Άσεμνες προσδοκίες

Δεν θα συμμερισθώ την αγανάκτηση πολλών για τις γνωστές δηλώσεις της κυρίας Δημουλά. Γιατί απλούστατα την ακαδημαϊκό Δημουλά την γνωρίζουμε δεκαετίες τώρα. Γνωρίζουμε πως προβλήθηκε το έργο της, το πως ανελίχθηκε στα ανώτατα πνευματικά αξιώματα.

Γνωρίζουμε ακόμη ότι έχει το δικαίωμα, που η ιδέα της Δημοκρατίας κατοχύρωσε για όλους,  να ανήκει ιδεολογικά όπου η ίδια έταξε τον εαυτό της. Η πνευματική του λαού ή του έθνους ταγός έχει αυτοτοποθετηθεί μακρυά από το κοινωνικό γίγνεσθαι κατ' επιλογή της εδώ και δεκάδες χρόνια. Δεν επεζήτησε ποτέ να λύσει κανένα αίνιγμα. Και είναι γνωστό επίσης ότι το κόμμα της πούρας δεξιάς κατά καιρούς επαιτούσε τις ακαδημαϊκές της δάφνες για εκλογικές σκοπιμότητες. Το να σου κτυπάει την πόρτα το κόμμα της Δεξιάς κάτι σημαίνει νομίζω. Όμως ας της καταλογίσουμε στα θετικά το ότι δεν ενέδοσε στις κατά καιρούς δελεαστικές προτάσεις της. 

Η συστημική αποχή της από τους κοινωνικούς αγώνες δεν την εμπόδισε να αποδεχθεί την πρόσκληση των ΟικΩλόγων του Αλαφούζου και να μιλήσει σαν Κυψελιώτισα στην εκδήλωσή τους. Το ό,τι η κυρία Δημουλά γνώριζε ότι οι όποιες δηλώσεις της για το ευαίσθητο θέμα της μετανάστευσης θα έχουν ευμενή απήχηση σε ένα συγκεκριμένο ακροατήριο δεν μπορεί να το αμφισβητήσει ούτε η ίδια. Προς ακροατήριο ευήκοον εκέκραξε, στους χώρους της ακροδεξιάς πρωτίστως και σε μεγάλο βαθμό στο χώρο της Ν(εοφασίζουσας).Δ(ημοκρατίας). Και στο σημείο αυτό η οποιαδήποτε κριτική θα ήταν αποδεκτή. Γιατί διαβάζοντας προσεκτικά την ομιλία της δεν ανίχνευσα ίχνος ρατσισμού. Επομένως η αγανάκτηση κάποιων αντιρατσιστών δεν δηλώνει παρά πολιτική μυωπία τουλάχιστον για να μην πώ κοινωνικό κανιβαλισμό.

Το παγκάκι που απαίτησε η ακαδημαϊκός μας ελπίζω να μην ήταν τίποτα περισσότερο από την κοινή απαίτηση. Πολύ φοβάμαι όμως ότι η απαίτησή της αυτή θα ικανοποιηθεί στο πολλαπλάσιο με κάποια άλλα παγκάκια στον περίβολο της φαιάς δημοκρατίας. Που θα της αποφέρουν συν τοίς άλλοις φρέσκο ακροατήριο και αναγνωσιμότητα. Συγγνωστή η πλάνη της.

*****

Και επειδή πολλά γράφτηκαν για το έργο της κυρίας Δημουλά αλλά και το ρόλο του καλλιτέχνη ή του πνευματικού κόσμου γενικότερα έχω να πώ πως δεν με συγκίνησαν ποτέ τα κείμενα και η γλωσσοπλαστική δεινότητά της. Αυτό δεν αποτελεί κρίση για το έργο της, αλλά προσωπική μου επιλογή. Πιστεύω όμως ότι κάθε δημιουργός, και ο πιο ατάλαντος ακόμη, δικαιούται να γράψει ένα ωραίο κείμενο, ένα ωραίο τραγούδι. Μου τόχε πεί κάποτε φίλος μουσικός για έναν συνθέτη του οποίου την αξία προσπαθούσα να υπερασπισθώ βασιζόμενος σε μια όμορφη σύνθεσή του.

Διευρύνοντας αυτή τη σκέψη λέω πως κάθε δημιουργός υποχρεούται να επιστρέψει στην κοινωνία ένα μέρος των ευαισθησιών της, ένα μέρος της ψυχής της. Είναι το άτοκο δάνειο που η κοινωνία του παρείχε. Το μέγεθος της ευγνωμοσύνης και η αξία της ανταπόδοσης του δημιουργού χαρακτηρίζουν την ταυτότητά του, το αληθές ή μη του έργου του.

Για ένα παγκάκι ρε γαμώτο !