Στη μνήμη των Οικονομικών Αυτόχειρων του καθεστώτος Παπανδρέου και των πριν από αυτόν. (Αναδημοσίευση)

Αρχική δημοσίευση στο:  http://fotisthalassinos.blogspot.com/

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν φτιαγμένο από κόκαλα ανθρώπων. Μία τέλεια συμμετρική κατασκευή στημένη στο κέντρο της μεγαλύτερης πλατείας της πόλης, φτιαγμένη απο την ολοκληρωτική αποδόμηση των μικρότερων και εξίσου τέλειων συμμετρικών φυσικών κατασκευών των σκελετών και των συναρμοσμένων οστών των ασκεπών νεκρών της πόλης. Ήταν εκεί, πάνω στο ακόμη αφώτιστο δέντρο, τα κόκαλα του αυτόχειρα της Διδότου. Είχε ξεσπιτωθεί, χρωστούσε παντού, και με το κοστούμι και τη γραβάτα εργασίας βγήκε στους δρόμους. Ξέπεσε σε ζητιάνο. Είχε γεμίσει η πόλη με ζητιάνους. Αυτός όμως δεν άντεξε. Κουβάλαγε τα χρέη του μέσα στη φοβισμένη του ψυχή. 

Μία νύχτα του Αυγούστου του 2011, στην καρδιά της οικονομικής δικτατορίας του πρωθυπουργού, ακόνισε με δυνατές κλαγγές πάνω στον τοίχο το ξίφος που του 'χε χαρισμένο η γυναίκα του. Είχανε πάρει διαζύγιο όταν ο άντρας βυθιζόταν σε μια άβυσσο κατάθλιψης και δεν μπορούσε να φροντίσει τα παιδιά του. Σαν να 'ξερε που θα 'φτανε είχε κρατήσει απ' το σπίτι του το όπλο του θανάτου του. Έκανε χαρακίρι όπως ο Γιούκιο Μισίμα. 

Ο αυτόχειρας της Διδότου θαύμαζε τον Ιάπωνα συγγραφέα και ήξερε τα πάντα για την αυτοκτονία του. Την ίδια μέθοδο επέλεξε και για το δικό του θάνατο στην μεγάλη πόλη της Ελλάδας του 2011. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να τον θάψει. Σάπισε στο ψυχικό του απάγκιο με τον πιο ειδεχθή τρόπο. Τον φάγανε αγριεμένα υποσιτισμένα σκυλιά και αρουραίοι που έβγαιναν απο τα υπόγεια του μεγάλου κυβερνητικού κτηρίου. 

Φώτης θαλασσινός/αθήνα

Εικόνες από το μέλλον...

κάντε ΚΛΙΚ πάνω στη φωτογραφία να τη δείτε καλλίτερα

ΥΓ: σκιτσογράφος δεν είμαι, είμαι όμως αδέξιος σε κάθε τι περί τα εικαστικά.

Τον Γκιόργκο τον σκιτσάρισε ο Φωκίων Δημητριάδης εδώ και μερικές δεκαετίες...

Του Τετραγωνικού το Κάγκελο (αναδημοσίευση)

αν εγώ δεν πληρώσω τη ΔΕΗ θα μείνω χωρίς ρεύμα

αν εγώ κι εσύ δεν πληρώσουμε τη ΔΕΗ θα μας το κόψουν

αν μια συνοικία δεν πληρώσει τη ΔΕΗ θα το σκεφτούν για να το κόψουν

αν μια πόλη δεν πληρώσει τη ΔΕΗ πιθανόν να συζητηθεί

αν η μισή χώρα δεν πληρώσει τη ΔΕΗ σαφώς και δεν θα κόψουν τίποτα

αν όλη η χώρα δεν πληρώσει τη ΔΕΗ κάτι θα αλλάξει

γιατί δε θα συμφέρει την "αγορά" να κλείσει η ΔΕΗ....

υγ: ας ενημερώσει όποιος μπορεί για να το πω στις κότες

πόσα αυγά, πηδήματα του κόκορα και κουτσουλιά πάει το τετραγωνικό για το κοτέτσι;

αναρτήθηκε από μαμούφι (http://mamoufi.blogspot.com/ )

Άνθρωποι στα σκουπίδια

 Σκίτσο του Στάθη, Ελευθεροτυπία

Ο Τόμας Μάλθους ήδη από τον 18ο αιώνα είχε προδιαγράψει τη διαδρομή και το τέλος κάθε πληβείου της εποχής του και της εποχής μας. Συγγράφοντας το εφιαλτικό σενάριο Μελέτη επί της Αρχής του Πληθυσμού, περιέγραψε με ωμό τρόπο το μέλλον των κοινωνιών σε μια επόμενη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, περιέγραψε με κυνισμό τα ουσιώδη στοιχεία της παράνοιας και της κτηνωδίας που υπάρχουν μέσα στο αίμα και στις λειτουργίες του.

Σύμφωνα με τον Μάλθους πρέπει να αρχίσει ο έλεγχος του πληθυσμού της γης με την εκκαθάριση των κατώτερων ανθρώπων οι οποίοι αποτελούν τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Και αυτό γιατί ο πληθυσμός της γής αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ τα αγαθά με αριθμητική.

Φυσικά αυτό διαψεύδεται σήμερα από την πραγματικότητα. Ο υπερ-πληθυσμός (κατά τον Μάλθους) παρείχε στο κεφάλαιο την ευκαιρία όχι μόνο να αυξήσει την παραγωγή αγαθών  σε κλίμακα τερατώδη και με ρυθμό που έπρεπε να εφευρεθεί ο καταναλωτισμός για να μπορέσουν να απορροφηθούν (τουτέστιν να βρούν αγοραστές τα προϊόντα του), αλλά παρείχε παράλληλα και τη δυνατότητα να μειώνει την αμοιβή της εργασίας κατά το δοκούν, εκμεταλλευόμενο πότε την υποανάπτυξη και πότε τις ευκαιρίες που του παρείχε η εξουσία όπου γής.

Εν τούτοις, υπάρχουν σήμερα κήρυκες αυτού του μαλθουσιανού "ευαγγελίου". Ένας από αυτούς, ο αμερικανός Paul Elrlich, απόγονος και αναβιωτής του Μαλθουσιανού μοντέλου ανάλυσης. Σύμφωνα με τη νεώτερη διατύπωση των μαλθουσιανών ιδεών (βιβλίο του Paul Elrlich Η Βόμβα του Πληθυσμού) κάθε κακό που συμβαίνει σήμερα στον κόσμο οφείλεται στον υπερπληθυσμό. Όπως η πείνα, οι πόλεμοι, οι ασθένειες, η μετανάστευση, ακόμα και η καταστροφή του περιβάλλοντος. Όχι, η τελευταία δεν οφείλεται στην υπερεκμετάλλευση των πόρων του πλανήτη για την παραγωγή άχρηστων - πλην καταναλώσιμων σκουπιδιών.

Ένας ακόμη κρυφός θιασιώτης της θεωρίας του Μάλθους, ο δικός μας κ. Θ. Λιανός τυχαίνει να κατέχει τη θέση καθηγητού Πολιτικής Οικονομίας σε πανεπιστήμιο της χώρας, είναι δε τακτικός καλεσμένος ενημερωτικών περί την οικονομική κρίση εκπομπών μνημονιακών καναλιών.

Έγραφε λοιπόν ο κ. Λιανός σε άρθρο του στο Βήμα τον Οκτώβριο του 2009 (τυχαίο ;):

Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον κάθε πολίτη να έχει τη δική του άποψη. Σε μένα φαίνεται λογικό ότι, ανεξαρτήτως αν ο πληθυσμός έχει πλησιάσει ή υπερβεί το μέγεθος που οι πόροι της Γης μπορούν να υποστηρίξουν, η αύξηση του πληθυσμού δεν έχει κανένα ευεργετικό αποτέλεσμα στις συνθήκες διαβίωσής μας. Αντίθετα, πιστεύω ότι υπό ορισμένες προϋποθέσεις, η μείωση του πληθυσμού θα είχε θετικά αποτελέσματα. 

Και συνεχίζει: Είναι πολύ πιθανόν στο μέλλον, όταν οι πληθυσμιακές πιέσεις γίνουν ακόμη πιο έντονες, να εμφανισθούν αυθόρμητα ή να δημιουργηθούν βάσει σχεδίου μηχανισμοί σταθεροποίησης ή μείωσης του πληθυσμού. Πάντως, αν εμείς δεν κάνουμε αυτό που πρέπει με τρόπο συστηματικό και ανώδυνο, θα το κάνει η φύση με τρόπο βίαιο και επώδυνο.

Φθάσαμε λοιπόν στο ζητούμενο: Η φύση θα ..αναλάβει να λύσει με τρόπο βίαιο το ζήτημα. Και αν η φύση αρνηθεί να εκτελέσει τις διαταγές του κ. Λιανού ; Πως να πείσεις τη φύση να μην αναπαράγεται ; Έχουμε ήδη ένα ιστορικό προηγούμενο ανταρσίας της φύσης πάνω στο θέμα μας: Στην Κίνα χρειάστηκε να επιβληθεί ο δρακόντειος νόμος του ενός παιδιού ανά οικογένεια για να συγκρατηθεί η αύξηση του πληθυσμού. Αυτό στην ουσία υπονοεί ο κ. Λιανός και οι συνοδοιπόροι του ; 

Η Στείρωση, σωματική για τον έλεγχο του υπερπληθυσμού και η πνευματική για τον έλεγχο των ανθρώπων είναι σαν μέσο βαθειά εντυπωμένη στα μυαλά των ταγών της νέας σταυροφορίας του καπιταλισμού. Και όπου δεν επαρκεί το μέτρο της στείρωσης, αναλαμβάνει η βία με τη μορφή πολέμων, η τεχνική έλλειψη τροφίμων, η οικονομική εξαθλίωση κρατών και κοινωνιών να συμπληρώσουν τα μέτρα για την επίτευξη του στόχου: Εξόντωση του συνόλου της περιττής ανθρωπότητας. 

Από τις πολυεθνικές και τους δολοφονικούς μηχανισμούς τους, από τις κυβερνήσεις τους, από τους οικονομικούς τρομοκράτες, από τους δολοφόνους του περιβάλλοντος, από τους δολιοφθορείς της συνείδησής των κοινωνιών. Η ιστορία των λαών, οι κοινωνικές κατακτήσεις, η πνευματική τους δημιουργία, ισοπεδώνονται ή διαγράφονται βίαια από τα ..ιεραπόστολους του «ανώτερου Θεού» των Μπούς, Ρέηγκαν, Θάτσερ, και εν γένει των αποφοίτων της Σχολής του Σικάγου.

Οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια για τις χωματερές. Γιατί πλέον η παραγωγή δεν απορροφάται είτε λόγω της συμπίεσης των μισθών, είτε γιατί η ίδια πλεονάζει και θα έπρεπε αυτή να οδεύσει για τα σκουπίδια. Τεχνιέντως, παράγουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να καταναλώσουμε, αλλά στον τομέα της διατροφής πολύ λιγότερα. Εύφορες εκτάσεις καταστρέφονται ή υπονομεύεται η παραγωγή τους μέσω των μεταλλαγμένων και των νέων ασθενειών που εφευρίσκουν οι πολυθενικές τύπου Μοσάντο, η αλυσίδα διάθεσης των παραγομένων υπηρετείται από εντεταλμένους δολοφόνους, οι τιμές καθορίζονται στα χρηματιστήρια-κρεματόρια των λαών.

Στον καιάδα λοιπόν ! 

Η εργασία που στους πρώϊμους αιώνες του καπιταλισμού αποτελούσε πηγή κερδών για τον ίδιο, φαίνεται να περνά σε δεύτερη μοίρα. Όσο ήταν απαραίτητη στους καπιταλιστές για την παραγωγή, την αποκομιδή κερδών και την απορρόφηση των προϊόντων τους, αποτελούσε και μέσον αντίστασης των εργαζομένων, μέσο επιβίωσης αλλά και εφαλτήριο ενόρασης για έναν άλλο κόσμο. Η σχεδιαζόμενη μείωση της παραγωγής για το λόγο ότι δεν αποτελεί πλέον την αιχμή του δόρατος της κερδοφορίας των οικονομικών ελίτ (το χρηματιστήριο και εν γένει η χρηματιστική οικονομία πήραν τα ηνία της κερδοφορίας του κεφαλαίου) και για το λόγο ότι η μείωση της κατανάλωσης σχεδιάζεται σαν αναπόφευκτη, αποτελούσε στη δεκαετία του 80 εκ πρώτης όψεως μια αντίφαση προς την ουσία του καπιταλισμού. Μια αντίφαση που έπρεπε να παρακαμφθεί με βίαιο τρόπο. Η "φυγή προς τα εμπρός" από τα τέλη της δεκαετίας του 80 αποτελούσε μια αναγκαία εκτροπή από τους παραδοσιακούς κανόνες του. Μπροστά στο θανάσιμο δίλημμα της κατάρρευσής του ή της αντεπίθεσης στις κοινωνικές δυνάμεις, επέλεξε το δεύτερο, εφαρμόζοντας ανοικτά μέσα του οργανωμένου εγκλήματος. Προφανώς ο ανησυχών κ. Λιανός δεν είναι ενήμερος επ' αυτού.

Ποιός νάναι άραγε αυτός ο βίαιος και επώδυνος τρόπος ; Μπορεί ο καθένας να τον φανταστεί και να τον περιγράψει. Θα μπορούσε να ήταν ή συστηματική εξόντωση πληθυσμών με ιδιαίτερα φυλετικά χαρακτηριστικά και η εξ' αυτής "απελευθέρωση" πλούσιων εδαφών, κάτι δηλαδή σαν το "Πάρτε δανεικά να σας πάρουμε το σπίτι" που εφαρμόζουν οι τραπεζίτες. Μην ονειρεύεστε κρεματόρια και τα τοιαύτα. Η τεχνολογία της εξόντωσης ανθρώπων έχει εκσυγχρονισθεί. Και όπως κάθε εκσυγχρονισμός που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και ο εκσυγχρονισμός της μαζικής εξόντωσης πληθυσμών κάποια μέρα θα μπεί στον πειρασμό να δοκιμάσει τις δυνάμεις του.

"Τα υποκείμενα που ζουν σ’ αυτή την εποχή εξωτερικής και εσωτερικής κρίσης υφίστανται επίσης μια απορρύθμιση των φυσικών δομών οι οποίες καθόριζαν για πολύ καιρό αυτό που είναι ο άνθρωπος. Αυτά τα νέα απρόβλεπτα υποκείμενα βρίσκονται ταυτόχρονα στη θέση να διαχειριστούν απίστευτες δυνάμεις καταστροφής. Τελικά, η μείωση της δημιουργίας αξίας σ’ ολόκληρο τον κόσμο εμπεριέχει το γεγονός ότι, για πρώτη φορά, υπάρχουν- και μάλιστα παντού- πληθυσμοί σε περίσσευμα, πλεονάζοντες, οι οποίοι δεν χρησιμεύουν πια ούτε για εκμετάλλευση. Από την άποψη της αξιοποίησης της αξίας, είναι η ίδια η ανθρωπότητα που αρχίζει να γίνεται πια μια περιττή πολυτέλεια, μια δαπάνη που πρέπει να εξαλειφθεί, ένα «πλεόνασμα»… "

Anselm Jappe, «Θάνατος επί πιστώσει» (Κείμενα για την εργασία και την κρίση, Εκδόσεις των Ξένων). Αντιγραφή από τον ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.com/).

Είναι περιττή πολυτέλεια λοιπόν σήμερα το δεύτερο ή τρίτο παιδί ; Ο παππούς και η γιαγιά ; Ο κάθε συνταξιούχος ; Ο άνεργος ; Το πλεονάζον προσωπικό στο Δημόσιο ; Μάλλον ή Ασφαλώς Ναί για τους κ.κ. Παπανδρέου, Βενιζέλο, Λοβέρδο και για όλους τους οραματιστές της νέας φυλής που καλείται να πολεμήσει για να κυριαρχήσει στον πλανήτη.

Οι υπόλοιποι, και μέχρι να έλθουν οι νέες μηχανές εξόντωσης, στον Κάδο της γειτονιάς σας. Να ζείτε τρεφόμενοι με τα σκουπίδια, να ζείτε μαζί με τα σκουπίδια.

πηγές: http://www.tovima.gr, http://resaltomag.blogspot.com, http://www.enet.gr.

Οι Βρυ-Κόλακες του 4ου Ράϊχ

Και τι δεν ξεστόμισε χθές το σκύβαλο της ακροδεξιάς. Ο γνωστός γραφικός - πλην μολυσματικός - κύριος καρατζα-Φύρερ.

Πήγε και ενημέρωσε (όπως δήλωσε) τον πρόεδρο της μπανανίας για τους κινδύνους που απειλούν την χώρα. Για τους εφιάλτες που απειλούν τον ύπνο του και τον ύπνο των τραπεζο-τοκογλύφων.

Και ποιοί είναι αυτοί οι κίνδυνοι; ο εξής ένας: ξεσηκώνεται το πόπολο και απαιτεί να μην πληρώνει τους δυνάστες του. 

Το είπε χθές βράδυ στο κανάλι των νταβατζήδων. Με προσοχή τον άκουγε ο πρετεντέρης , με  σοβαρότητα ο τσίμας. Μικροβιακός πόλεμος στα μυαλά και στις ψυχές των ανθρώπων, ντοπαϊνη στα ρόπαλα των φασιστοειδών.

Οι ορίτζιναλ βρυκόλακες άκουσαν τις "σκέψεις" του και σίγουρα θα τον ανταμείψουν...
..αλλά: κύριε καρατζαφύρερ θυμάσαι καθόλου τον ...τσογλά-κωγλου ;

Τι δουλειά έκανες ; !

Τι δουλειά κάνεις ;    

Αυτή πια θα είναι η ερώτηση:  Τι δουλειά έκανες ;

Περπατώντας στο πάρκο της γειτονιάς μου, σκοτώνω την ώρα μου. Την ώρα και το χρόνο ώσπου ο ένας εργαζόμενος της οικογένειάς μου (το έτερον ήμισυ δηλαδή) επιστρέψει, αποκαμωμένη από το τύποις οκτάωρό της ...

Ντρέπομαι να κάθομαι στο σπίτι, ακατάλληλο θέαμα για ανήλικους... Ακατάλληλο και για τις αντοχές μου, που δεν θα με στηρίξουν στην ερώτηση μπαμπά γιατί δεν πάς στο μαγαζί ;

Περπατώ, αντικρύζοντας ανθρώπους κάθε ηλικίας να σκοτώνουν σαν κι' εμένα το χρόνο τους, ξέροντας πως όλοι μαζί σκοτώνουμε σιγά-σιγά και τη ζωή μας. Αδυνατώ να τους κοιτάξω στα μάτια, αδυνατώ να καθίσω δίπλα τους στο παγκάκι. Γιατί θάρθει κάποια στιγμή η ερώτηση: Εσείς τι δουλειά κάνατε ;

Και ξέρω πόσο δύσκολο θάναι να τους πώ την αλήθεια. Πόσο αδύνατο θάναι να τους πείσω ότι είναι πολύ εύκολο από επιχειρηματίας - έστω και μικρός- να πτωχεύσεις, να μείνεις ανενεργός, να αποβληθείς από την παραγωγή, να είσαι το "μίασμα" των τραπεζών, της αγοράς, της γειτονιάς σου.

Αυτός απέναντί σου είναι πρώην εργαζόμενος, σκέφτεσαι.  Έχει πρώην αφεντικό ! Που ακόμα μπορεί να κρατάει όρθια την επιχείρησή του. Μπορεί ο πρώην εργαζόμενος που έχεις απέναντί σου να αισθάνεται και υπερήφανος γι' αυτό. Πάντως έχει ένα "άλλοθι": Αυτόν τον απέλυσαν.

Εγώ δεν τα κατάφερα: έπεσα μαζί με τους πρώην συμπολεμιστές-υπαλλήλους  μου, χρεώθηκα, προσημειώθηκα, υποθηκεύτηκα για να κρατήσω όρθια όχι την επιχείρηση, αλλά κάτι άλλο, απροσδιόριστο ακόμα μέσα μου. Έτσι σφιχταγκάλιασα την κατάθλιψη..

Όλα σκόρπισαν, όλα μεταμορφώθηκαν σε μια χαίουσα πληγή. Πώς να την κρύψεις, πού να κρυφτείς. Τα τηλέφωνα, το κουδούνι της πόρτας μου, το γραμματοκιβώτιό μου δέχονται κατά κύματα τις επιδρομές κάποιων επώνυμων αλλά και όλο και συχνότερα ανώνυμων εντολοδόχων των πιστωτών μου, αυτόκλητων ή μή.

Μικρά και ασήμαντα πράγματα, εικόνες αδιάφορες πριν, ήχοι αποτυπωμένοι στη συνείδηση και στο ρέειν της καθημερινότητάς μου, αποκτούν τώρα άλλο νόημα και μια διάσταση εφιαλτική. Σε λίγο και ο περίπατος στο πάρκο, το σκότωμα του χρόνου μου, το αντίκρυσμα των ανθρώπων στον δρόμο.  Σε λίγο, φοβάμαι, πώς  η ερώτηση εσείς τι δουλειά κάνατε δεν θα έχει πια αποδέκτες... 

ένας αναγνώστης.

και για την αντιγραφή e-Apenanti

Πίνακας: Η Κραυγή του Έντβαρτ Μουνκ

Ντου !

«Αν δεν κάνουμε ΄ντου', φυγή προς τα μπρος, δεν θα μπορέσουμε να καθησυχάσουμε τους εαυτούς μας, τις αγορές και τους εταίρους μας» 

Τάδε έφη Μπένυ ο τσάρος. Χρειάζεται ένα ντου για να πάμε σε πρωτογενές πλεόνασμα τον Μάρτιο του 2012, συμπλήρωσε. Ένα ντου και ένας εργαζόμενος σε κάθε σπίτι και λύθηκε το πρόβλημα.

Ποιό πρόβλημα ; Αυτό που  λύνεται τα δύο τελευταία χρόνια κάθε βδομάδα, μετά από κάθε μνημόνιο, αλλά πριν από κάθε δόση, ώ ! του παραδόξου θαύματος, εμφανίζεται ...

Σαν την Ανάπτυξη ή σαν το ευαγές μας μπουρδέλο που όλη τη βδομάδα πέφτει, αλλά κάθε Παρασκευή ανεβαίνει.. για να μας θυμίζει ότι υπάρχουν ακόμα χάνοι και τζογαδόροι στην επικράτεια της μπανανίας μας.

Πράγματι, το ό,τι έχουν πέσει έξω σε κάθε τι μέχρι τώρα είναι γιατί δεν είχε εφευρεθεί το ντου !. Με αυτό το ντου  είναι σίγουρο το θετικό αποτέλεσμα και περιττά τα νέα μέτρα που πήραν χθές και τα οποία, μέχρι προχθές, δεν θα έπαιρναν.

Εγώ λοιπόν δεν είμαι δύσπιστος προς τις ιδέες του Μπένυ. Και επειδή φοβάμαι πώς η τρομερή αυτή ανακάλυψη θα πάει στράφι, όπως πήγε και η πράσινη ανάπτυξη ή η συμφωνία της 21ης Ιουλίου, προτείνω μερικές ιδέες-μέτρα για να εφαρμοστεί αποτελεσματικά το νέο υπερ-όπλο του Μπένυ.

μέτρο 1: Κάθε πολίτης - χωρίς καμμία εξαίρεση - θα επιτρέπεται πλέον με διάταξη νόμου να μπουκάρει σε κάθε σπίτι, μαγαζί, γραφείο, αυτοκίνητο και να κλέβει από μετρητά μέχρι ό,τι μπορεί να ρευστοποιηθεί. Ακόμα θα μπορεί να αρπάζει τσάντες, πορτοφόλια, να απλώνει τη χερούκλα του στους λωπούς των περαστικών, κ.λπ. Η λεία θα καταγράφεται από ειδικά κέντρα επανδρωμένα από αστυνομικούς και χρεωεισπράκτορες των δανειστών μας και τα μεν μετρητά θα αποδίδονται στον ντου-man σε ποσοστό 50% η δε λοιπή λεία θα εκτιμάται πρώτα από σώμα κλεπτοαποδόχων, θα ρευστοποιείται και τα μετρητά θα κατανέμονται ομοίως. 

Εξαιρέσεις: από τη διάταξη αυτή θα εξαιρούνται τράπεζες, πολυεθνικές εταιρείες, super markets, γραφεία και σπίτια βουλευτών, υπουργών, γενικών γραμματέων υπουργείων, πρωθυπουργών, προέδρων δημοκρατίας (τέως και νύν), ξένες πρεσβείες, σπίτια εφοπλιστών, βιομηχάνων και χρηματιστών, αλλά και άλλων που με προεδρικό διάταγμα θα καθοριστούν.

Τη δραστηριότητα αυτή θα μπορούν να ασκούν και ξένοι υπήκοοι που ζούν ή επισκέπτονται τη χώρα. Το ποσοστό που θα τους αναλογεί θα είναι 30% αντί του 50% και επίσης θα τους χορηγείται άδεια παραμονής στη χώρα.

Με νόμο θα προβλέπεται ότι κάθε υπονόμευση αυτού του λειτουργήματος θα τιμωρείται παραδειγματικά, η αντίσταση  δε κατά των λειτουργών του μέτρου θα θεωρείται αντίσταση κατά της αρχής. Με αυτό το μέτρο εκτός της εξάλειψης του ελείμματος θα εξαλειφθεί και η ανεργία 

  

μέτρο 2: το υπουργείο Οικονομικών να αναρτήσει σε κάθε εφορία, σε κάθε γειτονιά, χωριό ή κωμόπολη αλλά και στο διαδίκτυο πλήρη κατάλογο όσων χρωστάνε στο δημόσιο από 1 μέχρι 200.000 ευρώ. Θα δοθούν στη δημοσιότητα τα πλήρη στοιχεία των οφειλετών - φυσικών και νομικών προσώπων- (διεύθυνση, τηλέφωνο, φωτογραφία). Κάθε πολίτης έλληνας ή ξένος θα μπορεί να κυνηγάει και να βρίσκει τον οφειλέτη και να απαιτεί με κάθε μέσο την είσπραξη του ποσού. Τα μέσα αυτά είναι η απειλή, ο ξυλοδαρμός, η αρπαγή κινητών και ακινήτων του οφειλέτη,  η απαγωγή και τα βασανιστήρια. 

Το ποσοστό κέρδους των φοροκυνηγών θα είναι επίσης 50%. Σε καταδότες θα ορίζεται αμοιβή 10% και το υπόλοιπο θα αποδίδεται στην επιτροπή διαχείρισης δημοσίου χρέους.

μέτρο 3: να ανοίξει το επάγγελμα των μπουρδέλων. Να κατασστεί υποχρεωτική η λειτουργία ενός μπουρδέλου σε κάθε χωριό, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πολυκατοικία. Παράλληλα το κράτος να αναλάβει το ρόλο του νταβατζή με νόμο. Να επιτραπεί η είσοδος από οποιαδήποτε χώρα κάθε καλίγραμμης καλλονής έτσι ώστε να καλύπτονται όλες οι προτιμήσεις των πελατών. Οι εισπράξεις δε θα κατανέμονται ομοίως.

Συμπερασματικά και τα τρία μέτρα εκτός της αύξησης των εσόδων του κράτους και τον καθησυχασμό των αγορών, θα εξαλείψουν την ανεργία και το κυριώτερο θα προσιδιάζουν στο μοντέλο ανάπτυξης και διαβίωσης που προσδοκάνε για μας οι αγορές και οι δανειστές μας.

Ντου λοιπόν! (και τους φάγαμε) !

Εσχάτη Προδοσία..

Ο Τσολάκογλου υπογράφει την παράδοση της χώρας.

Μετά την απελευθέρωση θα δικασθεί για Εσχάτη Προδοσία

Διαβάσαμε στο "blog Παρέμβαση" της 8-9-2011 το εξής  :" ....Οποιοδήποτε άλλο κράτος μετά τις πρόσφατες δηλώσεις Ερντογάν, Νταβούτογλου, Μπαγίς θα είχε τουλάχιστον διακόψει την αυτοκτονική πολιτική μείωσης των αμυντικών δαπανών.

Εδώ η άρνηση – ναι, πρέπει να το πούμε – των ΕΛΠΕ να εφοδιάζουν με καύσιμα εφ’εξής τις Ένοπλες Δυνάμεις λόγω χρεών (ενημέρωσαν σχετικά την περασμένη Παρασκευή τα Eπιτελεία) θεωρείται «ανάξιο λόγου θέμα»…

Μήπως κάποιοι πολιτικοί θα πρέπει να ενημερωθούν ότι τα δικαστήρια με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας εξακολουθούν να υφίστανται στο ελληνικό νομικό πλαίσιο;" 

http://e-parembasis.blogspot.com/2011/09/100.html 

Δεν γνωρίζουμε ποιός αποφασίζει εκεί στα Ελ.Πε. Γνωρίζουμε όμως ότι ο κ. Λάτσης είναι ο μεγαλομέτοχος της εταιρείας με ποσοστό γύρω στο 41% μέσω της εταιρείας POIH INVESTMENT LIMITED. 

Ο πίνακας αλιεύθηκε από capital.gr

Χειροπέδες στα όνειρα

Θήβα, γυναικείες φυλακές Ελαιώνα 2011. Διαβάζουμε στο blog που έχουν δημιουργήσει η διεύθυνση των φυλακών, οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι κρατούμενες: Εδώ μπορείτε να μας γνωρίσετε. Ένα κομμάτι της κοινωνίας μας αποκλεισμένο και παρεξηγημένο ζητάει να βγει απ’τα σκοτάδια και να πάρει την θέση του δίπλα σας. Γιατί τα μέλη αυτής της μικρής κοινωνίας θέλουν και πρέπει να είναι δίπλα σας. Ετσι κι αλλιώς ανάμεσα α'αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να υπάρχει ένας φίλος ή ο γείτονάς σας. Ανάμεσα σ'αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να είναι η γυναίκα σας ή ακόμα και το παιδί σας.

Η ιστορία:

Η κρατούμενη Μ.Θ συνοδεία αστυνομικών και με χειροπέδες οδηγήθηκε στο εξεταστικό κέντρο των πανελληνίων εξετάσεων για να μετάσχει στην πιο άνιση μάχη της ζωής της. Να δοκιμάσει τις δυνάμεις της. Να αγγίξει το όνειρό της: να σπουδάσει Κοινωνιολογία.

Η διεύθυνση και το συμβούλιο των φυλακών, οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι συγκρατούμενές της έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την οπλίσουν σε αυτή την μάχη. Μπροστά και στη δική της αποφασιστικότητα το δικαστικό συμβούλιο ενέκρινε το αίτημά της, δίνοντάς της τις απαραίτητες άδειες εξόδου. Δεν μπορούσε όμως η δικαιοσύνη για την Μ.Θ. να μην είναι τυφλή... Έτσι μαζί με τα απαραίτητα για τη συμμετοχή της στη διαδικασία των εξετάσεων αποφάσισε πως έπρεπε- για λόγους που το δικαστικό συμβούλιο γνώριζε- να συνοδεύεται από αστυνομικό και να φορά τις ..χειροπέδες της. Δεν γνωρίζουμε αν φορούσε και τη στολή φυλακής ή αν γύρω από το εξεταστικό κέντρο είχε παραταχθεί διμοιρία των ΜΑΤ. 

Ένα όμως είναι βέβαιο: το γράμμα του νόμου σκοτώνει το πνεύμα του νομοθέτη. Στην προκειμένη περίπτωση το πνεύμα του δικαστικού συμβουλίου οχυρώθηκε πίσω από το γράμμα του νόμου, χαράσσοντας το δρόμο του σωφρονισμού μέσα από την ταπείνωση και τον εξευτελισμό του όποιου ή όποιας προσπαθεί να δόσει ένα νέο νόημα στην ζωή του.  Το πνεύμα όμως της διευθύντριας των φυλακών έμεινε αλώβητο από τα ψιμύθια της δικαστικής νομολογίας. Συγχαρητήρια σε αυτήν, στους συνεργάτες της και σε όλες τις κρατούμενες του εν λόγω σωφρονιστικού καταστήματος.

Για το τέλος: 

Όταν το όνειρο κουρνιάζει σε ανθρώπινες αγκαλιές, όταν η θέληση αποκτά τις διαστάσεις μιας ενόρασης, τότε τα χαρακωμένα από τις χειροπέδες χέρια, η τσακισμένη ψυχή, το αποδυναμωμένο πνεύμα, μπορούν να φέρουν το φώς στην Σικυωνία. Η Μ.Θ. έδοσε τον αγώνα της και τα κατάφερε: Είναι πια φοιτήτρια της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αιγαίου !! 

Πηγές:

http://kkgeth.blogspot.com , 

http://xeblogarisma.blogspot.com/ 

Λαύριο 1870, Foxconn 2011: Δύο στίγματα του μέλλοντός μας

Λαύριο, δεκαετία του 1870: εργαζόμενοι στην αιώρα

"Κατεβείτε από τις αιώρες" θέλησε να μας υπενθυμίσει για μια ακόμη φορά η μητρόπολη του προτεκτοράτου μας δια στόματος του κ. Wolfgang Schäuble (Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε). Ο επίδοξος - για το εγγύς μέλλον - υπουργός εργασίας στο προτεκτοράτο Griechenland, ανασύροντας από το ντουλάπι της οικόγενειάς του το φωτογραφικό άλμπουμ του παππού του (που ήταν περιηγητής-φωτογράφος), έμεινε έκπληκτος, βλέποντας μερικές από τις φωτογραφίες με θέμα το Λαύριο και τα Λαυρεωτικά. Έχοντας και ο ίδιος "τυφλωθεί" από την προπαγάνδα της παγκόσμιας αριστεράς, θεωρούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή τα Λαυρεωτικά σαν μια υπόθεση βάναυσης καταπίεσης των εργαζομένων στα ορυχεία της εταιρείας "Συγγρός-Σερπιέρι Α.Ε". Το άλμπουμ όμως του προσέφερε ανεκτίμητες και αδιάψευστες μαρτυρίες για το πόσα δικαιώματα, ανέσεις και ελευθερίες απολάμβαναν οι εργαζόμενοι του εθνικού ευεργέτου μας Ανδρέα Συγγρού. Θεωρώντας δε ο κ. Σόϊμπλε και το επιτελείο της μητρόπολης πως από εκείνα τα χρόνια έως σήμερα οι συνθήκες εργασίας στη χώρα μας έχουν βελτιωθεί έτι περαιτέρω, σκέφτηκαν πως ήλθε ο καιρός να μας μαζέψουν τα λουριά, να κόψουν τα σχοινιά από τις αιώρες μας και να μας αναγκάσουν έτσι να κατεβούμε να δουλέψουμε.

Τα Λαυρεωτικά ήταν η πρώτη μεγάλη εισβολή του ξένου κεφαλαίου στο νέο ελληνικό κράτος. Η εισβολή, η εγκατάσταση των επενδυτών και η λειτουργία των ορυχείων συνοδεύτηκαν από όλα τα μέχρι τότε γνωστά τερτίπια του καπιταλισμού σε χώρες-αποικίες: Συμβάσεις εκμετάλλευσης αποικιακού χαρακτήρα, εκβιασμούς και απειλές προς το ελληνικό κράτος, εξαγορές πολιτικών, συνέργειες ντόπιων οικονομικών παραγόντων, άγρια εργατική εκμετάλλευση και καταστολή, χρηματιστηριακά σκάνδαλα εις βάρος αφελών "επενδυτών".  Να θυμίσω εδώ τις "Χρηματιστηριακές Φούσκες του Συγγρού" τις πρώτες που εμφανίστηκαν στη χώρα μας ποτέ, αν και ακόμη δεν είχε ιδρυθεί το "ευαγές ίδρυμα" που λέγεται χρηματιστήριο. Στο καφενείο Η Ωραία Ελλάς τα λιμοκοντόρια-γιάπηδες της εποχής πουλούσαν τις φούσκες του εθνικού μας ευεργέτη.  Ο οποίος, όταν αποκαλύφθηκε η απάτη, κάτω από την λαϊκή κατακραυγή, εξαφανίστηκε αφήνοντας πίσω του χρεοκοπημένους πολίτες και απλήρωτους εργαζόμενους.

Παραθέτω μια περιγραφή της κατάστασης που επικρατούσε την εποχή όσον αφορά τις συνθήκες εργασίας στα ορυχεία. "Οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία θυμίζουν δουλοπάροικους που έχουν μόνο υποχρεώσεις. Δουλεύουν μέρα – νύχτα σε άθλιες συνθήκες εργασίας, χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα και χωρίς φυσικά καμία υγειονομική περίθαλψη ή σύνταξη. Όσοι καταφέρνουν να παραμείνουν για μεγάλο διάστημα στις ανήλιαγες στοές, με τον καιρό καθίστανται άχρηστοι για οποιαδήποτε άλλη εργασία και πετιούνται στον δρόμο για να έρθουν οι επόμενοι. Και φυσικά η περιοχή του Λαυρίου κατακλύζεται από ένα σύννεφο μολύβδου, που έχει σαν αποτέλεσμα οι κάτοικοί της να έχουν τα περισσότερα (αναλογικά με τον πληθυσμό) κρούσματα νεοπλασιών των πνευμόνων σε όλη τη χώρα. Σαν να μην έφτανε η εκμετάλλευση του κόπου τους, η εταιρεία «φροντίζει» να πάρει πίσω τα ελάχιστα χρήματα που τους δίνει. Εισάγει για πρώτη φορά την πληρωμή σε εταιρικό νόμισμα που έχει αντίκρισμα μόνο σε μαγαζιά της εταιρείας στην ευρύτερη περιοχή, με αποτέλεσμα και αυτά τα λίγα χρήματα που δίνει στους εργαζόμενους να επιστρέφουν πάλι σε αυτή…"

Δυστυχώς δεν διδαχθήκαμε τίποτα από το Λαύριο της εποχής εκείνης, ξεχάσαμε τα γεγονότα και δεν αντιληφθήκαμε τις ερμηνείες τους, τα συνδικάτα και οι οικονομικοί αναλυτές ουδέποτε προέταξαν και δεν προτάσσουν τα Λαυρεωτικά σαν οδηγό σκέψης και προβληματισμού. Ήλθε επομένως ο καιρός η ιστορία να μας "εκδικηθεί".

Ο Μεσαίωνας στις εργασιακές σχέσεις που τείνει να επικρατήσει παντού στον κόσμο, σχεδιασμένος στα πρότυπα της Κίνας, είναι πολύ κοντά μας. Η χώρα μας έχει επιλεγεί σαν μία από τις πρώτες του "ανεπτυγμένου καπιταλισμού" όπου θα κυριαρχήσει ο νόμος των αγορών, όπου το παραδοσιακό δίπολο κεφάλαιο-εργασία που χαρακτήριζε τις καπιταλιστικές κοινωνίες από τον 17ο αιώνα έως τις μέρες μας θα τελευτήσει, δίνοντας τη θέση του στη δουλοκτητική βαρβαρότητα και όχι μόνον. Διαβάζουμε ότι η μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής εξαρτημάτων ειδών πληροφορικής που μετεγκαταστάθη από την Ταϊβάν στην Κίνα (!), η Foxconn, σχεδιάζει τα προσεχή 3 έτη να έχει αντικαταστήσει το ένα τρίτο του ενός εκατομμυρίου των εργαζομένων της με ρομπότ.

Η Foxconn αποτελεί ένα πρόπλασμα-πρότυπο της αυριανής μετα-καπιταλιστικής επιχείρησης. Έχοντας ..υποστεί πριν λίγα χρόνια δύο απεργίες των εργαζομένων της που πέτυχαν αύξηση 70% στους μισθούς των, έχοντας να αντιμετωπίσει τις αυτοκτονίες των εργαζομένων της, σκέφτηκε πώς το να αντικαταστήσει τους εργαζόμενους με ρομπότ, ήταν η αναγκαία και επιβαλλόμενη "υπέρβαση". Τα ρομπότ ούτε απεργούν, ούτε αυτοκτονούν..

Τα πεντακόσια περίπου χρόνια του καπιταλισμού με ή χωρίς "ανθρώπινο" πρόσωπο, ήγγικεν η ώρα να περάσουν στην ιστορία. Μια νέα εποχή βαρβαρότητας έρχεται.

"Τα υποκείμενα που ζουν σ’ αυτή την εποχή εξωτερικής και εσωτερικής κρίσης υφίστανται επίσης μια απορρύθμιση των φυσικών δομών οι οποίες καθόριζαν για πολύ καιρό αυτό που είναι ο άνθρωπος. Αυτά τα νέα απρόβλεπτα υποκείμενα βρίσκονται ταυτόχρονα στη θέση να διαχειριστούν απίστευτες δυνάμεις καταστροφής. Τελικά, η μείωση της δημιουργίας αξίας σ’ ολόκληρο τον κόσμο εμπεριέχει το γεγονός ότι, για πρώτη φορά, υπάρχουν- και μάλιστα παντού- πληθυσμοί σε περίσσευμα, πλεονάζοντες, οι οποίοι δεν χρησιμεύουν πια ούτε για εκμετάλλευση. Από την άποψη της αξιοποίησης της αξίας, είναι η ίδια η ανθρωπότητα που αρχίζει να γίνεται πια μια περιττή πολυτέλεια, μια δαπάνη που πρέπει να εξαλειφθεί, ένα «πλεόνασμα»… "

Anselm Jappe, «Θάνατος επί πιστώσει» (Κείμενα για την εργασία και την κρίση, Εκδόσεις των Ξένων). Αντιγραφή από τον ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.com/).

Το Λαύριο του 1870 και η Foxconn είναι δύο στιγμές της νέας εποχής, είναι δύο φωτογραφίες από το μέλλον μας. Αν δεν αντισταθούμε...

Έχεις δίκηο κ. Σόϊμπλε. Ας κατεβούμε από τις αιώρες της αδιαφορίας και της αδράνειας..

Σπαρίλες…(αναδημοσίευση)

Αλιεύθηκε από http://kibi-blog.blogspot.com /

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Ο Κόσμος του Επενδυτή" στις 3-9-2011

Αυτό είναι το κακό με τις διακοπές. Λίγες ή πολλές, χλιδάτες ή ταπεινές, σκαφάτες ή all inclusive, κοσμικές ή ασκητικές, στο τέλος σού αφήνουν κάτι σαν τραύμα, σαν ενοχλητική πληγή. Όλα εκείνα τα κύματα ευφορίας που σε κατέκλυζαν όσο ήσουν αλλού, μεταλλάσσονται σε ρεύματα δυσφορίας μόλις βάλεις το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού, μόλις πάρεις τους λογαριασμούς από το γραμματοκιβώτιο, μόλις πατήσεις το πόδι σου στη δουλειά. Πού πήγε τόση βιταμίνη αισιοδοξίας -ή Ε- που μάζευες κάτω από τον ήλιο; Γιατί σέρνεσαι απρόθυμος, με τα βήματα βαριά και τα χέρια κρεμασμένα, γιατί νιώθεις το κεφάλι σου ακατοίκητο, γιατί αδυνατείς να προσαρμοστείς στη ρουτίνα που μόλις πριν από δυο- τρεις εβδομάδες εγκατέλειψες, γιατί δυσκολεύεσαι να ανασυγκροτήσεις την αδρή εικόνα που είχες στο μυαλό σου για την πραγματικότητα και τα βασικά συστατικά της, γιατί τα δάχτυλα πατούν αμήχανα το πληκτρολόγιο και τα μάτια πιο πολύ χαζεύουν παρά βλέπουν την οθόνη του υπολογιστή; 

Το φαινόμενο συμπυκνώνεται στη λέξη «σπαρίλα», για την οποία ενδεχομένως ένας ψυχολόγος θα έγραφε πολυσέλιδη πραγματεία περί «συνδρόμου κατάθλιψης μετά τις διακοπές», αλλά η λαϊκή θυμοσοφία την έκλεισε σε τρεις συλλαβές. «Σπαρίλα» σημαίνει νωθρότητα, βαρεμάρα, ενδεχομένως και τεμπελιά και υποθέτω ότι χαρακτηρίζει αρκετά εκατομμύρια νεοέλληνες αδειούχους του Αυγούστου. Η ετυμολογία της σχετίζεται με τον σπάρο, αλλά αγνοώ γιατί το συμπαθές ψάρι επικρίνεται για νωθρότητα – ίσως το γεγονός ότι είναι από τα ελάχιστα ψάρια που έχω πιάσει στις λιγοστές εμπειρίες μου ως ερασιτέχνη ψαρά αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Από την άλλη, όμως, με ξενίζει το γεγονός πως ο Τσιτσάνης, στα περίφημα «Καβουράκια» του, διέσωσε το γόητρο του σπάρου, εμφανίζοντάς τον ως πολύ δραστήριο εραστή και ακούραστο ξενύχτη στο πλάι της καβουρίνας. Δύσκολη συνύπαρξη, άρα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον σπάρο μια αποκοτιά που κάθε άλλο παρά σπαρίλα αποδεικνύει. 

Αλλά ο τραγουδιστικός άθλος του σπάρου διασώζει τον ίδιο κι όχι εμάς. Οι δικές μας σπαρίλες είναι η χειρότερη δυνατή εκκίνηση για ένα δύσκολο φθινόπωρο και έναν ακόμη δυσκολότερο χειμώνα. Ίσως δεν είναι υπολείμματα από τα άδεια μπαγκάζια των διακοπών, αλλά δυσβάστακτα φορτία του εγγύς μέλλοντος. Και ίσως, ακόμη χειρότερα, δεν είναι απλώς συμπτώματα του «καταθλιπτικού συνδρόμου μετά τις διακοπές», αλλά σημάδια ενός άλλου συνδρόμου, πολύ πιο απτού, ενός συνδρόμου εγκλωβισμού: ο σπάρος έχει ήδη δαγκώσει τ’ αγκίστρι, έχει ήδη πιαστεί στα δίχτυα. Προορισμός, η σχάρα ή το τηγάνι… 

Θα μου πείτε, «μα συνέβη και πέρυσι, συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή». Προσπαθήστε, όμως, να δείτε τις διαφορές. Κάθε Σεπτέμβρη, όταν οι χώροι εργασίας ξαναγέμιζαν, επικρατούσε ένα είδος θορυβώδους επανεκκίνησης που γρήγορα απορροφούσε τη νωθρότητα και την απροθυμία των αδειούχων του Αυγούστου. Πάντα υπήρχε κάποιο πραγματικό ή συμβολικό πρόγραμμα «ανασυγκρότησης». Τα κανάλια διαφήμιζαν καταιγιστικά τις νέες χαζοχαρούμενες σειρές τους, τα ΜΜΕ «προπονούσαν» τις ηχηρές μεταγραφές τους, οι εφημερίδες ετοίμαζαν ανασχεδιασμούς, οι επιχειρήσεις σχεδίαζαν νέα προϊόντα, επέκταση ή αναδιάταξη των δικτύων πώλησης, προγράμματα διαφημιστικής προβολής, άλλες υποδέχονταν στις εντατικές συσκέψεις το νέο στέλεχος με τη μαγική συνταγή άμυνας στην κρίση και απάντησης στην ανταγωνισμό. Γενικώς, επικρατούσε παντού μια κινητικότητα -έστω και εικονική- που συντηρούσε μια προσδοκία βελτίωσης ή, στη χειρότερη περίπτωση, επιβίωσης. 

Αυτό που κατά βάθος αυτή τη φορά καίει όλα τ’ αποθέματα της βιταμίνης της αισιοδοξίας που καταφέραμε να συλλέξουμε στις διακοπές είναι η διάχυτη βεβαιότητα μιας επερχόμενης καταστροφής. Κάθε στοιχειώδες ή «μεγαλειώδες» σχέδιο ανάταξης μιας κοινωνίας που βυθίζεται στην ολική χρεοκοπία έχει καταλήξει σε παταγώδη αποτυχία. Όλα τα δεδομένα υπόσχονται μόνο επιδείνωση. Το χρέος βρίσκεται εκτός ελέγχου και δεν είναι βιώσιμο, αποφαίνεται με τον επισημότερο τρόπο η αρμόδια υπηρεσία της Βουλής. Οι εκτιμήσεις για την ύφεση αναθεωρούνται προς το χειρότερο και οι προβλέψεις για ανεργία 20% τους επόμενους μήνες ακούγονται μάλλον μετριοπαθείς. Η τρόικα, σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να μην έχει ουδεμία σχέση με τον φόνο και τη συστηματική επιχείρηση παραπλάνησης με ψευδείς εκτιμήσεις, επιμένει στη συνταγή της δημοσιονομικής αποτυχίας και της ανθρωπολογικής απαξίωσης: εξαλείψτε κάθε τι δημόσιο, εκμηδενίστε το εργασιακό κόστος. Η κυβέρνηση, που επιπλήττει για εξωθεσμική συμπεριφορά όποιον αμφισβητεί την εφαρμογή νομοθετικών εκτρωμάτων που υποβάλλει η τρόικα, ομολογεί τη δική της συνταγματική εκτροπή, λέγοντας πως προωθεί «με τον πιστόλι στον κρόταφο» ακόμη και μέτρα που αναγνωρίζει ως καταστροφικά. Οι υπουργοί, όταν δεν βρίσκονται σε πολιτική καταστολή (ή σπαρίλα), διαπληκτίζονται δημόσια για τον βαθμό συμμόρφωσής τους προς τα υποδείξεις της τρόικας. Οι ευρω-ηγεμόνες, έχοντας ήδη τινάξει στον αέρα την υποτιθέμενη σωτήρια συμφωνία της 21ης Ιουλίου, επεξεργάζονται σενάρια για μια Ευρωζώνη χωρίς «βαρίδια» ή τη διχοτόμησή της σε έναν υγιή κι έναν ασθενικό πόλο. Οι κυβερνήσεις όλης της Ε.Ε. ανταγωνίζονται με ζήλο στην προώθηση νέων πακέτων λιτότητας, φορολογικής εξουθένωσης και ισοπέδωσης των τελευταίων ψηγμάτων κοινωνικού κράτους ή κρατικής περιουσίας. Οι τραπεζίτες, έχοντας απομυζήσει από τα κράτη κάθε αναπτυξιακή ικμάδα, διαπραγματεύονται την ελαχιστοποίηση του κόστους από το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους και απεργάζονται σχέδια προστασίας τους από μια πανθομολογούμενη καταστροφή. Ακόμη κι αν ο κόσμος χαθεί, αυτοί πρέπει να επιβιώσουν. Σαν τις προϊστορικές κατσαρίδες… 

Αυτή η οδυνηρή ανασύνθεση της πραγματικότητας, που είχε κάπως καλυφθεί από τον παφλασμό των κυμάτων, τον ήλιο ή μερικές δόσεις αλκοόλ, είναι κάτι περισσότερο και βαθύτερο από ένα εποχικό καταθλιπτικό σοκ, μια σπαρίλα. Είναι η αδυναμία του μέσου πολίτη να σχεδιάσει στοιχειωδώς το μέλλον του, ακόμη και το εγγύτατο. Όχι λόγω κοσμοθεωρητικών ανησυχιών για τον καπιταλισμό. Αλλά για πολύ πιο χειροπιαστούς λόγους που σχετίζονται με τους κεφαλικούς φόρους που φτάνουν τις επόμενες μέρες σε εκατομμύρια νοικοκυριά, με τη φορολογική σχιζοφρένεια του ΦΠΑ 23% ακόμη και στο σουβλάκι, με την επίμονη πίεση στους μισθούς δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με την εμπαθή εμμονή της τρόικας να κατεδαφιστεί και το τελευταίο οχυρό συλλογικής διαπραγμάτευσης, με τις επιχειρήσεις που κλείνουν, τις δουλειές που χάνονται, με την αμφιβολία για το αν και πώς θα λειτουργήσουν τα δημόσια σχολεία, για το αν θ’ ανοίξουν τα πανεπιστήμια, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες ή παυσίπονα για τους ασθενείς, αν θα καταβληθεί ο μισθός του μήνα που τρέχει, αν τα Ταμεία θα μπορούν και για πόσο να πληρώνουν συντάξεις, αν… 

Εδώ ακυρώνονται τα στοιχειώδη κίνητρα να σχεδιάσεις, να επιβιώσεις, να αμυνθείς, να δράσεις, να αντιδράσεις. Η σπαρίλα καταλαμβάνει κάθε μυϊκή σου ίνα, κάθε νευρώνα του εγκεφάλου σου. Παρ’ ότι δεν διαφαίνεται ίχνος οράματος ή σχεδίου στις κινήσεις της κυβέρνησης, της πολιτικής τάξης, της επιχειρηματικής ελίτ, της πνευματικής αριστοκρατίας, της ευρωπαϊκής ηγεσίας ή της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», αναρωτιέται κανείς αν το σχέδιο είναι ακριβώς αυτό: να εξουδετερωθούν τα ανακλαστικά αυτοσυντήρησης της κοινωνίας, και ιδιαίτερα των στρωμάτων που έχουν επιλεγεί ως διακεκριμένοι στόχοι της πιο ανάλγητης επίθεσης των μεταπολεμικών χρόνων. 

Βεβαίως, ακόμη κι αν υπάρχει τέτοιο σχέδιο, δεν είναι τίποτα παραπάνω απ’ αυτό. Σχέδιο, πρόθεση, προσδοκία. Το τι είδους συνάψεις θα προκαλέσουν στον εγκέφαλό μας τα επόμενα φορολογικά, εργασιακά και κοινωνικά σοκ, οι επόμενες απόπειρες «σωτηρίας» από τους εαυτούς μας, είναι απρόβλεπτο. Ακόμη κι ο συκοφαντημένος για νωθρότητα σπάρος, σπαρταράει από φόβο και λαχτάρα να ελευθερωθεί από το δίχτυ ή τ’ αγκίστρι. Σπανίως, δε, τα καταφέρνει, έστω κι αν φύγει μ’ ένα σκισμένο χείλος ή ένα τσακισμένο πτερύγιο. Συμβουλή, λοιπόν, προς «μεταρρυθμιστές», «αναμορφωτές» και «θεραπευτές» της ελληνικής κοινωνίας: αν στο εξής βλέπουν στον ύπνο τους ψάρια -σπάρους, μπαρμπούνια, ή σαρδέλες-, να μην έχουν αμφιβολία. Λαχτάρα τούς περιμένει. 

Ο Μπένυ πήρε το όπλο του

Ο Μπένυ πήρε το όπλο του....

.... και μές στην άγρια νύχτα έδιωξε την τρόϊκα από τη χώρα μας.

Που να το φανταζόμουν. Ο Μπένυ στο βουνό !  Τα μάθατε ασφαλώς τα νέα. Από σήμερα τρόϊκα γιοκ, από σήμερα (και για 9 μέρες) θάχουμε πούρο σοσιαλισμό. Μέχρι και τη διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης, μετά μας ξανάρχεται.

Να το παραδεχτώ: Δεν πήγαινε αύριο 3 του Σεπτέμβρη να αλωνίζει η τρόϊκα στο Σύνταγμα. Έτσι ο Μπένυ, σκορπίζοντας ρίγη εθνικής περηφάνειας, σήκωσε το όπλο του, άγγιξε την σκανδάλη και είπε: Ούστ κερατάδες  από τη χώρα μου. Θάλθετε όποτε σας καλέσω εγώ.

Τώρα από κακιές κουβέντες άλλο τίποτα ! Λένε φερ' ειπείν οι μισθοφόροι παπαγάλοι ότι Μπένυ και τρόϊκα δεν τα βρήκαν στους αριθμούς, δεν τα βρήκαν στα μέτρα για το κουστούμι μας, και άλλα φαιδρά. Ας είναι, κάθε ξωπέτα-θαύμα  καλή είναι. Και τι θαύμα: 9 ημερών. Όχι σαν εκείνο του χρηματιστηρίου που δεν κράτησε ούτε μια  μέρα..

Τώρα ο Μπένυ με νέες δυνάμεις και νέα φώτιση από την αυριανή επέτειο, θα υποδεχτεί την τρόϊκα την επόμενη φορά με άλλον αέρα. Έτσι για παράδειγμα, θα "αντισταθεί" στις απολύσεις, στον νέο εργασιακό μεσαίωνα, στο νέο κουτσούρεμα μισθών και συντάξεων, προτάσσοντας δε τις χθεσινοβραδυνές του δάφνες, θα δείξει ανυποχώρητος στην απαίτηση της τρόϊκα που είναι μία και μοναδική: οι εργαζόμενοι στην κόλαση και γρήγορα. Αυτό απαιτούν οι νέες εποχές, αυτό χρειάζονται οι αγορές. Αλλά για αυτό το θέμα θα επανέλθω.

ΥΓ: Τώρα μην μου πείτε ότι εν όψει της δρυμήτερης επανόδου της τρόϊκα, ο Μπένυ δεν θα τολμήσει να γλύψει λίγο από το χθεσινοβραδυνό δαφνόμελο.. Τι στην οργή ! Τζάμπα τό θεατρικό concept ?