Την Παρασκευή θα φάνε χαβιάρι ;

Σύνθημα στον τοίχο μιάς τράπεζας

Νάμαστε και πάλι εδώ, σεσωσμένοι..

...μετά από άλλες 17 διασώσεις, ισάριθμους πανηγυρισμούς και επαίνους, ποτάμια ιδρώτα στα μέτωπα των εργολάβων του εκβιασμού, πάλι με το ένα πόδι στον γκρεμό και το άλλο μέχρι τους ώμους αιωρούμενο. Και ένα τσούρμο πίσω μας να εκφωνεί το πρόσταγμα: ή πέσε ή υπόγραψε.

Ποτέ δεν είχα αμφιβολία για το ποιό μπορεί να είναι το τέλος ενός εκβιαζόμενου και ειδικά του κατά συνήθεια εκβιαζόμενου. Γιατί ο εκβιαστής-σωτήρ, δούλευε πάντοτε με σχέδιο. Σχέδιο στο οποίο οι πελάτες του, πάσχοντες από νανισμό και φορτωμένοι με προπατορικά αμαρτήματα δεν μπορούσαν παρά να υποκύψουν.

Νάμαστε πάλι εδώ. Εκβιαστές και εκβιαζόμενοι, γάτες και ποντίκια. Την Πέμπτη κρίνεται το μέλλον της χώρας, το αν θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, αν θα χρεωκοπήσουν οι τράπεζες, αν γυρίσουμε στην κατοχική πείνα και άλλα χιλιοακουσμένα διαγγέλματα-εκβιασμοί. Διαγγέλματα σε ψυχές ξεπουλημένων και δεδομένων. Το άρθρο 37, το Μεσοπρόθεσμο, ο Νόμος 3999, το Μνημόνιο Νο. 1013, το πρόγραμμα Ανόρθωσης, το πρόγραμμα Εξυγιείανσης, σε δουλειά και δουλεία να βρίσκονται τα ανδρείκελα. 

Πρότζεκτ της Μαφίας: όσο υπάρχουν εκβιαζόμενοι θα υπάρχουν και θα μεγαλουργούν οι εκβιαστές. Νόμος και κανόνας και ηθικό αξίωμα των μαφιόζων. Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον, του εκβιασμού. Προ αμνημονεύτων χρόνων ξεμύτισε στα αλώνια ο σπορέας και έσπειρε τον σπόρον για να θερίζει τώρα τους καρπούς του. Και ο σπόρος έπεσε σε χωράφι όπου ευδοκιμούσαν τα παράσιτα. Όπου χαμαιλέοντες, ασπόνδυλα, ναιναίκοι ξεφύτρωναν και έμπαιναν στις λίστες της εξουσίας σαν εκλεκτοί του λαού. Για να τον ληστεύουν με το γάντι για να τον εκβιάζουν με το σπαθί.

Μετράει αιώνες πίσω της αυτή συνταγή. Τόσους που η ανθρώπινη μωρία και η ανθρώπινη μοίρα είναι καταδικασμένη να αγνοεί. Καταδικασμένη και διχασμένη ανάμεσα στην αρετή και στην φιλοδοξία, ανάμεσα στο εμείς αρετή και στο εγώ. Και ..

..νάμαστε πάλι λοιπόν. Να δούμε σε τρισδιάστατη εικόνα ένα ακόμη παιγνίδι διάσωσης σε έναν αέναο κύκλο διλλημάτων μεταξύ δυστυχίας και καταστροφής. Μια επιλογή μεταξύ του αργού καθημερινού θανάτου και της ακαριαίας εκτέλεσης. Κάθε άλλη διέξοδος τείνει να εξοβελιστεί από το νού και τη γλώσσα των σεσωσμένων,  με την χορηγία των αποστόλων της νέας τάξης. Κάθε άλλη σκέψη, κάθε ενόραση προς ένα άλλο κόσμο έχει καταστεί πράξη κολάσιμος, έχει διαπομπευθεί ωσεί η έξοδος των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο λόγω ενός προπατορικού αμαρτήματος. Η Γή της επαγγελίας έχει γίνει έρημος για να φιλοξενεί τους κολασμένους της κάτω από το πύρ της αιώνιας τιμωρίας, οι οάσεις ανήκουν στους εκλεκτούς της Γής. Όμως ανθρώπινη ύπαρξη έχει γεννηθεί για να αποδρά από μια τέτοια γή, επιζητεί το Θαύμα. Αναζητάει καταφύγιο και  φωλιά στα δάση τα απάτητα, νερό στις πηγές των θεών, μάννα στο τραπέζι του πλησίον. Ας μείνουν οι εκλεκτοί στις οάσεις τους. Αρκεί το απαλό αεράκι της ερήμου να τις αφανίσει.

Ας τραβήξουμε προς εώας, μακρυά από την περιφραγμένη τους κόλαση, μακρυά από το θηρευτικό τους περίπτερο, μακρυά από τις νόρμες τους. Ας αποδράσουμε από την έρημο τούτη, την έρημο των σκέψεων και των ψυχών. Οι οάσεις τους απλά είναι οι αντικατοπτρισμοί-παραισθήσεις, το δέλεαρ για να συγκατοικήσουμε με τον εφιάλτη, να γίνουμε εικόνα και ομοίωσή του. Να μετατραπούμε σε όντα σκυθρωπά, τα ζόμπι του μέλλοντος, άνθρωποι χωρίς το Α.

Την Πέμπτη κρίνεται το μέλλον μας; Όχι ! Το Μέλλον το δικό μας κρίνεται κάθε στιγμή, σε κάθε μας βήμα, με κάθε μας σκέψη, με κάθε μας πράξη. Όλες οι μεγάλες περπατησιές του ανθρώπου πάνω στη γή δεν είχαν προηγούμενο. Πάτησαν πάνω σε ίχνη αχνά που άφησαν οι θρύλοι και η ιστορία, χαράχθηκαν με οδηγό τη Μνήμη, διανύθηκαν με την ψυχή και με δυνάμεις από την ελπίδα και με ιχνηλάτες τα οράματα των πρωταρχικών μας στιγμών πάνω στη γή.  Ποιός σίγησε το κλάμα ενός νεογένητου, ποιά δύναμη έφραξε τους χειμάρους, ποιά στίφη προτάχθηκαν και δεν νικήθηκαν από τον άνεμο, ποιός βράχος δεν υποτάχθηκε στη σταγόνα της βροχής ;

Την Πέμπτη κρίνεται το μέλλον αυτών και μόνο. Ένας πήχυς τους θα κοντύνει, κάποιες μετοχές τους θα γκριζάρουν και κάποιες άλλες θα φωτίζουν καλύτερα στον πίνακα της ζωής τους, τα απόβλητα των ξεχυλισμένων βόθρων τους θα απλωθούν και στις αυλές των γειτόνων τους. Οι σαμπάνιες και τα χαβιάρια έχουν ημερομηνία λήξης. Ίσως και τούτη την Πέμπτη, αν το θελήσουμε Εμείς οι Κολασμένοι. Ας τους αρνηθούμε την ευωχία της Παρασκευής.