσουμε αφ' ενός μεν το συσσωρευμένο χρέος των Η.Π.Α που ξεπέρασε τα 14 τρίς δολάρια και αφ' ετέρου το ετήσιο έλειμμα του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού τους που αγγίζει το 1,4 τρίς, θα διαπιστώσουμε ότι το 70% αυτού του χρέους αλλά και του ετήσιου ελείμματος αφορά άμυνα και ασφάλεια. Και φυσικά δεν υπολογίζεται σε αυτά τα μεγέθη η εκτύπωση χρήματος, περίπου 4,3 τρις, για τις ανάγκες των τραπεζών.  

Η παράλληλη παραοικονομία των 10 τρίς ετησίως θα γιγαντώνεται όσο θα γιγαντώνεται η άλλη παραοικονομία, αυτή των τραπεζών και των αγορών. Θα οδηγηθούμε έτσι σ' έναν πόλεμο παραοικονομιών, στον οποίο η κάθε πλευρά θα έχει τα δικά της όπλα. Οι μεν αγορές όσα προείπαμε ακονισμένα με εκβιασμούς και διλήμματα, καταστολή και πολεμικές απειλές, οι δε εξαθλιωμένοι το όπλο της άρνησης της σφαγής των, άρνηση κατανάλωσης, άρνηση πληρωμών, άρνηση αγορών από "θεσμοθετημένους" πωλητές και αλυσίδες πολυεθνικών. Ο πόλεμος αυτός θα εκφραστεί είτε με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους, είτε, και σε παράλληλη τροχιά, με οικονομικούς όρους. Αυτοί οι τελευταίοι φαίνεται να είναι και οι μόνοι που υπολογίζει πλέον σοβαρά η παραοικονομία των τραπεζών, οι μόνοι που καταφέρνουν να πληγώνουν το σώμα της. Πληγές που αν εξαπλωθούν και δεν βρεθεί το φάρμακο να τις επουλώσει, θα κακοφορμίσουν.

Γι' αυτό και καταφεύγει συνεχώς σε νέους, αυστηρότερους, νόμους, σε νέες ραμποειδείς φορολογικές επιδρομές, σε αυξήσεις τιμών κοινωνικών αγαθών, σε κατασχέσεις περιουσιών, ξεκινώντας από αυτές της κρατικής περιουσίας και καταλήγοντας στις περιουσίες των ιδιωτών "οφειλετών". Αλλά και σε θωρακίσεις κεκτημένων ή και σε μονοπώληση κοινωνικών και αναγκαίων για την επιβίωση αγαθών, στην απαγόρευση παραγωγής από ανεξάρτητες ομάδες βασικών ειδών διατροφής (ιδιοκαλλιέργεια - Νόμος Η.Π.Α S510 "Περί Εκσυγχρονισμού της Ασφάλειας των Τροφίμων"), στην ουσία στην απαγόρευση της απεμπλοκής των κοινωνιών από την εξάρτηση των πέντε-δέκα πολυεθνικών. 

Από την άλλη, πολλές εταιρείες ακόμη και πολυεθνικές, προσπαθούν να αναχαιτίσουν αυτό το κύμα φυγής από τα προϊόντα τους, λανσάροντας νέες πολιτικές προσέγγισης καταναλωτών. Υπερασπιζόμενες τη δήθεν οικολογία, τα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας, την παραγωγή πιστών αντιγράφων προϊόντων φετίχ. Είναι προβλέψιμο ότι αυτός ο κλάδος της παγκόσμιας οικονομίας, ο κλάδος εμπορίου μαζί με τον κλάδο παραγωγής θα αισθανθούν τη μεγαλύτερη πίεση από τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Αντίθετα, από τις γνωστές πολυεθνικές, τους παραγωγούς του φόβου, τους εμπόρους του πολέμου και τον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών του χρήματος που αποκομίζουν τη μερίδα του λέοντος από την παγκόσμια παραγωγή.

Και αυτό είναι κάτι σύμφυτο με τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος του αιώνα που μας πέρασε και αυτού που διανύουμε. Η παραγωγή και η κατανάλωση και το εξ' αυτών προσποριζόμενο κέρδος δεν είναι στις άμεσες πλέον προτεραιότητες του κεφαλαίου, μιας και προϋποθέτει καταναλωτές οικονομικά εύρωστους. Έτσι μαζί με το μαρασμό της παραγωγής (βλέπε ύφεση) θα συμπορευτεί για δεκαετίες και η ανεργία, αναδεικνύοντας τον φαύλο κύκλο σαν ύψιστο αξίωμα και επιβαλλόμενη ισορροπία στο ύστατο αυτό στάδιο του συστήματος. Πληθυσμός και εργαζόμενοι σε πλεόνασμα.

Ένα φάντασμα θα πλανιέται πάνω από τον πλανήτη. Το φάντασμα αυτών που διεκδικούν να επιζήσουν στη Χιροσίμα των αγορών. Και θα είναι αυτοί οι πληθυσμοί μερικά δις του πλανήτη. Η επαγγελθείσα μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο κοινωνική ισορροπία και ειρήνη, η ευημερία όλου του πληθυσμού της γής είναι εμπόδιο στα σχέδια των αγορών και πρέπει να παραγκωνισθεί από τις προτεραιότητες των κυβερνήσεων. Το περίσσευμα της εργασίας συσωρευμένο ή τρέχον, με τη μορφή φόρων, και όχι μόνον, θα πρέπει να διοχετεύεται στις τσέπες των δανειστών των κρατών. Ο οποίοι θα εξακολουθούν να μην πληρώνουν κανέναν φόρο (βλέπετε εδώ).

*******

Στη συνέντευξη Ο Robert Neuwirth δεν ρωτήθηκε για κάτι που προφανώς δεν χωράει στα 10 τρις. Δεν ρωτήθηκε για το παγκόσμια εξαπλούμενο κίνημα μη πληρωμών. Ειδικά σε χώρες που "μπήκαν στο μάτι" των δανειστών, όπως η Ελλάδα, η Ισλανδία και η Ιρλανδία (βλέπε εδώ και εδώ). Δεν ρωτήθηκε επίσης για το μέγεθος της αντίστασης μέσω της άρνησης κατανάλωσης ή της κατανάλωσης προϊόντων έξω από το κύκλωμα του εμπορίου (αλληλέγγυο εμπόριο, συλλογικές κουζίνες και κοινωνικά συσίτια, ανταλαγή προϊόντων, κατανάλωση ιδίας παραγωγής, συγκομιδές από αζήτητα αγροτικά προϊόντα, τράπεζες χρόνου, κ.α.). Δύο μεγέθη που αυξάνουν το μέγεθος της παραοικονομίας των λαών.

Μόνον η μείωση κατανάλωσης καυσίμων και τσιγάρων στη χώρα μας εξέτρεψε τον προϋπολογισμό του 2011 κατά 1,7 δίς σε φόρους κατανάλωσης σύμφωνα με τα αποτελέσματα έκθεσης του υπουργείου οικονομικών προς την τρόϊκα. Αν υπολογίσουμε τις απώλειες σε πωλήσεις και φόρο εισοδήματος όσων εμπλέκονται στο κύκλωμα εμπορίας αυτών των αγαθών, φθάνουμε στα 2,2 δίς. Δεν υπολογίζονται εδώ οι απώλειες κερδών, θέσεων εργασίας και ασφαλιστικών εισφορών. Βλέπουμε δηλαδή ότι πάνω από το 4,5% των εσόδων του προϋπολογισμού (δεν συνυπολογίζονται οι ασφαλιστικές εισφορές και οι επιδοτήσεις της ανεργίας) χάθηκαν από μια υπαγορευμένη από τις ίδιες τις πολιτικές της κυβέρνησης απαγόρευση κατανάλωσης.

*******

Κι' αν αποφασίσουμε να γενικεύσουμε τον πόλεμο ; Αν αποφασίσουμε να 

σηκώσουμε το γάντι που μας πέταξαν οι πολιτικές των αγορών ; 

Προς το παρόν απαντάμε σε αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο μεμονωμένα και σπασμωδικά. Αρνούμενοι να καταναλώσουμε τα προϊόντα και τις υπηρεσίες των, αρνούμενοι να εξοφλήσουμε τα δάνειά τους, τα χαράτσια και τους φόρους. Όμως είναι δεκάδες τα μέτωπα πολέμου που πρέπει να ανοίξουν, είναι σκοτεινός ακόμη ο δρόμος της απελευθέρωσης από τα δεσμά των αγορών. Η σύνταξη ενός λυτρωτικού λόγου από τη μεριά των οργανωμένων κοινωνικών και πολιτικών σχηματισμών που επαγγέλονται έναν άλλο κόσμο καθυστερεί. Όμως είναι ύψιστη προτεραιότητα να στερήσουμε το οξυγόνο από τη μηχανή κέρδους που τροφοδοτεί και συν το χρόνο ισχυροποιεί την πολιτική, κοινωνική και οικονομική καταπίεση και διαρκώς θα επιτείνει την κοινωνική εξαθλίωση. Είναι το προσωπικό και κοινωνικό στοίχημα να διαρρήξουμε τον ιστό του αυτοεγκλωβισμού μας στους μηχανισμούς της αγοράς, να σπάσουμε τις αλυσίδες της υποδούλωσή μας.

Όμως...

   η Σοφία με τις κότες "της", η Ελένη με το γιαούρτι "της", ο Βασίλης με τις εληές "του", ο Νίκος με τα τσιγάρα "του", η Μυρτώ με το ποδήλατό "της", ολοένα και πιο πολλοί αρχίζουμε να  απαντάμε σε έναν πόλεμο ακήρυχτο, χωρίς πτώματα και χωρίς στατιστικές. Ο καθένας μας δίνει τη δική του μάχη. Και είναι μάχες σιωπηλές που ζητάνε ν' αποκτήσουν σύντονη φωνή.
Όμως...

...και βουβά που κτυπάει η καμπάνα, η γή σείεται !